1 திருமண கோரிக்கை

சென்னை மாநகரின் சந்தடிகளுக்கு நடுவே, சந்தடியே இல்லாமல், நான்கு புறமும் உயர்ந்து நின்ற மதில் சுவர்களால் சூழப்பட்டிருந்தது அந்த வீடு. அதை வீடு என்று சாதாரணமாய் சொல்லி விட முடியாது...!  இரண்டு படுக்கையறை வசதி கொண்ட, ஐம்பது வீடுகளை அதனுள் அடுக்கிவிடலாம். கணினியின் உதிரிபாகங்களை உற்பத்தி செய்யும், இந்தியாவின் முன்னணி நிறுவனமான இன்ட்காம் மின் முதலாளியின் வீடு என்றால் சும்மாவா?

அந்த வீட்டின் ஒரு விசாலமான அறையில், முப்பது வயது மதிக்கத்தக்க பெண் ஒருத்தி இங்குமங்கும் நடந்து கொண்டிருந்தாள். அவள் தான் *இன்ட்காம்* முதலாளியின் அக்கா ரேணுகா. ஒரு திருமணத்திற்காக திருச்சி சென்ற அவள், அப்போது தான் சென்னை திரும்பியிருந்தாள். திருச்சியிலிருந்து வந்ததிலிருந்து அவள் இப்படித் தான் இருக்கிறாள். மனதிற்குள் கடவுளை வேண்டிக் கொண்டிருந்தாள் அவள்.

அப்போது அவளுடைய மகள் ஷாலினி,

"மாமா... " என்று கூச்சலிடுவது அவள் காதில் விழுந்தது.

ரேணுகா எதிர்பார்த்தபடியே, அவளது அறைக்குள் நுழைந்தான், அவளுடைய தம்பியும், *இன்ட்காமின்* முதலாளியுமான ஆதித்யா. கிரேக்க கடவுளைப் போன்ற உடல்வாகும், அலசி ஆராயும் கண்களும் கொண்ட அவன் முகத்தில் தவழ்ந்த புன்னகை, பார்க்கும் பெண்களின் மனதில் பெரும் புயலை ஏற்படுத்தும் என்பதில் ஐயமில்லை.

ஊருக்கு அவன் கண்டிப்பானவனாக இருக்கலாம். ஆனால், தன் சகோதரியை பொருத்தவரை, அவன் பனிக்கட்டியை போன்றவன். அவளுக்காக எதையும் செய்யக் கூடியவன். எதிலும் வித்தியாசத்தை விரும்புகிறவன்...அதனால், திருமணத்தை விரும்பாதவன்...! கல்யாணம் பண்ணிக்கொண்டு, பிள்ளைகளை பெற்று, பள்ளிக்கு அனுப்பி, அவர்களுக்கு கல்யாணம் செய்து வைத்தோம் என்று வாழும் வாழ்க்கையில் என்ன வித்தியாசம் இருக்கிறது? எல்லோரும் அதைத் தானே செய்கிறார்கள்...!

"ஐ மிஸ் யூ" என்றாள் ரேணுகா.

"அக்கா, நீங்க திருச்சிக்கு போய் நாலு நாள் தான் ஆச்சி" என்றான் கிண்டலாக ஆதித்யா.

"வெறும் நாலு நாள் இல்ல... நா....லு நாள்" என்றாள் ரேணுகா.

அவள் முகத்தில் வழக்கமாய் இருக்கும் துறுதுறுப்பு அன்று இல்லாமல் இருந்ததை கவனித்தான் ஆதித்யா.

"ஏன் கா, டல்லா இருக்கீங்க? ஏதாவது பிரச்சனையா?" என்றான்.

"அதை விடு ஆதி, அதுல நீ செய்ய ஒன்னும் இல்ல" என்றாள்.

அது ஆதித்யவுக்கு விடப்பட்ட சவால் இல்லையா?

