52 கமலின்னா சும்மாவா?

மறுநாள்

ஆதித்யா தூக்கத்திலிருந்து கண் விழித்த போது, அவனது அறையில் கமலி இல்லை. குளியல் அறையின் கதவும் திறந்தே இருந்தது. அவன் நீச்சல் குளத்தின் பக்கம் தேடிப் பார்த்த போது அவள் அங்கும் இல்லை.

"எங்க போனா?" என்று முணுமுணுத்தான்.

குளித்து முடித்துவிட்டு, அலுவலகம் செல்ல தயாராகி கீழ் தளம் வந்தான். உணவு மேஜை காலியாய் காணப்பட்டது. கமலி, மயூரி, ராகுல், சுரேஷ் நால்வரும் அங்கு இல்லை. உணவு மேஜைக்கு வந்து அமர்ந்து,

"கமலி எங்க பாட்டி?" என்றான்.

"அவ காலேஜுக்கு போயிட்டாளே"

"இவ்வளவு சீக்கிரமாவா?"

"இன்னைக்கு அவங்க காலேஜ்ல ஸ்போர்ட்ஸ் டே"

"யார் அவளை கூட்டிட்டு போனது?"

"சுரேஷ் தான் மயூரியையும், கமலியையும் கூட்டிகிட்டு போனாரு. ராகுல் வழக்கம் போல அவனோட பைக்ல போயிட்டான்"

"ஓ..."

தனது கல்லூரியில் நடைபெறும் விளையாட்டு தினத்தை பற்றி கமலி தன்னிடம் ஒன்றும் சொல்லாமல் இருந்தது அவனுக்கு வருத்தத்தை அளித்தது... திருத்தம்... அதைப் பற்றி தன்னிடம் கூற அவன் கமலிக்கு சந்தர்ப்பம் அளிக்காதது வருத்தத்தை அளித்தது. சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டு அலுவலகம் கிளம்பி சென்றான் ஆதித்யா.

கல்லூரியில்...

"நீங்க ரெண்டு பேரும் எப்ப வந்தீங்க?" என்றாள் லாவண்யா.

"அதைப் பத்தி மட்டும் கேட்காத லாவண்யா. ( கமலியை சுட்டிக் காட்டி) இந்தப் பொண்ணு என்னை பைத்தியக்காரி ஆக்கிட்டா... வாட்ச் மேன் வந்து கேட்டை திறக்குறதுக்கு முன்னாடி என்னை காலேஜுக்கு இழுத்துகிட்டு வந்துட்டா" என்றாள் மயூரி.

"ஏன் கமலி? "

"அவ அண்ணன் மேல கோவமா இருக்கா"

"உங்க பிரச்சனை இன்னும் முடியலையா?"

"அதைப் பத்தி மட்டும் பேசாதே... நான் என்ன செய்வேன்னு எனக்கே தெரியாது" என்றாள் பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு கமலி.

"அய்யய்யோ... எவ்வளவு சூடு..." என்றாள் மயூரி.

"என்ன ஆச்சு கமலி? இன்னும் நீ அவரை சமாதானப்படுத்தலயா?" என்றாள் லாவண்யா.

"நான் சமாதானப்படுத்தாம இருந்திருப்பேனா? அவர் சரியான ஃபிராடு..." என்றாள் கோவமாக.

"ஃபிராடா?" என்றார்கள் இருவரும் ஏகோபித்த குரலில்.

"எங்க அண்ணனை அப்படி எல்லாம் சொல்லாத கமலி" என்றாள் மயூரி.

"வாயை மூடு... பொல்லாத அண்ணன்... என்னைப் பத்தி அவர் என்ன நினைச்சிக்கிட்டு இருக்காரு? ஆங்? நான் யாருன்னு அவருக்கு காட்றேன் பாரு..."

மயூரியும், லாவண்யாவும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.

"நீங்க யாராவது அவருக்கு ஹெல்ப் பண்ணனும்னு நெனச்சீங்க... நடக்குறதே வேற... புரிஞ்சுதா?"

