°°Λενε πως η πολυπλοκότητα του καθε χαρακτήρα είναι αυτή που τον κάνει μοναδικό...Μετα από ένα σημείο όμως κι όταν αυτή τρελαίνει το μυαλό σου, γίνεται ανυποφορη...°°

"Μαμά δεν έχω όρεξη τώρα για τις γκρίνιες σου. Σου είπα όχι... Δε θέλω να τα πουλήσω. Όπως και να έχει δεν είναι αυτό το θέμα τώρα... Προέκυψε και κάτι ακόμα... Τι; Ναι. Σχετικό και με το Σωτήρη και με τη δουλειά. Σωστά μαντεψες! Με τι άλλο θα μπορούσε να έχει να κάνει άλλωστε;" Πήγε μέχρι τη μπαλκονόπορτα, την άνοιξε και βγήκε στο μικρό μπαλκονακι έχοντας ένα ύφος ειρωνείας. Αναρωτήθηκε αν τελικά τα νέα ήταν καλα ή κακά. Όσο μιλούσε με τη μάνα της άλλο τόσο ενίσχυε τη σκέψη πως καλύτερα ένα χρόνο στη Τουρκία παρά να γύριζε τελικά πίσω. Ένιωθε πως είτε έκανε το ένα είτε το άλλο, το πρόβλημα έμοιαζε με ένα μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι της. Δεν θα γλίτωνε.
"Δε θα γυρίσω πίσω τώρα..." της ανακοίνωσε και ακολούθησε μια τρομακτική παύση από τη πλευρά της Φωτεινής. "Μαμά; Το συμβόλαιο μου λήγει σε ένα χρόνο... Τα λεφτά είναι διπλάσια. Αν κάνω πίσω θα πρέπει να πληρώσω τους μισθούς μου. Είναι όρος της εταιρείας που προφανώς και πρόσεξα!" είπε κάνοντας μια νευρική γκριμάτσα "Θα φροντίσω να έρθω όμως για να κλείσω ένα θεματακι...Τι; Όχι. Θα σου πω από κοντά... Είναι λεπτό ζήτημα. Πρέπει να κλείσω. Θα σε πάρω το απόγευμα" η Μυρσίνη έκλεισε το τηλέφωνο και επέστρεψε μέσα.
Κράτησε τη ψυχραιμία της στη συζήτηση με τόν Ομέρ και παρόλο που ένιωσε εκτεθειμένη ύστερα από όσα της αποκάλυψε με τους όρους του συμβολαίου, δε του το έδειξε.
Η διπλωματία σε αυτό το σημείο και έτσι όπως έγιναν τα πράγματα έπρεπε να παίξει ρόλο.
Έπρεπε να βάλει πάση θυσία στην άκρη όσα έγιναν με το Γιαμάν στο παρελθόν, να κάνει αποκλειστικά τη δουλειά της, να μη δίνει σημασία σε ότι κι αν πει ο Γιαμάν για να την εκνευρίσει και φυσικά να ψάξει να βρει ένα τρόπο να σπάσει αυτό το συμβόλαιο και μαζί με αυτό όσες ρήτρες υπήρχαν ακόμα... Ηταν σίγουρη πως αυτή, δεν ήταν η μόνη...Παρόλα αυτά όμως και παρά την εμπειρία της , πάνω στον ενθουσιασμό της δεν πήρε καν αντίγραφο για να το ελέγξει κι αυτό την ενοχλούσε...

