Πετάχτηκε αλαφιασμενη και κοίταξε πλάι της. Ο ιδρώτας ετσουξε στα μάτια της. Στα χέρια κρατούσε ακόμα το βιβλίο ενώ ο Άζραελ είχε αποκοιμηθεί πλάι της.
Τι περίεργο όνειρο... σκέφτηκε και αφήνοντας το βιβλίο στο πλάι , κατέβασε απαλά τα πόδια της από το κρεβάτι. Είδε καπνό... Σύννεφα. Ένα βράχο, ένα φίδι, φτερά... Παντού ξεσκισμενα φτερά και κρύο. Μπορούσε ακόμα να νιώσει στο δέρμα της εκείνη την υγρασία . Σαν να βρισκόταν κάπου υγρά και το νερό δεν έλεγε να φύγει από πάνω της. Πλησίασε σιγά σιγά προς τη ντουλάπα , έβγαλε τη μπλούζα της και χωρίς να κάνει ιδιαίτερο θόρυβο έβαλε μια καθαρή. Με βήματα αργά, κοντοσταθηκε μπροστά από το παράθυρο ρίχνοντας παράλληλα κλέφτες ματιές στον Άζραελ που ακόμα κοιμόταν. Έξω δεν είχε ξημερώσει ακόμα μα ακόμα κι όταν θα ξημέρωνε θα ήταν σίγουρα μια βροχερή μέρα. Ο ουρανός είχε κρύψει τα αστέρια και παντού υπήρχαν σύννεφα.

Χαμήλωσε το βλέμμα στα χέρια της και τα κοίταξε. Τι να ήταν άραγε; Ο Άζραελ είχε αναρωτηθεί πολλές φορές ενώ και η ίδια ένιωθε διαφορετικά... Η κάρτα; Ήταν τελικά εκείνη που είχε τη δύναμη να τον καταστρέψει; Εκείνη που φτιάχτηκε από εκείνον; Δεν ήξερε... Το βιβλίο είχε αρκετές περιγραφές και λεπτομέρειες μα κάτι μέσα σε όλα αυτά τις φαινόταν ακραίο. Υπερβολικό. Ήταν αρκετά μπερδεμένες οι ιστορίες και δεν έβρισκε τη βαθιά ουσία.
Δε μπορούσε να καταλάβει γιατί έπρεπε όλοι να είχαν ένα τρωτό σημείο και εκείνη να ήταν το δικό του... Κι αν όντως ήταν, ποιος ήταν ο κύριος σκοπός αυτού; Η καταστροφή του; Γιατί; Εκείνος που τον έφτιαξε τον δημιούργησε για ένα συγκεκριμένο λόγο σωστά; Ποιο το νόημα να τον απειλήσει φτιάχνοντας κάτι που θα έφερνε τη καταστροφή του;

Πολλά από όσα έμαθε και άκουσε τις τελευταίες μέρες κουραζαν ασταμάτητα το μυαλό της και το πρόβλημα ήταν πως δεν έπαιρνε απάντηση.

Ο Άζραελ ήταν δαίμονας. Ήταν άγγελος. Ήταν πολλά μαζί. Ήταν η ζωή και ο θάνατος... Θάνατος... Θάνατος...
Η Ιζαμπέλ επανέλαβε στις σκέψεις της τη λέξη θάνατος αρκετές φορές ώσπου ένιωσε το κεφάλι της να γίνεται βαρύ. Τα χέρια της απλώθηκαν δεξιά και αριστερά πάνω στο τοίχο και το βλέμμα της κόλλησε έξω από το παράθυρο. Ένιωσε τη θερμοκρασία του κορμιού της να αλλάζει ριζικά. Εκεί που κρύωνε,  τώρα ένιωθε να σκάει από τη ζέστη.
Ξάφνου η ανάσα της έγινε πιο γοργή και τα μάτια της βάφτηκαν στο απόλυτο λευκό.... Μια δίνη ίσως και αποκύημα της φαντασίας της δημιουργήθηκε στο κενό κι εκείνη ένιωσε το σωμα της να διασπάται. Έβλεπε μικρά και μεγάλα κομμάτια της να πέφτουν και τη σάρκα αυτών να καταλήγει στη δίνη. Με όση δύναμη είχε προσπάθησε να γυρίσει προς τον Άζραελ αλλά εκείνος ήταν ακόμα στην ίδια στάση. Η λέξη βοήθεια δε κατάφερε να βγει ποτέ από τα χείλη της...

