42 நேர்மை

இன்ட்காம்

தான் கொண்டுவந்த கோப்பில், புன்னகைத்தபடியே ஆதித்யா கையப்பம் இடுவதை பார்த்தான் பிரபாகரன். கையொப்பமிட்டு முடித்துவிட்டு எழுந்தான் ஆதித்யா. அவன் அலுவலகத்தை விட்டு செல்ல தயாராவதை பார்த்து முகம் சுளித்தான் பிரபாகரன்.

"எங்க கிளம்புற, ஆதி?"

"வீட்டுக்கு"

"வீட்டுக்கா? மணி 12 தான் ஆகுது"

"அதனால என்ன?"

"என்ன விஷயம் ஆதி, இன்னைக்கு உன் முகம், வழக்கத்தை விட அதிகமா ஜொலிக்குது?"

"ஒன்னுமில்ல" என்றான் முகத்தை திடமாய் வைத்துக்கொண்டு.

"அப்புறம் எதுக்கு இவ்வளவு அவசரமா வீட்டுக்குபோற? ஓ... கமலி வீட்ல இருக்காங்களா...?"

"ஆமாம். என் வைஃப் வீட்ல இருக்கா. அதனால சீக்கிரம் போறேன் "

"என்ன ஒரு மாற்றம்... நீ இப்படி வேலையெல்லாம் விட்டுட்டு, உன் பொண்டாட்டிய தேடி ஓடுவேன்னு நான் கனவுல் கூட நினைச்சதில்லை."

"கமலி எல்லாத்துக்கும் தகுதியானவ"

"உண்மை தான். அவங்க உன்னை சீக்கிரம் ஏத்துக்கணும்..."

அதை கேட்டவுடன் ஆதித்யாவின் முகம் மலர்ந்ததை கவனித்தான் பிரபாகரன்.

"உன் முக மலர்ச்சிக்கு என்ன அர்த்தம்?"

தன் கண்களை சுழற்றினான் ஆதித்யா.

"என்ன மச்சான் விஷயம்...?"

"வாயை மூடு" என்றான் சிரிப்பை அடக்கியபடி.

"கடவுளே... நீ வெட்கமெல்லாம் படுறியே டா..."

ஒன்றும் கூறாமல் கதவை நோக்கி நடந்தான் ஆதித்யா.

"எனக்கு பதில் சொல்லாம போகாதே"

"என்ன சொல்லணும் உனக்கு?"

"நடந்தது என்ன...? நீ எதிர்பாராதது நடந்திடுச்சா?"

"உனக்கு கொஞ்சம் கூட வெட்கமே இல்லையா...? கல்சர்லெஸ் இடியட்..."

"நீ என்னை காட்டுமிராண்டின்னு கூட திட்டிக்கோ... ஆனா உண்மையை சொல்லு"

"உன்னை கொன்னுடுவேன்..."

"உண்மையை சொல்லிட்டு தாராளமா கொன்னுக்கோ. ஆமாம், இல்லைன்னு மட்டும் சொல்லு"

"ஆமாம்... என்ன இப்போ?" என்றான் தன் கைகளை கட்டிக்கொண்டு.

"அடப்பாவி... எவ்வளவு பெரிய விஷயத்தை சாதிச்சிட்டு, எவ்வளவு சாதாரணமா சொல்ற..."

ஆதித்யாவை தூக்கி ஒரு சுற்று சுற்றினான் பிரபாகரன்.

"வாட் த ஹெல்... " என்று கத்தினான் ஆதித்யா.

"நீ பிசினஸ்ல மட்டும் தான் டேலண்ட்டட்ன்னு நினைச்சேன். நான் நினைச்சது தப்பு போல இருக்கே. நீ ரொமான்ஸ்ல, பிஸினஸை விட ரொம்ப டேலண்டெட்..."

"வேலையைப் பாருடா..." என்று அவனைப் பிடித்துத் தள்ள முயன்றான் ஆதித்யா.

"முடியவே முடியாது. உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா, நீ கையைப் பிடிச்சுட்டேன்னு அழுதாங்க கமலி. அவங்க ஃபேமிலி லைஃபை தொடங்க மூணு வருஷம் ஆகும்னு நம்ம நெனச்சோம். இன்னும் முழுசா ஒரு வருஷம் கூட ஆகல... அதுக்குள்ள அவங்களை சாய்ச்சிட்டியா...? எவ்வளவு பெரிய ஆளுடா நீ..."

