Επιβίωση σε ένα κόσμο φτιαγμένο από σκοτάδι... Αντέχεις;

➿➿➿➿➿➿

Ήταν πρωί. Έπιασε ένα τζιν, άρπαξε και ένα φανταχτερό χαζό μπλουζάκι και ετοιμάστηκε ψυχολογικά για όσα θα έβλεπαν τα μάτια της. Η Χριστίνα την ενημέρωσε τι ακριβώς έκαναν στα σφαγεία. Αηδιασε πριν καν πάει. Έπιασε μια κοτσίδα τα μαλλιά της αλλά πριν βγει σταματησε.
Δεν έμοιαζε με τη Χριστίνα στο καθρέφτη και αυτό την ενόχλησε. Επέστρεψε πάλι στο δωμάτιο και κοίταξε τα ρούχα. Τι στα κομμάτια να έβαζε πια πρωί πρωί;!

Σε μία ώρα έπρεπε να ήταν εκεί. Αργά τα ξημερώματα ο Χριστόφορος της έστειλε ένα μήνυμα ότι έπρεπε να ήταν εκεί στις δώδεκα. Ακόμα και εκείνο, το εντάξει που του απάντησε, ήταν υπερβολή στα μάτια της.
Αν και ήταν αστυνομικός χρόνια, δεν έμαθε να δέχεται εντολές σε τέτοιο βαθμό. Ούτε να υπακούει και να υποκύπτει. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν ήταν η Ισμήνη και έπρεπε να το κάνει. Έβγαλε το τζιν, έπιασε ένα από τα λεπτά κολάν και το κοίταξε. Ήταν λευκό. Το φόρεσε και κοιταχθηκε στο καθρέφτη. Όλος ο πωπος της φαινόταν σχεδόν. Ξεφυσησε έβγαλε το κινητό και πήγε στις φωτογραφίες.  Το στυλ της Χριστίνας ακόμα και το πρωί, ήταν εξωφρενικό.

Έβγαλε το κολάν, και φόρεσε μία μαύρη μίνι φούστα, ένα λευκό κολλητό μπλουζάκι, άφησε ελεύθερα και τα μαλλιά της και βάφτηκε ελαφρά. Δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα βάλει και κόκκινο κραγιόν πρωί πρωί. Επέλεξε λοιπόν μια εικόνα της που είχαν ξαναδεί και ετοιμάστηκε.

Έπρεπε να ξανακερδίσει σαν Χριστίνα την εμπιστοσύνη τους πάση θυσία και να μη κινήσει ούτε μια υποψία μέχρι να βρει το χρηματοκιβώτιο με τα στοιχεία αλλά και τον ένοχο πίσω από τον ξυλοδαρμό. Στα μάτια της όλοι ήταν ύποπτοι... Ο Φάνης ξαφνιάστηκε πολύ αν και δεν είχαν χρόνο να μιλήσουν. Ο Χριστόφορος από την άλλη,ήταν ατάραχος σε τέτοιο βαθμό, που ακόμα κι αν το είχε κάνει εκείνος, δε θα το έδειχνε. Στη τελική, ήταν μια τακτική τους να παρατάνε τα θύματα έξω από νοσοκομεία.

Για το μόνο άτομο που ξεκάθαρα άφησε τις υποψίες στην άκρη, ήταν ο Άρης. Δεν τον είχε ικανό για κάτι τέτοιο ενώ όσο σκεφτόταν αυτά που της είπε η Χριστίνα για εκείνον άλλο τόσο μπερδεύονταν... Ήταν ικανός να φτάσει σε τέτοιο επίπεδο; Ίσως και να ήταν... Αλλά ποτέ δε θα κατέστρεφε έτσι μια γυναίκα, σωστά;

Κατέβηκε και μπήκε στο αμάξι. Ήθελε διακαώς να πάρει ένα καφέ, αλλά ακόμα την ενοχλούσε αυτή η έντονη εικόνα. Παραμέρισε τον πεσιμισμό που την κατέβαλε για την εξωτερική της εμφάνιση και σταμάτησε σε ένα συνοικιακό καφέ πριν βγει στο κεντρικό.

"Βρε καλώς το Χριστινάκι μας! Το συνηθισμένο;!" ο άντρας που ήταν μέσα της χαμογέλασε και η Ισμήνη κατάλαβε ότι τον γνώριζε.

"Όχι σήμερα. Θέλω έναν σκέτο , δεν είναι για μένα"

"Ότι αγαπάει το Χριστινάκι μας!" ήταν τόσο γλοιώδης. Κοιτούσε συνεχώς το μπούστο της και τα μπούτια της χωρίς ενδοιασμούς.
Έφτιαξε τον καφέ και τον άφησε στο πάγκο.
Η Ισμήνη έβγαλε να πληρώσει μα εκείνος της έκανε νόημα ότι δε θέλει.

