Ιφιγένεια

Βρισκόμουν σε κάποιο μέρος γαλήνιο. Το τοπίο ήταν τόσο πράσινο, ένιωθες λες και ήσουν στον παράδεισο. Φορούσα ένα λευκό φόρεμα και ένα στεφανάκι στα μαλλία θαρρείς και ήμουν πριγκίπισσα σε παραμύθι. Ξυπόλυτη άρχισα να περπατάω για να εξερευνήσω το μέρος.

Δένδρα ψηλά με καρπούς εμφανίζονταν στο παρασκήνιο. Επικρατούσε ησυχία. Κάποια στιγμή την προσοχή μου τράβηξε μια σκιά πίσω από ένα δέντρο. Πλησίασα όσο περισσότερο μπορούσα για να δω τι είναι. Έφτασα μπροστά στο δέντρο και χωρίς να μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου, σαν μια ορατή δύναμη να με χειριζόταν άπλωσα το χέρι μου με σκοπό να αγγίξω την σκιά.
Ποιος είπε όμως ότι οι επιλογές μας πάντα είναι σωστές; Μόλις ακούμπησα το δέντρο αμέσως το σκηνικό άλλαξε. Βρισκόμουν σε ένα δωμάτιο σκοτεινό με εμένα να είμαι αλυσοδεμένη. Παρατηρούσα τον χώρο μέχρι που σε ένα σημείο αντίκρυσα ένα μαχαίρι γεμάτο αίματα . Αμέσως ένιωσα μια δυσφορία. Ήθελα να πάρω το βλέμμα μου από εκεί όμως ήταν αδύνατον. Κάποια στιγμή έβλεπα το αίμα να γίνεται πιο ρευστό και να κυλά κοντά μου μέχρι που έφτασε εκατοστά μακριά μου. Μόλις με άγγιξε είδα απέναντι την Αριάδνη να μου χαμογελά. Ξαφνικά το φόρεμα μου γέμισε με αίματα όσο εγώ προσπαθούσα να απελευθερώθω από τα δεσμά των αλυσίδων. Ένιωθα το αίμα να με πνίγει.

"όχι... ΟΧΙΙΙ" φώναξα και πετάχτηκα πάνω. Αφού ηρέμησα την ανάσα μου συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν στο κρεβάτι αναστατωμένη με τον Στέφανο από δίπλα μου να προσπαθεί να με ηρεμήσει. Πήρα μια βαθιά ανάσα και σκούπισμα μερικά δάκρυα που ξέφυγαν από τα μάτια μου. Κοίταξα τον Στέφανο με βουρκωμένα μάτια και αυτός αμέσως με έκλεισε στην αγκαλιά του.

"Όλα καλά αγάπη μου. Ένας εφιάλτης ήταν" είπε ενώ μου χάιδευε τα μαλλιά και με κουνούσε για να ηρεμήσω. Τον έσφιξα περισσότερο πάνω μου και πήρα μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να ρουφήξω όσο περισσότερο μπορούσα από το άρωμα του.

"Στ-στέφανε κάτι θ-θα γίνει. "είπα όσο πιο σταθερά μπορούσα όμως αδύνατον. Οι λυγμοί μου είχαν κατακλείσει το δωμάτιο  με αποτέλεσμα να  εμποδίσει τις λέξεις να βγουν από το στόμα μου. Εκείνος μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και μου είπε

"Ιφιγένεια ηρέμησε πρώτα και εξήγησε μου τι είδες"
Αφού ηρέμησα γύρισα και τον κοίταξα χωρίς όμως να βγω από την αγκαλιά του

"Δεν θέλω να συζητήσω τι είδα. Το μόνο που θα σου πω είναι ότι κάποιος θα πάθει κακό . Κάποιος θα έχει την ίδια τύχη με την Αριάδνη μου "είπα και στο άκουσμα του ονόματος της άρχισα να δακρύζω ξανά. Εκείνος με κοίταξε προβληματισμένος προσπαθώντας να καταλάβει αν πρέπει να μου πει αυτό που τόση ώρα ήθελε. Πήρε μια ανάσα και είπε

"Κοριτσάκι μου μήπως θέλεις να μου πεις τι συνέβη τελικά με την Αριάδνη;" είπε μαλακά και εγώ κούνησα το κεφάλι καταφατικά. Ακούμπησα την πλάτη μου στον τοίχο και κοίταξα το ταβάνι ενώ ξεκίνησα να μιλάω.