"தேவையில்லாம என்னோட டைமை வேஸ்ட் பண்ணாத"

"நீங்க கிளம்புங்க சார்... இங்க இருக்கிற வேலையை நான் பார்த்துக்கிறேன்..." என்று தலைவணங்கி நின்றான் பிரபாகரன்.

அவன் வயிற்றில் ஒரு குத்து குத்திவிட்டு சிரித்தபடி வெளியேறினான் ஆதித்யா.

.......

இன்ட்காமில் கற்பனை செய்து பார்க்க முடியாத அளவிற்கு மரியாதை கிடைத்தது சுரேஷுக்கு. திடீரென்று மாறிவிட்ட அவனது வாழ்க்கையால் திணறிக் கொண்டிருந்தான் சுரேஷ். ஊழியர்கள் அவனுக்கு வணக்கம் வைப்பதும், அவன் முன் குழைவதுமாக இருந்தார்கள். இதை எப்படி கையாள்வது என்று அவனுக்கு சுத்தமாய் புரியவில்லை. ஒரு விதத்தில் அவனுக்கு அது மகிழ்ச்சியையும் அளித்தது. ஏன் இருக்காது? ஆதித்யாவின் மாமன்  என்றால் சும்மாவா?

வழக்கம் போல, தான் பணி புரியும் பைனான்ஸ் பிரிவுக்கு சென்றான். அங்கும் அவனுக்கு பெரிய மரியாதை கிடைத்தது. அவனைத் தனது அறைக்கு வரச் சொல்லி அழைத்தான் சரவணன். சுரேஷை பார்த்தவுடன் எழுந்து நின்று,

"குட்மார்னிங் சுரேஷ்" என்றான்.

"குட் மார்னிங் சார்" என்றான் தயக்கத்துடன்.

"நான் உட்காரலாமா?" என்றான் சரவணன் வேண்டுமென்றே.

"எதுக்கு சார் கேக்குறீங்க?"

"ஏன்னா, இப்போ நீங்க சாதாரணமான ஆள் இல்லையே...! உங்களுக்கு நான் மரியாதை கொடுக்கணும். நீங்க பெரிய இடத்து மாப்பிள்ளை இல்லையா...!"

"நீங்களும் தானே சார்?"

"அதுக்காகத் தான் நான் உங்களுக்கு மரியாதை கொடுக்கிறேன். ஏன்னா, இதெல்லாம் வாழ்க்கை முழுக்க நமக்கு கிடைக்காது. கிடைக்கும் போது சந்தோஷப்படுங்க"

"நீங்க சொல்றது எனக்கு புரியல சார்" என்றான் குழப்பத்துடன்.

"மரியாதை கொடுக்கிறதெல்லாம் ஆரம்பத்துல தான் நடக்கும். போகப் போக உங்களுக்கே தெரியும், இது எப்படிப்பட்ட சிறை வாழ்க்கைன்னு"

இடையூறு செய்யாமல் அவனை பார்த்துக் கொண்டு நின்றான் சுரேஷ்.

"நம்ம மாமியார் வீட்டு ஆளுங்க எல்லாம் ரொம்ப விவரமானவங்க. நம்மள, அவங்க கூட வச்சுக்கணும்னு ரொம்ப அக்கறையா இருக்கிற மாதிரி காட்டிக்குவாங்க. ஏன்னா, அவங்களுக்கு நம்மளை மாதிரி நம்பகமான வேலையாட்கள் வேணும். அவங்க யாரையும் நம்ப மாட்டாங்க. அவங்க வீட்டு மாப்பிள்ளையா இருக்கிறதால, நம்ம அவங்க காலடியில இருக்கணும்னு நினைப்பாங்க. இதெல்லாம் தெரியாம நான் நல்லா மாட்டிக்கிட்டேன். அவங்களுடைய உண்மையான எண்ணம் தெரிஞ்ச போது, நான் உடைஞ்சு போயிட்டேன். நீங்க தான் பாக்குறீங்களே, இங்க நான் எப்படி மாடா உழைக்கிறேன்னு... ஆனா, ஆதித்யாவோ, ரேணுகாவோ இதுக்கான எந்த மரியாதையும் எனக்கு கொடுக்கிறதில்ல. என்னை குப்பை மாதிரி நினைக்கிறாங்க. நீங்களும் சீக்கிரமே அதை புரிஞ்சுக்குவீங்க. உங்க ஒய்ஃப் மயூரியும் இந்த குடும்பத்துக்கு புதுசு. அவளுக்கு இதெல்லாம் சொன்னா கூட புரியாது. ஏன்னா, இந்த வசதியான வாழ்க்கை அவளை எதையும் யோசிக்க விடாது. ஆனா நீங்க அப்படியில்ல. நீங்க எவ்வளவு புத்திசாலின்னு எனக்கு தெரியும். இந்த வலையில என்னை மாதிரி நீங்களும் மாட்டிக்காதீங்க. அவங்க காட்டுற ஓவரான அக்கறை எல்லாம் வெறும் நாடகம். ரேணுகாவை கல்யாணம் பண்ணிக்கும் போது, நான் இதெல்லாம் தெரியாத அப்பாவியா இருந்தேன். எனக்கு இதைப் பத்தியெல்லாம் எடுத்துச் சொல்ல யாருமே இல்ல. எல்லாம் என் தலையெழுத்து. நம்ம கருமத்தை நம்ம அறுத்து தானே ஆகணும்...!"

