Σηκώνομαι από το κρεβάτι βιαστικά χωρίς να χρειαστεί να χτυπήσει καν το ξυπνητήρι. Ο καιρός είναι μουντός ενώ η ομίχλη τα σκεπάζει όλα.

Τα σύννεφα έχουν μαζευτεί πάνω από την πόλη και οι σταγόνες της βροχής ποτίζουν τα φυτά και τις στέγες των σπιτιών. Γενικότερα η ατμόσφαιρα είναι βαριά όπως αρμόζει στην περίσταση.

Ένα μικρό κορίτσι έφυγε από την ζωή απότομα. Απομακρύνομαι από το παράθυρο και με όση δύναμη έχω φοράω το μαύρο φόρεμα και τα μαύρα παπούτσια.

Κατεβαίνω κάτω και περιμένω στην εξώπορτα για τον Γιωτη.

《 Μικρή είναι νωρίς ακόμα. Θες να έρθεις μέσα να φας κατι; 》Ο Σωτήρης μου μιλάει μα δεν σκέφτομαι καν την πρότασή του.

《 Όχι 》Λέω μονο και και κοιτάζω έξω. Μα πως μπορούν να σκέφτονται το φαγητό μετά από όλο αυτα.

《 Πρέπει να προσέχεις τον εαυτό σου 》

《 Αυτή πρόσεχε τον εαυτό της και δες που κατέληξε. Φρόντιζε για τα πάντα, εμφάνιση και χαρακτήρα, μα είναι νεκρή 》 Η επίθεση που κάνω στον Σωτήρη θα μπορούσε να συνεχιστεί για ώρα αλλά το πρόσωπό του φανερώνει λύπη και κατανόηση. Κοιτάζω έξω δίχως όρεξη.

《 Μήπως θέλεις να έρθω μαζί σου; 》 Δεν τα παρατάει όμως...

《 Σωτήρη μου, το εκτιμώ πολύ αλλά μετά από αυτά που συνέβησαν, χρειαζομαι λιγο χρόνο μόνη. 》 Λέω όσο πιο γλυκά μπορώ και εκείνος νεύει το κεφάλι του και μου χαϊδεύει τον ώμο. Έπειτα εξαφανίζεται μέσα στο σπίτι.

Flashback

《 Ήταν ήδη νεκρή μα η Αναστασία Αλεξίου μόλις ταυτοποιήθηκε.》

Μια κραυγή βγαίνει από το στόμα μου και σύντομα ακολουθεί και άλλη.
Ο Σωτήρης είναι έτοιμος να με αγκαλιάσει μα σηκώνομαι.

Παραμερώ όποιον βρω μπροστά μου και μπαίνω στο δωμάτιο.

Τραβάω με μανία το λευκό σεντόνι λες και αυτό λες και αυτό είναι που την καθορίζει νεκρή. Όλοι γύρω μου με κοιτάζουν αποσβωλομένοι.

Κοιτάζω το φορείο και παρατηρώ την φίλη μου ίσως για τελευταία φορά.

Το πρόσωπό της είναι καλυμμένο με αίμα ενώ χαρακιές στολίζουν το μέτωπό της. Τα μαλλιά της κομμένα ενώ τα χείλη της λιωμένα.

Όλη η παιδικότητά της έχει μετατραπεί και έχει πέσει θύμα της αγριότητας και του θανάτου.

Το ότι κάποιος αρέσκεται σε αυτές τις βίαιες πράξεις πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε πως ο πλανήτης μας αργά ή γρήγορα θα καταστραφεί.

Είτε από φυσικά φαινόμενα που τα προκαλεί, και πάλι, η ανθρωπότητα είτε από την κακία του κόσμου.
*End of Flashback*

Βλέπω τα παιδιά να έρχονται από μακριά.

Ο Γιώτης είναι σοβαρός και φοράει είναι μαύρο κουστούμι. Το πρόσωπο του φαίνεται κουρασμένο σε αντίθεση με το σώμα του που στέκεται ίσιο, άκαμπτο.

