Μαζευτείτε έχω να σας πω για τον Μήτσο που με αγαπούσε μέχρι νοσοκομείου. (Τι να σας κάνω, έχει κάνει κοιλιά το κομμάτι με τα γκομενικά και θα σας βγάλω με προηγούμενες σαιζόν).

Ένα φεγγάρι δούλευα τόσες πολλές ώρες, που όταν δεν δούλευα ή οδηγούσα ή κοιμόμουν. Δουλειά-οδήγηση-νάνι. Τίποτε άλλο. Α, ναι. Και τσιγάρα. Και καφές. Στην δουλειά.

(Σε περίπτωση που έχεις ακόμα απορία αν καπνίζουν οι γιατροί, κάνε με εικόνα κλεισμένη σε ένα χώρο σαν τον χάμστερ να τρέχω, χωρίς να έχω ιδέα αν και πότε θα φάω και τι και πότε και αν θα κοιμηθώ και για πόσο και έλα και πες μου... "δεν είναι πρέπον να ανάψεις τσιγάρο"... οκ τώρα το 'χεις γιατί οι γιατροί καπνίζουν παντού, απλά όχι μπροστά στα μούτρα σου.)

Εκεί λοιπόν που είμαι ζαβλακωμένη από την κούραση έχω εντύπωση ότι βλέπω το ίδιο πιτσιρίκι σε λούπα. Την μία λεω

- Οκ, το σκασμένο, αδιάβαστο είναι πάλι και δεν θέλει να πάει σχολείο και κάνει καψώνι στην μάνα του για να μην πάει σχολείο παριστάνοντας τον άρρωστο.

Κάποια στιγμή άρχισα να αμφιβάλω για το εκπαιδευτικό μας σύστημα και την καταπίεση του γιατί κάθε μέρα ο μικρός ερχόταν και ταβλιαζόταν στο εξεταστικό κρεββάτι.

Στην αρχή σκέφτομαι... οκ, έχεις χαζέψει από τη δουλειά και πλέον όλα τα κοντοπίθαρα σου φαίνονται ίδια, με λίγο ύπνο θα στανιάρεις.

Τίποτα. Κάθε μέρα το ίδιο πιτσιρίκι, μου έβαζε διαγώνισμα όλη την παιδιατρική του Μυνχάουζεν. Την μία έβηχε, την άλλη το πονούσε η κοιλιά, την άλλη το είχε δαγκώσει κάτι, την επομένη είχε σπάσει τα μούτρα του με το ποδήλατο, την άλλη είχε μύξες, την άλλη είχε τσιρλιπιπι, την άλλη είχε τρίψει το θερμόμετρο... δεν παιζότανε με τίποτα ο μπόμπιρας...

Και σταθερός στο ραντεβού του... Κάθε απόγευμα στις 7 λες και είχε φροντιστήριο. Το μόνο που δεν με φοβότανε και με κοιτούσε με το απλανές βλέμμα του μπαγιάτικου ροφού και γδυνότανε με χαρά, ανέβαινε με χαρά στο κρεββάτι και δεν έλεγε να κατέβει ενώ η μάνα του από δίπλα, είχε παραδώσει τα όπλα και ελπίδα με το ζουλάπι που την έσερνε από τη μύτη.

Κάποια στιγμή έγινε το απίστευτο και έλειπα ένα σαββατοκύριακο και πάω με μπρίο να κάνω τον γραφιά στο διπλανό χωριό και να αντιγράψω τις καθιερωμένες συνταγές για τα παππούδια. Έξω από το παραθύρο παραφύλαγαν τα μαμούνια, κάτι πιτσιρίκες που σπαγαμε πλάκα, όποτε έκανα διάλειμμα για τσιγάρο.

- Τέλειωσες γιατρέσα;

- Τέλειωσα! Ελάτε μέσα!

- Μάντεψε τι έκπληξη σε περιμένει σήμερα!

- Δεν ξεκινάς σωστά την κουβέντα σήμερα!

και υποψιάζομαι ότι κάποιος αποφασισμένος παππούς, μου την έχει στήσει ακόμα μία φορά στην γωνία με το Ε9 του ανιψιού για να μου προξενέψει ακόμα ένα γεροντοπαλίκαρο της περιοχής.