சுரேஷுக்கு அவனைப் பார்க்க பாவமாய் இருந்தது.

"நீங்க சொன்னதை நான் மனசுல வச்சிக்கிறேன் சார். எப்படியாவது அமைதியகத்தை விட்டு கிளம்ப முயற்சி பண்றேன்"

"நீங்க ரொம்ப அதிர்ஷ்டசாலி. உங்களுக்கு அதுக்கு ஒரு சந்தர்ப்பமாவது இருக்கு"

"நீங்க ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கீங்கன்னு நான் நினைச்சேன் சார்"

"பார்க்க அப்படித் தான் தெரியும்... ஆனா..." என்று பெருமூச்சு விட்டான் சரவணன்.

"நல்லவேளை, எனக்கு புரிய வைக்க நீங்க இருக்கீங்க. உங்களுக்கு நான் ரொம்ப கடமை பட்டிருக்கேன் சார். எனக்கு தன்மானம் தான் ரொம்ப முக்கியம்"

"எனக்கு தெரியும் சுரேஷ். அதனால தான் நீங்க அங்க கஷ்டப்படக் கூடாதுன்னு நான் நினைக்கிறேன். பாத்தீங்க இல்ல, எவ்வளவு புத்திசாலித்தனமா அவங்க உங்களை அங்க கூட்டிக்கிட்டு வந்தாங்கன்னு...!"

"ஆமாம் சார்... அவங்க எல்லாரும் ரொம்ப அன்பானவங்கன்னு நினைச்சேன்"

"அன்பானவங்களா? பணமும், அன்பும் ஒன்னு சேரவே முடியாதுன்னு உங்களுக்கு தெரியாதா? பணக்காரங்ககிட்ட நம்ம அன்பை எதிர்பார்க்கக் கூடாது சுரேஷ்"

"நீங்க அனுபவசாலியா இருக்கறதால எல்லாத்தையும் புரிஞ்சுகிட்டிங்க சார்"

"நீங்க கவலைப்படாதீங்க. உங்களுக்கு உதவ நான் இருக்கேன். அவங்களை எப்படி சமாளிக்கிறதுன்னு நான் உங்களுக்கு சொல்லி தரேன். நீங்க என்கூட இருக்கேன்னு சொல்லுங்க. உங்க தன்மானத்தை இழக்காம, உங்களை நான் பணக்காரனா மாத்துறேன்"

"நிச்சயமா சார்... உங்களை மாதிரி ஒரு ஆள் கூட இருக்க நான் பெருமைப்படுறேன்"

"இது போதும் எனக்கு... இதுக்கப்புறம் அமைதியகத்தை மட்டும் இல்ல, இன்ட்காமையும் நம்ம கைக்குள்ள கொண்டு வந்துடலாம்"

"நான் உங்க கூட இருக்கேன் சார்"

"நம்ம தான் ஒன்னா ஆயிட்டோமே. இனிமே என்னை நீங்க சார்ன்னு கூப்பிட வேண்டியது இல்ல. அண்ணான்னு கூப்பிடுங்க"

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் அண்ணா" என்றான் சந்தோஷமாக சுரேஷ்.

