Ιφιγένεια

Έχεις αντιμετωπίσει ποτέ μια κατάσταση στην οποία απελπίζεσαι; νιώθεις να μην ξέρεις που βρίσκεσαι και τι πρέπει να κάνεις. Εισέρχεσαι σε ένα σύννεφο από προβλήματα τα οποία δεν μπορείς να διαχειριστείς. Φοβάσαι... Φοβάσαι ακόμα και αν δεν επηρεάζει άμεσα εσένα. Φοβάσαι γιατί αισθάνεσαι υπεύθυνος γι' αυτό που έχει δημιουργηθεί ακόμα κι αν υποσεινήδητα γνωρίζεις ότι δεν φταίς εσύ. Έτσι συμβαίνει συνήθως. Ο καθένας προσπαθεί να ρίξει την ευθύνη πάνω του τιμωρώντας  τον για κάτι που δεν θα έπρεπε. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να είναι σκληροί με τον εαυτό τους. Θεωρούν την τιμωρία ως μια σανίδα σωτηρίας από τις τύψεις όμως... Τι γίνεται όταν οι τύψεις δεν συμπίπτουν με τις πράξεις. Όταν υπάρχουν άδικα;

Όταν έμαθα ότι η ασθενής μου έκανε απόπειρα αυτοκτονίας ένιωσα τόσο υπεύθυνη... Υπεύθυνη για κάτι που ουσιαστικά δεν το προκάλεσα εγώ αλλά δεν το απέτρεψα. Έπρεπε να κάνω σωστά την δουλειά μου και να προσπαθήσω να σώσω αυτή την κοπέλα από αυτή την επιπόλαιη πράξη. Εγώ ήμουν στην ουσία αυτή που την στέρησε την όρεξη για ζωή, δεν την βοήθησα να κάνει όνειρα και να τα πραγματοποιήσει. Νιώθω τόσο απογοητευμένη με τον εαυτό μου που δεν κατάφερα να την κάνω να με εμπιστευτεί για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Πάνω στον πανικό της έδρασε επιπόλαια και δεν ήμουν εκεί να την σταματήσω... Να σταματήσω μια επιπόλαιη πράξη που ήταν δυνατόν να της στοιχίσει την ζωή.

Τον καταιγισμό των σκέψεων μου διέκοψε η Νεφέλη που βγήκε από τα επείγοντα στα οποία την είχα και προσπαθούσαν να την επαναφέρουν. Μόλις την είδα έσπευσα να σηκωθώ από τις κρύες και άψυχες καρέκλες του νοσοκομείου.

"Τι  έγινε; Είναι καλά; Θα ζήσει; Μίλα Νεφέλη μην στέκεσαι αμίλητη " την βομβάρδισα με πολλές ερωτήσεις εξαιτίας του άγχους μου. Ευτυχώς όμως κατάλαβε την κατάσταση που βρισκόμουν και με πήρε αγκαλιά εξηγώντας μου παράλληλα την κατάσταση.

"Δεν ξέρουμε τίποτα ακόμα Ιφιγένεια.. Καταφέραμε να την σταθεροποιήσουμε όμως εξαιτίας της μεγάλης απώλειας αίματος έπεσε σε κόμμα. Έτσι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε" μου ψιθύρισε στο αυτί και άφησα την ανάσα που κρατούσα. Τουλάχιστον δεν πέθανε. Ελπίζω να ξυπνήσει.

" Ευχαριστώ "είπα απλά και ξανακάθισα στις καρέκλες.

" Ιφιγένεια πήγαινε σπίτι να ξεκουραστείς, μπορεί να πάρει και μέρες για να βγει από το κόμμα. "είπε αλλά αφού είχε ότι δεν απάντησα ξεφύσηξε και κάθισε δίπλα μου.

"Το ξέρω ότι αυτή τη στιγμή κατηγορείς τον εαυτό σου αλλά μην σκέφτεσαι έτσι. Είναι λογικό να μην σου ανοίχτηκε αφού εσύ την ανέλαβες πριν λίγο χρονικό διάστημα. Πάω λίγο μέσα θα είσαι εντάξει; "είπε κι εγώ κούνησα το κεφάλι μου απλά. Δεν είχα όρεξη για κουβέντες. Έτσι έφυγε και έμεινα ξανά μόνη με τις σκέψεις μου.

