''Μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα αλλά όχι στις αναμνήσεις μας''

                                                                                                                                          Stanislaw Jerzy Lec

Μεγάλη Βρετανία, Ιούνιος, 1944

Κάθε φορά που όλοι πείθονταν πως μία μάχη ήταν και η πιο σημαντική του πολέμου, κάτι άλλο ξεπηδούσε στον ορίζοντα, κάποιο νέο σχέδιο ίσως. Στα αφτιά του Τόμας ηχούσε ως Eπιχείρηση Overload. Εκείνος που είχε αναλάβει το εγχείρημα όλο, ήταν ο Αμερικανός Aρχιστράτηγος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Για ώρες συζητούσαν περί της καταλληλότητας των καιρικών συνθηκών, ενώ ο Τόμας μαζί με τον Χάρυ έπαιζαν χαρτιά για να ξεχαστούν.

«Έχεις άγχος;» τον ρώτησε ο Χάρυ.

«Εξακολουθείς να έχεις υψοφοβία;» έθεσε πίσω την ερώτηση εκείνος.

«Όχι, την έχω ξεπεράσει. Γι' αυτό ήρθα εδώ, για να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου» πρόφερε ο φίλος του με περισσή γενναιότητα.

«Και να φας και γερμανάκια!» ακούστηκε μία άλλη φωνή στο βάθος.

Ο Τόμας δεν μιλούσε καθόλου. Είχαν ακούσει άπειρες ιστορίες για το μέτωπο, μα εκείνου το μυαλό γυρνούσε στο επεισόδιο στο Στάλινγκραντ. Κάτι του έλεγε στο βάθος της σκέψης του, πως ο Ρώσος που διασώθηκε από τον Γερμανό, ήταν ο φίλος του. Ο Αλεξέι ήταν αξιαγάπητος και κανένας δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στον χαρακτήρα του, ούτε καν οι σκληροτράχηλοι ναζί. Με βεβαιότητα, είχαν με κάποιον τρόπο γνωριστεί οι δυο τους και αυτή η γνωριμία είχε καταλήξει σε μία αξιοθαύμαστη φιλία. Στα μάτια του, μονάχα αυτή η λέξη θα μπορούσε να χαρακτηρίσει μία σπανιότατη πράξη ανιδιοτελούς αγάπης ανάμεσα σε εχθρούς.

Σε αντίθεση με τους άνδρες του Πεζικού, οι Αερομεταφερόμενες μονάδες, η δική του και η 82η , οδηγήθηκαν απευθείας στο αεροδρόμιο από όπου θα αναχωρούσαν.

«Τι είναι εδώ; Ε όχι και έτσι!» γκρίνιαξε ο Τόμας σαν είδε το ράντζο κάτω από το υπόστεγο των αεροσκαφών που θα τον φιλοξενούσε.

«Έχεις θέματα Ουάιτ;» τον ρώτησε ο Υπολοχαγός Γουίντερς «Ξεκίνα να λύνεις και να λαδώνεις το όπλο σου ξανά και ξανά, ακόνισε καμία ξιφολόγχη»

«Και με κλειστά τα μάτια το κάνω, κύριε Υπολοχαγέ» απάντησε ο Τόμας.

«Θα προτιμούσα με κλειστό στόμα στην περίπτωσή σου» πήρε μία ανάσα «Απορώ κάποτε πώς σε δέχτηκα. Μου έχεις βγάλει την ψυχή, μα πίστεψες σε μένα, σε σημείο που κόντεψαν να σε στείλουν στο εκτελεστικό απόσπασμα! Έχε χάρη που είσαι καλός, πολύ καλός και που πράγματι θα μπορούσες να λύσεις το όπλο με κλειστά μάτια»

«Η αλήθεια είναι πως έλαβα επιπλέον εκπαίδευση, σερνάμενος στα σπλάχνα γουρουνιών για να σκληραγωγηθώ. Δεν πτοήθηκα για να πω την αλήθεια, μου έχουν συμβεί στο παρελθόν διάφορα ατυχήματα, τα οποία άγγιζαν τα όρια της συμφοράς και αποφοράς» έκανε μία παύση δείχνοντάς του ένα μαχαίρι καταδρομέων που είχε αγοράσει από το Λονδίνο «Όλο και κάποιο λαρύγγι γερμανικό θα κόψουμε εκ του συστάδην» σχεδόν μονολόγησε.