சரவணனின் அறையிலிருந்து வெளியேறினான் சுரேஷ். சுரேஷை தன்பக்கம் இழுத்துவிட்ட இறுமாப்புடன் நயவஞ்சக சிரிப்பை உதிர்த்தான் சரவணன்.

அமைதியகம்

சமையலறையில் சுசித்ராவுக்கு உதவி கொண்டிருந்தாள் கமலி.

"இன்னைக்கு நீ காலேஜுக்கு போகலையா கமலி?" என்றாள் சுசித்ரா.

"ஆனுவல் டே ரிகர்சல் போய்க்கிட்டு இருக்கு கா. காலேஜ்க்கு போறது வேஸ்ட். அதனால, நானும் மயூரியும், வீட்டிலிருந்து ரைட்டிங் ஒர்க்கை முடிக்கலாம்னு இருக்கோம்"

"அப்படின்னா அதை செய்ய வேண்டியது தானே?"

"பரவாயில்ல கா. அப்புறமா செஞ்சுக்கிறேன்"

"இங்க எல்லா வேலையும் முடிஞ்சிடுச்சு. மிச்சத்தை நான் பார்த்துகிறேன், நீ போ"

"ஏதாவது ஹெல்ப் வேணும்னா என்னை கூப்பிடுங்க"

"சரி..."

தங்கள் அறைக்கு வந்தாள் கமலி. செய்வதற்கு நிறைய வேலை இருக்கத் தான் செய்தது. ஆனால், அவளுக்கு செய்யத் தோன்றவில்லை. ஒன்றும் செய்யாமல் கட்டிலின் மீது  அமர்ந்திருந்தாள். கதவு தாளிடப்பட்டும் சத்தம் கேட்டு தலையை உயர்த்தினாள். ஆதித்யாவை பார்த்து திடுக்கிட்டு எழுந்து நின்றாள்.

அவளைப் பார்த்து கிண்டலாய் புன்னகைத்தபடி நெருங்கி வந்தான் ஆதித்யா. அவன் சிறிதும் எதிர்பார்க்காத வண்ணம், அவனை நோக்கி ஓடிவந்த கமலி, அவன் அணிந்திருந்த கோட்டினால் தனது முகத்தை மூடிக்கொண்டாள். அவளது குழந்தைத் தனமான செய்கையை பார்த்து வாய்விட்டு சிரித்தான் ஆதித்யா. அவளை கிண்டல் செய்து விளையாடலாம் என்று  எண்ணியிருந்தான் அவன். ஆனால், அவளோ தனது செய்கையால், அவனையே திகைக்கச் செய்தாள்.

"கமலி..."

தன் முகத்தை மேலும் அவன் நெஞ்சில் பதித்தாள்.

"நானும், இப்படித் தான் இந்த பொல்லாத உலகத்துக்கிட்ட இருந்து உன்னை ஒளிச்சு வைக்கணும்னு  எப்பவும் நினைப்பேன்..."

அவன் கோட்டிலிருந்து மெல்ல தலையை வெளியே எடுத்தாள் கமலி. அவளைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தான் ஆதித்யா.

"ஏன் ஆதிஜி எமோஷனலா பேசுறீங்க?"

"நான் எமோஷனலானவன் தான். ஆனா, நான் அதை எப்பவும் வெளியில் காட்டிக்கிட்டதில்ல"

"ஏன்?"

"ஏன்னா, எனக்கே எனக்குன்னு இதுவரைக்கும் யாரும் இல்ல. இப்போ நீ கிடைச்சிருக்க"

அவன் உணர்ச்சிவசப்பட்டு பேசியது புதிதாய் இருந்தது கமலிக்கு. அவனை பாவமாய் பார்த்தபடி நின்றாள். அவள் அமைதியாகி விட்டதைப் பார்த்த ஆதித்யா,

"நேத்து ராத்திரி நான் உன்னை அழ வெச்சுட்டேன் இல்ல?" என்றான் வேண்டுமென்றே.

அவள் அங்கிருந்து ஓட நினைத்த பொழுது, பின்னாலிருந்து அவளைக் கட்டிப்பிடித்து அவள் கன்னத்தில் முத்தமிட்டான்.

"உன்னோட ஸ்மெல் எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும். உனக்கு என்னோட ஸ்மெல் பிடிக்கிற மாதிரி..."

"எனக்கு உங்க ஸ்மெல் பிடிக்கும்னு உங்களுக்கு எப்படி தெரியும்?"

