Μια εβδομάδα μετά

"Σήκωσε το αριστερό χέρι σου στο ύψος του προσώπου και με το άλλο χτυπάς "

Το κάνει λάθος

"Μην αφήνεις το πρόσωπο σου ακάλυπτο μπορώ να σε χτυπήσω"

"Δεν μπορείς"

Ο πιτσιρικάς απέναντι μου υποτίθεται πως έχει πάρει πρωτάθλημα αλλά ειλικρινά αν συνεχίσει να με αμφισβητει θα φάει βρωμόξυλο

"Σήκωσε το αριστερό σου χέρι μπροστά στο πρόσωπο σου γιατί είσαι ακάλυπτος ξανα λέω"

"Δεν μπορείς να με χτυπήσεις"

Φτύνει κάτω . Εντάξει μόνο γι αυτό θα τον βαρέσω αν και η Ανδρομάχη λέει να είμαι ήπιος στην προπόνηση αλλά ειλικρινά εδώ εξαντλείται η υπομονή μου

Του χώνω μια μαλακιά στην μύτη. Τον βλέπω να ζαλίζεται αλλά επιμένει να κρατά το χέρι λάθος

"Ειλικρινά θα σε ρίξω κάτω. Σήκωσε το χέρι γαμώ στο πρόσωπο καλύτερα, σου το έδειξα πεντακόσιες φορές"

"Δεν μπορείς να με χτυπήσεις"

Το τηλέφωνο μου χτυπάει. Η Ελίζα φαγώθηκε να πάει σε μια σχολή να παρακολουθήσει μαθήματα. Κανονικά θέλει δεν θέλει τελευταία την σέρνω στις προπονήσεις μου αλλά χθες τσακωθήκαμε και μου είπε πως έχει και ζωή εκτός απο εμένα

Εννοείται οτι πήγα καρφί και κοιμήθηκα στον καναπέ. Αλλά όσο θυμωμένος και να ήμουν το πρωί δεν άντεξα και της είπα οτι θέλω να με πάρει τηλέφωνο όταν τελειώσει το μάθημα.

"Σταματάμε για λίγο"

"Κουράστηκες?" μου απαντά με λοξό χαμόγελο ο πιτσιρικάς και η Ανδρομάχη μου κάνει νόημα να μην απαντήσω. Ο τύπος σκάει χοντρα λεφτά στο γυμναστήριο και τον θέλουμε λέει για πελάτη.

Πηδάω τα σκοινιά του ρίνγκ και πάω στο κινητό. Είναι εκείνη. Είπε πως δεν θα με πάρει αλλά ειλικρινά ήξερε οτι δεν θα το άντεχα να μου κάνει μαλακία. Ξέρει αν μη τι άλλο οτι τρελαίνομαι με την ασφάλεια της.

"Που είσαι?"

Ακούω στο βάθος γέλια και φασαρία. Ξεκάθαρα ακούγεται μια αντρική φωνή.

"Γειά σου Αλεξάντερ καλά είμαι ευχαριστώ"

Βλέπω τον πιτσιρικά να σχολιάζει κάτι με τους φίλους του και να με κοιτάνε . Γελάνε.

Τους γυρίζω πλάτη.

"Είσαι καλά ?" της λέω πιο ήρεμα.

"Καλά"

Η φωνή της είναι σοβαρή . Είναι θυμωμένη. Γιατί γαμώ? Εγώ είπα πως θέλω ζωή και εκτός απο εκείνη? Και αφού είδε οτι με πείραξε γιατί δεν ήρθε στον καναπέ να μου μιλήσει? Λίγο να με άγγιζε και θα ήμουν στο στρώμα μαζί της.

"Τώρα τελείωσες το μάθημα?"

"Όχι πριν μια ώρα. Τώρα είμαι για καφέ με κάτι παιδιά που γνώρισα στο μάθημα"

Παίρνω ανάσες. Με δουλεύει.

"Με δουλεύεις? Τι εννοείς οτι τελείωσες πριν μια ώρα? Δεν σου είπα να με πάρεις οταν τελειώσεις? Και ποιοι είναι αυτοί που πήγες για καφέ? "

"Μπορείς να μην φωνάζεις?"