Flashback

Περπατούσα ανήσυχη στο σαλόνι ενώ περίμενα τηλεφώνημα από τον Άρη. Μου είχε υποσχεθεί ότι θα βρει το παιδί μου και θα μου το φέρει πίσω. Είχα ήδη ενημερώσει την Νεφέλη η οποία μέσα σε λίγα λεπτά είχε έρθει σπίτι μου και προσπαθούσε να με ηρεμήσει.

"Βρε κορίτσι μου ηρέμησε. Θα την βρούμε. Άλλωστε είναι παιδί του δεν νομίζω να της κάνει κακό " είπε ενώ μου χάιδεψε τον ώμο. Εγώ δεν την κοίταξα,συνέχισα να βηματίζω ανήσυχα.

"Μην μου λες να ηρεμήσω Νεφέλη . Αυτός ο  άντρας έχει το παιδί μου και άφησε υπονοούμενο ότι θα της κάνει κακό. Δεν νομίζω να τον σταματήσει η συγγένεια. Αυτό το τέρας δεν καθόλου δείγμα ανθρωπιάς μέσα του  " πριν προλάβει να μου απαντήσει ακούστηκε ο ήχος κλήσης του κινητού μου και εγώ με κομμένη την ανάσα έσπευσα να το σηκώσω.

"Ναι;" είπα. Για λίγο δεν ακουγόταν τίποτα παρά μόνο μια βαριά ανάσα. Ήμουν σίγουρη ποιός ήταν.

"Που έχεις την κόρη μου; φερ'την πίσω αμέσως" είπα εξοργισμένη. Τότε άκουσα το αλαζονικό και συνάμα διαβολικό του γέλιο.

"τσ τσ τσ αγάπη μου βλέπω δεν έβαλες μυαλό πριν εε;;; με προκαλείς να κάνω αυτό που πρέπει και δεν θα σου αρέσει η καταληξη" είπε αλαζονικά και ειρωνικά. Μέσα από τον λόγο του μπορούσα να καταλάβω πόσο μεθυσμένος ήταν και αυτό με ανησυχούσε.

"Νικόλα μην κάνεις καμιά βλακεία. Φέρε το παιδί σπίτι... Σε παρακαλώ"είπα προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμία μου γιατί φοβόμουν ότι θα έχανε τον έλεγχο και θα είχαμε άσχημες συνέπειες.

"Όχι Ιφιγένεια δεν θα με παρακαλάς. Τώρα πια δεν έχεις άλλη επιλογή. Θα αποδεχτείς τις συνέπειες των πράξεων σου. Από την στιγμή που με παράτησες θα σε πονέσω όσο δεν φαντάζεσαι. Θα διαλύσω την αιτία του χωρισμού μας. Ένα μόνο να ξέρεις... Ότι γίνει θα είναι αποκλειστικά δικό σου έργο. " είπε και πριν προλάβω να εναντιωθώ άκουσα ένα δυνατό ήχο συντριβής. Αμέσως άρχισα να φωνάζω τα ονόματα τους και τότε άκουσα το κλάμα της Αριάδνης και μετά... σιωπή. Αμέσως η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά με κυρίαρχο συναίσθημα τον φόβο...φόβο για το μέλλον. Για το αποτέλεσμα αυτής της πράξης.
Απο τα νεύρα μου πέταξα το κινητό μου στο τοίχο χωρίς ευτυχώς όμως να χαλάσει. Τότε άκουσα να χτυπά ξανά. Το πήρα με τρεμάμενα χέρια και το σήκωσα.

"Γεια σας από το αστυνομικό τμήμα τηλεφωνώ. Δυστυχώς ο σύντροφος  σας με την κόρη σας είχανε ένα ατύχημα. Το αυτοκίνητο ξέφυγε από την πορεία του." είπε ο αστυνομικός και η αναπνοή μου κόπηκε.

"Είναι καλά;" είπα με τρεμάμενη φωνή από το κλάμα. Άκουσα μια βαθιά ανάσα και τα λόγια που ακολούθησαν ήταν αυτά που στιγμάτισαν την ζωή μου

" Λυπάμαι πολύ αλλά η κόρη σας δεν άντεξε. Είχε πολλά χτυπήματα στο κεφάλι διότι δεν φορούσε ζώνη. Από την άλλη ο σύντροφος σας φορούσε με αποτέλεσμα να ζήσει απλά έχει κάποιες κακώσεις." είπε και τότε ξέσπασα σε κλάματα. Έπεσα στο πάτωμα και άρχισα να φωνάζω με αποτέλεσμα η Νεφέλη να έρθει τρέχοντας από την κουζίνα για να δει τι έγινε.

