°°Θυμος και παράνοια μπλέκουν τα χρώματα τους και ζωγραφίζουν πάνω στο καμβά της ψυχής σου, την άβυσσο...°°

"Κύριε Ισίκ;" η Μυρσίνη άνοιξε τη πόρτα ένα λεπτό αργότερα, τόσο ώστε να φαίνεται μόνο το κεφάλι της  και εκείνος ξεφυσησε τη καυτή του ανάσα προς το μέρος της. "Συμβαίνει κάτι; Ήμουν ξαπλωμένη. Με συγχωρείτε για τη καθυστέρηση"  Αν και δε την έβλεπε ολόκληρη , πρόσεξε πως φορούσε πιτζάμες. Τα μαλλιά της ήταν ανακατα και χασμουρηθηκε απροκάλυπτα μπροστά του.

"Μόνη σου είσαι δηλαδή;" ρώτησε με έντονο ύφος προσπαθώντας συνάμα να καλμάρει τον εαυτό του

"Δεν καταλαβαίνω. Ποιος θα έπρεπε να ήταν εδώ;"
Ο Γιαμάν κοίταξε πίσω της βεβιασμένα και ατενισε το χώρο με το βλέμμα όσο του επιτρεπόταν πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα.

"Μπορώ να περάσω δύο λεπτά;"

"Πείτε μου λίγο γιατί φωνάζατε έτσι; Σηκώσατε όλο το συγκρότημα στο πόδι! Υπάρχει κάτι να πούμε το οποίο δεν ειπώθηκε; Ο Ομέρ με ενημέρωσε πως επιστρέφω κανονικά αύριο στη δουλειά οπότε δε βλέπω το λόγο της επίσκεψης σας..."

"Μπορώ να μπω;" επανέλαβε και εκείνη τον κοίταξε καλά. Δεν φορούσε επίσημη ενδυμασία και φαινόταν κατά κάποιο τρόπο αναστατωμένος μα η Νεάντερταλ συμπεριφορά του, δεν είχε καμία δικαιολογία.

"Δε νομίζω πως είναι πρέπον" του είπε κοφτά μα κλείνοντας τη πόρτα εκείνη φρακαρε στο πόδι του.

"Πέντε λεπτά..." η φωνή έσκασε στα αυτιά της ενώ αμέσως μετά οι τεράστιες παλάμες του έπιασαν τη πόρτα και την άνοιξαν.

"Ξέρω πως μου δόθηκε το σπίτι μα αυτό λέγεται καταπάτηση..." του είπε σιγανα σαν έβαλε το ένα πόδι μέσα

"Πρόκειται για τη φίλη σου τη Σοφία..." στο άκουσμα του ονόματος της η Μυρσίνη, σταύρωσε τα χέρια στο στήθος και έκανε ένα βήμα πίσω αφήνοντας τον να περάσει.
Ο Γιαμάν άρχισε να σκαναρει το χώρο πέρα δώθε με το βλέμμα συνεχώς.

"Ψάχνετε κατι;" τον ρώτησε με ύφος

"Υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να ψάξει κανείς;" της ανταπάντησε περίεργα

"Ο καθένας τις αξίες τις έχει διαφορετικά στο μυαλό του..." του είπε και εκείνος γύρισε επιτέλους προς το πρόσωπο της "Αναφερθήκατε στη φίλη μου... Τη γνωρίζετε;" μόλις είχε στηθεί ένα ολόκληρο θέατρο του παραλόγου και η Μυρσίνη αποφάσισε να τους δώσει το πρωταγωνιστικό ρόλο. Αν εκείνος δεν τη θυμόταν, τότε και για την ίδια θα ήταν ένας ξένος. Πόσο μάλλον ένας άντρας με τον οποίο κοιμήθηκε ενώ ήταν λογοδοσμενος. Δεν έβγαζε την ουρά της απ έξω αφού και η ίδια είχε σχέση με το Σωτήρη , μα ήξερε καλά πως έχει άλλη βαρύτητα στη χώρα τους. Βέβαια η απιστία είναι απιστία σε κάθε της βαθμό μα μισή ντροπή δικής της, μισή δική του. Αν ήθελε παιχνίδια θα του τα έδινε μα η απόσταση ανάμεσα τους ήταν δεδομένη στα μάτια της. Ήταν διαφορετικά να κάνεις έρωτα με έναν άγνωστο ξέροντας πως δε θα τον ξαναδείς και διαφορετικά να έχεις να αντιμετωπίσεις ένα παντρεμένο άντρα μπροστά σου. Είχε αρκετή τσίπα για να αφήσει τον εαυτό της έρμαιο της γοητείας του ξανά.