*********

"Νομίζω πως έχει έρθει η ώρα να επέμβουμε! Δε νομίζεις πως έγιναν ήδη αρκετά;" είπε διστακτικά και με όσο πιο χαμηλή φωνή γινόταν κοιτάζοντας τον κατάματα.

"Όχι ακόμα..."

"Τι εννοείς όχι ακόμα; Έχεις τρελαθεί; Αν μια στο εκατομμύριο σπάσει η σφραγίδα προστασίας έχεις ιδέα τι θα έρθει;"

"Το χάος..." ψέλλισε έχοντα ένα ελαφρύ χαμόγελο στα  χείλη.

"Χαμογελάς; Όταν έβαλες τη Νούριελ στη φυλακή αυτό είχες στο μυαλό σου; Να δημιουργήσουμε ένα κόσμο από μαριονέτες που θα κάνουν ότι ακριβώς εμείς τους βάλουμε στο μυαλό για να φέρουμε στο τέλος το χάος; Αυτή τη διασκέδαση βρήκες αυτή τη φορά για να μη βαριέσαι; Την απόλυτη καταστροφή;!"

"Πάψε!" Εκρωξε δυνατά και σαν σηκώθηκε και τιναξε να αγγελικά φτερά του, σείστηκε ολόκληρο το έδαφος.

"Με συγχωρείς..." κατέβασε το κεφάλι τρομαγμένος και ύστερα σώπασε.

"Όλα είναι μέρος μιας αλυσίδας...Περίμενα αιώνες για να έρθει αυτή η στιγμή. Ο Ντάνιελ, η Λόρι, ο Νίκολας, όλοι ... Ακόμα και εσύ είσαι μέρος της αλυσίδας. Όπως ακριβώς το είπες... Σαν καλοφτιαγμένες μαριονέτες που εξυπηρετούν ένα συγκεκριμένο σκοπό..."

Ο άντρας παρέμεινε σιωπηλός...

"Ο Άζραελ απέκτησε μια δύναμη. Ένα χάρισμα που με τους αιώνες έγινε τρομακτικά ισχυρό. Δε μπορώ να αφήσω αυτή τη δύναμη να εξαπλωθεί παραπάνω... Το μόνο λάθος που ίσως έκανα, ήταν πως δεν υπολόγισα ένα πράγμα... Την φυσική εξέλιξη όλων των πραγμάτων... Οι άνθρωποι είναι σαν τα μυρμήγκια. Γεννιούνται, δουλεύουν, πεθαίνουν... Εμείς όμως και όλοι όσοι είναι σαν εμάς, δεν πεθαίνουμε τόσο εύκολα. Γι αυτό φτιαχτηκαμε... Για να αντέχουμε. Δε πίστευα πως θα χρειαστούν τόσα χρόνια για να βρω το τέλειο σώμα για εκείνη. Κανένα όμως άντεξε την αύρα της. Θυμάσαι όταν τη βάλαμε σε εκείνη τη γυναίκα από τη Γαλλία; Το σώμα της καταστράφηκε πριν ακόμα τον γνωρίσει. Οι άνθρωποι έχουν ένα κέλυφος . Άλλες φορές είναι ισχυρό άλλες όχι. Η Ιζαμπέλ αποδείχθηκε πως είναι η πιο άξια."

"Με όλο το θαρρος..." ξεκίνησε να λέει ο άντρας "Αν πάλι κάτι πάει στραβά; Θα ακολουθήσουμε το ίδιο σχέδιο; Θα περιμένουμε πάλι στους αιώνες και θα σβήσουμε τις μνήμες ;"

"Ίσως..."

"Μα αν ήταν θέλημα Θεού, δε θα ήταν νεκρός αιώνες τώρα;"

"Εκείνος αγαπάει όλα του τα δημιουργήματα... Ακόμα και τον ίδιο το θάνατο..."

"Μα γιατί δεν τον καταστρέφεις εσύ ο ίδιος; Γιατί πρέπει να δημιουργούμε όλο αυτό γύρω τους; Έχεις τη δύναμη. Είσαι ο πιο υψηλός στην ιεραρχία. Είσαι σχεδόν παντοδύναμος!"

"Νομίζω ξέρεις την απάντηση σε αυτό αλλά εθελοτυφλεις..."

