Ένας μεγαλόσωμος ψηλός άντρας με κοντοκουρεμένο μαλλί και πολύ μακριά γένια εμφανίστηκε πίσω από τον Τόνι. Στο δεξί του χέρι είχε ένα τεράστιο κόκκινο τατουάζ που φαινόταν κάτω από το κολλητό μαύρο μπλουζάκι που φορούσε.

- '' Και ποιος σε ρώτησε εσένα Τόνι;'' ρώτησε ο τεράστιος άντρας.

Τα μάτια του ήταν σκοτεινά και η όλη όψη του περίεργη αλλά ταυτόχρονα επικίνδυνη. Η ρώσικη προφορά του ήταν πολύ λεπτή, ένιωθα ότι αυτός ο άντρας ήταν πολύ επικίνδυνος.

- '' Τώρα γιατί δεν κλείνεις το στόμα σου πριν σου το κλείσω εγώ;'' είπε ο ψηλός άντρας με απειλητικό τόνο στον Τόνι.

- '' Σ...συ..συγνώμη Νικολάι..δεν ήθελα..'' προσπάθησε να πει ο Τόνι χαμηλόφωνα.

- '' Ξέρω τι ήθελες..'' είπε ο Νικολάι αυστηρά. '' Τώρα πήγαινε κάπου αλλού, φύγε από μπροστά μου''

Ο Τόνι δεν γύρισε καν να μας κοιτάξει, σηκώθηκε βιαστικά από την καρέκλα του και έφυγε σαν βρεγμένο σκυλί από μπροστά μας. Προφανώς τον φοβόταν...και μπορούσα να καταλάβω τον λόγο. Ο Νικολάι γύρισε αργά την ματιά του πάνω μου.

- '' Τώρα...μπορώ να κάτσω;'' με ρώτησε ευγενικά.

- '' Μου φαίνεται ότι μπορείς να κάνεις ότι θέλεις όποτε το θέλεις'' του είπε ο Μέισον.

- '' Παρακαλώ, κάθισε'' του είπα ευγενικά.

- '' Δεν μπορούσα να μην προσέξω την κουβέντα που είχατε για την φίλη σου που είναι εξαφανισμένη'' μου είπε ο Νικολάι.

- '' Ναι..είναι εξαφανισμένη για αρκετό καιρό, πιστεύουμε ότι την έχουν απαγάγει'' του είπα.

- '' Λυπάμαι πολύ που το ακούω αυτό'' μου είπε στεναχωρημένος.

- '' Την ήξερες;'' τον ρώτησα.

- '' Ντα. Η Λορέιν ήταν πάντα η αγαπημένη μου σερβιτόρα, μία ηλιαχτίδα εδώ μέσα'' μου απάντησε. '' Το όνομα σου είναι...;'' με ρώτησε.

- '' Σάρλοτ'' του απάντησα.

- '' Σάρλοτ...σε παρακαλώ, επέτρεψε μου να σου μιλήσω σαν άνθρωπος που ξέρει πολλά'' μου είπε ευγενικά. '' Πρέπει να μείνεις μακριά από τους Γουίλσον'' μου είπε με αυστηρό ύφος.

Ο Νικολάι ξαφνικά γύρισε και κοίταξε τον Μέισον.

- '' Και εσύ σκληρέ άντρα. Θα την κρατήσεις μακριά από τους Γουίλσον και θα μείνεις και εσύ μακριά'' του είπε με απειλητικό ύφος.

- '' Γιατί;'' τον ρώτησα ήρεμα.

- '' Κάποιος που ψάχνει στον βάλτο θα πνιγεί στην λάσπη'' μου είπε με σοβαρό ύφος. '' Πρέπει να με εμπιστευτείς πάνω σε αυτό το θέμα''

- '' Περίμενε...ξέρεις για κάποια ρώσικη επιγραφή μέσα σε μία καλύβα κοντά στην έπαυλη των Γουίλσον; '' τον ρώτησα με σοβαρό ύφος.

Για μια στιγμή ο Νικολάι φάνηκε έκπληκτος αλλά και ευχαριστημένος με κάποιον τρόπο.

- '' Τι;...πως..;'' αναφώνησε σοκαρισμένος.

