3 ரகசிய திட்டம்

அவள் வீட்டு வரவேற்பறையின் மூலையில் அமர்ந்து தேம்பி கொண்டிருந்தாள் கமலி. அங்கு மும்முனை தாக்குதல் நிகழ்ந்து கொண்டிருந்தது. அவள், ஆதித்யாவிடம் நடந்துகொண்ட  அசட்டுத்தனத்திற்காக, அவளுடைய அம்மா செல்வி, அத்தை சுந்தரி, தோழி ஜானகி அனைவரும் அவளை வசைபாடிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

"நீ செஞ்ச மாதிரி, ஒரு மடத்தனத்தை யாரும் செஞ்சிருக்க மாட்டாங்க. இன்னும் நாலு நாள்ல நீ அவருக்கு பொண்டாட்டியாக போற... ஆனா, நீ என்னடான்னா, அவரு என்னமோ ஒரு ரவுடிங்குற மாதிரி கலாட்டா பண்ணிட்ட." என்றார் செல்வி.

"இப்படியெல்லாம் கூட யாராவது செய்வாங்களா? பாவம் அந்த பிள்ளை உன்னைப் பத்தி என்ன நெனைச்சாரோ..." என்றார் சுந்தரி.

ஜானகி பொங்கி வந்த சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டாள். *உங்க குழந்தை ஃபிரண்டு, கல்யாணத்துக்கப்புறம் தொட்டில்ல தான் தூங்குவேன்னு சொல்லாம இருந்தா சரி* என்று ஆதித்யா கூறியது அவள் நினைவுக்கு வந்தது. அவளைப் பற்றி அவன் நினைத்துக் கொண்டிருப்பது அப்படித் தானே...!

"அவர் எப்படி என்னைத் தொடலாம்? அவர் என் கையை பிடிச்சாரு தெரியுமா?" என்றாள் தேம்பியபடி கமலி.

"தொட்டா என்னடி? பைத்தியக்காரி... அவர் உனக்கு புருஷனாக போறவரு" என்றார் சுந்தரி.

"அதனால என்ன? எனக்கு அவர் யாருன்னு கூட தெரியாது... அவர் என்னைத் தொடும் போது நான் சும்மா இருக்கணும்னு சொல்றீங்களா?"

"கல்யாணத்துக்கு அப்புறம், உன்னை தொட அவருக்கு எல்லா உரிமையும் இருக்கு. அதை ஞாபகத்துல வச்சிக்கோ"

"அதுக்காகத் தான் நான் கல்யாணம் பண்ணிக்க மாட்டேன்னு சொல்றேன்" என்று மேலும் தேம்பினாள்.

"வாயை மூடுடி... நீ என்ன நினைச்சுகிட்டு இருக்க? அவங்க எவ்வளவு பெரிய ஆளுங்கன்னு தெரியுமா உனக்கு? நீ எந்த ஜென்மத்தில் செஞ்ச புண்ணியமோ, நீ அவங்க வீட்டுக்கு மருமகளா வரணும்னு அவங்க ஆசைப்படுறாங்க"

"அக்கா சொல்றது உண்மை, கமலி. ஏதாவது ஏடாகூடமா செஞ்சி, இந்த சம்பந்தத்தை கெடுத்துடாத... அப்புறம் நீ என்னை உயிரோடவே பார்க்க முடியாது" என்று கூறிவிட்டு அங்கிருந்து சென்றார் செல்வி.

"உங்க அம்மா என்ன சொன்னான்னு கேட்டல்ல? ஜாக்கிரதை" என்றார் சுந்தரி.

கமலியின் அருகில் சென்று, அவள் கட்டிக்கொண்டிருந்த அவளது கால்களை, தானும் கட்டிக்கொண்டாள் ஜானகி.

"என்ன பிரச்சினை உனக்கு? மனுஷன் பார்க்க எவ்வளவு அசத்தலலா இருக்காரு..."

"அப்போ, நீயே போய் அவரை கல்யாணம் பண்ணிக்கோ"

அதைக் கேட்டு சிரித்தாள் ஜானகி.