"Πως λέγεται το καφέ που είσαι?"

Παύση.

"Ακούς τι ρώτησα?"

"Γιατί γίνεσαι παρανοικός? Τι έχεις πάθει? "

"Είμαι παρανοικός που είσαι με αγνώστους κάπου στην Νέα Υόρκη και θέλω να ξέρω που σκατά είσαι? "

"Ειλικρινά θα σου το κλείσω"

"Αν το κάνεις αυτό.."

Σφίγγω τις μπουνιές μου.

"Σε παρακαλώ μην το κάνεις απλά άκου..πες μου που είσαι θέλω να έρθω να σιγουρευτώ οτι είσαι καλά"

..

"Λιζ?"

Δεν απαντά. Περνάω το χέρι αναμεσα απο τα μαλλιά μου. παρατηρώ το χέρι μου τρεμει. Τρέμει το σώμα μου. Είναι μαζί του. Είναι μαζί του αυτή την στιγμή και προσπαθεί να την κερδίσει.

"Είσαι μαζί του ε? Αυτό είναι?"

"Τι εννοείς?" κάνει οτι δεν καταλαβαίνει. Με παράτησε μια φορά για εκείνον, και τώρα το ξανακάνει. Μου έχει γαμήσει όλη την ζωή ο μπάσταρδος και δεν του έφτασε. Θέλει να πάρει απο μένα οτι πιο πολύτιμο έχω.

"Είναι ο Σαμαήλ εκεί μαζί σου? Γι αυτό δεν θέλεις να έρθεις?"

"Ο Σ-σαμαήλ?"

Κομπιάζει . Το ήξερα είναι μαζί του. Είμαι σίγουρος οτι θα προσπάθησε να την φιλήσει. Αυτός και ο ισχυρός λύκος του. Οι γυναίκες ψαρώνουν με αυτά.

Γαμώ δεν είναι έτσι εκείνη ..η Λίζι..

"Πες μου απλά οτι είσαι μαζί του και υπόσχομαι πως δεν θα θυμώσω"

"Αλε.ξά.ντερ"

Η φωνή της φαίνεται νευριασμένη. Τι περίμενε?

"Αλήθεια είσαι ένας παρανοικός ζηλιάρης και μου φαίνεται πως ούτε ο Σαμαήλ που είναι αυτός που είναι δεν θα μου φερόταν έτσι , εκείνος τουλάχιστον όταν του είπα οτι τον εγκαταλείπω δεν έκανε σαν τρελός, γιατί φαίρεσαι σαν τρελός με έχεις ζαλίσει και-"

"Κατάλαβα "

Το κλείνω.

Δεν μπορώ να ακούσω άλλα ψέμματα.

Η καρδιά μου χτυπά δυνατα. Μπαίνω μηχανικά στο ρίνγκ τα πόδια μου τρέμουν.

"Δεν πρόκειται να με χτυπήσεις απορώ γιατί η Ανδρομάχη σε μάζεψε εδώ"

"Κόψε τις μαλακίες μικρε"

Ακούω θολά την φωνή της Ανδρομάχης. Η όραση μου θολώνει νιώθω το αίμα να εκτοξεύεται στο κρανίο μου και τα πάντα γύρω μου περιστρέφονται.

Είναι μαζί του . Είναι μαζί του είμαι σίγουρος.

"Λοιπόν θα στέκεσαι πολύ ώρα σαν μαλάκ-"

Πέφτω πάνω του και αρχίζω να τον χτυπάω με όλη μου την δύναμη. Νιώθω χέρια να με τραβάνε καθώς τον γρονθοκοπώ .

Δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Είμαι νεκρός αν την χάσω.

"Χτυπα με " του ουρλιάζω ενώ είναι αιμόφυρτος στο πάτωμα.

Κάποιος να με χτυπήσει να δω αν νιώθω ακόμη.