Αφού έλεγξε την ώρα , άνοιξε τη βαλίτσα της και ξεκίνησε να τη γεμίζει με τα πράγματα της. Δεν ήταν πολλά μα πάντα όταν ταξίδευε ακόμα και για λίγες μέρες της άρεσε να τα βγάζει έξω.
Δεν ήθελε να ταξιδέψει μαζί του πίσω.
Δεν ήθελε να βρεθεί ξανά μαζί του μέσα στο αεροπλάνο μα ούτε ήθελε να του δώσει τροφή για άλλους καυγάδες. Σκέφτηκε να τα μαζέψει και να φύγει άμεσα δίχως να τον ενημερώσει μα ήξερε πως αυτό θα δημιουργούσε καινούριους καυγαδες.
Απο την άλλη όμως, ίσως ήταν και ένας τρόπος να του δείξει επιτέλους κάποια όρια. Ήταν πεπεισμένη πως οι αντιδράσεις του είχαν πηγή τα όσα έγιναν ανάμεσα τους και πως απλώς φοβόταν μήπως άνοιγε η Μυρσίνη το στόμα της και του έφερνε προβλήματα μα αυτό δε του έδινε το δικαίωμα να φέρεται με αυτό το τρόπο.
Όσο έφτιαχνε τα ρούχα της άλλο τόσο ένιωθε το αίμα της να βράζει. Η μία σκέψη έφερνε την άλλη ώσπου έκλεισε με δύναμη τη βαλίτσα και γύρισε προς το τηλέφωνο του δωματίου.
Το έπιασε δίχως άλλη σκέψη, κάλεσε τη ρεσεψιόν και περίμενε...

******

"Ωραίο σπίτι ..." παραδέχθηκε ο Σωτήρης σαν έφτασαν στα προάστια.

"Ο μπαμπάς επιλέγει μέτρια σπίτια. Τα πολύ φανταχτερά τραβάνε τα βλέμματα βλέπεις..."

"Και επειδή; Ακομα δε μου εξήγησες τι ακριβώς δουλειά κάνει... Δεν έχω καταλάβει"

"Θα καταλαβεις. Δεν είναι δα και κάτι τρομερό μην ανησυχείς..."

"Αν αυτό κάνει τα πράγματα καλύτερα φυσικά και δεν ανησυχώ..."

"Καλά , κάποια πράγματα όπως είναι φυσικό δεν είναι ευκολα. Θα χρειαστεί σκληρή δουλειά αλλά γενικά το χρήμα είναι πιο εύκολο"

"Γιατί δεν μένεις σε ένα καλύτερο σπίτι αν ο πατέρας σου έχει τη δυνατότητα να μένει σε ένα διόροφο; Από τότε που σε θυμάμαι, πάντα ζεις μέσα στη λιτότητα"

"Γιατί αν ζούσα στη χλιδή θα έδινα στίγμα"

"Στίγμα;"

"Αμάν βρε Σωτήρη! Λοιπόν, η δουλειά έχει αρκετά χρήματα. Βέβαια θα χρειαστεί κάτι σαν ενέχυρο αλλά μη φοβασαι. Αξίζει τον κόπο!"

"Μα δεν έχω και πολλά. Τι ακριβώς εννοείς;"

Η Τατιάνα σταμάτησε πριν περάσουν την αυλοπορτα και τον κοίταξε

"Νόμιζα πως θα καταλάβαινες μα από ότι φαίνεται, έπεσα έξω... Ο μπαμπάς ασχολείται με εμπόριο χόρτου Σωτήρη!"

"Χόρτου;" ρώτησε μα εν μέρη αντιλήφθηκε

"Ναι. Μη με κοιτάζεις έτσι! Τώρα καταλαβαίνεις γιατί δε λέω τίποτα και μένω εκεί που μένω;"

"Απίστευτο!" αναφώνησε σαν κατάλαβε πια

"Μη φανταστείς πως είναι κανένας μεγαλοεμπορος.... Λίγα χρόνια έχει που ξεκίνησε... Μέχρι στιγμής όμως τα πάει καλά. Ξέρω πως είναι παράνομο. Ξέρω πως αν γίνει κάτι θα αποβεί επικίνδυνο μα είναι εξαιρετικά κερδοφόρο... Δε θα συνεχίσει αυτή τη δουλειά. Ένα δύο χρόνια ακόμα..."

"Μαλιστα..."

"Τι; Τώρα γιατί κοιτάς έτσι; Δε πιστεύω να άλλαξαν τα συναισθήματα σου για μένα..." είπε πλησιάζοντας τον και κοιτώντας τον, λάγνα "Εγώ σαγαπαω είτε έχεις δουλειά είτε δεν έχεις... Μπορουμε να μείνουμε μαζί και να χωρίσεις αν θέλεις από τη Μυρσίνη! Να κάνουμε μια νέα αρχή!"

