°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°

Πουέρτο Ρίκο

Όταν η πόλη άναβε τα φώτα της, όλα έμπαιναν σε παύση...
Το αεράκι της θάλασσας, οι φωτιές...
Ένας ξέφρενος χορός και εκείνη απελευθέρωνε όλο της το είναι σε αυτό...

Ζούσε για να χορεύει και χόρευε για να ζει...

Περπάτησε στο πλακόστρωτο μονοπάτι.
Η μουσική χάιδευε τα αυτιά της και κάθε της βήμα ήταν και ένα κούνημα...
Είχε πατήσει τα είκοσι πια...
Μεγάλωσε σε εκείνη τη γειτονια και δε φοβόταν κανένα και τίποτα.

Το φόρεμα της ανέμιζε, το βήμα της ήταν σταθερό και τα μακριά της μαλλιά ξεκίνησαν να χορεύουν πρώτα με τις φλόγες.

"Καταλίνα!" χέρια σηκώθηκαν και εκείνη χαμογέλασε. "Άργησες!" πλησίασε στη παρέα και ανασηκωσε τους ώμους της.

"Γιατί να βιαστώ; Μέχρι το ξημέρωμα εδώ θα είμαστε..."

"Πάλι περπατούσες χωρίς μυαλό έτσι δεν είναι;"

"Ίσως λίγο..." χαμογέλασε δαγκώνοντας τα χείλη της από χαρά "Ο Κίαν;"

"Έρχονται. Κάποια είναι τσιμπημενη;"

"Φυσικά και όχι Ορέλια..." δήλωσε σθεναρά και ξαφνικά η μουσική δυνάμωσε.
Ο κόσμος άρχισε να ζητωκραυγαζει.

"Άιντε... Πήγαινε να κάνεις το κομμάτι σου..." Η φλογερή κοκκινομάλλα της έδωσε το ερέθισμα και εκείνη δεν ήθελε και πολύ. Χώθηκε στο πλήθος που χόρευε και άρχισε να κουνάει το κορμί της θελκτικά. Δε θα άλλαζε τη μουσική της χώρας της με καμία άλλη στο κόσμο. Ήταν εκείνο το πάθος που δε κατάφερε να βρει πουθενά αλλού.
Δεν υπήρχε πρόστυχος χορός όπως νόμιζαν πολλοί. Μόνο πρόστυχα μυαλά.

Ένιωσε αμέσως δύο χέρια να τυλίγονται στους γοφούς της. Έσκυψε και τεντώνοντας προς τα πίσω στο κορμί της, ανασηκώθηκε και εκείνος πιάνοντας το χέρι της, τη γύρισε και τη κόλλησε στο κορμί του.

Δεν είχε σημασία ποιος ήταν.
Στο χορό δεν είχε σημασία ποιον έχεις παρτενέρ αρκεί να ήταν ικανός να το ζήσει...

Την κράτησε από τη μέση, και στο πρώτο σήκωμα ο κόσμος διαλύθηκε γύρω τους.
Η Καταλίνα έμπλεξε τα πόδια της στη μέση του, εκείνος τη κράτησε σταθερά και την ξάπλωσε προς τα κάτω. Κάθε φορά που χόρευε όλοι τη θαύμαζαν.

Με μητέρα χορεύτρια όλοι θεωρούσαν πως η Καταλίνα χόρευε ακόμα και στη κοιλιά της μάνας της.
Κάθε της κίνηση ήταν αέρινη...
Ο άντρας την άφησε κάτω και ένας άλλος ήρθε. Συνέχισε να χορεύει ενώ ολόγυρα της όλοι άλλαζαν παρτενέρ. Ήταν φυσιολογικό άλλωστε. Όλοι χόρευαν με όλους...
Δεν υπήρχε πονηριά στο χορό.
Μόνο απόλαυση...

Το κορμί της άρχισε να ιδρώνει.
Το φόρεμα της κόλλησε στο δέρμα της ενώ τα χαρακτηριστικά της απέκτησαν από τις φλόγες μια κόκκινη απόχρωση.
Πέρα από την χάρη της στο χορό ήταν μια κοπέλα που δεν περνούσε απαρατήρητη.

Τα λατινικά χαρακτηριστικά της ήταν στο μέγιστο βαθμό.

Είχε ήδη αλλάξει πέντε παρτενέρ όταν ένιωσε την ανάγκη για ένα ποτό.
Ευχαρίστησε τον άντρα που χόρευε και κατευθύνθηκε προς τη δική της πλευρά.

"Το έσκισες πάλι!" Η Ορέλια ήταν ενθουσιασμένη. Εκείνη σπάνια χόρευε. Θεωρούσε ότι δεν έχει το χάρισμα.

"Νομίζω θέλω μια παύση. Τι έχουμε σήμερα;"

"Τι άλλο;" Της έδωσε ένα λεμόνι και ένα σφηνάκι. "Τεκίλα μωρό μου!" αναφώνησε ενθουσιασμένη και η Καταλίνα έπιασε το σφηνάκι και το κατέβασε μονομιάς.
"Χαμός γίνεται σήμερα!"

