Τρία δευτερόλεπτα... Αυτός ήταν ο χρόνος που της έδινε ύστερα από τόσο καιρό. Ύστερα από όσα έγιναν και όσα έμελλαν να γίνουν. Η Νάταλι δεν περίμενε τέτοια αντίδραση . Ήξερε φυσικά πως δε σημαίνει τίποτα για εκείνον αλλά και πάλι , ήταν πεπεισμένη πως θα κατάφερνε να πάρει τις πληροφορίες ή έστω θα είχε την ευκαιρία για έναν διάλογο. Ξέροντας πως δεν ένιωσε και δε νιώθει τίποτα για εκείνη , το πείσμα της ζωηρεψε και σε συνδιασμό με το νεύρο που ξύπνησε μέσα της, αποφάσισε να πράξει όπως τη διέταξε και να δει την αντίδραση του.

"Ξεκίνα να μετράς λοιπόν ..." Ψέλλισε και τινάζοντας τα χέρια του από πάνω της, τον προσπερασε και κίνησε προς τη πόρτα. Η πόρτα όμως, δεν άνοιξε ποτέ...

Ισπανία , Βαλένθια.

Με μάτια κατακόκκινα, γεμάτα μαύρους κύκλους από κάτω, τράβηξε τη καρέκλα και εναπόθεσε το καφέ του δίπλα από τον υπολογιστή. Ήταν σαν να ξυπνούσε καθημερινά και να ζούσε ακριβώς την ίδια ημέρα ξανά και ξανά... Μάταια όμως. Δεν υπήρχαν ίχνη της πουθενά ακόμα και για έναν έμπειρο χάκερ όπως εκείνος.

"Πώς γιναμε έτσι..." Αναρωτήθηκε χαμηλόφωνα. Ο Κρίστιαν είχε ορκιστεί στον εαυτό του να μην υποπέσει ξανά σε κανένα αδίκημα από τη στιγμή που η Νάταλι ήταν μαζί του εκτός φυσικά από τη καταστροφή του Ναβάρο κάποια στιγμή. Τώρα όμως , θέλοντας και μη, υπεκλεψε από κάποιους αρκετά βαρβατους λογαριασμούς διάφορα χρηματικά ποσά έτσι ώστε να μπορέσει να αναβαθμίσει τον εξοπλισμό του. Είχε χρόνια να το κανει μα ήξερε πως 1000 δολάρια από ένα λογαριασμό που είχε μέσα δισεκατομμύρια, δε θα πείραζαν κανένα. Μάζεψε όσα ήθελε , κατάφερε να βρει κάποια πιο ακριβά προγράμματα, αλλά και πάλι, όλα οδηγούσαν στο κενό. Κανένα ίχνος της. Σαν να άνοιξε η γη και τη κατάπιε στα ξαφνικά.

Η καθημερινή του ρουτίνα όμως, δεν συνεχίστηκε όπως συνήθως .

"Λέξ!!! Ανάθεμα !! Λέξ!!!! " Οι φωνές του ξεσήκωσαν το τόπο .

Η πόρτα της κρεβατοκάμαρας άνοιξε και τόσο ο φίλος του, όσο και η Κάσιντι βγήκαν αλαφιασμενοι από μέσα.

"Τι διάολο συμβαίνει ρε Μαλ...." Ένα απότομα γύρισμα του λαπ-τοπ προς τη μεριά του Λέξ ήταν υπέρ αρκετό για να του κόψει τη μιλιά.

Σαν χαμένοι, κοίταζαν και οι δύο την οθόνη που ξαφνικά άρχισε να τρεμοπαιζει, αφήνοντας διάσπαρτες μικρές λέξεις  στην οθόνη που θύμιζαν κάποιο κώδικα. Το τρομερό από όλο αυτό, ήταν πως μόνο το όνομα της Νάταλι έβγαινε φυσιολογικά ενώ ολες οι υπόλοιπες, απαιτούσαν αναγραμματισμό.
Η επανάληψη αυτών, καθώς και το σοκ που υπέστησαν και οι δύο καταλαβαίνοντας ότι κάποιος τόλμησε και κατάφερε να χακαρει τον υπολογιστή τους , τους πάγωσε το αίμα.