Μετά από λίγο ξερόβηξε και συγκρότησε τον εαυτό του.

- '' Όχι δεν ξέρω τίποτα για κάποια ρώσικη επιγραφή'' μου είπε νευριασμένος.

Μόλις επιβεβαίωσα ότι όντως κάτι ήξερε για την ρώσικη επιγραφή. Αυτό είναι ένα καλό στοιχείο.

- '' Εγώ σε προειδοποίησα, ότι συμβεί από εδώ και πέρα θα είναι πάνω σου'' μου είπε με απειλητικό ύφος ο Νικολάι.

Με αυτά του τα λόγια ο Νικολάι σηκώθηκε σπρώχνοντας με δύναμη την καρέκλα του και πήγε προς το μπαρ. Είχα μείνει μόνη μου με τον Μέισον.

- '' Σε παρακαλώ Μέισον πες μου ότι ξέρεις ποιος είναι αυτός'' του είπα.

- '' Αυτός είναι ο πολύ φιλικός φύλακας του φάρου Νικολάι Πετρόβ'' μου απάντησε.

- '' Μάλιστα..'' του απάντησα σκεπτική. '' Καμία ιδέα γιατί ο φύλακας του φάρου μας προειδοποίησε να μείνουμε μακριά από τους Γουίλσον'' τον ρώτησα.

- '' Όχι, δεν έχω ιδέα. Δεν τον ξέρω σχεδόν καθόλου, είναι στην πόλη εδώ και 20 χρόνια αλλά πάντα ήταν μοναχικός'' μου απάντησε. '' Όλοι έχουν μία θεωρία για αυτόν. Κάποιοι λένε ότι είναι κατάσκοπος, κάποιοι άλλοι λένε ότι δούλευε για την ρώσικη μαφία και κάποιοι άλλοι έλεγαν ότι είναι αθλητής της άρσης βαρών'' μου είπε.

- '' Μάλλον όλα μαζί τα έβγαλαν για να ξέρουν οι άλλοι να μένουν μακριά του, μου φάνηκε επικίνδυνος'' του είπα.

Καθίσαμε για λίγο ακόμα στο μπαρ πίνοντας τις μπύρες μας.

- '' Φαίνεται ότι δεν έχουμε κάποιο άλλο στοιχείο για να ακολουθήσουμε'' μου είπε.

- '' Έχεις δίκιο, δεν φαίνεται ότι ο Τόνι έχει σχέση με τον φόνο του Ντάνιελ. Αυτό μας οδηγεί πάλι στο μηδέν. Θα πάμε σπίτι μας;'' τον ρώτησα.

- '' Θα μπορούσαμε..ή..'' μου απάντησε.

Ξαφνικά τα μάγουλα του Μέισον κοκκίνισαν και άρχισε να κοιτάει το τραπέζι.

- '' Η θα μπορούσαμε να πάμε βόλτα και να σου δείξω τα υπόλοιπα μέρη στις αποβάθρες'' μου είπε γρήγορα χωρίς να με κοιτάξει. '' Ξέρεις..αφού είμαστε ήδη εδώ''

Με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια ελπίζοντας να πω ναι, μπορούσα να διακρίνω τον ενθουσιασμό του. Τα γαλάζια του μάτια φαινόντουσαν υπέροχα κάτω από τον χαμηλό φωτισμό του μπαρ, τα μάτια του έλαμπαν. Αντί να του απαντήσω τον πήρα από το χέρι και τον τράβηξα έξω, με το που βγήκαμε συνηδητοποιήσαμε ότι ήταν πιο αργά από ότι περιμέναμε.

- '' Θέλεις να πάμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα από την παραλία; H θέα είναι υπέροχη από εκεί'' μου είπε χαμογελώντας.

- '' Αυτό ακούγεται τέλειο'' του απάντησα επιστρέφοντας το χαμόγελο.

- '' Πριν κατέβουμε κάτω στην παραλία θέλω να σου δείξω κάτι...'' μου είπε διστακτικά.

