°°Μια εγώ, μια εσύ, στο τέλος θα χάσουμε και οι δυο...°°

Η βασανιστική διαδρομή μέχρι το νοσοκομείο είχε επιτέλους τελειώσει και το τζιπ πάρκαρε στο πάρκινγκ.
Ο Γιαμάν είχε ήδη μεριμνήσει για το μεταφορικό τους μέσο και επέλεξε να οδηγήσει ο ίδιος. Η Μυρσίνη από την άλλη, κάθισε στο πίσω κάθισμα σιωπηλή αποφεύγοντας συνεχώς τα έντονα βλέμματα του μέσα από το καθρέφτη.
Ίσως το παρατραβηξε μα του χρειαζόταν.
Ο Γιαμάν βγήκε δίχως να της πει λέξη και έκλεισε τη πόρτα δυνατά πίσω του.
Ήταν εμφανώς εκνευρισμένος και δε μπορούσε να κρυφτεί μα στη τελική, τι ήθελε εν τέλει; Η Μυρσίνη άρχισε να πιστεύει πως θυμόταν μια χαρά όσα έγιναν ανάμεσα τους μα όντας το αφεντικό της και φυσικά ένα παντρεμένο αφεντικό, πέρασε σε μια επίθεση δίχως λόγο , υπό το φόβο πως ίσως έβγαιναν όλα στη φόρα.
Και πάλι όμως ήταν δύο μεγάλοι άνθρωποι και μπορούσαν κάλλιστα να το συζητήσουν. Σωστά; ίσως...

Κατέβηκε από το αμάξι και εκείνος είχε ήδη μπει στο νοσοκομείο.
Δε φοβόταν μήπως δε βρει το δωμάτιο ή το μέρος που την είχαν... Το άρωμα του ήταν τόσο δυνατό που αν ακολουθούσε τη μυρωδιά του, θα έφτανε και εκείνη στο προορισμό της με σιγουριά.

"Τελειώνετε δεσποινίς!" είδε αξαφνα το κεφάλι του να βγαίνει από τις αυτόματες πόρτες και τρόμαξε.
"Στο 204 είναι! Δε θα σας περιμένω!"

"Δε σας το ζήτησε κανένας!" ανταπάντησε πλησιάζοντας και εκείνος την αγριοκοίταξε.

"Νοσοκομείο είναι εδώ! Δε θα κάνουμε διπλές, τριπλές διαδρομές κρατώντας το ασανσέρ! Πάρτε τα πόδια σας!"
Η Μυρσίνη στάθηκε μπροστά του.
Ήταν αρκετά πιο κοντή και τον κοίταζε εντελώς εχθρικά. Ο Γιαμάν από την άλλη, χώρισε τα χείλη του σε ένα στραβό χαμόγελο και της χαμογέλασε.
"Σαν στρουμφάκι μοιάζετε με αυτή τη μπλε μπλούζα.." αστειευτηκε κοιτώντας τη και εκείνη μίκρυνε το βλέμμα και σηκώνοντας το πόδι της, τον πάτησε με όλη της δύναμη .
"Αουτς!"

"Έτσι δε κάνουν τα στρουμφάκια στο Δρακουμέλ;" Τον ειρωνεύτηκε και ήρθε η σειρά του να τη κοιτάξει άγρια
"Α! Και μη φωνάζετε!" τον μάλωσε προσπερνώντας τον "Είμαστε σε νοσοκομείο!" Τον άκουγε να την ακολουθεί μουρμουριζοντας κάτι στα τουρκικά και έχοντας τραβήξει τα βλέμματα γύρω τους μα δε την ένοιαζε. Για εκείνη, ο γύρος ήταν υπέρ της.
Μπήκε σαν κύρια στο ασανσέρ και σήκωσε το φρύδι της. "Πάρτε τα πόδια σας κύριε Ισίκ! Δε θα κάνουμε διπλές τριπλές διαδρομές!"

Έριξε ένα βλέμμα γύρω του σε όσους τους κοιτούσαν και μπήκε στο ασανσέρ.
Μόλις έκλεισαν οι πόρτες, και έτσι όπως ήταν κολλημένη στο πίσω μέρος του ασανσέρ, γύρισε προς το μέρος της, κόλλησε τις παλάμες του δίχως προειδοποίηση δεξιά και αριστερά από το κεφάλι της, και έσκυψε σαν θεόρατο θεριό από πάνω της.

