°°Μια νύχτα αφέγγαρη , τη μαγική στιγμή που σηκώνεται το υγρό αεράκι, θα βρεθείς μόνος να κλαίς για τη χαμένη σου ζωη... θα κλάψεις για τα λόγια που είπες, για τις πράξεις και την αρνηση... θα κλάψεις πολύ, θα κλάψεις πικρά, θα κλάψεις με πονο... κι εκεί που θα πιστέψεις πως όλα είχαν μια και μόνο πηγή, όλη η κοσμοθεωρία σου, θα ανατραπει...°°

Το σοκάκι ήταν ψυχρό.
Ένας ξεθωριασμένος πίνακας που υπάρχει στο μουσείο και δείχνει την άλλοτε ζωή...
Ένας πίνακας που σου υπενθυμίζει πως στη πέτρα που περπατάς κάποιος κάποτε είχε παρατημένο ένα πάγκο και πουλούσε τα λαχανικά του...
Κάποιος βογγηξε κουβαλώντας ξύλα ενώ κάποιος άλλος, έσερνε τα ζώα του για να τα μεταφέρει στην αγορά και να τα πουλήσει...
Ήταν η τρίτη φορά που πατούσε πόδι σε εκείνο το μέρος.
Η πρώτη ήταν για να επισκεφθεί το πατρικό της οικογένειας...
Η δεύτερη ήταν για να τοποθετήσει το ημερολόγιο που βρήκε, στο σπίτι του υποτιθέμενου εχθρού, και η τρίτη ήταν σήμερα...
Δεν είχε λόγο όμως σήμερα...
Δεν είχε σκοπό...
Ένιωθε τόσα πολλά που όλα μαζί συνέθεταν ένα όμορφο συνονθύλευμα οργής. Σαν ένα σύννεφο που περιέκλειε μέσα του το κενό, την νευρικότητα , το θυμό, την απελπισία. Όλα μαζί...
Ίσως θα μπορούσε να νιώθει και φόβο. Φόβο για όλους και για όλα. Φόβο για την επόμενη κίνηση του και το ποσό ήταν ικανός να βλάψει τους γύρω του.

Πέρασε τη πύλη και ήρθε αντιμέτωπος με την έρημη πόλη, μέσα στην ίδια τη πόλη. Σκουπίδια πεταμενα και ταξιδευμενα από τον αερα, βρωμιά, φύλλα, σκόνη...
Σπίτια μισογκρεμισμένα και μαγαζιά κλειστά.
Ποτέ δεν έτυχε να δει κόσμο τις δύο φορές που πήγε. Ούτε όταν πήγαινε ούτε στο γυρισμό. Ήξερε όμως πως κάποιοι ζούσαν εκεί. Μύριζε η γειτονιά καμία φορά τουρκικό καφέ και ξεραμένα κατακάθια..