"Κερασμενος σήμερα γιατί έχω μέρες να σε δω! Ελπίζω το βραδάκι να μας χαρίσεις κανένα χορό! Θα έρθω από το μαγαζί..." της εκλεισε το μάτι και η Ισμήνη έκρυψε την αηδία της και τον χαιρέτησε.

"Αμάν ρε Χριστίνα... Αμάν.." Μονολογησε επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο "Αυτοεκτίμηση μηδέν!" της βγήκε αυθόρμητα η σκέψη που πάσχιζε να μη κάνει αλλά δεν άντεξε. Πόσο χαμηλά είχε πέσει; Πολύ... Κάθε στιγμή και κάθε ώρα έβλεπε ότι ήταν τόσο χαμηλά, που τη σόκαρε... Ήπιε μια τζούρα καφε και κίνησε για τα σφαγεία... Άλλη μια κόλαση που έπρεπε να διαβεί...

➿➿➿➿➿➿➿➿

Κάθισε στο γραφείο, έβγαλε το σταθερό από κάτω και ύστερα την ατζέντα του. Ξεφύλλισε  ώσπου φτάνοντας εκεί που ήθελε σταμάτησε. Όλο το βραδυ σκεφτόταν τα λόγια της. Λόγια που έπρεπε να επιβεβαιώσει αφού δε μπορούσε να του βγει από το κεφάλι ότι κάτι ήταν στραβό με εκείνη. Τον κάλεσε και περίμενε.

"Πω πω, καιρό είχα να δω τον αριθμό αυτόν!" ήταν τα πρώτα του λόγια

"Καλημέρα Στέλιο"

"Τι μπορώ να κάνω για σένα;"

"Θέλω στοιχεία από μια γυναίκα που ήταν στο νοσοκομείο σου"

"Ότι θέλεις. Πες μου όνομα και θα το κοιτάξω. Στο γραφείο είμαι"

"Χριστίνα Μακρή... Θέλω τον φάκελο της. Για τι μπήκε και τι της κάνατε.."

"Δώσε μου ενα λεπτό..." ο Χριστόφορος χτύπησε νευρικά τα δάχτυλα του στο γραφείο. Ήταν έντεκα και μισή, και ήδη υπήρχε ένα ποτήρι ουίσκι επάνω.
"Εδώ σε έχω! Τη βρήκα..."

"Λέγε..." είπε κοφτά

"Εισήχθη με βαριά τραύματα στη κοιλιακή χώρα. Επίσης από ότι βλέπω εδώ, ήταν χτυπημένη και στο υπόλοιπο σώμα..." ο Χριστόφορος άκουγε σκεπτικός

"Μόνο αυτά;"

"Όχι... Είχε υποστεί βιασμό..."

"Κάτι άλλο;"

"Υπάρχει και κάτι άλλο... Ήταν έγκυος αλλά το έμβρυο τα κατάφερε"

"Τα κατάφερε;" απόρησε αμέσως.

"Ναι, εδώ λέει ότι κάνανε κάποιες εξετάσεις όταν βγήκε..."

"Καλώς. Σε ευχαριστώ πολύ. Θα φροντίσω να στείλω τον Άρη από εκει"

"Δεν χρειάζεται. Ξέρεις ότι είναι χαρά μου, να σε εξυπηρετώ. Τόσα λεφτά έδωσες"

"Ο Άρης θα είναι εκεί το απόγευμα. Δε το συζητώ" τερμάτισε τη κλήση και κάθισε προβληματισμένος... Η Χριστίνα του είπε ότι απέβαλε. Όλα τα στοιχεία ήταν καλά μέχρι εκείνο το σημείο... Κοίταξε την ώρα και σηκώθηκε. Δεν είχε κάποια συγκεκριμένη δουλειά να κάνει το πρωί. Άδειασε όσο ουίσκι είχε μείνει στο ποτήρι, πήρε τα κλειδιά και έφυγε...

➿➿➿➿➿➿➿➿

Μύριζε κατουρο όλος ο τόπος...
Η Χριστίνα της είπε ότι έκαναν έλεγχο για καινούριες κοπέλες σε ένα από τα κλειστά μαγαζια που είχαν στα σφαγεία και το χρησιμοποιούσαν μόνο για αυτό το σκοπό.
Πόση δυσωδία να αντέξει; Αυτοί οι άντρες είχαν χτίσει έναν ολόκληρο κολοσσό υποκόσμου και η αστυνομία δεν έκανε τίποτα για αυτό.

Κατέβηκε από το αμάξι, και περπατησε ως την είσοδο. Όλα ήταν τόσο βρώμικα απ' έξω.
Μπαίνοντας είδε ένα τύπο ψηλό. Ήταν δεν ήταν δύο μέτρα και έμοιαζε με κανονικό γορίλα.

"Καλημέρα Μανώλη..." είπε κοιτώντας τον.

"Καλημέρα Χριστίνα. Εσένα περιμέναμε. Ξεκινάμε;"

"Ναι. Πόσες είναι;"

"Δεκαέξι..." ο αριθμός την αναγουλιασε.