"Αυτό ξέρεις πως δεν είναι εύκολο..."

"Αμάν βρε Σωτήρη! Πες μου ότι φοβάσαι για το σπίτι... Υπάρχει λύση μην αγχωνεσαι..."

"Τι λύση μωρέ Τατιάνα; Αφού ξέρεις τη κατάσταση!"

"Τι θα έλεγες αν έκανα μια πρόταση;"

"Πρόταση;"

"Αμε...  Θα γράψεις το σπίτι στο μπαμπά μου η σε μένα μέσω συμβολαιογράφου και ο μπαμπάς θα σου δώσει στο χέρι 50.000 ευρώ... Με αυτά θα κάνεις νέα αρχή και θα έχουμε και το σπίτι ασφαλισμένο να μη σου το πάρει κανείς. Επίσης θα δουλέψεις με το μπαμπά για αρχή και μόλις βγει το διαζύγιο, θα σου δώσει πίσω το σπίτι εννοείται! Τα 50.000 είτε θα τα δώσουμε σιγά σιγά, είτε θα κάνεις δυο δουλειές δωρεάν για εκείνον... Πως σου φαίνεται;"

"Δύο δουλειές;!"

"Ω ναι.. 25χιλιαρικα η κάθε μία. Τόσο εύκολα.... Αρκεί να μου γράψεις το σπίτι για να μην υπάρχει φόβος να το διεκδικήσει κανένας...Λοιπόν μωρό μου;" του κουνήθηκε χαμογελαστή κι εκείνος τη κοίταξε μπερδεμένος...

*****

Μόλις το πόδι του πάτησε έξω από το αεροπλανο , φόρεσε τα γυαλιά του και περπάτησε ως το αυτοκίνητο που τον περίμενε... Μόνος...
Η Μυρσίνη δίχως να τον ενημερώσει τα μάζεψε και επέστρεψε εν τέλει μόνη της πίσω. Δεν της είχε θυμώσει τόσο όσο σίγουρα εκείνη πίστευε. Αντιθέτως, μέσα σε όλη αυτή τη τρέλα που επικρατούσε ολόγυρα τον γλίτωσε από λίγες περίεργες ώρες που θα ήταν και οι δύο κλεισμένοι σε εκείνο το ιπτάμενο κουτί και σίγουρα θα οδηγούσαν σε έναν ακόμα καυγά.
Αν ήθελε να ταξιδέψει μόνη, μπορούσε να ταξιδέψει μόνη. Δεν ήταν αιχμάλωτη, δεν ήταν υποχρεωμένη να τον ακολουθήσει...
Ο Γιαμάν κατά τη διάρκεια της πτήσης προσπάθησε να "δέσει" όσο το δυνατόν περισσότερα τις σκέψεις του μυαλού του και να βάλει τα πάντα σε μια τάξη.
Ενημερώθηκε φυσικά από τον Ομέρ πως θέλησε να σπασει το συμβολαίου της μα εκείνος την απέτρεψε εξηγώντας της , τη ρήτρα και αυτό συνέβαλε ακόμα πιο πολύ για να τον κάνει να αντιληφθεί τη κατάσταση. Έπρεπε να ηρεμήσει. Έπρεπε να χαλαρώσει. Έπρεπε να κανει αυτό που έκανε εξ αρχής...
Να διοικεί μια εταιρεία και να ανεβαίνει στην ιεραρχία έχοντας μια μίζερη ερωτική ζωή γιατί έτσι ήρθαν τα πράγματα...
Έπρεπε να καταπατήσει και να σκοτώσει κάθε ορμή που έβγαινε στο κορμί του γιατί πολύ απλά, δεν είχε μέλλον. Δεν είχε προοπτική. Δεν είχε υπόσταση...
Πέρασε μαζι της μια βραδιά , ίσως τη καλύτερη ερωτική βραδιά της ζωής του και έπειτα παντρεύτηκε...
Όσο λάθος κι αν ήταν αυτό, το γεγονός πως σκέφτηκε να απατήσει ξανά τη Μπαχάρ μαζί της αλλά και να τη χωρίσει , ήταν ακόμα πιο λάθος.