Κίνησε το πέτρινο μονοπάτι και έφτασε στη πολυπόθητη πόρτα που χώριζε το σήμερα από το χθες. Εκεί ήταν εξολοκλήρου άλλος κόσμος. Σαν να ήθελαν οι κάτοικοι να διατηρήσουν την νοσηρή  αίγλη εκείνης της εποχής και τη φυλάκισαν πίσω από εκείνες τις πόρτες. Άπλωσε τη παλάμη, τράβηξε το μάνταλο και μπήκε μέσα...
Τίποτα δεν είχε αλλάξει σε εκείνο το μέρος.
Όλα ήταν το ίδιο κατεστραμμένα και εγκαταλελειμμένα.
Το όνειρο να φτιάξουν το πατρικό τους κατέρρευσε όπως ακριβώς κατέρρευσε και ο πατέρας του σαν πέθανε.
Έπιασε τη κατηφόρα με βήμα γοργό και φτάνοντας έξω από τα δύο σπίτια κοντοσταθηκε κοιτώντας τις πόρτες .
Μια αίσθηση να μπει στο σπίτι τους και να ρημάξει ότι απέμενε γεννήθηκε στα σωθικά του μα αντί αυτού, άγγιξε την αυλοπορτα από το δικό τους σπίτι και την άνοιξε...
Είχε ακούσει τόσες ιστορίες που ήταν ικανος να δει τη γιαγιά Ζηλο να απλώνει τραχανά και να πλένει τα χάλια της...
Τα βήματα τον οδήγησαν μέσα στο σπίτι αρκετά γρήγορα. Παρά τα χρόνια , ένιωθε μια γλυκιά οικειότητα να πλανάται στον αέρα. Μια σκουριασμένη σόμπα, ένας υγρός απο την υγρασία καναπές, λίγα κουζινικα τακτοποιημένα όμως, πλεκτά... Όλα ήταν στη θέση τους συγκριτικά με το σπίτι των Ασλάνογλου που είχε καταστραφεί.
Μόλις το βλέμμα του σύρθηκε στο κιτρινιασμενο πίνακα του Οζούλ που ήταν κρεμασμένος τοίχο, έβγαλε μια κραυγή και γονατίζοντας προς τα κάτω, έπιασε το κεφάλι του. Κράτησε πολλά μέσα του και ήταν αξιοθαύμαστο που τόση ώρα είχε καταφέρει να συγκρατήσει το ξέσπασμα...

Έφυγε σαν τρελός από την εταιρεία μια ώρα πριν...
Κανένας δε κατάφερε να τον κρατήσει...
Ποιος να κρατήσει ένα θεριό άλλωστε;
Πόσο μάλλον ένα θεριό που σήκωσε χέρι σε μια γυναίκα και ειχε ακόμα τη πεσμένη της εικόνα στα πατώματα...
Η ανδρική του τσίπα ένιωθε πως πήγε στα τάρταρα μα δεν όρισε εκείνος το κορμί τη δεδομένη...
Η παλάμη του σηκώθηκε και απλά προσγειώθηκε στο πρόσωπο της Μπαχάρ δίχως να σκεφτεί...
Μια Μπαχάρ που κατέληξε να κλαίει σοκαρισμένη προσπαθώντας να την αφήσει να του εξηγήσει...
Έναν Ομέρ που μπήκε μπροστά για να αποτρέψει το χειρότερο μα ο Γιαμάν τον χτύπησε ακόμα πιο δυνατά και έναν Μπαρίς ο οποίος κατέληξε στο πάτωμα του διαδρόμου...
Μέσα σε ένα λεπτό, μόνο η Μυρσίνη έμεινε όρθια κοιτάζοντας τον τρομαγμένη... Το βλέμμα της ήταν το τελευταίο που του έμεινε στο μυαλό πριν σηκωθεί και φύγει από εκεί μέσα. Δεν ζήτησε εξηγήσεις.
Δε περίμενε να μάθει....
Τους παράτησε όλους και έφυγε...
Κάθε εξήγηση ακόμα κι αν έμενε θα ήταν καταστροφική και τα αποτέλεσμα αυτής μη αναστρέψιμα. Ο Γιαμάν είχε το γνώθι εαυτόν. Ήξερε τι ήταν ικανός να κανει και αν έμενε η πρώτη που θα πλήρωνε το τίμημα θα ήταν η ίδια του η γυναίκα που τον πρόδωσε με το χειρότερο τρόπο. Δεν τον ενδιέφερε να ακούσει καμια εξήγηση...
Ήξερε πως ήταν και εκείνοι φίλοι... Όλοι μαζί έπαιζαν στις λέσχες με τους γονείς τους γκολφ σαν ήταν παιδιά...
Ποτέ δε της απαγόρεψε κάποια επαφή μα ένιωθε πως η Μπαχάρ είχε τσίπα και σαν γυναίκα δε θα δεχόταν ούτε λέξη να ανταλλάξει μαζί του. Πόσο μάλλον να του πουλήσει κάτι τόσο σημαντικό όσο οι μετοχές τους...

