°°Καμια φορά τα απτά κλειδιά δεν είναι μόνο τα υπαρκτά αντικείμενα για να σε οδηγήσουν  στο προορισμό... Κάθε άνθρωπος γύρω μας κρατάει τα δικά του νοερα κλειδιά που ανοίγουν νέες πόρτες, νέους ορίζοντες και καινούρια ζωη...°°

"Καλημέρα Ευτέρπη. Ένα σκέτο παρακαλώ ..." το κυλικείο της εταιρείας ήταν σχεδόν άδειο και εκείνη παίρνοντας ένα καφέ κοίταξε το ρολόι της. Είχε ήδη πάρει τηλέφωνο την Αλεξάνδρα από το πρωί που σηκώθηκε και της ζήτησε να μη φύγει και να δώσουν ραντεβού γιατί ήθελε να της μιλήσει.

"Στον κερνάω εγώ αυτόν σήμερα!"

"Όχι, σε παρακαλώ!"

"Τόσα μπερμπουαρ μου έχεις αφήσει! Άσε που φαίνεσαι αγχωμενη... Έλα, πάρε το καφεδάκι να ξυπνήσεις και καλή τύχη στις δουλειές σου!"

Η Μυρσίνη την ευχαρίστησε και παίρνοντας το καφέ μπήκε στο ασανσέρ. Ήταν ίσως το πιο αγαπητό πρόσωπο στην εταιρεία και παρά τη θέση της, τα πήγαινε με όλους καλά. Τουλάχιστον τους μεσίτες γιατί όσοι αξιολογητές τόλμησαν να πάρουν θέση και να αντικρούσουν τις απόψεις της, βρέθηκαν στο κενό. Η Μυρσίνη ήξερε καλά τη δουλειά της και όλοι τη σέβονταν για αυτό.

Σαν έφτασε στον τελευταίο όροφο ανασκουμπωθηκε , ήπιε μια τζούρα καφέ και πήγε απευθείας στο γραφείο της Αλεξάνδρας το οποίο ήταν δίπλα από το δικό της. Χτύπησε μια φορά και μπήκε.

"Καλώς τη!"

"Καλημέρα Αλέξανδρα μου, ευχαριστώ που δέχθηκες να με δεις και ακυρωσες το ραντεβού σου"

"Παιδιά είμαστε μωρέ Μυρσίνη; Αμέσως κατάλαβα πως κάτι συμβαίνει και ομολογώ πως περίμενα αυτή τη συνάντηση..."

"Τη περίμενες;" ρώτησε περίεργα η Μυρσίνη και κάθισε απέναντι της.
Η Αλεξάνδρα τη κοίταξε ελαφρώς θλιμμένη και έχοντας ένα βλέμμα τύψεων στα μάτια

"Για τον Σωτήρη ήρθες έτσι; Επειδή τον απέλυσαν..." της είπε σοβαρή

"Για ποιον; Όχι όχι..." έσπευσε να απολογηθεί εν μέρη μα η Αλεξάνδρα τη διέκοψε

"Λυπάμαι μωρέ Μυρσίνη μου, μα δε κάνει για τη δουλειά... Δε κόβει. Δε στροφαρει... Πως να το πω; Δεν είναι..."
Η Μυρσίνη άνοιξε διαπλατα τα μάτια της ενώ εκείνη αναρωτήθηκε πώς μπορούσε να εκφράσει κάτι που εξέφρασε ήδη με τρεις τρόπους

"Αλεξάνδρα; Συγνώμη που σε διακόπτω μα δεν ήρθα εδώ για το Σωτήρη. Παρόλα αυτά όμως νομίζω πως ήσουν αρκετά επεξηγηματική..." Αποκρίθηκε βγάζοντας τη από τη δύσκολη θέση αφού δυστυχώς το ίδιο ακριβώς είχε παρατηρήσει και η ίδια στις κουβέντες που έκανε μαζί του κατά καιρούς για τη δουλειά.

"Αν δεν ήρθες να ζητήσεις το λόγο απόλυσης τότε τι έπαθες; Όλα ήταν καλά μέχρι χθες..." απόρησε αμέσως

"Ήταν..." παραδέχθηκε ηττημένη "Κοίτα, σε ξέρω έξι χρόνια και νομίζω πως δεν σε έχω απογοητεύσει ποτέ..."