Προκειμένου να τους βοηθήσουν ψυχολογικά να αντιμετωπίσουν την αναμονή, οι αξιωματικοί τους παρέδωσαν γραμμόφωνα. Ένα από τα τραγούδια που άρεσαν στον Τόμας, καθώς πίστευε πως σε ορισμένες περιπτώσεις, ειδικά στα μονοπάτια της ψυχής, πορεύεσαι μονάχος, ήταν το I will walk alone. Ο Χάρυ ορισμένες φορές άκουγε μία αποτυχημένη Αμερικανίδα ηθοποιό, η οποία είχε μεταναστεύσει στο Βερολίνο και έκτοτε έκανε προπαγάνδα ενάντια στους Συμμάχους.

Ο Τομ κοιμόταν αγκαλιά σχεδόν με το γραμμόφωνο στο άβολο ράντζο του, όταν ο φίλος του τον σκούντησε.

«Τομ σήκω» ξεκίνησε για να τον δει να τινάζεται.

«Τι έγινε; Φεύγουμε; Έφυγε μήπως το αεροπλάνο δίχως εμάς;» μουρμούριζε μέσα στον ύπνο του.

«Εδώ που τα λέμε, δίχως εσένα μπορεί όντως να έφευγε. Όχι, πάμε στα κιόσκια του Ερυθρού Σταυρού»

«Γιατί χτύπησες;» τον κοίταξε στραβά ο Τομ.

«Ε, όχι αλλά είναι ένα θηλυκό εκεί και...»

«Θηλυκά υπάρχουν παντού, ακόμη και στο ζωικό βασίλειο. Αρκέσου σε αυτά και άσε τις γυναίκες. Αυτό μας μάρανε τώρα» μούγκρισε ο Τόμας σκεπάζοντας το πρόσωπό του με το μαξιλάρι.

«Ναι αλλά οι Αμερικανιδούλες εκεί, σου χαρίζουν και τσιγάρα. Επίσης, το φαγητό είναι πολυτελείας. Έχει μπριζόλες και πατάτες»

«Μας παχαίνουν για το σφαγείο, μην τσιμπάς» τον πείραξε ο Τομ ο οποίος ήταν υπερβολικά αδύνατος και ας έτρωγε κανονικές μερίδες φαγητού.

Εκείνος είχε λατρέψει το κλασσικό, εγγλέζικο φαγητό του ψαριού με τις πατάτες. Είχε επίσης λατρέψει τους ντόπιους με τους οποίους είχε αναπτύξει και ισχυρές φιλίες. Ακόμη θυμόταν τη στιγμή που επιβιβαζόταν στο φορτηγό, για την μεταφορά του στο αεροδρόμιο. Ο κόσμος είχε συγκινηθεί και τον χαιρετούσε με θέρμη. Ήταν άσχημος ο αποχαιρετισμός αυτός. Ο κόσμος στον πλανήτη υπέφερε, αναγκαζόταν να αποχαιρετήσει φίλους, οικογένεια, συντρόφους, μόνο για τον εγωισμό των ηγετών. Εκείνοι κανέναν δεν αποχαιρέτησαν, κανέναν δεν φίλησαν μία στερνή φορά για να μην τον δουν ποτέ ξανά.

