Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάζω γύρω μου

"Μωρό μου?" Ακούω μια ψυθριστα φωνή

"Μμ" μουγκρίζω

"Έλα αγελαδιτσα μου σήκω πρέπει να πας σπίτι θα έρθει η Ελευθερία σε λίγο"

Ανοίγω τα μάτια μου εκνευρισμένη

"Θες να φύγω για να σας αφήσω ελεύθερο το πεδίο?" Ρωτάω με νεύρα

Γελάει και φιλάει πεταχτά τα χείλη μου

"Καμία σχέση. Απλά νομίζω πως μετά από αυτά που κάναμε εχτές δεν πρέπει να είμαι μαζί της"

"Το νόημα είναι να μην θες Λουκά όχι να την χωρίσεις γιατί δεν πρέπει" ξεφυσαω όταν φοράω παπούτσια

"Ρε μωρό μου όντως τώρα? Πιστεύεις ότι θέλω να είμαι με κάποια άλλη εκτός από εσένα?" Ρωτάει ενώ είναι πίσω μου

Αγνοώντας τον κάθομαι στην κουζίνα του και ξεκινάω να τρώω

Φιλάει το μέτωπο μου

"Έρχεται η Ελευθερία. Πες ότι ήρθες να μου φέρεις κάτι που σου είπε ο Γιάννης και μετά άφησε μας να την χωρίσω πολιτισμένα και θα σε βρω εγώ εντάξει?" Ρωτάει

Κουναω καταφατικά το κεφάλι μου και συνεχίζω να τρώω

Η Ελευθερία μπαίνει στην κουζίνα με ένα τεράστιο χαμόγελο

"Α γεια σου Δανάη" λέει χαρούμενη

"Γεια"

"Μωρό μου πρέπει να μιλήσουμε" λέει η Ελευθερία στον Λουκά

"Ναι και εγώ ήθελα να μιλήσουμε. Δανάη μπορείς?" Ρωτάει κάνοντας μου νόημα προς την πόρτα

"Ναι ναι"

"Όχι κάτσε θα το πω μπροστά σου" λέει η Ελευθερία

Την κοιτάζω μπερδεμένη

Γυρνάει το βλέμμα της στον Λουκά

"Είμαι έγκυος! Θα γίνουμε γονείς" φωνάζει ενθουσιασμένη

Κοιτάζω τον Λούκα και μετά ξανά την Ελευθερία

"Τι?" Ψυθιριζει σιγά ο Λουκάς

Παίρνω βαθιά ανάσα και χαμογελαω

"Συγχαρητήρια να σας ζήσει"

"Ευχαριστούμε Δανάη μου και στα δικά σου"

Χαμογελαω αμήχανα και πιάνω την ζακέτα μου

Θέλω αέρα

"Εγώ φεύγω να σας αφήσω και εσάς" λέω γρήγορα

Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω παίρνοντας μια μεγάλη ανάσα

Καταστροφή

Λουκάς

"Τι είσαι?" Ρωτάω σιγά όταν η Δανάη κλείνει την πόρτα

"Έγκυος έγκυος θα γίνουνε γονείς δεν είναι τέλειο?" Φωνάζει χαρούμενη ενώ με αγκαλιάζει

"Λουκά? Ήρθα με τον μπαμπά" ακούω την φωνή της μαμάς όταν μπαίνει στην κουζίνα

"Κύριε Νικ κυρία Αζια θα γίνουμε γονείς" φώναζει η Ελευθερία

Η μαμά μου αφήνει χαρούμενη τα πράγματα στο πάτωμα και αγκαλιάζει την Ελευθερία ενώ ο μπαμπάς μου κοιτάζει εμένα

Εμένα με το ανέκφραστο ύψος και την διαλυμένη ψυχολογία μου

"Μπράβο παιδία μου. Μπράβο" λέει τελικά χαμογελοντας

[...]

"Αχ βρε Ελευθερία έλα να σου δείξω τα πράγματα του Λουκά τώρα που το θυμήθηκα" λέει χαρούμενης η μαμά μου

Μαζί με την Ελευθερία ανεβαίνουν στο δωμάτιο τους και μόνο μόνος με τον μπαμπά

Με κοιτάζει

"Μπαμπά μην με κοιτάς έτσι" λέω σιγά

"Αφού δεν είσαι χαρούμενος"

"Μπαμπά δε-"

"Το βλέπω Λουκά και πραγματικά δεν θέλω να σε βλέπω έτσι. Εγώ σε άφησα εδώ με την Δανάη και για αυτό έφυγα για να μείνετε μόνη σας. Να βάλεις μυαλό όχι για να γυρίσω και να σε βρω με την Ελευθερία και μάλιστα την έγκυο Ελευθερία" τονίζει

Ξεφυσαω ενώ δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου

"Μπαμπά δεν ξέρω τι να κάνω" ψυθιριζω σιγά ενώ σκύβω το κεφάλι μου

Έρχεται και κάθεται δίπλα μου

"Ποια σε κάνει χαρούμενο?"

Απαντάω χωρίς σκέψεις

"Η Δανάη. Πάντα ήταν η Δανάη στο μυαλό μου όταν γελούσα μπορεί να ήμασταν μαζί λίγο καιρό αλλά ένιωσα πολύ δυνατά πράγματα και μπαμπά δεν θέλω αν την χάσω"

Αναστεναζει σιγά

"Πώς τα έκανες έτσι βρε αγόρι μου?"

Ανασηκώνω τους ώμους μου

"Μπαμπά δεν θέλω να φύγει η Δανάη από την ζωή μου"

"Τότε κάνε κάτι για αυτό Λουκά. Στο χέρι σου είναι"

Γειαα

Τι κάνετε?

Ελπίζω να είστε όλοι καλα

Αυτό το κεφάλαιο το είχα έτοιμο απλά ήθελα να το ανεβάσω μαζί με ένα άλλο αλλά δεν έχω καθόλου όρεξη να το γράψω

Θα αργήσει να ανέβει κεφάλαιο γιατί δεν είμαι πολύ καλά

Αυτό ήταν για σήμερα

Ελπίζω να σας άρεσε και να μην νευριασατε πολύ με την πλοκή

Έχω υποσχεθεί να υπάρξει χαρούμενο τέλος σε αυτό το βιβλίο και θα το κάνω:)

Θα τα πούμε σύντομα

Φιλιά ♥️

Αντίο 💜