Χριστούγεννα 2010:Η παράσταση
Στρογγυλός αριθμός. Όπως το πρόσωπό μου κάποτε,πριν βάλω αυτά τα σιδεράκια που για 5 χρόνια θα με ταλαιπωρήσουν. Μια μέρα ίσως γίνω κάποιος. Ίσως αποτελέσω έμπνευση για κάποιον. Αυτά σκέφτομαι καθώς ετοιμάζομαι για την σχολική εορτή. Θα έρθει εκείνη. Θα έρθει εκείνος. Θα έρθει το κοριτσάκι που τόσο μου έλειψε. Το κοστούμι πέφτει σαν τσουβάλι επάνω στο αδύνατο σώμα μου. <<Είσαι έτοιμος;>>Σήμερα δεν της κρατάω κακία. Σήμερα θα δω την αδερφή μου. Το καλοκαίρι,δεν έχει φύγει ακόμα. Όχι μέσα μου. Κι ας έχει καλυφθεί ο τόπος με χιόνι. Τίποτα δεν θα μου χαλάσει τη μέρα μου λέω και η τύχη ξαπλώνει στο κρέβατι μου και γελά. Της χαμογελάω και τρομάζει. <<Τρομάζουν οι εχθροί,όταν χαμογελάς μάτια μου>>,θα μου πει μια ψυχή,πριν ρίξει τον καφέ,γιατί ποτέ δεν θα προσέξει τα υλικά αγαθά. Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία,μια ιστορία που θα με μαλακώσει πολύ.
Στο αμάξι κανείς μας δεν μιλάει. Το ράδιο παίζει μοναχό του,μα το τραγούδι του δεν εμπνέει κανέναν. Τα λόγια του θεατρικού παίζουν σαν κασέτα σ'ένα άμαθο στο να παπαγαλίζει μυαλό,κάτι που θα στοιχίσει πολύ. <<Έχεις άγχος;>>με ρωτάει και βάζει μαύρα γυαλιά ηλίου μη τυχόν δω τα δάκρυα της. Γιατί θα συγκινηθεί. Γιατί με αγαπάει. Μα είναι εγωίστρια,όπως είμαι κι εγώ. Οι δυσκολίες δεν την έριξαν. Σήμερα στέκεται ακλώνητη στον θρόνο της. Στον θρόνο που επί πτωμάτων έκτισε. Οι δυσκολίες δεν θα με ρίξουν. Αφού γεννήθηκα  θα ζήσω κι ό,τι φέρει το ζάρι,η μάνα μου έβγαλε τον πιο μεγάλο πεισματάρη. Το έντονο κόκκινο κραγιόν στα χείλη της με ενοχλεί. Μου θυμίζει το αίμα που ακόμα δεν έχει τρέξει από τα δικά μου χείλη,την αιμορραγία που ακόμα δεν κατάφερα να προκαλέσω. Σαν σε αγώνα ράλι,με ένα ντριφτ,παρκάρει το αυτοκίνητο. Κι αν όλα αυτά σήμερα  μου φαίνεται τρομακτικά,δεν θα αργήσει να με γοητεύσει η ταχύτητα και-γιατί όχι;-να με υψώσει εκεί πάνω. Εκεί που τίποτα δεν πεθαίνει. <<Θα κατέβετε κύριε;>>σήμερα έχει διάθεση. Μ'αρέσει να την βλέπω να χαμογελά. Φωτίζονται τα μάτια της. Κατεβαίνω. Όλα τα παιδιά έχουν συγκεντρωθεί,κάνουν πρόβα. Η ζωή δεν έχει πρόβες. Όπως αντιδράσεις ό,τι κάνεις αυτό καταγράφεται. Η μόνη πρόβα είναι η σκέψη. Ό,τι περνά από το μυαλό. Άλλωστε τι είναι η σκέψη;Δράση σε πρόβα. Δεν αργεί. Το καστανό κοριτσάκι έρχεται και με αγκαλιάζει σφικτά,πεθαίνω σχεδόν. Έχω να την δω καιρό,ίσως το μόνο που με πονά. Η παράσταση πήγε καλά,η μόνη στιγμή που υποδήθηκα. Ίσως να ήμουν καλός ηθοποιός αν μπορούσα να παπαγαλίζω και δίχως να σκέφτομαι να υιοθετώ γνώμες και λόγια τρίτων. <<Ήσουν υπέροχος>>λέει με περηφάνια ο άντρας που δεν κατάφερε να γίνει πρότυπο μου. Χαμογελάω για να καλύψω το κενό στη σχέση μας που δεν καλύφθηκε ακόμη. Ξέρω και ξέρει ότι σε λίγο θα μένω μαζί του. Σε μια νταλίκα ή σε ένα σπίτι,στη μέση του πουθενά. Δεν θα ξαναδουλέψω με εκείνον αφεντικό. Δεν τα κατάφερε πάλι. <<Πρέπει να μιλήσουμε>>,ξέρω τι θα πει. Μετακομίζω. Και δεν θα'ναι η πρώτη φορά. Μην με ρωτάς τι σκέφτομαι 4 χρόνια αργότερα,αν είναι καλύτερα ή χειρότερα. Η δεύτερη θα 'ναι μονάχα για χατίρι της. Άλλωστε πώς να αντισταθείς σε δυο μάτια καστανά που συνδυάζουν αρμονικά την θλίψη κι εκείνη την ανυπόφορη γοητεία;Εκείνη την ασχήμια που στα δικά μου μάτια γίνεται ομορφιά. Εκείνη που όλος ο κόσμος κρίνει κι εγώ θαυμάζω. Κι εκείνη θαυμάζει την δύναμή μου και λανθασμένα εμένα,γιατί η δύναμη μου μόνο απ'τα μάτια της αμβλύζει και προέρχεται. Κι αν αυτά τα Χριστούγεννα ήταν πιο ανάλαφρα κάθε άλλο παρά ευτυχία μπορεί να μου προσφέρει. Θα ήμουν ψευτης αν αρνιόμουν να παραδεχτώ,πως έχω ψύχρα στην καρδιά μου και στο νου μου κακό...