Εγώ στο είπα...
Είναι επικίνδυνα εδώ...

➿➿➿➿➿➿

"Δεν φανταζομουν ποτέ ότι θα σε δω να οδηγείς ένα τέτοιο αυτοκίνητο..." Η Ισμήνη αισθανόταν τόσο άνετα που ανέβασε μέχρι και τα πόδια της στο ταμπλό.

"Όλα τα κάνω..."

"Είσαι κάπως σέξυ..."

"Ισμήνη, μη λες τέτοια γιατί τραβάω χειρόφρενο στη μέση του περιφερειακού και θα δεις τι είναι σέξυ..." Τα παιχνίδια ανάμεσα τους παρά τη τρικυμία που ήταν καθοδόν δε σταματούσαν.

"Αλλάζεις τις ταχύτητες τόσο ωραία... Ο τρόπος που κρατάς το τιμόνι... Δε ξέρω. Άλλος άνθρωπος δείχνεις...Ειδικά με αυτά τα ρούχα... Ποτέ δε σε έχω δει με φόρμα... Σωστός αλήτης... Με την ωραία έννοια"

"Ώρες ώρες δε ξέρω αν αυτά πρέπει να τα παίρνω σαν κομπλιμέντα ή όχι" αστείευτηκε και εκείνη έμεινε να τον κοιτάζει. Ήταν τόσο διαφορετικός. Έφτασαν στο πάρκινγκ του αεροδρομίου και τους περίμενε ήδη το αμάξι. Ο Χριστόφορος άλλαξε ρούχα και από εκείνη την ώρα, δεν σταμάτησε να τον κοιτάζει. Έδειχνε άλλος άνθρωπος. Αν πριν ήταν γοητευτικός, τώρα ήταν άκρως επικίνδυνος. Έβγαζε μια αύρα, σαν εκείνα τα κακά παιδιά, που ξέρεις ότι για σένα γαμάνε όλο το κόσμο... Μια φαρδιά γκρι φόρμα και ένα λευκό μπλουζάκι, έφταναν.
Είχε τέτοιο κορμί και το έκρυβε πίσω από εκείνα τα αυστηρά κοστούμια και απορούσε... Ποιος έλεγε ότι ένας νονος της νύχτας έπρεπε να ντύνεται και επίσημα; Ο Χριστόφορος έβγαζε μια αλητεία που δεν ήθελες να μπλέξεις ακόμα κι έτσι... Ποιος να της το έλεγε ότι θα κατέληγε μαζί του σε ένα αυτοκίνητο, με προορισμό το άγνωστο λίγους μήνες πριν... Εκείνη και το Γεράκι...
"Γιατί γελάς;"

"Γιατί μου αρέσεις..." φώναξε τη σκέψη της.

"Θέλεις να με πας μήπως και καμιά τσάρκα με τη μηχανή;"

"Κι αυτό το ξέρεις;"

"Πολλά ξέρω... Πότε θα το καταλάβεις επιτέλους;" Άπλωσε το χέρι του στο μπούτι της και η Ισμήνη πήρε φωτιά.
"Μετά εγώ είμαι ο αχόρταγος..."

"Δεν σε καταλαβαίνω"

"Ανέβασες αμέσως παλμούς..." σχολίασε

"Όχι.."

"Το στήθος σου σε προδίδει..." Πράγματι πήρε κάνα δυο βαθιές ανάσες.

"Σε πόση ώρα φτάνουμε;"

"Μια χαρά... Αλλάζεις και κουβέντα. Υπέροχη σε βρίσκω..."

"Πάμε με 120, σε μια λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας, τι θέλεις να κάνω;"

"Αυτό που έκανες... Να αλλάξεις κουβέντα" αστείευτηκε αλλά δε του πήρε πολύ ώρα να σοβαρεψει "Φτάνουμε σε δέκα λεπτά περίπου. Βγαίνω στην επόμενη έξοδο"

"Προς τα εκεί είναι το πατρικό μου"

"Ναι. Πάμε να πάρουμε κάποια πράγματα που ίσως χρειαστείς... Εκτός αν δε θέλεις. Τότε να φύγω ευθεία"

"Όχι όχι! Αν είναι να με κλείσεις κάπου, θέλω να έχω ορισμένα πράγματα..."

"Έτσι όπως το λες, ακούγεται θαρρείς και θα είσαι φυλακισμένη. Παντού μπορείς να πας!"

"Και βόλτα;"

"Εννοείται ρε Ισμήνη! Τι με πέρασες!"

"Που είπαμε είναι το σπίτι που θα με πας;" Ρώτησε και εκείνος χαμογέλασε

"Στο βουνό!" απάντησε κι εκείνη αναστεναξε βαθιά

"Το ήξερα... Να πω ότι δε το ήξερα; Ψέματα θα πω!" κούνησε το κεφάλι της και εκείνος έμεινε να της χαμογελά

Πόσο φυσιολογικό και όμορφο ζευγάρι θα μπορούσαν να ήταν χωρίς όλα αυτά ανάμεσα τους, σκέφτηκε για μια στιγμή...
Χωρίς έχθρες, ενέδρες και προδότες. Χωρίς νύχτα και φόβους.

Ο Χριστόφορος πήρε τη στροφη στη πρώτη έξοδο και σε λίγα λεπτά χώθηκε μέσα στα στενά του κέντρου. Έμοιαζε σαν να μελετάει καλά τη διαδρομή. Δεν πήγε από το συνηθισμένο δρόμο.

Έφτασε από τη πίσω μερια και κοιτώντας προσεκτικά τριγύρω σταμάτησε.
"Περίμενε εδώ. Μόλις κατέβω θα κλειδώσω..."

"Δεν γίνεσαι λιγάκι υπερβολικός; Κανένας δε ξέρει ότι φτάσαμε..." του είπε ήρεμη

"Προσέχω... Αυτό μόνο" Κατέβηκε και πριν φύγει τη κοίταξε "Στο ντουλαπάκι, έχω ένα περίστροφο. Αν χρειαστεί σκοτώνεις ότι κινείται" είπε σοβαρός και κλείνοντας τη πόρτα εκείνη κλείδωσε αμέσως από μόνη της. Κοίτα να δεις που ακόμα και σε ένα αμάξι σαν αυτό, είχε μελετήσει καλά, κάθε σημείο.... σκέφτηκε και έμεινε να κοιτάζει έξω από το παράθυρο.

Πέντε λεπτά αργότερα επέστρεψε.

"Είναι εντάξει. Έλα..." την έπιασε από το χέρι και κατέβηκε μαζί του. "Δε σε αφήνω μόνη. Πάμε να πάρουμε ότι χρειάζεσαι και φεύγουμε" περπάτησαν από τη πίσω μεριά και φτάνοντας στο σπίτι εκείνος έμεινε έξω από τη πόρτα.