Η Βικτόρια βρίσκεται στην αγκαλιά του και στηρίζεται πάνω του. Αυτή ήταν η πιο ψύχραιμη, έκρυβε τα συναισθήματά της μα τώρα απλα δακρύζει.
Σχεδόν σέρνεται ενώ μαύροι κύκλοι στολίζουν το χλωμό και υγρό πρόσωπό της. Πηγαίνω προς το μέρος τους και κατευθυνόμαστε προς το σπίτι της Σιας.

Των γονιών της δηλαδή. Μετά από περπάτημα ώρας, μπαίνουμε στην αυλή, όπου κόσμος έχει μαζευτεί.

Μας κοιτάνε καχύποπτα με μίσος και υπεροψία.

Ο Γιώτης μας τραβάει μέσα. Το φέρετρο στέκεται στο σαλόνι και όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές.

Πλησιάζω προς τα εκεί και με τρόμο κοιτάζω το πρόσωπο της Αναστασίας. Προς έκπληξη μου είναι καθαρό και το δέρμα της όσο πιο καλοδιατηρημένο γίνεται.

Χαϊδεύω τα μεταξένια της μαλλιά και στο νου μου έρχονται τα υπέροχα λαμπερά της μάτια.

《 Έφυγες νωρίς. Μα στο υπόσχομαι θα βρω ποιος το έκανε και θα το πληρώσει. 》 Ψιθυρίζω και την φιλάω στο μέτωπο.

Χαϊδεύω το μέτωπό της και ψηλαφιζω τις γραμμές των χαρακιων: Ήξερες πολλά ♠

Κάνω δύο βήματα πίσω και ξαφνικά νιώθω πως το οξυγόνο έχει εγκλωβιστεί παντού γύρω μου χωρίς να εισέρχεται σε εμένα. Ο ιδρώτας κυλά στο μέτωπό μου ενώ η όρασή μου θολώνει.

《Πάρε ανάσα Σοφι. Κάτι δεν πάρει καλά.》 Ο Γιώτης μου κρατάει το χέρι και μου το χαϊδεύει με αγάπη.

《  Το ξέρω τώρα.  》 Βγαίνουμε έξω και τραβάμε τα βλέμματα πάνω μας.

《  Μας υποπτεύονται.  》 Ψιθυρίζει η Βικτόρια με θυμό.

《  Ήμασταν πάντα μαζί της και την βοηθούσαμε. Πώς μπορούν να σκέφτονται ότι κάναμε κάτι τόσο αισχρό;  》

Το βλέμμα της έχει πάρει μια σκληρή απόχρωση, η οποία φανερώνει τον θυμό, την ανάγκη να αποδείξει σε όλους το αντίθετο.

《  Έλα ήρεμα. Αρχίζει η κηδεία. Μετά έχουμε ανάκριση.》

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η κηδεία έχει τελειώσει αφήνοντας στην καρδιά μου σημάδια και ένα τεράστιο κενό.

Στην εκκλησία τα πράγματα ήταν φρικτά. Η μαμά της Αναστασίας δεν ήταν καθόλου καλά ενώ ο μπαμπάς της φαινόταν χαμένος.

Τώρα είμαστε και κι τρεις στο τμήμα. Μας έχουν βάλει σε ξεχωριστά δωμάτια. Ένας κύριος είναι μπροστά μου και κοιτάζει τα χαρτιά του.

《  Πότε είδες τελευταία φορά την φίλη σου;  》

《  Στο σχολείο. Το πρωί. Έπειτα έφυγε. Δεν γνωρίζω τον λόγο. Είχα μάθημα εκείνη  την ώρα.》 Ο αστυνομικός σηκώνεται.

《  Μαλιστα. Το πρωί που την είδες.. ήταν καλα; Σας μιλούσε;  》 Ήταν σκεπτική εφόσον της είπα για τον Σωτήρη..μα..
《 Όχι ήταν καλά. Δεν φάνηκε λυπημένη ή σκεπτική. Ήταν..ήταν χαρούμενη όπως πάντα.》

《 Εάν θυμηθείς το οτιδήποτε ελα να μας ενημερώσεις. Άλλωστε δεν ήσουν και τόσο κοντά της. Δεν σε αναφέρει στο κινητό της και δεν έχει φωτογραφίες μαζί σου στις κορνίζες. Δεν ήσασταν τόσο κοντά.》 Σηκώνομαι σαστισμένη.

