Κοιτάω το ξυπνητήρι στο κομοδίνο, έξι και δυο πρώτα λεπτά! Αισθάνομαι τον αναστεναγμό του στο λαιμό μου, και τα χέρια του να σφίγγουν δυνατά την μέση μου. Απλά χαϊδεύω λίγο τα χέρια του και κουλουριάζομαι κι άλλο μέσα στην αγκαλιά του.

Έχουν περάσει πέντε μέρες από τον τσακωμό της Άνν και του Βίνσεντ, από την απότομη παραίτηση του Βίνσεντ, και από την απότομη ανακοίνωση του ότι θέλει να ανοίξει εστιατόριο! Αναστενάζω όσο σκέφτομαι ότι όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα και εγώ αδυνατώ να θυμηθώ τον Σπένσερ! 

Όμως αυτό δεν με πτοεί από το να θέλω να με κρατάει μέσα στην αγκαλιά του! Λατρεύω τον τρόπο που με κρατάει μέσα στην αγκαλιά του λατρεύω το κάθε τι επάνω του. Το μόνο που δεν μπορώ να διαχειριστώ είναι το γεγονός ότι πιστεύει πως εγώ μόλις θα θυμηθώ θα θέλω να τον χωρίσω. 

Δεν θα θέλω να τον χωρίσω! Και ποσό μάλλον να τον χωρίσω εξαιτίας του Όλιβερ! Τον μισώ, και δεν θα αφήσω αυτό το ατυχές γεγονός να με καταστρέψει. 

Μπορεί ο Σπένσερ πραγματικά να έκανε λάθος να βάλει τον Όλιβερ να γίνει φίλος μου και ακόμα χειρότερα επειδή το έκρυβε για δυο χρόνια. Όμως εγώ δεν νιώθω ότι αυτό θα με κάνει να τον χωρίσω! Δεν θα χωρίσω τον Σπένσερ εξαιτίας μιας ανύπαρκτης φιλίας. Μιας φιλίας που μάλλον δεν υπήρξε ποτέ από πλευράς του Όλιβερ!

«Γλυκιά μου!»

Ψιθυρίζει ενώ χώνει το κεφάλι του μέσα στα μαλλιά μου, παίρνει μια βαθιά ανάσα και αισθάνομαι το χαμόγελο του όσο εκείνο πλησιάζει προς τον λαιμό μου. Η επιδερμίδα μου ανατριχιάζει και το σώμα μου αρχίζει να παίρνει φωτιά.

«Καλημέρα!» Ψιθυρίζω ενώ προσπαθώ να ηρεμήσω και να ανασάνω κανονικά.

«Τελικά είσαι πραγματική δεν είσαι της φαντασίας μου.» Ενώ με γυρίζει για να τον κοιτάξω κατάματα.

«Μπορεί να έχουμε την ίδια φαντασίωση.» 

Τα μάτια του παγιδεύουν τα δικά μου και τα συναισθήματα μου χοροπηδάνε παντού μέσα μου. Όλα φωνάζουν το όνομα του όλα είναι εκεί για να μου θυμίσουν ότι η καρδιά μου χτυπάει μόνο για αυτόν για τον δαίμονα που τελικά μπορεί να μην ήταν δαίμονας!

«Μήπως σε αυτήν την φαντασίωση έχεις αρχίσει να θυμάσαι έστω και λίγο τον ανυπόμονο σύζυγο σου.»