"நீ தான் சொன்னே"

"நான் எப்போ சொன்னேன்?"

"டான்ஸிங் ஜூஸோட எஃபெக்ட்ல"

அதைக் கேட்டு சிரித்தாள் கமலி.

"வேற என்ன சொன்னேன்?"

"அது, எனக்கும், என்னோட குடிகார பொண்டாட்டிக்கும் நடுவுல இருக்கிற ரகசியம்"

"அது என்னன்னு அப்போ எனக்கு தெரியாது ஆதிஜி"

"எனக்கு தெரியும், பேபி..."

"நான் ஒன்னும் பேபி இல்ல"

"ஆமாம்... நேத்து ராத்திரி நான் அதை தெரிஞ்சுக்கிட்டேன்"

தன்னை அணைத்திருந்த அவனது கையை எடுக்க முயன்றாள் கமலி. ஆனால் அவளால் அது முடியவில்லை.

"என்னை விடுங்க ஆதிஜி"

"ஏன்? "

"எனக்கு ரொம்ப வெட்கமா இருக்கு"

"அந்த வெட்கமெல்லாம் நேத்து ராத்திரி எங்க போச்சு? அப்போ ரொம்ப தைரியமா இருந்தியே...!"

பதில் கூறாமல் தன் முகத்தை கைகளால் மூடிக்கொண்டாள் கமலி.

"என்ன காரணம்னு எனக்கு தெரியும்"

பின்னால் திரும்பி அவனை பார்த்தாள் கமலி.

"லவ் மேக்கிங்னா என்னன்னு தெரியாம தான் நீ என்கிட்ட வந்த... கரெக்டா?"

உதட்டைக் கடித்து ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள். பின்னாலிருந்து அவளை அணைத்தபடியே தூக்கிக் கொண்டு நடந்தான் ஆதித்யா. அவளை கட்டிலில் அமர வைத்து தானும் அவள் அருகில் அமர்ந்து கொண்டான். மீண்டும் தன் முகத்தை மூடிக்கொண்டாள் கமலி.

"என்னை பாரு..."

"போங்க... எனக்கு வெட்கமா இருக்குன்னு சொன்னேன்ல"

"நீ இப்படியே ஓடிக்கிட்டிருந்தா, எப்ப தான் உன்னுடைய வெட்கம் உன்னை விட்டுப் போகும்?"

"நான் என்ன செய்யறது? என்னைப் பத்தி உங்களுக்கு தெரியாதா?"

"ஒன்னு பண்ணு... உனக்கு என்னை பார்க்க வெட்கமா இருந்தா என்னை இறுக்கமா கட்டி பிடிச்சுக்கோ" என்று அவன் கிண்டலாய் கூற,

அடுத்த நொடி, அவன் எதிர் பார்க்காத வண்ணம், அவனை இறுக்கமாய் கட்டிப்பிடித்து அவனுக்கு அதிர்ச்சி அளித்தாள் கமலி. சிரித்தபடி அவளை தன் கரங்களால் சுற்றி வளைத்துக் கொண்டான் ஆதித்யா. கமலி எப்பொழுதுமே கணிப்புக்கு அப்பாற்பட்டவள் தானே...!

"இந்த ஒரு நிமிஷத்துக்காக நான் எவ்வளவு ஏங்கியிருக்கேன் தெரியுமா கமலி... உன் கூட, எல்லாத்தையும் பத்தி மனசு விட்டுப் பேசனும்னு எனக்கு ரொம்ப ஆசை"

அவன் அணைப்பில் இருந்து தன்னை விடுவித்துக் கொண்டு,

"உங்க மனசுல இவ்வளவு ஆசையை வச்சுக்கிட்டு, எப்படி அதை வெளில காட்டிக்காம இருந்தீங்க ஆதிஜி?"

"என்னோட மனசுல எவ்வளவு ஆசை இருக்குங்கிறது முக்கியமில்லை. நீ என்கூட சந்தோஷமா, பயமில்லாம இருக்கியாங்குறது தான் முக்கியம். உன்னோட உணர்வுகளை நான் மதிக்கணும் நினைச்சேன்"

"நான் உண்மையிலேயே ரொம்ப அதிர்ஷ்டசாலி"

"நானும் தான். உன்னை மாதிரி நேர்மையான நபரை என்னோட வாழ்நாளில் நான் பார்த்ததே இல்ல. எனக்கு கடவுள் நம்பிக்கை கிடையாது. நேர்மை தான் ஒரு மனுஷனை கடவுளா மாத்துது. அது தான் நீ. உன்னோட அந்த உயரிய குணம் தான், எனக்கு உன் மேல கண்மூடித்தனமான காதல் ஏற்பட காரணம்."