"Συγχωρα με άλλα πραγματικά δε ξέρω...εκτός και αν..." έμεινε για λίγο σκεπτικός. Τα μάτια του μικρυναν στις σκέψεις και ύστερα άνοιξαν διάπλατα "Δε μπορεί..." ψέλλισε τρομοκρατημένος "Μα... Δεν είναι δυνατόν... Δεν... Γιατί;" ήταν τόσο μπερδεμένος... Τόσο πολύ που κόντευε να χάσει όση λογική του απέμεινε ενώνοντας το παζλ.
"Έχεις συμβόλαιο μαζί του σωστά;!" Εκρωξε ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα. "Δε το πιστεύω!!! Πώς είναι δυνατόν!! Γι αυτό και δε μπορείς να τον εξοντώσεις! Γι αυτό και προσπαθείς να τον κάνεις να αυτοκαταστραφεί!! Θέλεις να σπάσουν τα δεσμά που σε κρατάνε και να ελευθερωθεις!!" Ο άντρας δεν πίστευε στα λόγια που ξεστομιζε αλλά το ύφος του Σαριήλ του έδινε όλες τις απαντήσεις..."Έκανες συμβόλαιο με τον ίδιο το θάνατο και δε μπορείς να τον αγγίξεις... Απλά... Απλά απίστευτο... Μα γιατί; Αθάνατος ήσουν! Αθανατος είσαι! Τι είχες να κερδίσεις με ένα τέτοιο συμβόλαιο!!!" Η δυνατές του φωνές ξεπέρασαν τον σεβασμό που είχε μέχρι τότε στον ανώτερο του κι εκείνος σηκώθηκε θυμωμένος

"Αυτό!" Είπε δυνατά πετώντας ένα κομμάτι χαρτί στα πόδια του βοηθού του. Εκείνος έσκυψε και το σήκωσε διστακτικά. Ήταν μια φωτογραφία... Απεικόνιζε ένα μωρό.. Το σαστισμένο του βλέμμα καθώς αντιλήφθηκε τι πραγματικά συνέβαινε τα έλεγε όλα...

"Έκανες συμβόλαιο για τη ψυχή αυτού του μωρού... ; "Ψέλλισε πιο ήρεμα "Ένα μωρό που είναι αποτέλεσμα της Ένωσης σου με άνθρωπο...;" ρώτησε χωρίς όμως πραγματικά να ρωτάει. "Φυλάκισες ότι πιο αγνό υπήρχε στο κόσμο μας για να μπορείς να τον καταστρέψεις όταν έρθει η ώρα; Απίστευτο .."

"Δε την έβαλα εγώ φυλακή ανάθεμα σε!! " Φώναξε έξαλλος "Ήταν πραγματικά ένα λάθος της δημιουργίας! Και ο Άζραελ το επομενο! Μου πήρε αιώνες να βρω το πιο τρωτό του σημείο και ναι! Αγάπησα..." Η φωνή του ημερεψε ξάφνου "Ήταν μια από εκείνες τις ημέρες που παρατηρούσα τους ανθρώπους... Ξέρεις, μερικές φορές τα δημιουργήματα Του, βγαίνουν τόσο τέλεια που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για τη τελειότητα της ίδιας της υποτιθέμενης ύπαρξης σου ... Δε πίστευα ποτέ πως θα..." Ο Σαριήλ έκανε μια παύση διαλυμένος ψυχικά "Δεν πίστευα ποτέ πως θα ήμουν ικανός να τεκνοποίησω με έναν άνθρωπο. Με ένα ον κατώτερο από εμάς. Κι όμως..."

"Που βρίσκεται αυτό το μωρό τώρα Σαριήλ;" πήρε το θάρρος και ρώτησε βλέποντας τον πιο ήρεμο και ο Σαριήλ έπιασε το κεφάλι του κουρασμένα χωρίς να απαντήσει "Ζει. Αυτό το ξέρω. Αλλιώς θα δε σε έπιανε αυτή η μανία να καταστρέψεις τον Άζραελ χωρίς όμως να φανεί πως το κάνεις εσύ... Που είναι Σαριήλ; Που!" ανέβασε ελαφρώς το τόνο του

"Μαζί του είναι Σάμουελ..." απάντησε έπειτα από λίγα λεπτά σιωπής

"Μα...μαζί; Μα τον παντοδύναμο δε καταλαβαίνω ... Το κεφάλι μου θα σπάσει. Τι πραγματικά συμβαίνει εδώ Σαριήλ; Ποια είναι; Τι έκανες;!"

