6 திருமதி ஆதித்யா

மாலை

ஆதித்யா என்ன கூற போகிறானோ என்பதை பற்றி சிந்தித்து, பதட்டத்துடன் இருந்தார்கள் செல்வியும் சுந்தரியும். அன்று மாலை ஆதித்யா வரப்போகிறான் என்ற விஷயத்தை அவர்கள் கமலியிடம் கூறவில்லை. அதனால் அவள் சகஜமாக இருந்தாள். இல்லாவிட்டால், அவளும் பதறி, அவர்கள் பதற்றத்தை மேலும் கூட்டியிருப்பாள்.

அப்பொழுது அழைப்பு மணியின் ஓசை கேட்டது. கமலியின் முகம் பிரகாசமானது. வந்திருப்பது அவளுடைய தோழி ஜானகி என்று நினைத்தாள் கமலி. கதவை திறக்க துள்ளிக் குதித்து ஓடினாள்.

புன்னகையுடன் கதவை திறந்தவள் திடுக்கிட்டுப் போனாள். அவளுக்கு வரப்போகும் கணவன் அங்கு நின்றிருந்தான். அவளைப் பார்த்தவுடன், தான் அணிந்திருந்த ரேபான் கண்ணாடியை அனாயாசமாய் கழட்டினான். அவனுக்கும் கூட அது எதிர்பாராதது தான். இருந்தாலும் புன்னகைத்தான்.

"ஹாய்" என்றான்.

மெல்ல பின்னோக்கி நடக்க துவங்கிய கமலி, பின்னால் வந்த சுந்தரியின் மீது மோதி நின்றாள். அவள் அங்கிருந்து ஓடி செல்லும் முன் அவள் கையை பற்றிக்கொண்டு ஆதித்யாவை பார்த்து புன்னகைத்தார் சுந்தரி.

"வணக்கம்" என்றான் ஆதித்யா.

"வணக்கம் தம்பி. உள்ள வாங்க"

அவனுக்கு தன் முகத்தை காட்டாமல், சுந்தரியின் தோளில் முகம் புதைத்து நின்ற கமலியை பார்த்தபடி உள்ளே நுழைந்தான் ஆதித்யா. தன் தோளை குலுக்கி, அவளை பார்த்து முறைத்தார் சுந்தரி. சோகமாய் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு தலை குனிந்து நின்றாள் கமலி. அதை கண்டு மகிழ்ந்தான் ஆதித்யா என கூற தேவையில்லை.

"போய் அவருக்கு காபி போட்டு கொண்டு வா" என்றார் சுந்தரி.

இது தான் சாக்கு என்று, விட்டால் போதும் என ஓடிப் போனாள் அந்தப் பெண். அப்பொழுது அங்கு வந்த செல்வியும் அவனை வரவேற்றார்.

"தப்பா நினைச்சுக்காதீங்க தம்பி. கிராமத்துல வளர்ந்த பொண்ணு. அதனால தான் இப்படி இருக்கா. சீக்கிரமே எல்லாத்தையும் கத்துக்குவா" என்றார் சுந்தரி தயங்கியபடி.

"அன்னைக்கு கோவில்ல நடந்ததுக்காக நான் உங்ககிட்ட மன்னிப்பு கேட்டுக்குறேன். அதுக்கு முன்னாடி அவ உங்களை பார்த்ததில்லை இல்லையா... அதனால தான், திடீர்னு உங்களை பாத்த உடனே  அப்படி நடந்துகிட்டா" என்றார் செல்வி.

"அதுக்காக நீங்க மன்னிப்பு கேட்க வேண்டிய அவசியமில்ல. அன்னைக்கு அவளை பார்த்த உடனே நான் புரிஞ்சுகிட்டேன். அதைப் பத்தி பேச நான் இங்க வரல"

சுந்தரியும் செல்வியும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.

"உங்களை விட்டு பிரிஞ்சு வரணுமேன்னு தான் அவ பயப்படுறான்னு நான் நினைக்கிறேன். அதனால... "

"அதனால...?" என்றார்கள் இருவரும் கவலையாக.

