Η Rose έπρεπε να συμφιλιωθεί με αυτή την αμαρτωλή πλευρά που είχε.Το βάρος στους ώμους της συνεχίζει να υπάρχει εκεί, ανέγγιχτο και περίμενε από εκείνη να το κουβαλήσει.

Ένιωθε μια ταχυπαλμία ολες αυτές τις ώρες και έναν πόνο ο οποίος προφανώς δεν ήταν μυϊκός όπως ισχυρίστηκε ο πατέρας της την ώρα του μεσημεριανού.

Ήθελε να θρηνήσει, δεν ήξερε τι αλλά ήθελε να το κάνει.Πριν πάει στην θεραπεία πέρασε από το νεκροταφείο και άφησε λουλούδια σε κάποιους τάφους ζητώντας ασυνείδητα λίγο έλεος.Τέτοια θλίψη ποτέ της δεν είχε ξανανιώσει.

Ήταν και ο Λουκ στην θεραπεία σήμερα.Φαινόταν καλύτερα από άλλες φορές και η Rose παρ'ολο που συνήθως χαιρόταν με την ευδιαθεσία του σήμερα δεν το εκανε.

Όταν ρωτήθηκε από τον Μαϊκλ για τις σκέψεις που είχε τις προηγούμενες μέρες της αποφάσισε να μείνει σιωπηλή και να μην τις μοιραστεί μαζί τους.

Αν και θεωρητικά ο λόγος που πηγαίνει στην θεραπεία είναι αυτός° να μιλάει για τις σκέψεις της σήμερα ένιωσε πως δεν μπορούσε να το κάνει.Καταβαθος ένιωθε ντροπή για την εικόνα που θα σχημάτιζαν εκείνοι ακούγοντας τους συλλογισμούς της.

Και έπειτα, τι θα μπορούσε να πει;Έχοντας πλέον τον Λουκ σαν μέλος στην θεραπεία δεν θα μπορούσε να μιλάει αλόγιστα για ότι την απασχολούσε.

Ηταν αποκομμένη από όλους με τους οποίους είχε μια ευκολία να μιλήσει.

"Rosaline, δεν έχει σήμερα συγκοινωνία"άκουσε μια φωνή να της απευθύνεται και γύρισε το βλέμμα της στα δεξιά της ώστε να δει τον Λουκ να την κοιτάει.

"Ορίστε;"ρώτησε χαμένη.

Ήξερε πως ο Λουκ της είχε μιλήσει αλλά ήταν αρκετά βυθισμένη στις σκέψεις της για να τον ακούσει την πρώτη φορά.

Ο Λουκ την πλησίασε δύο βήματα και έπειτα της είπε:"Λέω πως σήμερα δεν έχει συγκοινωνία.Το λεωφορείο δεν περιμένεις;"

"Ναι, το λεωφορείο"κούνησε θετικά το κεφάλι της.

"Ώστε δεν έχει συγκοινωνία σήμερα;Καλά που μου το είπες γιατί ήμουν ικανή να περιμένω εδώ όλη την ώρα"προσθεσε και άνοιξε την τσάντα της.

"Ναι, σε παρατηρούσα εδώ και ένα τέταρτο που καθόσουν στην στάση.Μαλλον κάτι σκεφτόσουν και δεν έδωσες σημασία στον χρόνο που πέρασε"εξήγησε ο Λουκ καθώς την έβλεπε να ψαχουλευει στην τσάντα της για το κινητό της.

Η Rose όσο και αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί ένιωσε την καρδιά της να φτεροκοπά όταν άκουσε πως ο Λουκ την παρατηρούσε.Αυτο βέβαια δεν ήταν αρκετό για να απαλύνει αυτό τον πόνο που ένιωθε στα μύχια της ψυχής της.

"Ναι όντως κάτι σκεφτόμουν"
μουρμουρισε και ξεφυσηξε που δεν μπορούσε να βρει αυτό που έψαχνε.

"Μάλλον ξέχασα το κινητό μου στο σπίτι.Θα μπορούσα να κάνω ένα τηλεφώνημα από το δικό σου;"κοίταξε για πρώτη φορά σήμερα τον Λουκ στα μάτια.

Ο Λουκ ξαφνιάστηκε με αυτό το βλέμμα.Αργησε να απαντήσει καθώς την κοιτούσε και αυτός.

Και πόσο της άρεσε της Rose το γαλάζιο αυτό βλέμμα!Παρ'όλο το σκοτάδι και την κουκούλα που έκρυβε σχεδόν το μισό πρόσωπο του αυτό το βλέμμα δεν μπορούσε να κρυφτεί.

