Άγγελος

Όσο περνούσαν οι μέρες συνδεόμουνα όλο και περισσότερο με τον Ορέστη...ο μικρός μου είχε κλέψει την καρδιά και το μυαλό...μου θύμιζε τον εαυτό μου, τα λόγια του, τα έξυπνα επιχειρήματα του, η πονηράδα του...

Με την Αθηνά τα πηγαίναμε πολύ καλά και το ότι δέχτηκε να κάνουμε το τεστ με την μία με εξέπληξε ευχάριστα...Αν ο Ορέστης δεν ήταν δικός μου πολύ απλά δεν θα τον έβαζε σε αυτή την διαδικασία για το τίποτα...Αυτό με έκανε να αλλάξω στάση απέναντι της και να χαλαρώσω...

Οι σχέσεις μας με την Αθηνά ήταν όσο τυπικές μπορούσαν να είναι, δεν ήθελα να της δώσω κανένα απολύτως δικαίωμα ...Όμως και η δική της συμπεριφορά ήταν η ανάλογη...Δεν έμπαινε σε χωράφια που δεν την αφορούσαν και κρατούσαμε μια απόσταση ασφαλείας..ήταν κάπως μαγκωμένη μαζί μου αλλά καλύτερα έτσι..

Δευτέρα πρωί ξεκινήσαμε με το μικρό και την Αθηνά για ένα χημείο...Έβγαλαν αίμα και από τους δυο μας...

"Κύριε Γεωργιάδη τα αποτελέσματα θα είναι έτοιμα σε μια βδομάδα"  με ενημέρωσε η κοπέλα στην υποδοχή...

"Μπαμπά γιατί μου πήρανε αίμα;;" ωραία ερώτηση, τι λες τώρα σε ένα μικρό παιδί;;

"Στο σχολείο δεν σας μίλησαν για την αιμοδοσία;;"τον ρώτησα ελπίζοντας στο νηπιαγωγείο να ενημερώνουν τα παιδιά για τέτοια θέματα..

"Ναι μπαμπά, μας είπαν ότι οι εθελοντές αιμοδότες σώζουν ζωές και πως ότι υπάρχουν σπάνιες ομάδες αίματος"

"Πολύ σωστά αγόρι μου"τουλάχιστον η Αθηνά τον έστειλε σε καλό νηπιαγωγείο

"Μαμά, εσύ γιατί δεν έδωσες αίμα;;"τώρα να σε δω Αθηνά..

"Φοβάμαι τις βελόνες μωρό μου.." του είπε και ο μικρός άρχισε να την κοροϊδεύει

"Τι λέτε πάμε για παγωτό;;"  ρώτησα για να σταματήσει η συζήτηση..

"Γιούπιιιιι" φώναξε ο Ορέστης ενθουσιασμένος...τον άρπαξα και τον φόρτωσα στους ώμους μου.

Το μεσημέρι το περάσαμε σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο...Ο μικρός ξετρελαινόταν με κάθε παιχνίδι που έβλεπε στο οπτικό του πεδίο... Και εγώ από πίσω του να πληρώνω τα πολεμικά αεροπλάνα, τα αυτοκινητάκια και οτιδήποτε άλλο που έμοιαζε σε αυτοκίνητο ή αεροπλάνο...Αφού γεμίσαμε πέντε σακούλες παιχνίδια και ικανοποιήθηκε πήγαμε για φαγητό...

"Μπαμπά ξέχασες κάτι.."  με ενημερώνει ο μικρός

"Τι αγόρι μου;;"

"Μου είπες πως θα πάμε για παγωτό.." λέει και παίρνει ένα άγριο βλέμμα από την Αθηνά..

"Ορέστη όχι, έφαγες είδη αρκετά και ο Άγγελος πρέπει να επιστρέψει στο σπίτι του" του λέει και κατσουφιάζει το όμορφο μουτράκι του..

"Δεν υπάρχει πρόβλημα, πάμε για παγωτό.."λέω

"Μου τον χαλάς ρε Άγγελε, τον κακομαθαίνεις..." αρχίζει τα παράπονα..

"Καλά κάνω.."βάζω μερικά χαρτονομίσματα στο τραπέζι και παίρνω το χεράκι του μικρού για να φύγουμε...

Μετά από μισή ώρα βρισκόμασταν σε ένα πάρκο..ο μικρός βρήκε ένα αγόρι της ηλικίας του και μπάζανε μπάλα και εγώ με την Αθηνά καθόμασταν σε ένα παγκάκι και μιλούσαμε για άσχετα πράγματα...