Και ο Ομέρ;
Ο Ομέρ τα έμπλεξε με τη Μυρσίνη από το πουθενά...
Σκέψεις, λέξεις και εικόνες εσκαγαν σαν πυροτεχνήματα και εκείνος βγάζοντας ένα βαθύ θυμό με τη μορφή κραυγής, άρχισε να γυρίζει ολόγυρα μέσα στο δωμάτιο και να καταστρέφει ότι με χρόνια διατηρούσαν σε μια τάξη. Πορτρέτα, κουζινικα, κειμήλια...
Ότι έβρισκε μπροστά του το έπιανε και το πετούσε καταχαμα ουρλιάζοντας εξαγριωμένος.
Έβριζε ακατάπαυστα και καταριόταν τη ζωή του όταν τελευταίο επίασε το κάδρο του Οζούλ.

"Δε θα το έκανα αυτό στη θέση σου.." μια φωνή πίσω του τον σταμάτησε λίγο πριν το κοπανησει σε μια γωνιά και εκείνος έμεινε με το κάδρο στο χέρι και τη πλάτη γυρισμένη να ανασαίνει βαριά και γρήγορα.
"Τούτος ο άντρας είχε τιμή..." είδε δύο χοντρά, γυναικεία χέρια να ξεπροβάλλουν από το πλάι και γυρίζοντας σαστισμένος είδε μια άγνωστη γυναίκα να του χαμόγελα.
"Ακουγεσαι σε ολόκληρο το ντουνιά... Πάψε πια να κλαίγεσαι! Είσαι ένας Ισίκ! Ντροπή σου!"

Τη κοιτούσε άναυδος..
Ήταν σίγουρα γύρω στα εξήντα και ντυμένη με τη κλασική φορεσιά των γύφτων όπως τους αποκαλούσαν. Των ανθρώπων που κατοικούσαν στις παρίες μακριά από τα φώτα του υπόλοιπου κόσμου . Ήθελε τόσο να τη ρωτήσει ποια ήταν και τι ήθελε. Να της πει να εξαφανιστεί και να τον αφήσει μόνο μα αντί αυτού,κάτι πάνω της τον ανάγκασε να  πνίξει το κλάμα που του εβγαινε και να παραμείνει σιωπηλός.

"Τόσο παράπονο γιε μου... Τόσος θυμός συσσωρευμένος... Έλα, κάτσε κάτω... Σε ότι έμεινε όρθιο τέλος πάντων... Έχουμε πολλά να πούμε οι δυο μας ...". Η γυναικα έβγαλε από τη πόδια της ένα κιτρινιασμενο τεφτέρι και παίρνοντας θάρρος, έπιασε το πίνακα που κρατούσε "Έλα, άφησε τον να αναπαυθεί... Δε φταίει εκείνος γιε μου. Κανείς δε φταίει... Ούτε εκείνη έφταιγε..." ξεκίνησε να λέει, και αφήνοντας το πίνακα στη μπάντα, τον έπιασε απαλά και τον τράβηξε μέχρι το υγρό μπαουλοντίβανο...

******

Ύστερα από εντολή του Ομέρ να μη πλησιάσει κανείς το ρετιρέ της εταιρείας και να ακυρωθούν όλα τα ραντεβού τους για σήμερα, μαζεύτηκαν όλοι στο δωμάτιο συσκέψεων.
Με τον όρο όλοι, ο Ομέρ, ο Μπαρίς και η Μυρσίνη... Η Μπαχάρ ήταν στο γραφείο του Γιαμάν για πάνω από μία ώρα προσπαθώντας να συνέλθει τόσο από τη ταπείνωση και τη ντροπή της όσο και από την οργή που την κατέκλυζε για τη πράξη του άντρα της.
Ήταν ασυγχώρητο αλλά πρωτοφανές αυτό που έκανε...