Όσο γλυκά και να προφέρει τα λόγια εγώ τα νιώθω σαν μαχαιριές στην καρδιά. Δεν μου είχε ξανά κάνει αυτή την ερώτηση και έλπιζα να μην την κάνει. Το χέρι του ακουμπάει το πιγούνι μου και το σηκώνει ώστε να συναντήσω τα μελαγχολικά του μάτια. «Μην ανησυχείς θα σε κάνω να με θυμηθείς θέλεις δεν θέλεις.» Και εγώ κοκκινίζω ολόκληρη απλά γνέφω θετικά και τα χείλη μου ακουμπάνε τα δικά του, εκείνος βάζει το χέρι του πίσω από το κεφάλι μου και με πιέζει πιο δυνατά κάνοντας το φιλί μας πιο έντονο, πιο κτητικό η γλώσσα του εισβάλει μέσα στο στόμα μου και διεκδικεί όλα τα βογκητά που προσπαθώ να εκφωνήσω. 

Συνεχίζει να με φιλάει ενώ το χέρι του χαϊδεύει την πλάτη μου κατεβαίνοντας προς τα κάτω σιγά σιγά. Ακουμπάω το χέρι μου επάνω στο στήθος του και αρχίζω να κατεβάζω και εγώ το δικό μου προς τα κάτω. «Τι κανείς εκεί;» Με ρωτάει ενώ το χέρι του έχει σταματήσει στην μέση μου. 

«Αυτό ακριβώς που κανείς και εσύ.»

Του λέω ενώ δαγκώνω το κάτω μέρος των χειλών του.

Ένας ήχος διαμαρτυρίας με κάνει να χαμογελάσω λιγάκι. «Μόλις γέλασες μαζί μου;»

Και τα χέρια του έχουν περάσει μέσα από την μπλούζα μου και εγώ ανατριχιάζω ολόκληρη, όσο εκείνος βγάζει την μπλούζα μου οι ρώγες μου σκληραίνουν και εκείνος χαμογελάει απροκάλυπτα μόλις βγάζει τελείως την μπλούζα μου και ανεβαίνει επάνω μου με κοιτάει σαν να είμαι λεία που σκοπεύει να κατασπαράξει.

Βαριανασαίνω και τα χέρια του χαϊδεύουν το κορμί μου απλά τα δάχτυλα του αγγίζουν ελάχιστα τα τοιχώματα της επιδερμίδας μου αλλά είναι αρκετά για να με κάνουν να χάνω κάθε ειρμό σκέψεων. «Αυτό θα κανείς τώρα θα κάθεσαι επάνω μου και θα με βασανίζεις;» Τον ρωτάω ενώ τα μάγουλα μου έχουν πάρει φωτιά, το σώμα μου έχει αρχίσει να καίει και εκείνος κάθεται επάνω μου ημίγυμνος. Πρέπει να του απαγορέψω να κυκλοφορεί ημίγυμνος δεν κάνει καλό στην ψυχική μου υγεία. 

Ένα μικρό χαμόγελο και εκείνον να σκύβει προς εμένα είναι αρκετό για να με κάνει να μην μπορώ να αναπνέω. Τα χείλη του αρχίζουν να εξερευνούν το κορμί μου και εγώ να αναστενάζω. Πιάνω τα μαλλιά του και προσπαθώ να σπρώξω το κεφάλι του προς τα κάτω. Αλλά είναι αδύνατο σηκώνει το βλέμμα του επάνω μου και απλά τα μάτια μου είναι κολλημένα επάνω στα δικά του. Τα μάτια του διαγραφούν τα πάντα με κάνουν να κολλάω εκεί και να εθίζομαι στο χρώμα τους.

«Γιατί βιάζεσαι γλυκιά μου; Νομίζεις ότι δεν θα κατέβω εκεί που θέλεις;» Ενώ πάει προς τα πίσω και ανοίγει τα πόδια μου χαμογελάει ενώ με τα χέρια του σκίζει το εσώρουχο μου ενώ τα μάτια του δεν βγαίνουν από πάνω μου. Χαμογελάω απελπισμένα για ένα του άγγιγμα, θέλω απελπισμένα την γλώσσα του επάνω μου. Μου δίνει το σκισμένο εσώρουχο στο χέρι «αν τυχόν φωνάξεις αυτό θα γίνει φίμωτρο για το στόμα σου δεν θέλω θεατές μέσα.» 