"Όντως.." παρατήρησε αρπάζοντας ένα ακόμα σφηνάκι.

"Ήρθαν!" Η Ορέλια ξεφωνησε ενώ την ίδια στιγμή ακούστηκαν ήχοι από μηχανές.

Το πλήθος άνοιξε χώρο και σε λίγα δευτερόλεπτα πέντε μηχανές άρχισαν να κόβουν σβούρες στην άσφαλτο πριν την αμμουδιά.

"Πάντα κάνουν επίδειξη αυτά τα παιδιά.." σχολίασε η Καταλίνα "Μια φορά δε μπορούν να έρθουν φυσιολογικά.."

"Κάνε πως δε σου αρέσει κι όλας..."

"Δε λέω ότι είναι άσχημα Ορέλια. Αλλά πολύ τρανταχτό"

"Σε λίγο θα ξεκινήσουν οι αγώνες Καταλίνα. Τι περιμένεις; Ο Κάρλος έβαλε στοίχημα έξι χιλιάδες πέσος με τον Κίαν. Εννοείται θα κάνει επίδειξη δύναμης..." Η Ορέλια μιλούσε μα το βλέμμα της  χάθηκε κάπου ανάμεσα στο πλήθος. Ήταν ψηλός. Μελαχροινός και γυμνασμενος. Τα μάτια του ήταν κολλημένα στα δικά της.

"Ποιος είναι αυτός;" Η Καταλίνα έδειξε προς μια κατεύθυνση και η Ορέλια παραξενεύτηκε.

"Δεν ξέρω Καταλίνα... Δε τον έχω ξαναδεί. Είναι όμως κούκλος..."

Ήταν καθισμένος στο καπό ενός αυτοκινήτου. Το λευκό του πουκάμισο ήταν ελαφρώς ανοιχτό, το τζιν του σκισμένο και σίγουρα ήταν πάνω από τριάντα. Στις φαβελες και στους χορούς φυσικά και υπήρχαν μεγαλύτεροι άντρες αλλά όλους σχεδόν τους ήξερε. Παρόλα αυτά, δεν έδειχνε να ανήκει εκεί...

"Ανάθεμα αν ξέρει να χορεύει..." Μονολογησε η Καταλίνα εστιάζοντας στο παρουσιαστικό του.

Οι μηχανές έπαψαν να κάνουν κύκλους, ο θόρυβος μειώθηκε και η μουσική δυνάμωσε ξανά.

"Που πας;" ρώτησε η Ορέλια βλέποντας τη να φεύγει ξαφνικά.

"Πάω να μάθω ποιος είναι.." είπε βιαστικά και χώθηκε στο κόσμο που άρχισε να γεμίζει πάλι το κέντρο. Η Καταλίνα ήταν πολύ ελεύθερος άνθρωπος και αυθόρμητη. Αγαπούσε τις σκέψεις της και ήθελε να τις κάνει πράξη. Δεν ήξερε γιατί αλλά ένιωσε την ανάγκη να μάθει ποιος ήταν εκείνος ο ξένος. Σπάνια πήγαινε κάποιος εκτός περιοχής σε ένα πάρτι της νεολαίας άλλωστε. Εκτός αυτού, ξέροντας ότι θα γίνουν αγώνες αργότερα, ήθελε να δει αν ήταν κανένας από εκείνους τους καινούριους μπάτσους που νόμιζαν ότι θα καταφέρουν να ταιριάξουν μαζι τους και να μάθουν πληροφορίες.

"Για πού το έβαλες εσύ;" Ένα χέρι αγκάλιασε τη μέση της και τη γύρισε.

"Κίαν!" η Καταλίνα τον αγκάλιασε

"Σου έλειψα;"

"Κάνε όνειρα! Πώς πήγε;"

Χάιδεψε τη μέση της και την έκανε μια στροφή μαζί με τη μουσική

"Όχι και άσχημα. Κάποια στιγμή έπρεπε να ξεκινήσω Καταλίνα. Ο πατέρας μου επέμενε..."

"Καλά έκανες. Στο είχα πει... Πέρα από τη ζωή εδώ τη νύχτα, έχεις δυνατότητες Κίαν. Δε γίνεται μια ζωή να χορεύουμε και να κάνεις κόντρες για να βγάλεις λεφτά"

"Έχεις δίκιο. Σήμερα θα κάνω τη τελευταία μου. Αύριο θα ξεκινήσω δουλειά και μετά θα είμαι ένας καθαρός άντρας!" αστείευτηκε και κολλώντας τη πάνω στο κορμί του, το πλήθος κραυγασε. Ήταν από τα πιο αγαπημένα ζευγάρια κάθε φορά που χόρευαν μαζί. Φίλοι από παιδιά και μεγαλωμένα μέσα σε μια κοινωνία που τους έμαθε να ζουν τις στιγμές τους. Αν και η Ορέλια θεωρούσε ότι είναι ο ένας πλασμένος για τον άλλον. Εδεναν άψογα μαζί. Ήξερε κάθε της κίνηση και ακολουθούσε το ρυθμο μαζί της πάντοτε.
Μόλις άρχισαν να χορεύουν κανονικά, όλοι έκαναν γύρω τους ένα κύκλο. Ήταν μαγική στιγμή.