Το μόνο πράγμα που δεν ηρέμησε στα σωθικά του ήταν η απογοήτευση και ο θυμός μετέπειτα , για τη πράξη της Μπαχάρ. Προσπάθησε να βρει χίλιες δυο δικαιολογίες μα ήταν μάταιο.
Έδρασε πίσω από τη πλάτη του και ήθελε εξηγήσεις.

"Κύριε Ισίκ; Σε πέντε λεπτά φτανουμε σπίτι σας" του ανακοίνωσε ο οδηγός βγάζοντας τον από τις σκέψεις και εκείνος ετοιμάστηκε...
Έπρεπε να βάλει κάποια πράγματα σε μια τάξη και να θέσει όρια πριν ξεφύγει η κατάσταση. Αν ήθελε να τηρήσει τον όρκο τόσο προς το πατέρα του, όσο και προς το Θεό που αντάλλαξε όρκους αγάπης μαζί της μπροστά του, έπρεπε να ξεκαθαρίσει. Τη Μπαχάρ την αγαπούσε. Την ήξερε από μικρό κοριτσάκι. Μα αυτό ήταν που ποτέ δεν κατάλαβαν οι δικοί του... Τη διαφορά του να γνωρίζεις κάποιον από παιδί, και το να είσαι ερωτευμένος...

Μόλις το αμάξι πάρκαρε έξω από την έπαυλη του , ευχαρίστησε τον οδηγό και κατέβηκε. Το αμάξι της ήταν εκεί μα το ίδιο και της πεθεράς του. Με ένα σμπαρο, δύο τρυγόνια...

****

"Ευχαριστώ που ήρθες..." σηκώθηκε, του χάρισε ένα φιλί στο μάγουλο και κάθισε ξανά

"Μα είναι δυνατον να μην ερχόμουν; Πως ήταν το ταξίδι; Γιατί επέστρεψες μόνη;"

Η Μυρσίνη αναστεναξε. Επέλεξε να κάνει ένα μπανιο μόλις γύρισε και να βρεθεί με τον Ομέρ για να ξεκαθαρίσει.

"Το ταξίδι ήταν εντάξει... Ήθελα να μιλήσουμε"

"Με τρομάζεις... Είσαι τόσο σοβαρή. Δεν μου ανέφερες καν πως είναι η Σοφία και το μωρό... Μαλωσατε έτσι;" έκανε τον ανηξερο

"Δεν βγάζω άκρη με τον αδερφό σου..." Παραδέχθηκε "Τη μια είναι φυσιολογικός και την άλλη τρελαίνεται... Μα δεν ήρθα να μιλήσουμε για αυτό Ομέρ... Αυτό ξέρω να το διαχειρίζομαι..."

"Και τότε; Ξέρω πως ο αδερφός μου είναι περίεργος και πολλές φορές ευέξαπτος και κυκλοθυμικός μα ανέλαβε πολλά στις πλάτες του..."

"Αυτός είναι ο λόγος που δρα ύπουλα βάζοντας ρήτρες στα συμβόλαια των εργαζομένων του;" πέταξε μέσα στα μούτρα του και ο Ομέρ αναστεναξε.

"Μυρσίνη; Ήταν εκεί... Μπορούσες να το διαβάσεις. Σωστά; Δεν αντιλέγω. Ήταν με πιο μικρά γράμματα και κάποια ήταν στα τουρκικά μα έτσι είναι τα συμβόλαια εδώ"

"Α ναι; εγώ ξέρω πως ένας εργοδότης οφείλει να ενημερώσει Ομέρ!" ανέβασε λίγο το τόνο της "όπως και να έχει όμως, κάτι μου λέει πως υπάρχουν κι άλλα κρυφα θεματακια... Σωστά;" ειρωνεύτηκε

"Δε νομίζω κάτι άλλο να έχει σημασία..."

"Όλα έχουν σημασία! Θέλω να μάθω ακριβώς κάθε ρήτρα και φυσικά να μου φέρεις το αντίγραφο που ξέχασα να πάρω από το γραφείο σου γιατί η ηλίθια σας εμπιστεύτηκα σαν εταιρεία!"