Είχαν περάσει περίπου δύο ώρες από την στιγμή που με ενημέρωσαν για την αυτοκτονία της Ιόλης. Αφού έφυγε από κοντά μου η Νεφέλη για να συνεχίσει την βάρδια της εγώ κλείστηκα στο γραφείο μου για ώρα με μόνη μου ασχολία να βλέπω από το παράθυρο την βροχή να πέφτει στο τζάμι. Ήξερα ότι συμπεριφερόμουν  πολύ υπερβολικά για κάποια που ουσιαστικά δεν την ήξερα αλλά εδώ μιλάμε για την ασθενή μου. Μια μικρή κοπέλα που δεν έχει ζήσει τίποτα στη ζωή της και εξαιτίας λάθους μου τώρα παλεύει να κρατηθεί ζωντανή.

Μέσα στην απόλυτη σιωπή άκουσα ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα. Χωρίς να στρέψω το βλέμμα μου απάντησα

"Περάστε" είπα λίγο φωναχτά. Πίστευα ότι θα ήταν κάποιο από τα παιδιά αλλα δεν είχα όρεξη να μιλήσω σε κανένα. Έτσι έσπευσα να τους προειδοποίησω.

"Αν δεν έχεις να μου πεις κάτι σημαντικό Νεφέλη έλα αργότερα. Δεν έχω όρεξη" είπα έχοντας το βλέμμα μου κολλημένο στις σταγόνες που έπεφταν συνεχώς στο τζάμι. Απόλυτη σιγή επικράτησε μέχρι που άκουσα βήματα να με πλησιάζουν. Πάλι δεν γύρισα. Δεν γύρισα γιατί δεν χρειαζόταν. Κατάλαβα ποιός ήταν μόνο από το άρωμα που απλώθηκε σε όλο το δωμάτιο. Ήταν εκείνος. Εκείνος που έχει απασχολήσει τόσο πολύ την ζωή μου τον τελευταίο καιρό. Που με έχει κάνει να χαίρομαι να κλάψω να στενοχωρηθώ μα πάνω απ 'όλα να ζήσω. Να νιώσω συναισθήματα που είχα παγώσει μέσα μου ακόμα κι αν αυτός έχει μετατραπεί σε ένα ξένο για εμένα πρόσωπο.

Στάθηκε εκατοστά μακριά μου. Ένιωθα την ανάσα του στον λαιμό μου. Πάλι δεν γύρισα... Περίμενα να μιλήσει αυτός πρώτος.. Αφού όμως δεν το επιχειρούσε αποφάσισα να το κάνω εγώ

"Γιατί ήρθατε;" είπα μιλώντας του στον πληθυντικό όπως έμμεσα μου είχε ζητήσει πριν στο σπίτι.

"Είπα εγώ που δεν είμαι η Νεφέλη μήπως είμαι ευπρόσδεκτος" είπε και γέλασα ειρωνικά ακόμα και αν ήξερα ότι δεν με έβλεπε.

"Ωωω πιστέψτε με εσείς είστε περισσότερο ανεπιθύμητος από τον καθένα" είπα με ειρωνεία. Αυτός δεν έκανε κάτι για λίγο πάρα μόνο συνέχιζε να αναπνέει έντονα πάνω στο δέρμα μου.

" Γιατί μου μιλάς έτσι και ιδιαίτερα στον πληθυντικό;" είπε έχοντας μια ελαφρώς στενοχωρημένη χροιά.

" Γιατί εσύ μου το ζήτησες και μάλιστα όχι και με τον καλύτερο τρόπο. Αλλά τι λέω έτσι κι αλλιώς ο τρόπος σου δεν είναι καλός οπότε.." είπα με επιθετικό τόνο. Είχα αρχίσει να χάνω τον έλεγχο γεγονός που δεν έπρεπε να συμβεί. Όμως ήταν τόσα πολλά αυτά που ήθελα να εκφράσω εναντίον του που δεν μπορούσα να συγκράτησα τον εαυτό μου.

" Ιφιγένεια.. Ξέρω ότι ο τρόπος μου σήμερα δεν ήταν και ο καλύτερος αλλά νομίζω ξέρεις γιατί..." είπε αφήνοντας μετέωρη την φράση του. Όχι Στέφανε τίποτα δεν ξέρω πια.