Λίγη ώρα αργότερα τη σήκωσε στην αγκαλιά του και την απομάκρυνε από το πλήθος.

"Βρε καλώς τους!" Η Ορέλια χειροκρότησε και εκείνος τη κατέβασε κάτω.
"Γιατί δεν είστε ακόμα ζευγάρι δε μπορώ να καταλάβω!"

"Ορέλια!" Η Καταλίνα τη μάλωσε. Για εκείνη παρά τα εξωτικά του χαρακτηριστικά ο Κίαν ήταν φίλος. Δεν ήθελε να μπερδεύει τον έρωτα με τη φιλία ποτέ της.

"Καλά δεν είπα και κάτι κακό..."

"Συμφωνώ μαζί της Καταλίνα..." ο Κίαν για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια, έδειξε να συμφωνεί και η Καταλίνα σαστισε.
"Εννοώ ότι δεν είπε κάτι κακό όντως.. Εξάλλου είμαστε ήδη ζευγάρι στη πίστα" συνέχισε "Γιατί όχι και αληθινό;" η Καταλίνα έσμιξε τα φρύδια της.
"Πλάκα σου κάνω ρε χαζό...!" Ο Κίαν την αγκάλιασε και εκείνη αναστεναξε. "Κοκκινίσες όμως! Εγώ το ξέρω πως είσαι παράφορα ερωτευμένη μαζί μου..." τη κορόιδεψε "Αλλά δυστυχώς για σένα, η Σάρα θα σε σκοτώσει αν την απατησω" γέλασε και η Καταλίνα κούνησε το κεφάλι της.

"Αν ήθελα από τη Σάρα θα περίμενα έγκριση..." ξεθαρρεψε βλέποντας ότι η κουβέντα ήταν για αστείο και γέμισαν τα σφηνάκια τους. Έριξε το βλέμμα της προς μέρος που ήταν εκείνος ο άντρας νωρίτερα μα δεν ήταν πια εκεί. Με όσα έγιναν, τον έχασε...

"Εσύ τι έκανες τελικά;"

"Χάλια Κίαν... Δε ξέρω. Ο Φερνάντες ήθελε να φύγει. Ήταν το εισιτήριο μου αυτός ο καθηγητής. Η μητέρα μου πάλι, μου ανακοίνωσε το πρωί ότι βρέθηκε αντικαταστάτης.."

"Μα αυτά είναι καλά νέα Καταλίνα. Γιατί το λες έτσι;" πήρε θέση η Ορέλια

"Γιατί ο αντικαταστάτης είναι πρώην της Ορέλια. Από ότι κατάλαβα τον γνώρισε όταν σπούδαζαν μαζί χορό στη Ισπανία.."

"Ε και; Ήσουν αγέννητη τότε! Ποιο το πρόβλημα;"

"Από όλους τους διαθέσιμους διάλεξε αυτόν;"

"Ίσως θέλει να ξαναφτιάξει τη ζωή της Καταλίνα. Που είναι το κακό; Εκτός αυτού είναι δάσκαλος και εκείνος σωστά;"

"Δεν ξέρω. Δε την άφησα να μου πει και πολλά. Νομίζω ότι ίσως μπορούσε να βρει καλύτερο. Η διευθύντρια είναι Ορέλια... Έχω ανάγκη να αριστευσω. Ξέρεις ότι στη δουλειά της δε χαμπαριαζει οικογένεια και παιδιά. Επειδή είναι μάνα μου δε σημαίνει πως θα περάσω με άριστα για να συνεχίσω. Κι αν αυτός είναι κανένας βλάκας Ισπανός; Ούτε που ξέρουν να χορεύουν! Τι θα μου διδάξει δηλαδή; Αυτό είναι το θέμα μου και είμαι έτσι..."

"Για να είναι δάσκαλος χορού Καταλίνα κάτι θα κάνει καλά!" επενέβη ο Κίαν "Μην είσαι τόσο απόλυτη. Εκτός αυτού , η μητέρα σου είναι νέα γυναίκα. Στα δεκαέξι της σε έκανε. Δε μπορεί να μείνει μόνη της μια ζωή γιατί ο πατέρας σου ήταν ένας άθλιος άνθρωπος..."

"Εγώ λέω να μη βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα..." Πήρε θέση η Ορέλια "Το ότι είχαν ένα παλιό φλερτ δε σημαίνει πως τον φέρνει εδώ για να αναζωπυρωθεί Καταλίνα. Ίσως είναι καθαρά επαγγελματική κίνηση. Ολόκληρη διευθύντρια σχολής είναι! Δε θα άφηνε στη τύχη της μια θέση τόσο απλά.."

"Δε ξέρω ρε παιδιά... Εγώ το μόνο που θέλω είναι να πάρω την υποτροφία και να φύγω Αμερική. Να ανοίξω επιτέλους μια δική μου σχολή χορού... Αν η μητέρα μου αντί για διευθύντρια είχε μια σχολή, τώρα δε θα το σκεφτόμουν καν... Θα μπορούσα να διδάξω!"

