37 இறுதி பகுதி

ஏஆர்வி கம்பனி

ஸ்கெட்ச் ரூமில், மும்முரமாக டிசைன் செய்து கொண்டிருந்தாள் ஐஸ்வர்யா. திடீரென, மழை பெய்ய தொடங்கவே, வேலையை அப்படியே நிறுத்தி விட்டு அதை ரசிக்க ஆரம்பித்தாள். அப்பொழுது, அவளுக்கு வசீகரனிடமிருந்து ஃபோன் வந்தது. அவனுக்கு அவள் பதிலளிக்கும் முன்,

"ஐஷு, நேரா பார்க்கிங் லாட்டுக்கு வா. நான் உனக்காக காத்திருக்கேன்" என கூறிவிட்டு ஃபோனை துண்டித்தான்.

என்னவோ, ஏதோ என்று எண்ணி, பதற்றத்துடன் பார்க்கிங் லாட்டை நோக்கி விரைந்தாள், ஐஸ்வர்யா. வசீகரன் தயாராக காரில் அமர்ந்திருப்பதை பார்த்து சட்டென்று ஏறி அமர்ந்தாள். இன்ஜினுக்கு உயிரூட்டி அங்கிருந்து கிளம்பினான் வசீகரன்.

"வசி, ஏதாவது பிரச்சினையா? எல்லாரும் நல்லா இருக்காங்கல்ல?"

அவன் சாவகாசமாக வாகனத்தை செலுத்துவதை பார்த்து, எதுவும் பெரிய பிரச்சினை இல்லை என்பதை புரிந்துகொண்டாள் ஐஸ்வர்யா.

"என்ன விளையாட்டு இது? நான் எவ்வளவு முக்கியமான வேலையை செஞ்சுகிட்டு இருந்தேன் தெரியுமா?" என தன் கைப்பையால் அவனை ஒரு அடி போட்டாள்.

"தினமும், நம்ம அதைத் தானே செஞ்சுகிட்டு இருக்கோம்...?" என்றான் சாதரணமாக.

"நம்ம எங்க போறோம்?"

"சஸ்பென்ஸ்"

"என்னை கடத்திக்கிட்டு போறீங்களா?"

"ஆமாம், செகண்ட் ஹனிமூன் போலாம்னு இருக்கேன்"

ஐஸ்வர்யாவின் கைப்பையால், மேலும் ஒரு அடி வாங்கினான்.

அவர்களுடைய கார், வேறு ஏதோ ஒரு பாதையில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தது.

"நாம எங்க போறோம்னு சொல்ல மாட்டீங்களா? இந்த கொட்ற மழைல எங்க கூட்டிட்டு போறீங்க?"

காரை நிறுத்திவிட்டு, கொட்டும் மழையில் வசீகரன் இறங்கினான். அவள் பக்கக் கதவைத் திறந்து, அவளையும் வெளியே இழுத்தான். அவனை வசைபாட, வாயை திறக்க முயன்ற ஐஸ்வர்யா, அப்படியே நின்றாள், எதிரில் இருந்த ஐஸ் கிரீம் பார்லரை பார்த்து. அவளைத் தன்னுடன் உள்ளே அழைத்துச் சென்று, அவளுக்கு பிடித்த, சாக்லேட் கோன் ஐஸ்கிரீமை ஆர்டர் செய்தான். அந்த ஐஸ் கிரீமை, அவன் அவளை நோக்கி நீட்டிய போது தான் கவனித்தான், அவள் அவனையே இமை கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதை.

"என்னோட ஆசையை நிறைவேத்த தான், இங்க என்னை கூட்டிட்டு வந்தீங்களா?"

"ஆமாம், மழையில ஐஸ்கிரீம் சாப்பிடுற இந்த ஒன்னைத் தவிர, மத்த எல்லாத்தையும் நம்ம அனுபவிச்சாச்சு."

அவள் தோள்களை சுற்றிவளைத்தவாறு, ஐஸ்கிரீம் பார்லரை விட்டு வெளியே வந்தான் வசீகரன்.