"அவருக்கு என்னைப் பிடிச்சிருந்தா கல்யாணம் பண்ணிக்குவேனே. அவருடைய கெட்ட நேரம், அவருக்கு உன்னை தானே பிடிச்சிருக்கு" என்றாள் கிண்டலாக.

"ஆனா, எனக்கு என்ன பிடிக்கும்னு யாருமே கேட்கலையே..."

"நீ ஏதாவது ஏடாகூடமா செய்ய சொல்லுவன்னு அவங்களுக்கு தெரியும். அதனால தான், யாரும் உன்னை ஒன்னும் கேட்கல"

அமைதியாய் இருந்தாள் கமலி.

"ஆனா, இப்போ உன்னை நினைச்சா எனக்கு ரொம்ப கவலையா இருக்கு"

"ஏன்?"

"அவரு உன்னை என்ன செய்ய போறாரோ தெரியல... நீ அவர்கிட்ட நல்லா மாட்டிக்கிட்ட" என்றாள் தன் சிரிப்பை அடக்கியபடி.

ஆதித்யாவை சந்தித்த பிறகு, அவன் கமலியைப் பற்றி கூறிய வார்த்தையும், அதை கூறும் போது அவன் முகத்தில் தவழ்ந்த புன்னகையும், அவன் கமலியை  சங்கடப்படுத்த மாட்டான் என்று தோன்ற செய்தது ஜானகிக்கு. இப்பொழுது அவள், கமலியிடம், ஆதித்யா அவளை *ஏதாவது செய்வான்* என்ற எண்ணத்தை ஏற்படுத்திவிட்ட பிறகு, அவன் ஏதும் செய்யாமல் இருந்தால், அது ஆதித்யாவின் மீது கமலிக்கு நல்லெண்ணத்தை ஏற்படுத்தும் என்று அவள் நம்பினாள்.

"அவர் என்ன செய்வாரு?" என்றாள் விழிகளை விரித்தவாறு கமலி.

"நீ கத்தி, ஊரைக் கூட்டி, கலாட்டா பண்ணிட்ட... அப்படி எல்லாம் நீ செஞ்சா, அவர் சும்மா இருப்பாரா?"

"ஏன் என்னை பயமுறுத்துற?"

"அவர் உன் புருஷன். உன்னை தொட அவருக்கு எல்லா உரிமையும் இருக்கு. அதை தெரிஞ்சுக்கோ"

பதட்டத்துடன் நகம் கடித்தாள் கமலி.

"பின்ன, புருஷனா அப்படித் தான். உனக்கு முத்தம் குடுப்பாரு, கட்டிப்பிடிப்பாரு... நீ எங்கயும் ஓட முடியாது. ஏன்னா, உன்னை அவர் வீட்ல கொண்டு போய் விட போறதே உங்க அம்மாவும், அத்தையும் தான்"

"அப்படின்னா, அவர் என்னை *பேட் டச்* பண்ணுவாரா?" என்றாள் அந்தக் குழந்தை பெண்.

"புருஷன், பொண்டாட்டிக்கு நடுவுல எதுவுமே *பேட்* இல்ல. அதனால தான் உங்க அம்மா உன் மேல ரொம்ப வருத்தத்துல இருக்காங்க"

"ஆனா, அம்மா என்னை ஆம்பள பசங்ககிட்ட பேசக் கூடாதுன்னு தானே எப்பயும் சொல்லுவாங்க...?"

"அதே தான்... அவங்க எப்பவும் உன்னைத் ஆம்பள பசங்ககிட்ட பேசவிட்டதில்ல. ஆனா, இப்போ அவங்களே உன்னை அவர் வீட்டுக்கு அனுப்பி வைப்பாங்க. அவங்களுக்கு தெரியாதா, நீ அவர் கூட, அவருடைய ரூம்ல தான் இருக்கப் போறேன்னு? அது தான் கல்யாணம். நீ குழந்தை இல்ல... நீ மிஸஸ் ஆதித்யாவாக போற."

"அதுக்காக, என் விருப்பம் இல்லாம, அவரு என்னவேனாலும் செய்ய முடியாது"

"உன் விருப்பதோடவா...? அதுக்குள்ள அவருக்கு தலையெல்லாம் நரைச்சி போயிடும்... பாவம் அந்த மனுஷன். அவரை கடவுள் தான் காப்பாத்தணும்"

முகத்தை சுளித்துக் கொண்டாள் கமலி.

