Είμαι στο γραφείο του γιατρού και περιμένω να μου δώσει εξηγήσεις για την απαίτηση του, να μείνουμε οι δυο μας. Ευτυχώς σύντομα με κοιτάει στα μάτια και αρχίζει να μιλάει.

    - Εμείς οι δυο έχεις δίκιο, γνωριζόμαστε από παλιά και θα έπρεπε να με θυμάσαι, όμως ήσουν τόσο λιώμα που δεν με κατάλαβες και δεν ξέρω αν έχεις ξεχάσει και τα γεγονότα εκείνης της νύχτας.

    Τον παρακολουθώ χλωμή. Αυτό προσπαθεί να μου πει; Ότι κάναμε κάτι ένα βράδυ; Δεν το θυμάμαι καθόλου και δεν νομίζω πως έχει σημασία, αν έγινε υπό τέτοιες συνθήκες. Από φόβο απαντάω ψυχρά, επιχειρώντας να του το ξεκόψω.

    - Ήταν ένα στιγμιαίο λάθος. Ότι έγινε, έγινε και δεν είναι ανάγκη να το θυμόμαστε.

     Χαμογελάει με μια ορατή πίκρα στο πρόσωπο του και μου εξηγεί.

    - Δεν εννοώ αυτό που φαντάστηκες όμως. Σε έσωσα μεθυσμένη από τα χέρια δυο επικίνδυνων ανθρώπων. Βασικά όχι μόνος μου, με άλλους δυο φίλους μου. Σε έβγαλαν έξω από το μπαρ, εσύ προσπαθούσες να φύγεις, αλλά δεν σε άφηναν.

    Αυτόματα κλείνω το στόμα μου με το χέρι μου. Φυσικά και θυμάμαι αυτό το γεγονός και σίγουρα τότε έπαθα μετατραυματικό τέστ και δεν θυμάμαι καθαρά άλλα πράγματα από εκείνη την εποχή ή τα πρόσωπα των σωτήρων μου. Ήταν η τελευταία μέρα που έγραψα στο ημερολόγιο μου. Ήμουν υπερβολικά στεναχωρημένη για κάποιο λόγο και ξέφυγα.

   Αυτό όμως που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ σε ολόκληρη την ζωή μου, είναι η συνέχεια. Εγώ καταλήγω χτυπημένη και λιπόθυμη για ώρες έξω. Οι γονείς μου ανησύχησαν και έτσι ο πατέρας μου άρχισε να ξεκινάει μέσα στην άγρια νύχτα να με ψάξει, ώσπου κάποια στιγμή τράκαρε άσχημα. Επέζησε, όμως μετά έφυγε για το εξωτερικό μετά από ομηρικό καβγά με την μαμά.

   Αυτή η ιστορία κιόλας με οδήγησε στο να εργάζομαι νύχτα, για να ξεπεράσω τους φόβους μου. Μετά από πολλές σκέψεις θυμάμαι ότι δεν είμαι μόνη μου, αλλά με τον γιατρό, τον Μιχάλη, έτσι νομίζω τον λένε. Τώρα δεν ξέρω και τι πρέπει να του πω, με βρήκε εντελώς απροετοίμαστη η αποκάλυψη του. Τελικά στέκομαι στο γεγονός ότι ήταν μαζί με άλλους δυο, αυτό  τον ρωτάω κιόλας στην συνέχεια.

   - Δεν ήσουν μόνος σου όμως. Η παρέα σου ποιά ήταν; Επίσης, γιατί το ανέφερες; Θες κάτι από μένα;

   - Αυτό να το ανακαλύψεις μόνη σου, γιατί δεν θα μιλήσω εκ μέρος των υπόλοιπων. Για την ώρα αυτό που ζητάω, είναι να με ενημερώνεις για το μωρό που βρήκες με τον φίλο σου.

