Ξανα λεω ακουστε το τραγουδι ενω διαβαζετε ειναι πολυ πιο ωραιο! Επισης μπορει στην αρχη να μην σας αρεσει αλλα το ρεφρεν ειναι πολυ ωραιο!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ιωαννας ποβ

Οταν ακουσα τον πυροβολισμο εξω απο την πορτα μου, ετρεξα οσο πιο γρηγορα μπορουσα ενω προσευχομουν να μην εχει παθει κανεις τιποτα.

Ανοιξα την πορτα και αντικρισα εναν αντρα να εχει πεσει πανω σε μια κοπελα..

Με γρηγορα βημα πλεον εφτασα κοντα τους και τα ματια μου γουρλωσαν οταν καταλαβα πως ο αντρας ηταν ο Πετρος και η κοπελα.. η Ζωη!

Δεν κουνιοταν κανεις τους και οταν ξυπνησα απο το σοκ μου εσπρωξα τον Πετρο απο πανω της.

Εβαλα γρηγορα το αυτι μου στην καρδια της για να ακουσω αν χτυπαει.. δεν ηξερα τι να κανω.. αυτη ηταν η γιατρος! Και το γεγονος οτι υπηρχαν αιματα κατω με ανησυχουσε τρομερα.

"Σε παρακαλω θεε μου, σε παρακαλω ας ειναι καλα... την χρειαζομαι, την αγαπαω" ελεγα σχεδον ψιθυριστα ενω εσκιβα αλλα εκει που δεν περιμενα απαντηση ακουσα μια φωνη

"Ζωντανη ειμαι.."

Σηκωσα αμεσως το κεφαλι μου και κοιταξα την Ζωη η οποια κραταγε τον ωμο της.

"Ζωη! Ζωη εισαι καλα;" Ειπα μεσα στα δακρυα μου ενω την πηρα αγκαλια ετσι οπως ηταν πεσμενη για να ακουμπισει το κεφαλ της αναμεσα στο στηθος και στο χερι μου.. την κρατησα σαν να μην υπηρχε αυριο.. φοβουμενη πως καποιος θα μου την επερνε.

"Ο ωμος μου! Με ποναει πολυ" ειπε καθως εκανε εναν μορφασμο πονου.

Εβγαλα το χερι της αργα αφου τον κραταγε και γουρλωσα τα ματια μου οταν ειδα αιματα.. πολλα αιματα.

"Ζωη.. χτυπηθηκες.. σε παρακαλω μιλα μου.. μην τολμισεις να με αφησεις!" Ειπα πανικοβλητη.

"Ηρεμισε πριγκιπισσα δεν προκειται να παω πουθενα.. δεν θα με ξεφορτωθεις τοσο ευκολα" απαντησε και πηγε να χαμογελασει αλλα ενας πονος της το εκοψε.

Πριν προλαβω να απαντησω ακουσα μια πορτα να ανοιγει απο πισω μου και γυρισα να κοιταξω.

"Εγινε κατι; ακουσα εναν πυροβολισμο" ειπε ενας γειτονας μου.

"Αντωνη σε παρακαλω καλεσε ενα ασθενοφορο και την αστυνομια.. εχει χτυπηθει" απαντησα γρηγορα.

Τοτε θυμηθηκα τον Πετρο και τρομοκρατημενη κοιταξα προς το μερος που τον ειχα σπρωξει, φοβουμενη πως θα σηκωθει και θα μας επιτεθει.. αλλα δεν το εκανε.. ηταν νεκρος..

"Πως εγινε; πως εγινε ρε Ζωη; γιατι ησουν εδω μαζι του;!" Ειπα απελπισμενα.

"η-ηθελε να σου κανει κακο.. και ηρθα να σε προστατεψω... γιατι σε αγαπαω" απαντησε σιγανα.