"என்ன விஷயம் சொல்லுங்க, கா"

"என் கையில இருந்து ஏதோ நழுவி போற மாதிரி இருக்கு"

"நழுவிப் போகுதா? என்ன அது?"

"முதல் தடவையா, என்னை  கையாலாகாதவளா நான் ஃபீல் பண்றேன். எப்படியாவது அது எனக்கு கிடைச்சுட்டா நல்லா இருக்கும்னு தோணுது... ஆனா, கிடைக்காது"

"அக்கா, அது எதுவா இருந்தாலும் சொல்லுங்க. நான் கொண்டு வரேன்"

"உன்னால முடியாது. உன்னை கட்டாயப் படுத்தவும் நான் விரும்பல"

"அந்த மாதிரி சொல்லாதீங்க.ஐ ப்ராமிஸ்... அது எதுவாயிருந்தாலும் நான் கொண்டு வருவேன்"

"நான் என்ன கேக்கப் போறேன்னு தெரியாம, தயவுசெய்து வார்த்தையை விடாத, ஆதி."

"நான் சொல்லிட்டேன் இல்ல...? எதுவா இருந்தாலும் கொண்டு வரேன்"

"அது ஒரு பொண்ணா இருந்தா? அவளை கல்யாணம் பண்ணி கூட்டிக்கிட்டு வரச்சொன்னா?"

விக்கித்து நின்றான் ஆதித்யா. அவனுடைய அக்கா லாவகமாக அவனை மடக்கி விட்டாள் என்று புரிந்து போனது அவனுக்கு. ஆனால், அது அவளது தவறு மட்டும் அல்லவே... இவனும் தான் அவசரப்பட்டு சத்தியம் செய்து விட்டான்...!

"அக்கா, நான் ஏற்கனவே உங்ககிட்ட சொல்லியிருக்கேன்... மூணு வருஷத்துக்கு அப்புறம் கல்யாணம் பண்ணிக்கிறேன்னு..."

"நோ ப்ராப்ளம்... நீ தாராளமா டைம் எடுத்துக்கோ... இப்போ அவளைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கோ. மூணு வருஷம் கழிச்சு ஃபேமிலி ஸ்டார்ட் பண்ணிக்கோ..."

"என்னக்கா உளர்றீங்க?"

"ஏன்னா, உன்னை புருஷனா ஏத்துக்க அவளுக்கும் டைம் வேணும்..."

"என்ன்னனது...? என்னை புருஷனா ஏத்துக்கவா...?  யாரு கா அவ...? என்னை புருஷனா ஏத்துக்க டைம் கேக்குற ஒருத்தி?" என்றான் அதிர்ச்சியும், வியப்பும் கலந்த குரலில்.

"நீ நினைக்கிற மாதிரி பொண்ணு அவ இல்ல... பார்க்க ரொம்ப வெகுளியா, குழந்தை தனமா இருக்கா. எனக்கு அவளை ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு. அதனால தான் அவளை மிஸ் பண்ணிட கூடாதுன்னு நினைக்கிறேன். ஏன்னா, நிச்சயம் அவளை மாதிரி ஒரு பொண்ணு நமக்கு கிடைக்கவே மாட்டா."

"அவ்வளவு ஈசியா யாரையும் நம்பாதீங்க"

"நிச்சயமா இல்ல. என்னால உறுதியா சொல்ல முடியும்... கமலி ரொம்ப நல்ல பொண்ணு "

அப்பொழுது அவர்கள், ரேணுகாவின் மகள், ஷாலினி கூறுவதைக் கேட்டார்கள்.

"ஐ... கமலி அக்கா எனக்கு மாமியா வர போறாங்களா? ஜாலி, ஜாலி... அப்படின்னா எனக்கு கண்ணாமூச்சி விளையாட ஆள் கிடைச்சுட்டாங்க..." என்று சந்தோஷமாய் குதித்தாள்.

"கண்ணாமூச்சியா...?" என்று முகம் சுளித்தான் ஆதித்யா.

