"Τι είναι άραγε η ζωή; Πως γίνεται να είναι τόσο σημαντική και ποιος ο ρόλος της ; Είναι μήπως η αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους σε ένα πλανήτη ; Ή μήπως κάτι παραπάνω αυτό; Τι υπάρχει άραγε μετά;πόσες ευκαιρίες έχουμε ; Που πάμε; Που καταλήγουν αυτά τα γραμμάρια που μετριούνται σαν ψυχή ; Υπάρχει ; Ή μήπως είναι τελικά και αυτό μια ψευδαίσθηση για να έχουμε κάτι να ελπίζουμε ; "

Με τον Λοριάν απών, δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να δημιουργήσει ένα μικρό χάος στη μονάδα του νοσοκομείου και να εισέλθει στο δωμάτιο του Σεθ... Δυστυχώς όμως, το θέαμα που αντίκρυσε δεν ήταν αυτό που περίμενε... Τα περισσότερα φώτα στο δωμάτιο ήταν κλειστά. Καμιά σχέση με τις προηγούμενες ημέρες. Κάθε μικρό ισχνό φωτάκι από τα δεκάδες μηχανήματα ήταν πλέον σβηστό ενώ το φως που έμπαινε από τις τραβηγμένες κουρτίνες , του θυμησε μαυσωλείο...

Ένα σεντόνι σκέπαζε το κορμί του Σεθ μέχρι το κεφάλι και το μόνο που έβλεπε ήταν τα καστανοξανθα μαλλιά του..

"Χαθήκαμε αδερφέ..."ψέλλισε συντετριμμένος και κάνοντας μικρά δειλά βήματα,πλησίασε το νεκροκρέβατο.. "Πως γίναμε έτσι.. εσύ..."έκανε μια παύση καθώς αδυνατούσε να πει φωναχτά όσα τα οποία η ψυχή φοβόταν και κάθισε πλάι του. "Εσύ νεκρός, και εγώ κενός..." Ολοκλήρωσε τη φράση του πιάνοντας απαλά την άκρη του σεντονιου. Η ανάσα που πήρε ήταν μεγάλη . Τόση όση έπρεπε για να βρει κουράγιο να το κατεβάσει και να τον κοιτάξει...

Το δέρμα του έδειχνε πιο λευκό... Πιο ξένο. Άδειο...
Τα βλέφαρα του ήταν κλειστά... Σημάδια από τις βελόνες υπήρχαν παντού στο δέρμα και έμοιαζε γαλήνιος...

"Τα κατάφερες παλιό μαλακα..." Μουρμουρισε αφήνοντας ένα δάκρυ να πέσει. "Έφυγες και με άφησες μόνο... Όλα κατέρρευσαν. Απέτυχα. Εκείνη αγνοείται...όλοι είναι νεκροί... κι εσύ; Εσύ έφυγες για το μεγάλο σου ταξίδι..."

Ο Σέρτζιο αν και άντρας που είχε ζήσει κυριολεκτικά τη κόλαση επί γης, έβαλε τα κλάματα σαν μικρό παιδί. Δεν ήταν και λίγο...πέρασαν αρκετά μαζί. Ίσως ο Σεθ να του στάθηκε πιο πολύ από όλους . Μπορεί να έκαναν αρκετά λάθη. Αρκετές κακές πράξεις . Αλλά αυτή τη ζωή γνώρισαν. Με αυτή πορεύτηκαν και με αυτή κατέληξαν...

"Σου χρωστάω αδερφέ.. στο ορκίζομαι στα παντελόνια μου... Θα τη βρω. Θα τη σώσω. Θα της δώσω τα πάντα και θα τη κρατήσω ασφαλή για σένα... Στο ορκίζομαι... " Λίγο πριν σκύψει να του δώσει το τελευταίο φιλί η πόρτα άνοιξε απότομα

"Δεν θα έπρεπε να βρίσκεστε εδώ !!!" Φώναξε μια νοσοκόμα και αμέσως δύο αστυνομικοί μπουκαραν μέσα. Ο Σέρτζιο σηκωθηκε γρήγορα, τους έσπρωξε και ξέροντας πως δεν εκανε κάτι αξιόποινο, άρχισε να τρέχει γρήγορα προς την έξοδο...

Ήταν τόσες πολλές οι αναμνήσεις...
Τόσα πολλά τα γιατί...
Αν και πάντοτε ήταν αισιόδοξος τώρα είχε λυγίσει...
Έβλεπε σκηνές ...αναμνήσεις... Καλές και κακές να ξεπηδούν μπρος τα μάτια του και εκείνα θολωναν ακόμα περισσότερο.
Πέρασε βιαστικά το δρόμο, μπήκε στο αμάξι και βγάζοντας μια κραυγή, άρχισε να κοπαναει τα χέρια του με μανία στο τιμόνι...

Την ίδια στιγμή...