   Αυτό πάλι δεν το περίμενα. Έχει τόση έννοια για το μωράκι, που βρήκαμε στον δρόμο, ώστε να κάνει όλη αυτήν την εισαγωγή; Επίσης, αυτό που μου εξάπτει το ενδιαφέρον είναι, πως για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν αποκαλύπτει την ταυτότητα της παρέας του. Θέλω να τους μάθω, γενικά να γνωρίζω όσα περισσότερα γίνεται για εκείνη την νύχτα.

    Από την στιγμή που δεν αντλώ άλλες πληροφορίες, βγαίνω από το γραφείο του. Όταν συναντώ την μητέρα μου με τον Αλέξανδρο, προσποιούμαι όσο μπορώ την ψύχραιμη. Δεν θέλω να αρχίσουν οι ερωτήσεις, τι μου είπε και είμαι έτσι. Βέβαια, αμέσως καταλαβαίνω ότι αυτό δεν θα το αποφύγω, καθώς ο δεύτερος με κοιτάζει καχύποπτα και με ρωτάει.

    - Τι συνέβη και ήθελε εσένα προσωπικά ο γιατρός; Από πότε έχεις εσύ παρτίδες με το προσωπικό του νοσοκομείου, ενώ λείπεις χρόνια από το νησί;

    Αλήθεια, τον ενδιαφέρει; Υπεκφεύγω την απάντηση με δήθεν χιουμοριστική διάθεση.

   - Να με ρωτήσει πόσες φορές είχα διαβάσει μικρή τον όρκο του Ιπποκράτη, γιατί κάποτε το έκανα και αυτό. Μαμά πάμε να ετοιμαστώ για να έρθω σπίτι;

    - Θα μας πάει ο Αλέξανδρος σπίτι και αν δεν έχεις πρόβλημα του είπα να κάτσει να φάει μαζί μας σήμερα.

  Μάλιστα. Ο Αλέξανδρος πάει να φέρει το αυτοκίνητο στην είσοδο του νοσοκομείου και προσπαθώ να επεξεργαστώ αυτό που έγινε. Η μητέρα μου παρά συμπαθεί μάλλον τον παλιό μου "καθηγητή" και έχει βλέψεις να είμαστε μαζί. Δεν θέλω όμως να επεμβαίνει σε τέτοια ζητήματα! Έτσι όταν έχει απομακρυνθεί ο κατά φαντασία γαμπρός της, της το λέω.

   - Τι είναι αυτό και κάλεσες τον Αλέξανδρο σπίτι μας, μόλις είπα ότι θα έρθω εκεί; Να μην ανακατεύεσαι.

    - Χαρά μου, δεν το έκανα για κακό. Από παλιά ήσουν πολύ κατά δεκτική μαζί του και είχατε ένα κώδικα επικοινωνίας μεταξύ σας.

   Την κοιτάζω περιφρονητικά, μήπως καταλάβει. Αρχικά δεν θέλω να επηρεάσει και τον Αλέξανδρο με αυτήν την στάση της. Δεν επιθυμώ την λύπηση κανενός, πόσο μάλλον με αυτόν τον τρόπο. Η συζήτηση μας σταματάει όμως για την ώρα, καθώς καταφθάνει το αυτοκίνητο. Μπαίνουμε πηγαίνουμς γρήγορα παίρνουμε βαλίτσα από το ξενοδοχείο, πληρώνω και πάμε μετά στο πατρικό μου.

    Μπαίνοντας μετά από τόσα χρόνια στο μέρος όπου μεγάλωσα και έζησα τα παιδικά μου χρόνια, είναι σαφώς περίεργη. Τοοο καιρό ζω μακριά και πριν σε σπίτια φίλων. Ο Αλέξανδρος παίρνει την βαλίτσα μου, ενώ στην αρχή είμαι κάθετη. Πηγαίνουμε στο δωμάτιο μου και ανοίγω την πόρτα. Τίποτα δεν έχει πειραχθεί όσο διάστημα λείπω. Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Όλα τα βρίσκω στην ίδια θέση ακριβώς που τα άφησα.