"Υπέροχα. Όσο περισσότερες τόσο το καλύτερο! Έτοιμο το εργαλείο;" χαμογέλασε πονηρά και εκείνος έπιασε το όργανο του πάνω από το παντελόνι

"Ο Μήτσος είναι πάντα έτοιμος!" είπε και εκείνη του χάρισε ένα ηλίθιο χαμόγελο.

"Ωραία. Τράβα να τον βάλεις στη δουλειά τότε! Δε θα καθυστερήσουμε"

"Ότι πεις!" ο άντρας προχώρησε και εκείνη τον ακολούθησε. Δεν ήξερε που πάνω και ευτυχώς ξεκίνησε πρώτος. Έφτασαν σε ένα δωμάτιο που ήταν γεμάτο με γυναίκες ενώ στην άλλη άκρη του υπήρχε ακόμα μια πόρτα. Μπροστά από αυτήν στεκόταν ένα άλλος άντρας. Κοντός, με ξυρισμένο κεφάλι.

Η Ισμήνη εδρασε όπως δρούσε και η Χριστίνα. Στάθηκε μπροστά από τις γυναίκες και τις κοίταξε καλά καλά...

"Ελπίζω να αξίζετε! Αλλιώς σας βλέπω πάλι στο δρόμο!" είπε υποτιμητικά με υφακι

"Μη τις τρομάζεις από τώρα ρε Χριστίνα!" Πετάχτηκε ο Μανώλης "Θα τρομάξουν σε λίγο!" Έπιασε πάλι τα γεννητικά του όργανα επιδεικτικά και εκείνη τον άγριοκοίταξε

"Μανώλη τράβα μέσα να στρώσεις το πουλί σου, και πολλά μη λες!" αυτή η αηδία κάθε φορά που μιλούσε ετσι, δεν έλεγε να κοπάσει.

"Καλά ντε!"

"Πέτρο άνοιξε. Ξεκινάμε!" είπε προς το κοντό και εκείνος σιωπηλά, άνοιξε τη πόρτα. Μόλις μπήκαν μέσα είδε τον Μανώλη να κατεβάζει τα παντελόνια του. Το μόριο του ήταν ήδη ανασηκωμένο. Περιποιημένο και έτοιμο. Αποτραβηξε το βλέμμα της ώσπου μπήκε μέσα η πρώτη κοπέλα. Πάντα η Χριστίνα ήταν παρούσα στις πρώτες...

"Γονάτισε και παρτον όλο μέσα! Αν ξερασεις κοπηκες.." Είπε και η κοπέλα πλησίασε. Γονάτισε και άρχισε να παίρνει το μόριο του στο στόμα της.

"Πιο βαθιά μωρη!" μίλησε ο Μανώλης και έτσι όπως ήταν δίπλα του ήθελε να σηκώσει το πόδι της και να του δώσει μια κλωτσιά χωρίς όρια. "Έτσι μωρη καριόλα! Βαθιά!" Είδε τη κοπέλα να γελάει. Πώς διάολο ήταν δυνατόν να γελούσε κάνοντας αυτό το πράγμα μπροστά σε τόσα μάτια; Η Ισμήνη τα είδε όλα... Όλα όσα ήξερε τόσα χρόνια τώρα έγιναν εικόνες που στιγμάτισαν το μυαλό της. "Χριστίνα εντάξει είναι αυτή!"

"Ωραία! Επόμενη!" φώναξε και μόλις η κοπέλα σηκώθηκε τη κοίταξε "Το βράδυ στο κλαμπ. Μην αργήσεις" Της είπε και εκείνη χαμογέλασε χαρωπά.

Μισή ώρα αργότερα η Ισμήνη είχε ξεχάσει τη σημαίνει γυναικεία αυτοεκτίμηση...
Όλες ήταν η μία χειρότερη από την άλλη.

"Θέλω ένα διάλειμμα!" παραπονέθηκε ο Μανώλης και εκείνη του χάρισε μια άγρια ματιά

"Δεν έχει διάλειμμα! Πρέπει να τελειώσουμε μέχρι το απόγευμα έχουν μείνει αρκετές έξω!" Είπε αυστηρά

"Ρε Χριστίνα... Κουράστηκα!"

"Βαρέθηκα τις γκρίνιες σου! Θέλεις να πάρω το Χριστόφορο;" είπε άγρια

"Δε χρειάζεται!" η φωνή του πίσω της, τη πάγωσε. "Ο Χριστόφορος είναι εδώ..." η Ισμήνη γύρισε και τον κοίταξε.

"Αφεντικό καλά είμαι! Όλα εντάξει. Συνεχίζουμε!" Πετάχτηκε έντρομος ο Μανώλης.

