Έβαλε αμήχανα μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί και συνέχισε να τον κοιτάζει μπερδεμένη.
Ύστερα από όλα αυτά τη φώναξε κάτω για να παίξουν χαρτιά; Δεν καταλάβαινε...

"Λοιπόν; Ξέρεις;" ρώτησε και σηκώθηκε από το γραφείο. Ένιωθε τον εκνευρισμό και την αμηχανία της. Μύριζε το χάος μέσα στο κεφαλι της.

"Όχι..." του είπε διστακτικά.

Ο Άζραελ πήγε προς το τζάκι, έστρωσε λίγο τα ξύλα και ενώ είχε τη πλάτη γυρισμένη εκείνη είδε το τζάκι να παίρνει φωτιά.

"Ουαου! Πως το έκανες αυτό! Προσπαθώ τουλάχιστον μισή ώρα να ανάψω το δικό μου στο δωμάτιο..." απόρησε πλησιάζοντας κι εκείνη

"Λάδι.. δεν είναι τίποτα. Θα σου δώσω και εσένα να έχεις." είπε τραβώντας τις πολυθρόνες. Έπειτα πήρε το ριχτάρι από τη μια , το έστρωσε κάτω , επέστρεψε στο γραφείο πήρε ένα σακουλάκι και κάθισε κάτω. "Τι περιμένεις; Έλα κάθισε..."

"Κάτω; Μαζί σας;" η Ιζαμπέλ δεν μπορούσε να ακολουθήσει τις σκέψεις του.

"Ναι. Έλα..."

Πήγε κοντά και όπως της ζήτησε κάθισε.

"Μήπως να... Να ντυθώ ... Ξέρετε..."

"Μπαα, δε χρειάζεται. Λοιπόν , θα σου εξηγήσω κάποια βασικά και ύστερα θα παίξουμε..."

Θα παίξουμε... Της ακούστηκε τόσο παιδικό . Το αφεντικό της ήθελε να παίξει χαρτιά μαζί της. Ήταν αφύσικα φυσιολογικό.

"Λοιπόν, κάτω θα πεσουν πέντε κάρτες. Θα μοιράσω και στους δύο. Στοχος είναι να δημιουργήσεις μια διαδοχική σειρά..." Ο Άζραελ άρχισε να της εξηγεί τους βασικούς κανόνες του πόκερ. Δεν μάγεψε τις κάρτες μα αν εκείνη έχανε χωρίς να το ξέρει φυσικά, εκείνος δε θα κέρδιζε μόνο τη παρτίδα αλλά και ένα μικρό τοσοδουλικο κομμάτι ψυχής που θα έβγαινε από μέσα της. Η Ιζαμπέλ δεν είχε ιδέα από πόκερ οπότε σίγουρα θα του έπαιρνε 3 γύρους για να νιώσει ήρεμος. Σε τέτοια δοσοληψία, έπαιζε πάντα τίμια. Η νίκη ήταν καθαρή.

Όταν πια τελειωσε , μοίρασε και στους δύο.

Την κοίταξε χαμογελαστός καθώς εκείνη έστρωνε τα χαρτιά στα χέρια ώσπου σήκωσε το βλέμμα της. Σαν είδε πως τη κοιτάζει κοκκινησε ολόκληρη.

"Όπως βλέπεις κάτω έχει πέσει 7, 9, 3 10 και μία ντάμα... " της εξήγησε κι εκείνη κούνησε το κεφάλι.
"Προσπαθείς να..."

"Νομίζω κέρδισα...." του είπε διστακτικά  κι εκείνος παραξενεύτηκε.

"Για να δω τις κάρτες σου..." ζήτησε κι εκείνη τις κατέβασε. "Δεν είναι δυνατόν .."

"Κέρδισα;;;" αποκρίθηκε πλέον ανυπόμονα εκείνη.

Είχε στα χέρια της ένα βαλέ κούπα, ένα Ρήγα κούπα και σαν να μην έφτανε αυτό και τον άσσο κούπα. Είχε κάνει κόμπο μαζί με χρώμα... Ο Άζραελ έσμιξε τα φρύδια του.

"Υποθέτω πως η τύχη του πρωτάρη... Δεν αλλάζει..." αστειευτηκε. "Κέρδισες Ιζαμπέλ... Έχεις δύο σε ένα..."

Σαν παιδάκι εκείνη άρχισε να χοροπηδά ενώ ήταν καθισμένη. Έπαιζε τη πρώτη της παρτίδα και κέρδισε. Ήταν τόσο χαριτωμένη που ο Άζραελ δεν θύμωσε. Είχε μπροστά κι άλλες παρτίδες.