Φορούσε πλέον μια ωραιότατη πορτοκάλι στολή που έδενε άψογα με τα μαλλιά της. Στο ύφος της δεν υπήρχε ίχνος μεταμέλειας ενώ ξέροντας και η ίδια πως όλα είχαν χαθεί, ξερασε τα πάντα στους αστυνομικούς αμέσως μετά τη σύλληψη της. Αποκάλυψε κάθε πτυχή. Κάθε σχέδιο. Κάθε ψέμα. Τους είπε για το αρχικό της σχέδιο να σκοτώσει την οικογένεια της. Για το ρόλο που έπαιξε ο Σεθ στη ζωή της. Για το μίσος που έτρεφε για την αδερφή της. Για την ακόρεστη δίψα της για λεφτά. Για τα ψέματα που είπε στην αστυνομία για τη Λόρεν. Για το καιρό που πέρασε με το Κρίστιαν και το Λέξ αλλά και το λόγο για τον οποίο τους σκότωσε... Ή εκείνη ή αυτοί... Ήξερε πως ήταν θέμα χρόνου να την ανακαλύψουν. Έτσι τους πυροβόλησε στον ύπνο τους και έφυγε.. δυστυχώς όμως , δεν υπολόγισε τους μυστικούς άντρες που υπήρχαν σε κάθε αεροδρόμιο και σταθμό ξέροντας απ' έξω κάθε ιντσα του προσώπου της . Άντρες που είχαν εντολή αν δούνε κάποιον από τους τρεις στο αεροδρόμιο να τον σταματήσουν πάση θυσία.

Και έτσι... Τόσο απλά, πιάστηκε σαν το ποντίκι στη φάκα... Έπεσε σε μια καλοστημένη παγίδα που είχε στήσει ο Λοριάν από τη στιγμή που κατάφεραν να χακαρουν τον υπολογιστή τους και να τους δελεάσουν να πάνε στο Μεξικό. Δυστυχώς αυτό, είχε μια μη αναμενόμενη κατάσταση για όλους , μα πλέον , όλα είχαν ήδη χαθεί... Όλοι είχαν χαθεί...

"Άρα λοιπόν, τα αποδέχεσαι όλα;" Ρώτησε για τελευταία φορά ο επιθεωρητής και συνεργάτης του Λοριάν.

"Ναι.."απάντησε ενοχλημένη. "Τελειώνετε με αυτές τις παπαριές. Με κουρασατε!" Απο τις απαντήσεις της και μόνο , ήταν εύκολο να καταλάβει κανείς τη νοητική της αστάθεια τη δεδομένη στιγμή. Της ειχε στρίψει και ήταν αρκετά εμφανές... Ο άντρας υπέγραψε ένα χαρτί , και το έδωσε στον αξιωματικό υπηρεσίας.

"Κάλεσε το ψυχίατρο και μη τη χάσεις από τα μάτια σου. Θα δικαστεί έχοντας σωας τας φρένας μα θα φροντίσω εγώ ο ίδιος να σαπίσει σε ένα κελί , δεμένη χειροπόδαρα στα λευκά..."

Λίγες ώρες αργότερα.

Ο Σέρτζιο φόρεσε το μαύρο του κοστούμι . Έλαβε ειδοποίηση για τη ταφή του Σεθ και παρότι ήθελε να τον αποχαιρετήσει με το δικό του ξεχωριστό τρόπο, σαν τον αλήτη που ήταν, έκανε πίσω και αποφάσισε να του δώσει μια πιο επίσημη μορφή. Με μάτια πλέον κενά, λευκά από το από απόλυτο τίποτα , άρπαξε τα κλειδιά του και έριξε μια τελευταία ματιά στο καθρέπτη.

"Έρχομαι αδερφέ... " Ψέλλισε μα λίγο πριν κλείσει τη πόρτα, το τηλέφωνο χτύπησε. Ήταν το σταθερό οπότε δεν έδωσε σημασία . Λίγο όμως πριν κλείσει τη πόρτα βγήκε ο τηλεφωνητής ...

"Που είσαι αφεντικό; Το τηλέφωνό σου ειναι κλειστό !!! Σε παίρνω πόση ώρα! Δε φαντάζεσαι τι έγινε ! Πάρε με αμέσως ! Πριν λίγα λεπτά έφτασε εδώ η κοκκινομάλλα που δούλευε στο μπαρ! Δεν θα πιστέψεις τι μου είπε ! Πάρε με αμέσως !!!"

Η καρδιά του Σέρτζιο αναπήδησε. Από το πρωί είχε βάλει όλο το "στόλο" στην αναζήτηση στοιχείων μα το στοιχείο ήρθε από μόνο του...

Βγήκε έξω, έριξε ένα βλέμμα στον ουρανό, χαμογέλασε, και έβγαλε το κινητό του...

"Στο είπα ρε μαλακα... Θα τη βρω. Στο χρωστάω " ψέλλισε απευθυνόμενος ψηλά . "Πρώτα όμως... Θα έρθω να σε θάψω σαν άντρας... Σαν αδερφός προς αδερφό... " Ο Σέρτζιο έσφιξε τις γροθιές του , αναστεναξε και μπήκε στο αυτοκίνητο... Είχε να κάνει δύο διαδρομές σήμερα...

Η μία για να αποχαιρετήσει το Σεθ, και η άλλη για να κάνει πράξη την υπόσχεση του...

❤️❣️❤️❣️❤️❣️❤️
Και μένα μου λείψατε... Λυπάμαι που καθυστερω. Δεν έχω σχεδόν καθόλου χρόνο. Έρχομαι όμως και έρχομαι όσο μπορώ πιο δυναμικά :)) να μου είστε όλοι και όλες καλά.