Ανοίγω τα μάτια μου διάπλατα αλλά το σώμα μου είχε τελείως διαφορετική γνώμη για την χυδαιότητα του. 

Καμία σκέψη του εγκεφάλου μου δεν μπορεί να υπερισχύει όταν εκείνος βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια μου. 

Κατεβαίνει και με τα χέρια του με τραβάει από του μηρούς μου και το κεφάλι του χώνεται ανάμεσα στα πόδια μου. Αναστενάζω και προσπαθώ να συγκρατήσω μια κραυγή μόλις η γλώσσα του με άγγιξε και εγώ προσπαθώ να ανασηκωθώ αλλά με τραβάει πάλι. «Βάλε το εσώρουχο στο στόμα σου ΤΩΡΑ!» Γρυλίζει ενώ τα δόντια του παίζουν ελάχιστα με την κλειτορίδα μου. Μου έρχεται να ουρλιάξω αλλά συγκρατώ τις κραυγές μου δαγκώνοντας τα χείλη μου. 

Συνεχίζει να παίζει μαζί μου ενώ ρουφάει και η γλώσσα του αρχίζει να παίζει μέσα μου. Τα πόδια μου τρέμουν, και εκείνος δεν δείχνει καθόλου έλεος. Προσπαθώ να τραβήξω τα μαλλιά του σε μια προσπάθεια να χαλαρώσει αλλά εκείνος συνεχίζει παίζει την γλώσσα του μέσα μου πιο έντονα. Προσπαθώ να κρατήσω την κάθε μου κραυγή μέχρι την στιγμή που την γλώσσα του την αντικαθιστούν τα δυο του δάχτυλα. Προσπαθώ να συγκρατήσω τα βογκητά μου χωρίς επιτυχία. Ουρλιάζω και τα ουρλιαχτά μου γίνονται όλο και δυνατότερα όταν εκείνος παίζει την γλώσσα του κυκλικά πάνω  στην κλειτορίδα μου. Το ελεύθερο χέρι του παίρνει το σκισμένο εσώρουχο από το χέρι μου και το βάζει στο στόμα μου απότομα. Το σώμα μου διεγείρεται παραπάνω και τα χέρια μου πιέζουν πιο έντονα το κεφάλι του μέχρι που δεν σταματάω να τρέμω και να φωνάζω το όνομα του. 

«Έτσι γλυκιά μου χύσε για μένα» μια του διαταγή, και το σώμα μου καταρρέει. Δεν μπορώ να σταματώ να τρέμω και η καρδιά μου χτυπάει ασύστολα. Άμα αυτός ο άντρας μου προσφέρει αυτούς τους οργασμούς κάθε ημέρα δεν θα θέλω να φύγω ποτέ από κοντά του. 

Έρχεται ξαπλώνει δίπλα μου ενώ μου βγάζει το εσώρουχο από το στόμα μου για να με φιμώσει με την γλώσσα του. Ανταποδίδω το ίδιο ενώ πάω τα χέρια μου κάτω στην εμφανώς φουσκωμένη του στύση.

Αλλά τα τραβάει και ακουμπάει τα χέρια μου στο στήθος του. «Όχι υπερβολές μας είπε ο γιατρός.»

Σοκάρομαι όταν εκείνος προσπαθεί να. Είναι η φωνή της λογικής. Είναι ένας σεξομανής δαίμονας ότι και αν κάνει για να το κρύψει.

«Μα εσύ παραπονεμένος θα μείνεις;»

Τον ρωτάω ναζιάρικα ενώ σαλιώνω τα χείλη μου που είναι ελάχιστα χιλιοστά από τα δικά του. Και ο καλύτερος τρόπος για να το επιβεβαιώσω είναι να τον προκαλέσω.