Αποκλείεται κάτι έπαθε αυτή! Είχαμε τόσες κορνίζες μαζί. Γιατί να τα αλλάξει; Θύμωσε μαζί μου εξαιτίας του Σωτήρη; Πώς σχετίζεται αυτό με την δολοφονία της; Γιατί δεν είπε τίποτα; Βγαίνω από το γραφείο και τα παιδιά με περιμένουν.

《  Μάντεψε ποιος ειναι ο νούμερο ένα ύποπτος: Εγώ!  》 Ο Γιώτης περνάει το χέρι του από τα μαλλιά του. 《Πιστεύουν πως το έκανα εγώ επειδή είχαμε μια σύντομη σχέση. Άσε που λένε πως την βίασα! Το ήθελε και το ξέρετε. 》

《  Το ξέρουμε Γιωτη. Για αυτό θα ψάξουμε από τη πηγή. Πάμε στο σπίτι της για να βρούμε απαντήσεις. Ποιος είναι ο λόγος να περιμένουμε με σταυρωμένα τα χέρια; 》

《  Μέσα! 》 Η Βικτόρια βγαίνει έξω και εγώ την ακολουθώ.

Σταματάμε ένα ταξί και μπαίνουμε μέσα και οι τρεις. Φτάνουμε στο σπίτι της Αναστασίας με την δικαιολογία ότι θέλουμε να δούμε λίγο το δωμάτιό της.

Μπαίνουμε μέσα. Βέβαια αμφιβάλλω αν μας άκουσε η μαμά της γιατί απλώς μας άφησε να μπούμε.

《 Παιδιά δεν έχει καν φωτογραφίες εδώ μέσα.  》 Παραπονιέται η Βικτόρια.

《 Λείπουν τα κάδρα που τις φτιάξαμε καλοκαίρι και τα μαξιλάρια με τα ονόματά μας. 》 Παρατηρώ έκπληκτη.

《 Αποκλείεται να τα πέταξε. Χωρίς αυτά δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Ήταν δεμένη μαζί τους. 》 Χαμογελάει νοσταλγικά ο Γιώτης.

《 Λείπει και το ημερολόγιο! Εκείνο το ροζ. Το πήραν.  》 Η Βικτόρια χτυπήσει κάτω το πόδι της.

《  Νομίζω πως μπορώ να το βρω. Μισό λεπτό θα πάρει. 》 Βγαίνω έξω και κρατώ το κινητό μου

Το βάζω στο αυτι μου και ψιθυρίζω: 《 Ξέρω πως με παρακολουθείς. Νιώθω τα μάτια σου πάνω μου για αυτό σε ικετεύω: Βρες το ημερολόγιο. Απλά βοήθα με σε παρακαλώ.  》 Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κοιτάζω το κινητό μου.

Άγνωστος: "Εννοείται πως θα σε βοηθήσω αγάπη μου.  Δώσ μου λίγο χρόνο για να βρω άκρη και το βράδυ θα βρω την απάντηση." Χαμογελώ και μπαίνω μέσα.

《 Πάμε να φύγουμε. Θα το αναλάβω εγώ. Αφήστε το πάνω μου.》 Με κοιτάζουν παράξενα μα συμφωνούν.

*Τέλος και αυτού του κεφαλιού. Ελπίζω να σας άρεσε ❤

Ειλικρινά θα ήθελα πολύ να περιγράψω και την κηδεία μα δεν είμαι ακόμα σε θέση να το κάνω.

Παρόλα αυτά τα γεγονότα εξελίσσονται.

Νο1  ύποπτος ο Γιώτης! Αλήθεια πιστεύετε πως το έκανε αυτός; Για ποια σύντομη σχέση μιλούσε; 😕

Γιατι το δωμάτιο της Αναστασίας είναι άδειο και τα πράγματα λείπουν;😥

Μην ξεχάσετε να πατήσετε το αστεράκι 🌟 και αφήσετε ένα σχόλιο 💬.

See you soon little killers🔜*