"இப்போ, நீ இப்படியெல்லாம் பேசுற... கல்யாணத்துக்கு அப்புறம், நீ என்ன செய்றன்னு நான் பாக்குறேன்"

"என்ன?"

"உன்னை பத்தி எனக்கு தெரியாதா? உன்னுடையது, உனக்கு மட்டும் தான்னு நினைக்கிறவளாச்சே நீ...! உங்க அம்மாவை எங்க வீட்டுக்கு நான் கூட்டிக்கிட்டுப் போக போறேன்னு சொன்னதுக்காக, ஒரு நாளெல்லாம் உக்காந்து அழுதியே, அதை நான் இன்னும் மறக்கல..."

"அப்போ, நான் சின்ன பிள்ளையா இருந்தேன்"

"16 வயசு பொண்ணை, சின்ன பிள்ளைன்னு சொன்னா, கேக்குறவங்க சிரிப்பாங்க. நான் சொல்றது நடக்குதா இல்லையான்னு பாரு... என் புருஷன் எனக்கு மட்டும் தான்னு நீ நினைக்க போற..."

சுள்ளென்று முகத்தை வைத்துக்கொண்டு, ஜானகிக்கு எதிர்ப்புறம் திருப்பிக்கொண்டாள் கமலி. அதைப் பார்த்து சிரித்தாள் ஜானகி. கமலியின் விருப்பமின்றி ஆதித்யா அவளை நெருங்க மாட்டான் என்ற நம்பிக்கை அவள் மனதில் உதித்திருந்தது.
........

ஒருபுறம் கமலி அழுது கொண்டிருக்க, மறுபுறம் சிரித்துக்கொண்டிருந்தான் ஆதித்யா. தனது சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை அவனால். அவனும், அவனுக்கு வரப்போகும் மனைவியும்...! ரேணுகா கூறியது உண்மை தான். அவனது வாழ்க்கை, நிச்சயம் கற்பனைக்கு எட்டாத அளவிற்கு சுவாரஸ்யம் நிறைந்ததாக தான் இருக்கப் போகிறது. கமலியை  சந்திக்கும் வரை, ரேணுகா கூறியதில் அவனுக்கு நம்பிக்கை இருக்கவில்லை.

ஆதித்யா என்றால் யார், அவனுடைய அருமை, பெருமைகள் என்ன, அவனுடைய சாதனைகள் என்ன, அவனுக்கு பெண்களுக்கு மத்தியில் இருக்கும் கிராக்கி என்ன, என்பது பற்றியெல்லாம் எதுவுமே தெரியாத ஒரு பெண்ணை அவன் மணக்க இருக்கிறான். அவனது அக்கா கூறியதை அவனால் முழுதும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. கமலி குழந்தைத்தனமான பெண் என்று அவள் கூறினாள் அல்லவா...? உண்மையில் அவள் ஒரு வளர்ந்த குழந்தை. அதை எண்ணி சிரித்தான் ஆதித்யா. அந்த குழந்தையை தன் மனைவியாய் அடைய, அவன் மூன்று ஆண்டுகள் காத்திருக்க வேண்டும். அவனது வாழ்க்கையின் *மிக நீண்ட காலமாய்* அந்த மூன்று ஆண்டுகள் இருக்கப் போகிறது. கலங்கிய கண்களுடன், தன் அம்மாவின் பின்னால் அவள் ஒளிந்து கொண்டு நின்ற காட்சி, அவன் கண்ணிலேயே இருந்தது. அவன் கண்கள் திறந்திருந்தாலும், மூடியிருந்தாலும்...! எப்படி ஒரு பெண் எவ்வளவு மாசற்றவளாக இருக்கிறாள்?