Πλησιάζοντας την στιγμή τη κρίσιμη, ο Τομ και ο Χάρυ ξεκίνησαν να ελέγχουν τα κύρια και τα εφεδρικά τους αλεξίπτωτα για να βεβαιωθούν πως όλα λειτουργούσαν στην εντέλεια. Ο Χάρυ έγραψε και ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα στους δικούς του, σε περίπτωση που τελικά πέθαινε. Ο Τομ από την άλλη δεν ήταν καλός στο γραπτό λόγο. Δεν είχε ιδέα τι θα έπρεπε να γράψει στον Μαξ, τον αδερφό του, ή στους γονείς του. Ίσως πως τους αγαπούσε πολύ και αυτό θα ήταν αρκετό. Όλα τα ατομικά τους έγγραφα θα βρίσκονταν υπό κράτηση μέχρι τη στιγμή της επιστροφής τους. Στην τσέπη του είχε δύο φωτογραφίες. Μία με την οικογένειά του και μία με εκείνη του Άλεξ. Τις έκρυψε ξανά και τις δύο μελαγχολικά. Στρατιωτικοί Ιερείς τελούσαν λειτουργία και οι Καθολικοί εξομολογούνταν.

Ο Συνταγματάρχης Τζόνσον, που φημιζόταν από την τάση του να πηδά από οποιοδήποτε ιπτάμενο αντικείμενο, μπήκε μέσα στο υπόστεγο με το τζιπ του και ετοιμάστηκε να πηδήξει στην εξέδρα των γυμναστικών ασκήσεων, όταν ο Τόμας για να γελάσει και ενώ ήταν σκυμμένος αθώα μπροστά του, άξαφνα σηκώθηκε με αποτέλεσμα να τον ξαφνιάσει και να σωριαστεί με το πρόσωπο. Ένα κοκκίνισμα οργής διέτρεξε τις παλλόμενες φλέβες του καθώς τον στραβοκοιτούσε. Αποδείξεις κατηγορίας ωστόσο δεν είχε.

«Είπα μήπως και γλιτώσουμε τον πολεμικό του λόγο» ψιθύρισε στον Χάρυ.

«Είσαι ανελέητος» του απάντησε ο φίλος του προσπαθώντας να συγκρατήσει τα γέλια του.

«Κοιτάξτε δεξιά και αριστερά σας!» τους φώναξε ο Συνταγματάρχης σαν σκυλί λυσσασμένο «Ύστερα από την πρώτη εβδομάδα σας στη Νορμανδία, μόνο ένας από εσάς θα έχει επιζήσει»

«Μπορεί επομένως να κοιτάξω και να μην σας δω» ακούστηκε η φωνή του Τομ και άπαντες γύρισαν με τον Τζόνσον να ετοιμάζεται να εκραγεί.

Το τελετουργικό της παραμονής της μάχης, περιλάμβανε επίσης και το ξύρισμα των κεφαλιών, προκειμένου το τραύμα να εντοπίζεται πιο άμεσα και να περιποιείται πιο εύκολα. Αρκετοί επέλεγαν να αφήσουν μία λωρίδα μαλλιού στη μέση, σε στυλ Μοϊκανών, ενισχύοντας την γερμανική προπαγάνδα πως δήθεν είχαν το προφίλ του εγκληματία και προέρχονταν από τις πιο σκληρές αμερικάνικες φυλακές. Τον Τόμας τον έσυραν με το ζόρι και τινάχτηκε απότομα, με αποτέλεσμα να του καταφέρουν ένα τυχαίο ξύρισμα, χαράζοντας ένα μονοπάτι στα δεξιά.

«Ξύρισέ τα όλα!» του φώναξε ο Χάρυ «Είναι...αστείο αυτό»

«Θα φορέσω το κράνος και δεν θα φαίνεται. Εγώ τα μαλλιά μου τα θέλω! Το κεφάλι μου δεν θα ανοίξει ποτέ σε αντίθεση με τα γερμανικά» ειρωνεύτηκε.

