**Το συγκεκριμένο βιβλίο απευθύνεται σε ενήλικες άνω των 🔞. Έχω ήδη αποστείλει τμήματα της πλοκής στους υπεύθυνους της πλατφόρμας και έχω πάρει έγκριση. Διαβάζετε με δική σας ευθύνη. Θα υπάρξουν αναφορές βίας, είτε λεκτικής είτε σωματικής καθώς και χρήση ουσιών κάθε είδους. **

⛔⛔⛔⛔⛔⛔⛔⛔

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μέχρι σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του συγγραφέα κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσίαση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

Τα ακόλουθα αποτελούν μη πνευματική ιδιοκτησία μου και ανήκουν καθαρά στους δημιουργούς τους :
Α) Εικόνες
Β) τραγούδια +μουσική +στιχοι
Γ) Φωτογραφίες

Το παρόν έργο που είναι γραμμένο από εμένα , αποτελεί καθαρά δική μου πνευματική ιδιοκτησία. Εχει καταχωρηθεί και κατοχυρωθεί νομικά.Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αντιγραφή και κάθε είδους υποκλοπη του κειμένου χωρίς την δική μου γραπτή άδεια

🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜

(Μη διανοηθεί καμία να ρωτήσει αν θα συνεχίσω τα υπόλοιπα βιβλία 😅. Όλα θα συνεχιστούν! Αφήστε με να εκφράσω ελεύθερα και δίχως τύψεις τη δημιουργικότητα μου και να τη μοιραστώ μαζί σας σε ένα βιβλίο on hold)

Σημείωση: Όσοι έχετε διαβάσει το "Σήμερα" ξέρετε ήδη τη δεκαετία στην οποία θα αναφερθώ. Όσοι δε το έχετε διαβάσει κάντε ένα κόπο και ανατρέξτε στην εισαγωγή του "Σήμερα" για να έχετε μια γεύση της συγκεκριμένης γενιάς και δεκαετίας...

Μαζί με εσάς προχωράω και μαζί με εσάς ζω χίλιες ζωές τη φορά ...
Μαζί είμαστε δύναμη.
Μαζί είμαστε εμείς ❤️ όλοι εμείς που αγαπάμε τα βιβλία σε κάθε μορφή τους και όλοι εμείς που ταξιδεύουμε ακόμα και από μια παράγραφο.
Αυτό ζω, αυτό πιστεύω και αυτό σας δίνω.

Έτοιμοι για εισαγωγή;;; ♥️

Εισαγωγή

Θεσσαλονίκη 1987

Μου είπε ότι μαζί μου, θα έκανε ξανά όλα τα λάθη που έκανε από την αρχή.
Πως εγώ ήμουν το χθες και με το χθες μας έχτιζε το αύριο...
Ζήτησε το απόλυτο και ο Θεός μας τιμώρησε...

Θυμάμαι πάντα μου φώναζε : Αυγή! Περίμενε...μη φεύγεις! Σάλτα να σε κόψω μια βόλτα με το μηχανάκι...

Για αρκετό καιρό δεν ανέβηκα σε εκείνη τη σέλα... Ίσως ήταν ότι πιο σωστό είχα κάνει στα τόσα χρόνια της ζωής μου...
Μα να που τελικά αρκεί μια καταραμένη στιγμή για να με κάνει να ζω με ένα χθές γεμάτο θλίψη...
Τι έκανα;
Σκαρφάλωσα απλά πάνω σε εκείνο το διάολο και τον άφησα να με κάνει εκείνη τη βόλτα...
Ήταν το κακομαθημένο που πάντα έμαθε να παίρνει ότι γουστάρει και εγώ εκείνη που του χάρισα όσα ζήτησε...

Ένα πουλόβερ με τη μυρωδιά του ήταν η μόνη γλυκιά ανάμνηση που έχει χωθεί βαθιά και δε λέει να φύγει. Έχω κρατήσει εκείνη τη στιγμή γιατί ήταν λιγάκι αστεία καταβαθος.
Εγώ, ένα ζευγάρι κάλτσες και το πουλόβερ του...

Η ζωή όμως όπως όλοι ξέρουμε είναι η μεγαλύτερη πουτανα...

Θέλησε να γίνω ο ορισμός του αύριο μέσα από ένα χθες που απαίτησε να ζήσει και χάσαμε το σήμερα...
Χάσαμε ένα παιχνίδι που εκείνος πίστευε ότι ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας.

Οι αναμνήσεις που έχουν μείνει πια είναι ξεθωριασμένες.
Σβησμένες με το ουίσκι που τόσο λάτρευε και τη λευκή σκόνη που δεν αποχωρίζονταν ποτέ.
Μερικές κιτρινιασμενες φωτογραφίες...
Τα χέρια του στη μέση μου...
Η γλώσσα του στο λαιμό μου...
Ένα "Μωρό μου" να σκάει καυτός ψίθυρος στο αυτί μου και έπειτα κενό...