"நீங்க இதை இவ்வளவு சீரியஸா எடுத்துக்குவீங்கன்னு நான் நினைக்கல"

"வாழ்க்கையில ரொம்ப தூரம் பயணப்பட்டு, திரும்பிப் பார்க்கும் போது, இந்த மாதிரி சின்ன சின்ன சந்தோஷங்கள் தான், வாழ்க்கையை அர்த்தமுள்ளதா காட்டும்" என்றான் சிரித்தபடி.

"உண்மை தான்"

என்றபடி, வசீகரனின் கையை பிடித்தவாறு, மழையில் நனைந்த படி, ஐஸ்கிரீமை சுவைத்துக்கொண்டு நடந்து சென்றாள் ஐஸ்வர்யா.

அடுத்த நாள்

ஐஸ்வர்யாவின் அறைக்குள், அவசரமாக நுழைந்தான் வசீகரன்.

"எல்லாத்தையும் அப்படியே போட்டுட்டு, சீக்கிரமா கிளம்பு"

"இங்க பாருங்க, நான் ரொம்ப முக்கியமான வேலையா இருக்கேன். மறுபடி உங்க விளையாட்ட ஆரம்பிக்காதீங்க"

"உங்க அண்ணிய ஹாஸ்பிடல்ல சேத்திருக்காங்க" பதட்டமாய் கூறினான் வசீகரன்.

"சீரியஸா எதுவும் இல்லையே?"

"கொஞ்சம் சீரியஸ் தான். அவங்க பீபி லோ ஆயிடுச்சாம்"

"ஐயையோ"

"கதிர் கூட இருக்க, நம்ம சீக்கிரம் போயாகணும்"

அவசரமாய் அவனை பின் தொடர்ந்தாள் ஐஸ்வர்யா. இருவருமே பதட்டமாக தான் இருந்தார்கள். நிலாவின் பேறு காலத்தில், கதிரவனின் உண்மையான அக்கறையை ஐஸ்வர்யா பார்த்திருந்தாள். தினமும் அவளை நடைப் பயிற்சிக்கு அழைத்துச் செல்வதும், தவறாமல் மருத்துவமனைக்கு அவளுடன் செல்வதும், சத்தான உணவை அவளை சாப்பிட வைப்பதில் அவன் காட்டிய அக்கறையும், ஐஸ்வர்யாவிற்கு திருப்தி அளித்திருந்தது. அது அவளுக்கு சந்தோஷத்தையும் அளித்தது. அவள் அண்ணி சந்தோஷமாக இருக்க வேண்டும் என்று, மனதார விரும்பியவள் ஆயிற்றே அவள்!

அவர்கள் மருத்துவமனையில் நுழைந்தார்கள். அறுவைசிகிச்சை அறையின் வெளியில், கலங்கிய கண்களோடு அமர்ந்திருந்தான் கதிரவன். மீனாட்சி அவன் அருகில் அமர்ந்திருக்க, இளவரசன் சற்று தூரமாய் நின்றிருந்தார். கதிரவனின் முகத்தில் நிம்மதி தெரிந்தது, ஐஸ்வர்யாவையும் வசீகரனையும் பார்த்தவுடன். அவனை நோக்கி, அவசரமாய் விரைந்தான் வசீகரன்.

"தைரியமா இருங்க, எல்லாம் நல்லபடியா நடக்கும்" என்றான்.

"எப்படி தைரியமா இருக்கிறது? அவ எப்பவுமே தன்னுடைய வேதனையை வெளிக்காட்டிக்க மாட்டா. ஆனா இன்னிக்கு, அவ வலியில எப்படி கத்தினா தெரியுமா? டாக்டர் வேற, கிரிட்டிக்கல்னு சொல்லிட்டாங்க. அவளுக்கு ஏதாவது ஆயிடுமோன்னு எனக்கு ரொம்ப பயமாயிருக்கு. அவ இல்லாத வாழ்க்கையை, என்னால நினைச்சி கூட பார்க்க முடியல"

நம்பிக்கை இழந்தவனாய் அங்கே இருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து, தன் முகத்தை மூடிக்கொண்டான் கதிரவன். தனது தோளின் மீது மென்மையான தொடுதலை உணர்ந்து, தன் தலையை நிமிர்த்தியவன், ஐஸ்வர்யாவை பார்த்து ஒன்றும் புரியாமல் விழித்தான்.