    Τα βιβλία μου με αλφαβητική σειρά, μόνο που πλέον δεν είχαν κάποιον να τα ανοίγει ξανά και ξανά και να χάνεται στις σελίδες τους. Κάποιον να τα παίρνει ακόμα και στην θάλασσα, μην τυχόν και αργήσει να τα τελειώσει. Σαν να ήθελαν ηλιοθεραπεία. Με πιάνει συγκίνηση με όλα αυτά σίγουρα. Όσο και να μην θέλω μου λείπουν αυτές οι λεπτομέρειες από εκείνη την εποχή. Πάω να αγγίξω φοβισμένη ένα βιβλίο, που τώρα το καλύπτει σκόνη. Ο Αλέξανδρος παρατηρώντας την κίνηση μου με ενθαρρύνει.

   - Δεν θα πάθεις απολύτως τίποτα κακό να τα δεις και αν θες να επιστρέψεις στο αγαπημένο σου χόμπι. Δεν θα ξεχάσω τον πρώτο καιρό που κάναμε μαθήματα που σε κάλεσα στα γενέθλια μου σε μια πιτσαρία και με ρώτησες, αν μπορείς να φέρεις εκεί βιβλίο.

   Χωρίς να το θέλω γελάω με αυτές τις αναμνήσεις που επιστρέφουν στο μυαλό μου. Είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που κάναμε μαθήματα και χαιρόμουν με την παρέα του. Απαντάω γελαστά.

    - Ξέρεις τι ωραία είναι να διαβάζεις και να τρως πίτσα και μάλιστα καμιά φορά να νευριάζεις, αν λερώσεις λίγο μια σελίδα; Σαν να τρως ποπ κορν παρακολουθώντας ταινία και να σου πέφτουν κάτω καλαμπόκια. 
  
   Γελάει και αυτός, ενώ μου απαντάει αστεία και τρυφερά.

   - Επίσης, είσαι το μοναδικό άτομο που είπε " Το καλύτερο δώρο, σου έφερα θησαυρό! " , με τόση αγάπη και σιγουριά  για ένα βιβλίο. Έχεις γράψει ιστορία πάντως.

   - Ναι, αλλά εσύ με άφηνες για άλλη, δεν σου ήμουν αρκετή.

    Ακούγοντας αυτά τα λόγια, πιάνει το πρόσωπο μου και το στρέφει προς την μεριά του, για να τον βλέπω κατάματα. Αναστενάζει, όσο κοιταζόμαστε. Ξεχνάω μέχρι και τα λόγια μου μετά από αυτό. Πόσα χρόνια βλέπω στον ύπνο μου ακριβώς αυτό το βλέμμα του να με καίει. Δεν θα δραπετεύσω ποτέ από αυτό. Εκείνος μου λέει αμέσως όσα θέλει να βγάλει από μέσα του.

   - Δεν είχαμε σχέση για να ισχυρίζεσαι ότι σε άφησα για άλλη. Το αντίθετο ήμουν δεσμευμένος και έπρεπε να παλέψω εκείνη την εποχή να είμαι εντάξει στην κοπέλα μου. Με εμπιστεύτηκες από την πρώτη στιγμή και δεν το κάνεις τόσα χρόνια μετά. Με αμφισβητείς. Χαρά, ήρθε η ώρα να μου μιλήσεις για όλα όσα σε απασχολούν. Έτσι χτίζεται κάθε είδους σχέση, μέσα από την εμπιστοσύνη.

    Μακάρι να ήξερα και εγώ τι ακριβώς να πω, από που να ξεκινήσω. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να τον αφήσω να διαβάσουμε μαζί το ημερολόγιο μου, σίγουρα αυτό ίσως μου θυμίσει κάτι ακόμα...