"Όχι Στέφανε δεν ξέρω. Και δεν πρόκειται να μάθω αν δεν μου πεις εσύ. Για πες γιατί είμαι πολύ περίεργη να μάθω. "είπα εξίσου ειρωνικά με πριν και γύρισα να τον αντικρύσω. Λάθος κίνηση. Το βλέμμα του έπεσε στο δικό μου και με αιχμαλώτισε ,με έκανε ανύμπορη  να αντιδράσω. Με έκαιγε, περιεργαζόταν με το βλέμμα του σε κάθε κύτταρο μου.Είχε τόσο μεγάλη επιρροή πάνω μου. Δεν έκανε κάτι περίπλοκο, με παρακολουθούσε. Κι όμως με ένα του βλέμμα με αναστάτωνε.Με φόβιζε που μπορούσε να με χειρίζεται όπως κανένας άλλος χωρίς να το ξέρει.

Δεν μου απάντησε μα δεν παραξενεύτηκα. Ήμουν τόσο σίγουρη ότι δεν θα μπορούσε να μου το εκφράσει. Άλλωστε γιατί περιμένω αφού ποτέ δεν θα το κάνει.

"Γιατί ήρθες;" τον ρώτησα χωρίς ίχνος συναισθήματος στη φωνή μου . Ήμουν  αποφασισμένη να τελειώσω την υπόθεση μεταξύ μας ακόμα κι αν δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω τελικά.

"Γιατί έμαθα για την ασθενή σου και επειδή σε ξέρω καλά ήθελα να αποτρέψω την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι τώρα" είπε χαλαρά και τον κοίταξα ερωτηματικά.

"Τι εννοείς;" τον ρώτησα ενώ είχα σμίξει τα φρύδια μου. Εκείνος ξεφύσηξε  και με κοίταξε

"Εννοώ ότι ρίχνεις τις ευθύνες πάνω σου Ιφιγένεια. Κοίτα λίγο τον εαυτό σου. Είσαι εξαντλημένη. Έχεις κλειστεί για ώρες μέσα σε ένα γραφείο τιμωρώντας έτσι τον εαυτό σου επειδή δεν κατάφερες να αποτρέψεις αυτή την πράξη." είπε ανεβάζοντας ελάχιστα την ένταση. Το κορμί του ειχε αρχίσει να σφίγγεται και σε άλλη περίπτωση θα μου άρεσε όμως τώρα δεν είχα διάθεση για τέτοια.
"Φταίω Στέφανε ..ξέρω ότι προσπαθώ κατά βάθος να ρίξω τις ευθύνες στον εαυτό μου έτσι κι αλλιώς αλλά στην προκειμένη περίπτωση φταίω ....Φταίω γιατί εγώ δεν την βοήθησα να μου ανοιχτεί γι'αυτό που την απασχολεί και την έφερε σε σημείο να αυτοκτονήσει . Χα και να φανταστείς ότι χθες όσο εσύ μου έλεγες ότι σε προσβάλω μου είπαν ότι θα με βράβευαν για μια έρευνα που συμμετείχα. Που να ήξεραν ότι εξαιτίας μου κινδυνεύει ένα κορίτσι "είπα ψιθυριστά ενώ σε κάθε λέξη ανέβαζα και λίγο τον ειρωνικό τόνο της φωνής  μου πάντα με το βλέμμα καρφωμένο στη βροχή ..εκεί που πάντα καταφεύγω .Στο καταφύγιο μου.Εκεί που από μικρή όταν δεν είμαι καλά μπορώ με την βοήθεια της να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου.

"Δεν φταίς εσύ όσο κι αν δεν θες να το πιστέψεις ..Δεν γινόταν ρε Ιφιγένεια με τόσο λίγες συνεδρίες να της διώξεις την κατάθλιψη .. Ναι μπορεί να είχε σοβαρό λόγο αλλά από την στιγμή που επέλεξε να μην σου μιλήσει δεν φταίς εσύ. Και όσον αφορά την βράβευση δεν έχει καμία σχέση με το περιστατικό. Είσαι πολύ καλή στη δουλειά σου γι'αυτό σε βραβεύουν "είπε ελαφρώς θυμωμένος.

"Λυπάμαι αλλά δεν μου αλλάζεις γνώμη .. αα και θα ηταν καλύτερα την Μελίνα να την αναλάβει άλλος . Δεν θέλω να δημιουργήσω και σε αυτήν πρόβλημα "είπα απογοητευμένη. Όταν άκουσε αυτά τα λόγια μου νευρίασε τόσο πολύ που μου έπιασε σφιχτά τον καρπό μου και με γύρισε προς το μέρος του που αντίκρισα δυο φουρτουνιασμένα καστανά μάτια.Μπορουσα να διακρίνω τον θυμό του.

Συνέχισε να με κρατάει πολύ σφιχτά ενώ οι γωνίες του προσώπου του είχαν σφιχτεί.