"Πέντε λεπτά θέλω και είμαι έτοιμη..." Η Ισμήνη μπήκε μέσα και αρπάζοντας ένα σάκο προσπάθησε να μαζέψει τα πιο απαραίτητα πράγματα της. Ο Χριστόφορος έδειχνε φανερά την ανησυχία του και την πέρασε και σε εκείνη. Μάζεψε στα γρήγορα ότι μπορούσε και εκείνος έμεινε φρουρός στην είσοδο. "Έτοιμη..."

"Πάμε..." Πήρε το σακο της και επέστρεψαν γρήγορα στο αυτοκίνητο. Κοιτούσε ολόγυρα του θαρρείς και σκαναρε τη περιοχή. Ωστόσο δεν παρατήρησε τίποτα ύποπτο...

Μόλις μπήκαν στο αμάξι ξεκίνησε αμέσως.

"Τι φοβάσαι τόσο; Μου φαίνεται τόσο περίεργο. Μπορώ να βγάλω κάποιον εκτός, και στο έχω αποδείξει..."

"Έναν ίσως μπορείς... Αν μας τη πέσουν δε θα είναι ένας... Θα είμαστε εγω, εσύ και άλλοι είκοσι..." Είχε δίκιο σε αυτό. "Το σπίτι είναι εξοπλισμένο με τα πάντα. Οτι κι αν συμβεί, ότι κι αν χρειαστείς θα με πάρεις αμέσως τηλέφωνο. Έχω δύο καινούριες συσκευές"

"Όλα θα πάνε καλά... Μόνο μια χάρη θέλω"

"Ότι θέλεις..."

"Ξέρω ότι η αδερφή μου παρά τα λάθη της, δεν είναι κακός άνθρωπος... Μη τη πειράξεις"

"Δεν το είχα σκοπό... Όχι πλέον" Η απάντηση του της ήταν αρκετή... Γύρισε προς το παράθυρο και κοίταξε το δρόμο. Καθετί της έμοιαζε διαφορετικό πια...

➿➿➿➿➿

"Έβαλες το πομπό;" ρώτησε κάπως ανυπόμονα

"Ναι. Είχα δίκιο τελικά να βάλουμε κάποιον να παρακολουθεί το σπίτι της. Και όπως ακριβώς το υποψιάστηκα, σταμάτησε από πίσω και έλεγξε πρώτα... Φαντάσου να ακολουθούσαμε το δικό σου σχέδιο και να είχαμε άντρες μέσα στο σπίτι της να περιμένουν!"

"Το παραδέχομαι. Η τακτική σου λειτούργησε άψογα"

"Φυσικά και λειτούργησε Στράτο! Δεν είμαι κανένα παιδάκι! Ξέρω τι μου γίνεται..."

"Εντάξει θα ενημερώσω και το Δημήτρη"

"Όχι!"

"Όχι; Γιατί;"

"Γιατι το σκέφτηκα ξανά. Τον θέλω εκτός"

"Το ξέρεις ότι αυτό δε γίνεται. Τον χρειαζόμαστε..."

"Όχι πια... Έχω δύναμη και χωρίς εκείνον. Ούτε θα μας εξυπηρετήσει ο Φάνης να πάρει τη κόρη του. Δε τους θέλω στα πόδια μου. Τα υπόλοιπα ισχύουν ως είχαν και εσύ θα πάρεις το ποσοστό του Παπά!"

Ο Στράτος δε το πίστευε

"Μου λες δηλαδή ότι θα πάρω και το δικό του τριάντα τρία τοις εκατό;"

"Ναι. Εγώ θα αρκεστώ στο δικό μου. Άλλωστε, για το χρήμα μιλάμε. Τις επιχειρήσεις θα τις κρατήσω καθώς και όση περιουσία έχει πίσω στην Ιταλία. Δεν έχω ανάγκη αυτά που έχτισε εδώ"

"Ομολογώ πως, δε το περίμενα αυτό..."

"Δεν με απασχολεί τι περίμενες... Ο Παπάς δε μπορεί να μας εξυπηρετήσει παραπάνω. Σε λίγες ώρες θα έχουμε τη κοπέλα"

"Με την μπατσινα;"

"Θα τη σκοτώσουμε όταν τους μαζέψουμε στο λιμάνι. Μόλις πάρουμε τη πόρνη που σέρνει μαζί του, θα του ανακοινωθεί και ο όρος για να τη βγάλει καθαρή... Έχουμε δύο μέρες να τους μαζέψουμε όλους. Δε θέλω να λείπει κανείς. Ακόμα και την αδερφή της θέλω στα πόδια μου... Όλους! Και ύστερα θα του δώσω να υπογράψει τη θανατική του καταδίκη..."

"Θα το έκανες αυτό;"

"Ναι. Η ζωή του και κάθε τι που του ανήκει, για τη δική της...." είπε και γέλασε...

➿➿➿➿➿➿

Όπως ακριβώς της είπε έφτασαν μέσα από ένα χωματόδρομο σε ένα σπιτάκι, βαθιά χωμένο στο δάσος του Σέιχ Σου. Δεν ήταν αυτό που θα περίμενε κανείς για έναν άντρα σαν το Γεράκι εξωτερικά, ωστόσο όταν μπήκαν μέσα, η δυναμική του ήταν υπαρκτή σε όλο το χώρο. Από έξω έμοιαζε σχεδόν με καλύβα. Από μέσα όμως, ήταν σωστό φρούριο. Μέχρι και καταπακτή είχε ενώ οι πόρτες και τα παράθυρα κλείδωναν από μέσα και από έξω με κωδικό. Το μπάνιο δεν είχε ούτε ένα παράθυρο ενω ακόμα και η κουζίνα, είχε σύστημα συναγερμού μέχρι και από το φουγάρο του απορροφητήρα. Ήταν όπως της είπε, απόρθητο κάστρο...

"Θα φροντίσω μέχρι αύριο να φέρω εδώ και τη Χριστίνα... Θα πρέπει να λείψω όμως" Είχαν αφήσει τα πράγματα τους μα εκείνος δεν θα καθόταν.

"Ούτε για λίγο δε θα μείνεις;"

"Όχι. Πρέπει να φύγω σφαίρα στο μαγαζί. Να δω που βρισκόμαστε. Όσο ξέρω ότι είσαι ασφαλής , το μυαλό μου λειτουργεί διαφορετικά Ισμήνη..."

"Θέλω να προσέχεις... Μου το υποσχεσαι; Αφού δεν με θέλεις εκεί, τουλάχιστον ορκίσου μου, ότι θα προσέχεις..."

Ο Χριστόφορος πήγε κοντά της, και αφήνοντας το χέρι του να ξαποστάσει στο πηγούνι της, χαμήλωσε και τη φίλησε.

"Όλα θα πάνε καλά... Είμαι ένα βήμα μπροστά. Ξέρω τι σου λέω..."

"Δεν έχω καλό προαίσθημα. Ότι και να μου λες, έχω ένα πλακωμα στο στήθος..."

"Κάνε ένα ντουζ, το βράδυ αργά θα γυρίσω πίσω... Σήμερα θα ξεκαθαρίσω το τοπίο όσο παραπάνω μπορώ. Έπαψαν να παίζουν και θα πάψω κι εγώ Ισμήνη. Είναι η ώρα να δουν το πρόσωπο μου... Τέλος το κρυφτό"

"Πρόσεχε τους γύρω σου. Επιμένω ότι..." έβαλε τα δάχτυλα του στα χείλη της και τη σταμάτησε.

