Μετά από 7 μήνες

Gaara's POV

-"Συγνώμη." είπα σε έναν εργαζόμενο της εταιρίας μου, γιατί έπεσα πάνω του.

Μετά άρχισα πάλι να τρέχω. Δεν ξέρω σε πόσους έχω πέσει πάνω, αλλά ούτε με νοιάζει. Αυτό που θέλω είναι να πάω στο νοσοκομείο όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Η Nashi γεννάει και εγώ δεν είμαι δίπλα της.

Πρέπει να προλάβω.

Μπήκα στην λιμουζίνα που μόλις είχε έρθει και είπα αμέσως στο σοφέρ να ξεκινήσει και να οδηγήσει λίγο γρήγορα. Τις κλήσεις από τους αστυνομικούς θα της αναλάβω εγώ αργότερα. Τώρα πρέπει να πάω στην Nashi.

Αλλά από ότι φαίνεται η τύχη δεν είναι με το μέρος μου, γιατί πέσαμε σε μποτηλιαρισμα.

Τέλεια!

-"Κύριε Gaara δεν νομίζω ότι θα κουνηθούμε σύντομα από δω." μου είπε ο σοφέρ.

-"Πόσο μακρυά είναι το νοσοκομείο από δω;" τον ρώτησα.

-"Ενα χιλιόμετρο σχεδόν."

-"Όταν ξεμπερδέψεις από δω πάνε σπίτι. Θα σε ενημερώσω εάν σε χρειαστώ." είπα και πήγα να βγω από την λιμουζίνα.

-"Εσείς που θα πάτε;"

-"Στο νοσοκομείο." είπα και βγήκα.

-"Είναι πολύ μακριά για να περπατήσετε μέχρι εκεί."

-"Για αυτό θα πάω τρέχοντας." είπα και άρχισα να τρέχω.

Δεν με ενδιαφέρει ο τρόπος που θα φτάσω. Σημασία έχει να φτάσω πριν είναι αργά.

Δεν θέλω να χάσω την πρώτη γέννα της Nashi, ούτε τις υπόλοιπες που θα ακολουθήσουν. Θέλω να είμαι δίπλα της και μα της κρατάω το χέρι. Θέλω να είμαι σίγουρος ότι θα είναι μια χαρά.

Καθώς έτρεχα όλα τα βλέμματα των περαστικών έπεφταν πάνω μου. Με κοιτούσαν περίεργα. Όχι γιατί τρέχω, αλλά γιατί φοράω κουστούμι και τρέχω. Δεν είναι και η καλύτερη ενδυμασία για τρέξιμο.

Έχω ιδρώσει αρκετά και δεν είμαι ούτε στα μισά της διαδρομής. Σταμάτησα να πάρω μια ανάσα και κοίταξα τον χώρο.

Πως μπορώ να φτάσω γρήγορα;

Ο δρόμος είναι γεμάτος αμάξια έτσι είναι αδύνατο. Με τα πόδια δεν με βλέπω να προλαβαίνω καθώς θα σταματάω αρκετά συχνά για να πάρω ανάσα. Θα μπορούσα να πάω με ένα ποδήλατο ή κάτι τέτοιο αλλά δεν βλέπω κάποιο μαγαζί κοντά.

Εκτός...

-"Συγνώμη." είπα και πήγα κοντά σε έναν κύριο.
-"Πόσα θέλετε για αγοράσω αυτό το ποδήλατο;"

Το ξέρω ότι δεν είναι και η καλύτερη ιδέα που είχα ποτέ, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή.

-"Ξέρετε μπορείτε να πάρετε ένα από το μαγαζί που βρίσκεται 3 στενά πιο κάτω." μου απάντησε δείχνοντας στην αντίθετη πλευρά από αυτή που πήγαινα.

-"Δεν έχω χρόνο. Η γυναίκα μου γεννάει και πρέπει να πάω στο νοσοκομείο πριν είναι αργά."

-"Μου θυμίζεις εμένα όταν η γυναίκα μου γέννησε το πρώτο μας παιδί." είπε ο άγνωστος χαμογελωντας.
-"Μπορείς να το πάρεις." συνέχισε και του έδωσε το ποδήλατο.

-"Ευχαριστώ. Ορίστε το τηλέφωνό μου." είπα και του έδωσα μια κάρτα της εταιρίας.
-" Σας χρωστάω μεγάλη χάρη."

-"Μην ανησυχείς για αυτό τώρα. Πήγαινε στην γυναίκα σου." μου είπε και εγώ ξεκίνησα να κάνω ποδήλατο.

Όπως είπα δεν είναι και η καλύτερη ιδέα που είχα ποτέ, αλλά δεν μπορώ να αφήσω την Nashi μόνη. Όχι τώρα που με χρειάζεται. Θέλω να είμαι δίπλα της και να της κρατάω το χέρι. Θέλω να είμαι μαζί της όταν θα δούμε τον γιο μας.