"Κάνε πέντε λεπτά διάλειμμα. Κι εσύ!" είπε προς την Ισμήνη "Εσύ έλα μαζί μου!" βγήκε και ο Μανώλης τη κοίταξε αμέσως. Σπάνια πατούσε πόδι εκεί ο Χριστόφορος

"Καλή τύχη..." ψέλλισε και εκείνη απαξίωσε και βγήκε. Δεν τον περίμενε εκεί. Η Χριστίνα της είπε ότι μόνη της έκανε πάντα τον έλεγχο και το μυαλό της Ισμήνης πήγε αμέσως στο κακό. Κάτι δεν ήταν σωστό. Το βλέμμα του επίσης ήταν αλλαγμένο. Περπατούσε μπροστά και εκείνη τον ακολούθησε. Πήγαν μέσω ενός διαδρόμου, σε ένα άλλο σημείο του μαγαζιού όταν ξαφνικά σταμάτησε έξω από μια πόρτα.
Την άνοιξε και η Ισμήνη παραξενεύτηκε. Μέσα υπήρχε ένα γραφείο με όλες τις ανέσεις και η Χριστίνα δε της είχε αναφέρει τίποτα τέτοιο.

"Μπες μέσα!" είπε κοφτά και εκείνη χωρίς πολλά πολλά μπήκε και προσπάθησε να σταθεί στο κέντρο του. Δεν είχε ιδέα τι να περιμένει. Ο Χριστόφορος κλείδωσε και η καρδιά της άρχισε να χτυπάει μανιασμένα.
Τη πλησίασε από πίσω και η Ισμήνη έκλεισε τα μάτια. Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Παρόλα αυτα προσπάθησε να ανακτήσει κάπως την κυριαρχία της. Όχι τη δική της βεβαια, αλλά τουλάχιστον της Χριστίνας

"Τι συμβαίνει; Έκανα κάτι λάθος; Όλα πάνε ρολόι..." είπε κάπως φοβισμένη. Ήταν πίσω της ακίνητος.

"Θα σε ρωτήσω μόνο μια φορά... Αν θέλεις να βγεις ζωντανή από εδώ μέσα, θα μου πεις αλήθεια. Αν πάλι θέλεις να πεθάνεις αυτό είναι το μόνο εύκολο" η ανάσα του στα μαλλιά της την έκανε να ανατριχιασει ενώ ο τόνος της φωνής του, έδειχνε ξεκάθαρα ότι δεν έπαιζε. Ότι κι αν είχε γίνει έπρεπε να το χειριστεί σωστά. Αν το είχε καταλάβει άλλωστε θα προσπαθούσε να τη σκοτώσει οπότε κάτι άλλο συνεβαινε...

"Οτι θέλεις... Δεν καταλαβαίνω τι έκανα..." είπε παραπονιαρικα και προσπάθησε να του δείξει ότι τον φοβάται.

"Είσαι έγκυος;" πάγωσε.. το μυαλό της έφερε χίλιες δυο στροφές επιτόπου. Μα φυσικά! Σιγά μην άφηνε τα λόγια της να πέσουν έτσι απλα στο τραπέζι. Σίγουρα είχε γνωστούς και το έλεγξε... Μπορεί να πήρε τη θέση της Χριστίνας αλλά το μυαλό, ήταν της Ισμήνης και πάντα θα ήταν... Η εξυπνάδα της άλλωστε την έφτασε εκεί που την έφτασε.

"Όχι. Σου είπα ότι το έχασα" είπε σοβαρή "Μόλις βγήκα από το νοσοκομείο, και ενώ μου είπαν ότι όλα ήταν καλα, πήγα σπίτι και είχα αιμορραγία. Δεν καταλαβαίνω την ερώτηση σου... Στο είπα και χθες. Εσύ μου λες να μη μπαίνω σε λεπτομέρειες. Δεν σε νοιάζουν άλλωστε. Ήθελες να σου πω και το τρόπο που έγινε; Πήγα σε ενα γυναικολόγο. Το Παπαστεφάνου. Μπορείς να τον ρωτήσεις κι αυτόν αν θέλεις!" είπε έντονα και η ψυχή της πεταρισε. Ήταν ο γυναικολόγος της. Θα προλάβαινε να τον ειδοποιήσει αν χρειαζόταν.

"Δηλαδή , το έχασες...." Ο Χριστόφορος κόλλησε από πίσω της.

"Ναι... Τρία χρόνια είμαστε μαζί σε αυτό. Δε καταλαβαίνω και δεν βρίσκω το λόγο να σου έχω πει ψέματα!" η φωνή της έγινε ένα τσακ πιο έντονηα το μάζεψε αμέσως "Γιατί να πω ψέματα για κάτι τέτοιο;" κλαψουρισε ελαφρώς "Όπως και να έχει, αν θέλεις πάρε και το γυναικολόγο. Δεν έχω θέμα... Είναι όμως κάτι που δε θέλω να συζητάω. Δεν μου είναι εύκολο..." προσπάθησε να το παίξει θλιμμένη μα εκείνος την έπιασε και τη πίεσε πάνω του.

Το χέρι του βρέθηκε μπροστά στα ξαφνικά, αγκάλιασε το κορμί της και χώθηκε ανάμεσα στα μπούτια της. Η Ισμήνη τα έχασε. Ήταν τόσο μεγαλόσωμος που δεν χρειάστηκε ούτε να σκύψει για να φτάσει στο σημείο, ούτε καν να στρίψει το κορμί του.