"Τι λες να σε συνοδεψω εγώ μέχρι το σπίτι σου;"δεν θα μπορούσε η έκπληξη να κρυφτεί από το πρόσωπο της Rose.

Ο Λουκ πρέπει να το κατάλαβε αυτό γιατί από την αμηχανία του κλώτσησε μια μικρή πέτρα που βρισκόταν στο έδαφος.

Δεν είχε σκοπό να πει κάτι τέτοιο αλλά οι λέξεις βγήκαν από το στόμα του βίαια, χωρίς την συναίνεση του.Οχι, ο Λουκ σίγουρα δεν θα έλεγε κάτι τέτοιο αν δεν ήταν σίγουρος ότι η Rose θα δεχόταν.

Ήταν πολύ εγωιστής για να δεχτεί μια επικείμενη απόρριψη.

Τα δευτερόλεπτα περνούσαν και οι δύο νέοι έμεναν σιωπηλοί να κοιτάζονται.Το μόνο που ακουγόταν ήταν ο αέρας να φυσά δυνατά.

"Ναι"είπε η Rose σχεδόν (σαν) από έρωτα.

Το κορμί της έγυρε λίγα εκατοστά μπροστά, η δίνη την είχε ζαλίσει.

Ο Λουκ χαμογέλασε αμήχανα και άφησε το έκπληκτο του ύφος στην άκρη.Δεν ήταν καθόλου σίγουρος αν η Rose θα δεχόταν να την πάει σπίτι της.

Ξεκίνησαν να περπατάνε ο ένας δίπλα στον άλλον° ο Λουκ έσπασε την αμήχανη σιωπή που υπήρχε ανάμεσα τους.

"Θα σου έδινα το κινητό μου αλλά είναι κλειστό και δεν θα μπορούσες να κάνεις το τηλεφώνημα που ήθελες.Για αυτό και προσφέρθηκα να σε συνοδέψω εγώ.Δεν θα μπορούσα να σε αφήσω μόνη σου, δηλαδή όχι μόνο εσένα οποιαδήποτε κοπέλα ηταν μέσα στην νύχτα μόνη της-"ο Λουκ άρχισε να λέει ασυναρτησίες, πιθανώς δεν το καταλάβαινε γιατί συνέχισε να φλυαρει.

"Και δεν εννοώ πως εσείς οι γυναίκες είστε ανίκανες να προστατεύσετε τον εαυτό σας, θα ήταν πολύ φαλλοκρατική αυτή η άποψη νομίζω και εγώ πολύ γελοίος να την ενστερνίζομαι απλά..αυτό."

"Καταλαβες;"την ρώτησε έπειτα και η Rose τον κοίταξε μπερδεμένα.

Τράβηξε διακριτικά το πίσω μέρος των μαλλιών του από την ντροπή του.

"Ναι φυσικά"είπε η Rose για να μην το φέρει σε ακόμη πιο δύσκολη θέση.

"Ωραία."

"Πως πάνε τα μαθήματα;Δεν σε άκουσα καθόλου να μιλάς σήμερα στην θεραπεία"πρόσθεσε ύστερα από λίγο.

"Ναι, γιατί μιλούσε όλη την ώρα η Τζουν και ο Ρομπερτ για αυτό"εστριψαν στην γωνία του δρόμου.

Κάποια αυτοκίνητα περνούσαν και τα φώτα τους τύφλωναν που και που.

"Ο Μάικλ σου έδωσε τον λόγο όμως.Γιατι δεν το εκμεταλλεύτηκες;"ρώτησε ο νέος και έβαλε τα χέρια του στις τσέπες του τζιν του από αμηχανία.

"Δεν είχα να μοιραστώ κάτι σοβαρό.Και έπειτα ο Ρόμπερτ και η Τζουν φαίνεται πως σήμερα είχαν περισσότερη ανάγκη να μιλήσουν από εμένα.Κάποια άλλη στιγμή που θα έχω ανάγκη εγώ να μιλήσω θα κάνουν το ίδιο και αυτοί.Ετσι κάνουμε συνήθως."

"Αα"αναφωνησε ο Λουκ, απλά για να πει κάτι.

Απείχαν μόνο 5 λεπτά από το σπίτι της Rose όμως παρ'όλο την μικρή απόσταση δεν μπορούσαν να μείνουν σιωπηλοί όλη αυτή την ώρα.

"Όσο για τα μαθήματα που με ρώτησες πριν"ήταν σειρά της Rose να συνεχίσει την συζήτηση κάτι που έκανε.