சரி என்று தலையை அசைத்துவிட்டு சிரித்தார்கள் இருவரும். கோபத்தில் இருந்த கமலியை பார்த்து அவர்களுக்கு சிரிப்பாய் வந்தது.

இன்ட்காம்

தனது வேலைகளுக்கு இடையில் மறுபடி-மறுபடி தனது கைபேசியை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் ஆதித்யா. தன்னை சமாதானப்படுத்த கமலி ஃபோன் செய்வாள் என்று எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தான் அவன். ஆனால், அவளிடம் இருந்து எந்த அழைப்பும் வரவில்லை.

"அவ காலேஜ்ல ஸ்போர்ட்ஸ் டே நடக்கிறதால, அவ ஃப்ரெண்ட்ஸ் கூட ரொம்ப பிசியா இருக்கா போல இருக்கு. லஞ்ச் பிரேக்கில் ஃபோன் பண்ணுவா..." என்று தனக்குத் தானே சமாதானம் கூறிக் கொண்டான் ஆதித்யா.

ஆனால் இரண்டு மணி வரை கமலியிடம் இருந்து அவனுக்கு அழைப்பு வரவில்லை. அதன் பிறகு அவனால் சும்மா இருக்க முடியவில்லை. அதனால் மயூரிக்கு ஃபோன் செய்தான்.

ஒரு மரத்தடியில் அமர்ந்து கொண்டு, தனது கைப்பேசியில், இயர் ஃபோனின் உதவியுடன், தனக்கு பிடித்த பாடலை கேட்டுக் கொண்டு இருந்தாள் மயூரி. அவளுக்கு பக்கத்தில், கண்களை மூடி மரத்தின் மீது சாய்ந்து அமர்ந்திருந்தாள் கமலி.

ஆதித்யாவிடம் இருந்து அழைப்பு வரவே, கமலியின் தோளைப் பிடித்து உலுக்கி, அவளிடம் ஆதித்யாவின் பெயர் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்த தனது கைப்பேசியின் திரையை காட்டினாள் மயூரி.

"நான் உன்கூட இருக்கேன்னு அவர்கிட்ட சொல்லாத" என்ற கமலி, அவள் காதில் இருந்த ஒரு பக்கத்து இயர் ஃபோனை பிடுங்கி தன் காதில் மாட்டிக்கொண்டு,

"இப்ப பேசு" என்றாள்.

"புருஷன், பொண்டாட்டி பிரச்சனைல மாட்டிக்கவே கூடாது" என்று புலம்பியபடி அந்த அழைப்பை ஏற்றாள் மயூரி.

"சொல்லுங்க அண்ணா"

"ஸ்போர்ட்ஸ் டே முடிஞ்சிடுச்சா?"

"இன்னும் இல்லண்ணா... நடந்துக்கிட்டு தான் இருக்கு" என்றாள் கமலியை பார்த்தபடி.

"எப்ப முடியும்?"

மயூரி, கமலியை பார்க்க, அவள் ஐந்து விரலை காட்டினாள்.

"எப்படியும் அஞ்சு மணி ஆயிடும் போல இருக்குண்ணா... ஆனா சரியா சொல்ல முடியல"

"ஓ... கமலி எங்க?"

தனது ஆள்காட்டி விரலை மயூரியை நோக்கி நீட்டியபடி, *சொல்லாதே* என்று தலையசைத்தாள் கமலி.

"இவ்வளவு நேரம் இங்க தான் இருந்தா... 100 மீட்டர் ரன்னிங் ரேஸ் ஆரம்பிக்குது... சமீர் அதுல கலந்துக்கிறான். அதனால இப்ப தான் இங்கிருந்து போனா."

"நீ போகலையா?"

"போய்கிட்டு இருக்கேன் அண்ணா. உங்க ஃபோன் வந்ததுன்னு நின்னேன்"

" சரி "

அவர்கள் அழைப்பை துண்டித்து கொண்டார்கள்.