"Θα ελέγξω το μουνακι σου..." η χυδαιότητα βαρεσε κόκκινο στα αυτιά της. Προσπάθησε αστραπιαία να σκεφτεί κάτι να εκείνος είχε ήδη, σήκωσε τη φούστα της και φλέρταρε με το εσώρουχο της.

"Δε θέλω ακόμα..." στα λόγια της ένιωσε τα δάχτυλα του να μπλέκονται στα μαλλιά της. Δεν είχε ούτε το όπλο της ούτε όμως και θα μπορούσε κάποιος να τους διακόψει εκεί μέσα...

"Δε σε ρώτησα..." ένα από τα δάχτυλα του, κατρακύλησε πάνω κάτω στα χείλη του αιδοίου της. Έβαλε λίγη δύναμη, και τη τράβηξε. Ένιωσε το μόριο του στα οπίσθια της και τότε ήταν που ο τρόμος, χτύπησε τη πόρτα της αυτοπροστασίας της. Δεν έπρεπε να τα δει... Μια στο εκατομμύριο αν έκανε κάποια απότομη κίνηση και έβλεπε το σημάδι της, όλα θα είχαν τελειώσει. Δεν ήταν και κάτι μικρό. Ούτε έμοιαζε με γρατζουνιά. Έβγαζε μάτι...  Πέρα από αυτό όμως είχε χειρότερα πράγματα και πιο τρομακτικά για να ανησυχεί...
Έπαιζε με τα χείλη της, και το ηλίθιο κορμί της, αντιδρούσε. "Κάτσε ακίνητη... Τρέμεις" Έτρεμε; Ούτε που το κατάλαβε.

"Το.... Τι άγγιγμα. Ύστερα από όσα έγιναν... Δεν ... Δε νιώθω καλά..." Προσπάθησε να δικαιολογηθεί αλλά ο Χριστόφορος ήταν ένας άντρας που υποτίμησε

"Αναίσθητη ήσουν κατά το βιασμό... Εσύ το ειπες... Δεν βίωσες κάτι. Σωστά;" Και πραγματι η ιστορία ήταν έτσι ακριβώς... Την άφησαν αναίσθητη , την έδειραν και τη βίασαν.

"Χριστόφορε σε ικετεύω... Γυναίκα είμαι, απλά δεν νιώθω καλά ακόμα και με τη σκ..." Το δάχτυλο του βυθίστηκε μέσα της απροειδοποίητα και η Ισμήνη έχασε τη λαλιά της.

"Μη μιλάς" τον ένιωθε να κάνει κύκλους μέσα της θαρρείς και εψαχνε κάτι μόνο που εκείνη, είχε αρχίσει να αισθάνεται άβολα με τον εαυτό της.
"Έχεις τόσα υγρά... Συνήθως έπρεπε να σε φτύνω από τα πολλά γαμήσια που έκανες..." Το δεύτερο δάχτυλο που προσπάθησε να μπει μέσα της βρήκε αντίσταση. Είχε χοντρά δάχτυλα αλλά ποτέ πιο πριν, δεν είχε τέτοια θέματα. Η Ισμήνη δεν άντεξε. Έκανε ένα ξαφνικό βήμα προς τα μπροστά και βγαίνοντας από το κράτημα του, κατέβασε τη φούστα της αμέσως.

"Δε μπορώ. Συγχώρεσε με... Δε μπορω" το βλέμμα του φρενιασε. Άλλαξε... Είδε κάτι που δε της άρεσε... Είδε μια αμφισβήτηση που την κατάλαβε αμέσως. Ήταν σκεπτικός. Η Ισμήνη δε δρούσε όπως η Χριστίνα και ενώ πίστευε ότι θα καταφέρει να τους κρατήσει μακριά από το κορμί της, απέτυχε. Δεν έπαιρνε από λόγια αυτός... Πελαγωσε. Δεν ήξερε ούτε πως να αντιδράσει αλλά ούτε και τι να κάνει. "Είναι θέμα, ψυχισμού..." είπε έτοιμη να βάλει τα κλάματα και προσπάθησε να παίξει το χαρτί της πονεμένης. Ο Χριστόφορος όμως, καθόταν ακόμα παγωμένος. Είχε τόσο περίεργο βλέμμα. Η Ισμήνη ένιωσε ότι προδίδεται.

Έκανε ένα βήμα προς το μέρος της, και εκείνη στάθηκε σαν άγαλμα.
Έσκυψε και τη κοίταξε καλά καλά...

"Όταν σου λέω, πηδα... Θα πηδάς πριν καν τελειώσω τη φράση μου" ήταν σοβαρος και την επεξεργαζόταν σε σημείο που η Ισμήνη ένιωσε απειλή. Το έβλεπε... Την αμφισβητούσε σε κάθε του βλέμμα. Απλωσε το χέρι , την έπιασε αγαρμπα και τη γύρισε προς το γραφείο βίαια, μόλις όμως κράτησε  τη φούστα της και πήγε να τη σηκώσει, η Ισμήνη γύρισε αναστατωμένη.