"Αλήθεια Άγγελε πως γνωριστήκατε με την Ερατώ;;" με ρώτησε με φανερό ενδιαφέρον

"Με την Ερατώ γνωριστήκαμε σε ένα μπαρ από το πρώτο λεπτό που αντίκρησα τα μάτια της έμεινα και την χάζευα μαγεμένος...Περάσαμε την νύχτα μαζί και το επόμενο πρωί με κλείδωσε καταλάθος μέσα στο σπίτι της... Λίγο η τύχη και λίγο η μοίρα ξανσυνατηθήκαμε την επόμενη ημέρα..."

"Έρωτας μ την πρώτη ματιά δηλαδή;;;"

"Δεν ξέρω αν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, πάθος ήταν σίγουρα όμως..." της απάντησα και θυμήθηκα την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα... Το πόσο πολύ με τρέλαινε από την πρώτη κιόλας μέρα που την γνώρισα και συνεχίζει να με τρελαίνει

"Χαίρομαι τόσο πολύ για εσένα Άγγελε και ελπίζω ο Ορέρδημιοστης να μην σας έχε δημιουργήσει πρόβλημα.." λέει κάπως μαγκωμένη..

"Μας ήρθε λίγο ξαφνικό αλλά θα το αντιμετοπίσουμε..η Ερατώ αγαπάει πολύ τα παιδιά" την καθησυχάζω....

"Δεν ήθελα να σας αναστατώσω αλλά υπέθεσα πως είχες δικαίωμα να ξέρεις για την ύπαρξη του γιου συ.." δικαιολογείται

"Αθηνά αυτό το δικαίωμα το είχα και πριν πέντέ χρόνια... όταν έμαθες ότι ήσουν έγκυος...όταν γέννησες..,.όταν πέρασαν τα χρόνια και έγινε είδη πέντε χρονών ο γιος μου..Είχα και τότε αυτό το δικαίωμα"

"Το ξέρω, συγνώμη.." είπε και έσκυψε το κεφάλι

"Μαμά πάμε σπίτι μας;;; νύσταξα" λέει ο μικρός και τρίβει τα ματάκια του με τις μικρές μπουνιές του...

Σταμάτησα το αμάξι έξω από την πολυκατοικία και έπιασα τον μικρό αγκαλιά που αποκοιμήθηκε στο πίσω κάθισμα...Η Αθηνά άνοιξε την πόρτα και πήρα τον μικρό στο κρεβατάκι του. Του άφησα ένα φιλί στο μέτωπο και βγήκα στο σαλόνι...

"Λοιπόν εγώ να πηγαίνω, τα λέμε αύιο Αθηνά,καληνύχτα..." της λέω και παίρνω το κινητό και τα κλειδιά μου...

"Κάτσε λίγο ακόμα Άγγελε να πιούμε ένα κρασί παρέα..." πιάνει ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και δυο ψηλά ποτήρια από το ραφάκι

"Λυπάμαι Αθηνά πρέπει να πάω στην γυναίκα μου, ίσως μια άλλη φορά.."

"Έλα Άγγελε δεν θα αργίσεις,ένα κρασί είναι μόνο" επιμένει και αναγκαστικά δέχομαι από ευγένεια..

"Εντάξει" λέω και  κάθομαι στον καναπέ

"Με βοηθάς λίγο με το κρασί;;" Ρωτάει και γεμίζω τα δυο ποτήρια..

Πίνουμε μια γουλιά και κάθομαι μερικά μέτρα μακριά της...Μιλάμε κυρίως για τα παιδικά χρόνια του Ορέστη...την πρώτη λέξη που είπε..για τα πρώτα του βήματα...πόσες φορές έπεσε μέχρι να μάθει να στέκεται στα πόδια του...τις σκανταλιές που έκανε....Μου λέει όλα όσα έχασα από τη ζωή του με την κάθε λεπτομέρεια...Όσο την ακούω να μου περιγράφει την ζωή του έχω καταλάβει πως έχασα πολλές σημαντικές στιγμές από τη ζωή του...

"Θα έπρεπε να τα ήξερα όλα αυτά Αθηνά και όχι να μου τα αφηγείσαι λες και είμαι κανένας μακρινός συγγενείς από τα ξένα.."