"இன்னும் கொஞ்ச மாசத்துக்கு பிறகு, நீங்களும் சென்னைக்கு வரப்போறதா அக்கா சொன்னாங்க. நீங்களும் ஏன் எங்க கல்யாணம் முடிஞ்ச உடனேயே சென்னைக்கு வந்துடக் கூடாது? ஏன்னா, இப்ப தான் அவ உங்களை ரொம்ப மிஸ் பண்ணுவா. நீங்களும் உடனே வந்துட்டா, அவளுக்கு கொஞ்சம் ரிலாக்ஸா இருக்கும். நீங்களும் அடிக்கடி வந்து அவளை பார்த்துக்க முடியும். அவளும் சந்தோஷப்படுவா. என் மனசுல நினைச்சதை நான் சொன்னேன். அதை பத்தி கொஞ்சம் யோசிச்சு பாருங்க "

செல்விக்கும் சுந்தரிக்கும் நிம்மதியாயிருந்தது. கமலியை பற்றி என்ன கூற போகிறானோ என்றிருந்த அவர்களுக்கு, அவன் வார்த்தைகள் வயிற்றில் பாலை வார்த்தது. தனக்கு வரப்போகும் மனைவியைப் பற்றி ஒருவன் இவ்வளவு தூரம் யோசிக்கிறான் என்றால், அவளை பெற்றவர்களுக்கு இதைவிட வேறென்ன ஆனந்தம் வேண்டும்?

"கமலியோட அப்பா இறந்த கையோட நானும் இவங்களை சென்னைக்கு வரச் சொல்லிக் கூப்பிட்டேன். ஆனா புது இடமாயிருக்கு, கமலி அதுக்கு பழக மாட்டான்னு சொல்லி, செல்வி பிடிவாதமா இருந்துட்டா. நாங்க எவ்வளவு சீக்கிரம் முடியுமோ அவ்வளவு சீக்கிரம் சென்னைக்கு வர பாக்குறோம் தம்பி. என்னோட வீடு அங்க வாடகைக்கு கொடுத்திருக்கு. வேற வீடு தேட  அவங்களுக்கு கொஞ்சம் டைம் கொடுக்கணும் இல்லையா...? அதுக்காகத் தான் காத்திருக்கோம்"

"அது தான் உங்க பிரச்சனைனா, என்னால உங்களுக்கு ஹெல்ப் பண்ண முடியும். அந்த வீடு காலியாகுற வரைக்கும் நீங்க ஏன் வெயிட் பண்ணனும்? உங்களுக்கு நான் ஒரு வீடு ஏற்பாடு பண்ணி கொடுக்கிறேனே..."

"பரவாயில்ல தம்பி, இன்னும் ரெண்டு மூணு மாசம் தானே...?" என்றார் செல்வி தயங்கியபடி.

"ரெண்டு மூணு மாசம் வரைக்கும் நான் கொடுக்குற வீட்டுல இருங்க. அதுக்கப்புறம் அத்தையோட வீட்டுக்கு போகலாமே..."

அவர்களிருவரும் தயங்கியபடி நின்றார்கள்.

"இதுல நீங்க தயங்க எதுவுமே இல்ல. எல்லாத்தையும் ஓரமா தள்ளிட்டு, கமலியை பத்தி தான் நம்ம யோசிக்கணும். அதுக்காகத் தான் நான் சொல்றேன்."

"சரிங்க தம்பி. நீங்க அவளுக்காக இவ்வளவு தூரம் யோசிக்கும் போது, நாங்க அதை மறுக்க விரும்பல" என்றார் சுந்தரி.

"என்னைப் புரிஞ்சிகிட்டதுக்கு ரொம்ப தேங்க்ஸ். நான் கிளம்புறேன்" என்றான் அரைமனதாக.

"இருங்க தம்பி, கமலி உங்களுக்காக காபி போட்டுக்கிட்டு இருக்கா. கொஞ்ச நேரம் இருங்க... கமலி, சீக்கிரம் வா" என்றாள் சுந்தரி

காபி தம்ளரை ஒரு தட்டில் வைத்து எடுத்து வந்தாள் கமலி.

"அவர் கிட்ட குடு" என்றார் சுந்தரி

சிறு நடை நடந்து, ஆதித்யாவை நோக்கி சென்றாள் கமலி. மெல்ல குனிந்து அவனை நோக்கி தட்டை நீட்டினாள், அவனை பார்க்காமல். இவ்வளவு அருகில் அவளை அவன் பார்ப்பது இது தான் முதல் முறை. சில நொடிகள் எடுத்துக் கொண்டு, அவள் முகத்தை முழுமையாய் மனதில் படம் பிடித்துக் கொண்டு, தம்ளரை எடுத்துக் கொண்டான் ஆதித்யா.