"Μυρσίνη μου με τρομάζεις. Ειναι όλα εντάξει;"

"Ήθελα απλώς να σου ζητήσω κάτι. Θα μιλήσω ανοιχτά γιατί σε θεωρώ δικό μου άνθρωπο και θα με καταλάβεις..."

"Μα φυσικά. Ότι θέλεις..."

"Ξέρω πως ίσως παίζει ρόλο και η απόλυση του Σωτήρη μα το θέμα είναι πως θέλω άδεια μια εβδομάδα..."

"Άδεια; Συμβαίνει κάτι;"

Η Μυρσίνη άρχισε να της εξηγει όσα της είπε η μητέρα της μα και τους λόγους που την οδήγησαν στο να δεχτεί και εκείνη την άκουγε προσεκτικά και αρκετά σκεπτική. Μόλις τελείωσε η Αλεξάνδρα έμεινε σιωπηλή και η Μυρσίνη ένιωσε περίεργα με τη στάση της.

"Λοιπόν; Μπορώ να έχω την άδεια σε παρακαλώ; Θα αναλάβει ο Χρήστος την εβδομάδα αυτή που θα λείπω..."

Η Αλεξάνδρα άνοιξε το συρτάρι του γραφείου της χωρίς να απαντήσει, κοίταξε κάτι χαρτιά και έπειτα τα έβγαλε και τα άφησε στο τραπέζι ενισχύοντας τη νευρικότητα της Μυρσίνης που δεν καταλάβαινε τίποτα από τη στάση της.

"Αν σου πω ότι μπορώ να σου δώσω τρεις μήνες άδεια και μάλιστα επί πληρωμή και με προαγωγη;"είπε αξαφνα και εκείνη ασπρισε "Μπορώ επίσης να σου εγγυηθώ και μια θέση για το Σωτήρη σαν βοηθο σου..." συνέχισε να πετάει ρουκέτες κατά πάνω της

"Δεν καταλαβαίνω..."

"Κοίτα, όπως ξέρεις η εταιρεία μας είναι θυγατρική της Stars investment properties management, SIMP..."

"Ναι, αυτό το ξέρω αλλά..."

"Η μητρική έχει έδρα στην Σμύρνη , Μυρσίνη..." ξεκίνησε να της εξηγει η Αλεξάνδρα "Λίγες μέρες πριν έλαβα ένα μαιλ από τον υπεύθυνο προσλήψεων εκεί, πως χρειάζονται έναν αξιολογητή και σύνολο τρεις βοηθούς. Δεν ρώτησαν μόνο το δικό μας παράρτημα φυσικά μα όπως ξέρεις τα μαθαίνω πρώτη αφού οι δικές μας πωλήσεις έχουν εκτοξευθεί. Μιλάς άψογα αγγλικά και είναι γλωσσομαθής οπότε ύστερα από όσα μου είπες σκέφτηκα πως κανείς για τη θέση... Η σύμβαση είναι τρίμηνη και μάλιστα δε θέλουν έναν απλό αξιολογητή σπιτιών αλλά έναν έμπειρο που να κόβει το μάτι του και να αναλάβει τις βαριες περιπτώσεις όπως βίλες, εργοστάσια κτλ... Ο δικός τους δυστυχώς πέθανε ξαφνικά αλλιώς δε νομίζω να τον άλλαζαν... Ει άι αρκετά επιλεκτικοί και από τη στιγμή που ενημέρωσαν και εμάς είναι σίγουρη πως έκαναν ήδη τη δική τους έρευνα εκεί και δεν έβγαλαν άκρη. Βλέπεις ο Ισίκ, είναι ιδιότροπος άνθρωπος..."