"Δε μπορώ! Κατάλαβε το!" φώναξε κάπως και μόλις τον είδε να φρενιαζει έτρεξε προς τη πόρτα

"Πολύ περίεργα μου τα λες..." η σιγανή φωνή του τη σταμάτησε πριν βγει. Δεν ταίριαζε με  το προηγούμενο τρελό του ύφος. Τη δοκίμαζε... Αυτό έκανε... "Άλλος άνθρωπος γύρισες και αυτό , δεν μου αρέσει καθόλου..." αυτό ήταν. Έχανε το παιχνίδι. Δεν πέρασαν ούτε δύο μέρες και εκείνος κατάλαβε αμέσως τη διαφορά. Τον έκρινε πολύ λάθος. Δεν ήταν σε θέση να τον ξεγελάσει τόσο εύκολα. "Παλιά, δεν έχανες ευκαιρία να σε πηδήξω... Αναρωτιέμαι άραγε, τι μπορεί να..." η Ισμήνη γύρισε και τον κοίταξε. Ήταν ακουμπισμένος στο γραφείο, τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και μόλις ενώθηκαν τα βλέμματα τους, κατάλαβε ότι δεν είχε καμία επιλογή. Ήταν ένα τεστ για εκείνον. Ένα τεστ που η Ισμήνη έπρεπε να πέρασε πάση θυσία και δεν υπήρχε πισωγυρισμα. Είτε θα άνοιγε εκείνη τη πόρτα, είτε... είτε θα του έδινε το κορμί της. Η σκέψη της Χριστίνας με το μωρό, άλλαξε άρδην τη συμπεριφορά της...
"Έμπρος, φύγε..." καθόταν τη κοιτούσε και είχε ένα πονηρό μειδίαμα στα χείλη σαν να είχε κερδίσει. Σαν να ήξερε ότι δεν ήταν η Χριστίνα εκείνη η γυναίκα μπροστά του. Ακόμα κι αν δε το ήξερε όμως εκείνος και την τεσταρε, το ήξερε η ίδια η Ισμήνη και αυτό έφτανε για να νιώσει ότι προδίδει τον εαυτό της.

Άφησε το χερούλι, τον πλησίασε και στάθηκε μπροστά του. Ο Χριστόφορος δεν άλλαξε ύφος.

"Έμπρος... Περιμένω ακόμα μια δικαιολογ..." τον έπιασε ξαφνικά από το πρόσωπο, έβαλε στην άκρη τον εαυτό της, και όρμησε στα χείλη του. Τα χέρια της, έβγαλαν βιαστικά το σακάκι του, όταν χωρίς καμία προειδοποίηση τη δάγκωσε και σπάζοντας το φιλί της,  την έσπρωξε. Κοιταχθηκαν μόνο για μια στιγμή πριν η Ισμήνη βγαλει τη μπλούζα της.  Αυτό ήθελε; Αυτό θα του έδινε... Τα χέρια της κατρακύλησαν , έπιασαν το μόριο του πάνω από το παντελόνι και σφίγγοντας το, άρχισε να τρίβεται πάνω του. Έδειχνε εκνευρισμένος έξαλλος ίσως,   μα εκείνη  δε σταμάτησε...

"Τι περιμένεις; Γάμησε με... Αυτό δε θέλεις;" έσκυψε και του είπε σιγανα  βλέποντας τον να μην αντιδρά στα αγγίγματα της και χώθηκε στο λαιμό του. Άρχισε να τον γλύφει , ώσπου φτάνοντας στο αυτί του, σταμάτησε. "Πηδα με... Τι περιμένεις; Δε θες να νιώσεις πως είμαι; Δε θες να δεις πόσο υγρή μπορώ να γίνω ύστερα από ένα μήνα αποχής;" Του ψιθύρισε και αφήνοντας τα χείλη της, να φύγουν από το σημείο, έφτασαν ως το σαγόνι του, και τον δάγκωσε εκείνη... Το χέρι της, δε σταμάτησε να παίζει μαζί του. Τα μάτια της δε, κοιτούσαν τα δικά του, χωρίς να παρεκκλίνουν το βλέμμα τους. Δάγκωσε τα χείλη της όταν ένιωσε τα χέρια του στη μέση της. Ήταν ήδη αρκετά σκληρός για εκείνη.. Πόσο πιο δύσκολος μπορούσε όμως να γίνει; Ήταν περίεργος παρόλα αυτά.