"Ναι..."

"Δε το ήξερα... Από πού;" τον ρώτησε και θα ορκιζόταν πως τον είδε να μασάει το εσωτερικό από τα μάγουλα του ανάμεσα στα δόντια του.

"Είναι παντρεμένη με ένα παιδικό μου φίλο..." της απάντησε και κάθε σκέψη που έκανε στο αμάξι για ένα ξεκαθάρισμα μαζί της έπεσε στο κενό.

"Α... Τον Κεναν λέτε ε; Τον θυμάμαι στο γάμο..."

"Ήσασταν στο γάμο;" τη ρώτησε και η Μυρσίνη σήκωσε το ένα της φρύδι και έπαιξε με τα χειλη της , τη μελωδία της ειρωνείας.

"Ναι αλλά δεν κάθισα πολύ... Ομολογώ πως δεν σας θυμάμαι. Κι εσείς εκεί ήσασταν;"

"Προφανώς δεσποινίς Ασλάνογλου!" απάντησε ελαφρώς ειρωνικά με τη σειρά του μα εκείνη συνέχισε απτόητη

"Ε... Λίγο το κρασί, λίγο η νύχτα, δε θυμάμαι και πολλά με συγχωρείτε. Σπάνια εστιάζω σε φυσιογνωμίες κύριε Ισίκ... Τουλάχιστον αν δεν έχουν κάποιο ενδιαφέρον. Όπως και να έχει όμως, για να μη σας θυμάμαι πάει να πει πως είτε ήσασταν με κάποια γυναίκα είτε απλώς έτυχε να μη σας προσέξω. Δεν σηκώνω το βλέμμα σε δεσμευμένους ξέρετε...
Τι θα θέλατε λοιπόν;" η ειρωνία στη φωνή της ξεπέρασε κάθε προηγούμενο ενώ σε κάθε της λέξη, έδινε και διαφορετική βαρύτητα.

"Έχετε μια εβδομάδα άδεια" της ανακοίνωσε ψυχρά "Μπορείτε να πάτε να την επισκέφθηκε τη Παρασκευή. Σας απαλλάσσω από τα καθήκοντά σας επειδή με ενημέρωσε πως γεννάει"

"Αυτό ήταν; Θα ζητούσα κι εγώ άδεια είναι η αλήθεια μα σας ευχαριστώ"

Για κάποιο λόγο και από τις δύο πλευρές υπήρχε ένας θυμός στην ατμόσφαιρα και βλέμματα γεμάτα ένταση

"Αυτό ήταν..."

"Καλώς. Να ζητήσω ακόμα μια χάρη;"

"Παρακαλώ δεσποινίς Ασλάνογλου..."

"Μυρσίνη με αποκαλούν οι δικοί μου άνθρωποι και όχι εκείνοι του εργασιακού μου περιβάλλοντος εκτός κι αν δώσω το δικαίωμα. Θα σας παρακαλούσα την επόμενη φορά που θα έρθετε σαν τρελός έξω από τη πόρτα μου και θα φωνάζετε δίχως λόγο, να εκφραστειτε στο πληθυντικό. Νομίζω αυτός είναι ο τρόπος που μας ταιριάζει σαν συνεργάτες. Δε συμφωνείτε;"

Ο Γιαμάν τη κοίταξε με μισό μάτι

"Έχετε δίκιο. Με συγχωρείτε. Χτύπησα τη πόρτα σας αρκετές φορές μα επειδή ακριβώς κοιμοσασταν, ανησύχησα και εκφράστηκα λανθασμένα. Να είστε σίγουρη πως δε θα επαναληφθεί"

"Χαίρομαι" τού είπε ψυχρά

"Εγώ περισσότερο!"