Η στολή του έφερε το έμβλημα της μεραρχίας του στον αριστερό ώμο και στον δεξί την αμερικάνικη σημαία. Οι αλεξιπτωτιστές φορτώνονταν με επιπλέον πυρομαχικά, γέμιζαν τα παγούρια τους ως τα χείλη με νερό και φόρτωναν τα σακίδιά τους με εφεδρικές κάλτσες και εσώρουχα. Τα καμουφλαρισμένα με δίχτυ παραλλαγής κράνη είχαν ένα κουτί πρώτων βοηθειών προσαρμοσμένο στο πίσω μέρος τους, με δυο σύριγγες μορφίνης, επιδέσμους και οκτώ ταμπλέτες σουλφαμίδης. Οι τσέπες ήταν και εκείνες παραγεμισμένες και ο Τομ πάλευε να τα ψηλαφίσει όλα, προκειμένου να βεβαιωθεί πως ήταν στη θέση τους, υπολογίζοντας με τη σειρά όσα είχε επάνω του. Οι μεταλλικές ταυτότητες είχαν δεθεί μεταξύ τους για να μην κάνουν θόρυβο. Μέχρι και γαλλικό λεξικό τους είχαν δώσει. Προορισμός τους η χερσόνησος Contentin.

Η φόρτωση των αεροσκαφών διήρκεσε τουλάχιστον σαράντα πέντε λεπτά. Ο Χάρυ είχε ξεκινήσει να ιδρώνει, ενώ στριφογυρνούσε νευρικά στη θέση του. Από τον φόβο του ήθελε απεγνωσμένα να ουρήσει. Ο Τομ τον άκουσε να ρωτά τον λοχία αν είχε διαταγή να πυροβολεί όποιον άνδρα αρνούνταν να πηδήξει.

«Ναι, αυτήν την διαταγή έχω» ήρθε η απάντηση.

«Δεν θα τα καταφέρω» ψιθύρισε ο νεαρός και τον Τομ τον κοίταξε δυναμικά.

«Θα είμαι στο πλάι σου και δεν θα επιτρέψω να πάθεις το παραμικρό. Εντάξει; Μπορείς να το κάνεις!» προσπάθησε να τον εμψυχώσει. Με τους κινητήρες να μουγκρίζουν, τα κατάφορτα αεροσκάφη ετοιμάστηκαν. Πάλι καλά καθώς ο Στάλιν είχε αρχίσει να απελπίζεται από την βραδύτητα των Συμμάχων. Την παραμονή του μεγάλου εγχειρήματος και της ερώτησης του Στάλιν για το σήμαινε το D στην D-Day, ο Τσώρτσιλ τον ενημέρωνε πως όλα ήταν έτοιμα να ξεκινήσουν.

Ενώ η Βέρμαχτ καρτερούσε την εισβολή, ο Χίτλερ βρισκόταν στο αγαπημένο του Μπέργκχοφ, την αλπική του κατοικία. Στις 3 Ιουνίου και ενώ τα πλοία των συμμάχων φορτώνονταν, στο ιδεώδες αλπικό περιβάλλον τελέστηκε ένας γάμος. Η νεότερη αδερφή της Εύας Μπράουν, η Γκρετλ, παντρεύτηκε τον Υποστράτηγο των Ες-Ες Χέρμαν Φέγκελαιν. Οι προσκεκλημένοι ήταν ντυμένοι με τα επίσημα ρούχα τους ή με τις καλύτερες στολές τους. Ο Χίτλερ ο οποίος υιοθέτησε τον ρόλο του πατέρα της νύφης, δεν έφερε καμία αντίρρηση στην κατανάλωση άφθονης σαμπάνιας, επιτρέποντας στους καλεσμένους να χορέψουν υπό τους ήχους μία μπάντας των Ες-Ες. Μάλιστα, αποχώρησε από τη δεξίωση νωρίς, για να τους επιτρέψει να διασκεδάσουν ως αργά το βράδυ. Ο κόσμος του παράλληλα σκοτωνόταν και αγωνιούσε υπό τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς, οι στρατιώτες του, άνθρωποι που πίστευαν στο πρόσωπό του, κομματιάζονταν ζωντανοί και διαλύονταν σε έναν πόλεμο δίχως λογική. Όλα αυτά ο Όττο τα είχε καταλάβει από την αρχή. Πως οι κάθε λογής τύραννοι, από όποια πολιτική παράταξη και αν προέρχονταν, πάντοτε θα έπιναν σαμπάνια υπό το μακρινό και αθέατο για εκείνους έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Κανείς τους δεν πολέμησε ποτέ στην πρώτη γραμμή για τις ιδέες του. Όλοι τις υπερασπίστηκαν υπό τον ήχο μίας σκιώδους μπάντας και της αφρώδους σαμπάνιας. Ο εαυτός τους παρέμενε ανέγγιχτος, αμέτοχος θεατής, δίχως την παραμικρή ενσυναίσθηση μπρος στην εμμονή τους για εξουσία, μπρος στην άπληστη μισανθρωπία τους.