Την γραπωσε σφιχτά και σηκώνοντας τη, τη γύρισε και την έβαλε πάνω στο γραφείο. Η Ισμήνη δε ρώτησε λεπτομέρειες για το πως έκαναν σεξ. Δε θα τον άφηνε να τη πηδήξει όμως έτσι... Τα χέρια του, σήκωσαν τη φούστα, έσκισαν το εσώρουχο της και τη πίεσε πάνω του. Δεν σταμάτησε να τη κοιτάζει όμως λεπτό. Το βλέμμα του ήταν κάτι το εντελώς διαφορετικό από όλο το υπόλοιπο σώμα. Δεν κατάλαβε τι μπορεί να έκανε έτσι ώστε να προκαλέσει τέτοια οργή και τέτοια καταιγίδα στα μάτια του.
Έπιασε το παντελόνι του μα λίγο πριν ανοίξει το φερμουάρ , τη σταμάτησε και χαμογέλασε απειλητικά. Έκανε ένα βήμα πίσω, και τη κοίταξε...

"Το βράδυ θα σε περιμένω στο γραφείο. Ντύσου και τράβα να κάνεις τη δουλειά σου"  πήρε το σακάκι και το πουκάμισο του, και δίχως να της πει άλλη λέξη, βγήκε και την άφησε μόνη.  Η καρδιά της κόντευε να σπάσει. Παρόλα αυτά, το έπαιξε καλά... Του έδωσε την αίσθηση ότι θα τη πηδήξει. Η Ισμήνη δεν ήταν χαζή.... Αν εκείνος ήθελε να τεσταρει, τότε τον άφησε να δει ότι δεν έχει ενδοιασμούς και ότι υποκύπτει στα θέλω του. Έμεινε για λίγο ξαπλωμένη πάνω σε εκείνο το άχαρο γραφείο προσπαθώντας να ημερεψει.

"Καταραμένο σώμα... Τι διάολο σε πιάνει.." ήταν ωραίος άντρας. Αυτό του το αναγνώριζε. Πέρα από αυτό όμως, δεν είχε τίποτα άλλο θελκτικό πάνω του... Ήταν ένα αποβρασμα της κοινωνίας...

➿➿➿➿➿➿➿➿

Έβαλε μπρος και ξεκίνησε για το κλαμπ.
Αναρωτήθηκε πόσο μπορεί να την άλλαξε αυτό της συνέβη... Παραβίασε το μόνο κανόνα στο σεξ που είχαν βάλει τόσο απροκάλυπτα που του προκάλεσε έκπληξη. Κι ομως ενώ θα μπορούσε να της τιναξει τα μυαλά στον αέρα, δε το έκανε... Ήταν έξαλλος μαζί της. Δε θα τη πηδαγε τόσο απλά επειδή εκείνη τον προκάλεσε. Θα της έβγαζε τα σπασμένα του, το βράδυ και θα φρόντιζε να της υπενθυμίσει για τα καλά, τον κανόνα.

"Γαμημένη πόρνη..." μονολογησε ανάβοντας ένα τσιγάρο. Ήταν εξαγριωμένος. Ποια νόμιζε ότι ήταν, και τολμούσε να του πει, πηδά με; Να τολμούσε να διατάξει, να τη γαμησει έτσι; Ο Χριστόφορος δε δεχόταν διαταγές από κανένα για τις πραξεις του πόσο μάλλον από εκείνη...
Θα της χάριζε ένα μάθημα ζωής το βράδυ. Στα δικά του μέτρα και σταθμά...
Η γεύση της ήταν ακόμα στα χείλη του. Μια δόση φρεσκάδας. Ίσως και δυόσμου... Κάτι μπερδεμένο που τον ωθούσε στα άκρα.
Η Χριστίνα ξεπέρασε τα όρια και έπρεπε να της δείξει μια και καλή ποιος έχει το πάνω χέρι. Ποιος διατάζει, και ποιος υπακούει ανάμεσα τους...
Το βλέμμα του έπεσε στα δάχτυλα του πάνω στο τιμόνι. Δε τα δέχθηκε ο κόλπος της μονομιάς... Αυτό τι ήταν πάλι; Δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν τόσο σφιχτή. Θα την πηδαγε όμως αν δε ξεπερνούσε τα όρια.
"Θα σε στρώσω... Κάνε λίγη υπομονή και θα σε στρώσω..." ψέλλισε και έσφιξε το τιμόνι. Η ανυπακοή της, θα είχε και την ανάλογη τιμωρία... Αν ο βιασμός ήταν κάτι που την αλλαξε, τότε θα της έδειχνε ότι η πραγματική βία, ήταν κάτι που δεν είχε βιώσει ακόμα...
Άνοιξε το ντουλαπάκι και έβγαλε από μέσα ένα μικρό ασημένιο φλασκί. Το άνοιξε και άφησε το αλκοόλ να τρέξει στα χείλη του.
Η μυρωδιά από το φιλί της έσβησε αμέσως όχι όμως και η σκέψη του...

Το κινητό του χτύπησε και το έβγαλε αμέσως

"Τι θες;" είπε απότομα

"Ο Διονύσης μας πούλησε στους μπάτσους. Τον έχω στην αποθήκη . Πήραν όλο το εμπόρευμα. Έπιασαν τον Τηλέμαχο που το πρόσεχε..."