"ஆமா, மாமா... நாங்க திருச்சியில அவங்களோட சேர்ந்து கண்ணாமூச்சி விளையாடினோம். அவங்களுக்கு நிறைய ஃபிரண்ட்ஸ்... எல்லாருக்கும் என்னோட வயசு தான்..." என்று கலகலவென சிரித்தாள் அந்த எட்டு வயது பெண்.

ரேணுகாவை விசித்திரமாய் பார்த்தான் ஆதித்யா.

"நான் தான் சொன்னேனே, அவ ரொம்ப குழந்தைத்தனமாவும் வெகுளியாவும் இருந்தான்னு..."

"ஆமா மாமா... அவங்க என்னை விட குழந்தை தனமா இருந்தாங்க. ஆனா, ரொம்ப அழகா இருந்தாங்க. இல்ல மா?"

ஆமாம் என்று தலையசைத்த ரேணுகா,

"நீ போய் படி" என்றாள்.

"அவங்களை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு மாமா என்ன செய்ய போறாரு? கண்ணாமூச்சி விளையாட போறாரா? ஆனா, மாமா அதெல்லாம் விளையாடமாட்டாரே..." என்று புலம்பியபடி அங்கிருந்து சென்றாள் ஷாலினி.

தன் அக்காவைப் பார்த்து முறைத்தான் ஆதித்யா.

"நீ தான சொல்லுவ? *கல்யாண வாழ்க்கையே போர். கல்யாணம் பண்ணி, குழந்தை பெத்து, அவங்களை வளர்த்து, ஸ்கூலுக்கு அனுப்பி, அவங்களுக்கும் கல்யாணம் பண்ணி, கடைசியில செத்துப் போகணும்... அதுல என்ன இருக்கு? எல்லாத்துலயும் ஒரு சேலஞ்ச் வேணும்... வித்தியாசமா இருக்கணும்* இதெல்லாம் நீ தான சொல்லுவ? நீ கமலியை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டா, உன்னோட வாழ்க்கை சாதாரணமா இருக்காது. நிச்சயமா, நீ கேக்குற மாதிரி இன்ட்ரஸ்டிங்கா இருக்கும். அவ உன்னோட இன்ட்காம் ஸ்டாஃப் மாதிரி, அலட்டிக்க மாட்டா, தலைக்கனம் பிடிச்சி அலைய மாட்டா... அவ ரொம்ப க்யூட் தெரியுமா?"

"அக்கா, குழந்தையை கல்யாணம் பண்ணா, உள்ள தூக்கிப் போட்டுட்டுவாங்க" என்று அவள் காலை வாரினான்.

"கமலி குழந்தை இல்ல... குழந்தைத்தனமா இருக்கான்னு தான் சொன்னேன்."

தனது கைப்பேசியை இங்கும் அங்கும் தேடினாள்.

"என்னோட ஃபோனை எங்க வச்சேன்னு தெரியல. நான் உனக்கு அவளுடைய போட்டோவை அனுப்புறேன். உனக்கு பிடிக்கலைன்னா, நிச்சயமா உன்னை ஃபோர்ஸ் பண்ண மாட்டேன்"

"அவ ஃபோட்டோ உங்களுக்கு எப்படி கிடைச்சது?"

"நான் அவளுக்கு தெரியாம அவளை ஃபோட்டோ எடுத்துட்டேன்" என்றாள் பெருமையாக.

"எப்போ? அவ கண்ணாமூச்சி விளையாடும் போதா?" என்றான் இதழோர சிரிப்போடு.

"ஆமாம்" என்றாள் ரேணுகா.