" Όχι η κόρη μου,Νεφέλη την σκότωσε "φώναζα κλαίγοντας και η Νεφέλη στα λόγια μου έβαλε το χέρι της μπροστά στο στόμα της για να διακόψει τους λυγμούς που πήγαιναν να της ξεφύγουν. Με γρήγορα βήματα με πήρε στην αγκαλιά της και αρχίσαμε να κλαίμε μαζί για τον άγγελο μου.

Οι σκέψεις μου αμέτρητες. Συναισθήματα; θλίψη, απόγνωση και μίσος. Μισός για αυτό το άτομο που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μου κατέστρεψε την ζωή. Πήρε το γυαλί στα χέρια του και το έκανε θρύψαλα. Χωρίς να σκεφτεί ... Να ρωτήσει... Να στενοχωρηθεί για το παιδί του προέβη σε μια τέτοια πράξη.. Μια πράξη που άφησε πολλά θύματα να θρηνούν. Γιατί όλοι θύματα είμαστε στα χέρια του. Σωστές μαριονέτες, υποταγμενες στις αρρωστημενες επιθυμίες του.

Θολωμένη από το μίσος μου για εκείνον έτρεξα και πήρα στα χέρια μου το κινητό μου και κάλεσα τον Άρη

"Θέλω να τον κλείσεις φυλακή. Να μην βγει στο φως καθόλου. Να πληρώσει για όλα όσα έχει δημιουργήσει. Να έχει την ίδια μοίρα με την κόρη μου που δεν έφταιξε σε τίποτα. " είπα έχοντας τυφλωθεί από το μίσος μου γι'αυτόν και το μόνο που μου απάντησε είναι

"Θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ για να πληρώσει αυτό το κάθαρμα. Δεν θα μείνει ατιμώρητος για την δολοφονία της ανηψιάς μου "είπε και σε αυτά τα λόγια του, το  έκλεισα.

Ήμουν αποφασισμένη να τον καταστρέψω. Να του κάνω την ζωή του κόλαση όπως μου την έκανε και αυτός μέσα σε λίγες στιγμές. Άλλωστε δεν είχα και τίποτα πια να χάσω. Δεν θα έμενε ατιμώρητος. Δεν θα τον άφηνα εγώ.

Τώρα

Τελείωσα την αφήγηση μου και ξέσπασα σε κλάματα στην θύμηση αυτού του εφιάλτη της ζωής μου που κάθε μέρα ήθελα όσο τίποτα να ήταν ψέμα.

Ο Στέφανος με έκλεισε για άλλη μια φορά σήμερα στην αγκαλιά του σφιχτά και με άφησε να ξεσπάσω. Να βγάλω από μέσα μου όλο αυτόν τον πόνο που με βασανίζει εδώ και 3 χρόνια και καίει την ψυχή μου μέχρι και στο τελευταίο κομμάτι της.

Μετά από κάποιες στιγμές σήκωσε το κεφάλι μου ελαφρά και μου φίλησε απαλά τα δάκρυα μου. Με κοιτούσε βαθιά στα μάτια όχι με λύπηση αλλά με κατανόηση και συμπόνια. Μπορούσα να δω ξεκάθαρα ότι δεν αντέχει να με βλέπει πληγωμένη.

"Και τι απέγινε αυτό το κάθαρμα;" είπε με σκληρή ελάχιστα φωνή.

"Μετά από πολλές δικές στις οποίες έζησα ξανά και ξανά αυτή την φριχτή στιγμή που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό και στην καρδιά μου είχε μπει φυλακή ισόβια όμως απ'ότι φαίνεται βγήκε. Δεν ξέρω πως αλλά βγήκε."είπα ενώ άρχιζα πάλι να εξοργίζομαι.

"Πότε το  κατάλαβες ότι ήταν αυτός;" είπε με απαλή φωνή ενώ δεν είχε σταματήσει στιγμή  να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

"Πριν κάποιες μέρες όταν μου έστειλε το πρώτο μήνυμα. Βέβαια νωρίτερα είχα την αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθεί αλλά δεν ήμουν σίγουρη." είπα ψιθυριστά αδυνατώντας πια ακόμη και να μιλήσω. Ένιωθα τόσο εξουθενωμένη ψυχικά.

Στα λόγια μου τα χαρακτηριστικά του σκλήρυναν όμως δεν το άφησε να φανεί για πολύ γιατί δεν ήθελε να με φορτίσει ακόμη περισσότερο ψυχολογικά.

" Γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα;" με ρώτησε με μαλακή φωνή, όχι θυμωμένη μα περισσότερο πληγωμένη θα έλεγα φωνή.

"Γιατί έπρεπε πρώτα να σου εξηγήσω. Άλλωστε δεν ήξερα αν θα συνεχίσει να με ενοχλεί" είπα προσπαθώντας να δικαιολογηθώ.

Για λίγο δεν μίλησε κανείς. Την σιωπή στην οποία είχαμε και οι δύο κλειστεί  αποφάσισα να την σπάσω εγώ.

"Στέφανε αυτό που θα σου πω τώρα μου είναι πολύ δύσκολο αλλά θα το κάνω. Πρέπει να απομακρυνθούμε "είπα φοβούμενη για την αντίδραση του και τελικά είχα δίκιο. Στα λόγια μου θύμωσε. Οι γωνίες του προσώπου του σφίχτηκαν. Έπιασε απότομα το πιγούνι μου χωρίς όμως να με πονάει

"Αυτό να μην το ξαναπείς. Ό, τι και να γίνει εμείς οι δύο δεν θα χωρίσουμε "είπε τονίζοντας την κάθε του λέξη. Εγώ ξεφύσηξα και τον κοίταξα. Τα σοκολατί του μάτια είχαν σκουρύνει, ως απόδειξη του θυμού που ένιωθε να θεριεύει μέσα του .

"Στέφανε δεννν.... Πφφ δεν είναι ότι θέλω αλλά είδες το μήνυμα. Θέλει να κάνει κακό στην Μελίνα και εγώ αυτό δεν θα το αντέξω. Την έχω σαν κόρη μου και δεν θα μπορέσω να αντέξω πάλι κάτι τέτοιο" είπα κάνοντας εμφανή την εξάντληση μου.
Εκείνος στα λόγια μου έπιασε απαλά το κεφάλι μου και με γύρισε προς το μέρος του.

" Ιφιγένεια δεν πρόκειται να αφήσω καμία σας να πάθετε κακό. Ούτε την Μελίνα ούτε εσένα. Δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλά τώρα πια είσαι κι εσύ κομμάτι της ζωής μου και δεν πρόκειται να χωρίσουμε για κάποιον που είναι ψυχικά διαταραγμένος και θέλει αν σπέρνει θλίψη γύρω του. Θα το αντιμετωπίσουμε μαζί. Δεν πρόκειται να σε αφήσω μόνη σου. Έχεις περάσει τόσα  πολλά και πάλι είσαι έτοιμη για μάχη. Λίγοι άνθρωποι μπορούν να το κάνουν αυτό, οι δυνατοί . Και εσύ είσαι πολύ δυνατή μωρό μου. "είπε αποφασισμένος και με κοίταξε βαθιά στα μάτια για να δω την αληθοφάνεια στα λόγια του τα οποία με είχαν συγκινήσει. Εγώ δεν είπα κάτι πάρα μόνο κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και τον έσφιξα πιο πολύ στην αγκαλιά μου. Ξάπλωσαμε στο κρεβάτι αγκαλιασμένοι και αφού μου χάρισε ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο αφεθήκαμε  στην αγκαλιά του Μορφέα  που μας τύλιξε, ενωμένοι και αποφασισμένοι ελπίζοντας να έχουμε πάρει την σωστή απόφαση.

Γιατί δεν χρειάζεσαι κάτι περισσότερο για να πάρεις μια δύσκολη απόφαση, παρά μόνο άτομα που σε αγαπούν και σε στηρίζουν.
Ακόμη και ένα είναι αρκετό για να σε ωθήσει να παλέψεις.
Και εγώ αυτό το ένα το έχω ήδη βρει και δεν πρόκειται να το αφήσω να φύγει ποτέ από την ζωή μου.

Γειά σας!!
Λοιπόν...
Μάθατε όλο το Παρελθόν της Ιφιγένειας..
Τι έχετε να πείτε;
Πως σας φάνηκε ο Νικόλας;
Η Ιφιγένεια;
Πήραν την σωστή απόφαση τελικά;
Και αν ναι θα προλάβουν να κάνουν πράξη τα λόγια τους ή η δυστυχία παραφυλάει περιμένοντας ποτέ θα τους αιφνιδιάσει για να τους συνθλίψει ακόμη μια φορά;
Περιμένω τα  σχόλια σας και φυσικά τις ψήφους.
Τα λέμε στο επόμενο!!