Αν γύριζα πίσω το χρόνο, θα άλλαζα πολλά...
Όλα εκτός από ένα...
Δε θα άλλαζα ποτέ εκείνο το ξημέρωμα...
Η Αυγή, στην αυγή... Έτσι είχε πει...

Με ένα στανιό και ένα σέρτικο τσιγάρο στα χείλη, ο Άλκης έγινε όλα όσα φοβόμουν, όλα όσα απέφευγα και για όλα όσα μετάνιωσα...

Τελικά αυτή η "πόρνη", ήταν καλύτερη από μένα...
Τον πήρε και τον κράτησε...
Ένα λευκό λιωμένο παγωτό να κυλάει στις φλέβες του και εκείνος να χάνεται στο ξημέρωμα της δικής του αυγής...

Δε θέλω να επιστρέψω σε εκείνα τα μέρη. Ούτε θέλω να ξαναζήσω όσα έζησα. Θέλω να κάψω μνήμες και να σκορπίσω τις στάχτες από αυτές τις μαύρες σελίδες της ζωής μου στη θάλασσα.

Αλλά τέτοια είναι η ζωή...

Τελικά μάτια μου σου έδωσα το χθες μου...
Και εσύ;
Εσύ μου έδωσες ένα σήμερα για να ξυπνάω και να κοιμάμαι τσακισμένη...

Λονδίνο δέκα χρόνια μετά...

Επιστρέφω στην Ελλάδα και καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή...
Η ζωή προχωράει λένε...
Προχώρησα και εγώ...
Προχώρησα;
Κάθε φορά που η κουβέντα έρχεται στην επιστροφή δαγκώνω τα χείλη μου μπας και η όλη συζήτηση είναι απλά ένα όνειρο και πρέπει να ξυπνήσω...

"Αγάπη μου; Είσαι έτοιμη;"
Τα βήματα του απαλά όπως ακριβώς και ο ίδιος ακούστηκαν και έφτασαν πίσω της. Τα δύο του χέρια αγκάλιασαν στοργικά τη μέση της και η Αυγή άφησε το κεφάλι της να πέσει ήρεμα πάνω στο στέρνο του. Ήταν ο δικός της άνθρωπος πια. Ήταν το μέλλον πάνω στο οποίο έπρεπε να ζωγραφίσει σε λευκό καμβά.
Καμία σκιά δεν έπρεπε να επηρεάσει την ευτυχία που η ζωή θέλησε να της χαρίσει αληθινά αυτή τη φορά...

"Όχι..." απάντησε με ειλικρίνεια "Αλλά ποια νύφη φέρνει αντίρρηση σε ένα τόσο όμορφο γαμπρό;" τον πείραξε και εκείνος τη γύρισε προς το μέρος του έχοντας μια πονηρή γκριμάτσα

"Τι μπορεί να άλλαξε σε δέκα χρόνια; Τίποτα. Η Ελλαδιτσα παραμένει ίδια και απαράλλαχτη... Ελπίζω να μη φοβάσαι τους δικούς μου"

"Γιατί να φοβηθω κάποιους ανθρώπους που δεν έχω δει ποτέ μου και που θα γνωρίσουν μια νύφη από το πουθενά;" αστειευτηκε και εκείνος της χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο.

"Ναι αλλά αν δε με έστελναν στα ξένα από πιτσιρίκι ποιος ξέρει που σκατα θα εμπλεκα... Θα κατέληγα σαν το ρεμαλι τον αδερφό μου και ούτε θα σε γνώριζα...
Ευτυχώς λεφτά υπήρχαν και υπάρχουν άφθονα!" Κάθε φορά που μιλούσε για κάποιον απο την οικογένεια του ήταν κακοτροπα εκτός από τη γιαγιά του. Τον ήξερε έξι ολόκληρα χρόνια και ουδέποτε της είχε κάνει νύξη να επιστρέψουν πίσω. Ήξερε ελάχιστα για την οικογένεια του ενώ ακόμα και στο σπίτι που μετακόμισαν μαζί, απέφευγε να βάλει φωτογραφίες.
Το μόνο που ήξερε η Αυγή, ήταν πως η οικογένεια του ήταν αρκετά πλούσια. Ζούσαν στην Αθήνα για χρόνια και έπειτα μετακόμισαν στη Θεσσαλονίκη για να επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους. Είχε έναν ακόμα αδερφό για τον οποίο απέφευγε να μιλάει και κάθε φορά που το έκανε, αλήτη τον ανέβαζε , εκμεταλλευτή τον κατέβαζε.
Ήταν τόσο ατίθασος μάλιστα που τον έστειλαν από μικρό στη θεία τους στη Θεσσαλονίκη η οποία διατηρούσε μια "σχολή" για δύσκολα παιδιά και έκτοτε είχαν κόψει τις πολλές επαφές. Βέβαια με την μετακόμιση των δικών του η συνάντηση θα ήταν αναπόφευκτη πια...