«Ναι έτσι θα μείνω, προτιμώ να  έχω ικανοποιημένη την γυναίκα μου αλλά και να έχουμε ασφαλή το παιδάκι μας.» Το χέρι του χαϊδεύει την κοιλιά μου και εγώ χώνομαι μέσα στην αγκαλιά του. Μικρά φιλιά στο στέρνο του και κατεβαίνω προς τα κάτω δεν τα παρατάω τόσο εύκολα.

«Άλλισον είπαμε θα προσέχουμε!» Λέει εκείνος με μια βραχνή φωνή. «Η γλώσσα και το στόμα μου έχουν ανάγκη να βρεθούν εκεί κάτω. Αυτό δεν νομίζω να απαγορεύεται.» Το χαμόγελο του το εκλαμβάνω ως ναι και σκύβω κάτω χαμογελώντας του πονηρά. Έχοντας ξεσκεπάσει τον δαίμονα που ξέρω, τον δαίμονα που υπάρχει σε κάθε μου φαντασίωση ακόμα και χωρίς τις αναμνήσεις μου.

༆༆༆༆༆༆༆༆

Έξω από το One Police Plaza της νέας Υόρκης. 

(Το One Police Plaza είναι η έδρα του αστυνομικού τμήματος της Νέας Υόρκης. Το κτήριο βρίσκεται στο Μανχάταν κοντά στο Δημαρχείο της Νέας Υόρκης και τη Γέφυρα του Μπρούκλιν. Το Αστυνομικό Τμήμα της Νέας Υόρκης. Οι αποκλειστικές μονάδες του NYPD περιλαμβάνουν τη Μονάδα Υπηρεσίας Έκτακτης Ανάγκης , ομάδα βομβών , αντιτρομοκρατική , εγκληματικές πληροφορίες , καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος , ναρκωτικά ,Κ.α. Το NYPD έχει ιστορικό αστυνομικής βίας, διαφθοράς και ανάρμοστης συμπεριφοράς.)

Έκανα μια μισή ώρα διαδρομή για να είμαι αγχωμένη μέχρι το κόκαλο όσο σκέφτομαι την περίεργη συνάντηση που θα έχω με τον διοικητή. 

Αλλά το ξανά σκέφτομαι ότι εδώ θα βρίσκομαι για να συναντηθώ με τον σκιτσογράφο ηρεμώ. Βαθιές ανάσες και το κάθε μου βήμα είναι συγχρονισμένο με του σωματοφύλακα. Δεν ξέρω αν έχει ήδη ενημερώσει τον Σπένσερ που βρίσκομαι, αλλά αν το είχε κάνει πιστεύω πως εκείνος θα με είχε πάρει ήδη τηλέφωνο ή θα μπορούσε να ήταν έξαλλος έξω από το κτήριο. 

το πρωί όταν τρώγαμε όλοι μαζί πρωινό για μια τελευταία μέρα πριν η Άνν και ο Βίνσεντ γυρίσουν σπίτι τους, ανέφερα ότι κάποια στιγμή έπρεπε να συναντηθώ με τον διοικητή. ο Σπένσερ πνίγηκε ο Βίνσεντ γούρλωσε τα μάτια του και απλά εξαφανιστήκαν στο γραφείο που κρατάει πάντα κλειδωμένο. Όταν γύρισε απλά μου είπε γλυκά ότι θέλει να έρθει μαζί μου. 

Να που είμαι όμως μόνη μου και προχωράω προς την γραμματεία. Ένας, δυο, τρεις, τέσσερις μερικές φορές όταν έχεις πολλές επιλογές δεν ξέρεις που να πας. Αλλά τελικά προχωράω προς το γραφείο με την κοπέλα που βρίσκεται πιο κοντά μου. 