"Έρχομαι!" δώρο θεού ήρθε αυτό το τηλεφώνημα... Είχε τόσα νεύρα, και τέτοια ένταση, που το μόνο που έβλεπε μπροστά του, ήταν το αίμα... Θα τον έκανε κομμάτια.

Πάτησε τέρμα το γκάζι. Βγήκε στη παραλιακή και φτάνοντας στην Καλαμαριά, οδήγησε βιαστικά προς το παλιό λιμάνι. Πλέον ήταν αποθήκες.
Έπρεπε να ξεσπάσει και αυτό το τηλεφώνημα ήταν ότι έπρεπε.
Μπήκε στο πλακόστρωτο με χειρόφρενο και μόλις σταμάτησε,  είδε αμέσως τον Άρη έξω από την αποθήκη.
Κατέβηκε έβγαλε το όπλο και όπλισε αμέσως

"Ει, ει... Ηρέμησε. Να μάθουμε πρώτα..."

"Κάνε στην άκρη!" τον προσπέρασε και μπηκε μέσα. Ο Άρης τον ακολούθησε αμέσως. Φτάνοντας βαθιά μέσα στην αποθήκη και πίσω από κάτι παλιά σκουριασμένα κοντέινερ, τον βρήκε δεμένο σε μια καρέκλα. Πλησιασε και με την ανάποδη του όπλου, τον χτύπησε αμέσως στο πρόσωπο.

"Ποιος σε έβαλε;! Μίλα!" Ο Χριστόφορος τον άρπαξε με το ένα χέρι από τα σχοινιά και τον σήκωσε μαζί με τη καρέκλα ύστερα τον πέταξε κάτω και τον κλώτσησε. Ο Άρης είχε μείνει κόκαλο. 

"Δεν φταίω αφεντικό..." είπε με δυσκολία και πλημμυρισμένος από αίματα "Στο ορκιζομαι. Δεν ήμουν εγώ!"

"ΜΙΛΑ ΚΑΡΙΟΛΗ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΣΕ ΘΑΨΩ!"

"Χριστόφορε ηρέμησε..." Ο Άρης πρώτη φορά τον έβλεπε τόσο πολύ εκτός εαυτού

"Θέλεις να χαρίσω στην Αλεξάνδρα και την Κατερίνα μια επίσκεψη;" ο άντρας ακούγοντας το όνομα της γυναίκας και της κόρης του έβαλε τα κλάματα.
"ΜΙΛΑ!"

"Ο καπετάνιος σε έδωσε!" Φώναξε κλαίγοντας με λυγμούς "Σε ικετεύω! Μη πειράξεις τα κορίτσια μου. Δεν φταίω. Κι εκείνος με απείλησε ότι θα τους κάνει κακό!"  Ο Χριστόφορος τον κοίταξε σοβαρός. Όπλισε και τον σημάδεψε. "Σε παρακαλώ. Δεν έχουν κανένα στο κόσμο! Θα σε ξεπληρώσω με όσα έχω!" Ο κρότος που ακούστηκε πάγωσε την αποθήκη... Ο Χριστόφορος έβαλε το όπλο στο ζωνάρι του και γύρισε προς τον Άρη σοβαρός.

"Στείλε πενήντα χιλιάρικα στην Αλεξάνδρα. Δε νομίζω να λυπηθεί και τόσο που πέθανε αυτό το καθίκι. Στη βίζιτα ήθελε να τις βγάλει άλλωστε. Βρες το καπετάνιο και μέχρι το βράδυ, θέλω το κεφάλι του σε σακούλα. Το κατάλαβες;"

"Το κατάλαβα.." είπε μόνο, και μόλις ο Χριστόφορος έφυγε, κοίταξε το άψυχο σώμα και πήρε μια βαθιά ανάσα. Η σφαίρα διέλυσε σχεδόν  όλο το κρανίο του. "ΤΙ ΜΕ ΚΟΙΤΑΤΕ! Φώναξε προς τους άντρες τους "Καθαρίστε!" έδωσε την εντολή, και αμέσως όλοι ξεκίνησαν.. 

➿➿➿➿➿➿➿➿➿

"Αφεντικο, αυτή η πουτάνα εμφανίστηκε πάλι..." Ο Αλέξανδρος σήκωσε το κεφάλι από τη σκακιέρα και τον κοίταξε. Του την είχε βιδωσει άσχημα αυτή η συμφωνία που δεν έγινε.

"Τη θέλω. Ζωντανή όμως. Θα πάρει μια και καλή το μάθημα της..." συνέχισε ατάραχος τη παρτίδα με τον εαυτό του

"Για πότε;"

"Σε καμία βδομάδα... Άσε να περάσουν λίγες μέρες..."

"Εντάξει. Είσαι σίγουρος; Τη... Τη τελευταία φορά δε πήγε και τόσο καλά..."

Ο Άλεξ έστρεψε το άγριο βλέμμα του προς εκείνον

"Είπα κάτι. Απλά εκτέλεσε το!"

"Καλώς... Σε μια βδομάδα θα την έχεις" είπε και έφυγε...

🖤