"Μυρσίνη μην νευριάζεις, να χαρείς... Θέλεις να μάθεις; Θα σου πω. Αλλά έτσι είναι η πολιτική μας. Δε φταίει εκείνος ούτε κανένας. Είναι μια προοπτική για τους υπαλλήλους μας αυτή... Σαν να παίρνουν αυτόματη προαγωγή!"

"Μάλιστα...." Του είπε με ειρωνεία "Τα υπόλοιπα;"

"Τα υπόλοιπα νομίζω είναι πάνω κάτω ίδια σε όλες τις επιχειρήσεις αυτού του τύπου..."

"Όπως;" επέμεινε εκείνη

"Απαγορεύονται οι προσωπικές αγοραπωλησίες έκτος εταιρείας που αποδίδουν προσωπικό όφελος στον εργαζόμενο, όπως η πώληση κάποιας κατοικίας χωρίς ενημέρωση και άδεια... Σε περίπτωση κάποια πώλησης χωρίς ενημέρωση, η εταιρεία μπορεί να το εκλάβει ως δόλο και να ζητήσει σαν αποζημίωση τα χρήματα στο διπλάσιο..."

"Είστε τρελοί;" απόρησε σκεπτόμενη το σπίτι και το μαγαζί

"Αυτό είναι ρήτρα προστασίας! Δε καταλαβαίνω γιατί σε βρίσκει αντίθετη! Όλες οι κτηματομεσιτικες έχουν! Αν κάθε υπάλληλος ήταν ελεύθερος να πουλήσει ότι θέλει , ποιος μου λέει εμένα πως δε θα εκμεταλλευτεί κάποιο ακίνητο μέσα από την εταιρεία για δικό του όφελος;"

"Κι αν κάποιος έχει ένα δικό του σπίτι για παράδειγμα;"

"Πρέπει να ενημερώσει πρώτα για αυτο και φυσικά να παρουσιάσει τα στοιχεία πως το οίκημα του ανήκει... Επίσης μπαίνει αυτόματα στην λίστα της εταιρείας η οποία δικαιούται ένα 10% επί της πώλησης...Αν ο υπάλληλος το κανει κρυφά, η εταιρεία αποκτά το 200%.... Αν το μάθει εννοείται"

"Αυτό είναι παρανοϊκό ξέρεις..."

"Κι όμως εδώ είναι νόμιμο. Γιατί σε ενοχλεί όμως; Έχεις κάτι δικό σου που σκέφτεσαι να πουλήσεις;"

"Όχι" Απάντησε ξερά.

"Ε τότε; Όπως και να έχει, τα πας υπέροχα. Προσπάθησε σε παρακαλώ να πας λίγο με τα νερά του για να μην υπάρχουν εντάσεις..."

"Γιατί δε προσπαθεί να πάει εκείνος με τα δικά μου;" ανταπάντησε εκνευρισμένη μα σαν ένιωσε πως ήταν έτοιμη να ξεσπάσει τα νεύρα της σε λάθος άτομο, αναστεναξε "Με συγχωρείς. Υποθέτω πως η ενταση της στιγμής δε βοηθάει..."

"Θέλεις να πάμε για φαγητό; Εγώ κι εσύ... Δίχως να χρειαστεί να μιλήσουμε για κανέναν άλλο... Λίγα θαλασσινά, λίγο λευκό κρασί, λίγη μουσική... Νομίζω το έχεις αναγκη ..." είπε χαμηλά αγγίζοντας με το χέρι του, το δικό της...

"Δε νομίζω πως είναι φρόνιμο Ομέρ... Ήρθα απευθείας και είμαι λιγάκι κουρασμένη..."

"Δείπνο σπίτι μου τότε; Να νιώσεις και πιο άνετα;"

"Σπίτι σου;!"

"Γιατί όχι; εγώ έχω έρθει ήδη στο δικό σου πόσες φορές..." είπε χαμογελώντας της γλυκά και εκείνη ανταπέδωσε "Είμαστε φίλοι σωστά;" συμπλήρωσε θέλοντας να τη κάνει να νιώσει πιο ελεύθερη και εκείνη χαμογέλασε

"Σωστά..."