«Καλημέρα θα ήθελα να συναντήσω τον διοικητή Νοξ.» Λέω αγχωμένη ενώ τρίβω την παλάμη μου στο φόρεμα μου. «Καλημέρα σας! έχετε ραντεβού;» 

Ραντεβού! «Όχι» λέω διστακτικά. «Αλλά ενημερώστε τον ότι είμαι η Άλλισον Χαβαρντ Ντερν.» Είμαι σίγουρη ότι δεν θα αρνηθεί. Βασικά δεν ξέρω καθόλου πως να τον ψυχολογήσω. «Υπαστυνόμος βήτα θα ήθελα να συνοδέψετε την κυρία Ντερν μέχρι το γραφείο του διοικητή.» Λέει η γραμματέας κατευθείαν μόλις κλείνει το τηλέφωνο. Ένας αστυνομικός νέος σε ηλικία εμφανίζεται μπροστά μου και μου υποδεικνύει το δρόμο. Τον ακολουθώ και ο σωματοφύλακας ακολουθεί εμένα. 

Δεν μπόρεσα να τον ξεφορτωθώ ακόμα και αν παρακάλεσα τον Σπένσερ. Αλλά τουλάχιστον μειώθηκε σε ένα αντί για δυο μεγαλόσωμα τέρατα να με ακολουθούν. Μπαίνουμε στο ασανσέρ και  ο αστυνομικός φαίνεται αγχωμένος. Όχι ότι εγώ δεν είμαι αλλά δεν μπορώ να καταλάβω. Κοιτάω τον σωματοφύλακα και είναι ανέκφραστος. θα ήθελα πολύ να έχω την ψυχραιμία του, αλλά αντί αυτού, τα πόδια μου τρέμουν.

«Από εδώ περάστε» Λέει αστυνομικός την στιγμή που οι πόρτες του ασανσέρ ανοίγουν κοιτάω σαν χαμένη τα γραφεία που υπάρχουν γύρω γύρω. κανένας τους δεν σηκώνει το βλέμμα του επάνω, ούτε εγώ εστιάζω πάνω σε κανέναν βασικά. Προχωράω σταθερά και το κάθε τακ του τακουνιού που ακούγεται είναι σαν να κάνω την καρδιά μου να χτυπάει ακόμα πιο δυνατά. 

Υπάρχει ένα γραφείο στο βάθος που ακούγονται φωνές και μόνο που αντιλαμβάνομαι ότι προς τα εκεί θα πάμε κι εμείς κοιτάω το σωματοφύλακά ρίχνει μια μικρή ματιά σε εμένα και ξαναγυρίζει το βλέμμα του κοιτώντας παντού εξονυχιστικά και νιώθω λίγο πιο ασφαλής. 'Ο Σπένσερ είχε δίκιο' μουρμουράει η φωνή στο κεφάλι μου και εγώ απλά αδιαφορώ. 

Ο αστυνομικός χτυπάει την πόρτα.
«Ποιος το διάολο είναι εδώ πρωί πρωί να μου χτυπήσει την πόρτα.»
«Υπαστυνόμος Β Ντέιμον Ρος. Έφερα την κυρία Αλλισον Χάβαρντ Ντερν.»
Αποκρίνεται ο αστυνομικός νευρικά και ανοίγει την πόρτα.

Δεν περιμένω κάποιον άλλον μέσα, ο διοικητής Νοξ Νέιτ βρίσκεται στο γραφείο καθισμένος στην καρέκλα του και παίζει ένα στύλο στο χέρι.

«Καλημέρα σας» λέει χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του για να με κοιτάξει. Κάνω δυο βήματα προς τα μέσα ως που σηκώνει το κεφάλι του και κοιτάει τον σωματοφύλακα. «Ο σκύλος σας έξω από το γραφείο μου.» Αναστενάζω σε μια προσπάθεια να συγκρατήσω την ψυχραιμία μου αλλά δεν γίνεται. «Πρώτον τον λένε Τραβις.» Με το ζόρι κατάφερα να του αποσπάσω τον όρκο σιωπής του και να μάθω το όνομα του για να τον αποκαλεί ο κάθε Νοξ σκύλο. «Και αν έχεις σκοπό να συμπεριφερθείς έτσι κάνω στροφή και φεύγω.» Λέω όσο έχω πλησιάσει κοντά στο γραφείο του. Δεν αντιδράει απλά χαμογελάει με το κεφάλι του κατεβασμένο προς τα κάτω. «Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα, αλλιώς θα βγάλω ένταλμα σύλληψης για χάρη σας. Για άρνηση συνεργασίας με τα όργανα του νόμου.»

