Ένωσε τόσο αργά τα χείλη της κοιτώντας τον στα μάτια  ενώ η αίσθηση της ανάγκης για τρυφερότητα, που του έβγαλε η κίνηση της, τον αποσυντόνισε. Φιλούσε υγρά, το κάτω χείλος ενώ έψαχνε παράλληλα και για το πάνω ανοίγοντας σταδιακά τα δικά της όμως εκείνος παρέμενε ακίνητος, ακλόνητος, ασυγκίνητος. Άπλωσε το χέρι της στο μάγουλο του , χαμογελώντας λυπημένη σαν να καταλάβαινε πως ότι έκανε δεν ήταν επιτρεπτό. Ειδικά έπειτα απ την απαγόρευση που της έκανε εκείνη τη μέρα.

"Μπορείς απλά να με κρατήσεις...;"τα δάχτυλα της βρέθηκαν στα χείλη του χαιδευοντας τα και διώχνοντας την υγρασια που τους αφησε,ενώ τα μάτια της ήταν προσηλωμένα στα δικά του ακολουθώντας τη ρυθμικη τους κίνηση

"Δύσκολη μέρα;" ρώτησε μετά από μια παύση που της φάνηκε αιώνας,  αποφεύγοντας να σχολιάσει κάτι από όσα προηγήθηκαν και πήγε λίγους πόντους μακριά της για να μη γίνει το λάθος και νιώσει το μόριο του που έγινε πέτρα...

"Αρκετά" αρκέστηκε να πει κοφτα

Η Ελίζα έκλεισε κουρασμένη  τα βλέφαρα της και  τριφτηκε στο στέρνο του. Ο Κίαν εναποθεσε το σαγόνι του στη κορφή του κεφαλιού της , έριξε το βλέμμα στο ταβάνι και προσπάθησε να εξαφανίσει τη περιέργεια που τον έτρωγε. Είχε σίγουρα να κάνει με το Πίτερ μα τι μπορεί να την οδήγησε στο κατώφλι του, σε αθλια κατασταση και με τα ρούχα του;

"Θα κοιμηθείς;" ρώτησε νιώθοντας την ανάσα της να βαραίνει στο στήθος του

"Μπορώ;"

"Αν σε κάνει να νιώσεις καλύτερα φυσικά..."

"Δεν ήθελα να ενοχλήσω, απλά..."

"Δεν χρειάζονται εξηγήσεις Λιζ. Κοιμήσου...Είναι απόγευμα και έξω γίνεται χαμός. Θα σε ξυπνήσω σε καμία ωρίτσα καλά;"

Ο Κίαν σηκωσε τη κουβέρτα με το δαχτυλάκι του ποδιού καθώς δεν ήθελε να την ξεβολεψει και την έπιασε. Αντικατέστησε το σεντόνι με κάτι πιο ζεστό και γυρίζοντας ελαφρώς δεξιά, την κράτησε  ανάμεσα στα χέρια του και έκλεισε και ο ίδιος τα μάτια...

****

Κεραυνοί, αστραπές και ο ήχος από το κινητό που χτυπούσε μανιασμένα, ανάγκασαν τον Κιαν να ανοίξει πρώτος τα μάτια. Γύρισε προς το παράθυρο βλέποντας το σκοτάδι και έπειτα κοίταξε εκείνη... είχε ανεβάσει το πόδι της πάνω του, το  ενα χερι ήταν περασμένο γύρω του ενω το άλλο βρισκόταν κάτω από  κεφάλι της το οποίο ακουμπούσε στο στήθος του. Ήταν τόσο περίεργη μα και οικεία η εικόνα της.

"Λιζ;" τη προσφωνησε χαμηλά "Πρέπει να σηκωθώ. Χτυπάει το κινητό..."

"Μμμμ πάνω στο γραφείο..." Ο Κίαν τη κοίταξε περίεργα

"Λιζ; Έχει νυχτώσει έξω..."