"Το ξέρω Άγγελε, αλλά ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω και δεν μπορώ να διορθώσω τα λάθη μου"μου απαντάει και καταλαβαίνω στο ύφος της ότι το έχει μετανιώσει..

"Έλα δεν πειράζει, έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας για να τα φτιάξουμε"την καθησυχάζω..

Μετά το πρώτο ποτήρι κρασί ακολούθησαν κι άλλα κατακρίβεια ήμασταν στο δεύτερο μπουκάλι...είχα ψιλομεθύσει και οι λέξεις άρχισαν να βγαίνουν σαν χείμαρος από το στόμα μου....Η συζήτηση μας ήταν κυρίως γύρω από τη σχέση μου με την Ερατώ...Άρχισα να της λέω για τις δυσκολίες που ήρθαν στο δρόμο μας, τον Σταύρο που μας έκανε άνω κάτω...τους χωρισμούς μας ακόμα για τον ενάμισι μήνα που ήταν μακριά μου...

"Αλήθεια Άγγελε πόσο μηνών είναι η Ερατώ;;" Με ρωτάει με ενδιαφέρον..

"Μπαίνει στο τέταρτο σε λίγες μέρες"

"Άρα μου λες πως όταν ήταν ενάμισι μήνα μακριά σου ήταν ήδη έγκυος;;" Φωτάει και δεν ξέρω τι να πω...

"Λογικά ναι"

"Μπορεί όμως και να μην ήταν" μα τι μου λέει..

"Τι θες να πεις;;" Την ρωτάω ύποπτα

"Μπορεί απλά να είναι θέμα ημερών και ούτε η ίδια να μην ξέρει..." Την ακούω να λέει και εκνευρίζομαι

"Δεν ξέρεις τι λες" της φωνάζω και σηκώνομαι όρθιος, μαζεύω τα πράγματα μου και φεύγω..

Μπαίνω στο αμάξι και κοιτάζω την ώρα στο κινητό μου, είναι μία τα ξημερώματα...Βλέπω πολλές κλείσεις και πέντε μηνύματα από την Ερατώ...Θα ανησυχεί αλλά δεν θέλω να την δω ούτε να της μιλήσω αυτή τη στιγμή... Βάζω μπρος το αμάξι και κάνω άσκοπες βόλτες στους δρόμους,θέλω να με χτυπήσει το χαλαρό αεράκι και να ηρεμίσω...
Οι υποψίες της Αθηνάς έχουν μια λογική, έλειπε αρκετό καιρό από κοντά μου και εγώ δεν ήξερα ούτε που ήταν ούτε τι έκανε...

Στις τρεις τα ξημερώματα επιστρέφω και δεν την βλέπω στο οπτικό μου πεδίο... Μπαίνω στο δωμάτιο, είναι ξαπλωμένη....Δεν γυρνάει να με κοιτάξει αλλά καταλαβαίνω ότι είναι ξύπνια...δεν μου μιλάει και έτσι δεν μπαίνω ούτε κι εγώ στον κόπο...Είναι θυμωμένη και αν πούμε τώρα το ουδέποτε δεν θα είναι για καλό...καλύτερα έτσι..
Βγάζω τα ρούχα μου και ξαπλώνω δίπλα της, την αγκαλιάζω αλλά τραβιέται..

"Καληνύχτα" λέω και γυρνάω από την άλλη μεριά...

Την επόμενη ημέρα ξύπνησα πολύ νωρίς, έκανα ένα γρήγορο ντουζ και έφυγα σφαίρα για το γραφείο, είχα ένα πολύ σημαντικό ραντεβού  και ήθελα να διαβάσω όλους τους σχετικούς φακέλους για να είμαι προετοιμασμένος κατάλληλα...Αυτή τη δουλειά έπρεπε να την κλείσω οπωσδήποτε...

Έβαλα τον κωδικό στην είσοδο και μπήκα μέσα, έφτιαξα τον καφέ μου μόνος μου μιας που ήταν πολύ πρωί και δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος...Έψαξα στο συρτάρι με τα ονόματα των πελατών μας και βρήκα αυτό που έψαχνα, το  έβαλα μπροστά μου και άρχισα να το διαβάζω με προσοχή...

"Καλημέρα αδερφέ" μπαίνει μέσα ο Φίλιππος κεφάτος

"Καλημέρα ερωτύλε" τον πειράζω..