Το ίδιο βράδυ

"Τι νομίζεις πως θα κερδίσεις με όλο αυτό? Έχει Αλεξάντερ πεθάνει απο την αγωνία απλά σήκωσε της το τηλέφωνο"

Είμαι στο σπίτι του Ντόμινικ. Για την ακριβεια ήμουν στο αστυνομικό τμήμα , ο πιτσιρικάς μου έκανε μήνυση και τον κάλεσα να μου πληρώσει την εγγύηση. Με την Ανδρομάχη μαλώσαμε άσχημα. Μου είπε πως εκτός απο μαλάκας είμαι και αντιεπαγγελματίας. Έχει δίκιο. Καλά έκανε που με παράτησε .

Όλες προφανώς με παρατάνε!

Πίνω την τελευταία τζούρα απο το ουίσκι μου

"Ούτε αυτό βοηθαει Αλεξάντερ" μου παίρνει το ποτήρι μέσα απο τα χέρια και κρύβω το πρόσωπο μου μέ τα χέρια μου.

Τα έχω χαμένα. Οτι και να λέει ο Ντόμινικ οτι είμαι παρανοικός εγώ ξέρω. Η Ελίζα τον βλεπει και δεν μου λέει τίποτα.

"Πήγαινε σπίτι , πάρε την Ελίζα και απλά συζητήστε νομίζω οτι θα λύσει πολλά θέματα. Κακώς σου ζήτησα κι εγώ να μην της αναφέρεις πως ο Σαμαήλ είναι στην Νέα Υόρκη. πήγαινε απλά και πες της οτι-"

"Οτι τι? Μην τον δεις ? Μην με παρατήσεις?"

Ανακάθεται στην θέση του και με κοιτά.

"Πάρτην τηλέφωνο"

Του γνέφω αρνητικά.

"Δεν ξέρεις τι μαλακίες μου έχει πει. Εσύ ούτε τα μισά δεν θα άντεχες να ακούσεις απο την Λίνα. Και μην μου πεις οτι επειδή είναι η Λούνα σου εσύ τρελαίνεσαι περισσότερο για εκείνη. Η Ελίζα είναι η γυναίκα μου και ..και.."

Σκατά θα βάλω τα κλάμματα.

"Ελα ρε Άλεξ χαλάρωσε" τον ακούω να μου μιλά αμήχανα. Ξέρω πως ο Ντόμινικ δεν τα έχει με τους συναισθηματισμούς. Ούτε κι εγώ. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα αλλά προφανώς η Ελίζα μου γάμησε τον ανδρισμό μου πλήρως. Μέχρι και τα κλάμματα σε λίγο θα βάλω απο το ζόρι μου.

Τον βλέπω να μισανοίγει την πορτα και ακούγεται η Λίνα να του ψιθυρίζει κάτι.

"Δεν μπορώ να πάρω ανάσα" μουρμουρίζω μόνος μου. Αλήθεια νιώθω πως κάτι πλάκωσε το στομάχι μου.

Εν τω μεταξύ έχω να την δω απο το πρωί. Δεν θέλω να την ανησυχώ και ξέρω οτι θα είναι αναστατωμένη αλλά δεν μπορώ να την αντικρύσω μου λέει ψέμματα και δεν το αξίζω αυτό.

"Άλεξ. Η Ελίζα ήρθε σπίτι και θέλει να σε δει. Της είπε η Λίνα..οτι είσαι εδώ ..κατάλαβες γυναικεία αλλυλεγγύη"

Ξεφυσάω. Γνέφω καταφατικά.

Σηκώνομαι πάνω .

"Που?"

"Στο καθιστικό σε περιμένει"

Σκουπίζω τα μάτια μου.

Δεν είναι υγρά και όμως νόμιζα πως..

Ούτε να κλάψω δεν μπορώ. Θα με πεθάνει αυτή η γυναίκα.

"Και όχι σε παρακαλώ φωνές η Λίνα είναι έγγυος"

"Ξέρω. Και ευχαριστώ σε ζάλισα σήμερα" του χτυπάω μια μπουνιά μαλακή στον ώμο και βγαίνω απο το δωμάτιο. Όσο προχωράω τα βήματα μου γίνονται πιο γρήγορα αλλά όταν μπαίνω στο δωματιο το κορμί μου ακινητοποιείται.