Το αεροπλάνο που μετέφερε και τον Τόμας, δέχτηκε ξαφνικά πυρά. Το πλήρωμα πανικοβλήθηκε και εκείνοι όφειλαν να πέσουν, τώρα που ακόμη ήταν νωρίς. Έχοντας τον Χάρυ μπροστά του, ο νεαρός πάλεψε να τον πείσει να πηδήξει.

«Όχι...δεν μπορώ...» έψαλλε και ο Τομ τη στιγμή που ετοιμαζόταν να τον αρπάξει, ένιωσε ένα γερό τράνταγμα. Βρισκόταν στον αέρα και τα πάντα συνέβησαν απελπιστικά γρήγορα. Το αεροσκάφος πετούσε με μεγάλη ταχύτητα και σχετικά χαμηλά, με αποτέλεσμα πολλοί να υποστούν σοκ, καθώς το αλεξίπτωτο ίσα που πρόλαβε να ανοίξει για να τους προφυλάξει από την σκληρότερη πτώση. Ο Τομας πανικοβλήθηκε στη θέα ενός αεροσκάφους που ανατιναζόταν κάτω από τα πόδια του. Ήταν λες και η Κόλαση άνοιγε την αγκαλιά της για να τον υποδεχτεί. Η ένταση ήταν μεγάλη, εκείνος τινάχτηκε στο πλάι πέφτοντας επάνω σε κλαδιά, χάνοντας μέρος του εξοπλισμού καθώς και τις αισθήσεις του.

Δέκα λεπτά αργότερα, ένας φρικτός πονοκέφαλος διαπέρασε το κρανίο του. Η μάχη για την επιβίωση τον συγκράτησε ώστε να μην ουρλιάξει. Φόβος τον κατέκλισε όταν συνειδητοποίησε πως βρισκόταν ολομόναχος, σε μία ξένη χώρα, σε μία εμπόλεμη ζώνη γιγάντων. Οι αλεξιπτωτιστές είχαν σκορπιστεί παντού. Η πτώση ήταν τρομακτική για τους περισσότερους που αναζητούσαν τους συντρόφους τους. Η μυρωδιά του νωπού χώματος και οι ήχοι της φύσης, μερικώς τον καθησύχασαν. Με κόπο σηκώθηκε. Τα χέρια και το πρόσωπό του ήταν γεμάτα αμυχές. Το σακίδιο του ποδιού του το είχε χάσει, ενώ φλέρταρε με την ιδέα να χρησιμοποιήσει και τις δύο ενέσεις μορφίνης ταυτόχρονα. Έχοντας ορθοποδήσει, ξεκίνησε να βαδίζει στο πυκνό δάσος με απόλυτη προσοχή. Κουτσαίνοντας, κατόρθωσε να εντοπίσει το σακίδιο με μερικά τρόφιμα που κουβαλούσε. Είχε αρπάξει από εκείνη το κιόσκι του Ερυθρού Σταυρού κεικ, τα οποία είχε τυλίξει καλά. Τη στιγμή ωστόσο που περιχαρής τα έφτανε, ένιωσε μία ακόμη σιλουέτα να κάνει το ίδιο. Έχοντας ξεχάσει να χρησιμοποιήσει το συνθηματικό αναγνώρισης, συνέχισε να βαδίζει με σιγουριά. Τα χέρια και των δύο τύλιξαν το κομμάτι του φαγητού.

«Μην κάνεις έτσι αδερφάκι, θα το μοιραστούμε. Χαίρομαι που είσαι καλά και ακμαίος» πρόφερε με άνεση όταν συγκρούστηκε με δύο οργισμένα, σκούρα μάτια σαν την φουρτουνιασμένη θάλασσα.