"Εγώ θα του έκανα μήνυση για βιαιοπραγία!"

"Πάψε Μπαρίς! Δε ξέρεις τι σου γίνεται! Γιατί διάολο αγόρασες τις μετοχές της γυναίκας του; Πως μπόρεσες; Τι θέλεις; Νόμιζα πως δεν ήθελες τίποτα από αυτή την εταιρεία αλλά να μου πιάστηκα κι εγώ κορόιδο!"

Η Μυρσίνη τους άκουγε να λογομαχούν τα τελευταία λεπτά σιωπηλή

"Γιατί μπορούσα! Γι αυτό! Γιατί η Μπαχάρ έκλαιγε σαν της αποκάλυψα πως η αξιαγάπητη κοπέλα σου..." είπε δείχνοντας τη Μυρσίνη "ήταν μαζί του στο ασανσέρ , πιωμενη και έτοιμη να..."

"Πάψε πια!" Η Μυρσίνη σηκώθηκε αμέσως

"Μπα; Χάσατε την υπομονή σας Δεσποινίς Ασλάνογλου μόλις βγήκε η αλήθεια στη φόρα; Εγώ φταίω που ήθελα να σας σώσω! Αλλά τι να σώσει κανείς όταν το ίδιο το θύμα το επιθυμεί! Δεν σκεφτήκατε πως ήταν ένας παντρεμένος άντρας; Το αγόρι σας; Τίποτα; Αυτό είναι ξεδιάντροπο και λυπάμαι που το λέω!"

"Μπαρίς σταματα! Δε ξέρεις τι λες!"

"Σε τσούζει που ανακάλυψες και εσύ πως ο αδερφουλης σου, κόντεψε να βιάσει τη γκόμενα σου και μετά έβαζε εμένα στο περιθώριο τόσα χρόνια;! Αν δεν απατωμαι, κι εσύ δε πας πίσω! Μιλάμε κρυφά από εκείνον πόσο καιρό!"

"Ομέρ;" η Μυρσίνη γύρισε άθελά της προς το μέρος του. Η πρώτη της σκέψη ήταν η προδοσία κατά της εταιρείας μα το βλέμμα του Ομέρ δεν έδειχνε πως είχε γνώση.

"Το ότι είχαμε επαφές δεν έχει να κάνει με την εταιρεία και στο είχα ξεκαθαρίσει! Τι διάολο θέλεις τώρα και τι ζητάς;!"

Ο Μπαρίς γέλασε ειρωνικά

"Μα να καθαρίσω επιτέλους το όνομα μου και να δει ο κόσμος πόθος πραγματικά είναι ο άπιστος και κακός ανάμεσα μας..."

"Δεν πήγε να με βιασει! Τρέφεις αυταπάτες αν πιστεύεις πως θα επικροτησω κάτι τέτοιο!" Επενέβη η Μυρσίνη

"Άρα ήθελε να απατήσει τη γυναίκα του και εσύ ήσουν σύμφωνη. Σωστά;" την ειρωνεύτηκε

"Λάθος! Το ότι άνοιξαν δύο πόρτες και είδες κάτι που προφανώς και παρεξηγησες δε μου λέει τίποτα! Καλό είναι να μη βγαιζυμε βιαστικά συμπεράσματα! Ο κύριος Ισίκ και εγώ δεν έχουμε τίποτα παραπάνω εκτός από μια επαγγελματική σχέση!"

"Α ναι; Γιατί δυσκολεύομαι να το πιστέψω; Και από ποτέ είστε ζευγάρι με τον Ομέρ; Αν δεν απατωμαι οι γυναίκες δεν είναι το φόρτε του!" είπε κοιτώντας τον και ο Ομέρ εχασε το χρώμα του

"Κάνεις λάθος!" η Μυρσίνη βλέποντας την αντίδραση του Ομέρ προχώρησε πλάι του "Δε νομίζω να είστε στο κρεβάτι μας για να ξέρετε και ούτε θα είστε ποτέ. Κρατήστε λοιπόν τη γνώμη σας για τον εαυτό σας και αφήστε μια γυναίκα να κρίνει. Σας πληροφορω πως είναι μεγαλύτερο αρσενικό από σας!" του είπε σθεναρά

"Τελικά το έχει η μοίρα σας να τα καταστρέφετε όλα στο πέρασμα σας εσείς οι Ασλάνογλου! Πόσο μάλλον όταν μπλεκεστε με τους Ισίκ!"