- Τον Μήτσο μωρή σακαφιόρα δεν τον λυπάσαι που στέκει έξω από το παραθύρο και περιμένει να αδειάσει το ιατρείο γιατί σου έχει γράψει ερωτική εξομολόγηση και σήμερα είναι αποφασισμένος να στην διαβάσει;

- Ποιος είναι ο Μήτσος;

- Έλα που δεν ξέρεις τον Μήτσο! Το 'χεις πάρει το παιδί στο λαιμό σου κάρχια και αφού του τέλειωσαν όλες οι αρρώστιες που ήξερε, άρχισε να πέφτει με το ποδήλατο και να τσακίζεται για έρχεται να σε βλέπει στην εφημερία. Και είστε και άχρηστοι εκεί πέρα, δεν ξέρει πότε εφημερεύεις και τσακίζεται όποτε να 'ναι και πέφτει και σε άλλους και πάει τζάμπα η σαβούρδα! Την πεθερά σου δεν την λυπάσαι κάρχια;

και τότε καταλαβαίνω γιατί ο μπόμπιρας τσακίζεται τόσο καιρό και ότι δεν έχω χαζέψει από την δουλειά και δεν είναι παραίσθηση ότι βλέπω το ίδιο πιτσιρίκι σε λούπα ξανά και ξανά αλλά ο μικρός όχι απλά έχει πάθει ντρουβρουτζά αλλά ως άντρας τίμιος και σωστός, έχει αποφασίσει να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι μου...

Κάνω να κοιτάξω από το παράθυρο και ο Μήτσος είναι στην πλατεία με μια κόλλα τετράδιο στο χέρι, που την διαβάζει ξανά και ξανά λες και θα βγει να πει την Γκόλφω στις 25 Μαρτίου, όσο κοιτάζει κλεφτά αν έχουν φύγει οι φίλες για να με ξεμοναχιάσει

- Δεν πιστεύω να κάνετε κανα αστείο και να ξεκουνηθείτε να φύγετε και να με αφήσετε με τον μπόμπιρα εδώ πέρα, να μου απαγγείλει την ερωτική εξομολόγηση, λέω έντρομη.

- Δεν θα σε δαγκώσει κιόλας! Άσε το παιδί να εκφραστεί μπας και το πάρει απόφαση και σταματήσει να τσακίζεται με το ποδήλατο. Λυπήσου τον!

- Όχι. θα βγείτε και θα του πείτε να βρει καμία συμμαθήτρια γιατί του πέφτω μεγάλη

- Δεν τον νοιάζει καθόλου. Αυτός έτσι σιτεμένη σε ερωτεύτηκε. Μην κολλάς σε λεφτομέρειες και εσύ! (Μεγάλα τρολάκια και οι φίλες είχαν πάρει αναψυκτικά και πατατάκια και περίμεναν να δουν τι θα γίνει με τον Μήτσο)

Και εγώ η γαϊδούρα βλέπω τον Μήτσο και τον έχει λυπηθεί η ψυχή μου γιατί ο κακομοίρης αφού του είχαν τελειώσει οι φανταστικές αρρώστιες, όντως έπεφτε και τσακιζόταν και δεν το λες και καλή αρχή αυτό για καψούρα... και από την άλλη είχα κατουρηθεί στο γέλιο βλέποντας τον με την κόλα από το τετράδιο του, να κάνει πρόβα, το μανιφέστο του έρωτά του προς το πρόσωπό μου... γιατί αν πάθαινε ένα πιτσιρίκι έρωτα... με ποια θα πάθαινε; φυσικά μαζί μου που κυκλοφορούσα μονίμως σαν ασβός με μπλε πιτζαμάκια.

Επειδή όμως είχα και αλλού να πάω, λέω...

- Συνοδεία θα με πάτε στο αυτοκίνητο και θα του ρίξετε εσείς την χυλόπιτα. Μικρός είναι, θα με ξεπεράσει.

Και με ξεπέρασε. Δεν ξανατσακίστηκε ποτέ αυτό το παιδί. Δεν ξαναρρώστησε ποτέ. Θεραπευτική χυλόπιτα. Μονομιάς έγιανε ο Μήτσος.

Και κάπως έτσι δεν έχω τίποτα να πω σαν μαζευόμαστε και οι Σούλες λένε

- Αααααχ ο Μήηηηηηηηηηηηητσος... τι άντρας και αυτός! Τι θεληματικό πηγούνι, τι μόρφωση, τι ταξίδια που κάναμε τότε στα εξωτερικά...

τι να πω εγώ;

Ξέρετε εγώ εκείνη την σαιζόν, κυκλοφορούσα σαν ασβός με τις πυτζάμες και ο δικός μου ο Μήτσος μόλις έμπαινε στην εφηβεία αλλά με κυνηγούσε να με ξεμοναχιάσει να μου διαβάσει την ερωτική του εξομολόγηση και εγώ δεν ήξερα πού να του κρυφτώ για να μην μου την διαβάσει;

Και από κάτι τέτοια εσείς μάθατε να τα παίρνετε όλα στα πολύ σοβαρά και εγώ στην πλάκα :P