"Είναι πραγματικά οδυνηρό να καταλάβω αυτή την θέση και να πω όλα αυτά που με πιέζουν διότι αφενός θα σας κλωνίσουν πάρα πολύ αφετέρου πολυ λίγοι άνθρωποι αρέσκονται στο να ακούνε τέτοιου είδους αλήθειες° αλήθειες που δεν τους γλείφουν τα αυτιά κοινώς"ξεκίνησε να μιλάει ο Λουκ.Ηξερε, αν και δεν κοίταξε γύρω του, πως όλοι τον κοιτούσαν με φανερή προσήλωση και εμφανώς μπερδεμένοι από τα λεγόμενα του.

Η σιωπή τους ωστόσο ήταν η μόνη επιβεβαίωση που χρειάστηκε προκειμενου να συνεχίσει τον λόγο του.

"Κατανοώ ότι ενδεχομένως αυτή η τυπική ευγένεια με την οποία έχετε ντύσει, έχουμε ντύσει καλύτερα αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, τα συναισθήματα μας μέχρι τώρα ήταν βολική και μας απομάκρυνε από τα προβλήματα μας° εθελοτυφλουσαμε εσκεμμένα θα μπορούσα να πω.Ομως τώρα τελευταία νιώθω μια εσωτερική πίεση που οφείλεται σε όλο αυτό το "παιχνιδι" που παίζουμε και η οποία πιστεύω πως θα φύγει μόνο αν βγάλω όλα όσα σκέφτομαι και έχω διαπιστώσει."

"Σε ακούμε"είπε εναγωνίως ο Μάικλ, ανυπομονούσε να ακούσει τι θα έλεγε ο Λουκ.Ισως και να είχε καταλαβει τι σκοπεύει να πει και να ήθελε να τον βγάλει από την δύσκολη θέση.

"Αισθάνομαι την ανάγκη να συστηθώ ξανά"πήρε μια βαθιά ανάσα και έπειτα πρόσθεσε:"Με λένε Λουκ Σκοφιλντ και πέρασα όλη μου την ζωη θυμωμένος."

Βλέμματα απορίας και αποδοκιμασίας στράφηκαν προς την παρουσία αυτού του νέου αλλά κανείς δεν ήθελε να διακόψει αυτή την εξομολόγηση.

"Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα πρέπει να είχα μια προδιάθεση που να πήρε μορφή αμέσως μερα τον θάνατο του αδερφού μου"είπε συλλογισμένα.

H Rose τον κοίταξε αποσβολωμένα.Δεν ήξερε τι να σκεφτεί° ήταν πολλές οι εξελίξεις που είχαν λάβει χώρα τις τελευταίες μέρες.

"Τότε θυμάμαι πως ξεκίνησε η απότομη αλλαγή στην συμπεριφορά μου.Τον πρώτο χρόνο κανείς δεν έδινε σημασία στην αμυντική στάση που έδειχνα, στο ότι ήμουν κλεισμένος συνέχεια στο δωμάτιο μου να κοιτάω ποτέ τις φωτογραφίες του αδερφού μου και πότε τον τοίχο απέναντι μου διότι όλοι πίστευαν πως είναι κατι προσωρινό.Οι γονείς μου πενθούσαν και αυτοί και έχοντας την πεποίθηση πως όλα τα συναισθήματα και τα θετικά και τα αρνητικά πρέπει να εκφράζονται δεν έκαναν καμία προσπάθεια να με κάνουν να αισθανθώ καλύτερα.Περασαν 3 χρόνια και σταδιακά όλοι αρχίσαμε να συνηθίζουμε αυτή την..απώλεια, ο Τζέικ αποτελούσε ένα σημάδι του παρελθόντος το οποίο όλοι επιδιώξαμε να ξεχάσουμε για το καλό μας.Περίμενα και εγώ και οι γονείς μου να επιστρέψω στο παλιό μου εαυτό, στον αυθόρμητο και επιπόλαιο Λουκ.Αυτό δεν έγινε.Παρέμεινα κλεισμένος και εσωστρεφής μέχρι τώρα.Συναισθηματα;Δεν νομίζω να έχω συναισθήματα.Μονάχα μια σκιά να με ακολουθεί από τότε μέχρι σήμερα° η σκιά του αδερφού μου"σταματησε για λίγο ώστε να ανασάνει και να δώσει χρόνο στους υπόλοιπους να χωνέψουν αυτά που τους είχε πει.