Καυτα δακρυα αρχισαν να τρεχουν στο προσωπο μου, δεν ξερω για ποιον απο ολους τους λογους.. το γεγονος οτι ακομα με αγαπαει... οτι χτυθηκε ή το σοκ για ολα οσα εγιναν;

Την ξανα κοιταξα προσπαθωντας να βρω τα ματια της αλλα εκλειναν σιγα σιγα.

"Οχι Ζωη οχι! Ξυπνα! Θα μεινεις εδω μαζι μου!" Προσπαθησα να πω οσο πιο δυνατα μπορουσα για να με ακουσει ενω της επιασα το προσωπο απαλα.

"Ειμαι κουρασμενη.. ασε.. με.. να κοιμηθω" απαντησε ψιθυριστα.

"Οχι οχι ξυπνα! Σε παρακαλω μην με αφησεις! Σε χρειαζομαι"

Της ξανα επιασα το προσωπο και την κουνησα ελαφρα ενω εσκιψα περισσοτερο ωστε το προσωπο μου να ειναι οσο πιο κοντα στο δικο της γινοταν.

"Αγαπη μου, μεινε μαζι μου.. Ζωη" συνεχισα και εκει που ημουν ετοιμη να βρισω το ασθενοφορο που κανει τοση ωρα ακουσα της σιρηνες.

Σε δευτερολεπτα εφτασαν και αφου κατεβασαν το κρεβατι την εβαλαν πανω και πηγαν να φυγουν.

"Θελω να ερθω και εγω μαζι" ειπα γρηγορα.

"Συγνωμη αλλα δεν γινεται.. η κατασταση της ειναι αρκετα κρισιμη και φεραμε εναν ακομη γιατρο, οποτε δεν υπαρχει θεση.. σας περιμενουμε στο νοσοκομειο" απαντησε και πηγε να φυγει αλλα τον επιασα απο το μπρατσο γρηγορα.

"Θα γινει καλα, ετσι;" ρωτησα ελπιδοφορα.

"Θα κανουμε οτι καλυτερο μπορουμε" απαντησε και μου χαμογελασε αμυδρα πριν μπει γρηγορα στο ασθενοφορο και φυγει.

Αμεσως μπηκα στο αυτοκινητο μου και τους ακολουθησα..

Η καρδια μου ηταν ετοιμη να σπασει στην ιδεα πως ισως να μην τα καταφερνε.. πως τα εκανα ετσι; γιατι την πληγωσα; γιατι τους αφησα να με κανουν οτι θελουν; να αποφασιζουν αυτοι για εμενα; ειμαι ενηλικη πια.. δεν εχουν κανεναν δικαιωμα..

Θυμαμαι ακομα τοτε που της ειπα πως δεν θελω να ειμαστε μαζι.. το προσωπο της.. σαν ακουσα την καρδια της να σπαει.. μαζι με την δικια μου..