"Αα ναι τα μαθήματα"είπε ο Λουκ και σταμάτησε να σκέφτεται θέματα ώστε να συνεχίσει την συζήτηση.

"Δεν είμαι τόσο καλή σε όλα.Κυρίως στα θετικά.Παραδειγματος χάριν εγώ στην χημεία δεν είμαι καθόλου καλή σε αντίθεση με εσένα που σκιζεις"ο Λουκ γέλασε γοητευμένος με το κομπλιμέντο της συνοδοιπόρου του.

"Θα μπορούσα να σου εξηγήσω κάποια πράγματα αν βρούμε χρόνο, ένα απόγευμα ίσως"προσφέρθηκε για δεύτερη φορά και η Rose ένιωσε την καρδιά της να χτυπά.

Κοίταξε ευθεία μπροστά της και αναλογιστηκε την αιτία που ο Λουκ είναι πρόθυμος πρώτα να την πάει στο σπίτι της και μετά να την βοηθήσει κιόλας στα μαθήματα.

Το στήθος της πήγαινε πάνω-κατω στη σκέψη ότι ίσως την ήθελε.Ή τουλάχιστον ξεκινούσε να την θέλει.

Ο Λουκ το παρατήρησε αυτο παραπάνω από ότι συνήθως παρατηρούσε τα πράγματα γύρω του.

"Ναι θα μπορούσαμε καποιες φορες να συναντιόμαστε να διαβάζουμε μαζί.Αν σε δυσκολεύει κάποιο θεωρητικό μάθημα θα μπορούσα να σε βοηθήσω εγώ αντίστοιχα"πρότεινε η Rose για να ανταποδώσει την υποχρέωση.

"Ναι φυσικά"άφησαν την πρόταση να αιωρείται.

"Εγώ Λουκ ξέρεις, σε γνώριζα και πριν την ψυχοθεραπεία-είμαστε στο σχολείο,στην ίδια τάξη.Αναρωτιέμαι άραγε και εσύ έκανες το ίδιο;"ρώτησε η Rose αυτό που απασχολούσε τόσο καιρό.Κοίταζε τα παπούτσια της καθώς περίμενε την επερχόμενη απάντηση του Λουκ.Τον άκουσε να ανασαίνει βαρύθυμα.

Έβαλε τα χέρια στις τσέπες του, σημάδι πως αγχώθηκε.Δεν την κοίταξε καθώς είπε:"Δεν θέλω να σου πω ψέματα αλλά όχι δεν σε γνώριζα."Είχαν φτάσει πλέον στο σπίτι της Rose και σταμάτησαν ο ένας απέναντι στον άλλον.

Ο Λουκ πρόσθεσε:"Για την ακρίβεια, δεν  ήξερα πως υπάρχει στην τάξη μας κοπέλα με το όνομα Rose.Συγγνώμη"είπε ειλικρινά και την κοίταξε.Φαινόταν πως όντως είχε στεναχωρηθεί αλλά η Rose δεν μπορούσε να πιστέψει πως ένας άνθρωπος σαν τον Λουκ νοιαζόταν για τα συναισθήματα των άλλων.

"Δεν πειράζει"χαμογέλασε πλατιά η Rose.Ηταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα και ο Λουκ που την κοιτούσε τόσο έντονα έκανε χειρότερη την κατάσταση της.

"Δεν ήσουν υποχρεωμένος άλλωστε.Εγώ εξάλλου δεν έχω κάποια βαρυσήμαντη ζωή για να με γνωρίζεις και εσύ και ο καθένας.Απλώς..αναρωτιόμουν"αν έκλεινε τα βλέφαρα της τα δάκρυα θα έτρεχαν στα μάγουλα της.

"Όχι μην το λες αυτό.Ουτε εγώ είμαι κάποιος σημαντικός τύπος για να με γνωρίζεις.Rosaline, πραγματικά λυπάμαι που δεν σε γνώρισα πιο πριν-είσαι σπουδαία κοπέλα και..και πολύ καλή παρέα"εξήγησε ο Λουκ.Πραγματικα τα πίστευε αυτά που έλεγε.

Χωρίς να το περιμένει η Rose όρμησε πάνω του και τον αγκάλιασε σφιχτά.Εκείνος παρ'ότι εξεπλάγην τοποθέτησε δειλά τα χέρια του στην πλάτη της και την χάιδεψε στοργικά όπως αισθάνθηκε πως χρειαζόταν να την αγγίξει κάποιος εκείνη την στιγμή.

_____________