"ΑΛΕΞ" ακούω να φωνάζει ταραγμένα το όνομα μου και πέφτει πάνω μου . Κλαίει και με κρατά απο την μέση.

"Μην το κάνεις αυτό " το ξέρει οτι δεν μπορώ να την ακούω να κλαίει.

Οι λυγμοί της είναι πιο δυνατοί.

"Σε παίρνω τόσες φορές και δεν το σηκώνεις ,σκέφτηκα οτι θα με αφήσεις και συγνώμη συγνώμη συγνώμη τόσο πολύ που σε συνέκρινα με εκείνον εσύ δεν συγκρίνεσαι εισαι το αγόρι μου και εγώ σε θέλω πολύ πολύ το ορκίζομαι"

Κλαίει συνέχεια με λυγμούς. προσπαθώ να της σηκώσω το κεφάλι αλλά αρνειται να το σηκώσει. Σηκώνω τα χέρια και την αγκαλιάζω , την φιλάω στα μαλλια

"Σσσ..ήρεμα τώρα" της λέω αλλά δεν βοηθάει. Γαντζώνεται πάνω μου και κλαίει δυνατά.

"Μην το κάνεις αυτό " δεν αντέχω να την βλέπω έτσι

"Εγώ συγνώμη που εξαφανίστηκα και ανησύχησες , σου υπόσχομαι οτι δεν θα ξαναγίνει μονο πες μου-"

Σηκώνει το κεφάλι της και κοιτάω τα πρησμένα μάτια της. Το γαλάζιο των ματιών της δείχνει ξεθωριασμένο ενώ τα χείλη της τρέμουν. Σκύβω και της τα φιλώ. Σκουπίζω τα δάκρυα της.

"Όλα καλα αγάπη μου" της ψιθυρίζω στα χείλη καθώς της χαιδευω την πλάτη απαλά.

Νιώθω το κλάμμα της να ηρεμεί.

"Κοιτα με"

Με κοιτάζει .

Είναι πανέμορφη.

Κατεβάζει φευγαλέα τα μάτια και δαγκώνει το χείλος της νευρικά. Ξαναγυρνά το βλέμμα της γρήγορα σε εμένα σαν να θέλει να κρύψει την νευρικότητα της.

"Απλά πες μου Λίζι.." της κρατώ το πρόσωπο της μέσα στα χέρια μου

"Πες μου πόσες φορες"

Ανοιγοκλείνει τα μάτια ταραγμένα

"Πες μου μωρό μου τέρμα τα ψέμματα"

"Αχ Άλεξ.."

Ξεκινά να κλαίει.

Προσπαθώ να συγκρατηθώ και να μη τα σπάσω όλα.

"Πες μου πόσες φορές όμορφη είδες ως τώρα τον Σαμαήλ πίσω απο την πλάτη μου" προφέρω τις λέξεις αργά μια μια όσο και αν με διαλύουν. Νόμιζα οτι αυτά τα είχαμε αφήσει πίσω μας.

Δεν απαντά . Ξεκινά να κλαίει πάλι.

"Μια"

Η καρδιά μου χάνει ένα χτύπο.

"Μια? " επαναλαμβάνω ήρεμα καθώς κοιτάω τα γαλανά μάτια της να με κοιτάζουν με απελπισία.

"Δυο αλλά ορκίζομαι ..πως..πως δεν με άγγιξε ..απλά αν σου το έλεγα εσύ -"

Ένας οξύς πόνος διαπερνά το κεφάλι μου και μουδιάζει τα άκρα μου.

"Άσε με μόνο για λίγο Λίζι "

"Α-Αλεξ..ε-εγώ.."

"ΦΥΓΕ" ουρλιάζω ενώ την ίδια στιγμή ακούω τον Ντόμινικ να έρχεται προς το μέρος μας.

"Γαμησέ το βασικά φεύγω εγώ" της λέω ενώ προσπαθεί να με πιάσει απο το χέρι. Το τινάζω μακριά μου χωρίς να την κοιτάξω δεύτερη φορά.

Βγαίνω έξω στο δρόμο.

Σκατά. Δεν ξέρω που να πάω χωρίς εκείνη.