"Από πότε το έχω αυτό το επίθετο;;"

"Από σήμερα, βάλε καφέ και έλα έχουμε διάβασμα" του λέω και δείχνω τον φάκελο μπροστά μου

"Εξετάσεις δείνουμε;;" Ρωτάει και γεμίζει ένα φλιτζάνι με καφέ

"Σκάσε και έλα, σήμερα είναι το ραντεβού με εκείνη την μεγάλη δουλειά στην Βενετία"τον ενημερώνω και κάθεται στην απέναντι καρέκλα..

Η ώρα είναι εννιάμιση το πρωί και το ραντεβού είναι λίγο μετά το μεσημέρι...Βλέπω μερικά συνηθισμένα ραντεβού και η μισή μέρα στη δουλειά περνάει γρήγορα...
Η Ερατώ είναι στο οινοποιείο μαζί με τον Φίλιππο...Εκμεταλλεύομαι την λιγοστή ησυχία και ξαπλώνω στο μαύρο δερμάτινο καναπέ που υπάρχει στο γραφείο μου...
Λίγο πριν με πάρει ο ύπνος χτυπάει το κινητό μου και βλέπω ότι είναι η Αθηνά...

"Ναι"απαντάω απότομα

"Άγγελε έλα γρήγορα, ο μικρός" λέει αναστατωμένη και πετάγομαι όρθιος

"Τι έπαθε;;" Την ρωτάω αλλά μιλάει τόσο γρήγορα που δεν καταλαβαίνω τι λέει

"Ηρέμισε, και πες μου Αθηνά"

"Δεν...δεν ξέρω κλαίει και θέλει να έρθεις εδώ και τώρα..."

"Έρχομαι" λέω και κλείνω το κινητό πριν μου πει κάτι άλλο

Ενημερώνω την γραμματέα μου για να αναλάβει ο Φίλιππος το ραντεβού και φεύγω σφαίρα για το σπίτι της Αθηνάς...Ανεβαίνω δυο δυο τα σκαλιά και χτυπάω το κουδούνι...Μου ανοίγει και ο μικρός τρέχει πάνω μου, τον σηκώνω στην αγκαλιά μου και σκουπίζω τα κόκκινα μάτια του...

"Τι έχεις αγόρι μου;;" Τον ρωτάω έντρομος από την όψη του

"Η μαμά μου είπε πως δεν με αγαπάς και πως δεν θα ξαναέρθεις" μου λέει και αγριοκοιτάζω την Αθηνά..

"Αγόρι μου ο μπαμπάς σε αγαπάει...κάθε μέρα θα έρχομαι να σε βλέπω, θα παίζουμε και θα περνάμε αρκετό χρόνο μαζί..." Τον καθησυχάζω..."Τώρα πήγαινε να παίξεις να πω κάτι με την μαμά και έρχομαι να παίξουμε μαζί.." Λέω και φεύγει πιο ήρεμος για το δωμάτιο του...

Μόλις βεβαιωθώ πως ο μικρός έχει μπει στο δωμάτιο του, αρπάζω την Αθηνά από το μπράτσο και την τραβάω στο μπαλκόνι για να μην μας ακούσει το παιδί...

"Τι είναι αυτά που κάθεσαι και λες στο παιδί;;" Ρωτάω και σταυρώνει τα χέρια της

"Την αλήθεια λέω στο παιδί, δεν θέλω αύριο μεθαύριο να σταματήσεις να έρχεσαι και να πληγωθεί ο γιος μου..."

"Δεν έχω λόγο να μην έρχομαι..εκτός και αν δεν είναι δικός μου γιος.."της απαντάω

"Φυσικά και είναι δικός σου...άλλος δεν είναι.."πετάει την σπόντα και πάει να φύγει αλλά την πιάνω από τον καρπό

"Δεν θα μιλήσεις ξανά έτσι για την Ερατώ κατάλαβες;;" Την ρωτάω και την ταρακουνάω από τους ώμους..

"Γιατί σου θίξαμε την..."λέει και χάμω τον έλεγχο, το χέρι μου σηκώνεται από μόνο μου και της δίνω ένα χαστούκι... Το χέρι της ακουμπάει το μάγουλο της και το κεφάλι γης γυρνάει από την άλλη μεριά..."Αυτό για να μάθεις να μιλάς καλύτερα για την γυναίκα μου και να σταματήσεις να βάζεις λόγια στο παιδί.." Λέω και μπαίνω μέσα στο σπίτι, πηγαινοέρχομαι πάνω κάτω στο σαλόνι και είμαι έξαλλος...Το κινητό μου χτυπάει και βλέπω ότι είναι η Ερατω..