"Ξέρεις τι είμαι ικανός να κάνω;" ρώτησε σοβαρός

"Ένα βήμα πίσω πριν σας κλωτσησω μήπως;"

"Σοβαρά; Τότε γιατι τρέμετε δεσποινίς Ασλάνογλου;" ο Γιαμάν χαμήλωσε απειλητικά το κεφάλι προς το μέρος της απολαμβάνοντας κάθε σπιθαμή του φοβισμένου της προσώπου.
Ήταν τόσο γοητευτικός. Δε μπορούσε να το αρνηθεί στον εαυτό της. Μα όσο κι αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί, είχε μπροστά της έναν παντρεμένο άντρα. Έναν άντρα που ναι μεν είχαν περάσει μια όμορφη νύχτα μαζί, μα δεν ήταν δικός της. Δε μπορούσε να τον καταλάβει. Αυτά τα απότομα τραβήγματα του και αυτές οι εκφράσεις του που άλλαζαν τόσο γρήγορα, τη μπερδευαν. Έκαναν τη καρδιά της να χτυπάει δυνατά και ένιωθε πως χάνει τη μπάλα.

"Αν δεν κάνετε ένα βήμα πίσω, θα σας κλωτσησω" τον απείλησε για δεύτερη φορά προσπαθώντας να ανακτήσει την αυτοκυριαρχία της . Ήθελε τόσο να τον ρωτήσει κατάμουτρα, τι διάολο θέλει επιτέλους από εκείνη μα δεν έβρισκε το σθένος... Κάθε φορά που ερχόταν τόσο πολύ κοντά της, ένιωθε πως όλο το κορμί της γινόταν τρωτό σημείο. Έβαλε τα χέρια της στο στήθος του για να τον απωθήσει μα έστεκε σαν βράχος μπροστά της
"Κύριε Ισίκ... Τρίτη και τελευταία... Κάντε ένα βήμα πίσω αλλιώς...."

"Αλλιώς τι;..." αποκρίθηκε αξαφνα  μα εκείνη δε μάσησε. Βλέποντας το ασανσέρ να φτάνει στο δεύτερο όροφο, του χάρισε μια ελαφριά κλωτσιά ανάμεσα στα πόδια και εκείνος κόντεψε να πέσει καταχαμα. Έπιασε τα τοιχώματα του ασανσέρ γρυλιζοντας και έβγαλε ένα βογγητο πόνου

"Οnu boğacağım !!"(θα τη πνίξω)

"Σας προειδοποίησα!" του είπε χαρωπή και σαν άνοιξαν οι πόρτες , τον παράτησε και βγήκε στο διάδρομο. Πλέον ήταν σίγουρη πως έβριζε στα τουρκικά αλλά εκείνη το διασκέδασε.
Βρήκε το 204, χτύπησε μια φορά και μπήκε μέσα πριν τη προλάβει

"Μυρσίνη!!" Το ουρλιαχτό της Σοφίας δεν είχε προηγούμενο ενώ αμέσως μόλις η Μυρσίνη έτρεξε και την αγκάλιασε , κόντεψε να βάλει τα κλάματα "Γέννησα μόνη μου! Γουρούνα! Που ήσουν!" τη βομβάρδισε

"Ακόμα ορμονικά έχεις έτσι;" ρώτησε ήρεμα η Μυρσίνη και η Σοφία χαμογέλασε φαρδιά πλατιά και την έσφιξε εκ νέου στην αγκαλιά της.
Πριν προλάβουν όμως να ανταλλάξουν άλλες κουβέντες η πόρτα άνοιξε και ο Γιαμάν μπηκε μέσα αλαφιασμενος και κατακόκκινος

"Γιαμάν!" αναφώνησε η Σοφία μα αμέσως άλλαξε ύφος "Τι έπαθες και είσαι έτσι; Εγώ γέννησα όχι εσύ!" τον ειρωνεύτηκε

"Σκόνταψε πάνω σε ένα στρουμφ!" τον πρόλαβε η Μυρσίνη πριν μιλήσει και εκείνος κοκκινησε ακόμα περισσότερο από θυμό

"Seni kollarıma alır almaz ne kadar acı çekeceğini göreceksin!" (Μόλις σε πιάσω στα χέρια μου θα δεις τι θα πάθεις!" αναφώνησε με τη Σοφία να σμίγει τα φρύδια αφού κατάλαβε τι είπε στα τουρκικά

"Τον Κεναν τον πήρες να του πεις πως φτάσατε;" ρώτησε και ο Γιαμάν παίρνοντας μια βαθιά ανάσα έστρεψε το βλέμμα του πάνω της.

"Πάω να τον πάρω..."