"Στο πρώτο συρτάρι..." παραμιλησε για δεύτερη φορά. Ο Κίαν εσμιξε τα φρύδια σκεπτόμενος πως βλέπει όνειρο μα ο εκνευριστικός ήχος από το κινητό δεν έλεγε να σταματήσει. Αναρωτήθηκε πως γίνεται να κοιμάται τόσο βαριά. Ακόμα κι αν δεν άκουγε τη φωνή του, το τηλέφωνο χτυπούσε συνεχώς ενώ έξω μπουμπουνιζε δυνατά.

-Πόσο αυπνη παίζει να είναι; σκέφτηκε χαιδευοντας απαλά τη μύτη της

"Ελίζα πρέπει να σηκωθούμε..." επέμενε μα εκείνη τινάχτηκε άξαφνα θυμωμένη.

"ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΙΠΑ ΕΊΝΑΙ! ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΟΥ; ΌΛΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑ ΔΙΝΩ;" Η Ελίζα πετάχτηκε έξαλλη από τον ύπνο  και αντιλαμβανόμενη που ακριβώς βρίσκεται μα και σε ποιον μιλάει,  πάγωσε.

"Συ- συγγνώμη... Εγώ..." είπε σαστισμένη

"Εσύ τι; Μιλούσες ακαταλαβίστικα μωρέ Ελίζα και φωναζες . Συμβαίνει  στο καθένα αυτό" έτριψε τα μάτια του και χασμουρηθηκε δίνοντας της την εντύπωση πως μόλις είχε ξυπνήσει κι εκείνος.

"Το κι-κινητό σου.." τραυλισε κι εκείνος σηκώθηκε. "Θεούλη μου έχει νυχτώσει έξω!!" την άκουσε να λέει παρατηρώντας το παράθυρο.

"Κάνε ησυχία... Η μάνα μου είναι" εκείνη σώπασε και ο Κίαν απάντησε στη κλήση

"Πόσες φορές θα πάρεις δηλαδή; Βλέπεις πως ένας άνθρωπος δε το σηκωνει άρα κοιμάται!!" Κραυγασε αγανακτισμένος.

"Με πήρε ο Πίτερ γιε μου. Έψαχνε την Ελίζα και δε τη βρήκε. Πήρε και στο σπίτι μα και στο κινητό της και δεν το σήκωσε. Έχει εφημερία σήμερα και..."

"Εγώ τι σχέση έχω με όλα αυτά μου λες;;;" Ο Κίαν προχώρησε προς την Ελίζα η οποία τον κοιτούσε τρομαγμένη και πιάνοντας τη από τη μέση, την ώθησε προς το τοίχο.

"Υπέθεσα μήπως μιλήσατε επειδή κάνατε τα μαθήματα.."

"Μαθήματα κάναμε ρε μάνα! Δεν ειμαι κολλητός της να ξέρω που σκατα βρίσκεται!" Ο Κίαν χαμογέλασε πονηρά και ανεβάζοντας το χέρι του ψηλά, χάιδεψε το γυμνό της στήθος. Της έκλεισε το μάτι και αφήνοντας την στην ησυχία της, γύρισε τη πλάτη.

"Τέλος πάντων. Δεν με νοιάζει ούτε με ενδιαφέρει! Σε μια ώρα θα έρθει η Λάουρα με μια φίλη και δεν πρόλαβα να κοιμηθώ! Έχεις συναίσθηση πόσες ώρες θα με κρατήσουν ξύπνιο;;;" έπιασε με την άκρη του ματιού του την Ελίζα να προσπαθεί να βρει κάτι να φορέσει και γελασε

"Καλά μη φωνάζεις!"

"Αν θες να μη φωνάζω μη με ενοχλείς τέτοιες ώρες! Και τώρα κλείσε να κάνω ένα μπάνιο να γίνω άνθρωπος!" Ο Κίαν έκλεισε το τηλέφωνο και γυρίζοντας την είδε να φοράει μια γκρι μπλούζα που φορούσε εκείνος το πρωί.

"Σου πάει...Θα σου την δώσω!"

"Δε χρειάζεται..." Η Ελίζα είχε γίνει τόσο διστακτική που έπιασε τον εαυτό του να αναρωτιέται που πήγε εκείνη η ψηλομυτα που τον έβριζε σε καθε ευκαιρία.

