Χριστούγεννα 2011:Καταδίκη
Η φωτιά σιγοκαίει σε εκείνη την ξυλόσομπα,που δεν θα αργήσω να πετάξω,μαζί με ανθρώπους που στον δρόμο μου δεν ήταν άξιοι ούτε για εμπόδια να σταθούν και να υπάρξουν. Τα κάλαντα,παράδοση χρόνων,για μένα είναι κάτι σαχλό,ίσως ένα άπιαστο όνειρο. Γιατί ο άνθρωπος πολλές φορές ό,τι δεν μπορεί να έχει το απαξιεί και ό,τι δεν μπορεί να κάνει το θεωρεί άχρηστο,δευτερεύων,σαχλό. <<Δεν θα βγεις για κάλαντα;Όλα τα παιδιά είναι έξω>>Ακριβώς,όλα τα παιδιά είναι έξω. Μαζί με άλλα παιδιά. Εγώ,όχι,δεν είμαι μόνος. Έχω φίλους. Ή μάλλον όχι δεν έχω φίλους. Έχω αδέρφια. Μ'αγαπάν και με στηρίζουνε τα αγρίμια.<<Γιατί δεν μιλάς στον μπαμπά;>>το παράπονο μόνιμα στα χείλη του κολλημένο,κάτι που θα αργήσει να αλλάξει. Ίσως κρατήσει και για πάντα. <<Σου μιλάω. Δεν θα πάω για κάλαντα>>. Κάνει έναν μικρό μορφασμό και κλείνει την κουρτίνα<<Ίσως πρέπει να μιλήσουμε με κάποιον ειδικό,ψυχολόγο μήπως;Τι λες;>>. Προσπαθεί να δείξει ενδιαφέρον,να κερδίσει το κοινό,την εμπιστοσύνη που μέσα σε μια νύχτα έχασε<<Σε ψυχολόγο. Επειδή δεν λέω τα κάλαντα.>>,το ειρωνικό μου ύφος,θα γίνει εκνευριστικό για όλους. Μα είναι τιμή μου να 'μαι αυτός που τα βλέπει αλλιώς,ο διαφορετικός. Για ακόμα ένα βράδυ θα κάτσουμε απέναντι στη φωτιά. Για ακόμα ένα βράδυ,θα κοιτάξω μόνος τ'αστέρια ελπίζοντας να δω εκείνο που θα φωτίσει λίγο περισσότερο,ξέρεις το διαφορετικό <<Η αδερφή σου έκλαιγε συχνά>>. Προσπαθεί να σπάσει τον πάγο και σπάει την καρδιά μου<<Εγώ τι θες να κάνω;>>. Η απάντηση μου στεγνή,όπως ο λαιμός μου. Δεν μιλάει. Κοιτάζει κι εκείνος την φωτιά σαν κάτι να ελπίζει. Τι ελπίζεις καημένε;Άνθρωπος που μόνο στην μοίρα πιστεύει θα πάει μπροστά;<<Έχω σχέση. Νιώθω όμορφα και ήθελα να το ξέρεις >>. Λένε ότι όταν είσαι μικρός δεν ξέρεις. Εγώ όμως δεν είμαι,άρα ξέρω. Κάπου στα 13 έρχεται η πρώτη καψούρα,το πρώτο καρδιοχτύπι. Ξέρεις,δεν είναι έρωτας. Για να ερωτευτείς πρέπει να είσαι μεγάλος ε;Όχι. Μάλωσα μαζί της. Γιατί της είπα ότι είναι μικρή και δεν ξέρει. Και μου είπε για αυτό ακριβώς ξέρω <<εμείς οι μικροί δεν ξέρουμε να αγαπάμε σωστά;Κάνεις λάθος. Εμείς μόνο είμαστε ανιδιοτελείς,μέσα στο τόσο συμφέρον εμείς ζητάμε αγάπη ηλίθιε!>>. Τα λόγια της,που ακόμα δεν μου είπε,προφητικά. Πόσο ερωτευμένος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος,που χώρισε απ'τη γυναίκα την οποία μέχρι πρωτίστως φώναζε "έρωτα της ζωής μου";<<Κι εκείνη έχει.>>. Νιώθω τις φωνητικές μου χορδές να χτυπούν μεταξύ τους,όπως τα σύννεφα λίγο πριν βρέξει. <<Μην την λες εκείνη. Είναι μάνα σου>> μια μέρα πατέρα,θα καταλάβω τα λόγια σου. Μια μέρα θα νιώσω την αγάπη που ένιωσες για την γυναίκα που σε πρόδωσε,εκείνη που σε απάτησε στον καναπέ σου,εκεί που ξαπλωμένος έβλεπες το πιο βίαιο άθλημα στον κόσμο<<Μακάρι να είναι ευτυχισμένη μικρέ. Μακάρι. Έτσι όλα θα βρουν τον δρόμο τους. >>Μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Όσο μίσος και να νιώθεις για έναν άνθρωπο μπορείς να το μετατρέψεις σε αγάπη σ'ενα βράδυ και μόνο. Την αγάπη όμως να την κάνεις μίσος σε ένα βράδυ ποτέ. Νεύρα,θυμό,αντιπάθεια ναι. Μίσος ποτέ. Η αγάπη είναι πιο δυνατή,σε όλες τις μορφές της. Γι'αυτό προκαλεί μεγαλύτερο κακό απ'το μίσος. <<Πέσε για ύπνο. Είναι αργά>>. Τα λόγια του σαν λύτρωση στα αυτιά μου. Το σκληρό στρώμα,που τον καθένα θα ενοχλούσε,εμένα με κάνει να σκέφτομαι να κάνω όνειρα. Άλλωστε έτυχε να 'μαι από αυτούς που κολυμπάνε στους αφρούς και στα λασπόνερα. Κι αν το αύριο δεν έρθει,κάποιος το εμπόδισε να 'ρθει. Μια μέρα θα σκεφτώ τον τρόπο να το εμποδίσω εγω να έρθει,αν δεν είναι καλύτερο απ'το σήμερα. Αν δεν είναι πιο δίκαιο απ'το σήμερα. Τον κοιτάζω που έχει ξαπλώσει σαν την κατσαρίδα που της ρίχνουν αεροζόλ και σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι ικανοί,δεν έχουν φράγκα ούτε για νοίκι. Οι εικόνες στο κεφάλι,μου γαμάν τη ροή. Όταν προσπαθήσω να τις εξηγήσω σε κάποιον θα με ρωτήσει με μάτια,ίσως λίγο ειρωνικά,ίσως πολύ παραπονεμένα<<Ποια είναι αυτή η δικαιοσύνη που όλο ψάχνεις να βρεις; Λες και νοιάστηκε κανείς τι θα απογίνουμε εμείς>> Καληνύχτα. Κι αν το αύριο δεν έρθει,ξύπνα με...