"Ξέρω τι κάνω..." Η Ισμήνη τον κοίταξε θυμωμένα

"Δεν με ενδιαφέρει αν ξέρεις τι κάνεις!" φώναξε κάπως παραπάνω "Κάτι δεν στέκει σε όσα είπαμε μεταξύ μας. Μου υποσχεθηκες να μου μιλήσεις και ακόμα δε το έκανες. Υπάρχουν κενά Χριστόφορε!"

"Θα στα καλυψω το βράδυ, εντάξει;" Αρκέστηκε σε μια ήρεμη απάντηση παρά την ένταση της. "Θέλω να ξεκαθαρίσω ένα ακόμα πράγμα. Σου υπόσχομαι να μιλήσουμε όταν επιστρέψω"

"Εντάξει..." δεν ήθελε να τον πιέσει παραπάνω. Τα νεύρα της δεν ήταν και στη καλύτερη κατάσταση για να παλέψουν με το πείσμα και την άρνηση του να της πει περισσότερα.

"Λοιπόν, θυμάσαι τι σου είπα;"

"Ναι. Δεν βγαίνω έξω σήμερα. Δεν ανοίγω σε κανένα. Κρατάω χαμηλό το φωτισμό και κλειστά τα στόρια... Όλα τα θυμάμαι... Αν προκύψει κάτι, σε παίρνω αμέσως και στο υπόγειο υπάρχει ένα οπλοστάσιο..." Ο Χριστόφορος της χαμογέλασε ικανοποιημένα

"Σ' αγαπαω..." Δεύτερη φορά που της το έλεγε και της προκάλεσε την ίδια αναστάτωση όπως και τη πρώτη. Από την ώρα που εξομολογήθηκε και αποδέχθηκε τον έρωτα του, έγινε άλλος άνθρωπος. Απέκτησε  ένα καινούριο παρακλάδι στον δυνατό του χαρακτήρα. Δεν εκφραζόταν σαν ένας ερωτευμένος άντρας που λιώνει. Κάθε του λέξη, πράξη άγγιγμα και βλέμμα ήταν διαφορετικό, έχοντας ανεβάσει κατά πολύ το πήχη της δυναμικής του. Πρόσθεσε στον χαρακτήρα του, και δεν αφαίρεσε.

"Κι εγώ σ'αγαπαω... Σε ικετεύω, μην αργήσεις" η Ισμήνη φοβόταν και με το δίκιο της. Προσπάθησαν να τους βγάλουν από τη μέση με πολύ ύπουλο τρόπο. Σίγουρα δε θα δίσταζαν να το κάνουν ξανά..

"Φεύγω..." Τη τράβηξε δυνατά από τη μέση και τη φίλησε βαθιά. "Αν για οποιονδήποτε λόγο ανοίξει αυτή η πόρτα και δεν είμαι εγώ, σκότωσε ότι κινείται...Οποίος κι αν είναι. Ακόμα και ο αδερφός μου" είπε σταματώντας το φιλί, και κοιτώντας την, κατάματα για μια στιγμή, της χαμογέλασε και έφυγε...

➿➿➿➿

"Ελπίζω να φέρνεις καλά νέα!" ο Στράτος βαρέθηκε να παίζει. Κοίταξε το γιο του γεμάτος θυμό.

"Η Ρένα θα σπάσει σε λίγο. Έστειλα δύο άντρες στην Χριστίνα. Θα τη πάρουν σηκωτη και θα τη φέρουν στην αποβάθρα. Ο Χριστόφορος έφτασε πριν λίγη ώρα. Δεν ξέρω που βρίσκεται όμως. Ο Ντίνος φρόντισε καλά για αυτό. Με τη Χριστίνα όμως στα χέρια μου, τα ψέματα τελείωσαν. Μόλις βρεθώ με το Χριστόφορο θα θολωσω τα νερά. Θα έχουμε τα χαρτιά στα χέρια μας άμεσα"

"Δε θέλω τα χαρτιά πια..." Ο Άρης τον κοίταξε μπερδεμένος

"Γιατί; Φτάσαμε στο τέρμα. Δε χωράει αναβολή! Θα την απειλησω. Έχω το βίντεο και το όπλο με τα αποτυπώματα της!"

"Ο στόχος άλλαξε. Τα χαρτιά μας είναι άχρηστα..."

"Πατέρα τι λες; Για αυτά τα χαρτιά έγιναν όλα!"

"Όχι πια..."

"Δεν σε καταλαβαίνω... Ο Παπάς ήταν ξεκάθαρος. Θα μπορέσει να τον χώσει βαθιά μέσα στα σίδερα!"

"Άρη! Πάψε επιτέλους! Δεν είναι μόνο ο Παπάς σε αυτό το κόλπο!" Ο Άρης τον κοίταξε με μισό μάτι

"Το ήξερα ότι υπήρχε κι άλλος... Έπρεπε να μου το είχες πει... Παλεύω σα τον μαλάκα κι εσύ δολοπλοκεις πίσω από τη πλάτη μου! Παίζω τη ζωή μου κορώνα γράμματα εκεί μέσα! Ποιος είναι;"

"Αυτό δεν έχει σημασία!"

"Μη μου λες εμένα δεν έχει σημασία! Απαιτώ να μάθω!"

"Δεν είσαι σε θέση να απαιτείς! Θα κάνεις αυτό που σου λέω! Ο Παπάς θα βγει κι αυτός από τη μέση! Θα πάρουμε το ποσοστό του..."

"Είσαι σοβαρός; Είμαι λογοδοσμενος με τη Νένα! Τι είναι αυτά που λες;"

"Ναι, πες μου ότι σε έπιασε και ο πόνος! Γάμησε την, δε τους έχουμε ανάγκη..."

Ο Άρης τον κοίταξε καλά...

"Ένας Μορέτι είναι πίσω από όλα, έτσι δεν είναι;"

"Θα μάθεις. Όχι τώρα. Προς το παρόν ο στόχος άλλαξε. Μέχρι το ξημέρωμα η Ισμήνη Μακρή πρέπει να είναι στα χέρια μας..." Ο Άρης πανιασε

"Η Ισμήνη;" απόρησε αμέσως και ο Στράτος μίκρυνε το βλέμμα του

"Ναι. Έχεις κάποιο πρόβλημα μήπως; Μέσω αυτής θα πάρουμε όσα θέλουμε. Τον Χριστόφορο στο χώμα για τη ζωή της"

"Έχεις τρελαθεί;"

"Δεν καταλαβαίνω την ένταση σου..."

"Δεν μου εξηγείς! Για αυτό! Το δουλειά έχει αυτή; Δεκάρα δε δίνει για πάρτη της!"

"Σοβαρά; Εγώ άλλα ξέρω..."