தன்னுடைய திருமண நாளை எதிர்பார்த்து, தான் ஒரு நாள் ஆவலுடன் காத்திருக்க வேண்டிய வரும் என்று கனவிலும் நினைத்திருக்கவில்லை ஆதித்யா. அவன் உண்மையிலேயே மிகவும் ஆவலுடன் இருந்தான். அவன் கையை பிடித்துவிட்டான் என்பதற்காக ஊரைக் கூட்டிய அவள், அவனுடன் தனியறையில் விடப்படும் போது, என்ன செய்யப் போகிறாள்? களுக் என்ற சிரிப்பு அவன் தொண்டையில் இருந்து எகிறிக் குதித்தது. அவனது முதலிரவன்று அவனுக்கு என்ன சுவாரசியம் காத்திருக்கிறதோ என்று எண்ணினான் ஆதித்யா.

திருச்சி வந்து சேர்ந்த ஆதித்யாவின் நண்பன் பிரபாகரன், புன்னகையால் ஒளிர்ந்த ஆதித்யாவின் முகத்தை கவனிக்காமலில்லை. அவன் அறையை நோக்கி அவனை இழுத்துச் சென்று கதவைச் சாத்தித் தாளிட்டான் பிரபாகரன்.

"என்னடா?" என்றான் ஆதித்யா.

"அதைத் தாண்டா நானும் கேட்கிறேன், என்னடா ஆச்சு உனக்கு?"

"எனக்கு என்ன ஆச்சு?"

"பைத்தியக்காரன் மாதிரி சிரிச்சுகிட்டு இருக்க..."

தன் கண்களை சுழற்றி சிரித்தான் ஆதித்யா.

"என்ன ஆச்சி? என்கிட்ட சொல்லு"

"நான் அவளைப் பார்த்தேன்"

"யாரை?"

அவனைப் பார்த்து முறைத்தான் ஆதித்யா.

"கமலியையா?"

 ஆமாம் என்று தலையசைத்தான்.

"மை காட்... நீ ரொம்ப ஃபாஸ்ட்... அந்த அதிசயம் எப்ப நடந்தது?"

"இன்னைக்கு காலையில"

"அவ என்ன சொன்னா?"

"ஊரை கூட்டிட்டா..."

"எதுக்கு?" என்றான் முகத்தை சுளித்து

"வேற எதுக்கு? என்னை உதைக்க தான்"

"என்னது!!!!"

நடந்ததை கூறினான் ஆதித்யா. பேச்சிழந்து நின்ற பிரபாகரன், கட்டிலின் மீது விழுந்து, உருண்டு உருண்டு சிரித்தான். அவன் செய்த அட்டகாசத்தை பார்த்து, அவன் கையில் ஓங்கி குத்தினான் ஆதித்யா.

"என்ன ஒரு இன்ட்ரோ...!  நீ கேட்ட மாதிரியே உன்னோட வாழ்க்கை, செம்ம இன்ட்ரஸ்டிங்கா ஆரம்பிச்சிடுச்சு."

வாய் விட்டு சிரித்தான் ஆதித்யா.

"இதுல கவனிக்க வேண்டிய விஷயம் என்ன தெரியுமா?" என்றான் பிரபாகரன்

"என்ன?" என்றான் ஆதித்யா.

"இப்படி நடந்ததுக்காக கோபப்படாம, நீ அதை என்ஜாய் பண்ற பாத்தியா, அது தான்...! எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு. அவளை நான் பார்க்கணுமே" என்றான் பிரபாகரன்.

"கல்யாணத்துல பார்க்கலாம்"

அவன் கூறியதில் பிரபாகரனுக்கு சிறிதும் உடன்பாடில்லை. தன் தங்கை லாவண்யா, அனைவரிடமும் பேசிக்கொண்டிருந்த கீழ்தளம் வந்தான்.

"நீ எந்த காலேஜ்ல அட்மிஷன் போட்டிருக்க?" என்றான் ஆதித்யாவின் சித்தப்பாவின் இளைய மகன் ராகுல், லாவண்யாவிடம்.

"தமிழ்நாட்டோட நம்பர் ஒன் காலேஜ்" என்றாள் லாவண்யா.

"அப்படின்னா, நீ என்னோட காலேஜ்லயா சேர்ந்திருக்க?"