"Εκείνο το μωρό... Εκείνη η συμφωνία... Όλα ένα λάθος..." Μονολογησε απελπισμένος.

Ο Σάμουελ προσπάθησε να ενώσει και άλλα κομμάτια. Υπήρχαν κενά καθόλη την ιστορία που δεν έβγαζαν νόημα. Ύστερα από τη μεγάλη πυρά και μάχη που έγινε αιώνες πριν ανάμεσα στους ουρανούς και τη κόλαση , πλέον ήταν ελάχιστοι οι παλιοί. Εκείνοι μετέδιδαν τη γνώση στους επόμενους και πλέον ήταν πεπεισμένος πως πέρα από όσα του διηγήθηκε μόλις ο Σαριήλ, υπήρχε και κάτι το οποίο δεν ανέφερε. Κάτι το οποίο μπορεί να ήταν καταστροφικό για όλους. Μα τι θα μπορούσε να ήταν; Και πως γίνεται ένα μωρό να ήταν ακόμα με τον Άζραελ και να μη το είχε δει; Και γιατί να είναι μαζί του; Δυστυχώς για εκείνον ο μόνος που κρατούσε το κλειδί των απαντήσεων ήταν ο ίδιος ο Σαριήλ. Αν και ο Σάμουελ ήταν κατώτερος έπρεπε να τον πιέσει και να μάθει. Χρόνια τώρα σαν πιστός σκύλος υπακουγε κάθε εντολή. Δρούσε κρυφά από το υπόλοιπο τάγμα έχοντας τυφλή εμπιστοσύνη στον Σαριήλ. Ο κόμπος όμως ύστερα από όσα έμαθε έφτασε στο χτένι.

"Μίλησέ μου Σαριήλ... Νομίζω πως όχι μόνο πρέπει να ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει μα και τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε... Ξέρεις πόσα προβλήματα μπορεί να υπάρξουν αν αυτό βγει παραεξω; Κινδυνεύουμε με εξορία! Δεν είναι παιχνίδι! Μπορεί να είμαι κατώτερος άγγελος αλλά αν δε μου πεις αυτή τη στιγμή την πλήρη αλήθεια, φεύγω! Σταματώ εδώ! Θα είσαι μόνος σε αυτό!" τον απειλήσει ευθέως

Ο Σαριήλ έσφιξε τις γροθιές του μα ήξερε καλά πως δε μπορεί να τον βλάψει εντός του ουρανού... Εκτός αυτού, ήταν βαρύ το φορτίο όλα αυτά τα χρόνια ... Ενώθηκε με εκεινη και έμαθε το ψέμα... Έμαθε την ασυδοσία, το κρυφτό και το πειρασμό... Ήταν ο πιο αγνός αρχαγγελος. Το παράδειγμα προς μίμηση και ο θαυμασμός των υπολοίπων. Μα να που πλέον έραβε και έκοβε για τα μέτρα του τις καταστάσεις. Το ένιωθε και ο ίδιος πως η θεία χάρη μέσα του έπειτα από όλα όσα έκανε, λιγοστευε...

"Ωραία λοιπόν... Θες τη πλήρη αλήθεια; Θα την έχεις..." αποκρίθηκε σοβαρός και ο Σάμουελ ετοιμάστηκε να την ακούσει έχοντας μια αίσθηση νίκης στα σωθικά του..  Δυστυχώς όμως, δεν περίμενε με τίποτα τις επόμενες λέξεις που βγήκαν από τα χείλη του Σαριήλ "Η Νούριελ είναι δική μου κόρη... Δικό μου δημιούργημα. Η ένωση μου δεν έγινε με άνθρωπο μα με δαίμονα... Δυστυχώς όμως , ήμουν τόσο τυφλωμένος που όταν την είδα στη γη, ούτε που κατάλαβα τη φύση της... Ούτε που κατάλαβα το σχέδιο της. Απλά με πλανεψε, όπως ακριβώς ήξερε καλά να κάνει..."

Ο Σάμουελ έχασε τη λαλιά του μα ο Σαριήλ ήταν αποφασισμένος να μιλήσει για όλα...

"Όλα άρχισαν όταν ...."

Να είστε καλα 🥰