கண்ணிமைக்காமல் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் கமலி. *நேர்மைக்கு* அவன் அளித்த விளக்கவுரை அவளை அசைத்துப் பார்த்தது. ஆதித்யாவை பொருத்தவரை நேர்மை என்பது எவ்வளவு பெரிய விஷயம் என்று அவளுக்கு அன்று புரிந்தது.

"நேர்மைங்குறது உங்களுக்கு அவ்வளவு முக்கியமா இருந்தா, உங்களை சுத்தி இருக்கிறவங்களை நீங்க ஏன் *பேக் செக்* பண்ண மாட்டேங்கறீங்க?"

இந்த முறை, அவளை  கண்ணிமைக்காமல் பார்த்தான் ஆதித்யா.

"நீங்க எச்சரிக்கையா இருக்கீங்கன்னு தெரிஞ்சா, உங்களை சுத்தி இருக்கிறவங்க, உங்களை ஏமாத்த நினைக்க மாட்டாங்க இல்ல? உங்ககிட்ட மாட்டிக்காம இருக்கவாவது தப்பு செய்யாம இருப்பாங்க இல்ல?"

வைத்த கண் வாங்காமல் அவளை அமைதியாய் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் ஆதித்யா.

"என்னை ஏன் இப்படி பாக்குறீங்க?" என்றாள் திக்கித் தடுமாறி.

"நீ என்கிட்ட ஏதாவது சொல்ல நினைக்கிறியா கமலி?"

"அது... வந்து... நான் உங்ககிட்ட சொல்லனும் தான்..."

"நீ என்கிட்ட என்ன சொல்ல நினைக்குறேன்னு எனக்கு தெரியும். சரவணனை பத்தி தானே...?" சில நொடி நிறுத்திவிட்டு அவள் முகத்தை கவனித்தான் ஆதித்யா.

"நீ நம்ம கம்பெனியோட இன்கம்டாக்ஸ் பத்தி தெரிஞ்சுகிட்ட நாளிலிருந்து..."

கமலியின் கண்கள் சட்டென்று கலங்கியது.

"நான் அதை உங்ககிட்ட வேணும்ன்னு மறக்கல ஆதிஜி. நான் எதுக்காக பயந்தேன்னா..."

"நம்ம குடும்பத்துல பிரச்சனை வரும்னு..."

அவள் ஆமாம் என்று தலையசைத்துவிட்டு, முகத்தை மூடிக்கொண்டு அழுதாள்.

"நான் உங்க நம்பிக்கையை இழந்துட்டேன்"

"யார் சொன்னது?"

"நான் அதை வேணும்னு மறைக்கல... இது எல்லாம் மகமாயியால தான்"

"என்னது..?" என்று சிரித்தபடி முகம் சுளித்தான் ஆதித்யா

"அவங்க தான் உங்ககிட்ட மறைக்க சொன்னாங்க..."

"அவங்க சொன்னாங்களா? எப்போ?" என்றான் களுக்கென்று சிரித்து.

"எனக்கு என்ன செய்யறதுன்னு தெரியாதப்போ, நான் அவங்ககிட்ட தான் சீட்டு எழுதிப் போட்டு அனுமதி கேட்பேன். அப்போ தான் அவங்க உங்ககிட்ட சொல்ல வேண்டாம்னு சொன்னாங்க"

"ஆனாலும் நீ என்கிட்ட சொல்லிட்ட..."

"நான் எப்ப சொன்னேன்?"

"உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா? நம்ம ஆஃபீஸோட இன்கம்டாக்ஸ் பத்தியும், அக்கவுண்ட்சை செக் பண்றதைப் பத்தியும் நீ என்கிட்ட கேட்ட."

ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள்.

"அதுக்கு அடுத்த நாளே, யாராவது என்னை ஏமாத்தினா என்ன செய்வேன்னு கேட்டே"

"ஆமாம்... அதனால?"

"நீ ரெஸ்ட்லெஸ்ஸா இருந்தது எனக்கு தெரிஞ்சது."