"Ισικ;"

"Το αφεντικό... Το μεγάλο κεφάλι που λέμε. Εκείνος που δεν τον βλέπεις ποτέ μα ξέρεις πως του ανήκει όλος ο κόσμος... Όπως και να έχει, λείπει για ταξίδια συνεχώς και για αυτό θέλουν ένα τόσο δυνατό χαρτί εκεί... Νομίζω έχεις όλο το πακέτο για αυτή τη δουλειά και φυσικά όπως προείπα είναι σαν να παίρνεις προαγωγή αφού θα δουλεύεις αποκλειστικά για ακίνητα που προσφέρουν στον Ισίκ και όχι για τα απλά κοινά που έχουν οι υπόλοιποι. Πως σου φαίνεται; Νομίζω είναι τρομερή ευκαιρία...Ο μισθός σου θα τριπλασιαστεί άμεσα ενώ αν έρθει και ο Σωτήρης μαζί σαν προσωπικός σου βοηθός θα πενταπλασιαστει... Δε παίζουν οι Τούρκοι Μυρσίνη με τα λεφτά. Αν κάποιος αξίζει τα δίνουν απλόχερα. Θα περάσεις φυσικά από μια ιντερνετική συνέντευξη και θα στείλω το βιογραφικό σου αμέσως αν δεχθεις. Αν όλα πάνε καλά και σε καλέσει ο υπεύθυνος προσλήψεων, έχεις τη θέση στο τσεπακι. Το καλό είναι πως η απάντηση θα είναι άμεση μετά τη συνέντευξη. Έτσι θα έχεις δύο σε ένα... Και την ευκαιρία να πουλήσεις τη περιουσία σου και να αποκτήσεις εμπειρία , αλλά και να δεις από κοντά αυτό το κολοσσό που έχει καταφέρει και επεκτείνει σε όλο το κόσμο σχεδόν το όνομα του..." Η Μυρσίνη την άκουγε άναυδη "Τι λες; Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα... Είμαι σίγουρη πως θα σε δεχτούν μόνο και μόνο γιατί σε επιλέγω εγώ... Ο Ονουρ μου έχει πάντοτε εμπιστοσύνη..."

"Μα.. μα από όσο ξέρω δεν έχεις στείλει ποτέ κανέναν κάπου αλλού..."

"Μα γι αυτό μου έχει εμπιστοσύνη Μυρσίνη! Γιατί είμαι επιλεκτική... Μια σε έχω... Οι άλλοι δεν αξίζουν να πάνε και δε θα έστελνα ποτέ κάποιον ο οποίος θα αμαυρωνε και τη δική μου φήμη...Να έρθω σε επαφή μαζί τους; Απόψε κι όλας θα δώσεις συνέντευξη και μέχρι το βράδυ είμαι σίγουρη πως θα ετοιμάζεις βαλίτσες... Αν σε δεχτούν, επιλογή σου είναι ο βοηθός... Αν θέλεις τον παίρνεις αν δε θέλεις οχι..." Η Αλεξάνδρα της έδειξε τα χαρτιά και η Μυρσίνη έμεινε να τα κοιτάζει έχοντας εκατοντάδες σκέψεις στο κεφαλάκι της...

*****

"Τρελάθηκες; Η μαμά μου βρήκε δουλειά! Τι θα της πω; Υποτίθεται θα πηγαίναμε μια εβδομάδα!" γκρινιαξε σαν έφτασε σπίτι και του μετέφερε τα μαντάτα

"Δηλαδή αυτό είναι το πρόβλημα σου; Η δουλειά που σου βρήκε η μάνα σου;"

"Όχι ρε Μυρσίνη μα της υποσχέθηκα να πάω και τώρα λες ότι θα λείψεις τρεις μήνες! Σε τρεις μήνες παντρευόμαστε!"

"Νομίζεις δε το ξέρω; Σου είπα πως αν θέλεις μπορείς να έρθεις σαν βοηθός!"

"Πάλι υποβαθμισμένος σαν βοηθός..." γκρινιαξε

"Και τι να κάνω ρε Σωτήρη; Μαγικά; Βοηθό θέλουν! Ο μισθός είναι τεράστιος! Θα δούμε και τα ακίνητα και βλέπουμε..."

"Θα μπορούσες πριν δεχθεις να με ενημερώσεις..."

"Για να ενημερώσεις τη μάνα σου και εκείνη τη δική μου και την ώρα που έδινα συνέντευξη να χτυπάνε τα τηλέφωνα από όλες τις μεριές;"

"Καραμέλα το έχεις κάνει..."

"Ναι, με γεύση αγγούρι! Γιατί σαν αγγούρι έχουν κατσικωθει στον..."

"ΜΗ ΤΟ ΠΕΙΣ!"