"அண்ணிக்கு ஒண்ணும் ஆகாது. அவங்க, அவ்வளவு சீக்கிரம் நம்பிக்கையை விட்டுட மாட்டாங்க. அவங்களுடைய போராட்ட குணம் அவங்கள காப்பாத்தும். நீங்க தைரியமா இருங்க... " என்று கூறி விட்டு சற்று நிறுத்தியவள்,

"அண்ணா" என்றாள்.

கதிரவன், நிலாவை மறந்தான், அவள் இருக்கும் இக்கட்டான நிலையையும் மறந்தான், தன்னிடம் கனிவாய் பேசிக் கொண்டிருக்கும் அவனுடைய தங்கை மட்டும் தான் அவன் எண்ணத்தில் இருந்தாள். தனக்கு ஆறுதல் கூறுவது, தனது தங்கை தான் என்பதை அவனால் நம்பவே முடியவில்லை. நாற்காலியை விட்டு எழுந்து அவள் கரங்களை பற்றிக்கொண்டான்.

"உனக்கு பிடிக்காத விஷயத்தை எல்லாம் செஞ்சு, உன்னை நான் ரொம்ப கஷ்டபடுத்திட்டேன். ஐ அம் சாரி" என்றான்.

"நான் அதையெல்லாம் மறந்துட்டேன். நீங்க திருந்தினதே எனக்குப் போதும்" என்றாள்.

தன் தங்கையை அணைத்துக் கொண்டு, கண்ணீர் சிந்தினான் கதிரவன். அவர்களை அப்படி பார்த்ததில், வசீகரனின் சந்தோஷத்திற்கு அளவே இல்லை.

அந்த நேரம் ஒரு அழகான பெண் குழந்தையுடன் வந்தாள் ஒரு செவிலி. குழந்தையை தன் கையில் வாங்காமல்,

"என் ஒய்ஃப் எப்படி இருக்கா?" என்றான் கதிரவன்.

"நல்லா இருக்காங்க, மயக்கமா இருக்காங்க"

தன் குழந்தையை, தன் கரங்களில் ஏந்தினான் கதிரவன். அவர்களுடைய ஒட்டுமொத்த சந்தோஷமும், குழந்தை ரூபத்தில், ஒரு பூ துவாலையில் சுற்றப்பட்டு இருந்ததைப் பார்த்து, அவர்கள் ஆனந்தித்தார்கள்.

"இவள் என்னுடைய அதிர்ஷ்ட தேவதை. இவள் பாதம் பூமியில் பட்ட நேரம், என் தங்கை என்னை மன்னிச்சிட்டா." என்று அவள் நெற்றியில் சந்தோஷமாய் முத்தமிட்டான் கதிரவன்.

தான் அறிந்திராத, தன் அண்ணனின் மறுபக்கத்தை பார்த்து, வியப்பில் ஆழ்ந்தாள் ஐஸ்வர்யா. குழந்தையை ஐஸ்வர்யாவின் கையில் வைத்துவிட்டு,

"இவ தான் உங்க அத்தை. நீ இவளை மாதிரி தான் இருக்கணும்" என்றான் கதிரவன்.

"நல்லா யோசிச்சு பேசு பா, என்னை மாதிரி ஒரு அப்பாவியை, அவளுக்கு எங்க தேடிக் கண்டுபிடிப்பே?" என்ற வசீகரனை பட்டென்று அடித்தாள் ஐஸ்வர்யா.

"நான் சொல்லல?" என்றான் வசீகரன்.

"யோசிக்க வேண்டிய விஷயம் தான்" என்றான் கதிரவன் சிரித்தபடி.

தன் கணவனுக்கும், அண்ணனுக்கும் இடையில் ஏற்பட்டிருந்த ஒரு உன்னதமான பிணைப்பு ஐஸ்வர்யாவை மகிழச் செய்தது. தன் விரலை கெட்டியாக பற்றிக் கொண்டிருந்த, தன் அண்ணன் மகளின் மீது அவள் கவனம் திரும்பியது. அவளை அறியாமல், அவள் முகத்தில் புன்னகை தவழ்ந்தது. கதிரவன் கூறியது போல், அவள் அதிர்ஷ்ட தேவதை தான். அவர்கள் குடும்பத்தின் நிம்மதியையும் சந்தோஷத்தையும் அவள் மீட்டுக் கொடுத்து விட்டாளே. மெதுவாய் அவள் காதருகில் குனிந்து அவளை அழைத்தாள்,

"நித்திலா...!"