"Χωρίς σπουδές; Για τη μητέρα σου μιλάμε. Σιγά μη σε άφηνε!"

"Κι όμως... Όταν ήμουν μικρή και είχε τη σχολή στο κέντρο πάντα έλεγε ότι δεν είχα ανάγκη από τίποτα. Ότι το είχα μέσα μου... Δεν ξέρω... Μετά ήρθε το διαζύγιο, της πρότειναν τη θέση της διεύθυνσης στο πανεπιστήμιο και όλα άλλαξαν... Έχω να τη δω να χορεύει τρία χρόνια..."

"Που ξέρεις... Ίσως τη δεις σύντομα. Πέρασε πολλά Καταλίνα. Το ξέρεις καλά αυτό... Άφησε τη να αποφασίσει. Πάντα έπαιρνε σωστές αποφάσεις..." της είπε ήρεμα ο Κίαν και εκείνη αναστεναξε. Πράγματι η Αντζέλικα είχε περάσει πολλά. Ο πατέρας της Καταλίνα ήταν ζηλιάρης άνθρωπος. Της έκοψε τα φτερά και έπαψε να χορεύει. Μετά ήρθε το ξύλο ώσπου τον χώρισε και αποφάσισε να πάρει τη ζωή στα χέρια της.

"Έχετε δίκιο. Θα περιμένω να δω τον καθηγητή και θα βάλω τα δυνατά μου..."

"Που πας πάλι;" ρώτησε η Ορέλια βλέποντας τη να κατεβάζει ένα σφηνάκι στα γρήγορα και να απομακρύνεται

"Κάτι άφησα στη μέση. Έρχομαι σε λίγο..."

Παρά τη κουβέντα τους, δε κατάφερε να βγάλει από το μυαλό της τον άγνωστο άντρα. Χώθηκε μέσα από το πλήθος και πήγε εκεί όπου τον είδε να κάθεται αρχικά. Μα δεν ήταν εκεί. Το πάρτι είχε στηθεί στη παραλία όπως σχεδόν κάθε βράδυ. Ο κόσμος σε λίγο θα άρχιζε να γδυνεται και να τρέχει προς το νερό. Έτσι έκαναν πάντα όταν άναβαν τα αίματα. Δεν είχε να κάνει με το αν ήταν πρωί ή βράδυ. Πάντα φορούσαν μαγιό και ήταν έτοιμοι για βουτιές μετά από το χορό. Η Καταλίνα ξέφυσησε. Έβγαλε τα παπούτσια της, βούτηξε τα δάχτυλα της στην αμμουδιά και αποφάσισε να κατηφορίσει ως τη θάλασσα πριν μαζευτεί ο όχλος.

Της άρεσε να χορεύει παρά πολύ με το κόσμο αλλά κάτι που ήξεραν ελάχιστοι ήταν πως της άρεσε να χορεύει περισσότερο όταν ήταν μόνη της. Ειδικά όταν ήταν αγχωμενη και λυπημένη.
Απομακρύνθηκε από τα έντονα φώτα και τη μουσική και φτάνοντας στην ακρογιαλιά, άφησε τα δάχτυλα της να αγγίξουν το νερό. Όλα θα πήγαιναν καλά...
Αυτό σκεφτόταν μόνο...
Έπρεπε να πάνε καλά. Δεν χωρούσε σε καμία περίπτωση η αποτυχία.

Σήκωσε το πόδι της ελαφρά, τέντωσε το πέλμα της και έκανε μια ήρεμη σβουρα. Ήθελε να χορέψει. Να αποβάλει το άγχος και να ηρεμήσει μακριά από τα βλέμματα.
Δεν είχε ανάγκη από μουσική. Άπλωσε τα χέρια της ψηλά , έκανε ακόμα μια στροφή μα γυρίζοντας πάγωσε και σταμάτησε.

Ο άγνωστος άντρας που έψαχνε, ήταν λίγα μέτρα μακριά της από την σκοτεινή πλευρά της παραλίας και τη κοιτούσε. Τον αναγνώρισε αμέσως από το παρουσιαστικό του.
Ο φλογερός της χαρακτήρας πήρε τα ηνία αμέσως , τον κοίταξε έντονα και προχώρησε προς το μέρος του.

Όσο τον πλησίαζε άλλο τόσο θεόρατος της φαινόταν.
Προς έκπληξη της, έδειχνε θαρρείς και τη περίμενε. Δεν απομακρύνθηκε ούτε κουνήθηκε.
Φτανοντας μπροστά του, κατάφερε να δει εντελώς τα χαρακτηριστικά του.
Ήταν ότι πιο σέξυ είχε δει ποτέ της σε αρσενικό. Πλούσια χείλη , έντονο σπινθηροβόλο βλέμμα , θεϊκές γωνίες και ζυγωματικά ενώ ολόκληρος σαν ύπαρξη , ούρλιαζε γοητεία. Ήταν πλέον σίγουρη ότι ήταν αρκετά μεγαλύτερος της.

"Ποιος είσαι;" ρώτησε αυτό ακριβώς που είχε μέσα στο κεφάλι της ώρα τώρα.