"Μπράβο σας" ανταπάντησε αμέσως κι εκείνος σφίχτηκε "Θέλετε κάτι άλλο; Γιατί έχω δουλειά"

"Τίποτα άλλο. Καλό σας βράδυ δεσποινίς..."

Η Μυρσίνη άνοιξε τη πόρτα και εκείνος έμεινε για μια στιγμή και τη κοίταξε. Εστίασε για τελευταία φορά το χώρο γύρω της και έπειτα βγήκε αφήνοντας τη να κλείσει εντελώς τη πόρτα.

*******

Τα δάχτυλα πάνω στο τιμόνι χόρευαν ένα γρήγορο ρυθμο, τα φώτα του αμαξιού ήταν κλειστά και εκείνο χωμένο στο παρκάκι ακριβώς απέναντι από το συγκρότημα.
Βρήκε το τέλειο σημείο...
Ένα σημείο που έδειχνε κατευθείαν στην εξώπορτα της.
Είχαν περάσει περίπου δύο ώρες όταν ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και είδε τον αδερφό του να βγαίνει

"Το ξερα!" γρυλισε σαν θηρίο και τα δάχτυλα αγκάλιασαν όλη την επιφάνεια του τιμονιού σφίγγοντας το με δύναμη "Ώστε θέλετε παιχνιδάκια ε; Καλώς... Το παιχνίδι ξεκινάει..."
Περίμενε μέχρι ο Ομέρ να βγει εντελώς από το συγκρότημα και τον πήρε τηλέφωνο

"Έλα αδερφέ..."

"Που είσαι;"

"Βγήκα να πάρω κάτι πράγματα...." μάσησε λίγο τα λόγια του

"Μάλιστα..."

"Συμβαίνει κάτι;"

"Για την ακρίβεια ναι..."

"Τι έγινε;"

"Θυμάσαι ένα τεράστιο εργοστάσιο στην Ιταλία που βλέπαμε πέρσι;"

"Εννοείται πως θυμάμαι! Το χάσαμε άδικα..."

"Όταν έφυγες το πρωί , με πήρε ο Σέρτζιο και είπε πως βγήκε στο σφυρί ξανά σε πιο χαμηλή τιμή..."

"Σοβαρά; Και τι περιμένουμε; Έστειλες χρήματα;"

"Όχι"

"Γιατί; Ήταν ευκαιρία!"

"Γιατί θέλω να δω αν είναι στη ίδια κατάσταση..."

"Πόσο να άλλαξε και τι ζημιές να υπέστη σε ένα εξάμηνο; Αν η τιμή ειναι χαμηλότερη νομίζω δε πρέπει να καθυστερήσουμε!" Ο Γιαμάν τον είδε να μπαίνει στο αμάξι του και γέλασε

"Αυτό λέω και εγώ! Συμφωνείς;"

"Εννοείται!"

"Ωραία. Αύριο το ξημέρωμα πετάς!"

"Τι πράγμα;"

"Αυτό που άκουσες. Καλό βράδυ αδερφέ. Κοιμήσου νωρίς! Μια εβδομάδα θα μείνεις για τα διαδικαστικά!" Αποκρίθηκε σοβαρός και του το έκλεισε στα μούτρα