"Πατέρα θα αποτύχουμε... Δεν ξέρω με ποιον έχεις επαφές αλλά θα μας πετσοκοψουν!" ο Άρης αστραψε και βροντηξε "Έχει κάνει το κόσμο να πιστεύει ότι την έχει ανάγκη! Τυφλός είσαι;! Για πόσο χαζό τον έχεις; Επίτηδες τους κάνει να νομίζουν ότι σημαίνει κάτι για εκείνον!"

"Κάνεις λαθος γιε μου...Η συζήτηση τελείωσε. Εξάλλου, σε λίγες ώρες θα είναι στα χέρια μας... Ίσως είναι ήδη. Θα το μάθω σύντομα. Εσύ αυτό που έχεις να κάνεις είναι να πας και να του τραβήξεις τη προσοχή... Ρίξε λίγο στάχτη ακόμα στα μάτια του... Μέχρι αύριο το βράδυ, θα έχουμε τελειώσει..."

"Πανωλεθρία... Εκεί θα καταλήξουμε. Να το θυμάσαι. Έχεις ψευδείς πληροφορίες! Δε θα κάτσω να παίξω τη ζωή μου για κάποιον που λέει ότι του καπνίσει!"

"Η πηγή μου είναι έγκυρη! Και τώρα σταμάτα να κάνεις σαν γυναικούλα! Πάρε δρόμο και κράτησε τον απασχολημένο!" ο Στράτος τον άγριοκοίταξε και ο Άρης κούνησε το κεφάλι απογοητευμένος.

"Εύχομαι να έχεις δίκιο.... Αν όμως έχω εγώ, τότε αύριο τα δικά μας πτώματα θα είναι στο δρόμο κι όχι το δικό του!" αρκέστηκε να πει και δίνοντας μια σπρώξια τη πόρτα, βγήκε εξαγριωμένος από το γραφείο. Κατέβηκε στο ισόγειο και χωρίς να περιμένει δευτερολέπτο, βγήκε και μπήκε στο αμάξι. Μόλις έκλεισε τη πόρτα έβγαλε αμέσως το τηλέφωνο του. Πληκτρολογησε σχεδόν μανιακα και περίμενε

"Έλα..."

"Που είσαι;"

"Μόλις έφτασα στο μαγαζί"

"Χριστόφορε φύγε σφαίρα! Η Ισμ.." η φωνή του διαλύθηκε. Ένιωσε κάτι ζεστό να κατρακυλάει από το μέτωπο του και ύστερα τα μάτια του γέμισαν υγρά...
Σήκωσε ανεπαίσθητα το χέρι στο κούτελο του αλλά το μόνο που πρόλαβε να δει πριν σβήσουν όλα, ήταν τα δάχτυλα του, γεμάτα αίματα...

➿➿➿➿➿➿

"Φάνη;" Η Χριστίνα ετριψε τα μάτια της και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Ήταν πίσσα σκοτάδι στο σπίτι. Έβαλε το χέρι στο διακόπτη αλλά πατώντας τον αντιλήφθηκε ότι το φως, δεν άναβε. Η καρδιά της έχασε έναν χτύπο αμέσως. Εντελώς ενστικτωδώς, έκλεισε τη πόρτα της κρεβατοκάμαρας και την ώρα που γύριζε το κλειδί, ένας έντονος γδούπος πάνω της την έκανε να τσιριξει.
Κλείδωσε όμως...
Έτρεξε αμέσως προς το κρεβάτι μέσα στα σκοτάδια προσπαθώντας να βρει το τηλέφωνο της.

"Άνοιξε μωρη καριόλα. Δε προλαβαίνεις!" άκουσε μια φωνή και πάτησε τα κλάματα.
Οι γδουποι αυξήθηκαν.
Η πόρτα άρχισε να τρίζει από τους μεντεσέδες κι εκείνη πάνω στο πανικό της, έπεσε κάτω. Άρχισε να σέρνεται πιάνοντας την άκρη του κρεβατιού και φτάνοντας στο μαξιλάρι έβαλε το χέρι της από κάτω και έπιασε το κινητό της.
"Τελείωσες γαμιολα!"

Πάτησε να καλέσει τον Φάνη αλλά στο πρώτο χτύπο, η πόρτα έσπασε.
Το κινητό της έπεσε από τα χέρια και τρεις άντρες μπουκαραν μέσα στο δωμάτιο.

"Χριστίνα;"

"Φάνη βοήθ..." η φωνή της κόπηκε μαχαίρι οταν ο άντρας της έκλεισε το στόμα.
Η σύριγγα βυθίστηκε κάτω από τη σάρκα της αμέσως και μόλις τράβηξε το χέρι του, εκείνη άρχισε να ουρλιάζει  "ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ! ΑΦΗΣ..." κάθε αίσθηση που είχε, χάθηκε μόλις το υγρό κατρακύλησε στις φλέβες της.

"Χριστίνα μίλα μου! Θα σας σκοτώσω όλους!!"

"Η πουτάνα σου, είναι σε καλά χέρια..." είπε ο άντρας και πιάνοντας το κινητό της, το έκανε κομμάτια...

➿➿➿➿➿

Καθόταν στη πολυθρόνα της κρεβατοκάμαρας με τα φώτα χαμηλά όταν ξαφνικά , άκουσε το μπιμπ από το κωδικό της πόρτας...
Κοίταξε το ρολόι αμέσως. Δεν ήταν ούτε δώδεκα. Σηκώθηκε σιγά σιγά, έπιασε το όπλο της και με βήματα γάτας, σύρθηκε πίσω από τη πόρτα της κρεβατοκάμαρας.
Όπλισε, πήρε δύο βαθιές ανάσες και περίμενε. Αυτός δεν ήταν ο Χριστόφορος. Δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν...
Πώς διάολο όμως κάποιος κατάφερε να μπει με το κωδικό;

Έβρισε κοιτώντας τη πολυθρόνα. Έτσι όπως σηκώθηκε άφησε το κινητό της πίσω. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία έξω. Εστίασε στους ήχους και προσπάθησε να ημερεψει τη καρδιά της.
Άκουσε τα σανίδια του χωλ να τρίζουν.
Μια φορά...
Ακόμα μια... Μέτρησε τα τριξιματα με απόλυτη ηρεμία.
Πάνω από έξι άτομα μπήκαν στο σπίτι...

Προσπάθησε να παραμείνει ψύχραιμη και με το μυαλό της να σκιαγραφήσει τα μονοπάτια τους. Περπατούσαν σιγανα. Μεθοδικά.
Ήταν σίγουρη ότι θα είχαν διαλυθεί και θα έψαχναν και ήταν θέμα χρόνου να φτάσουν στη κρεβατοκάμαρα. Ήταν το τελευταίο πίσω δωμάτιο. Ωστόσο, δεν ήθελε να κάνει βήμα. Ένας θόρυβος παραπάνω και θα πρόδιδε τη θέση της. Η αναπνοή της ήταν σταθερή. Έξι ήταν... Ίσως κατάφερνε να τους εκτοπίσει με κάποιο τρόπο.
Είχε έναν ακόμα γεμιστήρα και σύνολο 40 σφαίρες μέσα και έξω από το όπλο της.