"Ας αντιστρέψουμε την ερώτηση..." μίλησε και η φωνή του ανατριχιασε το κορμί της. Ήταν βαριά, μπάσα και ανεδυε έναν αέρα σιγουριάς. Δεν είχε τη δική τους προφορά. Σίγουρα ήταν Λατίνος αλλά όχι από τα μέρη της.

"Είσαι στα λημέρια μου... Η ερώτηση παραμένει ως έχει..." απάντησε με θράσος

Ο άντρας άπλωσε το χέρι του και εκείνη το κοίταξε.

"Χόρεψε μαζί μου, και θα μάθεις..." της είπε και εκείνη χαμογέλασε πονηρά. Αυτό ήθελε λοιπόν; Έναν χορό; Πόσο πιο περίεργος μπορούσε να γίνει; σκέφτηκε μα δεν δίστασε. Ήταν η βασίλισσα... Δε θα μπορούσε να την κουμανταρει.

"Πιστεύεις ότι μπορείς να με τιθασεύσεις;"  ρώτησε πιάνοντας το χέρι του

"Το θέμα είναι, μπορείς εσύ να τιθασεύσεις εμένα;" στο τελείωμα και πριν εκείνη προλάβει να πει κάτι, την κόλλησε στο κορμί του. Μόλις τα χέρια του ήρθαν σε επαφή με τη γυμνή σάρκα στη μέση της, η Καταλίνα ένιωσε να παίρνει φωτιά. Είχε πολυ δυνατό κράτημα, αποφασιστικό... Μεθυστικό θα τολμούσε να πει...
Παρόλα αυτά  δε την άφησε να το νιώσει για πολύ στη μέση της.
Κατέβασε αμέσως τα χέρια του στους γλουτούς της και πιάνοντας τα οπίσθια της σφιχτά την σήκωσε. Η Καταλίνα δάγκωσε τα χείλη της. Φορούσε ένα λευκό αέρινο φόρεμα και από κάτω το μαγιό της αλλά εκείνος κατάφερε να αγγίξει απευθείας τη σάρκα της.
Θέλοντας να τον πιάσει απροετοίμαστο εγυρε απότομα το κορμί της προς τα πίσω μα ευθύς αμέσως, το ένα του χέρι βρέθηκε στη πλάτη της. Την έκανε ένα βαθύ κατέβασμα μέχρι τα μαλλιά της να αγγίξουν την αμμουδιά και κρατώντας τη σφιχτά , την ανασηκωσε.

"Εύκολο πιάσιμο..." του είπε σιγανα θέλοντας να του δείξει ότι δεν έκανε και κάτι σπουδαίο.

"Μόνο αυτό μπορείς να κάνεις;" της απάντησε εξάπτοντας όχι μόνο το ενδιαφέρον της, αλλά και πατώντας πάνω στον εγωισμό της.

"Πολλά μπορώ να κάνω... Εσύ ξέρεις να ακολουθείς;" έβαλε δύναμη στα πόδια της και πάτησε κάτω. Στάθηκε μπροστά του , χώρισε με τα γόνατα της τα δικά του και έμπλεξε μέσα τους τα δικά της. Η μουσική από το πάρτι χάιδευε τα αυτιά τους και εκείνη άρχισε να κουνάει το κορμί της αργά και αισθησιακά πάνω στο δικό του αγγίζοντας απροκάλυπτα κάθε σημείο του.
"Η νύχτες στο Πουέρτο Ρίκο έχουν δικούς τους κανόνες ξένε... Είσαι ικανός να νιώσεις αυτού του είδους το ρυθμο;"
Ήθελε να του πάει κόντρα. Αυτό της γέννησε η μέχρι τώρα επαφή τους. Δεν υπήρχε περίπτωση να καταφέρει να χορέψει στους δικούς τους ρυθμούς. Το ήξερε...

"Δεν εχεις ιδέα τι μπορώ να κάνω στο κορμί σου μωρό μου..."

Κούνησε το κορμί του, εξίσου αισθησιακά με το δικό της ενώ κάθε φορά που σήκωνε απαλά το γόνατο του , λόγω του ύψους, έβρισκε ακριβώς στην περιοχή της στέλνοντας σήματα κινδύνου μέσα της.
Σε κάθε άλλη περίπτωση θα σταματούσε το χορό μα ήθελε κι άλλο... Ο τρόπος που την άγγιζε, ο τρόπος που έπαιρνε τα ηνία και το φλογερό του βλέμμα, εξώθησαν τις αισθήσεις της στα άκρα. Τα χέρια του τη χάιδευαν  όπως ακριβώς απαιτούσε ο τοπικός χορός. Τη γύριζε και έλεγχε το κορμί της απόλυτα. Ποτέ ξανά δεν είχε χορέψει με κάποιον έτσι. Ήταν το απόλυτο. Ούτε καν ο Κίαν κατάφερε να της το προσφέρει στα τόσα χρόνια που χόρευαν μαζί. Ήταν θαρρείς και διάβαζε το σώμα της. Σαν να προέβλεπε την επόμενη κίνηση και την εκανε πριν εκείνη δώσει το έναυσμα.