"Στο καλό και να μας γράφεις!" σχολίασε στα ελληνικά η Μυρσίνη και η Σοφία έμεινε κάγκελο να τους κοιτάζει.

"Πήγαινε να πάρεις το Γιαμάν!" Φώναξε "Τον Κενάν εννοώ!" διόρθωσε τον εαυτό της και μόλις βγήκε και έμειναν μόνες , πήρε ένα ύφος που η Μυρσίνη αναγνώρισε αμέσως

"Τίποτα δεν έγινε! Απλώς δεν τον αντέχω!" της απάντησε πριν καν ρωτήσει

"Το Γιαμάν; Αυτός είναι ένας άγγελος με κοροϊδεύεις;"

"Ναι... Με ουρά και κέρατα!"

"Μυρσίνη τι έκανε; Σε βάζει και δουλεύεις πολύ έτσι; Κάτσε να έρθει και θα του δείξω εγώ! Του είπα να σε προσέχει!"

"Δε θέλω να με προσέχει! Τέλος πάντων! Δε θα μιλήσουμε για αυτόν τώρα... Πως είσαι; Το μωρό;" άλλαξε κουβέντα

"Μια χαρά είμαι όπως βλέπεις και το μωρό ακόμα καλύτερα. Και τώρα λέγε τι διάολο συμβαίνει πριν πάρω ανάποδες! Δεν είναι συμπεριφορά αυτή ανάμεσα σας..."

"Και γιατί δεν είναι;"

"Μυρσίνη;" την προσφώνησε με το όνομα της σχεδόν απειλώντας τη "Τι συμβαίνει μεταξύ σας; Και δε θέλω να ακούσω ψέματα... Τα σιχαίνομαι και το ξέρεις καλά! Νομίζω δεν σου είπα ποτέ ψέματα και ούτε σου έκρυψα κάτι... Είμαι σίγουρη πως ανάμεσα σας έχει συμβεί κάτι σοβαρό που πρέπει να το μάθω... Αν μη τι άλλο , θα γίνεται νονοί του παιδιού!"

"Τι θα γίνουμε; ΞΕΧΑΣΕ ΤΟ!"

"ΜΥΡΣΙΝΗ ΚΑΤΣΕ ΚΑΤΩ ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΣΗΚΩΘΩ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΣ ΠΟΠΗΣ! ΛΕΓΕ!" Η Σοφία έκανε να σηκωθεί και η Μυρσίνη έσπευσε αμέσως κοντά της.

"Μη! Έκανες ράμματα... Για το Θεό κάτσε στη θέση σου..."

"Αν μου κοπεί το γάλα θα σας σκοτώσω! Ειλικρινά! Πες μου τώρα τι έχει συμβεί γιατί θα τον φωνάξω εδώ και..."

"Όχι!" το όχι της, ήταν η τρανή απάντηση για τη Σοφία πως ότι είχε συμβεί ήταν πράγματι, σοβαρό.

"Βρε κοριτσάκι μου... Αφού είχατε γνωριστεί και στο γάμο... Απορώ πως δεν τον θυμοσουν... Θα ορκιζομουν πως σας είχα δει να μιλάτε και..." Η Σοφία έκανε μια παύση και γουρλωσε τα μάτια της ενώ η Μυρσίνη πήρε αμέσως μια έκφραση ντροπής. "Θεέ μου! Τώρα θυμήθηκα... Σας είδα να βγαινεται από την αίθουσα μαζί... Μυρσίνη πες μου σε παρακαλώ πως δεν..." Η Μυρσίνη ξεροκαταπιε και ξεροβηξε "Ε δε το πιστεύω!" Η Σοφία ξεσκέπασε τα πόδια της και τα κατέβασε από το κρεβάτι

"Μη σηκώνεσαι να χαρείς..."

"Θα τον σκοτώσω!!"

"Μη φωνάζεις!"

"Αν δε θέλεις να φωνάζω κάτσε κάτω και πες μου ακριβώς συνέβη εκείνη τη νύχτα αλλά και μετέπειτα!"

Η Μυρσίνη τη κοίταξε με ύφος θλιμμένο και ξέροντας πως δε μπορεί να ξεφύγει από πουθενά κάθισε και της είπε τα πάντα... Όλα όσα έγιναν εκείνη τη νύχτα αλλά και όσα ακολούθησαν σαν αντιλήφθηκε πως δουλεύει για εκείνον.
Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μάθαινε την αλήθεια μα ήξερε καλά πως δε θα έλεγε λέξη σε κανένα.