Με εκβιάζει! Μόνο μια βαθιά ανάσα και κανένας άντρας ποτέ ξανά δεν θα μπορεί να μου κάνει κάτι τέτοιο, ακόμα και τα όργανα του νόμου. «Νομίζεις ότι έχεις το πάνω χέρι; Ξέρεις ότι αυτό που θέλεις πρέπει να σου το περιγράψω, και μπορώ να σου το περιγράψω όπως θέλω! Φρόντισε να φέρεσαι σωστά για να τον περιγράψω σωστά, και δεν μου καίγεται καρφί για το γεγονός ότι είσαι ο διοικητής το κατάλαβες!» Μια απότομη εκπνοή και απλά στρογγυλοκάθομαι στην καρέκλα υποδεικνύοντας στον Τραβις να κάτσει στην καρέκλα δίπλα μου. Ομολογώ ότι δεν είχα παρατηρήσει ότι ο Νοξ είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. 

Ακόμα και εγώ χάνω τα λογικά μου από μέσα μου, από ποτέ εγώ έγινα τόσο απότομη; Τι ήταν αυτή η έντονη αντίδραση; Πως δεν φοβήθηκα; Ξανά κοιτάω τον διοικητή, αλλά μετά από λίγο ένα χαμόγελο κάλυψε την ταραχή του.

«Με απειλείτε;» Ρωτάει ενώ τεντώνει της πλάτες του στην καρέκλα του γραφείου του. 

Απλά χαμογελάω. Έχω μάθει πλέον να χαμογελάω τόσο ψεύτικα που μου βγαίνει φυσικά. Από την μέρα που χαμογελούσα έτσι στον Όλιβερ όλα τα ψέματα φαίνονται απλά, εύκολα, τίποτα δεν με συγκινεί. «Δεν σας απειλώ, απλά σας λέω να μην με κάνετε να χάσω τον ειρμό των σκέψεων μου, γιατί μετά θα θυμάμαι λάθος, και θα περιγράφω λάθος. τόσο απλά!» Νομίζω ότι απλά αντιλήφθηκα μια υποψία γέλιου από τον Τραβις και το θυμωμένο πρόσωπο του Νοξ που κοντεύει να εκραγεί.

Όσο εγώ αντιλαμβάνομαι ότι εγώ δεν είμαι η παλιά αβοήθητη Αλλισον! Το σώμα μου και το κάθε κύτταρο μου δεν είναι όπως παλιά δεν είμαι πλέον το μικρό αβοήθητο κορίτσι. 

༆༆༆༆༆༆༆༆༆༆

Τελικά κατέληξα σε μια αίθουσα ανακρίσεων.
Δεν μπορούσε σαν άνθρωπος να με αφήσει στο γραφείο μόνη με με τον σκιτσογράφο, ήθελε να
βρίσκομαι σε έναν μικρό χώρο που θα μπορούσα εύκολα να είμαι πιο διαχειρίσιμη για αυτόν.

Βρίσκομαι σε έναν τετραγωνισμένο χώρο, με έναν μεγάλο καθρέφτη δυο καρέκλες και ένα τραπέζι.
Βρίσκομαι εγώ και ο σκιτσογράφος. Ο Τραβις βρίσκεται έξω από την πόρτα, και ο Νοξ μάλλον πίσω από τον καθρέφτη. Δεν τον βλέπω, αλλά αισθάνομαι τα μάτια του να με παρακολουθούν όπου και να βρίσκομαι σε οποία κατεύθυνση και να κουνάω τα χέρια μου τα μάτια του με παρακολουθούν είμαι σίγουρη. Παρακολουθεί την κάθε μου λέξη μέχρι την στιγμή που τελειώνω την περιγραφή. 

