"Τώρα περιμένεις να ενώσω το χέρι μου μαζί σου;" αποκρίθηκε προσπαθώντας ακόμα να εξιχνιάσει εκείνες τις βλακείες , που πίστευε ότι της είπε περί της πεταλούδας.

"Έτσι δεν κάνουν οι πολιτισμένοι άνθρωποι Λιζ;" το ατσαλάκωτο χαμόγελο του , τα έντονα λακκάκια στα μάγουλα μα και το αθώο βλέμμα που  πήρε, τον έκαναν να μοιάζει με έναν άγγελο επί της γης,  μόνο που η Ελίζα γνώριζε καλά πως δεν υπάρχουν άγγελοι.

"Υπό έναν όρο και αυτή τη φορά τελευταίος" ο Κίαν χαμογέλασε ακόμα πιο πλατιά ενώ το χέρι του , έμεινε   μετέωρο μπροστά της. "Όχι σεξιστικά σχόλια, κομμένο το Λιζ και φυσικά αυτά τα κρύα σου αστειάκια θα κοπούν"

"Είπες τρία πράγματα!" της επισήμανε

"Είναι κανόνες Κίαν, όχι πράγματα..." κούνησε απογοητευμένα το κεφάλι της

"Όπως και να λέγονται. Διάλεξε έναν από αυτούς λοιπόν και προχωράμε"

"Όχι!"

"Ρε Λιζ! Κοντεύω να πάθω αγκύλωση γαμω το στανιό μου! Έναν και τέλος!" Ανέβασε πιο ψηλά το χέρι κι εκείνη ένιωσε ένα λεπτό σχοινί γύρω από το λαιμό της.

"Ωραία. Κάνω πίσω μόνο και μόνο για να μην αρπαχτουμε. Κομμένα τα σεξιστικά σχόλια λοιπόν..." πήρε μια βαθειά αναπνοή, και στην εκπνοή του αέρα άπλωσε το χέρι της και το ένωσε με το δικό του.

"Παμπονηρη μουσιτσα, το καλύτερο έβγαλες απ έξω..."η χειραψία έγινε ελαφρώς πιο έντονη κι εκείνη κατακόκκινη τράβηξε το χέρι της.

"Μπορείς σε παρακαλώ τουλάχιστον να μη με αποκαλείς Λιζ μπροστά σε κόσμο; τις προσβολές τις διαχειρίζομαι..."

Ο Κίαν τη κοίταξε καλά καλά σκεπτικός.

"Όχι. Θα σε αποκαλώ όπως θέλω..."

"Αδιορθωτος είσαι!" Η Ελίζα έστρωσε τη τσάντα της και περίμενε από εκείνον να κάνει στην άκρη για να φύγει

"Κάτι τελευταίο!" Ξεκόλλησε το κορμί του από τη πόρτα και κάνοντας ένα μονάχα βήμα, έκοψε με την επιβλητική του παρουσία την νοητή  "κορδέλα" του προσωπικού της χώρου και στάθηκε λίγες μόνο ίντσες μακριά της

"Τι είναι παλι;" Η Ελίζα παρά την αύρα του που ισοπεδωνε τη δική της, κρατήθηκε στο ύψος της.

"Από αύριο, θα κάνουμε μάθημα σπίτι μου"

"Μα σπίτι σου είμαστε!" Εκείνος κούνησε προκλητικά το ενα του δάχτυλο, στη μούρη της.

"Όχι. Σπίτι των γονιών μου είναι αυτό. Θα πάρω το κινητό σου και θα σου στείλω τη διεύθυνση" είπε κάνοντας ένα βήμα δεξιά και απλώνοντας το χέρι του σαν τζέντλεμαν της έδειξε τη πόρτα.

"Θα το μετανιώσω ετσι;" του είπε φεύγοντας

"Ίσως ναι, ίσως και όχι. Δε μου αρέσει να περιμένω γι αυτό φρόντισε να είσαι πάντα στην ώρα σου"

Η Ελίζα απαξίωσε. Άνοιξε τη πόρτα και έφυγε καταριόντας την ώρα και τη στιγμή που μπήκε σε αυτή τη διαδικασία....