Η Καταλίνα γύρισε με τη πλάτη προς το μέρος του. Χαμήλωσε και ανασηκωσε θελκτικά το κορμί της. Εκείνος το αγκάλιασε κατά το ανέβασμα και πιάνοντας τη ξαφνικά από τα μπούτια τη σήκωσε ψηλά. Άφησε το κορμί της να γύρει προς τα πίσω και τη κράτησε στον αέρα για μερικά δευτερόλεπτα. Όταν τη γύρισε και τη κατέβασε, το έκανε αργά και σταθερά. Θαρρείς και δεν κρατούσε καθόλου το βάρος της. Αδιαμφισβήτητα ο τύπος όχι μόνο ήξερε να χορεύει, αλλά και να νιώθει με όλο του το είναι το χορό.

"Σε έχουν χορέψει ποτέ με τη σιωπή;" τη ρώτησε όταν τα πόδια της πάτησαν στο έδαφος  και εκείνη σταμάτησε ξαφνικά έκπληκτη.

"Τι είπες;" ρώτησε σαστισμένα.

"Αυτό που άκουσες... Μπορείς να ακολουθήσεις στη σιωπή;"

Η Καταλίνα έσμιξε τα φρύδια της ενώ το ενδιαφέρον της για εκείνον γιγαντώθηκε μονομιάς.

"Ποιος είσαι;" ρώτησε περίεργα

"Πρώτη φορά βλέπω γυναίκα να χορεύει έτσι..." ήταν η απάντηση του "Ήθελα απλά να σε χορέψω..."

"Δεν απάντησες στην ερώτηση μου.."

"Ούτε εσύ στη δική μου..."

Έμειναν να κοιτάζονται για λίγα δευτερόλεπτα ώσπου τα χέρια του βρέθηκαν ξανά στη μέση της. Αυτή τη φορά όμως, το κράτημα του ήταν διαφορετικό. Πίεσε τα δάχτυλα του και ανάγκασε το κορμί της να υπακούσει. Τη γύρισε και όταν η πλάτη της ακούμπησε στο στέρνο του, χαμήλωσε το κεφάλι του στο λαιμό της.
"Κάποια μέρα θα σε χορέψω στη σιωπή...Θα σου μάθω πως να υπακούς σε αυτή και να χορεύεις δίχως μουσική..." της ψιθύρισε και εκείνη έκλεισε τα μάτια της. Η ανάσα του γαργαλουσε το λαιμό της. Ανατριχιασε ολόκληρη ενώ ο τσαμπουκας της πήγε περίπατο. Εκεί όμως που ένιωσε το δυναμισμό της να υποκλίνεται σε εκείνον, πήρε μια βαθιά ανάσα και αποφάσισε να του δώσει μια γεύση από τον εαυτό της.

"Χορεύω με τη σιωπή από παιδί..." βρήκε το σθένος να του πει και γύρισε προς το μέρος του. "Πιστεύεις ότι είσαι ικανός να με διδάξεις κάτι που ζει μέσα μου καθημερινά;"

Την κοίταξε περίεργα. Σίγουρα δεν περίμενε τέτοια απάντηση.

"Ποια είσαι;" ρώτησε ενώ οι παλάμες του , αγκάλιασαν τη μέση της. Πρώτη φορά την άγγιζαν τόσο. Ένιωθε θαρρείς και δε μπορεί να κρατήσει τα χέρια του μακριά από το κορμί της αφού συνεχώς τα τοποθετούσε στη γυμνή της σάρκα και όχι πάνω στα ρούχα της.

"Ζήτησες ένα χορό... Στον έδωσα" Απάντησε απαιτητικά και εκείνος χαμογέλασε. Πρώτη φορά της χαμογελούσε. Ήταν απίστευτο το χαμόγελο του. Ήθελε να δώσει μια στο κεφάλι της και να ξυπνήσει. Οι άμυνες της είχαν πέσει στα τάρταρα και αυτό δε της άρεσε καθόλου.

"Έχεις δίκιο" η Καταλίνα καρδιοχτυπησε. "Ήρθα σήμερα στη πόλη..." Το κεφάλι του χαμήλωσε προς το δικό της. Τα βλέμματα τους ενώθηκαν ακόμα πιο έντονα "Ήθελα απλά να δω πως χορεύει ο κόσμος εδώ τη νύχτα..." παραδέχθηκε "Πρώτη φορά έρχομαι στο Πουέρτο Ρίκο..." απείχαν ελάχιστα εκατοστά ενώ δεν έλεγε να πάρει τα χέρια του από το κορμί της. Η αδρεναλίνη και η επιθυμία της άρχισαν να εκτοξεύονται και να μαλώνουν με τη λογική της. Αυτός ο άντρας ήταν το ίδιο το πάθος με σάρκα και οστά.

"Και πως σου φάνηκε ο κόσμος εδώ;" τον ρώτησε χαμηλά κοιτώντας άθελά της τα χείλη του.

"Ας πούμε ότι μου τράβηξε πρωτόγνωρα το ενδιαφέρον... Σου αρκεί;..." της απάντησε αφήνοντας και το δικό του βλέμμα να πέσει στα χείλη της.