"Ε τότε γιατί το συζητάμε; Άντε σήκω!" αποκρίθηκε χαρωπά και της άπλωσε το χέρι "Πάμε τσακ μπαμ να πάρουμε δυο πραγματακια από το μάρκετ και έπειτα σπίτι!" Μόλις η Μυρσίνη σηκώθηκε και μάζεψε τα πράγματά της , ο Ομέρ τη σταμάτησε απαλά και τη κοίταξε κατάματα "Δεν συνηθίζω να έρχομαι τόσο κοντά με κανένα υπάλληλο Μυρσίνη... Σε σένα όμως εκτός από έναν συνεργάτη, βλέπω ένα πρόσωπο εμπιστοσύνης αλλά και κατανόησης..."

"Γιατί μου το λες τώρα αυτό;"

"Ένιωσα πως έπρεπε να στο πω... Δε θέλω να με περασεις για κανενα τύπο που τα κάνω συνέχεια αυτά..."

"Δεν βγάζω τόσο εύκολα συμπεράσματα Ομέρ..
Μην ανησυχείς... Πάμε;"

"Πάμε!"

*******

"Δε ντρέπεσαι να φωνάζεις έτσι μπροστά στη μαμα;"

"Ολόκληρος άντρας και δε σέβεσαι τίποτα!"

"Για εμάς το κάναμε! Να αποκτήσουμε ένα παιδί και να ζήσουμε πάλι ευτυχισμένοι!"

"Εγώ; Εσύ είσαι αυτός που άλλαξε! Τι έχεις πάθει μου λες;"

"Κάθε φορά που πας σε αυτούς γυρίζεις και μαλώνουμε! Η αμαρτίες τους μας επιβαρύνουν στα μάτια του Θεού , δε το βλέπεις;!"

"Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σαγαπαω! Δεν ήταν ούτε δική μου επιλογή αυτός ο γάμος μα τον δέχθηκα με όλη τη ψυχή μου γιατί πολύ απλά πάντα σε έβλεπα σαν τον πατέρα των παιδιών μου!"

"Μην ανακατεύεις τη μαμά! Δεν έχει καμία σχέση!"

"Σε ικετεύω Γιαμάν... Νιώθω πως φεύγεις. Σταμάτα να φεύγεις! Δώσαμε όρκο μπροστά στα μάτια του Θεού αιώνιας πίστης και αγάπης! Ορκίστηκες στο πατέρα μου να με κάνεις ευτυχισμένη! Για μένα ένα παιδί είναι ευτυχία! Πως μπόρεσες να το αποτρέψεις;"

"Εγώ; Εγώ ήθελα απλά να σου κάνω έκπληξη! Η μήπως δε θέλεις ένα παιδί μαζί μου; Δε με αγαπάς; Αυτό ήταν; Φυσικά και όχι! Στα έδωσα όλα εξ αρχής! Την αγνότητα μου, τη καρδιά μου, το κορμί και τη ψυχή μου! Κι εσύ ορκίστηκες να τα τιμας με πίστη και ευλάβεια όπως όλοι οι ευσεβής άντρες του τόπου μας!"

"Βλέπεις ζευγάρια που δεν πιστεύουν στο Θεό και που παντρεύονται και μετά απαιτούν! Δε θα γίνουμε σαν αυτά... Υποσχεσου μου... Αυτά είναι κατάρα..."

"Ο θεός ευλόγησε την αγάπη μας....μη την καταστρέψουμε με αμαρτίες..."

"Θα πήγαινες ποτέ με άλλη γυναίκα; Μήπως υπάρχει άλλη;!"

"Σαγαπαω πιο πολύ από τη ζωή μου!"