****

"Μαμά νομίζω σου εξήγησα πως ήδη έχω ένα αρκετά φορτωμένο πρόγραμμα για να έρθω. Θα κανονίσουμε με τον Πίτερ για την άλλη εβδομάδα καλα;" Η Κάθριν έδειξε την δυσαρέσκειά της από την άλλη πλευρά της γραμμής άμεσα

"Δε καταλαβαίνω γιατί πρέπει να κάνεις μαθήματα σε αυτό το αξεστο πλάσμα! Τόσα λεφτά έχουν... εν ανάγκη μπορούσαν να προσλάβουν τη καλύτερη δασκάλα!"

"Γιατί δεν ήθελα να στεναχωρήσω το Πίτερ. Συζήτηση κομμένη σε παρακαλώ"

"Αχχ ο Πίτερ... Τι άντρας θεέ μου..."

"Ρε μαμα αλήθεια τώρα;"

"Γιατί έχω την εντύπωση πως έχεις αλλάξει την ομιλία σου Ελίζα; Τι είναι αυτό το "Ρε" ;"

"Μαμά έχω μάθημα στη σχολή και πρέπει να φύγω. Ας αφήσουμε το κήρυγμα για κάποια άλλη φορά εντάξει;"

"Τέλος πάντων. Πλησιάζει ο καιρός που θα πάρεις πτυχίο. Ελπίζω να είναι όπως πάντα με άριστα. Τώρα που ο Πίτερ είναι επίσημα γιατρός, θα γίνεις κι εσυ καθηγήτρια και θα είστε το πιο τέλειο ζευγάρι!"

Η Ελίζα κάθισε στο σπανια ξεστρωτο κρεβάτι της,  και ξάπλωσε προς τα πίσω.

"Δε θέλω να γίνω καθηγήτρια. Αυτό νομίζω είναι κάτι προσωπικό..."

"Και τι θα γίνεις Ελίζα με αυτή τη χαζομάρα που διάλεξες; Καμία τρελή επιστήμονας που τρέχει από δω και από εκεί για έρευνες ; και που θα αφήσεις τον άντρα σου; Τα παιδιά σου μεθαύριο; Τίποτα δε σκέφτεσαι;"

"Μητέρα για το Θεό...Πρέπει να κλείσω"

"Να κλείσεις νεαρή μου, αλλά βάλτο καλά στο μυαλό σου πως εισαι μια Ρομπινσον!"

"Αλήθεια; Κι εγώ νόμιζα πως ήμουν σκατζοχοιρος, κοίτα τι μαθαίνει κάνεις!"

"ΕΛΙΖΑ!"

"Κλείνω μητέρα"

Πέταξε το κινητό της στο πλάι, κόλλησε το βλέμμα στο ταβάνι και αναστέναξε

"Τι παθαίνω;"αναλογιστηκε λυπημένη

"Δύσκολο πρωινό;" Ο Πίτερ μπήκε στο δωμάτιο χαμογελαστός

"Αρκετά..."

"Δεν είναι σωστό να μαλώνεις με τη μητέρα σου για το ίδιο θέμα συνεχώς Ελίζα. Μητέρα είναι και ξέρει..."

Ανασηκωσε το κεφάλι, τον στραβοκοιταξε κι εκείνος της χαμογέλασε σαν βλαμμένος.

"Αν εντοπίζεις στη κατάσταση κάποιο αστείο,πες το μου και μένα να γελάσω..."

Ο Πίτερ κάθισε στο κρεβάτι και χάιδεψε τη κοιλιά της.

"Δεν έχεις μάθημα σήμερα..." της είπε στοργικά σαν να ενημέρωνε το δεκάχρονο παιδί του "μόλις τηλεφώνησαν από το Πανεπιστήμιο. Η κυρία Σαντερς θα παρευρεθεί σε ένα εξωτερικό συμβούλιο..."

"Και αυτό είναι καλο; Δεν έκλεισα μάτι όλη τη νύχτα Πίτερ για να διαβάσω και έχω και μάθημα με τον αδερφό σου το απόγευμα!" Η Ελίζα σηκώθηκε μα εκείνος τη τράβηξε στο κρεβάτι.