Η Καταλίνα δεν ήταν από τις γυναίκες που ενεδιδαν εύκολα σε έναν άντρα. Παρόλα αυτά, ήθελε διακαώς να τον γευτεί. Απείχαν εκατοστά από το να ενώσουν τα χείλη τους.
Ναι...
Εκείνη και ένας άγνωστος που μόλις χόρεψαν και τη συγκλόνισε. Ακόμα και η σκέψη ήταν τρελή στο κεφάλι της.

"Πολύ το σκέφτεσαι..." της είπε ξαφνικά και χώνοντας το χέρι του πίσω από το λαιμό της, τη τράβηξε και συνθλιψε τα χείλη του στα δικά της.

Τα χείλη της άνοιξαν αμέσως και άφησαν τη γλώσσα του να χορέψει με τη δικη της σε ένα παθιασμένο ρυθμο. Φιλούσε αργά αλλά βαθιά. Αγκάλιασε τη μέση της, τη σήκωσε χωρίς να σπάσει το φιλί και εκείνη τύλιξε τα πόδια της γύρω από το κορμί του.
Η ανάσα της άρχισε να αλλάζει αμέσως.
Το δικό του κορμί από την άλλη είχε τσιτωσει ολόκληρο. Δεν είχε ιδέα ποιος ήταν. Φιλούσε έναν άγνωστο σε μια σκοτεινή παραλία και μάλιστα της άρεσε...
Η πάλη όμως χάθηκε μέσα της. Το πάθος κυριάρχησε και εκείνη αποφάσισε να το ζήσει. Ίσως δεν τον έβλεπε ποτέ ξανά μπροστά της. Δεν ήθελέ να μετανιώνει για κάτι που δεν έκανε όμως..

Οι ανάσες τους άρχισαν να χάνονται και τα κορμιά τους αποζητούσαν το κάτι παραπάνω όταν εκείνος ξαφνικά έσπασε το φιλί και χωρίς να την αφήσει κάτω, τη κοίταξε γεμάτος κάψα.

"Δε το συνηθίζω αυτό..." της είπε χαρίζοντας της ένα κοφτό χαμόγελο.

"Ούτε εγώ..." παραδέχθηκε λαχανιασμενη

"Ποια είσαι παναθεμα σε;"

"Καταλίνα!!! Καταλίνα!!" τσιριδες άρχισαν να ακούγονται ξαφνικά και δύο φιγούρες εμφανίστηκαν λίγα μέτρα μακριά τους.
Εκείνος την άφησε αμέσως κάτω.

"Καταλίνα λοιπόν..." είπε σιγανα δαγκώνοντας τα χείλη του.

"Κάτι χρωστάς..." του υπενθύμισε και εκείνος χαμογέλασε

"Αν σου πω, μετά πως θα σε ξαναδώ;" απάντησε πονηρά

"Καταλίνα με ποιον είσαι εκεί;" η Ορέλια με τον Κίαν πλησίαζαν με γοργό ρυθμο.

"Θα σε περιμένω αύριο το μεσημέρι εδώ..." της είπε και κλείνοντας της το μάτι γύρισε και έφυγε προς το δασάκι πριν φτάσει η Ορέλια με τον Κίαν.

"Με ποιον ήσουν;" ρώτησε ο Κίαν αμέσως.

"Με κανένα" απάντησε αναψοκοκκινισμενη μα ευτυχώς ήταν σκοτεινά και ούτε που το πρόσεξε ο Κίαν.

"Τι εννοείς με κανένα; Αφού είδα κάποιον..."

"Κίαν σταμάτα με τις βλακείες... Ήθελα λίγο αέρα. Μόνη μου ήμουν... Άντε, πήγαινε και ερχόμαστε" η Καταλίνα έπιασε την Ορέλια και εκείνος κούνησε το κεφάλι πάνω κάτω.

"Ειλικρινά δε πας καλά... Σε ψάχνουμε μία ώρα τώρα και μου λες ήσουν μόνη σου. Έχε χάρη που σαγαπαω!" ο Κίαν έφυγε και μόλις έμειναν μόνες η Καταλίνα χαμογέλασε πονηρά.

"Με εκείνον ήσουν έτσι δεν είναι;" ρώτησε αμέσως η Ορέλια και η Καταλίνα αναπήδησε στη θέση της.
"Πρώτη φορά χαμογελάς έτσι..." παρατήρησε χαρούμενη

"Δε μπορώ να σου περιγράψω..." η Καταλίνα έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό της και βγάζοντας το φόρεμα της, έτρεξε προς το νερό. "Έλα! Έχω ανάγκη από ένα κρύο ντουζ!" αστείευτηκε και η Ορέλια έβγαλε τα ρούχα της και την ακολούθησε.

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°

Έφτασε στο ξενοδοχείο δίνοντας μια τεράστια μάχη μέσα του.
Μια βόλτα ήθελε να κάνει μόνο και δεν πίστευε όσα έζησε. Αυτή η γυναίκα ήταν ολόκληρη μια φωτιά. Ποτέ πριν δεν χόρεψε με κάποια και ταυτόχρονα να γεννηθεί η ανάγκη μέσα του να κάνει σεξ μαζί της.