"Μπαρίς πάψε!" φώναξε ο Ομέρ από το πουθενά

"Τι λέτε;" Απόρησε η Μυρσίνη αμέσως

"Ααα, μα δεν έχετε ιδέα από ιστορία έτσι; Ο εργοδότης σας δεσποινίς Ασλάνογλου πάω στοίχημα πως ήξερε καλά ποια είστε και σας έφερε εσκεμμένα εδώ έτσι ώστε να πάρει εκδίκηση για το θάνατο του προπάππου του... Η μήπως δεν είχατε ιδέα πως η προγιαγιά σας η Ορτανσία ήταν υπεύθυνη για τη σφαγή του Οζούλ;"

"Οζούλ..." Ψέλλισε η Μυρσίνη σαστισμένη σκεπτόμενη το ημερολόγιο. Το βλέμμα της έπεσε αμέσως στον Ομέρ.
Το είχαν διαβάσει μαζί κι όμως δεν της είπε λέξη...

"Λες ψέματα..." είπε εν τέλει προς το Μπαρίς

"Δε θα το έλεγα... Να υποθέσω πως είστε δεσμευμένη στην εταιρεία έτσι; Δεν ήθελαν το ταλέντο σας δεσποινίς... Εκδίκηση ήθελαν από την οικογένεια σας..."

"Ψέματα!" συνέχισε τρομαγμένη "Ομέρ; Είναι αλήθεια; Τι λέει;"

"Μυρσίνη μπορώ να σου εξηγήσω..." Ξεκίνησε να λέει μα οι πόρτες άνοιξαν πίσω του απότομα

"Το ήξερα πως ο άντρας μου δε θα με απατούσε ποτέ με άλλη γυναίκα! Ο όρκος που μου έδωσε είναι για μια ζωή! Από μικρά παιδιά αγαπιόμασταν! Έχει τιμή! Θα κάνουμε οικογένεια!" Η Μπαχάρ μπήκε μέσα έξαλλη "Μου είπες ψέματα Μπαρίς για να σου γράψω το δέκα τις εκατό έτσι;!" συνέχισε οργισμένη "Κι εσύ! Ένα μειδίαμα είσαι της άλλοτε οικογένειας σου! Ούτε να σε βλέπω θέλω μπρος στα μάτια μου! Σαν το χειρότερο ιό όπου πάτε μολύνεται το κόσμο! Εσείς και η θρησκεία σας είστε αμαρτίες στους ώμους μας!" είπε προς τη Μυρσίνη "Και από εσένα θέλω τις μετοχές μου πίσω! Με χρησιμοποίησες!"
Ο Ομέρ δεν ήξερε πώς να αντιδράσει.
Ένιωθε πως όλα γύρω του είναι ένα χάος... Ένα χάος που μόνο ένας μπορούσε να φτιάξει και αυτός ο ένας είχε φύγει εδώ και ώρες...

"Ξέχασε το Μπαχάρ! Δε παίρνεις τίποτα πίσω! Και αν θέλεις να ξέρεις νομίζω πως του καλό άρεσε του αντρουλη σου η ιδέα να πάει μαζί της..."συνέχισε ο Μπαρίς στον ίδιο τόνο "Εξάλλου μαζί της πήγε στη Κωνσταντινούπολη... Δε σου λέει κάτι; Κολλητη της φίλης σου της Σοφιας είναι!" ειρωνεύτηκε "Ίσως και εκείνη να τους έφερε κοντά... Έπρεπε να έβλεπες πως τη κρατούσε από τη μέση σε εκείνο το ασανσέρ..."