Δύο από αυτούς πλησίασαν...
Ήταν έτοιμη...
Έγινε ένα με το τοίχο.
Η πόρτα άρχισε να ανοίγει σιγανα...
Κράτησε την ανάσα της...
Είδε έναν κουκουλοφόρο να μπαίνει μέσα και να κοιτάζει το κρεβάτι. Ύστερα έκανε νόημα και στον άλλο να μπει. Η Ισμήνη ήταν χωμένη πίσω από τη πόρτα. Ήξερε όμως, ότι δεν υπήρχε από πουθενά διαφυγή.

Στο πρώτο γύρισμα που τόλμησε να κάνει ο πρώτος, η Ισμήνη πάτησε τη σκανδάλη και τον πυροβόλησε σχεδόν εξ επαφής στο κεφάλι. Ο δεύτερος άνοιξε πυρ αμέσως αλλά εκείνη κατάφερε και τον πυροβόλησε πρώτη. Ωστόσο δε τον πέτυχε καλά , την επιασε από το πόδι και την έριξε κάτω. Την χαστουκισε και πιάνοντας την από τα μαλλιά , χτύπησε το κεφάλι της στο πάτωμα.
Το όπλο της έπεσε εκατοστά μακριά της.

"Μην προσπαθήσεις καν!" η Ισμήνη άπλωσε το χέρι για να τραβήξει τη προσοχή του και μόλις το κατάφερε, αντί για το όπλο, τον χτύπησε δυνατά στα γεννητικά του όργανα και μόλις εκείνος σωριάστηκε, το έπιασε και τον πυροβόλησε αμέσως.
Δεν ήταν αρκετό όμως...
Οι κροτοι προσέλκυσαν αμέσως και τους υπόλοιπους. Άλλοι τρεις μπήκαν και της όρμησαν αμέσως. Τη κράτησαν από τα χέρια και τα πόδια όσο εκείνη πάλευε να απελευθερωθεί

"Τη θέλουμε ζωντανή!" κραυγασε ο ένας βλέποντας τα αίματα να ανάβουν. Κρατήστε τη σταθερή!"

Η Ισμήνη κλώτσησε τον έναν και απλώνοντας το χέρι, προσπάθησε να πιάσει το όπλο του άλλου. Αν την ήθελαν ζωντανή, θα την έπαιρναν πάνω από το πτώμα της. Ο άντρας που κλώτσησε ανέκτησε τη δυναμική του και πιάνοντας τη από τα μαλλιά, την έσυρε ώσπου το χέρι σκαλωσε στη καρέκλα του γραφείου. Τη γραπωσε δυνατά και τους τη πέταξε αλλά ήταν μάταιο.

"Κάτσε ακίνητη καταραμένη!" το χαστούκι που εκτοξεύθηκε στο πρόσωπο της, μάτωσε τα χείλη της αλλά εκείνη συνέχισε να χτυπιέται ώσπου μια γνώριμη σχεδόν οικεία φωνή, έφερε και έσπειρε τον απόλυτο τρόμο σε ολόκληρη την ύπαρξη της...

"Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τη μοίρα σου..." Η φωνή πήρε σάρκα και οστά.
Τράβηξε τη προσοχή της σε τόσο μεγάλο βαθμό, και σόκαρε τη ψυχοσύνθεση της ανεπανόρθωτα σε σημείο που παρέλυσε ολόκληρη...

"Εσύ...;" ένας από τους άντρες , βρίσκοντας την ευκαιρία και βλέποντας το σοκ της, της έδωσε μία με την αναστροφη του όπλου στο κεφάλι και η Ισμήνη ζαλίστηκε. Έβλεπε τη φιγούρα θολή πια, μπροστά στα μάτια της...
"Δεν... Δε μπορεί να είσαι εσ..." το επόμενο χτύπημα που δέχθηκε , την έκανε να χάσει εντελώς τις αισθήσεις της...

➿➿➿➿➿

Άνοιξε τη πόρτα και βγήκε έξω τρελαμενος μα μόλις πήγε στο μπαρ, είδε το Φάνη να τρέχει κι αυτός προς το μέρος του.

"Πήραν τη Χριστίνα!" φώναξε έντρομος.

"Ο Ντίνος;"

"Έξω μαζί μου!"

"Γρήγορα. Μάζεψε άντρες. Φύγε σφαίρα στο σπίτι της"

"Η Ισμήνη;"

"Δε ξέρω. Ο Άρης δε πρόλαβε να μου πει πολλά..."

"Ο Άρης;" ο Φάνης τον κοίταξε έκπληκτος.

"Δεν έχω ώρα για εξηγήσεις! Φεύγω αμέσως με το Ντίνο. Ενημέρωσε με!"

"Το μαγαζί;" ρώτησε ο Φάνης αναστατωμένος

"Βάλτο φωτιά, γκρέμισε το, δεν με απασχολεί!" βγήκε έξω και κάνοντας νόημα στο Ντίνο μπήκαν αμέσως στο αμάξι.

"Την πήραν;"ρώτησε ξέροντας ότι είχαν ήδη αρπάξει τη Χριστίνα

"Δεν ξέρω. Το σπίτι είναι φρούριο γαμω τη τρέλα μου!" χτύπησε τα χέρια στο τιμόνι και πάτησε τέρμα το γκάζι. "Ο Άρης δε πρόλαβε να πει και πολλά... Τον κατάλαβαν. Ανάθεμα τους!" ο Ντίνος ήξερε. Όλα τα ήξερε...
Δεν υπήρχε λεπτομέρεια στη ζωή του Χριστόφορου που να αγνοούσε. Αυτή ήταν και η δουλειά του άλλωστε... Από το παππού, στο πατέρα του και από τον πατέρα του σε εκείνον, οι Μορέτι και η προστασία τους, ήταν η μόνη απασχόληση τους.

"Θα τη βρούμε. Δε μπορεί να πήγαν μακριά ακόμα κι αν τη πήραν"

"Ντίνο, θα τους κάψω όλους στο ορκίζομαι!" ο Χριστόφορος ήταν εκτός εαυτού. Πρώτη φορά τον έβλεπε έτσι. "Εσύ θα μείνεις εκτός..."

"Έχεις τρελαθεί; Δε σε αφήνω μόνο! Δεν ξέρουμε καν πόσο βαθιά είναι χωμένος ο προδότης!"

"Έχεις ένα παιδί που σε περιμένει σπίτι. Δε σηκώνω κουβέντα. Δε θα πάρω κι άλλο κρίμα στο λαιμό μου. Ο Παύλος σε χρειάζεται"

"Έχει τη γιαγιά του.Δε θα σε αφήσω μόνο. Ότι κι αν κάνεις ότι κι αν πεις! Τιμώ τους όρκους της φαμίλιας μου!" και πραγματικά τους τιμούσε. Βγήκαν στο περιφερειακό και η ψυχή του είχε φτάσει στο στόμα. Ο κόμπος στο στομάχι δε, έκανε την απόσταση να μοιάζει ατελείωτη.