Αλλα οχι.. δεν προκειται να την ξανα αφησω.. την αγαπαω και κανεις δεν μπορει να μου το απαγορευσει..

~~~

Καθομουν εξω απο την πορτα του χειρουργιου και χτυπαγα ανυπομονα το ποδι μου κατω.

Οι ωρες περναγαν και πηγε κοντα τεσσερις το πρωι.. τοτε θυμηθηκα πως επρεπε να καλεσω καποιον και αφου η οικογενεια της ειναι μακρια πηρα γρηγορα τηλεφωνο την Κατερινα ελπιζοντας να το σηκωσει.

"Ναι;" ακουσα μια αγουροξυπνημενη φωνη απο την αλλη γραμμη.

"Κατερινα! Η Ζωη! Η Ζωη πυροβοληθηκε ελα γρηγορα στο νοσοκομειο" προσπαθησα να πω πανω στον πανικο μου.

"Τι;! Ερχομαι!" Απαντησε πανικοβλητη και μου το εκλεισε.

Μετα απο δεκα λεπτα την ειδα να ερχετε προς το μερος μου με γρηγορο βημα.

Αμεσως σηκωθηκα και την αγκαλιασα σφυχτα.

"Το εκανε για εμενα! Και εγω την πληγωσα.." ειπα ενω ξανα αρχισαν δακρυα να τρεχουν στα μαγουλα μου.

Με αγκαλιασε και ψιθυρισε:

"Ολα καλα θα πανε..ηρεμισε.. το εκανε επειδη σε αγαπουσε"

Για καποια λεπτα καθησαμε και της εξηγησα αυτο που με εκανε να την χωρισω και ολο το σκηνικο στο σπιτι.

"Ποτε θα βγουν; ειναι πολυ ωρα εκει μεσα" ειπα στο τελος και σηκωθηκα να ρωτησω μια νοσοκομα που περναγε.

"Συγνωμη να ρωτησω.. μια κοπελα που εφεραν πυρολοβολισμενη ειναι καλα; κραταει πολλες ωρες το χειρουργιο και ανησυχω"

"Α ναι η κοπελα.. εχασε πολυ αιμα και δε-" αμεσως την εκοψα πιστευοντας πως δεν τα καταφερε ενω οι παλμοι μου ανεβηκαν.

"Θε-θελετε να πειτε π-πως δεν τα καταφερε;" τραυλισα

"Οχι κυρια μου ηθελα να πω πως αν και ηταν δυσκολη η κατασταση τα καταφερε.. σε λιγο ισως να μπορεσετε να την δειτε" απαντησε και χαμογελασε.

"Ευχαριστω πολυ" ειπα και την αγκαλιασα πανω στην χαρα μου.

~~~

"Παρε αυτο" ακουσα την φωνη την Κατερινας και γυρισα για να παρω τον εναν καφε.

"Ευχαριστω" απαντησα και ηπια μια γουλια.

"Μην στεναχωριεσαι.. ολα θα πανε καλα σου ξανα λεω.. ειδες τι ειπε η νοσοκομα" προσπαθησε να με παρηγορισει.

"Εκανα τοσο λαθος ρε Κατερινα.."

"Το ξερω αλλα θα της εξηγησεις και θα καταλαβει..σε αγαπαει"

~~~

"Μπορειτε να την δειτε" ειπε ο γιατρος αφου μας εξηγησε πως η κατασταση της ειναι σταθερη και ολα πηγαν καλα.

Μπηκαμε μεσα σιγα και την βρηκαμε να κοιμαται. Ο ωμος της μεχρι τον αγκωνα ηταν καλυμενος απο γαζες και το προσωπο της ειχε καποιες γρατζουνιες.. ισως την βαρεσε πριν την πυροβολισει..

"Κατερινα αν θελεις μπορεις να φυγεις θα κατσω εγω.. εισαι κουρασμενη και ηδη κοντευει να ξημερωσει.. θα σε παρω τηλεφωνο οταν ξυπνησει" γυρισα και της ειπα.

"Σιγουρα;"

"Ναι" απαντησα και χαμογελασα αμυδρα.

Αγκαλιαστηκαμε αλλη μια φορα και αφου εφυγε καθησα σε μια καρεκλα κοντα στο κρεβατι και επιασα το χερι της Ζωης.

"Σε αγαπαω.. συγνωμη για ολα.. ξυπνα σε παρακαλω" ειπα και της φιλησα απαλα το χερι που δεν ηταν χτυπημενο.

Καθομουν και περιμενα να ξυπνησει αλλα η κουραση ηταν τοσο μεγαλη που σιγα σιγα τα ματια μου εκλεισαν και το κεφαλι μου ακουμπησε το στρωμα του κρεβατιου αφου εσκιψα.

Μεσα στον υπνο μου ακουσα κατι.

"Πριγκιπισσα;"

Γρηγορα πεταχτηκα απο το κρεβατι και κοιταξα την Ζωη η οποια χαμογελουσε αμυδρα.

"Ζωη μου" ειπα και επιασα απαλα το προσωπο της.

"Πως εισαι;" συνεχισα

"Ποναω" παραπονεθηκε

"Ειναι λογικο.. πριν λιγο ειχες ενα χειρουργιο.." απαντησα και για αλλη μια φορα ενιωσα τα ματια μου να βουρκωνουν.

Εβαλα το χερι μου μπροστα για να το κρυψω αλλα το ειχε ηδη καταλαβει.

"Ει.. γιατι κλαις;" με ρωτησε σιγανα ενω μου χαιδεψε τα μαλλια.

Εκατσα διπλα της στο κρεβατι και οταν πηγε πιο περα ξαπλωσα και εβαλα το κεφαλι μου στο στηθος της αγκαλιαζοντας την.

Επειτα σηκωσα το κεφαλι μου για να κοιταξω μεσα στα ματια της ενω της ειπα:

"Μην με αφησεις ποτε.. ποτε.. το υποσχεσαι;"

Τοτε χαμογελασε και με αγκαλιασε με το ενα της χερι.

"Το υποσχομαι"

Σηκωθηκα αλλο λιγο ετσι ωστε τα χειλη μας να ακουμπησουν..

Τα χειλη που ειχα τοσο καιρο να νιωσω..

"Σε αγαπαω" ειπα πρωτη

"Και εγω σε αγαπαω" απαντησε αλλα ειχα αλλη μια απορια.

"Με συγχωρεις;" ρωτησα

"Σε εχω ηδη συγχωρεσει" απαντησε χαμογελωντας αμυδρα και μετα απο λιγο μας πηρε ο υπνος μαζι.