"Δεν είναι δυνατόν ... Απλά.." ψέλλισε ο Λέξ τραβώντας τη καρέκλα

"Σκάσε και ξεκίνα να γράφεις ! Κάποιος , όποιος και να είναι μας στέλνει μήνυμα! " Τον διέκοψε ο Κρίστιαν ο οποίος είχε ήδη ξεκινήσει να καταγράφει τις λέξεις ...

Κεντρικά CIA

"Τελικά σε υποτίμησαν όλοι..." Το συμπέρασμα που έβγαλε ο Λοριαν για τη δουλειά του, άφησε τον Πίτερ αδιάφορο. Του πήρε μήνες αλλά τελικά όχι μόνο έσπασε το τριπλό κώδικα του Κρίστιαν αλλά κατάφερε να κάνει το ψάρι να βγει στην επιφάνεια. Ο στόχος όμως, ήταν το ακατόρθωτο ως τότε.. Το ψάρι, να βγει και στη στεριά ολομόναχο ακόμα κι αν ήξερε πως θα πεθάνει. Ο θάνατος στη περίπτωση του Κρίστιαν βέβαια ισοδυναμούσε με τη φυλακή αλλά και πάλι ήταν αρκετό...

"Έστειλες ότι ακριβώς είπαμε ;" Τον ρώτησε μη καταλαβαίνοντας τι ακριβώς κάνει με τις τρεις οθόνες και τα δύο πληκτρολόγια μπροστά του .

"Αν είναι αρκετά έξυπνοι, που ειναι εδώ που τα λέμε, θα βρίσκονται στο Μεξικό εντός της επόμενης ημέρας"

"Εντός της επόμενης ; Μα τι τους έγραψες ; " Απόρησε και ο Πίτερ χαμογέλασε .

"Ήθελες να μάθουν που βρίσκεται η Νάταλι έτσι ώστε να σταματήσουν να ψάχνουν και να βρεθούν τετ α τετ με το Ναβαρο για τη σύλληψη σωστά ; Ε αυτό έκανα... Να! Δες τι έγραψα "

Ο Πίτερ άνοιξε ένα ξεχωριστό παράθυρο μέσα στο οποίο υπήρχε ξεκάθαρα ένα μήνυμα γραμμένο .

"Η Νάταλι, απήχθη από το Σεθ. Έκανες λάθος σε όλους τους υπολογισμούς σου Κρίστιαν. Αν τη θέλεις ζωντανή, θα τη βρεις στο Μεξικό. 19° βόρεια από το νεκρό Περιστέρι της Σάντα Μαρία . Πρόσεχε όμως... Μια λάθος κίνηση και θα πεθάνει. Φερσου έξυπνα. Πήγαινε αλλά περίμενε... Όταν έρθει η ώρα θα το καταλάβεις . ΥΣΓ : Ένας παλιός φίλος..."

"Νομίζω έκανες εξαιρετική δουλειά !!!" Αναφώνησε ο Λοριάν ενθουσιασμένος.

"Μόνο μια ερώτηση έχω..." Αποκρίθηκε ο Πίτερ σμίγοντας τα φρύδια του. "Αφού ανακάλυψα τη διεύθυνση γιατί δεν πήγατε να τους πιάσετε απευθείας ;"