Ο Μέισον με οδήγησε μπροστά από μία τεράστια αποθήκη που απ' έξω έγραφε '' NET SHED''. Με το που μπήκαμε μέσα πρόσεξα κατευθείαν τα τεράστια δίχτυα που κρέμονταν από τους τοίχους, διάφορα εργαλεία για ψάρεμα ήταν σε σειρά πάνω στα ράφια της αποθήκης. Μέσα, η αποθήκη είχε διάφορες λάμπες με διαφορετικά χρώματα που σου έδιναν την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε πάρτι. Το πρόσωπο του Μέισον ήταν γεμάτο ενθουσιασμό και χαρά, γύρισα να τον κοιτάξω και αυτός χαμογελούσε σαν χαζός μόνος του. Το πρόσωπο του ήταν πιο φωτεινό από ποτέ.

- '' Εδώ έρχονται οι ψαράδες και κρεμάνε τα δίχτυα τους για να στεγνώσουν'' μου είπε δείχνοντας μου μία γραμμή στο πάτωμα, εκεί που ήταν απλωμένο το δίχτυ. '' Αυτό είναι ήδη στεγνό'' μου είπε.

- '' Πως ξέρεις τόσα πολλά πράγματα;'' τον ρώτησα γεμάτη περιέργεια.

- '' Ερχόμουν και καθόμουν συχνά εδώ όταν ήμουν πιο μικρός, όταν τα πράγματα στο σπίτι ήταν δύσκολα'' μου είπε διστακτικά.

- '' Φαίνεται ότι αυτό το μέρος είναι αρκετά σημαντικό για σένα'' του είπα.

Μου έγνεψε απαλά με το κεφάλι του, τα μάτια του γέμισαν νοσταλγία.

- '' Συνήθιζα να κάνω διάφορες μικρό-δουλειές για τους ψαράδες . Με πλήρωναν ένα η δύο δολάρια για να φτιάξω τα δίχτυα τους ή να τους κάνω μερικές δουλειές κάτω στην πόλη'' μου είπε. '' Ποτέ δεν μου φώναζαν ότι μπλεκόμουν μέσα στα πόδια τους''

Ο Μέισον γύρισε από την άλλη και άρχισε να κοιτάει την αποθήκη από πάνω μέχρι κάτω, ήταν χαμένος στις σκέψεις του. Πήγα κοντά του και τον κοίταξα.

- '' Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;'' τον ρώτησα.

- '' Ναι'' μου απάντησε.

- '' Η Λορέιν μου μιλούσε συνέχεια για την μαμά σας και γενικά για την οικογένεια σας αλλά ποτέ για τον μπαμπά σας, δεν τον ανέφερε ποτέ σε καμία από τις συζητήσεις μας'' του είπα διστακτικά. '' Μία φορά αποφάσισα να την ρωτήσω αλλά γύρισε από την άλλη και έφυγε, από τότε είπα να μην την ξανά ρωτήσω ποτέ''

Ο Μέισον αναστέναξε κοιτώντας αλλού.

- '' Οι γονείς μας ήταν πολύ μικροί όταν παντρεύτηκαν, ακολούθησαν την καρδιά τους ή ότι άλλο δεν ξέρω αλλά δεν ήταν ακόμα έτοιμη να αναλάβουν ευθύνες και να γίνουν ενήλικοι, είχαν και οικονομικά θέματα. Ο μπαμπάς μας ποτέ δεν μπορούσε να κρατήσει μία δουλειά, προφανώς επειδή πάντα ήταν μεθυσμένος...μεθυσμένος και αγενής'' μου είπε νευριασμένος αλλά ταυτόχρονα πληγωμένος.

- '' Τώρα καταλαβαίνω γιατί η Λορέιν δεν ήθελε να μιλήσει για αυτό το θέμα'' του είπα.

- '' Όταν επιτέλους έφυγε εγώ ήμουν ανακουφισμένος αλλά η Λορέιν...ένιωθε τύψεις, πίστευε ότι μπορούσε να τον φτιάξει'' μου είπε στεναχωρημένος. '' Αλλά αυτό είναι στο παρελθόν, ο μπαμπάς μας έφυγε από την πόλη και η μαμά μας είναι μια χαρά. Έχει ένα μαγαζί με πλεκτά στο Σαν Ντιέγκο''

- '' Σαν την μαμά είναι και η κόρη'' του είπα χαμογελώντας.