"Πάψε! Ποτέ δε θα το έκανε αυτό! Ειδικά με αυτήν!" το χέρι της έπιασε το μπράτσο της Μυρσίνης κι εκείνη από αντίδραση και μόνο την έσπρωξε δυνατά προς το τοίχο.
"Πως τολμάς και.... Αααααχχχχ" η Μπαχάρ βλέποντας από το τζαμι την αντανάκλαση του Γιαμάν να πλησιάζει έπεσε κάτω πιάνοντας το κεφάλι της

"Δεν χτύπησες!" της φώναξε η Μυρσίνη ενώ ο Μπαρίς έτρεξε αμέσως

"Πως τόλμησες και την έσπρωξες!"

"Δεν την έσπρωξε!" πήρε θέση ο Ομέρ απελπισμένα

"ΩΣ ΕΔΩ!" οι πόρτες άνοιξαν δυνατά.
Ο Γιαμάν μπήκε μέσα σοβαρός.
Διαφορετικός...."Σήκω πάνω και σταματα ανά γίνεσαι ρεζίλι!" φώναξε προς τη Μπαχάρ της οποίας το κλάμα της κόπηκε μαχαίρι.
"Εσύ..." είπε δείχνοντας τη Μυρσίνη "Πήγαινε στο γραφείο μου..."

"Βασικά θα πάω στο δικό μου, θα μαζέψω τα πράγματά μου και θα πάω στο διάολο! Μπορείτε να στείλετε το χρέος μου προς την εταιρεία να το πληρώσω κύριε Ισίκ!" του ανταπάντησε εξοργισμένη τονίζοντας το επίθετο του

"Για το Θεό Μυρσίνη... Μη το κανεις αυτό..." επενέβη σιγανα ο Ομέρ

"Πήγαινε στο γραφείο μου είπα..." ο Γιαμάν συνέχισε ακριβώς στον ίδιο χαμηλό τονο

"Τι τη θέλεις μου λες;! Με χτύπησε και εσύ..." πετάχτηκε η Μπαχάρ

"ΚΛΕΙΣΕ ΤΟ ΣΤΌΜΑ ΣΟΥ ΜΠΑΧΑΡ! ΠΑΡΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΠΙΤΙ! ΘΑ ΛΟΓΑΡΙΆΣΤΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΓΥΡΊΣΩ!" Αν και δε φώναξε πολύ, η φωνή του βγήκε δυνατή και αντήχησε στο χώρο. Εκείνη μάζεψε όση αξιοπρέπεια της έμεινε και έφυγε κλαίγοντας από το γραφείο.

"Ωραίος άντρας! Μπράβο σου..." σχολίασε ο Μπαρίς ενώ μόλις η Μπαχάρ μπήκε στο ασανσέρ η Μυρσίνη έκανε μεταβολή και βγήκε στο διάδρομο οδεύοντας προς το γραφείο της.

Σαν έμειναν οι τρεις άντρες μόνοι ο Γιαμάν γέλασε...
Ήταν τρομακτικό το γέλιο του και αυτό ήταν κάτι που παρατήρησε ακόμα και ο Ομέρ.

"Ήθελες τόσο πολύ διακαώς αυτό το 10% και τα έκανες όλα ρημαδιο;" ρώτησε ατάραχος αυτή τη φορά

"Θα έπρεπε να ντρέπεσαι ειλικρινά... Ξέρεις πολύ καλά πως ο γάμος είναι ιερός... Θα τρίζουν τα κόκαλα του πατέρα σου.."

"ΜΗ ΠΙΆΝΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΈΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΣΤΌΜΑ ΣΟΥ!" Η γροθιά του κατέληξε στο τραπέζι και ο Ομέρ αναπήδησε στη θέση του.
"Δεν έχω καμία αμφιβολία πως εσύ ήσουν αυτός που έμπαινε σφήνα σε κάθε μας δουλειά! Δε ξέρω πως..."