"Δε μπορεί να μπήκαν εκεί μέσα... Δε μπορεί..." Ψέλλιζε και ψέλλιζε συνεχώς. Κανένας δεν ήξερε από την ύπαρξη αυτού του σπιτιού. Πόσο μάλλον το τρόπο για να μπεις μέσα. Φτάνοντας στην έξοδο για το δάσος, μπήκε στη στροφή σχεδόν με τα χειρόφρενα και αφήνοντας το κοντέρ να πιάσει εκατόν τριάντα στην ευθεία, το ζορισε και πάτησε κι άλλο το γκάζι.
Ο Ντίνος ετοίμαζε τα όπλα του από δίπλα.

"Χριστόφορε... Δε νομίζω να είναι ο Φάνης αδερφέ..." είπε σαν πλησίαζαν. "Είδα στα μάτια του το τρόμο..."

"Κι εγώ τον είδα... Και την έκπληξη επίσης είδα όταν του είπα για τον Άρη... Αν δεν είναι αυτός τότε ποιος;!" Από τη μέρα που ήρθε η Ισμήνη, ο Άρης τον έπιασε και του τα είπε όλα. Τέτοιος ήταν... Έβαλε τη φιλία τους πιο πάνω και από το ίδιο του το αίμα... Ήξερε την κατάληξη. Ήξερε ότι θα ξεσπούσε πόλεμος. Ωστόσο η καρδιά του, η συνείδηση και οι αξίες του, δε του επέτρεψαν να παίξει κάποιο παιχνίδι πίσω από τη πλάτη του. Του είπε τα πάντα... Όπως ακριβώς του είπε και ότι κάποιος δίνει εντολές και ακόμα δε τον βρήκε. Όλα άρχισαν όταν ο πατέρας του , τον ρωτησε ξαφνικά αν υπάρχουν χαρτιά που ίσως καίνε το Χριστόφορο. Ο Άρης δε του μίλησε αμέσως. Πρώτα έπαιξε καλά το ρόλο του κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του πατέρα του και όταν μίλησε στο Χριστόφορο, εκείνος φύτεψε τα ψεύτικα χαρτιά στο γραφείο και έτσι ξεκίνησε ένα κρυφτό ανάμεσα τους μεχρι να βρουν ποιος κινεί τα νήματα και γιατί.

Κάθε υποψία , είχε πέσει πάνω στο Φάνη. Ενώ το γεγονός πως έφερε μια γυναίκα να δουλέψει εκει η οποία ήταν μπάτσος , ενέτεινε τις υποψίες ότι κάτι συμβαίνει.
Ο Χριστόφορος δε θα σκότωνε ποτέ το Λεωνίδα. Ήθελε να τεσταρει τον αδερφο του και έπεσε μέσα. Τον απελευθέρωσε στα κρυφά. Ωστόσο, η έκπληξη ήρθε όταν ο Φάνης μια μέρα πριν φύγουν για Ιταλία, τον έπιασε και του τα είπε όλα...

Ότι η Χριστίνα ήταν σε κίνδυνο. Ότι κάποιος τη κρατούσε με ένα όπλο. Του είπε ότι μαζί με τη Ρένα και το Λεωνίδα προσπαθούσαν να βρουν πληροφορίες εναντίων του Άρη. Εκείνος ήταν πεπεισμένος ότι ο Άρης ήταν ο προδότης. Ο Χριστόφορος παρόλα αυτά δε του αποκάλυψε ότι ο Άρης έπαιζε διπλό ταμπλό. Δεν ήθελε ακόμα... Έπρεπε να σιγουρευτεί. Ακόμα δεν ήταν όμως σίγουρος.
Ο Ντίνος ανακοίνωσε μόνο στον Άρη και το Φάνη ότι έφτανε νωρίτερα. Το αμάξι ανατινάχθηκε εκείνη τη μέρα. Κάτι σε όλα αυτά, δεν είχε συνοχή και δεν ήξερε πια ποιον να εμπιστευτεί.

Κάποιο κεφάλι υπήρχε από πίσω....
Και αυτό αγνοούσε.

Φτάνοντας στο χωματόδρομο, πήρε απότομα τη στροφή και μόλις φάνηκε το σπίτι, τον έλουσε κρύος ιδρώτας

"Χριστόφορε η πόρτα!" πριν καν σταματήσει το όχημα ο Ντίνος άνοιξε και κατέβηκε. Έτρεξε αμέσως. Ο Χριστόφορος τράβηξε χειρόφρενο και τον ακολούθησε τρελαμενος.
Φτάνοντας απ' έξω αλληλοκοιταχθηκαν.
Η πόρτα ήταν ανοιχτή. Το σπίτι στην είσοδο μύριζε μπαρούτι. Ήξεραν πριν καν μπουν, ότι δε θα τη βρουν μέσα...

"ΟΧΙ! ΟΧΙ ΓΑΜΩ ΤΟ ΜΟΥ ΟΧΙ!!" Το ουρλιαχτό του, έσκισε τη νύχτα καθώς η απελπισία τον έκανε θρύψαλα από μέσα.
Μπαίνοντας το πρώτο πράγμα που αντίκρισε ήταν αίματα...
Σε όλο το διάδρομο μέχρι τη κρεβατοκάμαρα υπήρχαν ρυάκια αίματος..
Έτρεξε αλλά μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο, τα πόδια του τον πρόδωσαν...
Στη μέση του δωματίου, είδε μια τούφα από τα μαλλιά της... Μια πλούσια τούφα...
Ήταν καρφωμένη πάνω σε ένα χαρτί με ένα σουγιά. Το δωμάτιο εκείνο είχε τα περισσότερα αίματα. Σίγουρα κάποιον έβγαλε από τη μέση. Οι πιτσιλιες είχαν διαφορετική έκταση. Δεν τον ένοιαζε όμως αυτό εκείνη τη στιγμή...

Ο Χριστόφορος γονάτισε. Έβγαλε το μαχαίρι και πιάνοντας τη τούφα την έσυρε ως τη μύτη του και μην αντέχοντας άλλο, άρχισε να ουρλιάζει και να κλαίει μανιασμένα.

Ο Ντίνος ούτε που τον πλησίασε.
Έβλεπε έναν άντρα δύο μέτρα να γίνεται κουρέλι και δε το άντεξε. Μέσα σε εκείνη τη σκληρή ζωή, δε πίστευε ποτέ ότι θα τον δει τόσο ηττημένο. Τόσο απελπισμένο και νεκρό...
Αυτό ήταν...
Ο Χριστόφορος πέθανε εκείνη τη στιγμή.
Το σώμα του πήγαινε πέρα δώθε κρατώντας τα μαλλιά της και κραύγαζε με τέτοιο πόνο, μου έμοιαζε με λαβωμένο θηρίο.