தனது அத்தையின் குரலைக் கேட்டு, தூக்கத்தில், மெலிதாய் புன்னகை புரிந்தாள் நித்திலா.

எட்டு ஆண்டுகள் கழித்து

அலுவலகத்திலிருந்து திரும்பிய, வசீகரனும், ஐஸ்வர்யாவும் அன்பு இல்லத்தில் நுழைந்தார்கள். அவர்களின் இரட்டை குழந்தைகளான, ஆறு வயது கணியன் மற்றும் கமலியும் ஓடி வந்து அவர்களை கட்டிக்கொண்டார்கள். வசீகரன் கூறியது போல, அவனுடைய இடைவிடாத கடின உழைப்பில் விளைந்த முத்துக்கள் அவர்கள்.

அவர்கள் ஏதும் கேட்பதற்கு முன், மறுபடி ஓடி சென்று, அவர்களுடைய பாட்டியின் அருகில் அமர்ந்து கொண்டார்கள், அவர்கள் கேட்டுக்கொண்டிருந்த கதையை தொடர்வதற்காக. இது, அவர்கள் தினமும், ரத்னாவிடம் கதை கேட்கும் நேரம். கதை கேட்டு முடித்த பின், அவர்களுடைய வீட்டு படங்களில் உதவுவது, அரவிந்தனின் வேலை. இது அவர்களின் தினப்படி வழக்கம். இப்பொழுதெல்லாம், அரவிந்தன் அலுவலகம் செல்வதே இல்லை. வசீகரனின் அன்பு வேண்டுகோளுக்கு இணங்க, அவர் இப்பொழுதெல்லாம், வீட்டிலேயே தன் பேரப் பிள்ளைகளுடன் காலம் கழித்துக் கொண்டிருக்கிறார்.

குழந்தைகளின் பொறுப்பை, முழுமையாக அரவிந்தனும் ரத்னாவும் ஏற்றுக்கொண்டு விட்டதால், எந்த கவலையுமின்றி வசீகரனுக்கு உதவியாக, அலுவலகத்தில் பணிபுரிந்து கொண்டிருந்தாள் ஐஸ்வர்யா. அவர்களை விட சிறப்பாக, தன் பிள்ளைகளுக்கு யாராலும் நல்லொழுக்கத்தை கற்றுக் கொடுக்க முடியாது என்பதை உணர்ந்து இருந்தாள் ஐஸ்வர்யா. வசீகரன் தான் அவர்களின் வளர்ப்பிற்கு மிகச்சிறந்த எடுத்துக்காட்டாய் இருக்கிறானே...!

வழக்கமாக, கணியனும், கமலியும் தங்கள் பள்ளியில் நடந்தவற்றை, தங்கள் பெற்றோர்களிடம் கொட்டித் தீர்க்க, அவர்களின் வருகைக்காக ஆவலோடு காத்திருப்பார்கள். ஆனால் இன்று, அவர்கள் பாட்டி கூறிகொண்டிருந்த ஏதோ ஒரு கதை அவர்களை கட்டிப்போட்டு விட்டது.

"ஐஷு, உனக்கு காபி கொண்டு வரவா?" என்றார் ரத்னா.

"இல்லம்மா, நீங்க அவங்களுக்கு கதை சொல்லுங்க. நான் கொஞ்ச நேரம் கழிச்சி போட்டுக்கறேன்" என்றாள் ஐஸ்வர்யா.

இப்பொழுதெல்லாம், அவள் ரத்னாவை, ஆன்ட்டி என்று அழைப்பதில்லை.

"நீ இப்ப தான் ஆஃபீஸ்ல இருந்து வர. நீ ஏற்கனவே டயர்டா இருப்ப. நான் ராமுவை கொண்டு வர சொல்றேன்" என்று கூறிவிட்டு அவளுடைய பதிலுக்கு காத்திராமல், ராமுவை அழைத்துக் காபி கொண்டு வரச்சொன்னார் ரத்னா.

"பாட்டி நீங்க கதைய சொல்லுங்க" என்றான் கணியன்.

"ஆமாம் பாட்டி. இந்த கதை ரொம்ப சூப்பரா இருக்கு" என்றாள் கமலி.