Είκοσι λεπτά και 10 παρτίδες αργότερα αργότερα , τη κοιτούσε πλέον άφωνος. Είχε στα χείλη της ένα τεράστιο χαμόγελο και έλαμπε ολόκληρη από το φως στο τζάκι. Αχαστη... Ούτε μια φορά δεν έχασε. Όσες κάρτες έπαιρνε κέρδιζαν σχεδόν χωρίς δεύτερη μοιρασιά.

"Νομίζω είναι η τυχερή μου νύχτα σήμερα κυριε. Ίσως παίζω πρώτη φορά και...Δεν ξέρω..."

Ο Άζραελ σηκώθηκε σιωπηλός , έβαλε δύο ποτά και κάθισε πάλι κάτω.

"Θέλεις;"

"Εμ.. κάνει να πιω; Εννοώ ..."

"Εγώ είμαι το αφεντικό. Σου δίνω... Οπότε που το πρόβλημα;" εκείνη χαμογέλασε και αποδέχτηκε το ποτήρι.

Ο Άζραελ μοίρασε. Είχε ήδη πάει 3 το ξημέρωμα μα κανένας από τους δύο δεν έχανε ενδιαφέρον. Το ένα ποτό έγινε δύο, τα δύο τρία και κατέληξαν να έχουν πιει μισό και παραπάνω μπουκάλι.
Εκείνος άρχισε να τη βλέπει σαν πειραματόζωο. Πρώτη φορά κάποιος τον κέρδιζε τόσες πολλές φορές και μάλιστα κάνοντας δίκαιο παιχνίδι...

Ξάφνου το πρόσωπο της σκοτείνιασε σαν είδε τα χαρτιά της. Έπειτα ήπιε λιγάκι ακομα από το ουίσκι το οποίο κατέβαινε σαν νεράκι πια, κι έμεινε σκεπτική.

"Φουλ της ντάμας..." της είπε κατεβάζοντας τα φύλλα του.

"Τώρα αυτό που έχω τι είναι; Έχασα;" ρώτησε κατεβάζοντας τα χαρτιά της κάτω. "Έχω μόνο 4 που ταιριάζουν..." Συνέχισε λυπημένη μα εκείνος γουρλωσε τα μάτια. "Έχασα έτσι;"

"Αυτό ειναι..." ξεκίνησε να λέει κατεβάζοντας μονοκοπανια το ποτό του. "Είναι καρέ... Καρέ του Άσσου..." είπε σκουπίζοντας τα χείλη του με την αναστροφη της παλάμης του.

"Δηλαδή;"

"Δηλαδή κέρδισες...."

Η Ιζαμπέλ μη πιστεύοντας τη τύχη της αλλά και έχοντας αρκετο αλκοόλ πια στον οργανισμό της άρχισε να πανηγυρίζει ώσπου ζαλίστηκε. Κάθισε κάτω και σωριάστηκε πάνω στα φύλλα.

"Το κεφάλι μου... Θα σπάσει ..." ψέλλισε κοιτάζοντας τον ανάποδα.

"Φτάνει για σένα το αλκοόλ νομίζω..." ο Άζραελ τράβηξε το ποτήρι της λίγο πιο μακριά μα εκείνη σηκώθηκε σιγανα στα γόνατα και σέρνοντας τα πάνω στις κάρτες , στάθηκε μπροστά του.

Λίγο η ζέστη από τη φωτιά, λίγο τα πλούσια μαλλιά της που προκαλούσαν τη θερμοκρασία στο κορμί της ανέβει , έπιασε το πρώτο κουμπί από τη πιτζάμα της και το άνοιξε. Το μάτι του έπεσε θέλοντας και μη στο στήθος της που ανεβοκατεβαινε από την ένταση.

"Νομίζω παίξαμε αρκετά για σήμερα. Δεν με θέλει η τύχη..." της είπε

"Να παίξουμε μια τελευταία;" ζήτησε χαμηλά κοιτάζοντας τον μέσα στα μάτια.

"Τελευταία...! Γιατί έχεις πιει πολύ και..." πριν ολοκληρώσει και ένα της είπε πως θα έπαιζαν κι άλλη παρτίδα εκείνη χάρηκε. Έκανε να χοροπηδησει ξανά μα από τη ζάλη , έπεσε πάνω του.

"Συ- συγνώμη... Δεν..." αποκρίθηκε έχοντας ένα διστακτικό χαμόγελο. Τα μάγουλα της είχαν κοκκινησει, τα χειλη της ήταν υγρά και καθώς την έπιασε, θα ορκιζόταν πως έκαιγε ολόκληρη. Τη κρατούσε από τα μπράτσα , το κορμί της ήταν σχεδόν πάνω στο δικό του και η στιγμή κάθε άλλο παρά φυσιολογική ήταν... Τουλάχιστον για τα δεδομένα του θύτη και του θύματος..