"ΘΑ ΤΟΥΣ ΘΑΨΩ ΟΛΟΥΣ!" Στη τελευταία του κραυγή, έβαλε τα χέρια κάτω και άρχισε να παίρνει βαθιές αναπνοές. "Θα τους θάψω... Θα τους ξεκληρισω... Θα τους διαλύσω..." η φωνή του, έτρεμε όπως και ο ίδιος.

Ο Ντίνος πλησίασε. Έσκυψε και ξέροντας ότι ήταν κάποιο σημείωμα αυτό που υπήρχε κάτω, το πήρε και το διάβασε.
Το βλέμμα του Χριστόφορου βρέθηκε στα χαμένα. Μέσα σε εκείνα τα μάτια το μόνο που έβλεπες ήταν οι φλόγες της κόλασης. Ατελείωτες φλόγες...
Θυμός. Φόβος. Θάνατος...

"Η ζωή σου, για τη δική της..." ο Ντίνος σφίχτηκε. "Θέλουν να εγγυηθείς ότι παραδίδεις όλη τη περιουσία σου... και τη ζωή σου..." οι παλάμες του Χριστόφορου έκλεισαν σε γροθιές ακούγοντας τον "Στη κουζίνα θα βρεις όλα τα χαρτιά. Θέλουν να τα υπογράψεις και να πας μόνος στην αποβάθρα στο λιμανάκι. Στις παλιές αποθήκες πίσω από τα Λαδάδικα. Αν επιχειρήσεις κάτι θα... Θα τη βρεις νεκρή όταν φτάσεις..." κομπιασε.

Ο Χριστόφορος σηκώθηκε αργά αργά και άφησε τα στήθη του να γεμίσουν ως το τέρμα με αέρα. Ο Ντίνος απο την άλλη έφυγε σφαίρα στη κουζίνα και επιστρέφοντας έφερε και τα χαρτιά.

"Το όνομα πες μου μόνο..." ζήτησε να μάθει μα ο Ντίνος δεν είχε απάντηση να δώσει

"Το όνομα είναι κενό..."

"ΔΙΑΟΛΕ!" Τσιριξε και αρπάζοντας ότι έβλεπε μπροστά του, άρχισε να διαλύει ολόκληρο το δωμάτιο...

➿➿➿➿➿

Το ένα χαστούκι διαδέχθηκε το άλλο μέχρι που σκίστηκαν τα χείλη της και σωριάστηκε καταχαμα. Ανέκτησε τις αισθήσεις της σχετικά γρήγορα.

"ΑΦΗΣΤΕ ΤΗΝ!" η Ισμήνη δε σταμάτησε να κλαίει και να φωνάζει. Ελάχιστα μέτρα μακριά της, είχαν δεμένη τη Ρένα ενώ σχεδόν πλάι της, την Χριστίνα. Μια Χριστίνα που ήταν σχεδόν διαλυμένη.

"Λίγο ακόμα... Έλα τώρα, για πάρτη σου χάθηκαν συμφωνίες , πήγαμε πίσω. Αλλάξαμε τα σχέδιά μας..."

"Σας σιχαίνομαι!" η ψυχή της δεν άντεξε το πρόσωπο πίσω από αυτή τη προδοσία.

"Ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο πράγμα στη μαφία Ισμήνη; Ότι είμαστε αμείλικτοι... Εξαιτίας αυτής της πόρνης πήγαμε πίσω! Εξαιτίας της φτάσαμε εξ αρχής ως εδώ!"

Έσκυψε και αρπάζοντας το χέρι της Χριστίνας , γέλασε. Ένας άντρας πλησίασε και του παρέδωσε μια σύριγγα.

"ΜΗ! ΘΑ ΚΑΝΩ ΟΤΙ ΘΈΛΕΤΕ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΑΛΛΑ ΜΗ ΤΗ ΠΕΙΡΑΞΕΤΕ!" Ξέσπασε σε κλάματα βλέποντας το σχεδόν άψυχο κορμί της Χριστίνας. Είχε τα μάτια ανοιχτά να έμοιαζε να μη σαλεύει.

"Θα πεθάνει από υπερβολική δόση... Βιασμενη, γδαρμενη σε μια αποβάθρα... Όλοι σας την ίδια κατάληξη θα έχετε!"

"Σιχαμα!" φώναξε απελπισμένα μα ο άντρας γονάτισε, έπιασε το χέρι της ξανά και πίεσε μέσα το υγρό. Τα μάτια της Χριστίνας στριφογυρισαν προς τα πίσω, το σώμα της άρχισε τους σπασμούς
"ΣΤΑΜΑΤΑ! ΣΤΑΜΑΤΑ ΣΕ ΙΚΕΤΕΥΩ!"

"Ρόμαν, έλα εδώ..." διέταξε έναν άντρα και εκείνος πλησίασε "Βίασε την. Έπειτα θέλω να τη γδαρεις εδώ μπροστά..."

"ΟΧΙ!" Η Ισμήνη τσιριξε αλλά ένα ακόμα χαστούκι πάνω στο πρόσωπο της, τη ζαλισε και εγυρε προς τα κάτω. 
"Μη... Μη την αδερφή μου.. καθίκια..." Είδε τον άντρα που του έδωσαν διαταγή να τη πιάνει, να της σκίζει τα ρούχα και να ξεκινήσει να τη βιαζει. Τα δάκρυα από τα μάτια της ρυάκια γεμάτα μίσος και οργή. Δεν είχαν σταματημό...
Το σώμα της Χριστίνας , έρμαιο στα χέρια του. Προσπαθούσε να κουνήσει τα χείλη της, αλλά μόνο το σάλιο της έπεφτε καθώς το κεφάλι της, χτυπιοταν ανεξέλεγκτα κατω στο πάτωμα. Πάνω από δέκα άνθρωποι κοιτούσαν αυτό το αποτρόπαιο θέαμα...
"Καθίκια σας το ορκίζομαι θα σας θάψω..." Οι λυγμοι της δεν άφησαν ούτε ένα ίχνος ντροπής σε κανέναν τους. Η Ρενάτα σπαρταρουσε από απέναντι προσπαθώντας να απελευθερώθει. Ήταν φιμωμενη και δεμένη. Ο Παπάς έστεκε με τη μεγαλη του κόρη και γελούσαν. Πώς είναι δυνατόν μια γυναίκα να γελάει με μια τέτοια σιχαμενη πράξη...

Μόλις ο άντρας τελείωσε, έβγαλε ένα σουγιά και άρχισε να τη γδερνει. Το κορμί της Χριστίνας, έτρεμε ολόκληρο και οι σπασμοί της δεν είχαν τελειωμό. Η Ισμήνη πέθανε στην εικόνα της...

Όση ψυχή της είχε απομείνει εκείνη τη στιγμή, παρέδωσε τα ηνία στον διάολο...
Δεν υπήρχε ίχνος καλοσύνης μέσα σε μια γυναίκα, που έμαθε να ζει και να πορεύεται με αυτή.