Τόσα λόγια....
Τόσες πράγματα που ειπώθηκαν και άλλα τόσα που έμειναν πίσω...
Ποτέ πριν δεν είχαν καυγαδισει έτσι...
Ο Γιαμάν έδιωξε κακήν κακώς τη μάνα της αφού της τα έψαλλε για τα καλά και έπειτα έριξε ένα καυγά με τη Μπαχάρ που δεν είχε προηγούμενο...
Ότι και αν της έλεγε όμως , η επιμονή της αρχικά, πως η πράξη της ήταν σωστή τον εβγαζε εκτός εαυτού ενώ το γεγονός πως έφερνε συνέχεια τους όρκους στη κουβέντα, τον εξόργισε.
Ούτε μια ώρα δεν άντεξε από τη στιγμή που μπήκε σπίτι μέχρι την ώρα που της είπε ότι θέλει να πάρει αέρα  , πήρε το αμάξι και έφυγε.
Ήταν θαρρείς και άλλαξε δραματικά η στάση της μέσα σε λίγες μέρες...
Ολοένα και του έλεγε πόσο τον αγαπάει, πόσο σημαντικός ήταν ο γάμος στη θρησκεία τους, πόσο καταραμένη ήταν η μοιχεία και άλλα τέτοια που στη κατάσταση του, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο για να φύγει από το σπίτι.
Επέμενε τόσο στο θέμα της μοιχείας που δεν καταλάβαινε... Από τη μέρα που παντρεύτηκαν αλλά και γενικά από τότε που την αρραβωνιάστηκε την απάτησε μονάχα μια φορά κι αυτό ήταν πριν τον γάμο στη Κωνσταντινούπολη. Εκείνη όμως το είχε σαν βασικό θέμα στη κουβέντα τους και τον εξόργιζε.
Μιλούσε σαν τρελή...
Δεν άκουγε...
Απαιτούσε ένα παιδί παρά τα όσα της εξήγησε και όταν πια τις έβαλε τις φωνές έπεσε  στα πόδια του κλαίγοντας και παρακαλώντας τον, να τη νιώσει και να τη καταλάβει. Τι να καταλάβει όμως από τη τρελή συμπεριφορά της;
Του ζήτησε να συγχωρέσει εν τέλει τη σκέψη της για να αποκτήσουν με αυτό το τρόπο παιδί εν άγνοια του, και στο τέλος του είπε πως όλα θα αλλαζαν...
Του ζήτησε να ξεκινήσει να εργάζεται στην εταιρεία σαν βοηθός του για να βρίσκονται κοντά και να μην είναι κλεισμένη σπίτι.
Του είπε πως κατά πάσα πιθανότητα αυτο έφταιγε για τη συμπεριφορά της...
Ίσως απλά ήθελε να κανει κάτι νέο και διαφορετικό στη ζωη της...
Ο Γιαμάν της αρνήθηκε φυσικά αυτή τη "τρέλα" όπως την ονόμασε και της ζήτησε να βρει κάτι άλλο να απασχολεί τον εαυτό της μα εκείνη θύμωσε ξανά...
Στο τέλος της ζήτησε λιγάκι χρόνο και έφυγε από το σπίτι πριν τρελαθεί...

Έβλεπε γύρω του τείχη να καταρρέουν και όλα να παίρνουν μια δυσοίωνη τροπή...
Σίγουρα δεν υπήρχε περίπτωση να δεχθεί τη Μπαχάρ στην εταιρεία και η επιμονή της, δεν είχε εξήγηση.
Παρόλα αυτά," ο εγκλεισμός της" στο σπίτι, είχε μια δικαιολογία για τις πράξεις της μα ποτέ δεν της φόρεσε "λουρι" . Πάντα ήταν ελεύθερη να πάει όπου  επιθυμεί...
Δεν έφταιγε που εκείνη επέλεγε να μένει σπίτι σαν καλή νοικοκυρά που ήθελε να είναι...