"ஆமாம். அதனால தான் கொஞ்சம் வெயிட் பண்ண வேண்டியதா போச்சி"

"ஆமாம். நேத்து தான் ஃபர்ஸ்ட் இயர் அட்மிஷன் ஸ்டார்ட் ஆச்சு"

"நார்த் இண்டியன்ஸ் மாதிரி, நம்ம கல்யாணத்திலும் நிறைய ப்ரோக்ராம்ஸ் இருந்தா, எவ்வளவு ஜாலியா இருக்கும்..." என்றாள் லாவண்யா.

"இதுக்கே, இது வேண்டாம், அது வேண்டாம்னு சொன்னான் ஆதி" என்றார் பாட்டி.

"கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி, கல்யாண பொண்ணை பார்க்க முடியாதா?" என்றாள் லாவண்யா.

"நாங்க ஏற்கனவே பூ முடிச்சுட்டு வந்துட்டோம். கல்யாணத்துக்கு முதல் நாள் நலங்குக்கு தான் அங்க போகணும்." என்றார் சித்தி இந்திராணி.

"நம்ம எல்லாரும் மெஹந்தி போட்டுக்க, நாளைக்கு பியூட்டிஷியனை வர சொல்லி இருக்கேன்" என்றாள் ரேணுகா.

"கமலிக்கு மெஹந்தி போட ஆளை அனுப்பி வைக்கலாம். அவ சந்தோஷப்படுவா" என்றார் பாட்டி.

அவங்களையும் இங்க கூப்பிடுங்களேன் என்றாள் லாவண்யா.

"அவங்க அத்தை ரொம்ப பழமைவாதியா இருக்காங்க. ஆதி இங்க இருக்கும் போது, அவளை இங்கே கூட்டிகிட்டு வர மாட்டாங்க" என்றாள் ரேணுகா.

அப்பொழுது அவர்களை நோக்கி வந்தான் ஆதித்யா.

"அக்கா, நாளைக்கு காலையில நான் அவசரமா சென்னைக்கு போக வேண்டி இருக்கு" என்றான்

"எதுக்கு ஆதி?" என்றான் பிரபாகரன்.

"மிஸ்டர் டூபே, ஃபோன் பண்ணாரு. அவர் இந்தியா வந்திருக்காராம். நம்ம போன மாசம் தள்ளி வைச்ச டீலை முடிக்க நினைக்கிறார்"

"உன்னால வர முடியாதுன்னு சொல்லி இருக்கலாம் இல்ல...?" என்றார் பாட்டி.

"நான் காலையில போயிட்டு, ராத்திரியே திரும்பி வந்துடுறேன், பாட்டி"

"உன் கூட நானும் வரட்டுமா?" என்றான் பிரபாகரன்.

"வேண்டாம். நீ இன்னைக்கு தானே வந்திருக்க... நான் பார்த்துக்கிறேன்" என்று கூறிவிட்டு தன் அறையை நோக்கி நடந்தான் ஆதித்யா.

சிறிது நேரம் எதையோ தீவிரமாக யோசித்த பிரபாகரன்,

"நாளைக்கு ஆதி தான் இங்க இருக்க மாட்டானே, நம்ம ஏன் கமலியை இங்க கூப்பிடக் கூடாது?" என்றான்.

அனைவரது முகமும் பிரகாசம் அடைந்தது.

"பிரபா சொல்றது சரி தான். நம்ம அவளைக் கூப்பிட்டு பார்க்கலாம்" என்றார் பாட்டி.

"அப்படின்னா கல்யாணத்துக்கு முன்னாலேயே நான் கல்யாண பெண்ணைப் பார்க்கப் போகிறேனா?" என்றாள் சந்தோஷமாக லாவண்யா.

"அவங்க அத்தை என்ன சொல்ல போறாங்கன்னு தெரியல. இருந்தாலும் முயற்சி பண்ணி பாக்குறேன்" என்றாள் ரேணுகா.

அவள் கமலியின் வீட்டின் லேண்ட் லைனுக்கு ஃபோன் செய்தாள். கமலியின் அத்தை, சுந்தரி தான் ஃபோனை எடுத்தார்.

"யார் பேசுறீங்க?"

"நான் ரேணுகா பேசுறேன் அத்தை"

"நல்லா இருக்கியா மா?"