"பாவம் எங்க அண்ணன்" என்றாள் மயூரி.

"யாரு பாவம்? உங்க அண்ணனா?"

"பாரு உன்னை பத்தி இவ்வளவு அக்கறையா விசாரிச்சார்..."

"ஆமாம்... ரொம்ப அக்கறை தான்"

"நீ இவ்வளவு கோவமா இருக்குற அளவுக்கு அவர் அப்படி என்ன தான் செஞ்சாரு?"

அமைதியானாள் கமலி.

"நான் உனக்கு ஒரு ஐடியா சொல்லட்டுமா?"

"என்ன? "

"நீ தூரமா இருக்கிறது தான் பிரச்சனை. இன்னைக்கு இராத்திரி அவரை கட்டிப்பிடிச்சு முத்தம் கொடுத்துடு. மனுஷன் கலகலத்துப் போய்டுவார். பிரச்சனை தீர்ந்துடும்..."

"ஓ... அப்படியா...? எல்லாம் ட்ரை பண்ணி பார்த்தாச்சி..." என்றாள் கடுகடுவென்று.

"என்னடி சொல்ற? அப்படி இருந்துமா எங்க அண்ணன் அசஞ்சு கொடுக்கல?"

"எல்லாம் அசைஞ்சு கொடுத்தாரு... நான் தொட்ட உடனேயே கொலகொலன்னு போயிட்டாரு..."

"அப்புறம்?"

"அப்புறம் என்ன? அது வேற, இது வேறன்னு சொல்லிட்டு, மறுபடியும் மூஞ்சிய தூக்கி வச்சுகிட்டு இருக்காரு"

ஒரு நிமிடம் திகைத்து நின்ற மயூரி, வெடித்து சிரித்தாள்.

"வாவ்... எங்க அண்ணன் ராஜா..." என்றாள் சிரித்தபடி.

அவளது கழுத்தை பிடித்து இறுக்கினாள் கமலி.

"இன்னைக்கு, அந்த ராஜா எப்படி மண்ணை கவ்வ போறாருன்னு பாரு"

"அவருக்கு பனிஷ்மென்ட் கொடுக்க போறியா?"

"ஆமாம்... ஆனா இல்ல..."

"கமலி, முதல்ல நீ கிளியர் ஆகு"

"இன்னைக்கு நான் எது சொன்னாலும் என்னை மறுத்து பேசாத. புரிஞ்சுதா?"

"என்ன செய்யப் போற கமலி?"

"தெரியல"

"கடவுளே..."

இன்ட்காம்

ஆதித்யாவுக்கு நிச்சயமாய் புரியவில்லை, கமலி அவனை வேண்டுமென்றே தவிர்க்கிறாளா என்று. தன் கை கடிகாரத்தை பார்த்தான். மணி இரண்டரை தான் ஆனது. நேரத்தை பிடித்து தள்ள வேண்டி இருந்தது. அது அன்று நகர மாட்டேன் என்றது. சரியாய் நாலரை மணிக்கு அலுவலகத்தை விட்டு கிளம்பினான் ஆதித்யா, கமலியை அழைக்க. ஆனால், அவன் அவளது கல்லூரியை சென்றடைந்த போது, அது துடைத்து வைத்தது போல் காலியாக கிடந்தது. அங்கிருந்த வாட்ச்மேனிடம்,

"ஸ்போர்ட்ஸ் டே முடிஞ்சிடுச்சா?" என்றான்.

"மூணரை மணிக்கே முடிஞ்சிடுச்சு" என்றார்.

"மயூயூயூரி.... " என்றான் எரிச்சலுடன்.

அமைதியகம் நோக்கி புறப்பட்டான் ஆதித்யா.