"Λοιπόν επειδή αρχίζεις και λες ασυναρτησίες Θα στο πω για τελευταία φορά και θέλω να το βάλεις καλά στο μυαλό σου .Είσαι μια καταπληκτική ψυχολόγος μα πάνω
απ' όλα ένας καταπληκτικός άνθρωπος . Έχεις μια καρδιά που λίγοι  έχουν .Θέλεις πάντα το καλό των άλλων και κάνεις το καλύτερο δυνατό γι' αυτό . Είμαι σίγουρος ότι αν είχες περισσότερο χρόνο θα είχες αποτρέψει αυτή την αυτοκτονία αλλά τώρα έγινε .Το μόνο που μένει να κάνεις είναι όταν ξυπνήσει ,γιατί είμαι σίγουρος ότι θα ξυπνήσει να την βοηθήσεις να το ξεπεράσει όπως μόνο εσύ μπορείς .Και όσον αφορά την Μελίνα δεν πρόκειται να την απομακρύνω ποτέ από εσένα γιατί ξέρω ότι την βλέπεις σαν κάτι παραπάνω από απλό ασθενή σου... Την αγαπάς. Της δίνεις όλη την αγάπη και φροντίδα που δεν της έδωσε η μητέρα της και αυτό ποτέ δεν θα μπορούσα να το στερήσω σε καμία από τις δύο . Είσαι υπέροχη κορίτσι μου από όλες τις απόψεις κι εγώ είμαι τυχερός που σε ερωτεύτηκα." Τελείωσε τα λόγια του ενώ εγώ είχα πνίγει από τα δάκρυα μου.Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που είχα ακούσει. Ένιωθα λες και είμαι σε όνειρο .Θαρρείς και ζω κάτι από αυτά που ήθελα να συμβούν . Ενώ ακόμα έκλαιγα με λυγμούς τον φίλησα . Τον φίλησα σαν εξαρτάται η ζωή μου από αυτό ....Θαρρείς και είναι το οξυγόνο μου.Με φιλούσε με πάθος ενώ με είχε αγκαλιάσει προστατευτικά λες και ήθελε να μου δείξει ότι από εδώ και πέρα θα είναι εδώ να με προστατεύει .Είχα περάσει τα χέρια μου γύρω από τον σβέρκο του ενώ του χάιδευα τα μαλλιά . Αυτός είχε αγκαλιάσει την μέση μου σφιχτά . Ζούσαμε την στιγμή σαν να είναι η τελευταία .Ένιωθα τα χείλια του σαν χείμαρρος πάνω στα δικά μου που προσπαθούσε να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα του.Σταματήσαμε λίγο για να πάρουμε ανάσα χωρίς όμως να απομακρυνθούμε.Δεν μιλούσαμε με λέξεις αφού όσα θέλαμε να πούμε τα λέγαμε με τα βλέμματα μας.
Εγώ ακόμα έκλαιγα . Όταν το κατάλαβε άρχισε να φιλάει απαλά και τρυφερά τα δάκρυα από τα μάγουλα μου.Εγώ χαμογέλασα ελαφριά και τον πήρα αγκαλιά . Τοποθέτησα το κεφάλι μου στο στέρνο του ενώ αυτός μου χάιδευε τα μαλλιά .

"Κι εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί σου " είπα ψιθυριστά και μπορούσα να τον νιώθω να χαμογελάει .

Ναι γιατί τώρα μπορούσα να το δω καθαρά . Τόσο καιρό δεν ήθελα να δεχτώ την αλήθεια . Ότι τον είχα ερωτευτεί παράφορα .Μεταξύ μας υπήρχε ένας έρωτας που δύσκολα θα διαλυόταν  αν δεν αφήναμε εμείς . Κι εγώ δεν ήμουν διατεθειμένη  να τα παρατήσω τόσο εύκολα .Δεν θα άφηνα την οικογένεια μου.

Τατααανννν...
Επιτέλους τα φτιάξανε.
Χαχαχ σας ξεγέλασα που οι περισσότεροι πιστεύατε ότι οι εξομολογήσεις θα ήταν κακές.
Λοιπόν ελπίζω μας σας άρεσε αυτή η τρυφερή πλευρά του Στεφάνου.
Είδαμε να έχουν φτιάξει κατά πολύ τα πράγματα.
Πως λέτε να συνεχίσουν;
Τι θα γίνει τελικά με την ασθενή της;
Περιμένω σχόλια και αστεράκια.
Μέχρι το επόμενο φιλάκια!!!