«Στις επτά να είναι έτοιμο το ελικόπτερο, φεύγουμε» είπε ξερά και έκλεισε τη γραμμή.

Ανέβηκε την ξύλινη σκάλα του σπιτιού του με μεγάλες δρασκελιές και κοπάνησε την πόρτα πίσω του.

«Ροζάριο, σε μια ώρα να είναι έτοιμη η βαλίτσα με τα ρούχα» διέταξε απότομα

«Μάλιστα κύριε» και έφυγε σφαίρα η πενηντάχρονη γυναίκα που είχε για να του φροντίζει το σπίτι όσο αυτός έλειπε.

Τύλιξε τη πετσέτα γύρω από τους γοφούς του και βγήκε από το εσωτερικό μπάνιο που είχε στο υπνοδωμάτιο του.

«Βγες έξω τώρα» φώναξε έξαλλος και η γυναίκα βγήκε όπως όπως από το δωμάτιο πριν γίνουν χειρότερα τα πράγματα.

Έβαλε το μαύρο στενό πουκάμισο του που έστρωνε τέλεια στο γραμμωμένο στέρνο του και έκλεισε και το τελευταίο κουμπί από το εφαρμοστό τζιν του, φόρεσε βιαστικά τα παπούτσια του και ψέκασε λίγο από το πανάκριβο άρωμα του.

«Τώρα μπες και να μην επαναληφθεί το σημερινό» είπε κοφτά και την προσπέρασε.

Υπέγραψε την μία επιταγή και μετά την άλλη, τις έβαλε σε φακέλους και τα άφησε στο γραφείο του.

«Κύριε, το ελικόπτερο σας περιμένει» τον ενημέρωσαν και το έκλεισε χωρίς να πει λέξη.

Άρπαξε το μαύρο σακάκι του από την πολυθρόνα και το φόρεσε με βιαστικές κινήσεις, άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του γραφείου του και περπάτησε μέχρι τον ανελκυστήρα όπου ήταν τοποθετημένη η αποσκευή με τα ρούχα του.

«Καλό ταξίδι κύριε» του ευχήθηκε η Ροζάριο χαμογελαστή.

«Προσεκτικά εδώ» είπε και πάτησε το κουμπί για τον τελευταίο όροφο του σπιτιού του. Πέρασε την εσωτερική πόρτα και βγήκε στον χώρο που ήταν το προσωπικό του ελικοδρόμιο.

Έδωσε την τσάντα σε ένα νεαρό άνδρα και ανέβηκε τα λιγοστά σκαλοπάτια.

***

«Θα τον πιάσουμε» διαβεβαίωσε η νεαρή γυναίκα και σηκώθηκε βιαστική από την καρέκλα της .

«Ελπίζω αστυνόμε, αυτή τη φορά ελπίζω να τα καταφέρετε» είπε δύσπιστα