"Έλα να σου κάνω λίγες αγκαλίτσες...Θα χαλαρώσεις" πρότεινε  μα δεν τις άφησε περιθώρια. Χώθηκε στο λαιμό της και τη φίλησε.

"Πίτερ δεν είναι η ώρα για αυτά, έχεις βάρδια..."

"Ούτε εγώ θα πάω τώρα το πρωί αγάπη μου. Οπότε;"

-οπότε θα κάνουμε πέντε ολόκληρα λεπτά πάρτυ! Μετά θα πλυθεις για τα επόμενα δέκα και εγώ θα κοιτάζω το ταβάνι...σκέφτηκε μα μαλωσε αμέσως τον εαυτό της.

Ο Πίτερ έχωσε μέσα από τη μπλούζα τα χέρια του και χάιδεψε τη γυμνή της σάρκα .

"Τόσο απαλό δέρμα, τόσο τέλειο..." ψέλλισε μια απ τις κλασικές του ατάκες και σίγουρη πως η κασέτα θα μπει και θα παίξει αναστέναξε. "Ακόμα δε σε άγγιξα και αναστενάζεις;" είπε πονηρά και σηκώθηκε. Έβγαλε τα ρούχα του, την προέτρεψε με μια κίνηση του χεριού να βγάλει και τα δικά της μα αυτή τη φορά,δεν άνοιξε το συρτάρι για προφυλακτικό.

"Προφυλάξεις Πίτερ..."

"Ίσως πρέπει να σταματήσουμε... Σε λίγο καιρό θα κάνουμε οικογένεια Ελίζα"

"ΠΡΟΦΥΛΑΞΕΙΣ!" Ο διάχυτος εκνευρισμός της τον ανάγκασε να ανοίξει το συρτάρι και να φορέσει το πολυπόθητο προφυλακτικό.

"Καλύτερα τωρα;" Η Ελίζα βλέποντας τον γυμνό, να στέκεται μπροστά της σαν άγαλμα φορώντας το προφυλακτικό και να περιμένει από εκείνη να ανοίξει απλά τα πόδια,ήθελε να κλάψει μα και να γελάσει μαζί.

Βλέποντας πως δεν απάντησε, ξάπλωσε πάνω της , άνοιξε ελαφρά τα πόδια της και φιλώντας την στα χείλη, βρήκε τη τρύπα της. Για πρώτη φορά στη ζωή της ,ένιωσε πως παίζει σε ταινία... Έμαθε κάθε γωνιά του ταβανιου μα και κάθε σημείο που το χρώμα ξεφτιζε...

"Αχ..." μουγκρισε μα εκείνη το μόνο που ένιωθε, ήταν μια δύναμη να ωθεί άτσαλα το κορμί της πάνω κάτω. Εκνευρισμένη και μην αντέχοντας άλλες αντοχές  ύστερα από 4 σχεδόν χρόνια αποφάσισε να εξερευνήσει τους ορίζοντες της. Έβαλε ώθηση στα πόδια για να τον γυρίσει και να ανέβει εκείνη απο πάνω του μα ο Πίτερ πήρε απόσταση και τη κοίταξε έκπληκτος.

"Αυτά είναι για τις γυναίκες ελαφρών ηθών αγάπη μου. Έλα σε παρακαλώ... φτάνω στη κορύφωση. Θέλω να τελειώσουμε μαζί..." Χώθηκε για ακόμα μια φορά στον λαιμό της κι εκείνη βουρκωσε ...

- το ξέρεις ότι κάτω από τα πολυχρωμα φτερά μιας πεταλούδας κρύβεται το γκρι ; τα λόγια του Κίαν πυρπόλησαν το μυαλό της , τα βογγητά του Πίτερ αυξήθηκαν και εκείνη ένιωσε κενή...
τα χρώματα δεν δίνουν ζωή όσο τέλεια κι αν είναι... σκέφτηκε και ένα δάκρυ κύλησε από τα καταπράσινα μάτια της....

Σας φιλώ....