*****

Εισπνοές, εκπνοες...
Η μία ανάσα διαδεχόταν την άλλη και εκείνη καθισμένη στο καναπέ κοιτούσε τη μικρή πισίνα στο κηπακι.
Το βλέμμα της είχε χαθεί και είχε κολλήσει ακριβώς επάνω στην επιφάνεια του νερού. Ήταν το χώρισμα ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Εκείνον κάτω από το νερό και εκείνον επάνω... Στον αέρα...
Και οι δύο κόσμοι έκρυβαν κινδύνους...
Δεν ήσουν σε θέση να κρίνεις το βάθος του νερού σαν κοιτούσες από ψηλά και μπορούσες να πέσεις εύκολα στη παγίδα και να πνιγείς ενώ πάνω από την επιφάνεια, όλα ήταν λιγάκι πιο ομαλά. Η απόφαση πως ο βυθός είναι πιο επικίνδυνος πάρθηκε και πήρε μορφή. Τη δική του μορφή.
Ο Γιαμάν ήταν ένας εντελώς από λεπτός άνθρωπος συγκριτικά με τον Ομέρ που ήταν πιο ομαλός και συζητήσιμος.
Αν και ο Ομέρ επέμενε να παραμείνει στο σαλόνι σαν τον άκουσε η Μυρσίνη τον παρακάλεσε να κρυφτεί στην κρεβατοκάμαρα. Δεν ήθελε σε κ;μια περίπτωση κι άλλες εντάσεις. Ίσως δικαιολόγησε εν μέρη το τρόπο του γιατί πλησίασε η ημερομηνία θανάτου των γονιών του μα κάτι μέσα της, της έλεγε πως όσα της είπε στο αμάξι τα εννοούσε σε βάθος.
Τώρα όμως ήταν λιγάκι διαφορετικά.
Η Μυρσίνη ένιωθε απογοήτευση. Θυμό. Νεύρα. Δε τη θυμόταν...πεισμωσε δε αυτή τη σκέψη και η αντίδραση της, ήταν αναμενόμενη. Αν εκείνος δε τη θυμόταν μια, εκείνη δε θα τον θυμόταν ποτέ. Πως γίνεται να ξεχνάς έναν άνθρωπο με τον οποίο έκανες έρωτα; Βάζοντας μπροστά τη λογική πως τελικά οι άντρες είναι από τη φύση τους πολυγαμικά γουρούνια , δικαιολόγησε τη μνήμη του μα όχι και τη συμπεριφορά του. Στη τελική ούτε εκείνη είχε σκοπό να τον ξαναδεί και ούτε εκείνη ήταν καμιά αγία αφού ήταν εξίσου δεσμευμένη. Δεν είχε ιδέα λοιπόν γιατί θυμωνε τόσο έντονα καταβαθος.
Παρόλαυτα η παρουσία του ήταν τόσο επιβλητική που έφτανε σε σημείο να γεννάει μέσα της το φόβο για το άγνωστο στις κινήσεις του.
Κούνησε το κεφάλι , ξεκλείδωσε το βλέμμα από την επιφάνεια του νερού και αφέθηκε να γύρει στο καναπέ.
Ο Ομέρ...
Ο Ομέρ ήταν τόσο διαφορετικός...
Ακόμα και οι ερωτήσεις του, είχαν τακτ. Τρόπους...
Όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο θέλησε να μάθει αν η Μυρσίνη τον θυμόταν μα εκείνη του είπε ψέματα. Έμεινε έκπληκτος με τη κουβέντα που τους άκουσε να κάνουν στο διάδρομο και μάλιστα απόρησε με τη στάση του αδερφού του. Πάντοτε ήταν κοφτός και απότομος μα παρατήρησε κάτι διαφορετικό πάνω του που δεν κατάφερε να ερμηνεύσει. Η Μυρσίνη του εξήγησε πως ίσως έφταιγε το γεγονός ότι του τηλεφώνησε η φίλη της και εκείνος συμφώνησε. Ήξερε τη Σοφία. Ήξερε τι ήταν ικανή να κάνει και πείστηκε πως σίγουρα έβαλε το χεράκι της για να τον εκνευρίσει.
Η ώρα είχε περάσει αρκετά όμως και όση όρεξη είχαν να διαβάσουν το ημερολόγιο , εξανεμίστηκε. Θέλοντας και μη ύστερα από όσα έγιναν το ανέβαλαν για άλλη φορά και ο Ομέρ έφυγε για να ξεκουραστεί.
Αναρωτήθηκε για μια στιγμή αν ο Γιαμάν τη "ξέχασε" εσκεμμένα ντροπιασμένος για όσα έγιναν και έχοντας βέβαια μετανιώσει για την απιστία του. Ακόμα και έτσι όμως, η Μυρσίνη το δέχτηκε. Ο Γιαμάν έφτιαξε μια στρωμένη ζωή και δεν είχε καμία όρεξη να μπλέξει μαζί του πόσο μάλλον να προκαλέσει κάποια ενταση ανάμεσα σε ένα παντρεμένο ζευγάρι.
Η σιωπή, θεώρησε πως ήταν η καλύτερη αντιμετώπιση για αυτούς τους μήνες που θα ακολουθούσαν...
Έχοντας πάρει κάποιες αποφάσεις και πιστεύοντας πως ήταν οι πιο σωστές, έκλεισε το φως και ξάπλωσε στο καναπέ αγναντεύοντας τα φώτα της πισίνας...
Σαν το βυθό....
Έτσι ήταν εκείνος... Σαν ένα απύθμενο κομμάτι μιας ατελείωτης θάλασσας κι εκείνη κλήθηκε να πλεύσει πάνω του και να επιβιώσει ...