"Δε θα θυμάσαι τίποτα αύριο..." της είπε μα εκείνη ούτε που πρόσεξε την αλλαγή στα μάτια του από τη μέθη της. Ο Άζραελ τη τράβηξε απαλά προς το μέρος του, οι κόρες των ματιών του μίκρυναν και σαν έφτασε στα χείλη της, τα άγγιξε σιγανα με τα δικά του. Τόσες ώρες και δεν είχε γευτεί ούτε στάλα...
Τα χείλη της σαν να ανταποκρίνονταν στο κάλεσμα άνοιξαν ελαφρά κι εκείνος μην αντέχοντας άλλο, εισχώρησε τη γλώσσα του, προκαλώντας ένα έντονο βαθύ φιλί...

Το κράτημα του έγινε πιο δυνατό, και πλέον τα χέρια του δεν ήταν στα μπράτσα της μα στη μέση της. Την τραβούσε συνεχώς πάνω στο κορμί του ακόμα κι αν δεν υπήρχε κάποιο κενό για να κλείσει. Εκείνη γραπωσε τα χέρια της γύρω από το κεφάλι του , άφησε τα πόδια της να τυλιχτούν γύρω από το κορμί του και σαν φίδι, τον κλείδωσε τον μέσα τους.

Το φιλί έβγαινε εκτός ελέγχου...
Μικρές λευκές λάμψεις εσκαγαν πάνω του μα για κάποιο λόγο ήταν αρκετά "νόστιμη" για να σταματήσει. Ίσως ήταν το αλκοόλ, ίσως οι τόσες μέρες που είχε να νιώσει κάτι τέτοιο, πάντως του άρεσε.

Άρχισε να ανεβάζει τα χέρια του προς τα πάνω και όσο τα ανέβαζε , έπαιρνε μαζί και τη πιτζάμα της. Τα χέρια της κινήθηκαν προς τα πάνω και εκείνος την έβγαλε και τη πέταξε στο πλάι. Δεν φορούσε σουτιέν... Αυτό το έβλεπε σε κάθε πανηγυρισμό της.
Τα στήθη της ήταν τέλεια...

Σταμάτησε για ελάχιστα δευτερόλεπτα και τη κοίταξε...
Ήταν αναψοκοκκινισμενη, τα μαλλιά της έπεφταν στις ρώγες και σαν ειδε εκείνη τη λευκή λάμψη στα χείλη, σημάδι πως της είχε ρουφήξει ψυχή, ένιωσε κυρίαρχος.

Έδειχνε τόσο προκλητικα αθώα σε σχέση με τις γυναίκες που έπαιρνε..
Το κορμί της κουνιόταν πάνω στο δικό του και ωθούσε τον εαυτό της στο σκληρό του φαλλό απροκάλυπτα.

Μα δεν έπρεπε να κάνει σεξ μαζί της και το ήξερε καλά. Μπορούσε να ρουφήξει τη ψυχή , να την αφήσει να ξεκουραστεί κι έπειτα να φάει πάλι. Έτσι έκανε στη Λόρι αιώνες τώρα. Όχι πως σκόπευε να το ξανακάνει στην Ιζαμπέλ. Την ένιωθε όμως σαν μια μαύρη τρύπα στα χέρια του. Σαν αντί να ρουφάει εκείνος, ρουφούσε εκείνη...

Η Ιζαμπέλ τον έπιασε από τα μάγουλα και τον ανάγκασε να τη κοιτάξει στα μάτια. Ήταν σαν να είχε αντιληφθεί πόσο ήπιε και τι ακριβώς έκανε.

Ο Άζραελ έκανε να ορμήσει στα χείλη της μα εκείνη έβαλε τα δάχτυλα της πάνω στα δικά του και τον σταμάτησε.

"Με συγχωρείτε... Νομίζω... Εμ.. εγώ ήπια... Και... Και συγνώμη... Και..." η Ιζαμπέλ άπλωσε το χέρι αρπάζοντας τη πιτζάμα της , κάλυψε τα γυμνά της στήθη και σηκώθηκε. Έκανε δύο βήματα προς πίσω και έπειτα έφυγε τρομοκρατημένη από το γραφείο...

Ο Άζραελ έμεινε τόσο με τη γλύκα, όσο και με χιλιάδες σκέψεις...
Ένα ήταν το σίγουρο...
Δεν έπρεπε να ξεκινήσει ένα τέτοιο παιχνίδι μαζί της...
Ήταν το τρόπαιο ενός συμβολαίου...
Τίποτα παραπάνω...

❤️❤️❤️❤️❤️❤️