கமலியின் அதிர்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. அவன் அவ்வளவு உன்னிப்பாகவா அவளை கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறான்?

"உன்னோட கம்ப்யூட்டர் ஹிஸ்டரியை செக் பண்ணேன். அப்போ நான் தெரிஞ்சுக்கிட்டேன் எது உன்னை அப்படியெல்லாம் கேள்வி கேட்க வச்சதுன்னு"

"உங்களுக்கு சரவணன் அண்ணன் மேல கோபம் வரலையா?"

"அது தவிர்க்க முடியாதது. ஆனா நான் அலர்ட் ஆனேன்"

"அதனால தான் அடிக்கடி ஸ்விம்மிங் பண்ணிங்களா?"

"ஆமாம்"

"நீங்க சரவணன் அண்ணனை எதுவும் கேட்க மாட்டீங்கன்னு எனக்கு தெரியும். ஏன்னா நீங்க அக்காவை ரொம்ப நேசிக்கிறீங்க..."

"அது மட்டும் இல்ல. நான் சரவணனை கேட்டா, அக்கா நிச்சயம் வருத்தப்படுவாங்க தான். ஆனா சரவணன், பணத்துக்காக மட்டும் தான் இதையெல்லாம் செய்றானான்னு எனக்கு தெரியல. நான் அவனை பைத்தியக்காரத்தனமா  நம்பினேன்... இனிமேலும் அப்படியிருக்க நான் விரும்பல..."

"நீங்க எதுவும் கேட்காம இருந்தா, அவர் தொடர்ந்து இதைத் தானே செய்வாரு?"

"பணம் எனக்கு ஒரு விஷயமே இல்ல. அவன் அக்காவுக்காவது உண்மையா இருக்கானான்னு எனக்கு தெரியணும். அக்காவை நெனச்சா தான் எனக்கு ரொம்ப வருத்தமா இருக்கு. அவனைப் பத்தின உண்மை தெரிஞ்சா, அவங்க சுக்குநூறா உடைஞ்சு போயிடுவாங்க. சரவணனை பத்தி நீ கவலைப்படாதே. நான் அவனை பார்த்துக்கிறேன்."

"சாரி, ஆதிஜி"

"நீ சாரி சொல்ல வேண்டிய அவசியமில்ல. உன்னால தான் நான் அவனைப் பத்தி தெரிஞ்சிகிட்டேன். இப்போதிலிருந்து நீ என்கிட்ட எதையும் பேச தயங்க வேண்டாம். எந்த பிரச்சனையா இருந்தாலும் நம்ம சேர்ந்து தீர்க்கலாம்... சரியா?"

சரி என்று தலையசைத்தாள் கமலி

"ஆனா அதுக்காக உனக்கு பனிஷ்மென்ட் கொடுக்காம விட முடியாது"

"என்ன பனிஷ்மென்ட்?" என்றாள் பாவமாக.

தனது கன்னத்தை அவளிடம் காட்டினான் ஆதித்யா புன்னகையுடன். அவன் கன்னத்தை நோக்கி குனிந்த கமலி, சட்டென்று அவன் முகத்தை திருப்பி, அவன் உதட்டில் முத்தமிட்டாள்.

"போற போக்க பாத்தா, நீ அடிக்கடி தப்பு செஞ்சி என்கிட்ட பனிஷ்மெண்ட் வாங்கணும்னு என்னை நினைக்க வைப்ப போல இருக்கு" என்றான்.

புன்னகையுடன் அவன் தோளில் முகம் பதித்தாள் கமலி.

"உனக்கு ஒன்னு தெரியுமா? உன்னை மாதிரி யாருமே இல்ல" என்றான்.

"எனக்கு தெரியும்"

"நிஜமாவா?"

"ஆமாம். எல்லாரும் அதை நெறைய தடவை என்கிட்ட சொல்லியிருக்காங்க. ஆனா, நீங்க சொன்ன மாதிரி சொல்லல"

"எப்படி? "

"அவங்க எல்லாரும், என்னோட பைத்தியக்காரத்தனத்தை சகிக்க முடியாம, அதை எரிச்சலோட சொன்னாங்க. நீங்க மட்டும் தான் அதை சந்தோஷமா சொல்றீங்க" என்றாள் புன்னகையுடன்.

புன்னகையுடன் அவளை அணைத்துக்கொண்டான் ஆதித்யா.

தொடரும்...