Χα! Σε βρήκα...

Γύρισα πίσω μου και με το χέρι μου σταμάτησα την δυνατή μπουνιά του.

Ετρεχε με τόσο πολυ ταχύτητα που τα μαλλιά μου ανεμισαν σαν τρελά πίσω απο την πλάτη μου.

Εκείνος γουρλωσε τα ματιά του.
Και έκανε να βγάλει την μπουνιά του απο την χούφτα μου που τον κρατούσε σφιχτά.

"Οχι οχι γλυκά. Δεν θα σε αφήσω τόσο γρήγορα να φύγεις. Σου είπα... Δεν ξέρεις με τι δαίμονα τα έβαλες.. "

Του είπα ενώ ενα παραφρονο χαμόγελο σχηματιζόταν στα χείλια μου.

Τραβάω την γροθιά του πρός το μέρος μου και με το άλλο χέρι μου του δίνω μια δυνατή μπουνιά στο πρόσωπό του.

Και πέφτει κάτω.
Αλλά δεν θα τον αφήσω έτσι.
Ο δαίμονας μου θέλει κι άλλα.

Ανοίγω τα κατάμαυρα και ταλαιπωρημένα απο τις μάχες φτερά μου.

Και με τις γάζες που τυλίγουν τα χέρια μου τον πιάνω και τον πετάω στον ουρανό.

Πετάω πρός αυτόν και του δίνω μια δυνατή μπουνιά στο στομάχι.
Εξαφανίζομαι απο μπροστά του και εμφανίζομαι απο πίσω του, δίνοντας του μια κλοτσιά με το αριστερό μου πόδι.

Τοσο δυνατή που πέφτει με τα μούτρα στο παχύ στρώμα απο χιόνι.
Το οποίο τωρα έχει γεμίσει με το αίμα του.

...

Πλέων δεν κουνιέται.
Και εχω αρχίσει να ανησυχώ μήπως πέθανε γιατί κρίμα είναι... Θέλω να παίξω κι άλλο.

Αλλά ευτυχώς δεν είναι νεκρός!
Προσπαθεί να σηκωθεί κι πλέων τα μάτια του είναι σκούρα γαλάζια.

Και μαύροι κύκλοι γύρω τους.
Απορώ με αυτήν την ξαφνική αλλαγή.

Επιτέλους σηκώνεται όρθιος και με κοίτα.

"Τώρα σειρά μου. "

Μου λέει καθώς σκουπίζει λίγο αίμα απο τα χείλη του που χαμογελάνε σαν τα δικά μου.

"Καιρός ήταν να ξεκινήσουμε "

Του λέω

"Πίστεψε με σε λίγο θα εύχεσαι να μην είχες γεννηθεί πριγκίπισσα. "

" Ουου με τρόμαξες τώρα... Πρίγκιπα "

Του λέω ειρωνικά και πέρνω θεση για μαχη.

Μου επιτίθεται με ταχύτητα προσπαθώντας να με χτυπήσει αλλά δεν τα καταφέρνει.

Χαζογελαω και τον προκαλώ.

"Χαχα τι έγινε πριγκιπάκο γιατί δεν με κάνεις να εύχομαι να πεθάνω? Η μήπως δεν μπορείς να με κάνεις? Μήπως όλα αυτά τα λόγια που έλεγες ήταν πολυ μεγάλα σε αντίθεση με αυτά τα μικρά που έχεις στο παντελόνι σου ?"

Του λεω με λόγια που ξεχειλίζουν ειρωνία.

Με κοιτάει με μίσος.
Ουπς! Χτύπησα ευαίσθητη φλέβα!
Χαχαχα πληγώθηκε μωρε ο πριγκιπάκος μας.

Μου ξανά επιτίθεται και με μια στροφή πρός τα δεξιά γυρίζω πίσω του και παω να τον χτυπήσω αλλά μόλις το κάνω σκάει σαν μπαλόνι και γίνεται αέρας.

Ξαφνιαζωμαι και ανοίγω διάπλατα τα μάτια μου.

Που είναι? Που πήγε?
Κοιτάζω γύρο μου και δεν τον βλέπω.
Αλλά ξέρω οτι είναι κοντά μου.
Για κάποιο λόγο τον αισθάνομαι.
Μπορώ να καταλάβω που είναι.

Αλλά δεν τον βλέπω.
Κάνω να γυρίσω και μια παρά πολύ δυνατή μπουνιά σκάει στο πρόσωπο μου.

Και πέφτω με φορά κάτω.

Ο πόνος είναι ανυπόφορος.
Μια κλοτσιά προσγειώνεται στο στομάχι μου που με κάνει να βογκηξω απο τον πόνο καθώς φτύνω και αίμα το οποίο προσγειώνεται σαν σταγόνες πάνω στο κατάλευκο χιόνι.

Ειναι απο πάνω μου και με πατάει δυνατά στην πλάτη.

Τοσο δυνατά που νομίζω θα σπάσουν τα κόκαλά μου.

"Τωρα ποιός είναι απο κάτω πριγκίπισσα? "

Μου λέει ειρωνικά.

"Εσυ βέβαια. "

Του απαντάω και με μια κίνηση γυρνάω και του δίνω μια δυνατή κλοτσιά στο πρόσωπο.

Σηκώνομαι ξανά και είμαι έτοιμη να επιτεθώ.

Τον βλέπω κάτι λέει.
Κατι ψιθυρίζει.