*****

Μπαίνοντας σπίτι ήταν προετοιμασμένος για όλα...
Την άφησε ολομόναχη να γευματίσει και έφυγε ώρες πριν μα όσο κι αν περίμενε να έρθει αντιμέτωπος με μια εχθρική συμπεριφορά, έπεσε έξω.
Τα φώτα ήταν χαμηλωμένα στη κεντρική είσοδο και εκείνη ήταν καθισμένη στο σαλόνι και χαζευε τηλεόραση. Μόλις τον είδε, σηκώθηκε αμέσως

"Ανησύχησα!" πήγε κοντά του και τον αγκάλιασε "Μη το ξανακάνεις αυτό. Με συγχωρείς αν εξέφρασα την άποψη μου κατ' αυτό το τρόπο  μα δεν ήθελα να μαλώσουμε ή να σε κάνω να νιώσεις άσχημα..." παραδέχθηκε λυπημένη "Μου είσαι ακόμα θυμωμένος;" συνέχισε γλυκά και βγαίνοντας από την αγκαλιά του τον κοίταξε στα μάτια

"Όχι Μπαχάρ μου..." της απάντησε ήρεμα και έλουσε το πρόσωπο της με χαμόγελο.

"Ξέρεις τι μέρα είναι σήμερα; Ήθελα να στο πω και στο γεύμα μα δε τα κατάφερα..."

"Τι μέρα είναι κορίτσι μου;"

"Έχω ωορρηξία..." του είπε και εκείνος αναστεναξε. Η Μπαχάρ μετρούσε ακόμα και τη θερμοκρασία της μετά από τους πρώτους μήνες που πάσχιζαν να κάνουν παιδί και δε τα κατάφερναν. Προσπαθούσε να προγραμματίσει ακριβώς τη μέρα και την ώρα για να αποκτήσουν εκείνο το παιδάκι που τόσο ήθελε. Ο γιατρός της, τους είπε αρκετές φορές πως δεν είχε κανένα θέμα με τον οργανισμό της μα ούτε και ο Γιαμάν είχε οπότε η Μπαχάρ θεωρούσε πως ο θεός θα το φέρει τη κατάλληλη στιγμή. Παρόλα αυτά όμως, κάθε φορά που ο οργανισμός της ήταν σε γόνιμη περίοδο, προσπαθούσαν λίγο περισσότερο.

"Σου έχω πει πως φταει τι άγχος κορίτσι μου. Δε γίνεται να πηγαίνουμε με πρόγραμμα. Πιστεύω πως απλά αγχώνεσαι..."