Η Μυρσίνη ξεφυσησε και πηγαίνοντας στη κρεβατοκάμαρα άνοιξε τη βαλίτσα της. Η συνέντευξη δεν ήταν μόνο επιτυχής αλλά όπως υποψιαζόταν η Αλεξάνδρα ενθουσιάστηκαν με το βιογραφικό της. Η θέση ήταν στο τσεπακι της μα δε περίμενε τέτοια συμπεριφορά σαν ανακοίνωσε τα νέα ούτε από το Σωτήρη αλλά ούτε και από τις μάνες τους που έμαθαν τα μαντάτα πριν καν φτάσει στο σπίτι. Ήταν σίγουρη πως δεν έπρεπε να τηλεφωνήσει στο Σωτήρη και να του πει πως θα μείνει στο γραφείο για τη συνέντευξη μα ύστερα από όσα είπαν τη προηγούμενη μέρα πίστευε πως δε θα έκανε ξανά το λάθος να μιλήσει στους δικούς τους.  Αντί αυτού όμως, εκείνος τα πρόφτασε και το κινητό της ξεκίνησε να χτυπά ανεξέλεγκτα φέρνοντας τη στη θέση να αναγκαστεί να δώσει εξηγήσεις σε όλους και για όλα. Η μάνα της ούρλιαζε πως θα πάει στα ξένα να δουλέψει για τους Τούρκους και να φέρει λεφτά στις τσέπες τους αντί να κοιτάξει τη δική της και η πεθερά της, πίστευε πως αν φύγει θα αφήσει μόνο το γιο της. Από παντού ο πόλεμος δεν είχε τέλος.
Παρόλα αυτά, ήταν ξεκάθαρη με τον ιδιο. Αν ήθελε να πάει μαζί της ο δρόμος ήταν ανοιχτός, αν δεν ήθελε θα μπορούσε να τη περιμένει.

"Μα καλά κι αυτοί αμέσως να κανονίσουν και μεταφορά;" απόρησε μπαίνοντας από πίσω της "Ας σου έδιναν λιγάκι χρόνο! Μου ζητάς να αποφασίσω τη ζωή μας για τους υπόλοιπους τρεις μήνες μέσα σε πέντε λεπτά!"

"Μερικές φορές καλό είναι να ρισκάρουμε και λίγο δε νομίζεις; Ειναι ευκαιρία ζωής! Θα πάρω μόνιμη προαγωγή σαν επιστρέψω και θα έχω ίδια καθήκοντα και ίσως παραπάνω με τις Αλεξάνδρας σε δικό μου παράρτημα αν το θελήσω... Έλα λίγο στη θέση μου ρε Σωτήρη.."

"Και εγώ; Ολόκληρος άντρας είμαι ρε Μυρσίνη. Με ρωτάς πώς νιώθω να έρθω σαν βοηθός σου;"

"Ώστε για αυτό πρόκειται;" γύρισε και του είπε ενοχλημένη "Για τον ανδρισμό σου; Θιχτηκες γιατί πήρα τη θέση;"

"Μη θυμώνεις σε παρακαλώ και μη το παίρνεις στραβά... Απλώς έμεινα από δουλειά και όλα γίναν τόσο γρήγορα και νιώθω πιεσμένος. Δε το εννοούσα έτσι εντάξει;" την αγκάλιασε από πίσω και σαν έβαλε το κεφάλι του στο λαιμό της η Μυρσίνη αναστεναξε

"Και εμένα με συγχωρείς απλά ώρες ώρες νομίζω πως δεν κοιτάς το μέλλον ρε Σωτήρη... Μενεις κολλημένος σε καταστάσεις που ζούμε από παιδιά. Σε κάνουμε και κάτι μόνοι μας μια φορά..."

"Έχεις δίκιο... Απο την άλλη όμως, η θέση που βρήκε η μαμά μου στο δημόσιο δεν είναι άσχημη! Μιλάμε για δημόσιο! Θα σκότωναν για μια τέτοια θέση..."

"Ε τότε αποδεξου την να τελειώνουμε..!" Έκανε λιγάκι μπροστά και βγαίνοντας από την αγκαλιά του συνέχισε να βάζει τα ρούχα της στη βαλίτσα

"Δηλαδή δεν σε απασχολεί η επιλογή μου;"

"Δηλαδή εσένα σε απασχόλησε πολύ η δική μου;" του αντιγυρισε εκνευρισμένη

"Μυρσίνη να χαρείς.. το μόνο που δε θέλω είναι ένας καυγάς..."