~~~

Οι μερες περναγαν και η Ζωη ηταν ακομα στο νοσοκομειο. Ειχαμε ειδοποιησει τους γονεις της και ειχαν πει πως θα ερχοντουσαν το συντομοτερο δυνατον. Παραλληλα εξηγησα στην Ζωη ολα οσα εγιναν με τους γονεις μου τα οποια με εφεραν στο σημειο να την παρατησω.. τοσο ξαφνικα.. αλλα τωρα πια δεν με ενδιεφερε..

Αφου σημερα ξανα ξυπνησα σε ενα κρεβατι αδειο ετοιμαστηκα να παω στο νοσοκομειο.

Οι ορμονες μου ομως δεν ηταν καλα και ηθελα απεγνωσμενα την Ζωη.. ηξερα ομως πως και αυτη ειχε πεσει λιγο ηθικα οποτε θα εκανε καλο και στις δυο μας.. μου ειχε λυψει πολυ!

Χωρις καν να χτυπησω την πορτα του δωματιου της μπηκα μεσα και με γρηγορες κινησεις εκλεισα τις κουρτινες στα παραθυρα ενω ακουγα την Ζωη να με ρωταει τι συμβαινει.

Επειτα εβγαλα την μπλουζα μου και ανεβηκα πανω της βαζοντας τα ποδια μου δεξια και αριστερα.

"Δεν αντεχω αλλο! Οχι μονο να σε βλεπω ετσι αλλα οι ορμονες μου εχουν χτυπησει κοκκινο!" Απαντησα και την φιλησα λεμαργα.

"Θα μας δουν" προσπαθησε να μου πει μεσα στο φιλι μας

"Δεν θα μας δει κανεις.. αστο πανω μου" ειπα και χαμογελασα στραβα.

Εβγαλα το παντελονι μου και συνεχισα φιλωντας την στον λαιμο.. τοτε ανοιξε η πορτα και μπηκε μεσα ολο της το σοι.

Γουρλωνοντας τα ματια μου επεσα απο την αλλη μερια και τραβηξα μαζι μου και την κουβερτα του κρεβατιου..

Χριστε μου τι αλλο θα συμβει;

~~~

Ουφφ τελειωσε και αυτο το παρτ.. πιστευω θα βαλω αλλα δυο και ισως τριτο.. ελπιζω να σας αρεσε αυτο! Δεν μπορεσα να σκοτωσω την Ζωη.. ηθελα να εχει καλο τελος ;) ευχαριστω πολυ που διαβαζετε την ιστορια και σχολιαζετε!

Τα λεμε στο επομενο

Φιλακιαα xxx