Δύο εβδομάδες αργότερα

"Είσαι έτοιμη ;" Η μπάσα του φωνή  ακούστηκε αρκετά ενοχλητική στα αυτιά της. Πέρασαν 14 μέρες έπειτα από τον εγκλεισμό της στα κεντρικά κρατητήρια της ομοσπονδίας και ολόκληρη η κοσμοθεωρία της είχε αλλάξει ριζικά. Ολόκληρη εκτός από ένα πράγμα ... Η Νάταλι κράτησε άσβεστη την επιθυμία της για ηρεμία. Τόσο το σώμα όσο και το πνεύμα της όλες αυτές τις ημέρες είχαν εξαντληθεί.

"Έρχομαι Λοριάν. Δώσε μου λίγα λεπτά σε παρακαλώ " ζήτησε αποκαρδιωτικα και εκείνος σεβόμενος την επιθυμία της , έκλεισε τη πόρτα και έφυγε . Είχε φτάσει η ώρα... Μια ώρα που για την ίδια ήταν ίση με το θάνατο. Μια ώρα που θα έπρεπε να αντιμετωπίσει το παρελθόν και να κάνει πράξη όλα όσα της ζητήθηκαν... Να ενώσει όλους τους εγκληματίες έτσι ώστε εκείνοι να τους πιάσουν μια και καλή. Πόσο εύκολο η δύσκολο ήταν , το ήξερε η ψυχή της και ο εσωτερικός της πόνος έναντι στη προδοσία που ένιωσε μαθαίνοντας την αλήθεια για την αδερφή της. Η κινητήριος δύναμη που έβγαλε το "ναι, θα το κάνω " μέσα από τα χείλη της.

Ο Λοριάν την κρατούσε φυσικά ενήμερη εν μέρη για κάθε λεπτομέρεια. Αν και η ίδια ζήτησε να μη πειράξουν τον Κρίστιαν, ο Λοριάν την ενημέρωσε πως και ο ίδιος δεν ήταν άγιος. Εκτός αυτού , δεν της άφησε επιλογές για να μπορεί να επιλέξει ποιος αξίζει να σωθεί. Όλοι θα είχαν την ίδια μοίρα... Τη δίκη και τη τιμωρία. Το μόνο που κατάφερε να της υποσχεθεί ήταν πως έπειτα από το πέρας της αποστολής , ο Κρίστιαν θα ήταν ο μόνος με τη μικρότερη ποινή. Τόσο η αδερφή της όσο και ο Σεθ, θα αντιμετώπιζαν σίγουρη ισόβια κάθειρξη αφού οι φόνοι που διέπραξαν ήταν αρκετοί στη πλάτη τους.

Φόρεσε το κενό της προσωπείο, έβαλε το δερμάτινο τζακετ και βγήκε έξω.

"Μη νομίζεις πως είσαι κάποια. Μας έχεις κουράσει. Τελείωνε με αυτό που σου ανατέθηκε και μη χασομερας" η Νάταλι ανασηκωσε τα φρύδια της επιδεικτικά και γύρισε το κεφάλι της προς τα πίσω.

"Αγχώνεσαι για κάτι Κίρα? Από όσο θυμάμαι δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένα μέλος μιας ομάδας και όχι το κεφάλι. Αντιθέτως εγώ είμαι ο συνδετικός κρίκος. Φαντάσου να αυτοκτονούσα αυτή τη στιγμή κάτω από την επίβλεψη σου... Που θα ήσουν; Ποια θα ήταν η θέση σου μετά; Για το λόγο αυτό αλλά και για πολλούς άλλους μάζεψε τη γλώσσα σου και πρόσεχε μη τη δαγκώσεις. Δεν ενδιαφέρομαι για το γκόμενο σου..." Της απάντησε στάζοντας φαρμάκι και η νεαρή γυναίκα κόκκινησε ολόκληρη από θυμό. Οι σχέσεις τους καθόλη τη διάρκεια της παραμονής της στα κεντρικά ήταν κάκιστες. Η Κίρα δεν άφηνε λεπτό τον Λοριάν από τα μάτια της ενώ από την άλλη ο ίδιος , έβρισκε τρόπους για να μένει μόνος με τη Νάταλι άνευ λόγου και αιτίας.

"Είσαι τυχερή που ξεκινάμε σήμερα..." Αρκέστηκε να της απαντήσει και πιάνοντας την σφιχτά από το μπράτσο την οδήγησε στην επιστημονική αίθουσα.