Πραγματικά μόλις σηκώνομαι κοιτάω το κινητό μου και απορώ πως ο Σπένσερ δεν έχει πάρει ακόμα για να με κατσαδιάσει γιατί ήρθα. Αλλά μόλις πάω να βγω ο Νοξ μπαίνει μέσα και δείχνει με το κεφάλι του στον σκιτσογράφο να υποχωρήσει όπως και κάνει χωρίς να μιλήσει καθόλου. Δεν ταράζομαι γιατί δεν περιμένω κάτι φυσιλογικο από αυτόν αλλά το θυμωμένο μου βλέμμα είναι εκεί για να τον αντιμετωπίσει.

«Θέλω να σας μιλήσω!»

Ο μόνιμος ειρωνικός τόνος του αφ' υψηλού  διοικητή δεν υπήρχε πουθενά. Κάνω μερικά βήματα πίσω γιατί ήταν πολύ κοντά μου. Όμως ήθελα πραγματικά να ακούσω τι ήθελε να πει. Τι έκανε τον ειρωνικό διοικητή να μιλήσει ευγενικά.

«Σας ακούω!» Λέω ψυχρά ενώ τον κοιτάω προσηλωμένη. Δεν απαντάει κάθεται στην καρέκλα και εγώ τον ακολουθώ με τα μάτια μου. «Έχετε ανακτήσει την μνήμη σας;» Ρωτάει ενώ βγάζει ένα στυλό που είχε στο τσεπάκι από το πουκάμισο του.
Αρχίζει να το χτυπάει ρυθμικά στο τραπέζι και τα τύμπανα μου αρχίζουν να υποφέρουν.

Ποσό με ενοχλεί αυτό που κάνει. Όμως η ερώτηση του πάρα είναι προσωπική για να του απαντήσω.
«Νομίζω ότι αυτό δεν σας αφορά.»
Απαντάω ψυχρά και απλά γυρίζω για να βγω έξω.

«Δεν θέλεις να εκδικηθείς τον άντρα που παραλίγο να σου στερήσει την οικογένεια σου;» Η ερώτηση του με κάνει να παγώσω, αλλά εγώ δεν είμαι έτσι, και δεν θα πιαστώ στα δίχτυα κανενός. «Δεν σκοπεύω να εκδικηθώ κανέναν.»

Λέω τολμηρά, και αποφασιστικά, αν και από μέσα μου ήθελα να πληρώσουν, ήθελα ο Όλιβερ ο Μαξιμιλιαν να πληρώσουν! 

Ο Όλιβερ έχει καταστρέψει κάθε είδους εμπιστοσύνη που θα μπορούσα να δείξω σε οποιονδήποτε άνθρωπο. Προσπάθησε να με χειραγωγήσει για να ικανοποιήσει το εγώ του. Δεν πονάει τόσο τώρα αλλά μερικές φορές όταν μου έρχονται στιγμές από παλιές αναμνήσεις μαζί του πονάει τόσο πολύ. Ο Μαξιμιλιαν με έκλεψε από το αυτοκίνητο, με απήγαγε και με έκλεισε σε ένα δωμάτιο που μου θύμιζε όλο μου το ΣΚΟΤΑΔΙ. 

«Δεν νομίζω να είπατε το ίδιο όταν ο άντρας σας έβγαλε από την φυλακή για να σκοτώσει τον απαγωγέα πατέρα σας, και τον βιαστή πατέρα του;»

Όλο το σώμα μου υποφέρει από κάθε του περιγραφή. άσχημες αναμνήσεις, και ηλίθιοι άντρες που νομίζουν ότι μπορούν να τα έχουν όλα.