அந்த குழந்தைத்தனமான பெண்ணைப் பற்றி நினைத்துக் கொண்டு, தன் அறைக்கு சென்றான் ஆதித்யா. மெத்தை விரிப்புக்கு அடியில், தான் மறைத்து வைத்திருந்த கைபேசியை வெளியில் எடுத்தாள் ரேணுகா. அவள் வேண்டும் என்று தான் அதை செய்தாள். அவளுக்கு தெரியும், அவளுடைய தம்பி, தனக்கு முன்னால் முகத்தில் எதையும் காட்டிக் கொள்ள மாட்டான் என்று. அவன் கமலியின் புகைப்படத்தை பார்க்கும் பொழுது என்ன செய்கிறான் என்று பார்க்கும் ஆவல் அவளுக்கு ஏற்பட்டது. கமலியின் புகைப்படத்தை அவன் கைபேசிக்கு அனுப்பி விட்டு, அவனை மெல்ல பின்தொடர்ந்தாள். தன் அறைக்குள் நுழைந்த ஆதித்யா, சோபாவில் அமர்ந்து, ரேணுகா தன்னை கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறாள் என்பது தெரியாமல், அவள் அனுப்பிய கமலியின் புகைப்படத்தை பார்த்து உறைந்து நின்றான். ரேணுகாவுக்கு அது ஆச்சரியத்தை அளித்தது. அவனுடைய அக்கா கூறியதற்கும், அவள் புகைப்படத்திற்கும் ஏக பொருத்தம். அந்தப் பெண்ணின் முகம், பார்க்க பச்சை குழந்தை போல் இருந்தது. ஷாலினி கூறியது போல் மிக அழகாகவும் இருந்தாள். இப்படிப்பட்ட பெண்ணை தன் வாழ்நாளில் கடந்து வந்ததேயில்லை ஆதித்யா. அந்தப் பெண்ணின் முகத்தைப் பார்த்தவுடன், தன் மனதில் தோன்றிய எண்ணத்தை புரிந்து கொள்ள முடியாமல் தவித்தான் அவன்.

புன்னகையுடன் அங்கிருந்து நகர்ந்தாள் ரேணுகா.

தனக்கு முன்னால் வைக்கப்பட்டிருந்த விசித்திரமான திருமண கோரிக்கையை எண்ணியபடி கட்டிலில் படுத்தான் ஆதித்யா. கண்ணை மூடிய அவனுக்கு, கமலியின் முகம் கண்ணுக்குள் தோன்றியது. சட்டென்று கட்டிலில் எழுந்து அமர்ந்தான். அவனது எண்ணம் அவனுக்கே ஆச்சரியம் அளித்தது. அந்தப் பெண்ணைப் பற்றி அவனுக்கு ஒன்றும் தெரியாது... இப்பொழுது என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதும் அவனுக்குப் புரியவில்லை. திருமணத்தை மறுக்கும் எண்ணமும் அவனுக்கு இல்லை. அந்தப் பெண்ணுக்காக மூன்றாண்டுகள் பொறுத்திருக்க வேண்டும் என்பதை எண்ணி புன்னகைத்தான். இதைப் பற்றி ரேணுகாவிடம் பேச வேண்டும் என்று எண்ணிக்கொண்டு உறங்க முற்பட்டான்.

மறுநாள் காலை

தன்னுடைய அறைக்குள், ஆதித்யா நுழைவதை கண்டாள் ரேணுகா. அவன் திருமணம் வேண்டாம் என்று கூறினால், எளிதில் சமாதானமாகிவிடக் கூடாது என்று எண்ணிக்கொண்டாள்.

"நான் உங்ககிட்ட கொஞ்சம் பேசணும், கா"

ரேணுகாவுக்கு நன்றாகவே தெரியும், அவன் எதைப் பற்றி பேசப் போகிறான் என்று. தன்னை தயார்படுத்திக் கொண்டாள்.

"சொல்லு ஆதி... என்ன பேசணும்?"

அவள் கையைப் பிடித்து கட்டிலின் மீது அமர வைத்து, தானும் அவளுடன் அமர்ந்து கொண்டான்.