"Άγγελε που είσαι;;"Ρώτησε άγρια..

"Έχω μια δουλειά, θα αργήσω" την ενημέρωσα

"Σήμερα είναι το ραντεβού για τον υπέρηχο" όχι ρε γαμώτο...

"Το ξέχασα" ανακοίνωσα ..."Δεν μπορώ να έρθω έχω ένα σημαντικό ραντεβού, πήγαινε μόνη σου"

"Τι ραντεβού είναι πιο σημαντικό από το παιδί σου;;" Ρώτησε αλλά δεν πρόλαβα να απαντήσω...
"Άντε μπαμπά πόση ώρα;;" Φώναξε ο μικρός από μέσα.
"Τώρα Ορέστη μου έρχομαι" του απάντησα σιγανά αλλά μάλλον με είχε ακούσει η Ερατώ...

"Καλές δουλειές Άγγελε, και χαιρετίσματα στην Αθηνά.."είπε ειρωνικά...

"Άντε παράτας μας ρε Ερατώ" είπα και έκλεισα το τηλέφωνο..

Οι ώρες πέρασαν γρήγορα με εμένα και τον Ορέστη να παίζουμε στο πάτωμα με κάτι αυτοκινητάκια που του αγόρασα...Ήθελα να μείνω μαζί του μέχρι να νιώσει ξανά ασφάλεια και να ξεχάσει τις βλακείες που είπε στο παιδί...Έφυγα μόνο όταν ήρθε η ώρα να ξαπλώσει ο μικρός...

Σταματάω το αυτοκίνητο σε ένα πάρκινγκ και βγάζω το μπουφάν μου και την κοντομάνικη μπλούζα μου, τα πετάω στο πίσω κάθισμα και κατεβαίνω από το αμάξι...Έχω μείνει μόνο με το τζιν και τα παπούτσια...Κάνει απίστευτο κρύο έξω αλλά έχω τόση ένταση πάνω μου που δεν νιώθω απολύτως τίποτα...

Πηγαίνω σε μια παραλία και αρχίζω να τρέχω σαν τρελός...Τρέχω για να βγάλω όλη αυτή την ένταση από μέσα μου...όλα αυτά που μου έτυχαν τις τελευταίες μέρες δεν μπορώ να τα διαχειριστώ, με πνίγουν... είναι σαν μια θηλιά γύρω από τον λαιμό μου που μέρα με την μέρα σφίγγει περισσότερο και με πνίγει...
Αυτό που με τσακίζει όμως είναι η ιδέα ότι το παιδί που περιμένει η Ερατώ δεν είναι δικό μου...Ας μου το έλεγε τουλάχιστον θα συνέχιζα να είμαι μαζί της ακόμα και δικό μου να μην ήταν, την αγαπούσα και θα αγαπούσα ότι ήταν δικό της...Αλλά όχι να με θεωρεί κορόειδο...

Οι σκέψεις με έκαναν να μην καταλαβαίνω πόσα χιλιόμετρα είχα τρέξει...Σταμάτησα μόνο όταν ένιωσα τα πόδια μου να μην με κρατάνε άλλο...Ο ιδρώτας κυλούσε από το πρόσωπο μου μέχρι τους κοιλιακούς μου που τους έκανε να γυαλίζουν στην νύχτα...

Πείρα τον δρόμο της επιστροφής με την απόφαση πως θα τα ξεκαθαρίσω όλα το πρωί....Άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματος και την βρήκα να κοιμάται στον καναπέ..μου ρίχνει μια κλεφτή ματιά και σηκόνεται..τηλίγεται την κουβέρτα που ήταν σκεπασμένη και πηγαίνει προς το δωμάτιο...αλλά την σταματάω..

"Δεν έχεις να πεις κάτι;;"δεν γυρνάει να με κοιτάξει..

"Καληνύχτα" απαντάει ξερά και συνεχίζει προς το υπνοδωμάτιο

Βάζω ένα ποτό και το πίνω όλο μαζί, βάζω ένα ακόμα και κλείνω το μπουκάλι...Βγάζω τα ρούχα μου και μπαίνω κάτω από το κρύο ντουζ...βγαίνω και ξαπλώνω δίπλα της...θέλω τόσο πολύ να την αγκαλιάσω αλλά δεν το κάνω...

