Αλλη μια μέρα ξημερώνει καθώς οι ακτίνες του ήλιου τρυπώνουν μέσα απο το παράθυρο ως ένδειξη οτι το άφησα χθες μισάνοιχτο.

Κατεβαινω γρήγορα τις σκάλες και συγκινουμαι στο θέαμα αυτό: Ο Τζίμμυ με τα παιδιά αγκαλιά στον καναπέ παίζοντας.
Τους κοιταζω αποροφημενη για λιγα δευτερόλεπτα, όταν πλέον η παρουσία μου γίνεται αισθητή.

Τ: επ,ξύπνησες;
Μ:χαχα όπως βλέπεις

Τα ματια μου αυτόματα πέφτουν στα δίδυμα.
Κάθομαι δίπλα του στον καναπέ και παίρνω τον μικρο Χρήστο στα πόδια μου.Του μοιάζει τόσο πολύ γαμώτο.

Την ωραία αυτή στιγμή διακόπτει το τηλέφωνο.
Πιάνω το ασύρματο και ξανακαθομαι στον καναπέ αγκαλιά με τον μικρο Χρήστο.

*στο τηλέφωνο*

Μ:παρακαλώ;
Γρ: γεια σας,καλώ απο το ΙΕΚ Ακμή, για να σας ενημερώσω οτι τα μαθήματα αρχίζουν κανονικά 30/09 ,δηλαδή αύριο.
Μ:αα.. Ωραία..,λέω ενω παίρνω μια έκφραση μεταξυ θλίψης και αγανάκτησης.
Γρ: για να ενημερωθείτε για τις ώρες των μαθημάτων σας,μπορείτε να περάσετε σήμερα μεχρι τις 19:00.
Μ: ενταξει,ευχαριστω πολύ.

Το κλείνω και το αφήνω στο τραπέζι.
Παίρνω τον μικρό και κατευθυνομαι στην κουζίνα χωρίς να πω κουβέντα στον Δημήτρη.
Εκείνος με ακολουθεί απορημενος με την μικρή αγκαλιά.

Τ: δεν θα μου πεις τι έγινε και είσαι έτσι; Μια χαρά ήσουν πριν.
Μ:μια χαρά είμαι και τώρα.,λέω ενω υψώνω λίγο τον τόνο της φωνής μου.

Τ: Μυρτώ, ενα χρονο ακριβως είμαστε μαζί,λες να μην σε έχω μαθει ; πες μου.

Ακούγοντας τα λογια του ,γουρλωνω τα ματια μου.
Πως γίνεται να ξέχασα οτι σήμερα είναι η επέτειος μας;
Ναι,μπορεί να είχαμε χωρίσει ενδιάμεσα, αλλά είναι η επίσημη ημερομηνία που τα φτιάξαμε και ημασταν μαζι.
Ξεφεύγοντας λίγο απο το περιβάλλον γύρω μου,θυμάμαι αναμνήσεις απο την αρχή της σχέσης μας.Χωρίς να το καταλάβω ,ο Δημήτρης απορημένος με ρωτάει «Γιατι χαμογελας σαν το χαζοχαρουμενο; Τι εχεις πάθει; Ανησυχω.»

Τοτε,σταματάω τις σκέψεις που έκανα λίγα λεπτά πριν και του απανταω.

Μ: απλα..θυμήθηκα κάτι
Τ: κάτι;
Μ: ναι,λεω παλι χαμογελωντας,καποιες αναμνήσεις απο την αρχή της σχέσης μας.
Τ: πως και έτσι;
Μ: απλα,είχα ξεχάσει οτι σήμερα έχουμε 29.09 και τώρα που μου το υπενθυμισες ,θυμήθηκα ποσο ωραία περνούσαμε.Θέλω να πω,περνάμε και τώρα καλά,απλα έχουμε πιο πολλές υποχρεώσεις.
Τ: ναι,εχεις δίκιο..
Λοιπον,χρόνια μας πολλά.
Και αφού έχουμε λιγότερο χρονο ένας για τον άλλον,που θες να πάμε σήμερα; Το απαιτεί η περίσταση
Μ: ξέρεις τι μου λείπει πολύ;
Τ: τι καρδιά μου;
Μ: το σπίτι σου
Τ: το σπίτι μου;
Μ: ναι,το σπίτι σου.Τοσες αναμνήσεις περάσαμε εκεί.
Τ: χμ, έχω κάτι πιο ωραίο.
Θα πάμε πρώτα με τα παιδιά στο Breeze,ξέρεις,το μπαράκι που γνωριστηκαμε,και μετα θα πάμε σπίτι μου.Εε; τι λες;
Μ: ναι ναι θέλω..
Μονο που..
Τ: μονο που τι;
Μ: έχουμε μια..υποχρέωση πριν απο αυτό.
Τ: τι υποχρέωση; έχει να κανει με το τηλεφώνημα;

Γνεφω θετικά το κεφάλι και συνεχίζω.