"Το θέμα δεν είναι τα λεφτά Στέφανε και το ξέρεις πολύ καλά"

"Το ξέρω βρε αγάπη μου αλλά δε γίνεται να παντρευτούμε και μοναχοί μας..."

"Γιατί όχι; Θα βρούμε και το καλύτερο μεταφορικό μέσο για τη γιαγιά σου... Θα είναι εδώ απευθείας..."

"Δε γίνεται... Εσύ δε θέλεις άλλωστε να δεις τη μητέρα σου;" Η Αυγή κατσουφιασε μονομιάς. "Με συγχωρείς. Ξέρω πως δεν έχετε και τις καλύτερες επαφές και ο ηλίθιος έφερα το θέμα πάλι στο προσκήνιο..."

"Εμένα με συγχωρείς... Απλά όταν έφυγα δεν ήμουν και στα καλύτερα μου... Εσένα ήταν πλούσιοι οι δικοί σου και εμένα η μάνα μου το μόνο που ήθελε ήταν να με ξεφορτωθεί. Δε το λες και ιδανικό.."

"Το ξέρω. Δεν μου έχεις πει και πολλά αλλά αν δε θέλεις , μπορείς να μη την καλέσεις στο γάμο... Εντάξει; Ξέρω πως σου ζητάω πολλά αλλά μόνο για το γάμο θα πάμε. Εγώ εσύ, οι δικοί μου, πέφτουν οι υπογραφές και ερχόμαστε πίσω..."
Τα μάτια της χαμήλωσαν και εκείνος χάιδεψε απαλά το πηγούνι της και ανασηκωσε το κεφάλι της.
"Ξέρω πως είχαμε υποσχεθεί να μην φύγουμε ποτέ από δω... Αλλα δε γινόταν να χαλάσω χατίρι στη γιαγιά μου... Ειλικρινά και στο ορκίζομαι είναι ο μόνος λόγος που πάμε κάτω. Άσε που δε ξέρει κανένας άλλος ότι πάμε μαζί... Η άτιμη δε το είπε σε κανένα!"

Η Αυγή αναστέναξε. Ήξερε πως ο Στέφανος είχε αδυναμία στη γιαγιά του. Αν έπρεπε να αναφερθεί στο παρελθόν κάθε γλυκιά του ανάμνηση ήταν από εκείνη και πάντοτε μιλούσε με αγάπη και σεβασμό προς το πρόσωπο της. Αν μη τι άλλο, σε εκείνη χρωστούσαν την περιουσία τους. Όταν της έκανε πρόταση γάμου της ζήτησε μονο ένα πράγμα... Να παντρευτούν στην Ελλάδα σε ένα μικρό ξωκλήσι μονάχα με ελάχιστα άτομα γιατί η γιαγιά του ήταν μεγάλη σε ηλικία για να ταξιδέψει και εκείνη δέχθηκε...
Δυστυχώς όμως η πράξη από τα λόγια είχε τεράστια βαρύτητα και πλέον βρισκόντουσαν με τις βαλίτσες έτοιμες, δύο εισιτήρια και ένα ταξί να περιμένει κάτω από το σπίτι.

"Λοιπόν, δε θέλω να βλέπω άλλο αυτό το υπέροχο φατσακι σου λυπημένο... Λιγο διάστημα είναι. Θα περάσει και τσουπ! Θα είμαστε πάλι στη φωλιτσα μας και δε θα φύγουμε ξανά. Σύμφωνοι;" τη φίλησε απαλά και εκείνη τον αγκάλιασε σφιχτά

"Μου το υποσχεσαι ότι θα επιστρέψουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται; Πνιγομαι εκεί... Δε θέλω καμία επαφή"

"Στο υπόσχομαι... Και που ξες... Ίσως τελικά βρεις το κουράγιο να μου μιλήσεις επιτέλους για το παρελθόν... Κάποια πράγματα κοριτσάκι μου, είναι προτιμότερο να λέγονται... Ελαφρύνουν την ψυχή μας... Μας ηρεμούν... Λέγοντας όσα η καρδιά δε θέλει να πει στον άνθρωπο μας, μοιραζόμαστε το βάρος. Δεν ξέρω γιατί έφυγες από εκεί κάτω, αλλά θέλω να θυμάσαι πως εγώ, θα είμαι πάντοτε το στήριγμα σου ... Εντάξει;"

"Μπορούμε να μείνουμε μόνο δύο λεπτά αγκαλιασμενοι πριν ξεκινήσουμε;" του ζήτησε ήρεμα και εκείνος την έσφιξε ακόμα πιο πολύ

"Μόνο δύο όμως εντάξει; Δεν είμαι για χορταση κυρία Βρετού"

"Ει... Ακόμα είμαι δεσποινίς Αναγνώστου!"

"Όχι για πολύ...." της γλυκογελασε και δίνοντας της ένα τρυφερό φιλί στα χείλη, της χάρισε την αγκαλιά που του ζήτησε πριν ξεκινήσουν....

♥️♥️♥️

(On hold)