"Θέλω να προσπαθήσουμε. Κάτι μου λέει πως απόψε είναι η μέρα μας Γιαμάν μου!" η Μπαχάρ τον κοίταξε γλυκά και πιάνοντας τον από το χέρι άρχισε να περπατάει προς τις σκάλες. Την ακολούθησε. Πάντα την ακολουθούσε για να μη της χαλάσει χατίρι ακόμα κι όταν δεν είχε όρεξη. Μόλις έφτασαν στη κρεβατοκάμαρα και ξάπλωσε στο κρεβάτι έμεινε να τη κοιτάζει. Ήταν πανέμορφη σαν γυναίκα και αυτό το εβλεπε μα δεν ειχε θελκτική συμπεριφορά.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που θέλησε να δαμάσει διαφορετικά το κορμί της μα κατέληγε σε απογοήτευση.
"Γιαμάν μου;" του είπε σιγανα ανασηκώνοντας ελαφρώς το νυχτικό της και εκείνος βγάζοντας τη μπλούζα του, τη πέταξε στο πλάι και σκαρφάλωσε πάνω της. Τη κοίταξε και ένιωσε περίεργα. Ένιωσε υπόχρεος. Ένιωσε πως έπρεπε απλά να κάνει αυτό που ήταν να κάνει και τη φίλησε. Τη φίλησε απαλά όπως πάντα ήθελε...
Δίχως να αφήσει τα μούσια του να αγγίξουν δυνατά το ευαίσθητο πρόσωπο της. Η νύχτα στη Κωνσταντινούπολη ξεπετάχτηκε μονομιάς σαν εφιάλτης στο μυαλό του και άθελά του τα χέρια του έσφιξαν το μπούτι της και εκείνη βγάζοντας ένα μουγκρητό πάνω στο φιλί, τον μάλωσε με το τρόπο της.
Ο Γιαμάν επανέφερε τον απαλό του ρυθμο άμεσα και προσπάθησε να αποταξει κάθε σκέψη... Ξεκουμπωσε σιγανα τα κουμπιά του φορέματος της , άγγιξε τα στήθη της και εκείνη αναστεναξε.

"Μη το σηκώσεις..." το κινητό του χτύπησε αξαφνα και εκείνος σταμάτησε το φιλί μονομιάς.

"Ίσως είναι κάτι από τη δουλειά..."

"Σε ικετεύω... Άφησε το..." η Μπαχάρ τον γραπωσε από το πρόσωπο και βαθυνε το φιλί μα εκείνο συνέχισε να χτυπά επίμονα ώσπου ο Γιαμάν , δεν άντεξε.

"Με συγχωρείς.." είπε και σηκώθηκε από πάνω της ενώ εκείνη τον κοίταξε θυμωμένα. "Ο Κενάν είναι. Ίσως έγινε κάτι..."

"Σαν τι να έγινε...!" παραπονέθηκε αμέσως μα ο Γιαμάν απάντησε τη κλήση πάραυτα

"Τι; Μου κάνεις πλάκα έτσι; Όχι όχι! Εντάξει! Κλείσε!" τερμάτισε τη κλήση και άνοιξε αμέσως τη ντουλάπα

"Τι συμβαίνει;"

"Πρέπει να φύγω"

"Τι εννοείς πρέπει να φύγεις;!" εσκουξε και κούμπωσε τη νυχτικια της

"Η Σοφία είχε προγραμματισμένο τοκετό μα έσπασαν τα νερά της. Ο Κενάν λείπει από τη πόλη και είναι μακριά. Είναι ανάγκη να πάω δεν έχει κανένα εκεί!"

"Με κοροϊδεύεις έτσι; Με αφήνεις έτσι για να πας στη Κωνσταντινούπολη νυχτιατικα;"

"Δε πάω για διασκέδαση Μπαχάρ! Ακόμα και οι γονείς του θα φτάσουν αύριο! Είναι ολομόναχη. Ο Κενάν δε βρήκε πτήση απο την Αγκυρα και λείπει σε επαγγελματικό ταξίδι!"

"Εγώ το είπα... Μια ευκαιρία είχαμε και εκείνοι την διέλυσαν! Ας γεννήσει στη κλινική και ας πάνε όλοι αύριο! Θαρρείς και αν τρέξεις να πας θα αλλάξει κάτι! Το πιθανότερο είναι γεννήσει και να είσαι απ' έξω!" έβγαζε μια δόση κακίας στη φωνή που δε του άρεσε καθόλου

"Αντιλαμβάνεσαι πως είναι μια ολομόναχη γυναίκα; Έχει προβλήματα στο τοκετό. Παιδί θα φέρει στο κόσμο!"