"Το γαϊδούρι! Ήταν και αρραβωνιασμένο τρομάρα του! Τον άχρηστο! Θα τον σφάξω σαν αρνί το Πάσχα! Θα τον σακατεψω! Θα τον..."

"Σσς... Είπες πως δε θα φωνάξεις!"
Η Σοφία την αγριοκοίταξε έξαλλη "Μερίδιο ευθύνης είχα και εγώ. Μη ξεχνάς πως ήμουν επίσης αρραβωνιασμενη!"

"Αυτός είναι άντρας Μυρσίνη! Τούρκος! Υποτίθεται τιμάει τους όρκους του! Σκατα στα μούτρα του τιμάει! Και πήγε μετά και μου παντρεύτηκε εκείνη τη φώκια!"

"Ρε Σοφία!" τη μάλωσε για τη προσφώνηση και εκείνη αρπάζοντας ένα από τα περιοδικά που υπήρχαν στο τραπεζάκι πλάι της, άρχισε να κάνει αέρα στο πρόσωπο της. "Υποσχέθηκες να μη πεις λέξη σε κανένα... Σε παρακαλώ..."

"Για αυτό υπάρχει αυτή η ένταση! Αλλά βέβαια! Το γαϊδούρι! Το σκουληκι της λάσπης! Και κάνει πως δε θυμάται κι όλας!"

"Ίσως πράγματι δε θυμάται. Θα σταματήσεις να βρίζεις;"

"Ότι θέλω θα κάνω! Θα τον κρεμάσω ανάποδα!"

"Ρε Σοφία μου..."

Η πόρτα άνοιξε αξαφνα και μόλις ο Γιαμάν μπήκε μέσα η Μυρσίνη δαγκωθηκε

"Βρε καλώς τον... Με βοηθάς λιγάκι να σηκωθώ;" ρώτησε και εκείνος έτρεξε αμέσως πλάι της.

"Εννοείται.. μίλησα και με το Κενάν. Φτάνει σε τρεις μέρες... Δυστυχώς δε κατάφερε να φύγει πιο νωρίς και..." μόλις τη πλησίασε για να τη βοηθήσει η Σοφία του αστραψε ένα χαστούκι που ήταν όλο δικό του.
"Τι κάνεις μωρέ;! Τρελάθηκες;" της είπε πιάνοντας το μάγουλο του ενώ η Μυρσίνη έγινε κατακόκκινη

"Με συγχωρείς βρε Γιαμάν μου... Ορμόνες..." του δικαιολογήθηκε και εκείνος αναστεναξε "Κάπου έπρεπε να ξεσπάσω την ένταση! Τι με κοιτάς έτσι;" συνέχισε σε πιο έντονο τόνο και χάνοντας εκείνη τη στιγμιαία γλυκύτητα "Άντε! Βγες λίγο έξω σε παρακαλώ! Έχουμε δουλειά εδώ!"

"Δουλειά;"

"Ναι! Γυναικεία θέματα... Θέλεις μήπως να πάρεις μέρος στη κουβέντα;"

"Να μου λείπει καλύτερα.."

"Ωραία. Βγες έξω τότε πριν πάρω ανάποδες!"

"Πω πω...." σχολίασε κοιτώντας τη

"Προς ενημέρωση σου τα ορμονικά μου μετά τη γέννα είναι σε χειρότερη κατάσταση!" του είπε θυμωμένη και εκείνος χωρίς πολλά πολλά άνοιξε τη πόρτα και έφυγε. "Κι εσύ! Κάτσε κάτω να δούμε τι θα κάνουμε! Θέλεις καφέ; Θα πάρω στη ρεσεψιόν να φέρουν!" Μιλούσε τόσο εκνευρισμένη και η Μυρσίνη γέλασε άθελά της. "Τώρα θέλεις να ξεσπάσω πάνω σου; Φωτιά θα μας βάλετε ρε! Φωτιά!"

"Χαλάρωσε λιγάκι. Κανένας δε ξέρει τίποτα σου είπα. Και μη πάρεις τηλέφωνο πουθενά. Πάω να φέρω ένα καφέ και έρχομαι. Χέρια πόδια έχω"

"Και ένα φυσικό χυμό για μένα!" αποκρίθηκε θυμωμένη και η Μυρσίνη της χαμογέλασε και βγήκε έξω.

Ένα βήμα μεχρι το ασανσέρ...
Δύο βήματα....
Στο τρίτο το κορμί της βρέθηκε κολλημένο στο τοίχο και μια καυτή ανάσα έσκασε στο πρόσωπο της.

"Τι διάολο της είπες;"

❤️❤️❤️🔥🔥🔥