Η Νάταλι δεν είχε όρεξη για καυγά ούτε για αντιλογία. Ακολούθησε σιωπηλή και ξέροντας πως αυτό που έρχεται είναι πιο σημαντικό απαξίωσε για τη Κίρα.

"Αργήσατε  .." επεσήμανε ο Λοριάν βλέποντας τες να εισέρχονται στην αίθουσα.

"Τι αυτό το λόγο δεν έχουμε χρόνο για εξηγήσεις. Το αυτοκίνητο θα πρέπει να βρίσκεται στο προορισμό του στα επόμενα 70 λεπτά." Πήρε θέση ο κεντρικός γιατρός της ομοσπονδίας  "Νάταλι ; Κάθισε σε παρακαλώ ..." Συνέχισε δείχνοντας την ιατρική καρέκλα και εκείνη ακολούθησε τα λόγια του κατά γράμμα. Ανασηκωσε ελαφρά τη μπλούζα της και εκείνος ξεκίνησε να βγάζει τα εργαλεία . "Λίγο πιο πάνω... Αποφασισα να εισαχθεί κάτω ακριβώς από το δεξί στήθος. Με αυτό το τρόπο , ακόμα και γυμνή να βρεθείς ...που το απευχομαι, δε θα μπορέσει κανένας να δει το σημάδι.."

Η Κίρα έριξε ένα βλέμμα γεμάτο φαρμάκι στο Λοριάν και εκνευρισμένη σηκώθηκε και έφυγε από την αίθουσα.

Η Νάταλι πήρε μια βαθιά ανάσα... Έβγαλε τη μπλούζα της και ο γιατρός με αργές κινήσεις , ανασηκωσε το δεξί της στήθος. Τα βλέμματα ανάμεσα στην ίδια και στον Λοριάν έγιναν εντονότερα με τον τελευταίο να γυρίζει εν τέλει τη πλάτη του στο θέαμα.

"Πάρε μια βαθιά ανάσα καλή μου ..." Ζήτησε ο γιατρός και μόλις εκείνη ανασηκωσε τα πνευμόνια της , εκείνος έκανε μια τομή και  διείσδυσε στην εσωτερική στοιβάδα του δέρματος ένα μικροτσίπ. "Και τώρα θα γίνει καυτηριασμός. Μείνε σταθερη" ζήτησε και εκείνη υπάκουσε.

Αν και πονούσε αρκετά δεν έβγαλε λέξη. Ποιος πόνος θα ξεπερνούσε το θυμό της ; Κανένας...

"Έτοιμη. Καλή τύχη..." Αποκρίθηκε ύστερα από μέρα δευτερόλεπτα και τοποθετώντας ένα μικρό βάμμα στη πληγή την άφησε να κατεβάσει τη μπλούζα. "Α! Παραλίγο να το ξεχάσω. Είναι συνδεδεμένο και με τα νεύρα γύρω από τη καρδιά... Με αυτό το τρόπο θα ελέγχω από το εργαστήριο ..."

"Τα συναισθήματα μου;; Δεν συμφωνήσαμε για κάτι τέτοιο !"τόλμησε να απαντήσει ανεβάζοντας το τόνο της φωνής της

"Ηρέμησε Νάταλι " έσπευσε να πάρει θέση ο Λοριάν. "Είναι για προστασία. Ίσως νιώσεις κίνδυνο και δεν μπορείς να μιλήσεις ή..."

"Κόψε τις μαλακίες !" Του φώναξε ακόμα πιο δυνατά εξαγριωμένη. "Με αυτό μπορείς να ακούσεις τα πάντα ! Λέγε τώρα τι διάολο έχετε αλλάξει αλλιώς δε πάω πουθενά !" Επέμενε η Νάταλι

"Δεσποινίς Μπρουκς, καλύτερα να ηρεμήσεις δεν ..." Ξεκίνησε να λέει ο γιατρός αλλά εκείνη έβγαλε τη μπλούζα έξαλλη. Πριν προλάβει να σηκώσει το στήθος της η πόρτα άνοιξε και η Κίρα μπήκε μέσα. Στα χέρια της κρατούσε εν μικρο τηλεχειριστήριο ένα στα χείλη είχε ένα χαμόγελο θριάμβου.

"Κίρα όχι !!!" Επενέβη ο Λοριάν αλλά εκείνη πάτησε το κουμπί ...