- '' Περισσότερο από όσο μπορείς να φανταστείς. Πρέπει να πηγαίνουμε όμως τώρα γιατί αλλιώς θα χάσουμε το ηλιοβασίλεμα'' μου είπε καθώς έβγαινε από την αποθήκη.

Μόλις βγήκαμε ο Μέισον μου έδωσε το χέρι του..εγώ το έπιασα. Το χέρι του Μέισον μέσα στο δικό μου ήταν ζεστό και απαλό, το άγγιγμα του έστελνε ηλεκτρισμό σε όλο μου το σώμα. Γύρισε και με κοίταξε χαμογελώντας ελαφριά. Του χαμογέλασα γλυκά πίσω και τότε κατάλαβα...πριν γνωρίσω τον Μέισον δεν είχα ποτέ αυτή την ματιά, η φλόγα της καρδιάς μου τον ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή.

Κατεβήκαμε αργά προς την παραλία, όλος ο ουρανός ήταν σαν μία ξεχωριστή ζωγραφιά του Πικάσο. Ο ουρανός ήταν ζωγραφισμένος με διάφορα απαλά χρώματα, αποχρώσεις του πορτοκαλί, του κόκκινου, του κίτρινου, του μωβ χόρευαν γλιστρώντας από τις άκρες των σύννεφων, χόρευαν στον ουρανό αφήνοντας τα σημάδια τους σε κάθε άκρη του απέραντου ουρανού. Η θάλασσα ήρεμη, έτοιμη για να καθρεφτιστούν τα χρώματα του ουρανού πάνω της, σαν πιτσιλιές κυλούσαν στην θάλασσα και κουνιόντουσαν αργά στον ρυθμό των κυμάτων.

- '' Η θέα είναι απίστευτη'' του είπα απολαμβάνοντας την στιγμή.

- '' Ακολούθησε με, θα σου δείξω το καλύτερο σημείο'' μου είπε τραβώντας με απαλά από το χέρι.

Με τον Μέισον περπατούσαμε για λίγα λεπτά μέχρι να φτάσουμε σε έναν μικρό κόλπο στην άλλη μεριά της παραλίας. Στην αρχή πηδήξαμε κάποιους μεγάλους βράχους για να περάσουμε στην άλλη μεριά. Αυτή η μεριά της παραλίας φαίνεται εντελώς απομονωμένη, ένα απαλό αλμυρό αεράκι φυσούσε και σε απόσταση ακούγονταν γλάροι. Η απόλυτη ομορφιά.

- '' Πως το ανακάλυψες αυτό το μέρος;'' τον ρώτησα συνεπαρμένη από το τοπίο.

- '' Δεν μπορώ να σε αφήσω να μάθεις όλα μου τα μυστικά'' μου απάντησε με το γνωστό χαζό χαμόγελο του.

Ξαφνικά ο Μέισον με μία κίνηση ανέβηκε και έκατσε πάνω σε μία μεγάλη πέτρα κοιτώντας τον ηλιοβασίλεμα, πρώτα όμως με βοήθησε να ανέβω και εγώ. Πέρασε τα χέρια του γύρω από την μέση μου τραβώντας με προς τα πάνω. Μείναμε έτσι για μερικά δευτερόλεπτα κοιτώντας ο ένας τον άλλον, θα ορκιζόμουν ότι έβλεπα την θάλασσα μέσα στα μάτια του, με καλούσε...το έβλεπα, το άγγιγμα μου ήταν μαγικό.

Ο Μέισον ξερόβηξε και έβγαλε τα χέρια του γύρω από την μέση μου κάνοντας ένα βήμα πιο δεξιά. Κοιτούσαμε την παραλία και το ηλιοβασίλεμα που συνέθεταν έναν πολύ πετυχημένο πίνακα.

- '' Νιώθω ότι είμαστε σε κάποιο ιδιωτικό νησί'' του είπα γελώντας.

- '' Για αυτό αγαπώ αυτό το μέρος. Παλιά ερχόμουν και άναβα μία μικρή φωτιά, έφερνα τα ποτά μου και καθόμουν κοιτώντας για ατελείωτες ώρες τα αστέρια'' μου είπε.

