Όλα έγιναν στην πραγματικότητα και τίποτε δεν έγινε στην πραγματικότητα. Οι αναμνήσεις μου πλέον δεν είναι καθαρές. Έχουν θολώσει από όλα αυτά τα χρόνια που αναπολούσα το πώς θα ήταν αν.

Πώς θα ήταν αν κάποια από όλες αυτές τις φορές που φτάσαμε στο λίγο πριν το τολμήσουμε, κάναμε εκείνο το ένα βήμα που έλειπε για να είμαστε μαζί.

Έφτασα πολλές φορές στο ένα βήμα πριν αλλά πάντα κάτι με κρατούσε πίσω. Πάντα μία μικρή φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, μου έλεγε ΜΗ.

Δεν ξέρω τι θα είχε γίνει αν απλώς κάποια φορά την αγνοούσα και έκανα εγώ αυτό που περίμενα και ήθελα να κάνεις εσύ.

Όμως ξέρω ότι ποτέ δεν το έκανα. Όλες τις φορές σε περίμενα. Όλες τις φορές δεν ήρθες. Αν ερχόσουν θα το έκανα, θα έλεγα επιτέλους το ναι.

Δεν ξέρω αν θα πετύχαινε, αν θα ήταν για λίγο ή για πολύ αλλά ξέρω ότι θα το έκανα. Για σένα, για όλα εκείνα τα ατελείωτα συναισθήματα που με έκανες να νιώθω, για όλες εκείνες τις στιγμές που θα έχω πάντα να θυμάμαι.

Αν με είχες διεκδικήσει όπως ήθελα, όπως μου άξιζε, θα με είχες κερδίσει. Μπορεί και πάλι να μην μέναμε μαζί, μπορεί και πάλι να καταλήγαμε στο ίδιο σημείο.

Όμως αυτό το αν και το γιατί που μου έκαιγε για χρόνια την ψυχή θα είχε αποφευχθεί. Γιατί θα γνώριζα πως είναι να είμαι μαζί σου για όσο.