"என்னோட கல்யாணத்தை பத்தி தான், கா"

"கொஞ்சம் டைம் எடுத்துக்கோ ஆதி. அவசரப்பட்டு முடிவெடுக்காதே"

"நீங்க சொன்னீங்க, கமலிக்கு என்னை ஏத்துக்க மூணு வருஷம் தேவைப்படும்னு. நம்ம மூணு வருஷம் வெயிட் பண்ணா என்ன? எதுக்காக இப்பவே கல்யாணம் பண்ணனும்? இப்போ நிச்சயதார்த்தம் மட்டும் பண்ணிக்கலாமே...?"

ரேணுகாவின் முகம், வெளிச்ச வெள்ளத்தில் மிதந்தது. இது தான் முதல் முறை, ஆதித்யா தனது திருமணத்தைப் பற்றி நல்ல விதமாய் பேசுவது. இதற்கு முன் அவன் பிடி கொடுத்ததே இல்லை.

"பண்ணலாம் தான்... ஆனா, நம்ம ஏன் மூணு வருஷத்தை வீணாக்கணும்? அவ ரொம்ப சின்ன கிராமத்தை சேர்ந்த பொண்ணு. நம்மளுடைய சொசைட்டி, மாடர்ன் கல்ச்சர் பத்தி அவளுக்கு எதுவும் தெரியாது. அவ நம்ம கூட இருந்தா, நம்ம அவளுக்கு அதை புரிய வைக்கலாம். நம்மகிட்டயிருந்து அவளும் கத்துக்குவா. அவளுக்கு அப்பா இல்ல. அம்மாவும், அத்தையும் மட்டும் தான் அவளுக்குன்னு இருக்கிற சொந்தம். அப்பா இல்லாததால, அவங்க அவளை ரொம்ப கண்ட்ரோல் பண்ணி, இப்படி உலகம் தெரியாதவளா ஆக்கிட்டாங்கன்னு நினைக்கிறேன். அவங்க கூட அவ இருந்தா, அவளால எதையுமே புதுசா கத்துக்க முடியாது. அவங்க கமலிக்கு வரன் பாத்துக்கிட்டு இருக்காங்கன்னு கேள்விப்பட்டேன். நம்ம ஏன் அவங்களை சிரமப்படுத்தணும்? அவளுக்கு கல்யாணம் ஆயிட்டா, அவங்க அம்மாவும், அத்தையும் நிம்மதியா இருப்பாங்கல்ல? மூணு வருஷம், ரொம்ப பெரிய டைம் பீரியட். இதுல எது வேணா மாறலாம்..."

"அவளுக்கு அப்பா இல்லன்னா, அவங்க வருமானத்துக்கு என்ன செய்யறாங்க?" என்றான்

"வீட்டு வாடகை வருதாம். அவங்களுக்கு சமயபுரத்தில் சொந்த வீடு இருக்கு. அது தான் அவங்களுடைய வருமானம். அவங்க அத்தைக்கும் சென்னையில ஒரு வீடு இருக்கு. கமலியோட அப்பா இறந்ததுக்கு அப்புறம், அவங்களுக்கு துணையா இருக்க, அவங்க அத்தை, சமயபுரம் போயிட்டாங்க. ஏற்கனவே அவங்க ரொம்ப கஷ்டப்பட்டுட்டாங்க. அதனால தான் அவங்களை இன்னும் தொல்லை படுத்த வேண்டாம்னு நினைக்கிறேன்"

"நீங்க இவ்வளவு தூரம் ப்ளான் பண்ற அளவுக்கு கமலிக்கு என்ன பிரச்சனை?"

"குறிப்பிட்டு சொல்ற மாதிரி எதுவும் இல்ல. அவ குழந்தைத்தனமா இருக்கிறதை பார்க்கும் போது, கணவன்-மனைவி உறவுக்கு அவ தயார் இல்லைன்னு புரிஞ்சுக்க முடியுது. நான் சொல்றது உனக்கு புரியுதா?"

ஆம் என்று தலையசைத்தான்.

"அதே தான்... நீ எல்லாத்தையும் புரிஞ்சிகிறவன்... கல்யாணம் பண்ணிக்க நீயும் மூணு வருஷம் டைம் கேட்ட... கமலியும் அதுக்கு ஏத்த மாதிரி இருக்கா... எல்லாமே சரியா பொருந்தி வருது..."