வசீகரனும், ஐஸ்வர்யாவும் கூட ஆவலாய் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள், அப்படி என்ன தான் கதை சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறார் என்று.

ரத்னா கதையைத் தொடர்ந்தார்.

"மகாகாளி ரொம்ப கோவமா இருந்தாங்க. கண்ணுக்கு முன்னாடி இருந்த எல்லாத்தையும் அழிச்சிகிட்டு, வேகமா அவங்க வந்துகிட்டு இருந்தாங்க. அவங்க, இந்த உலகத்தில் வாழற உண்மையற்ற மனிதர்கள் மேலேயும், கருணையற்ற மனிதர்கள் மேலேயும், ரொம்ப கோவமா இருந்தாங்க. விட்டா, இந்த உலகத்தையே அழிச்சிடுவங்க போல இருந்தது"

"அப்பறம்?" என்று ஆவலாய் கேட்டாள் கமலி.

"அப்போ, அவங்க முன்னாடி சிவன் வந்தார்"

"அவங்க, அவரையும் அழிச்சிட்டாங்களா?" என்றான் கணியன்.

"அதான் இல்ல"

"ஏன்?" என்றாள் கமலி.

"ஏன்னா, மகாகாளி நற்பண்புகளின் கடவுள். நற்பண்புகளின் ஸ்வரூபமான சிவனை அவங்க அழிக்க மாட்டாங்க"

"சிவன் மகா காளியோட ஹஸ்பண்ட் தானே?"

"ஆமாம். அவங்க, தீய சக்திக்கு எதிரா தான் தன்னுடைய கோபத்தை வெளிப்படுத்துவாங்க. அதனால, சிவனோட அன்புக்கு முன்னாடி அவங்க கட்டுப்பட்டாங்க. சிவனும், அவங்களுக்கு உரிய மரியாதையைக் கொடுக்க தவறினதில்ல. கெட்டவங்களுக்கு தான் அவங்க மகாகாளி. ஆனா சிவனை பொறுத்தவரை, அவங்க கருணையே வடிவான பார்வதி, அன்புக்கு கட்டுப்படக் கூடியவங்க. சிவனுக்கு எதிரா எந்த செயலும் செய்ய அவங்க விரும்ப மாட்டாங்க. ஏன்னா, அவங்களை ரொம்ப நல்லா புரிஞ்சுக்க கூடியவர் சிவன் தான்."

ரத்னா கதையை தொடர்ந்து கொண்டே இருந்தார். அவருக்கு தெரியும், தன் கதையைக் கேட்டு, அவருடைய பெரிய பிள்ளைகள், தங்களை மறந்து விட்டார்கள் என்று.

ஐஸ்வர்யாவின் கரத்தை மெல்ல பற்றினான் வசீகரன். இப்பொழுது அவள் மனதில் என்ன ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது என்று அவனுக்கு நன்றாகவே புரிந்திருந்தது. அழகாய் அவளை பார்த்து புன்னகைத்தான் அவன்.

இந்த கதை, அவர்களுடைய கடந்த காலத்தை, அவர்களுக்கு நினைவூட்டியது. ஆண்களின் கொட்டத்தை சகிக்கமுடியாத ஐஸ்வர்யா, மகாகாளி அவதாரம் எடுக்க தயங்கியதில்லை. ஆனால், வசீகரனின் களங்கமற்ற அன்பு, அவளை கட்டுப்படுத்தி விட்டது. அவனை மானசீகமாக, தன் கணவனாக ஏற்றுக்கொண்டு, அவன் செல்லும் வழியில் அவனை பின்தொடர தொடங்கினாள் அவள். தயக்கமும் முரண்பாடுகளும் இல்லாத, அமைதியும், அன்பும் நிறைந்த வாழ்க்கையை, அவனுடன் வாழ அவள் ஆயத்தமானாள்.

அவர்கள் தங்களை மறந்து, ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டு அமர்ந்திருந்ததை பார்த்த ரத்னா, வழக்கம் போல, தான் எதையுமே பார்க்காதது போல, தன் பேரப் பிள்ளைகளுக்கு கதை சொல்லிக் கொண்டிருந்தார், அவர்கள் தன் பெரிய குழந்தைகளை தொல்லை படுத்தாத வண்ணம்.

முற்றும்.