"Λοιπόν, όπως κατάλαβες σε ψάχνουν. Άνοιξε τη ντουλάπα μου, βρες ότι σου κάνει από κάτω,και φόρεσε το. Θα σε περιμένω στη κουζίνα για να σε πάω σπίτι καλά;"

"Με... με το αμάξι μου ήρθα.. " ψέλλισε κατακόκκινη.

"Εντάξει, ντύσου και έλα έξω. Θέλω να μιλήσουμε"

Βγήκε σχεδόν αμέσως κι εκείνη μένοντας μόνη αμοιξε τη ντουλάπα. Τα ρούχα του ήταν ανακατεμένα μα μοσχομυριζαν πράγμα που χάρισε στα χείλη της ένα χαμόγελο χωρίς λόγο και αιτία. Ντύθηκε και πήγε στη κουζίνα.

Ο Κίαν στενεψε το βλέμμα ευχαριστημένος με αυτό που έβλεπε και την προέτρεψε να καθίσει.

"Λοιπόν;" ρώτησε ήρεμος

"Λοιπόν τι;"

"Γιατί ήρθες εδώ απόψε;"

"Απλά ένιωσα την ανάγκη"

Ένας κοφτος διάλογος εξελίχθηκε μεταξύ τους κι εκείνη για μια στιγμή ένιωσε αμήχανα

"Έχεις φίλους;"

"Τώρα αυτή τι ερώτηση ειναι;" του είπε θιγμενη

"Μια απλή ερώτηση..."

"Όχι πολλούς..."

"Μάλιστα..."

"Κιαν δεν είμαι σε ψυχολογική κατάσταση για παιχνίδια. Χίλια συγγνώμη που ήρθα μα θα φύγω αμέσως. Σε ευχαριστώ πολύ και...Και με συγχωρείς που σε φίλησα. Ήταν μια ανόητη στιγμή καλά;" Η Ελίζα σηκώθηκε κι εκείνος σαν αστραπή τη σταμάτησε

"Περίμενε λίγο. Θέλω απλά να γίνουμε φίλοι."

"Φίλοι;;" είπε κοιτάζοντας το χερι του που τη κρατούσε από το μπράτσο

"Ναι μωρέ Λιζ... Δε βαρέθηκες τόσα χρόνια που είμαστε στη κόντρα; Έχεις τη ζωή σου και το κατανοώ. Ας ξεχάσουμε όσα έγιναν αυτές τις μέρες και ας κάνουμε μια καινούρια αρχή. Σαν πολιτισμένοι άνθρωποι! Μπορούμε να βγαίνουμε για καφέ, να πηγαίνουμε βόλτες, να κάνουμε τα μαθήματα έτσι ώστε να περάσω και να μιλάμε μεταξύ μας για τους προβληματισμούς μας. Σαν φίλοι. Έτσι θα ηρεμήσουν όλοι, δεν θα μαλώνουμε και όταν κάποια στιγμή γίνουμε όλοι αληθινή οικογένεια, εμείς θα είμαστε μια χαρά μεταξύ μας. Τι λες;"

Στην αρχή δεν πίστεψε λέξη. Όσα έγιναν στη λίμνη δεν ήταν φυσιολογικά ανάμεσα τους μα η ανάγκη για να μιλάει σε κάποιον ήταν τεράστια.

"Χωρίς να συμβεί ότι έγινε στη λίμνη ξανά;" ρώτησε περίεργα εκείνη

"Φυσικά και όχι. Αυτά θα τα ξεχάσουμε!"

"Γιατί δε σε πιστεύω; Λίγα λεπτά πριν στη κρεβατοκάμαρα μου έπιασες το στήθος!"

"Κι εσύ δυο ώρες πριν με φιλησες...Το ένα και το αυτό! Δες το σαν ανταλλαγή μόνο που αυτή τη φορά θα το κάνουμε σωστά. Είναι ωραίο να μιλάς σε κάποιον και να σε καταλαβαίνει...Να σε νιώθει και να σε συμβουλεύει.. Από τη μεριά μου υπόσχομαι να ειμαι κύριος και κάθε τι πονηρό κομμένο! Δέχεσαι λοιπόν;"

Σας φιλώ...❤ το βράδυ πάλι!