அங்கிருந்து ஓடி செல்ல முயன்ற கமலியை, கையை பிடித்து தடுத்து நிறுத்தினார் சுந்தரி. காபி கொண்டு வந்த தட்டை நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டு நின்றாள் கமலி. காபியில் சர்க்கரை தூக்கலாக இருந்த போதும்,

"காப்பி நல்லா இருக்கு" என்றான் கமலியைப் பார்த்தபடி.

"அவர் உன்கிட்ட தான் சொல்றாரு" என்றார் சுந்தரி.

தன் விழிகளை அவனை நோக்கி மெல்ல உயர்த்தி, சட்டென்று மீண்டும் தாழ்த்தி கொண்டாள் கமலி.

"பரவாயில்ல அத்தை. கல்யாணத்துக்கு அப்புறம், எப்படி இருந்தாலும் அவ என் கூட தானே இருக்கப் போறா... ( என்று சற்று நிறுத்தியவன் ) எப்பவும்... " என்றான்.

அதை வேண்டுமென்றே தான் கூறினான், அவள் முகம் போகும் போக்கை பார்க்க வேண்டும் என்பதற்காக. அவன் எதிர்பார்த்தபடியே கமலியின் விழிகள் விரிந்தது. மென்று முழுங்கினாள். ஆனாலும் அவளது விழிகள் தரையின் மீதே இருந்தது. மெல்லப் புன்னகைத்துக் கொண்டான் ஆதித்யா.

"நான் கிளம்பறேன். கல்யாண மண்டபத்துல சந்திக்கலாம்." என்று கூறிவிட்டு அவர்களிடமிருந்து விடை பெற்றான் ஆதித்யா.

கமலிக்கு ஓவென்று அழ வேண்டும் போல் தோன்றியது. ஆதித்யாவுடன் இருக்கப் போவதை நினைத்து அல்ல. அவளுடைய அம்மா, அத்தையை ஒரேடியாக பிரியப் போவதை நினைத்து.

திருமண நாள்

கமலிக்காக மேடையில் காத்திருந்தான் ஆதித்யா. அதோ, அவள் வருகிறாள்... மேடையை நோக்கி... அவனை நோக்கி... அவனது வாழ்க்கையை நோக்கி...! எப்பொழுது வேண்டுமானாலும் அழுது விடுவாள் போல் இருந்தது அவளது முகம். அவளது கரங்கள் படபடவென நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது. அவள் கழுத்தில் ஆதித்யா திருமாங்கல்யத்தை அணிவித்த போது, பள்ளிக்கு முதல் நாள் செல்லும் குழந்தை, அம்மாவை பார்ப்பது போல், அவள் செல்வியை பார்த்து அழ துவங்கினாள். *எல்லாமே முடிந்து விட்டது* என்பதைப் போல் இருந்தது அவளது பார்வை. அவள் வகிட்டில் குங்குமத்தை நிரப்பி அவளை முழுதாய் திருமதி ஆதித்யாவாக மாற்றினான் ஆதித்யா.

கமலி அழுகையை நிறுத்துவதாக தெரியவில்லை. திருமண மண்டபம் போர்க்களம் போல் காட்சியளித்தது, செல்வியை, விடமாட்டேன் என்று கட்டிக் கொண்டு அவள் அழுத போது. சுந்தரி எவ்வளவு முயன்றும் அவளை செல்வியிடம் இருந்து பிரிக்க முடியவில்லை. தனது முழு பலத்தை உபயோகித்து சுந்தரி அதை செய்து முடித்தார்.

அவளை காரில் ஆதித்யாவுடன் அமர வைப்பதற்குள் அவர்களுக்கு போதும் போதும் என்றாகிவிட்டது. நடக்கும் அனைத்து நாடகத்தையும் அமைதியாய் வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் ஆதித்யா. இதையெல்லாம் பார்த்தால், அவனுக்கு *மேலும் மூன்று வருடங்கள்* தேவைப்படும் போல தோன்றியது. தனது தம்பி, அமைதி காப்பதை பார்த்து பிரமித்துப் போனாள் ரேணுகா. கமலி இப்படி சிறு பிள்ளை போல் அடம் பிடிப்பதை பார்த்து, அவன் எரிச்சல் அடைவான் என்று நினைத்தாள். அப்படி ஒன்றும் நடக்கவில்லை. கடைசியில், ஒரு அடி போட்டு தான் அவளை காரில் அமர வைக்க முடிந்தது சுந்தரியால்.

"உட்காரு என்கிட்ட அடிவாங்காத" என்று அதட்டினார் சுந்தரி.