Πρέπει να προλάβω.

Στην διαδρομή κόντεψα να πέσω πάνω σε αρκετούς περαστικούς. Κάθε φορά άκουγα να φωνάζουν, αλλά δεν έδινα σημασία. Πρέπει να κάνω πιο γρήγορα.

Ύστερα από λίγο έφτασα μπροστά από το νοσοκομείο. Παράτησα το ποδήλατο κάπου και έτρεξα μέσα στο κτήριο. Άρχισα να κοιτάω τους διαδρόμους για να βρω κάποιον γνωστό.

-"Gaara!"

Άκουσα την φωνή του Kankuro και γύρισα στο μέρος του το κεφάλι μου προχωρώντας κοντά του.

-"Από δω." είπε και άρχισε να τρέχει σε ένα διάδρομο με εμένα από πίσω.

Μετά από λίγο είχαμε φτάσει στους άλλους που περίμεναν.

-"Η Nashi είναι σε αυτό το δωμάτιο." είπε ο πατέρας μου και μου έδειξε μια πόρτα.

Πήγα να μπω αλλά ένας γιατρός με σταμάτησε.

-"Ειμαι ο σύζυγος." είπα και εκείνος με άφησε να περάσω.

Όταν μπήκα στο δωμάτιο που ήταν η Nashi πήγα αμέσως κοντά της και της έπιασα το χέρι.

Τελικά πρόλαβα.

-"Μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε μια χαρά." της είπα και της χαμογέλασα γλυκά.

-"Χαίρομαι που πρόλαβες." είπε καθώς ανεσενε βαριά.

Μετά από λίγα λεπτά

-"Είναι ένα πανέμορφο αγόρι." είπε μια νοσοκόμα και έδωσε το μωρό στην Nashi.

-"Είναι τέλειος." είπε η Nashi καθώς τον κοιτούσε και από τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα χαράς.

-"Tonami Sabaku. Καλώς ήρθες στην οικογένεια." είπα και έπιασα το χεράκι του.

Εκείνος γέλασε καθώς έπιασε το δάχτυλο μου. Τότε δάκρυα χαράς άρχισαν να τρέχουν και  από τα δικά μάτια μου.

-"Σε ευχαριστώ που μου έδωσες μια οικογένεια." είπα στην Nashi καθώς κοιτούσα τον γιο μου.

-"Μαζί αποκτήσαμε αυτή την οικογένεια." μου είπε και εγηρε το κεφάλι της ώστε να ακουμπάει τον ώμο μου.

-"Σε αγαπώ." είπα και έπιασα το χέρι της.

-"Και εγώ σε αγαπώ." είπε και έσφιξε το χέρι μου.

Τότε ο Tonami έκλαψε λίγο και εμείς γελάσαμε.

-"Και εσένα σε αγαπάμε." είπε η Nashi και του έδωσε ένα μικρό φιλί στο μέτωπο όπως και εγώ μετά.

{...}

-"Nashi θες να κάνουμε κι άλλο παιδί;" την ρώτησα καθώς καθόμασταν στο δωμάτιο του νοσοκομείου και αυτή τάιζε το μωρό.

-"Φυσικά!" είπε και μου χαμογελασε.

Εγώ χαμογέλασα στην απάντηση της. Η οικογένεια μας θα μεγαλώσει σίγουρα κι άλλο.

Μετά από 5 χρόνια

-"Μαμά τι είναι αυτό στην κοιλιά σου;" ρώτησε ο Tonami την Nashi.

-"Το αδερφάκι σου." του απάντησε χαμογελώντας, καθώς έτριψε λίγο στην κοιλιά της.

-"Και γιατί είναι εκεί μέσα;"

-"Γιατί το έφαγε." απάντησα και γέλασα λίγο.

-"Μην ακούς τον πατέρα σου." είπε η Nashi και με βάρεσε απαλά.
-"Θα μάθεις, γιατί είναι εδώ, όταν μεγαλώσεις κι άλλο."

-"Θα μπορώ να παίζω μαζί του;" ρώτησε ο Tonami και έβαλε τα χεράκια του στην κοιλιά της μητέρας του.

-"Φυσικά. Θα είσαι ο μεγάλος αδερφός έτσι θα πρέπει να προσέχεις την αδερφή σου." του απάντησα για την Nashi.

-"Δεν θα αφήσω κανέναν να την πειράξει." είπε και έβαλε το κεφάλι του στην κοιλιά της Nashi.

Εγώ και η Nashi χαμογελασαμε στο θέαμα. Είναι τόσο γλυκός. Κόκκινα μαλλιά, όπως εγώ, όμως καστανά ματιά, όπως η Nashi.

Ειναι τέλειος, όπως θα είναι και η αδερφή του.

♥♥ Comment and Vote ♥♥