Μια φωνή από τα μύχια της ψυχής του φώναζε στο νεαρό αγόρι να σταματήσει.

Δεν τους βλέπεις;Δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την αλήθεια.

Μα ο Λουκ ήταν πολύ εγωιστής για να
την ακούσει.

"Οι γονείς μου λένε πως η θλίψη έχει πέντε στάδια και πως εγώ δεν έχω περάσει ούτε καν στο δεύτερο.Ενώ γνωρίζω πως ο αδερφός μου έχει πεθάνει, υποσυνείδητα δεν μπορώ να το αποδεχτώ και φανερή απόδειξη είναι πως δεν έχω αφήσει τον εαυτό μου να κλάψει τόσα χρόνια.Ισως και να έχουν δίκιο όμως εγώ ξέρω πως αυτή η διδαχή αν καταφέρει και εγκριθεί από τον εαυτό μου τότε θα κατάρρευσω και θα είναι πολύ δύσκολο να οικοδομήσω στα σπασμένα.Ετσι, προτιμώ να έχω αυτή την σκιά από πίσω μου να σέρνεται παρα να έρθω αντιμέτωπος με κάτι που δεν ξέρω αν θα με κάνει πιο δυνατό ή θα με διαλύσει."

Όλοι παρέμεναν βουβοί και παρθένοι σε μια τέτοια εξομολόγηση.Ο Λουκ που είχε προβλέψει μια τέτοια συμπεριφορά πήρε πάλι αβίαστα τον λόγο.

"Αφού η αχρειότητα μου βγήκε στην φορά πρέπει να γίνει το ίδιο και με αυτούς"συλλογίστηκε αποφασισμένος.

"Τώρα δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε, φροντισα να κάνω εγώ την αρχή.Ειχα καταλάβει αυτόν τον καιρό πως όλοι εδώ μέσα λέτε ψέμματα τόσα χρόνια μεταξύ σας αν και θεωρούμαι καινούργιο μέλος.Δεν ήταν δυνατόν διαφορετικά όλα αυτά που σας προβληματίζουν να είναι τόσο "ευγενικά" καθώς όπως ξέρω εμπειρικά πλέον όλα τα πιθανά αισθήματα δεν είναι ευγενικά."

"Ίσως αντιμετωπίζετε και εσείς τα ίδια προβλήματα με εμένα,τις ίδιες σκέψεις, τις ίδιες ανησυχίες και δεν θέλετε να τις φανερώσετε από φόβο μήπως αλλοιωθεί η εικόνα που έχουν φτιάξει οι άλλοι για εσάς ακόμη και αν τις περισσότερες φορές δεν σας ενδιαφέρει καν η γνώμη τους.
Συγγνωμη αν αισθάνεστε ενοχλημένοι μετά από όλα όσα σας είπα δεν ήταν αυτός ο πρωταρχικός σκοπός μου απλώς αυτή την στιγμή νιώθω πιο εκτεθειμένος από κάθε άλλη φορά και είχα ανάγκη να μιλήσω και για την δική σας αχρειότητα και υποκρισία προκειμένου να μην είναι όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω μου.Νομίζω πως πρέπει να φύγω και δεν ξέρω αν θα σας ξανά δω.Αντιο λοιπόν"δισταζε να τους χαιρετήσει πιο θερμά να τους πει κάτι πιο φιλικό και οικείο από αυτά που μόλις τώρα είχε μοιραστεί.

Ωστόσο καθησύχασε τον εαυτό του όταν σκέφτηκε ότι το αντίο περιέχει από μόνο του μια επιείκεια.

¤¤¤

Πρέπει να είχαν περάσει παραπάνω από 2 λεπτά που ο Λουκ είχε ολοκληρώσει τον μονόλογο του και είχε αποχωρήσει σιωπηλός.Τους είχε ξαφνιάσει όλους με αυτά που είπε° ήταν οι αλήθειες που πάλευαν τόσο καιρό να ειπωθούν από τα στόματα τους αλλα δίσταζαν να τις πουν.Ο Λουκ εκτός από ειλικρινής φάνηκε και γενναίος στα μάτια τους που κατάφερε σε λίγα λεπτά να τους ξεμπροστιάσει.Ενώ θα περίμενε κανείς πως έπρεπε να είχαν εκνευριστεί μαζί του και με αυτά που τους είπε αντιθέτως όλοι είχαν μείνει σύγκορμοι να τον θαυμάζουν με την ευθύτητα του.