தனது தொண்டையிலிருந்து எகிறி குதிக்க துடித்த சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டான் ஆதித்யா. அவளது தோளை பிடித்து அழுத்தி அமரவைத்தார் சுந்தரி.

"வண்டியை எடு தம்பி நீ" என்று டிரைவருக்கு ஆணையிட்டார்.

குளிர்சாதன வசதி கொண்ட கார் என்பதால், கீழே இறக்க படாமல் இருந்த  கண்ணாடி கதவை தட்டினாள் கமலி. அவளுக்காக கண்ணாடியை கீழே இறக்கி விட்டான் ஆதித்யா. அந்த தெரு முடியும் வரை தன் கையை அசைத்தபடி வந்தாள் கமலி. தலையை உள்ளே இழுத்து அமர்ந்தவள், ஆதித்யா அவளை நோக்கி தன் கைக்குட்டையை நீட்டுவதை பார்த்தாள். வேண்டாம் என்று தலையசைத்துவிட்டு தேம்பியபடி, ஆதித்யாவிடமிருந்து தள்ளி சென்று  அமர்ந்துகொண்டாள். அவளைப் பார்க்க, கார் கதவில் ஒட்டிக்கொண்டிருந்த பல்லியை போல் இருந்தது. அவளுக்கு எதிர் புறம் திரும்பிக் கொண்டு சிரித்தான் ஆதித்யா. வழி முழுக்க தேம்பியபடியே இருந்தாள் கமலி.

........

புதுமணத் தம்பதிகளை வரவேற்க, ஆலம் கரைத்து வைத்துகொண்டு, ஆதித்யாவின் குடும்பத்தினர் காத்திருந்தார்கள். கமலி ஓயாமல் அழுது கொண்டிருந்ததை பார்த்து அவர்களுக்கு என்ன செய்வதென்றே புரியவில்லை.

ஆலம் சுற்றிவிட்டு, அவளை அழைத்துக்கொண்டு உள்ளே வந்தார்கள். அப்பொழுது கமலியின் முகம், சட்டென்று பிரகாசம் அடைந்தது. கண்ணீருக்கு இடையில் புன்னகைத்தாள் அவள். திடிரென்று அவளை அப்படி சிரிக்க வைத்தது எது என்று  அங்கிருந்தவர்களுக்கு புரியவில்லை. அவள் பார்த்துக்கொண்டிருந்த திசையை பார்த்து, நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டார்கள் அவர்கள். அது, அவர்கள் வளர்க்கும் பொமேரியன் நாய் ஜிம்மி. அதனிடம் ஓடிச்சென்று முழங்காலிட்டு அமர்ந்தாள்.

"இந்த நாய் கடிக்குமா?" என்றாள்.

"கடிக்காது" என்றான் ராகுல்.

"இது ரொம்ப அழகா இருக்கு"

"உனக்கு இதை பிடிச்சிருக்கா?" என்றாள் ரேணுகா.

"ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு" என்று அதை தன் கையில் தூக்கிக் கொண்டாள்.

"அதோட பேரு ஜிம்மி" என்றார் பாட்டி.

"உங்க பேரு எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு ஜிம்மிஜி" என்று நாய்க்கு மரியாதை அளித்து அவர்களுக்கு அதிர்ச்சி அளித்தாள்.

"பாதி( ஆதி ) அவங்க உன்னை, ஆதித்யாஜின்னு மரியாதையா கூப்பிடப்போ நான் ரொம்ப பெருமை பட்டேன். ஆனா அவங்க அதே மரியாதையை நம்ம ஜிம்மிக்கும் கொடுத்துட்டாங்க." என்றான் பொய் சோகத்துடன்.

ஆதித்யாவும் பிரபாகரனும் சிரித்தார்கள்.

"இது உங்களுடைய நாயா பாட்டி?"

"இல்ல இல்ல இது ஆதியோடது. ஆனா, பாட்டி பார்த்துக்குவாங்க. ஆதி ரொம்ப பிஸியா இருக்கான் இல்ல... அதனால..."  என்றாள் ரேணுகா சிரிப்பை அடக்கிக்கொண்டு. ஆதித்யா தன் கண்களை சுழற்றினான்.

"அன்னைக்கு நான் மருதாணி வெச்சிக்க வந்தப்போ, நீங்க இங்க இல்லையே? எங்க போயிருந்தீங்க ஜிம்மிஜி?" என்றாள் அந்த நாயிடம்.