"Ο αδερφουλης σου ίσως ξέρει... Σωστά φιλαράκι;" τον ειρωνεύτηκε και το βλέμμα του Γιαμάν έπεσε στον Ομέρ τον οποίο τον έλουσε κρύος ιδρώτας αμέσως.

Παρόλα αυτά, ύστερα από τρία δευτερόλεπτα ο Γιαμάν γύρισε προς το Μπαρίς

"Είμαι σίγουρος πως δε θα έκανε τίποτα επιτηδευμένα ο αδερφός μου... Έχεις άλλωστε το ταλέντο να στρέφεις ανθρώπους κατά μου. Σωστά;"

"Τουλάχιστον εγώ δε κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου... Ούτε προσπαθώ να εκδικηθώ μια γυναίκα για το παρελθόν..."

"Το τι κάνω στη ζωή μου είναι δική μου υπόθεση... Και τώρα για να μη..." άκουσαν βήματα πίσω και γυρίζοντας είδαν από την ανοιχτή πόρτα τη Μυρσίνη να φεύγει από το κτήριο κρατώντας τα πράγματα της. Ο Ομέρ άνοιξε αμέσως βήμα μα ο Γιαμάν τον έπιασε από το μπράτσο και τον σταμάτησε "Άφησε την!" απαίτησε και εκείνος μαζεύτηκε. Ύστερα γύρισε προς το Μπαρίς, ξεροβηξε και πήρε μια βαθιά ανασα.
"Καλώς ήρθες στην εταιρεία λοιπόν... Αύριο να είσαι εδώ στις 8. Μετά τις δέκα επιπλήξεις έχω διακαιώματα σε αυτό το 10%... Να το θυμασαι... Δε θέλεις να προσβάλλω το μερίδιο σου και να πάμε στο δικαστήριο έτσι;" του είπε ήρεμα και ο Μπαρίς τον κοίταξε σοβαρός "Βλέπεις έχω μια αδυναμία στις ρήτρες.... Ρήτρες που επιβάλλονται ανεξαιρέτως. Ακόμα και όταν πρόκειται ο πατέρας μου να δωρίσει το 10% σε έναν φίλο..." Είπε τις λέξεις σιγα σιγά στοχεύοντας στο βαθύ τους νόημα και δίνοντας του να καταλάβει πως δεν έμαθε να παίζει αλλα ούτε και να τον πιάνουν κορόιδο... "Αν λοιπόν θέλεις να συμμετάσχεις και να υπακούς τις εντολές του 90%, φρόντισε να βρίσκεσαι στην ώρα σου πριν προσβάλλω το συμβόλαιο σου..." τόνισε με έμφαση μα πριν συνεχίσει άκουσαν το ασανσέρ να ανοίγει και είδαν έναν υπάλληλο να τρέχει στο διάδρομο

"Κύριε Ισίκ! Κύριε Ισίκ!!!" φώναξε βλέποντας τους στην αίθουσα

"Τι δουλειά έχεις εδώ Τζαν;" πήρε θέση ο Ομέρ έχοντας μια αίσθηση πως κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά.

"Κάποιος να κατέβει κάτω γρήγορα σας παρακαλώ! Ήρθε η αστυνομία και όταν η δεσποινίς Ασλάνογλου πήγε να βγει από το κτήριο τη συνέλαβαν! Είναι κάτω και ουρλιάζει αρνούμενη να τους ακολουθήσει και με το ζόρι της μεταφράζω!" αποκρίθηκε αναστατωμένος και στα επόμενα δευτερόλεπτα το σώμα του παραγκωνιστηκε και ο Γιαμάν αφήνοντας τους όλους πίσω, έτρεξε αμέσως προς το ασανσέρ...

🙄🙄🙄🙄