அமைதியகம்

ஆதித்யா வீட்டுக்கு வந்த போது, அனைவரும் வரவேற்பறையில் அமர்ந்திருந்தார்கள், கமலி ஒருத்தியை தவிர. அவளைத் தவிர வேறு யாரை தேடப் போகிறான் அவன்? அங்கு இருந்தவர்களை பார்த்து, வழக்கமான புன்னகை சிந்திவிட்டு தனது அறையை நோக்கி நடந்தான், கமலி தங்கள் அறையில் இருப்பாள் என்ற எதிர்பார்ப்புடன். அவள் அங்கும் இல்லை. வெறுப்புடன் தன் கண்களை சுழற்றினான் ஆதித்யா. அவன் மறுபடியும் வரவேற்பறைக்கு வந்த போது, அங்கு தேனீர் அருந்திக் கொண்டிருந்தாள் கமலி. அவனை பார்த்து விட்டு, தன் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டாள் அவள். ஆதித்யாவும் அவர்களுடன் அமர்ந்தான்.

"நீங்க எப்ப வந்தீங்க?" என்றான் மயூரியை பார்த்து.

"நாலு மணிக்கு வந்தோம் அண்ணா"

"அஞ்சு மணிக்குத் தான் ஸ்போர்ட்ஸ் டே முடியும்னு சொன்னியே...?"

"ஆமாம் ண்ணா, அப்படித் தான் சொன்னாங்க. போட்டியில கலந்துகிறவங்க ரொம்ப கம்மியா இருந்ததாலே சீக்கிரம் முடிஞ்சுருச்சு"

"ஓஹோ..."

கமலியின் பக்கம் திரும்பியவன்,

"எனக்கு காபி கொண்டு வா, கமலி" என்றான் சகஜமாய்.

"முத்து அண்ணா..." என்று வேலைக்காரனை அழைத்தாள் கமலி

முத்து அங்கு வந்தவுடன்,

"ஆதிஜிக்கு காபி கொண்டு வாங்களேன்"என்றாள்.

பாட்டியை நோக்கி திரும்பியவள்,

"எனக்கு கால் ரொம்ப வலிக்குது பாட்டி" என்றாள் தன் காலை பிடித்து அழுத்தியபடி.

"ஆமாம்... என் காலும் வலிக்குது" என்றாள் மயூரி.

"எனக்கும் வலிக்குது" என்றான் ராகுல்.

"நீங்க எந்த போட்டியிலும் கலந்துக்கல. அப்படி இருந்தும் உங்களுக்கு கால் வலிக்குதா?" என்றார் பாட்டி.

"இன்னிக்கு முழுக்க நாங்க உட்காரவே இல்ல, பாட்டி. எங்க ஃப்ரண்ட்ஸை என்கரேஜ் பண்ண, இங்கேயும் அங்கேயும் ஓடிக்கிட்டே இருந்தோம்" என்றாள் மயூரி.

ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள் கமலி. அவள் பார்வை, கண்களை சுருக்கி அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஆதித்யாவின் மீது விழுந்தது. தன் கண்களை சுழற்றி, பார்வையை வேறு பக்கம் திருப்பினாள் கமலி. அது ஆதித்யாவிற்கு புன்னகையை வரவழைத்தது. அவன் முதல் தடவையாக, கோபமான கமலியை பார்க்கிறான்.

காபியை குடித்து முடித்து எழுந்து நின்றான் ஆதித்யா. அவன், அவளை தன்னுடன் வரும்படி அழைக்கும் முன்,

"மயூ, எனக்கு கொஞ்சம் காலை பிடிச்சி விடுறியா? ரொம்ப வலிக்குது" என்றாள் கமலி.

*நான் எது சொன்னாலும் மறுக்காதே* என்று அவள் கூறியது மயூரியின் நினைவுக்கு வந்தது.

"சரி வா பிடிச்சு விடறேன்" என்றாள்.

ஒருவர் கையை ஒருவர் பிடித்துக் கொண்டு, அவர்கள் இருவரும் மயூரியின் அறைக்கு சென்றார்கள். ஆதித்யாவை *தேமே* என்று விட்டுவிட்டு.