Ξυπνάω πρώτος και την κοιτάζω που κοιμάται...είναι τόσο όμορφη...Αφήνω τον φάκελο με τα αποτελέσματα του τεστ στο μαξιλάρι μου και φεύγω...
Ευτυχώς με τις γνωριμίες μου κατάφερα να είναι έτοιμα τα αποτελέσματα την επόμενη κιόλας μέρα... Μόλις είδα το αποτέλεσμα αγχώθηκα λίγο αλλά καταβάθος ήμουν σίγουρος πως ο Ορέστης είναι δικός μου...

"Πρέπει να μιλήσουμε" λέει μόλις το απαντάω

« Έρχομαι» απαντάω...ήρθε η ώρα να μιλήσουμε σοβαρά..

Κάθεται στο τραπέζι της κουζίνας κρατώντας τα αποτελέσματα της εξέτασης στα χέρια της...το βλέμμα της δεν σηκώνετε από τα χαρτιά....

"Είσαι σίγουρος γι'αυτό;;" ρωτάει και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θυμώνω..

"Τα αποτελέσματα μιλάνε από μόνα τους.."

"Άσε τα αποτελέσματα...εσύ τι πιστεύεις;; Ένα κομμάτι χαρτί δεν μου λέει κάτι..

"Ο Ορέστης είναι γιος μου είτε σου αρέσει είτε όχι" λέω επιθετικά και σηκώνομαι όρθιος..."Θα σταθώ κοντά του σαν πραγματικός πατέρας" ανακοινώνω αυτό που έχω σκοπό να κάνω...

"Νομίζω σου ξεφεύγει μια μικρή λεπτομέρεια"λέει και εκνευρίζομαι..

"Ερατώ, ως εδώ" φωνάζω και καρφώνω μια μπουνιά στον τοίχο μπροστά μου..

"Τι εννοείς;;"ρωτάει και είμαι έτοιμος να εκραγώ...

"Ποιου είναι το παιδί;;" Οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα μου χωρίς να το καταλάβω..

"Άγγελε τι λες;;"με ρωτάει απορημένη...

"Ζητάω να μάθω ποιού είναι το παιδί που περιμένεις"λέω και αρπάζω το άγρια το μπράτσο της...

"Άσε με, με πονάς"

"ΛΕΓΕ"ουρλιάζω και έχω χάσει κάθε έλεγχο...

"Λες βλακείες, το παιδί είναι δικό σου και το ξέρεις.."

"Πολύ ωραία, όταν γεννηθεί με το καλό θα κάνω εξετάσεις για να βεβαιωθώ.."

"Δεν υπάρχει περίπτωση να πειράξεις έστω μια τρίχα από το παιδί μου...Αυτό το μωρό είναι δικό σου, αν εσύ δεν το πιστεύεις είναι πρόβλημα δικό σου και δεν μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό...Μπορείς να πας να ζήσεις με την οικογένεια σου Άγγελε αν αυτό θέλεις...Όμως εγώ το παιδί μου δεν θα το τρέχω για μια ηλίθια ιδέα που σου καρφώθηκε στο κεφάλι" μου απαντάει κατηγορηματικά...

"Την απόφαση μου την έχω πάρει.."της λέω και φεύγω..

Αργά το βράδυ επιστρέφω και δεν είναι πουθενά...όλα τα παράθυρα είναι κλειστά και ασφαλισμένα...όλα τα προσωπικά της αντικείμενα λείπουν από το μπάνιο... Πηγαίνω στο υπνοδωμάτιο και ανοίγω τις ντουλάπες...άδειες...Ψάχνω σε όλο το σπίτι για ένα σημείωμα αλλά δεν υπάρχει τίποτα... Έφυγε...

Χτυπάω με δύναμη την εξώπορτα και τότε ανοίγει η διπλανή πόρτα του Λουκά..κοιταζόμαστε για μερικά δευτερόλεπτα αλλά κάνεις δεν μιλάει...

"Δεν περιμένεις να σε ρωτήσω έτσι;;" Τον ρωτάω..

"Λυπάμαι" λέει μόνο...

Και εγώ λυπάμαι..,για άλλο λόγο..Λοιπόν, το επόμενο κεφάλαιο δεν ξέρω πότε θα ανεβεί.,όπως και καινούργια κεφάλαια στις υπόλοιπες ιστορίες...Δεν θα έχω ίντερνετ για να μπορέσω να βάλω καινούργια κεφάλαια...Οπότε υπομονή...!!!

Αυτό το τραγούδι μου αρέσει πολύ...ελπίζω και σε εσάς..