Λες ότι θες να αυτοκτονήσεις;
Λες ότι θες να πεθάνεις ή να αυτοκτονήσεις; Φαντάσου αυτό. Μια μέρα γυρνάς από το σχολείο. Ήταν ακόμη μια απαίσια μέρα. Είσαι έτοιμη να εγκαταλείψεις. Πας στο δωμάτιο σου κλείνεις την πόρτα, βγάζεις το σημείωμα του θανάτου σου που έγραψες, έσβησες, ξαναεγραψες, ξαναεσβησες και ξαναεγραψες από την αρχή. Βγάζεις τις λεπίδες και κόβεται για τελευταία φορά. Αρπάζει το μπουκαλάκι με τα χάπια και τα καταπίνεις όλα μαζι. Ξαπλωμένη κάτω, κρατάς το σημείωμα στο στήθος  σου, ξανακλείνεις τα μάτια σου για τελευταία φορά. Μερικές ώρες αργότερα ο μικρός σου αδερφός χτυπάει την πόρτα για να σου πει ότι το βραδινο είναι έτοιμο. Δεν απαντας, οπότε μπαίνει μέσα. Το μόνο που βλέπει είσαι εσύ ξαπλωμένη στο κρεβάτι οπότε νομίζει ότι κοιμάσαι. Κατεβαίνει τις σκάλες για να πει στην μαμά σου πως σε πήρε ο ύπνος. Εκείνη ανεβαίνει πάνω για να σε ξυπνήσει. Κάτι της φαίνεται περίεργο, βλέπει το σημείωμα στο χέρι σου, το αρπάζει και το διαβάζει. Μέσα σε λυγμους προσπαθεί να σε ξυπνήσει. Ουρλιάζει το όνομα σου μα δεν ακούς. Ο μικρός σου αδερφός έχει μπερδευτεί και τρέχει στον μπαμπά του να του πει "η μαμά κλαίει και η αδερφή μου δεν ξυπνάει". Ο λάμπας σου τρέχει στο δωμάτιο. Βλέπει την μαμά σου να κλαίει, κρατώντας το σημείωμα στο χέρι της, δίπλα απ το άψυχο σώμα σου. Τότε το νιώθει, καταλαβαίνει τι γίνεται, ουρλιάζει. Ουρλιάζει και τα πετάει όλα στον τοίχο. Πέφτοντας στο πάτωμα, γονατίζει και κλαίει. Η μαμά σου έρχεται δίπλα του, κάθονται μαζί, κρατώντας ο ένας τον άλλον. Την άλλη μέρα στο σχολείο, υπάρχει μια ανακοινωση. Ο διευθυντής μιλάει σε όλο το σχολείο για την αυτοκτονία σου. Παίρνει μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να το αντιληφθούν όλοι, τότε όλοι σωπαινουν. Ο καθένας ρίχνει το φταίξιμο στον εαυτό του. Οι καθηγητές σχεφτονται ότι ήταν πολύ σκληροί μαζί σου. Εκείνα τα καρότσια σκέφτονται ότι σου είχαν πει. Εκείνο το αγόρι που σε πείραζε δεν μπορεί να ξεχάσει πως δεν πρόλαβε να σου πει πόσο στα αλήθεια όμορφη είσαι. Το πρώην αγόρι σου, αυτός στον οποίο έλεγες τα πάντα, αυτό που σε χωρισε, δεν μπορεί να το αντέξει... Ξεσπάει σε κλάματα και φεύγει από το σχολείο τρέχοντας. Οι φίλοι σου, κλαίει και αυτοί, αναρωτιουνται οως δεν είχαν καταλάβει τόσο καιρό ότι κάτι δεν πάει καλά, εύχονται να σε είχαν βοηθήσει πριν να είναι πια αργά. Η καλύτερη σου φίλη; Εχει σοκαριστεί δεν μπορεί να το πιστέψει. Ηξερε τι περνουσες. Αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα χειροτερεψει τόσο... Ότι θα μπορούσε να χειροτερεψει τόσο πολύ που να βάλεις ένα τέλος... Δεν μπορεί να κλάψει, δεν μπορεί να αισθανθεί τίποτα. Σηκώνεται βγαίνει έξω και απλά σωριαζεται στο πάτωμα. Κάνει σπασμούς ουρλιάζει μα δεν βγαίνουν δάκρυα. Μερικές μέρες αργότερα, στην κηδεία σου όλη η πολύ έρχεται. Όλοι σε ήξεραν, εκείνο το κορίτσι με το λαμπερό χαμόγελο. Εκείνη που ήταν απαντά δίπλα στον καθένα, ο ωμος πάνω στον οποίο μπορούσες να κλάψεις. Πολλοι μιλάνε για τις ωραίες αναμνήσεις που είχαν μαζί σου, ήταν πολλές. Όλοι κλαίνε, ο μικρός αδερφός δεν έχει καταλάβει ότι αυτοκτονησες, είναι πολύ μικρός. Οι γονείς σου απλά του είπαν ότι έφυγες από την ζωή. Τον πονάει, πολύ. Ήσουν β μεγάλη του αδερφή. Υποτίθεται ότι θα έπρεπε να ήσουν πάντα εκεί για εκείνον. Η καλύτερη σου φίλη, δείχνει δυνατή κατά την διάρκεια της λειτουργίας, αλλά την ώρα που χαμηλώνουν το φέρετρο σου μέσα στο χώμα χάνεται. Κλαίει και κλαίει και κλαίει για δύο μέρες. Έχουν περάσει δύο χρόνια. Όλοι οι συμμαθητές σου συμβουλεύονται ψυχολόγο μια φορά την εβδομάδα. Όλοι σου οι καθηγητές παραιτούνται απ τις δουλειές τους. Εκείνα τα αγενή κορίτσια πάσχουν από νευρική ανορεξία τώρα. Εκείνο το αγόρι που σε πείραζε άρχισε να κόβεται. Το πρώην αγόρι σου δεν ξέρει πια πως είναι να αγαπάς και απλά κοιμάται με κορίτσια από εδώ και από εκεί. Όλοι σου οι φίλοι οδηγούνται στην κατάθλιψη. Η καλύτερη σου φίλη; Προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Δεν γα κατάφερε... Αλλά προσπάθησε. Ο αδερφός σου; έμαθε την αλήθεια για τον θάνατο σου. Τα βράδια κλαίει, κάνει ακριβώς ότι έκανες και εσύ πριν την αυτοκτονία σου. Οι γονείς σου; χάλασαν τον γαμο τους. Ο μπαμπάς σου άρχισε να ασχολείται μόνο με την δουλειά του για να μην σκέφτεσαι τον θάνατο σου. Η μητέρα σου διαγνώστηκε με κατάθλιψη και απλα κάθεται στο κρεβάτι όλη μέρα. Οι άνθρωποι νοιάζονται. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις αλλά αυτοί νοιάζονται. Οι επιλογές σου δεν επηρεάζουν μόνο τον εαυτό σου αλλά και τους πάντες. Μην τελειώσεις την ζωή σου, έχει τόσα πράγματα για τα οποία αξίζει να ζήσεις. Τα πράγματα δεν γίνονται καλύτερα εάν τα παρατάς.