Έφτασε έξω από το συγκρότημα του προσωπικού της εταιρείας και σταμάτησε...
Ένα ακόμα πράγμα που ήθελε να κάνει ήταν να ξεκαθαρίσει τα όρια με τη Μυρσίνη. Στη σκέψη όμως πως όλο αυτό ήταν απλά μια ψεύτικη δικαιολογία που επλασε το μυαλό του για να βρεθεί μαζί της και να μαλώσουν που επέλεξε να φύγει μόνη, έβαλε πάλι μπρος το αμάξι και ξεκίνησε. Νευρίαζε με τον εαυτό του και με το πόση επιρροή είχε εν τέλει εκείνη η γυναίκα πάνω του. Τόσο θετική όσο και αρνητική...
Δεν έβλεπε πλέον το σκοπό του μαζί της...
Εκδίκηση; Ως προς τι;
Πάντα έλεγε πως ο θείος του πέθανε άδοξα εξαιτίας τους αλλά ποιο ήταν τελικά το νόημα σε αυτό; Τι ακριβώς θα έκανε; Θα την εξευτελιζε; Με τι τρόπο; Θα της έπαιρνε τη περιουσί οπως ήταν το αρχικό σχέδιο; Αλλά τι θα κέρδιζε και πάλι με αυτό; Μίσος που πέρασε από γενιά σε γενιά και έναν έρωτα που ήταν καταραμένος χρόνια πριν με εκείνον να βρίσκεται στο επίκεντρο αυτού, χωρίς λόγο τελικά...
Βρέθηκε εν γνώση του παγιδευμένος στα δίχτυα μιας Ασλάνογλου και οι ρόλοι αντιστράφηκαν...
Δε θα επέτρεπε όμως να έχει και εκείνος ένα τόσο άσχημο τέλος...
Αν αυτές οι γυναίκες ήταν κατάρα για την οικογένεια του, ίσως τελικά έπρεπε να μείνει μακριά. Ίσως αυτό ήταν το κλειδί...
Με όλα όσα γινόντουσαν δεν είχε ούτε την όρεξη πια να διεκδικήσει τίποτα από εκείνη... Πόσο μάλλον τη περιουσία της για μια υποτιθέμενη ηθική βλάβη ετών... Δεν ήταν ηλίθιος...
Ήξερε καλά πως τα χρόνια περνάνε και οι εποχές αλλάζουν... Ήξερε καλά απο την αρχή πως η εξιλέωση δεν έρχεται με εκδίκηση...
Κρύφτηκε πίσω από το προσωπείο του τέλειου γιου και ενός πατέρα που τον έβαλε να ορκιστεί εκδίκηση για κάθε απόγονο τους μα στη τελική ποιο ήταν το νόημα;
Τόσοι όρκοι...
Τόσες υποσχέσεις...
Αν για ένα πράγμα ίσως είχαν όλοι δίκιο ήταν η κατάρα αυτής της οικογένειας και ο όλεθρος που έσπερναν στο πέρασμα τους..
Αν θα έπρεπε να τους κατηγορήσει για κάτι, θα ήταν τα προβλήματα που σπέρνουν από δω και από εκεί , κι αυτό θα ήταν το πιο σωστό και το πιο αληθές...

Τα βήματα τον οδήγησαν έξω από το σπίτι του αδερφού του, σκεπτόμενος να μιλήσουν έτσι ώστε να πάρει λίγες μέρες άδεια και να αναλάβει ο Ομέρ. Να βάλει λίγο το μυαλό του σε τάξη και να ηρεμήσει.
Πέρασε ήδη μια ώρα στο αμάξι κάνοντας ένα τεράστιο εσωτερικό μονόλογο και κατέληξε πως για να βρει τον εαυτό του, έπρεπε να χαλαρώσει και να τα βάλει σε μια σειρά.
Απο την άλλη , ίσως είχε και τη κρυφή ανάγκη να μιλήσει και σε κάποιον δικό του για λίγο.
Μπορεί με τον Ομέρ να μάλωναν και να είχαν τις προστριβές τους μα ήταν ο αδερφός του και τον αγαπούσε...
Το αμάξι του ήταν εκεί και ο Γιαμάν πάρκαρε πλάι του και κατέβηκε...

Πλησίασε τη πόρτα και λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι, κοκαλωσε...
Άκουσε φωνές...
Μια συγκεκρινη όμως ξεχώρισε...
Επειτα γέλιο...
Ένα γνώριμο γυναικείο γέλιο που σαν χτύπησε στα αυτιά του, τον έκανε να χάσει όλα όσα πάσχιζε να ανακτήσει και θόλωσε....

❤️❤️❤️❤️