Αλλά δεν θυμάμαι αυτό το γεγονός για να πω με ακρίβεια ότι δεν το έκανα.  Δεν ξέρω αν το έκανα, ακόμα και αν το έκανα τους άξιζε. Σε αυτά τα τέρατα άξιζε ένας θάνατος! Όμως ο Σπενσερ έχει λερώσει τα χέρια του; Εκείνος τους σκότωσε;

«Το μόνο που θέλω είναι να τους βάλω μέσα κυρία Ντερν, και η εύκολη πρόσβαση που έχετε με διευκόλυνει αρκετά.»  Η φωνή του διαλύει τον κακό ειρμό σκέψεων που είχα, ενώ θυμός έχει κατρακυλήσει σε όλο μου το κορμί. Άλλος ένας άντρας που θέλει να με χρησιμοποιήσει για δικό του σκοπό. Απλά  λογικέψου Άλλισον, όσο και να μισείς τον Όλιβερ και όσους σου το έκαναν αυτό, δεν θα γίνεις έτσι.

«Σας ξανά είπα ότι δεν ενδιαφέρομαι καλή συνέχεια.»

«Μόλις επανέλθει η μνήμη σας το ξέρω ότι θα έρθετε εσείς σε εμένα!» Λέει με έναν ειρωνικό τόνο αλλά δεν προτίθεμαι να απαντήσω. Όχι τώρα που το μυαλό μου έχει δεχτεί επίθεση από τον ιδέα ότι ο Σπενσερ είναι δολοφόνος.επίθεση από παντού, θάνατοι, μαμά, μπαμπάς Στιβ, ανώμαλα τέρατα, και ο Όλιβερ, τρελαίνομαι όσο φαντάζομαι όλα αυτά που εκείνος έκανε σε εμένα και εγώ πίστευα την κάθε του λέξη. Κόντεψα να τρελαθώ προσπαθώντας να τον πιστέψω. κάθε μου σκέψη για εκείνον είναι καταστροφική για την ψυχική μου υγεία.

Ανοίγω την πόρτα και μόλις βγαίνω έξω έρχομαι αντιμέτωπη με το αγριεμένο βλέμμα του Σπένσερ. 

Η καρδιά μου παραπονιέται, ο εγκέφαλος φωνάζει 'σου τα έλεγα' και εγώ είμαι με το στόμα ανοιχτό χωρίς να μπορώ να δικαιολογήσω τίποτα. Ο Τραβίς δεν κοιτάει πουθενά εκτός από το πάτωμα, και εκείνος με προσπερνάει σαν να μην υπάρχω, και μπαίνει στην αίθουσα ανακρίσεων σαν να είναι σπίτι του.

Το άρωμα του έρχεται και με παγιδεύει λέγοντας μου 'θα το μετανιώσεις που παράκουσες!' Το σώμα μου δεν αμύνεται υποδέχεται την κάθε κακή σκέψη, το κάθε παράπονο του εγκεφάλου και της καρδιάς μου. Τα πόδια μου τρέμουν όσο σκέφτομαι ότι πάλι δεν εμπιστεύτηκα τον Σπένσερ και απλά επέλεξα να δράσω μόνη μου. 'Όχι αλλά ψέματα γλυκιά μου'

Φύγε! Φύγε, ύπουλη σκέψη που στοιχειώνεις το μυαλό. 

Δεν είπα ψέματα!     

Γεια σας γλυκά μου παιδάκια!

Αχχχ για πείτε τώρα πως σας φάνηκε;

Και πραγματικά τι πιστεύετε ότι θα κάνει η Αλλισον με την πρόταση του νοξ;

Καλό μήνα, καλό χειμώνα, και ελπίζω να απολαύσετε τις κρύες μέρες του χειμώνα που θα έρθουν. ( εγώ λατρεύω τον χειμώνα!)

Σας φιλώ! ❤️