"Τι... Τι διάολο μου ...μου κάνεις ... Μ..." Η Νάταλι έπεσε μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα στα γόνατα. Το κορμί της άρχισε να τεντώνεται ενώ τα άκρα της παρέμεναν ακίνητα .

"ΚΙΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ!!!" Ούρλιαξε ο Λοριάν και αρπάζοντας το τηλεχειριστήριο από τα χέρια της , πάτησε ένα άλλο κουμπί και γονάτισε προς τα κάτω. "Νατ; Νάταλι ; Μίλα μου...!" Ζήτησε κρατώντας το κεφάλι της στα χέρια και έπειτα γύρισε θυμωμένος προς την Κίρα "Εξαφανίσου !!! Πώς τόλμησες ; Έχεις τρελαθεί εντελώς;;" Της φώναξε ενώ παράλληλα ο γιατρός έσκυψε και έλεγξε τη Νάταλι.

"Έπρεπε να ξέρει τι θα συμβεί αν κάνει καμία ανοησία ! Εντολές των από πάνω !" Του απάντησε ψυχρά και εκείνος έσμιξε τα φρύδια.

"Πήγαινε σπίτι... Πήγαινε και όταν γυρίσω να εύχεσαι να έχω ηρεμήσει !" Ο Λοριάν δεν άλλαξε στάση κι εκείνη αν και θυμωμένη με το τρόπο του ,εφυγε. Έκανε το κομμάτι της και ήταν περήφανη για αυτό...

"Νατ; Μίλα μου... Τζέισον γιατί δε μιλάει ;" Ο Λοριάν κοίταξε το γιατρό και εκείνος έλεγξε ξανά το σφυγμο της.

"Θα επανέλθει στα επόμενα λεπτά. Πόσες φορές σου έχω πει να μη μπλέκεις τη δουλειά με τα προσωπικά σου ; Η Κίρα έβαλε την ισχύ σχεδόν στο μέγιστο !" Ο γιατρός αναστεναξε εμφανώς εξαγριωμένος και ο ίδιος..

"Θα καλέσω την ομάδα να τη μεταφέρει στο αυτοκίνητο . Ίσως τελικά να βάλουμε αυτό το τσιπ δεν ήταν καλή ιδέα..." Μονολογησε και σηκώθηκε όρθιος κοιταζοντας συνεχώς το γιατρό.

"Με ποιανού το μέρος είσαι Λοριάν ;" Τον ρώτησε λίγο πριν βγει από την αίθουσα..."Είναι η ασφάλεια μας αυτη. Αν η Νάταλι κάνει κάποια τρέλα θα μπορούμε να τη σταματήσουμε !" Του υπενθύμισε

"Σκοτώνοντας τη; " Ούρλιαξε εκείνος ανοίγοντας τη πόρτα "Μου φαίνεται εσείς έχετε ξεχάσει τι σημαίνει προστασία του πολίτη ! Δε φτάνει που τη στέλνουμε για δόλωμα, παίζουμε και με τη ζωή της!" Αποκρίθηκε και ο Τζέισον άνοιξε διάπλατα τα μάτια του.

"Δική σου ιδέα ήταν... Τι σκατα έχεις πάθει Λοριάν ;" Σαν απάντηση , ο γιατρός πήρε ένα δυνατό χτύπημα της πορτας και αρκετούς ήχους από το εξωτερικό ...

Ο χρόνος όμως κυλούσε ...
Η Νάταλι έπρεπε ήδη να βρίσκεται καθοδόν για τη "τυχαία " συνάντηση της με το Ναβαρο και είχαν χάσει αρκετά λεπτά...

"Βγαλτο..." Ψέλλισε αξαφνα εκείνη αλλά ήταν σαν να μη μίλησε... Η απόφαση είχε ήδη παρθεί κι αν η ίδια σκεφτόταν να κάνει κάποια ανοησία , οι επιπτώσεις θα ήταν τεράστιες...

Σας φιλώ ...

Χιλια συγνώμη για την καθυστέρηση . Δυστυχώς , δεν ξέρω πότε θα μπει το επόμενο. Όσο και να θέλω να γράψω είναι τρομερά δύσκολο να το κάνω στο σπίτι.

Να είστε όλοι καλά !!!
Δεν έχω ξεχάσει κανένα! Βλέπω όλα τα μηνύματα όλα τα σχόλια αλλά κάθε φορά που λέω ότι θα απαντήσω αργότερα , πέφτω ξερή και κοιμάμαι .

♥️♥️♥️