Ο Λοριάν χαμογέλασε και τον χτύπησε ελαφριά στη πλάτη

"Αυτή είναι η διαφορά της δουλειάς σου με τη δική μου... Ξέρεις φιλε μου, καμία φορά η ένταση , ο φόβος, η απώλεια αλλά και η αγωνία , φέρνουν στο φως περισσότερα μυστικά... Ωθεις στα άκρα το στόχο και λειτουργεί αντίστροφα . Η πίεση που του ασκείται, προκαλεί ένα γενικό Μπλάκ άουτ στον εγκέφαλο που είναι υπέρ μας. Γιατί να τους συλλάβω και να τους δώσω το χρόνο να σκεφτούν όσα θα πουν και να μην τους πιάσω πάνω σε μια σκηνή τρέλας ; Σε τέτοιες στιγμές είναι που το στόμα ανοίγει και τα λέει όλα ! Όταν ο άλλος νιώθει πως δεν απειλείται τόσο η ζωή του , όσο η ζωή του ανθρώπου που αγαπάει... Και τώρα σε ευχαριστώ πολύ. Για ότι νεότερο κρατά με ενήμερο και φυσικά θέλω να ξέρω πότε θα αναχωρήσουν και πότε θα φτάσουν στο Μεξικό"

Χωρίς καν να απαντήσει , ο Πίτερ κούνησε μονάχα το κεφάλι και συνέχισε τη δουλειά του ενώ ο Λοριάν, βγήκε από το γραφείο με το χαμόγελο της νίκης ζωγραφισμένο στα χείλη...

Μεξικό

Τα στήθη της , γέμιζαν και άδειαζαν με οξυγόνο υπερβολικά γρήγορα.

"Με φοβάσαι ; Ή μήπως σου έλειψα ;" Τόλμησε να τη ρωτήσει πιέζοντας το κορμί της δυνατά προς τη πόρτα . Κόλλησε τα χείλη του στο λαιμό της ενώ από τα δικά της, δεν έβγαινε λέξη. Μόνο σιωπή... Ένιωσε το χέρι του να εισχωρεί για δεύτερη φορά κάτω από τη μπλούζα της , μα ξέροντας πως ακόμα κρατάει το όπλο με το άλλο , δε τόλμησε να κουνηθεί. Δεν τον φοβόταν, απλώς είχε παραλύσει ολόκληρη . Το πρόβλημα ήταν , πως δεν ήξερε αν ήταν από φόβο , η από επιθυμία και αυτό από μόνο του, ήταν πιο τρομακτικό.
"Σε ρώτησα κάτι...Κι αν θυμάμαι καλά, σου είχα πει πριν χρόνια , όταν σε ρωτάω θα..." Ξάφνου σταμάτησε να μιλάει . Έβγαλε το χέρι του, το σήκωσε στο πρόσωπο της και κλείνοντας τα μάγουλα της στη παλάμη του, τα έσφιξε ελαφρά . Το άλλο του χέρι χάθηκε προς το τοίχο και η ανάσα του έσκασε ακριβώς πάνω στα χείλη της.

Το κλικ του διακόπτη που ακολούθησε , έδιωξε το σκοτάδι μονομιάς και μόνο τότε η Νάταλι αντιλήφθηκε πόσο κοντά ήταν... Απείχαν ιντσες για να ενωθούν τα χείλη τους ενώ τα μάτια του, ήταν καρφωμένα στα δικά της... Ξάφνου ένιωσε στα δάχτυλα του χεριού της μια πίεση ενώ παράλληλα , απελευθέρωσε τα μάγουλα της. Της κρατούσε το χέρι... Γιατί όμως ; Η σύγχυση ήταν τεράστια μέσα της και γιγαντώθηκε όταν εκείνος ανέβασε τη παλάμη της και αγγίζοντας τα δάχτυλα της, τα τοποθέτησε πάνω στα χείλη του.

"Δεν είσαι μόνη..." Της είπε συλλαβή προς συλλαβή χωρίς να βγάζει ήχο ενώ αμέσως μετά, έκανε ένα βήμα πίσω και τη στόχευσε με το όπλο...
Όπλισε...
Χαμογέλασε ...
Την κοίταξε βαθιά  μέσα στα μάτια ...
Και πυροβόλησε...

Σας φιλώ !!!!