"அன்னைக்கு இங்கே நிறைய வேலை நடந்துகிட்டிருந்தது இல்ல, அதனால ஜிம்மி தோட்டத்தில் இருந்தது" என்று அவள் ஜிம்மியிடம் கேட்ட கேள்விக்கு பதில் அளித்தார் சித்தி இந்திராணி.

"நீங்க கவலைப்படாதீங்க பாட்டி. ஜிம்மிஜியை பாத்துக்க உங்களுக்கு நான் உதவி பண்றேன்" என்றாள்.

சரி என்று புன்னகையுடன் தலையசைத்தார் பாட்டி. கடைசியில், அவர்கள் யாராலும் செய்ய முடியாத ஒரு சாதனையை, ஜிம்மி சாதித்துக் காட்டியது. அது அவர்களுக்கு திகைப்பை ஏற்படுத்தியது.

"எனக்கு ஒரு ஐடியா தோணுது பாதி. கமலி அண்ணி, உன்கிட்ட ஓயாம பேசிக்கிட்டு இருக்கணும்னா, நீ ஜிம்மியை உன் கூட வச்சுக்கோ." என்றான் ராகுல் கிண்டலாக.

அவனைப் பார்த்து முறைத்தான், நாய் என்றாலே பிடிக்காத ஆதித்யா.

"கவலைப்படாத பாதி... கூடிய சீக்கிரமே, நீ நம்ம ஜிம்மியுடைய இடத்தை பிடிச்சிடுவ" என்று கிண்டலடித்தான் ராகுல்.

எதையோ ஜிம்மியிடம் பேசியபடி, அதன் முதுகை வருடி விட்டுக் கொண்டிருந்த கமலியை பார்த்து புன்னகைத்தான் ஆதித்யா. ராகுல் கூறியது நடக்க இன்னும் எத்தனை ஆண்டுகள் தேவைப்படுமோ...!

இரவு

வரவேற்பறையில் அமர்ந்து பிரபாகரனுடனும், தீபக்குடனும் பேசிக்கொண்டிருந்தான் ஆதித்யா. அப்பொழுது அவனது அறையை நோக்கி, நர்மதா, கமலியை அழைத்துச் செல்வதை பார்த்தான். அவனை உள்ளே செல்ல சொல்லி கூறும் வரை அவன் காத்திருக்க வேண்டும்.

"உன்னோட மனசுல என்ன ஓடிக்கிட்டு இருக்குனு எனக்கு தெரியும். எக்சைட்மென்ட், கியூரியாசிட்டி, எல்லாத்துக்கும் மேல பதட்டம் கரெக்ட் தானே?" என்றான் பிரபாகரன்.

ஆமாம் என்று தலையசைத்தான் ஆதித்யா.

"கூலா இரு" என்றான்.

அவனது அறையில் இருந்து வெளியே வந்த ரேணுகா, ஆதித்யாவை தன்னிடம் வருமாறு சைகை செய்தாள். தனது ஆர்வத்தை வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமல் சென்றான் ஆதித்யா.

"ஆதி, அவளைப் பத்தி நீ இப்போ புரிஞ்சுகிட்டு இருப்ப. அவளை பாத்துக்கோ... பார்த்து நடந்துக்கோ..."

சரி என்று தலையசைத்துவிட்டு தன் அறைக்கு சென்றான் ஆதித்யா. அவனுடைய அறை காலியாக இருந்ததை பார்த்து குழம்பினான். அங்கு கமலி இருக்கவில்லை.

அவள் எங்கே போனாள்? குளியலறைக்கு சென்று பார்த்தால், அதுவும் காலியாக கிடந்தது. அன்று அவனை பார்த்ததும், அவள் சோபாவிற்கு பின் ஒளிந்து கொண்டது அவன் ஞாபகத்திற்கு வந்தது. சோபாவிற்கு பின்னால் தேடிப் பார்த்தான். அவள் அங்கும் இல்லை. அவளை அங்கு காணாமல் அவன் குழம்பினான். அவள் ரேணுகாவுடன் உள்ளே வந்ததை தான் அவன் பார்த்தானே...! ஆனால் எங்கே சென்றாள்? அப்பொழுது அவனுடைய கவனத்தை ஒன்று ஈர்த்தது. பலகணி கதவுக்கு போடப்பட்டிருந்த திரைச்சீலை, லேசாய் அசைந்தது. மெல்ல நடந்து அதன் அருகே சென்று, திரைச்சீலையை  அகற்றினான். கண்களை இறுக்கமாய் மூடிக் கொண்டு, அதன் பின்னால் ஒளிந்து கொண்டிருந்தாள் கமலி.

தொடரும்...