Μ: πρεπει..να πάμε στην σχολή..
Αρχίζω αύριο.,λέω και σκυβω ξανά το κεφάλι.

Εκείνος πλησιάζει κοντά μου ,σηκώνει με τον δείκτη του το κεφάλι μου και με φιλάει απαλά στα χείλη.Έπειτα με κοιτάζει στα ματια και συνεχιζει « Σου έχω πει,να μην στεναχωριεσαι βρε κουτό.. Φοβάσαι οτι τώρα δεν θα έχουμε χρονο; »

Μ: ναι,αυτό φοβάμαι.
Τα παιδιά θα μεγαλώνουν με τους παππούδες και τις γιαγιάδες ,εσύ θα κανείς περιοδεία και γω θα διαβάζω.Τι τέλεια οικογένεια εε;

Τ: αγάπη μου,μην φοβάσαι.Θα έρχομαι συχνά να σας βλέπω.
Δεν θα λειπω κάθε μέρα.Τα παιδιά μπορούν να μένουν εδώ και να παρουμε μια νταντα να τα φροντίζει όσο εσύ θα λείπεις και θα διαβάζεις,αντί να μένουν στους δικούς μου ή στους δικούς σου.

Μ: κοίτα αυτό δεν το είχα σκεφτεί..φαίνεται καλή ιδέα..
Μπορούμε αν θες να ψαξουμε μαζι.

Αργότερα το απόγευμα.

Τ: έλα ρε μωρο μου,δεν θα προλάβουμε ,θα κλείσει
Μ: τώρα τώρα έρχομαι

Παίρνω το κινητό μου και τα κλειδιά κ βγαινω εξω οπου περιμένει ο Τζίμμυ με τα παιδιά στο αμάξι.

Τ: επιτέλους ρε Μυρτώ,ουτε για νύφη
Μ: μην ανησυχεις και πέρασα και απο αυτό το στάδιο.Άντε πάμε.

Σε λιγότερη απο μισή ωρα είμαστε στα ΙΕΚ.
Τρέχω μέσα να προλαβω καθώς η ωρα είναι επτά παρα είκοσι,ενω η γραμματέας με πληροφόρησε οτι κλείνουν στις επτά.

Μπαίνω μέσα στο γραφείο με την μικρη αγκαλια ενω ο τζιμμυ περιμενει απεξω με τον χρηστο,και αντικριζω δύο-τρεια γνωστά πρόσωπα.

Περιμένω στην ουρά μέχρι που μου δίνουν το πρόγραμμα της αυριανής ημερας.

3 ώρες μαθημάτων και 2ωρες δραστηριότητες. Ευτυχώς έχω χαλαρό πρόγραμμα.
Αποφασιζω δυο ώρες γυμναστικής για δραστηριότητα καθώς το δηλώνω στην γραμματέα και βγαινω απο το γραφείο με το πρόγραμμα στο χερι.

Τ: μα καλά,τι τις θες τις δυο ώρες γυμναστικής; αφού ποτέ δεν σου άρεσε.
Μ: έχω πάρει κάποια περίσσια κιλά απο την γέννα και τώρα που είμαστε μαζι και εχεις και ενα όνομα στην κοινωνία δεν μπορω να κυκλοφορω με τέτοια χαλια.
Τ: Ημαρτον Μυρτώ..είσαι τέλεια έτσι όπως είσαι.

Μ: καλά καλά.

Μετα απο την σχολή,σειρα έχει το πατρικό μου.
Αφησαμε τα δίδυμα εκεί και πεταχτηκαμε για λίγο στο σπίτι του Τζίμμυ να αφήσουμε κάποια πράγματα αφού θα μέναμε εκεί το βράδυ.

Μολις μπήκαμε μέσα,αντικρισαμε την σπασμένη φωτογραφία που είχα σπάσει μετά την εγκατάλειψη του τζιμμυ.
Αυτομάτως κοιταζομαστε στα μάτια και γονατιζουμε για να μαζέψουμε τα γυαλιά.

Heyyyy
Τι κάνετε αγάπες;
Ελπίζω να είστε καλά❤
Επόμενο Δευτερα 23/11
Μια μικρή σημείωση:
Αν θυμάστε καλά, λόγω ελάχιστων ιδεών, θα τελειωνα την ιστορία
Επειδή όμως έχω πολύ καλες ιδέες για αυτήν την ιστορία ίσως παει λίγο παραπάνω.Μην φανταστειτε 20 κεφάλαια παραπανω απλα θα την επεκτεινω λιγο ακομα.
Ναι είμαι αναποφάσιστη το έχουμε καταλάβει όλοι:(

So , τα λέμε την Δευτέρα
Φιλάκια❤