Πώς ξέρει ότι φοβάμαι το σκοτάδι; Δεν το έχω πει σε κανέναν.. εκτός και αν... Η Νάντια!

Κατευθυνθήκαμε πίσω μετά τη δύσκολη μέρα στο σχολείο. Την έβλεπα συνεχώς να χασμουριέται. Τα πρησμένα μάτια της και το συνεχές χασμουρητό της, είναι κάτι που πια μου φαντάζει σα προσωπικό της χαρακτηριστικό, λες και η έλλειψη ύπνου είχε γίνει μέρος της ταυτότητάς της.

Όσο και να προσπαθούσαμε όλοι να την ενθαρύνουμε να κοιμάται περισσότερο απλώς δεν γινόταν. Το σώμα της δεν της επέτρεπε να ξεκουραστεί, με τα γεγονότα είχε ενεργοποιήσει τη λειτουργία επιβίωσης. 

Συνεχώς σε επαγρύπνηση περιμένοντας για να αντικρούσει τις πολλαπλές επιθέσεις από μυριάδες μέτωπα. Από τα πιο αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπου, έπρεπε η ψυχολογία της να έχει φτάσει σε οριακό σημείο ώστε να μετατρέπεται σε κάτι που να μπορέσει να αντέξει περισσότερο πόνο, περισσότερη καταπόνηση από ότι ήταν ήδη ικανό το κορμί της.

Προσπεράσαμε τη κοπέλα από τον δεύτερο όροφο και κατευθυνόμαστε μέσω του σπιτιού μου στο διαμέρισμά της. Εκείνη είχε συνεχώς ανυψωμένο το κινητό της, προσπαθώντας να πιάσει το σήμα του διαδικτίου.

Νάντια: Έλα, λίγο ακόμα θέλουμε.

Σηκωνόταν στα νύχια των ποδιών της και έπεφτε κατευθείαν, δεν μπορούσε να διατηρήσει αυτή τη στάση σώματος χωρίς να της προκληθεί πόνος. Το καμπανάκι ηχεί και με τα μάτια της καρφωμένα στην οθόνη του υπολογιστή ξεκλειδώνει.

Έρικα: Τι έγινε; έπιασες το σήμα;

Νάντια: Όχι ακόμα..

Κάθισε να πειράζει την οθόνη κινώντας τα δάχτυλά της σε διαφορετικές κατευθύνσεις καμία φορά και ταυτόχρονα. Αδυνατούσα να καταλάβω τι έκανε αλλά κατάφερναν όλες τις οι κινήσεις να με προσκολλήσουν επάνω της.

Περίμενα να με λυτρώσει με τα λόγια της που θα ανακοίνωναν την είσοδό μας στο διαδίκτυο και τη λύση του μυστηρίου.

Νάντια: Δεν πιάνω ίντερνετ..

Λέει άψυχα για λίγο και μετά τελείως απρόοπτα πετάει νευριασμένη το κινητό της πάνω στον καναπέ.

Νάντια: Τι μπορεί να έπεθε τώρα αυτό το παλιόπραγμα;

Να ακόμη ένα πράγμα που δε μπορούσα να τη βοηθήσω. Ήμουν σκράπας στη τεχνολογία. Απογοητευμένες και με τη φωτιά της περιέργειας να καίει ακόμα μέσα μας προς τη κουζίνα.

Νάντια: Τουλάχιστον μας έχει αφήσει φαγητό ο μπα..

Το χέρι της βρέθηκε να πιέζει προς τα κάτω τον διακόπτη. Αν και θεωρητικά τα φώτα ήταν αναμμένα πρακτικά δν υπήρχε καμμία αλλαγή στην ατμόσφαιρα. Η φράση της κόπηκε στη μέση και το χέρι της άρχισε να ανοιγοκλείνει απότομα τον διακόπτη.

Νάντια: Μπλακάουτ;

Ρωτάει γεμάτη περιέργεια. Ανοίγω τη πόρτα.

Έρικα: Όχι.. η υπόλοιπη πολυκατοικία έχει ρεύμα.

Νάντια: Και τι στο καλό πάθαμε εμείς τότε;

Δεν χρειάστηκε να αναρωτηθούμε για πολύ ώρα καθώς ήρθε και ο Ορφέας.

Ορφέας: Ωπ! Γεια σου Έρικα, πάλι εδώ;

Νάντια: Δεν έχουμε ρεύμα..

Ορφέας: Το ξέρω..Ο μπαμπάς πήρε έναν ηλεκτρολόγο και από ότι φαίνεται έχει γίνει μεγάλη ζημιά στο κύκλωμά μας. Θα χρειαστούν πολλά χρήματα για να επιδιορθωθεί.

Νάντια: Και πότε θα γίνει αυτό;

Ορφέας: Δεν με κατάλαβες νομίζω... τα χρήματα αυτά είναι ένα ποσό που αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να δώσει ο μπαμπάς. Με τη μαμά στο νοσοκομείο τα έξοδά μας είναι αυξημένα και τα λεφτά για τον ηλεκτρολόγο πρέπει να φυλαχτούν σε περίπτωση που η μαμά θα χρειαστεί να μεταφερθεί σε μία καλύτερη κλινική.

Νάντια: Τι; Μας δουλεύεις προφανώς;

Ορφέας: Όχι αλήθεια λέω! Δυστυχώς αυτό συμβαίνει..

Φαινόταν να λέει την αλήθεια. Μάλλον τον είχαν ταΐσει και εκείνον το ίδιο ψέμα.

Νάντια: Μα πώς;.. δεν θυμάμαι ποτέ να υπήρχε κάποιο οικονομικό πρόβλημα.

Και από όλα όσα μπορούσαν να κόψουν είπε να κόψει το ρεύμα.. Δεν έχω ακούσει μεγαλύτερη γελοιότητα. Κάτι κρύβει.. και προσπαθεί να το κρύψει απελπισμένα κάνοντας άγαρμπες και καθόλου διακριτικές κινήσεις.

Μα να κόψει το ρεύμα; Αν είναι δυνατόν δηλαδή.. Άφησα τον Ορφέα να μιλήσει λίγο με τη Νάντια που στο τέλος προσποιούμενη ότι τον πιστεύει φεύγει για το δωμάτιο της, στο ένα χέρι της κρατούσε ένα κουτί πίτσα και στο άλλο το δικό μου.

Νάντια: Τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά από ότι πιστεύαμε.