Από τη πρώτη στιγμή που την είδε τη ξεχώρισε στο πλήθος. Το κούνημα της, τα περίεργα μαλλιά της , το χαμόγελο και η λάμψη της... Κάθε τι πάνω της, ούρλιαζε κίνδυνο και πάθος.. Ήταν σίγουρα μικρή ομως. Αυτό το έβλεπε και το ένιωσε μόλις άγγιξε το δέρμα της. Ένα δέρμα που τράβηξε τα χέρια του σαν μαγνήτης.

"Συνελθε Λίαμ..." μάλωσε τον εαυτό του μπαίνοντας στο ασανσέρ. "Τι δουλειά έχεις με ένα κορίτσι..." μονολογησε απογοητευμένος από τον εαυτό του. Αν και ήταν ένας άντρας που πάντα ζούσε τις στιγμές, κάτι μέσα του , του έλεγε πως ήταν λάθος ότι έγινε. Ήταν σαφώς πιο έμπειρος και μπορούσε να μην ξεκινήσει τίποτα. Εκείνος όμως όχι μόνο το κυνήγησε αλλά του άρεσε τόσο πολύ που δεν ήθελε να φύγει.

Κακώς της ζήτησε να βρεθούν αύριο. Στη τελική δεν γινόταν... Είχε και το ραντεβού με την Αντζέλικα για το σπίτι.. Ο Λίαμ ξεφυσησε. Λίγες ώρες είχε που πάτησε το ποδι του στο Πουέρτο Ρίκο και όλα έγιναν ανάποδα. Δε μπορούσε όμως να τη βγάλει από το κεφάλι του. Για αυτό και την ακολούθησε στη παραλία. Θα το έκανε όμως... Στη τελική είχε ίδια ηλικία πάνω κάτω με τον Γκάμπριελ. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι αφέθηκε σε εκείνη μέσα σε μόλις λίγα λεπτά. Του ήταν αδιανόητο για το χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία του. Η αυτοσυγκράτηση του ήταν πάντα κλειδί σε κάθε του επαφή με γυναίκα και αυτή η κοπέλα την γκρέμισε σε δευτερόλεπτα.

"Που ήσουν;" μπαίνοντας στο δωμάτιο βρήκε το Γκάμπριελ να κάθεται στο σαλόνι "Άσε άσε, μη μου πεις! Βγήκες να κρίνεις τη νύχτα της πόλης για να δεις πόσο χαμηλά θα είναι οι μαθητές σου έτσι;" τον κορόιδεψε

"Γκάμπριελ δεν έχω όρεξη..." Ο Λίαμ έκοψε αμέσως το αστείο.

"Καλά ντε! Πως κάνεις έτσι; Είχε τίποτα ωραίο έξω;"

Ο Λίαμ τον άγριοκοίταξε

"Καλά... Μια ερώτηση έκανα...!"

"Να μη κάνεις. Αύριο έχουμε δουλειες. Κοιμήσου να είσαι φρέσκος"

"Ναι σωστά... Θα πάμε στο γκομενάκι να μας δείξει το σπίτι..."

"Γκάμπριελ!" φώναξε και εκείνος γέλασε

"Αμάν ρε πατέρα! Αμάν! Φτιάξε τη ζωή σου επιτέλους και σταμάτα να είσαι έτσι! Και μη διανοηθείς να μου πεις ότι δε σου αρέσει αυτή η Αντζέλικα... Αλλιώς σιγά μην αφήναμε στη Γρανάδα!"

"Ήρθαμε για μια καλύτερη ευκαιρία. Συζήτηση κομμένη"

"Καλά... Άντε καληνύχτα. Σε αντίθεση με εσένα θέλω να είμαι φρέσκος αύριο... Είδες πόσα μωρά έχει εκεί έξω;"

Ο Λίαμ κούνησε απογοητευμένα το κεφάλι του. Από την άλλη νέος άντρας ήταν ο Γκάμπριελ... Όπως και εκείνος στα είκοσι του. Τι να έλεγε..;

Αποφάσισε να βάλει ένα ποτό και να βγει στο μπαλκόνι. Δεν υπήρχε περίπτωση να πάει αύριο... Ήταν μια τρέλα. Εκτός αυτού, πράγματι είχε αρχίσει να αναπτύσσεται ξανά ένα φλερτ με την Αντζέλικα όταν εκείνη πήγε στη Γρανάδα. Στη τελική είχαν και ίδια ηλικία. Αυτό θα ήταν πιο σωστό...
Σκέφτηκε και παραμερίζοντας κάθε σκέψη για τη Καταλίνα, ήπιε το ποτό του και ξάπλωσε προς τα πίσω στη καρέκλα.

Ήταν σοβαρός άνθρωπος και έτσι θα παρέμενε...
Μα αν ήταν έτσι, γιατί ήθελε τόσο γαμημένα πολύ να τη χορέψει στη σιωπή του;

❤️🤫❤️