Κάτι σαν ξόρκι?
Κατι σαν κάλεσμα.

Χα! Ο βλάκας νομίζει πως αυτό θα με σταματήσει.

Κάνω να προχωρήσω μπροστά αλλά δεν μπορώ.

Είναι σαν τα πόδια μου να είναι κολλημένα στη γη.

Δεν το πιστεύω! Τι έκανε?
Γιατί δεν μπορώ να κουνηθώ??
Κουνάω χέρια και πόδια μα δεν μπορώ να φύγω.

"Σταμάτα! "

Ακούω μια φωνή να φωνάζει.

"Σταμάτα! Σταμάτα τέρας! "

Δεν είναι η δικιά του.
Είναι μια άλλη φωνή μια ποιό βαθειά και λεπτή φωνή.

"Σταμάτα! φύγε απο μέσα μου"

Αισθάνομαι περίεργα.
Σαν κατι μέσα μου να προσπαθεί να βγεί εξω και να με κυριεψει.

Ενας δυνατός πόνος στο κεφάλι μου.
Πονάω! Πονάω!

Ουρλιάζω απο τον πόνο καθώς πιάνω το κεφάλι μου και κοιτάζω τον ουρανό.

Το σφίξιμο στα πόδια μου εξαφανίζεται και πέφτω κάτω κρατώντας το κεφάλι μου απο τον πόνο.

"Φύγε! Σταμάτα! Φύγε. "

Αυτή...
Αυτή η φωνή ειναι γνωστή!
Την ξέρω αυτήν την φωνή.

Αρχίζω και τρέμω.
Καθώς κουλουριαζωμαι και περνώ στάση εμβρύου.

Κλαίω με ελιγμούς και μπηγω τα νύχια μου στα μπράτσα μου δημιουργώντας μακριές γραμμές απο νύχια στο δέρμα μου.

Ουρλιάζω και χαρακωνω τον ευατό μου.
Ενω δάκρυα βγαίνουν απο τα μάτια μου.

Αυτός έρχεται δίπλα μου και με κοιτάει με τα μεγάλα του πράσινα μάτια.
Πέφτει δίπλα μου και μου πιάνει τα χέρια.
Εγω σαν αγρίμι χτυπιέμαι και φωνάζω.

"Σσσ ηρέμησε.Σταμάτα να το πολεμάς πια."

Μου φωνάζει ενω προσπαθεί να με τιθασεύσει.

"Σταμάτα γαμώτο μου! Σταμάτα έχασες σύνελθε! "

Μου φωνάζει καθώς χτυπιέμαι ποιό δυνατά και κλαίγοντας φωναχτά.

"Συγνώμη για αυτό... "

Μου λέει.
Τι εννοεί?
Γιατί μου ζητάει συγνώμη??

Με πλησιάζει και με φιλάει.
Γουρλωνω τα μάτια μου και προσπαθώ να ελευθερώσω τα χέρια μου.

Κάτι υγρό κυλάει απο το στόμα του στο δικό μου.

Κάτι μου έδωσε!

Ξαφνικά νιώθω την δύναμη που κρατούσα να ξεχειλίζει απο μέσα μου.

Το νιώθω.
Το νιώθω!

Ερχεται.
Αυτή η δύναμη έρχεται με πλησιάζει.

Γαργαλάει τα χέρια μου και με καλεί να μεταμορφωθω!

Βλέπω την σκιά του να απομακρύνεται.

Αυτό ηταν!
Δεν μπορώ να κρατήσω άλλο την δύναμη μου.

" Μπουμ! "

Ολη η δύναμη που έχω ξεχειλίζει απο μέσα μου δημιουργώντας μια τεράστια έκρηξη .

Καπνός με περιβάλει και έτσι εχω την ευκαιρία να μεταμορφωθω!

Τα μαλλιά μου απο καφέ - κόκκινα τώρα είναι έντονο κόκκινο που στό τέλος τούς ειναι μαύρα.
Ενω φτάνουν λίγο ποιό κατω απο τον πισινό μου.

Τα μάτια μου έχουν ενα καφε - κίτρινο χρώμα ενώ τα χείλη μου είναι κατακόκκινα σαν το αίμα.

Τα κουρέλια μου έχουν αντικατασταθεί απο ενα ανοιχτό φόρεμα το οποίο είναι μακρύ και μαύρο φτάνοντας μέχρι τις γυμνές πατούσες μου.

Ενα ψυχωτικό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο μου και νιώθω υπέροχα γι αυτό.

Σιγά σιγά εμφανίζεται και εκείνος απο πίσω μου...
Μόνο που τώρα πια δεν είναι όμορφος. Δεν έχει καν την ανθρώπινη μορφή του. Γιατί όταν βγαίνει απο μέσα μου δεν είναι τίποτα παραπάνω απο ενα τέρας!

Ενα ψηλό μαύρο με μεγάλα κέρατα τέρας το οποίο βγαίνει πίσω απο την πλάτη μου και στέκεται πάνω απο το κεφάλι μου. Με τα χέρια του δεξιά και αριστερά μου. Με συνοδεύει πάντα στις ποιό σημαντικές μου μάχες. Και με βοηθάει να νικήσω τους αντιπάλους μου και να τον ταΐσω τις ψυχές τους...

Περπατάω αργά πρός τον πριγκιπάκο και τον ευχαριστώ για το ότι ήταν αυτό που μου έδωσε γιατί τώρα νιώθω την πλήρη δύναμη μου, και το τέλος του...