Ένα απότομα τράβηγμα στα μαλλιά της, ανασηκωσε το κεφάλι και την ανάγκασε να κοιτά το θέαμα ώσπου όταν ολόκληρη η πλάτη της Χριστίνας έγινε κόκκινη και δίχως δερμα, την έπιασαν και τη πεταξαν στα πόδια της. Σαν ένα πεθαμενο ζώο, που το ρίχνουν στα σκουπίδια.
Ούτε να την αγκαλιάσει μπορούσε.
Σύρθηκε και με το κεφάλι της, άρχισε να την αγγίζει προσπαθώντας σε μια απελπισμένη προσπάθεια να τη φιλήσει. Να την νιώσει...
Μα η Χριστίνα ήταν ήδη ένα άψυχο κουφάρι...

"Γρήγορα, φέρτε τον μέσα!" μια άγρια φωνή, έστρεψε το βλέμμα της προς την είσοδο. Τρεις άντρες κρατούσαν τον Άρη. Τον έσυραν και τον πέταξαν πλάι στην Ρενάτα.

"Το παιδί μου δε θα το πειράξει κανείς!" φώναξε ο Στράτος. "Μόνο για παραδειγματισμό είναι εδώ!"

"Αυτή ήταν η συμφωνία και θα τηρηθεί. Αυτή όμως θα πεθάνει!" ο Παπάς όπλισε και ο Στράτος γέλασε. Ο Άρης ήταν σχεδόν αναίσθητος. Δεμένος και εκείνος.

"Τώρα!" με εντολή του Στρατού, οι άντρες έβγαλαν τα όπλα τους και αξαφνα άδειασαν κάθε γεμιστήρα πάνω στο Παπά και τη κόρη του. Τα κορμιά τους, έγιναν σουρωτηρια ενώ εκείνος γέλασε και κοίταξε στα δεξιά του.
"Λατρεύω τα αίματα..." είπε ικανοποιημένος

"Τώρα είμαστε οι δύο μας... Εγώ εσύ, η περιουσία και όλα..." Σε λίγη ώρα, θα έρθει... Να είστε όλοι προετοιμασμένοι. Μην τον υποτιμήσει κανένας!"

Η Ισμήνη, δε πίστευε στα αυτιά της ούτε και στα μάτια της αλλά η θλίψη της, ήταν τόσο μεγάλη που ακόμα και τα δάκρυα στέρεψαν και έγιναν οργή. Έγιναν ότι ακριβώς άγγιζε με το κεφάλι της.. θάνατος...

"Τι γίνεται εδώ πέρα; Γιατί με φωναξ..." μια ακόμα φωνή, έφτασε μα κόπηκε στα δύο... "Χριστίνα;!" ο Φάνης μπαίνοντας έτρεξε και έπεσε κατά πάνω της "Χριστίνα; Όχι Θεουλη μου... Χριστίνα; Κοριτσάκι μου σε ικετεύω. Τι της κάνατε; ΗΤΑΝ ΈΓΚΥΟΣ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ!" Έβαλε τα δάχτυλα του στο λαιμό της... Κοίταξε την Ισμήνη και εκείνη δακρυσε. Της έκανε νόημα πως είχε ακόμα σφιγμο όμως... Η ψυχούλα της άρχισε να τρέμει αμέσως. Ο Φάνης γύρισε και τους κοίταξε...

"Δεν είναι δυνατόν... Μα πως... Μα πως μπόρεσες..." Μόλις κατάλαβε τι συμβαίνει ολόκληρος ο κόσμος του διαλύθηκε σαν μια γυάλινη σφαίρα που τη πετάς και εκείνη κομματιάζεται...

"ΠΑΨΕ! ΒΟΎΛΩΣΕ ΤΟ!" η φωνή, τον τσάκισε ακόμα περισσότερο. Δύο άντρες, τον κράτησαν αμέσως και τον σήκωσαν "ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΣΕΙΡΑ ΣΟΥ! ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ!"

"ΗΡΘΕ!" Δύο άντρες ανακοίνωσαν τη παρουσία του Χριστόφορου και εκείνοι αλληλοκοιταχθηκαν αμέσως.

"Ετοιμαστείτε! Γρήγορα!" άλλοι δέκα σχεδον διασκορπίστηκαν ολόγυρα τους. Τρεις πήγαν πίσω από την Ισμήνη, οι δύο άντρες που κρατούσαν τον Φάνη, τον τράβηξαν παραπέρα , ένας πήγε πλάι στη Ρενάτα και ένας άλλος στάθηκε πάνω από τον Άρη ο οποίος άρχισε να βρίσκει εντελώς τις αισθήσεις του.

Τα βλέμματα όλων, στράφηκαν προς τη πόρτα .

"Κάνε κουράγιο κοριτσάκι μου..." Η Ισμήνη φίλησε το κεφάλι της αδερφής της. Πλέον έβλεπε και εκείνη το κορμι της να χαροπαλευει και τη ζωή μέσα σε αυτό, να προσπαθεί να κρατηθεί.

Από το φως στην είσοδο της αποβάθρας ξεπρόβαλε η σκιά του. Μόνος. Όπως ακριβώς του ζητήθηκε. Χωρίς φοβο. Χωρίς δειλία. Χωρίς μετάνοια και χωρίς δισταγμό.
Η μορφή του...
Με κάθε δόξα και τιμή...
Το Γεράκι διέσχισε περήφανο τη πόρτα μα φτάνοντας προς τα μέσα, το βήμα πάγωσε...
Όλα πάγωσαν...
Το βλέμμα του καρφώθηκε πάνω στο προδότη. Στον άνθρωπο που αναζητούσε και που πια, δεν ήθελε να πιστέψει ότι έβλεπε.
Είδε τη ζωή του, να γίνεται ταινία ξαφνικά.
Παιδικές αναμνήσεις, αγάπη...
Κομμάτια και θρύψαλα...
Το πρόσωπο που κοίταζε, ήταν το τελευταίο που περίμενε να δει...
Ήταν όλα εκείνα, για τα οποία πάλεψε. Για τα οποία έζησε και μεγάλωσε.

Πώς είναι άραγε, αντί για ένα σώμα, να πεθαίνει η ψυχή μονάχα;
Να τη νιώθεις να βγαίνει μέσα από τα στήθη σου και να ξεριζώνεται με το πιο βίαιο τρόπο... Κατάφεραν και του προκάλεσαν το πιο μεγάλο, το πιο βαθύ και το πιο σκληρό πλήγμα μέσα του....
Ποιος θάνατος; Ακόμα κι αυτός, δεν είχε σημασία πια...
Βλέποντας εκείνο το πρόσωπο, είχε πεθάνει ήδη...

Τα χείλη γέλασαν βλέποντας τον.
Τα χέρια σηκώθηκαν και οι παλάμες, ενώθηκαν μεταξύ τους...

Το μυαλό του, δε μπορούσε να συλλάβει την εικόνα...

"Μάνα;..." ψέλλισε και σαν δηλητήριο, το βλέμμα της χώθηκε μέσα από τις φλέβες του, και σκότωσε ότι του είχε απομείνει.

Ο Χριστόφορος Δελής, ήταν πια και επίσημα νεκρός...

🥺☠️🖤🖤🖤🖤
🖤🖤🖤🖤🖤
🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