Ένα βάρος κάθεται πάνω στα βλέφαρα μου και τα κρατά ανοιχτά τις νύχτες.

Σκέψεις, ήχοι και ενοχές στριφογυρίζουν στο δωμάτιο.

Οι γρίλιες ανοικτές και το φωτάκι καίει.

Κάποιες φορές από νωρίς και το φεγγάρι κλαίει.

Παρέα μου είναι σιωπηλή και μου φωτίζει λέξεις που έρχονται θαρρείς μόνοβραδύς για να γλιτώσουν.

Την ημέρα σίγουρα θα χάνονταν μες στις χιλιάδες σκέψεις όμως το σκότος ευνοεί να πλημμυρίσουν πάλι.

Θέλω κάτι αλλά δεν ξέρω τι.

Και όσο κι αν ψάχνω νοητά δεν μπορώ να βρω τι είναι.

Έτσι απλώς απαριθμώ όλα όσα έχω μήπως μαζί με τα χρεωστικά βγουν και οι πιστώσεις.

Αγάπη τσεκ.
Οικογένεια τσεκ.
Υγεία τσεκ.
Υλικά ποτέ δεν με ένοιαζε να έχω, οπότε τσεκ.

Το ανικανοποίητο παραμένει.