Περπατήσαμε και κάτσαμε πιο κοντά στην ακτή.

- '' Μπορείς να έρθεις εδώ μόνο όταν το νερό είναι χαμηλό δηλαδή σχεδόν πάντα'' μου είπε.

Ο Μέισον έκατσε δίπλα μου, με τέτοιο τρόπο ώστε οι ώμοι μας να ακουμπάνε.

- '' Μπορώ τώρα να εκτιμήσω την ομορφιά της μικρής παραλίας στην πόλη'' του είπα χαμογελώντας.

Γύρισα και κοίταξα τον ουρανό, οι υπέροχες αχτίδες του ήλιου φώτιζαν την χρυσαφένια άμμο κάτω από τα πόδια μου. Ο Μέισον ξαφνικά πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση μου κοιτώντας τον ορίζοντα. Έγυρα και ακούμπησα το κεφάλι μου απαλά στο ώμο του.

- '' Αυτό είναι τέλειο'' του ψιθύρισα.

- '' Πήρες τις λέξεις ακριβώς μέσα από το στόμα μου'' μου είπε.

Ο Μέισον γύρισε κοιτώντας με βαθιά μέσα στα μάτια ψάχνοντας για ένα σημάδι, πήγα πιο κοντά του. Πίεσα τα χείλη μου απλά πάνω στα δικά του, στην αρχή το φιλί μας ήταν ήπιο και γλυκό αλλά μετά έγινε πιο δυνατό, κάθε νεύρο του σώματος μου ξύπνησε. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα τραβήχτηκα από το φιλί, ο Μέισον με κοιτούσε χαμογελώντας γλυκά.

Έφερα το χέρι μου κοντά στο πρόσωπο του χαϊδεύοντας απαλά το μάγουλο του, ο Μέισον πήρε το χέρι μου τρυφερά και το φίλησε.

- '' Προσπαθούσα να παλέψω να μην σε φιλήσω από την πρώτη στιγμή που σε είδα'' μου είπε.

- '' Την επόμενη φορά μην παλέψεις τόσο πολύ'' του είπα χαμογελώντας.

- '' Είσαι το κάτι άλλο Σάρλοτ'' μου είπε.

Ήρθε κοντά μου και με φίλησε γλυκά ακόμα μία φορά, τα χέρια του απλώθηκαν γύρω μου και με έσφιξε στην αγκαλιά του λες και δεν ήθελε να φύγω ποτέ. H λάμψη του ηλιοβασιλέματος είχε αρχίσει να πέφτει, σιγά-σιγά, την θέση του πήραν τα λαμπερά αστέρια στον σκοτεινό ουρανό.

- '' Θα πρέπει να κλείσουμε εδώ την νύχτα'' του είπα.

- '' Εκτός και αν θέλεις να μείνεις λίγο ακόμα'' μου είπε χαμογελώντας.

- '' Ευχαριστώ πολύ που με έφερες εδώ Μέισον, είναι πολύ όμορφα'' του είπα χαμογελώντας.

- '' Εσύ είσαι πολύ όμορφη'' μου είπε χαϊδεύοντας απαλά τα μαλλιά μου.

Ήρθε ακόμα μία φορά κοντά μου φιλώντας με, αυτή την φορά το φιλί ήταν γλυκό και διήρκεσε παραπάνω, μπορούσα να μυρίσω το άρωμα του που είχε αναμειχθεί με την αλμύρα της θάλασσας. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα σηκώθηκε όρθιος και μου πρόσφερε το χέρι του ώστε να με βοηθήσει να σηκωθώ.

- '' Ευχαριστώ πολύ που ήρθες Σάρλοτ, χάρηκα πολύ που μπόρεσα να το μοιραστώ αυτό μαζί σου'' μου είπε πιάνοντας το χέρι μου.

Μετά από λίγο επιστρέψαμε πίσω στις αποβάθρες και πίσω στον δρόμο. Συζητούσαμε και γελούσαμε μέχρι που ακούσαμε την φωνή κάποιου να φωνάζει από πίσω μας. Δεν ήθελα κανένας και τίποτα να χαλάσει τις όμορφες στιγμές μας αλλά πολύ φοβάμαι ότι αυτό θα γινόταν.