"ஒரு குழந்தைத்தனமான பொண்ணு, மிஸஸ், ஆதித்யாவா இருக்க சரிப்பட்டு வருவாளா?"

"நிச்சயமா... பெரியவங்ககிட்ட மரியாதையா நடந்துக்கணும்னு பசங்களுக்கு அவ சொல்லிக் கொடுத்துகிட்டிருந்தா. அது தான் எனக்கு அவகிட்ட ரொம்ப பிடிச்சது. அந்த அளவுக்கு புரிதல் இருக்கிற ஒரு பொண்ணு, நிச்சயம் நம்மளையும் புரிஞ்சுக்குவா. கொஞ்ச கொஞ்சமா எல்லாத்தையும் கத்துக்குவா"

"சரி, நடக்கட்டும்" என்றான் ஆதித்யா.

அதைக் கேட்டு ரேணுகாவின் விழிகள் ஆச்சரியத்தில் அகல விரிந்தன.

"நெஜமாவா சொல்ற? என்னால இத நம்பவே முடியல... என்னைக் கிள்ளு..."

"ஓவரா ரியாக்ட் பண்ணாதீங்க" என்று சிரித்தான் ஆதித்யா.

அவனைக் கட்டிக் கொண்டு,

"தேங்க் காட்" என்றாள்.

"நீங்க மூணு வருஷம் டைம் இருக்குன்னு சொன்னதால தான் நான் ஒத்துக்குறேன்"

"நிச்சயமா இருக்கு... அதுக்கு மேலயும் ஆகலாம்... அது உன்னைப் பொறுத்த விஷயம். யாருக்கு தெரியும்? என் தம்பியோட அழகுல அவ சீக்கிரமாவே மயங்கவும் வாய்ப்பிருக்கு. அதுக்கப்புறம் அவளை ஹாண்டில் பண்ண  வேண்டியது உன்னோட பாடு..." என்றாள் புன்னகையுடன்.

சிரித்து விடாமல் இருக்க படாத பாடு பட்டான் ஆதித்யா. அவனை அப்படி பார்க்கவே சந்தோஷமாக இருந்தது ரேணுகாவிற்கு. ஆதித்யாவுக்கு மட்டும் பிடித்துவிட்டால் போதும். எதைப் பற்றியும் அவள் கவலைப்பட வேண்டியதில்லை. அவன் மிச்ச கதையை கச்சிதமாய் முடித்து விடுவான்.

ரேணுகாவின் அறையை விட்டு வெளியேறினான் ஆதித்யா, கமலியை பற்றி எண்ணியபடி. அவனுடைய அக்கா கூறியதைப் போல், குழந்தைத்தனமான ஒரு பெண்ணை, தனக்காக கிறங்க வைக்க அவனால் முடியுமா? இவ்வளவு அழகான ஒரு பெண்ணிடமிருந்து மூன்றாண்டுகளுக்கு அவனால் விலகி இருக்க முடியுமா? அவளை இந்த திருமண பந்தத்தில் கொண்டுவர அவன் ஏன் முயலக்கூடாது? என்ன கொடுமை இது? எத்தனை பெண்கள், அவனுடைய ஒரு பார்வைக்காக தவம் கிடக்கிறார்கள்...! ஆனால் இவனோ, தனக்கு வரப்போகும் மனைவியை காதலில் விழ வைக்க திட்டமிட்டுக் கொண்டிருக்கிறான். தன் நிலையை எண்ணி சிரித்தான் ஆதித்யா. புகைப்படத்தை பார்த்ததற்கே இப்படி என்றால்... திருமணத்திற்குப் பின் அவனது நிலை என்ன? ரேணுகா கூறியது சரி தான். அவனுடைய திருமண வாழ்வு, வித்தியாசமாகவும் சுவாரசியமாகவும் இருக்கப் போகிறது என்பதில் ஐயமில்லை.

தொடரும்...