"இருக்கேன் அத்த. நாங்க எல்லாரும் நாளைக்கு கைக்கு மருதாணி வரைஞ்சிக்கலாம்னு இருக்கோம். கமலியை கூட்டிகிட்டு வந்தீங்கன்னா அவளுக்கும் வரைஞ்சிவிடலாம்னு ஆசைப்படுறோம்."

"கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி அங்க வர்றது சரியா இருக்காதே மா... "

"ஆதி நாளைக்கு சென்னைக்கு போறான். நாளைக்கு இங்க இருக்கமாட்டான்.  அதனால தான் கூப்பிடுறேன்"

"அப்படியா...?" என்று சிறிது நேரம் யோசித்தவர்,

"சரி, நாளைக்கு காலையில நான் அவளை அங்க கூட்டிட்டு வரேன்"

"நான் கார் அனுப்பட்டுமா?"

"வேண்டாம்மா. பக்கத்துல தெரிஞ்ச ஆட்டோ இருக்கு. நான் அதுல வந்துக்குறேன்"

"ரொம்ப நன்றி அத்தை" என்று அவள் புன்னகையுடன் அழைப்பை துண்டிக்க, அனைவரும் சந்தோஷமானார்கள்.

கமலியின் கையில் வரைய ஒரு அருமையான மெஹந்தி டிசைனை காட்டினார் இந்திராணி.

"இந்த டிசைன் நல்லா இருக்கு. அவ ரெண்டு கையையும் சேர்த்து வைக்கும் போது, ஆதியோட முழுப்பெயர் தெரியிற மாதிரி இருக்கும்"

"நல்லாயிருக்கு" என்று அனைவரும் ஒன்றாய் கூறினார்கள்.

நல்ல பிள்ளையை போல், சத்தமில்லாமல் அங்கிருந்து வெளியே சென்றான் பிரபாகரன். டுபேவுக்கு ஃபோன் செய்தான்

"எப்படி இருக்கீங்க பிரபாகர்?"

"ஆதித்யாவோட கல்யாணத்துக்கு இன்னும் நாலு நாள் தானே இருக்கு...? அதனால, ரொம்ப பிசியா இருக்கேன்" என்றான்.

"என்ன ஆதித்யாவுக்கு கல்யாணமா?"

"உங்க சிங்கப்பூர் ஆஃபீஸுக்கு இன்விடேஷன் அனுப்பி இருந்தோமே, நீங்க பாக்கலையா?"

"நான் ஒரு வாரமா மலேசியாவில் இருந்துட்டு, நேரா இந்தியா வந்துட்டேன். அதனால என்னால அதை பாக்க முடியாம போயிடுச்சு. ஐ அம் ரியலி சாரி. இந்த விஷயம் தெரியாம நான் ஆதித்யாவை டிஸ்டர்ப் பண்ணிட்டேன். நான் அவருக்கு ஃபோன் பண்ணி வர வேண்டாம்னு சொல்லிடுறேன்"

"அதை இப்ப செய்யாதீங்க"

"ஏன்?"

"இங்க கொஞ்சம் சடங்குகள் எல்லாம் ஏற்பாடு பண்ணி இருக்காங்க. நீங்க கேன்சல் பண்ணா, அதெல்லாம் அஃபெக்ட் ஆகும்"

"அப்படியா...? சரி நான் என்ன செய்யணும்?"

"நாளைக்கு காலையில ஃபோன் பண்ணி ஆதித்யாகிட்ட பேசுங்க. அவனுடைய கல்யாணத்துக்காக தான் நீங்க கேன்சல் பண்றீங்கன்னு அவனுக்கு தெரிய வேண்டாம்"

"நான் பார்த்துக்கிறேன்"

"தேங்க்யூ, மிஸ்டர் டுபே"

"எனிதிங் ஃபார் ஆதித்யா..."

அவர் அழைப்பை துண்டித்து கொள்ள, புன்னகைத்தான் பிரபாகரன். சிங்கத்தை, சிங்கத்தின் குகையிலேயே சந்திக்கப் போகும் மானின் நிலைமை என்னவாக போகிறது? நிச்சயம் வேடிக்கையாகத் தான் இருக்கும்.

தொடரும்...