மயூரியின் அறை

"கமலி, நீ அண்ணனை ரொம்ப கோவப்படுத்துற"

"நான் மட்டும் கோவமா இல்லையா?"

"அண்ணன் என்னை தப்பா நினைச்சிக்க போறாரு..."

"உனக்கு எதுவும் தெரிஞ்ச மாதிரி நீ காட்டிடாதே"

"சரி வா. நான் உன் காலைப் பிடிச்சி விடறேன் "

"உனக்கும் நான் பிடிச்சு விடறேன்" என்றாள் கமலி

உண்மையிலேயே அவர்கள் இருவரும் ஒருவர் மாற்றி ஒருவர் காலை பிடித்து விட்டுக் கொண்டார்கள். உண்மையிலேயே அவர்களுக்கு கால் வலித்ததால்.

ஆதித்யாவின் அறை

தனது அறையில் இங்குமங்கும் இருப்புக் கொள்ளாமல் நடந்து கொண்டிருந்தான் ஆதித்யா. இப்பொழுது, கமலியின் காலை மயூரி பிடித்துவிட்டு கொண்டிருப்பாள். அவனுக்கு நிச்சயமாகி போனது, கமலி வேண்டுமென்றே தான் அவனை தவிர்க்கிறாள் என்று. அவள் எங்கு செல்லப் போகிறாள்? எப்படி இருந்தாலும் இங்கு தானே வந்தாக வேண்டும்? வரட்டும் பார்த்துக் கொள்ளலாம்... இரவு உணவு வேலைக்காக காத்திருந்தான் ஆதித்யா.

அவன் எதிர்பார்த்தபடியே, இரவு உணவு சாப்பிட வருமாறு அவனை அழைக்க வந்தான் முத்து.

"கமலி அங்க இருக்காளா?"

"அண்ணி அங்க இல்லண்ணா..."

"எங்க இருக்கா?" என்றான் முகத்தை சுருக்கி.

"அவங்க மயூரி மா ரூம்ல தூங்கிட்டாங்க"

கோபத்தில் பல்லைக் கடித்தான் ஆதித்யா.

"தூங்கிட்டாளா? அவ சாப்பிட்டலையா?"

"அவங்க ரெண்டு பேரும் ஜாங்கிரி சாப்பிட்டாங்க"

"எனக்கு சாப்பாட்டை இங்க கொண்டு வா"

"சரிங்க அண்ணா" அங்கிருந்து சென்றான் முத்து.

சாப்பிட்டுவிட்டு, மயூரியின் அறைக்கு சென்ற ஆதித்யா, அவர்கள் இருவரும் உறங்கிக் கொண்டிருப்பதை பார்த்தான். அப்போது அங்கு வந்த சுரேஷ் அவனைப் பார்த்து புன்னகைத்தான்.

"நான் கமலியை என்னுடைய ரூமுக்கு கொண்டு போறேன்"

சரி என்று தலை அசைத்தான் சுரேஷ்.

அவளை தூக்கிக்கொண்டு தன் அறையை நோக்கி நடந்தான் ஆதித்யா. அவளை கட்டிலில் கிடத்தி விட்டு, அவள் கன்னத்தை தட்டினான்.

"கமலி... ஓய்..."

தூக்கத்தில், அவனுக்கு எதிர்ப்புறம் திரும்பி படுத்துக்கொண்டாள் கமலி.

"இந்த பொண்ணு..." பெருமூச்சுவிட்டான் ஆதித்யா.

கட்டிலில் விழுந்து கண்களை மூடிக் கொண்டான் ஆதித்யா. சந்தேகமில்லாமல், கமலியை அணைத்துக் கொண்ட பின் தான் அவன் அதைச் செய்தான். கமலியின் முகத்தில் கள்ளப் புன்னகை மலர்ந்தது.

"நீங்க மட்டும் தான் என்கிட்ட விளையாடுவீங்களா, மிஸ்டர் ஆதித்யா?" என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டு மீண்டும் கண்களை முடிக்கொண்டாள் கமலி.

தொடரும்...