"Και εγώ αυτό ήθελα να κάνω απόψε Γιαμάν! Αυτό ήθελα!" Η Μπαχάρ σηκώθηκε εκνευρισμένη

"Συγκρίνεις το ένα με το άλλο;"

"Βάζεις δηλαδή το παιδί της πάνω από το δικό μας;"

"Σοβαρά τώρα; Ποιο παιδί;"

"Αυτό που θα κάναμε απόψε! αλλά βέβαια.. καλά λέω εγώ πως όλα γύρω τους είναι αμαρτίες..."

"Μπαχάρ άσε με να χαρείς!" Ο Γιαμάν έβαλε σε ένα σάκο δυο τρία ρούχα και μερικά πράγματα του και ετοιμάστηκε κάτω υπό το άγρυπνο βλέμμα της.

"Αλήθεια θα φύγεις;" ρώτησε σαν τον είδε έτοιμο

"Δηλαδή εσύ τόση ώρα νομίζεις πως αστειεύομαι;"

"Μάλιστα... Πετάς την ευκαιρία μας να γίνουμε γονεις για ένα ξένο παιδί..."

"Δεν είναι ξένο! Και έχουμε προσπαθήσει εκατοντάδες φορές! Δε λειτουργώ με τηλεχειριστήριο Μπαχάρ! Ούτε κατά παραγγελία..." Το πρόσωπο της κατσουφιασε και τα μάτια της δακρυσαν. "Για το Θεό, αν θέλεις τόσο να γίνεις μάνα, νιώσε λιγάκι μια άλλη μάνα που γεννάει ολομόναχη..."

"Επιλογή της ήταν Γιαμάν. Αν έπαιρνε Έλληνα θα τους είχε όλους πάλι της!"

"Επειδή δε θέλω να μαλώσουμε το σταματώ εδώ. Θα γύρισε σε λίγες μέρες" της το έκοψε και βάζοντας μια φαρδιά φούτερ , βγήκε από το δωμάτιο και έφυγε

*****

Ετριψε τα μάτια της και τεντώθηκε. Πιάστηκε ολόκληρη στο καναπέ. Έστρεψε το βλέμμα στο ρολόι και αντιλήφθηκε πως είχε αποκοιμηθεί μια ώρα σχεδόν.
Με όλα όσα γινόντουσαν τις τελευταίες μέρες ο ήχος της πόρτας της έγινε εμμονή και φόβος. Είχε την εντύπωση πως άκουσε κάποιον να τη χτυπάει ακόμα και στον ύπνο της. Κατέβασε τα πόδια κάτω για να σηκωθεί μα ο ήχος ακούστηκε ξανά. Πιο δυνατός αυτή τη φορά...

"Άνοιξε! Γρήγορα!" Η φωνή του Γιαμάν την αποτρελανε

"Δεν είναι δυνατόν. Σωστά;" μονολογησε στη σκέψη πως κοιμάται ακόμα και βλέπει εφιάλτη

"Μυρσίνη άνοιξε!!" επανέλαβε και εκείνη πετάχτηκε όρθια. Δεν ήταν σίγουρα όνειρο...
Έτρεξε προς τη πόρτα και την άνοιξε μονομιάς.

"Κύριε Ισίκ;" τον αποκάλεσε μα εκείνος έδειχνε εντελώς αναστατωμένος

"Βάλε δύο πράγματα σε ένα σάκο! Φεύγουμε!" τη διέταξε σχεδόν και εκείνη έμεινε να τον κοιτάζει έκπληκτη "Αργείς!"

"Είστε τρελος;!" απόρησε μα εκείνος δεν έδειξε να παίζει.

"Η Σοφία γεννάει! Έχεις πέντε λεπτά!" της ανακοίνωσε και εκείνη έμεινε παγωτό...

🔥🔥❤️❤️🔥🔥

Να είστε όλοι καλά και να περάσετε όμορφα αυτές τις μέρες. Άργησα λιγάκι μα εργάζομαι ακόμα οπότε δυσκολεύομαι. Επίσης να ενημερώσω πως δε θα δουλεύω Κυριακή και Δευτέρα, οπότε κεφάλαιο από Τετάρτη για να ξεκουραστώ και να απολαύσω λίγο τα αγόρια μου.
Να είστε καλά!!!!
Να διασκεδάσετε και να είστε πλάι σε ανθρώπους που αγαπάτε.
Σας φιλώ...