"Δε θυμάμαι να άρχισα εγώ καυγά..."

"Ούτε εγώ ήθελα να καυγαδισουμε εντάξει;"

"Όσο επιμένεις να μη δέχεσαι μια αλλαγή δε μπορώ να κάνω κάτι... Για μας πάω Σωτήρη! Για μας!"

"Μα μπορείς απλά να πας και να πουλήσεις τα σπίτια και να γυρίσεις!'

"Και ποιος σου είπε πως είχα ανάγκη να πουλήσω μια τέτοια περιουσία ; Μόνο τα λεφτά έχουν σημασία; Μπορώ να γυρίσω με όσα λεφτά θέλουμε για το δάνειο και το γάμο δουλεύοντας δίχως να χρειαστεί να πουλήσω το σπίτι!"

"Ειλικρινά δε ξέρω τι να πω..."

"Τίποτα να μη πεις! Θα έρθεις μαζί μου η θα με περιμένεις και θα πιάσεις δουλειά στο δημόσιο;"

Ο Σωτήρης τη κοίταξε καλά καλά και κάθισε στο κρεβάτι απογοητευμένος

"Πήγαινε και θα δω... Θα ξεκινήσω δουλειά στο δήμο για να μην εκθέσω τη μητέρα μου, και βλέπουμε..."

"Μάλιστα .." απάντησε ενοχλημένη και βάζοντας και το τελευταίο ρούχο έκλεισε τη βαλίτσα της

"Μπορούμε να ηρεμήσουμε σε παρακαλώ;" της ζήτησε ήρεμα "Αύριο φεύγεις... Δε θέλω να φύγεις και να είμαστε μουτρωμενοι..."

"Δεν κάνω μούτρα... Απλώς ώρες ώρες δε σε μπορώ να σε καταλάβω..."

"Όλα θα πάνε καλά εντάξει; Έλα να ξαπλώσουμε να σε χαρώ λιγάκι... Τόσους μήνες θα κάνω να σε δω..." ο Σωτήρης τη πλησίασε και πιάνοντας το πηγούνι της, ανασηκωσε το κεφάλι της και τη φίλησε.

"Δεν έχω όρεξη..." τον έκοψε σαν βάθυνε το φιλί και εκείνος ξεφυσησε

"Το δέχομαι ... Πάμε να δούμε αγκαλίτσα μια ταινία τουλάχιστον;"

"Εντάξει. Πήγαινε και θα έρθω. Θα κάνω ένα ντουζ στα γρήγορα και έρχομαι..."  Αφήνοντας της ένα δεύτερο πεταχτό φιλί αυτή τη φορά πήγε στο σαλόνι και εκείνη μουτρωσε.

Αναρωτήθηκε για μια στιγμή έτσι όπως τον έβλεπε να οργανώνει το σαλόνι για τη ταινία αν πράγματι αυτός ο άντρας είχε κάποιο πάθος στη ζωή του κι αν ναι, ποιο να ήταν αυτό... Παρόλα αυτά , πήρε μια βαθιά ανάσα , καθάρισε το μυαλό της και πήγε για ντουζ.  Το αύριο θα την έβρισκε σε ένα αεροπλανο με προορισμό το παρελθόν και εκείνη στη σκέψη και μόνο, ένιωθε τα μέσα της να βράζουν. Ίσως τελικά ήταν καλύτερα που πήγαινε μόνη...
Ίσως έτσι θα είχε την ευκαιρία να αφοσιωθεί στο έργο της αλλά και να αφεθεί σε εκείνη τη μαγεία που δεν έβλεπε την ώρα να νιώσει ...
Σκεπτόμενη πως τελικά ήταν καλύτερα που πήγαινε μοναχη της, χαμογέλασε, και αναπτέρωσε το ηθικό της...
Έβαλε τις πιτζάμες της σαν τελείωσε το ντουζ και ξεκίνησε για το σαλόνι...
Μια νύχτα ήταν μόνο....
Λίγες ώρες μακριά από το όνειρο....
Λίγες ωρες μακριά από τις ρίζες της αλλά και τον ξεριζωμό της...

❤️😌❤️😌❤️😌