Πλέον, στεκόντουσαν ο ένας απέναντι στον άλλον πιο εκτεθειμένοι από ποτέ και ένιωθαν καλά με αυτό.Η Rose σηκώθηκε γρήγορα χωρίς να αποχαιρετήσει τον έκπληκτο Μάικλ και την εξίσου έκπληκτη Τζουν.Ανοιξε την μεγάλη από δρύινο ξύλο πόρτα και έτρεξε προς την έξοδο του μεγάλου κτηρίου.Οταν έφτασε στον δρόμο ένα ελαφρύ κύμα αέρα την χτύπησε στο πρόσωπο που ωστόσο δεν φάνηκε να την πτοεί από αυτό που είχε σκοπό να κάνει.Περασε τον δρόμο γρήγορα και όταν έφτασε στο απέναντι πεζοδρόμιο συνέχισε να τρέχει προκειμένου να φτάσει τον Λουκ.Μετα απο λίγα δευτερόλεπτα τρεξίματος βλέποντας την μορφή του φώναξε:"Λουκ, Λουκ!"

Το νεαρό αγόρι σταμάτησε το βήμα του σε αντίθεση με την Rose που το επιτάχυνε.Ενιωσε τις ανάσες της βαρύθυμες και το σώμα της να σέρνεται.Πλησιασε τον Λουκ μέχρι που στάθηκε απέναντι του.Ο Λουκ την κοιτούσε με απορία.Παρατηρησε τα ανάκατα μαλλιά της και το αναστατωμένο ύφος που είχε° αν μη τι άλλο ήταν χαριτωμένη.

"Θέλω να σου πω πως-"διεκοψε την πρόταση της ώστε να πάρει μια βαθιά ανάσα και έπειτα πρόσθεσε:
"Συμφωνώ απόλυτα με αυτά που είπες πριν, στην συνεδρία.Εχεις δίκιο που είπες ότι είμαστε υποκριτές.Ηθελα να σε ευχαριστήσω που μου άνοιξες τα μάτια και μπόρεσα να καταλάβω έστω και για λίγο τις σκέψεις σου.Ξερω ότι είσαι εσωστρεφής γενικά και αυτό πρέπει να σου ήταν πολύ δύσκολο και ανυπόφορο για να φτάσεις στο σημείο να το εκφράσεις."

"Ναι, έχεις δίκιο είμαι πολυ κλειστό άτομο"παρατήρησε ο Λουκ σοβαρός.

Κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για να σκεφτεί κάτι που θα έδινε στην Rosaline να καταλάβει πως η συζήτηση είχε τελειώσει χωρίς η ίδια να παρεξηγηθεί.Δεν ήθελε να γίνει παραπάνω κουβέντα σε αυτά που μόλις είχε πει και ήθελε η Rosaline να συμμεριστεί αυτή την επιθυμία του.

"Τελος πάντων πρέπει να φύγω Rosaline, συγγνώμη.Θα τα πούμε"χαμογέλασε ευγενικά και απολογητικά στην νεαρή κοπέλα και εκείνη με ένα νεύμα συμφώνησε.

Τελευταία στιγμή πρόλαβε και τον σταμάτησε για να του πει αν γίνεται να περάσει από το σπίτι της αύριο το απόγευμα ώστε να της εξηγήσει κάποια πράγματα στην Χημεία.Ήθελε
πολύ να βρει έναν λόγο για να συναντηθούν και είχε υποψιαστεί πως το να του προτείνει να έρθουν ώστε να μιλήσουν δεν ήταν καλή ιδέα.

Εσφιξε το παλτό της από το κρύο καθώς ο Λουκ απάντησε θετικά και είπε πως θα είναι εκεί στις 17:30 η ώρα.Αποχαιρέτησαν ο ένας τον άλλον και κίνησαν για τα σπίτια τους.

[•••]

Η Rose έπλενε τα πιάτα όταν η Violet την ενημέρωσε πως ο Λουκ είχε φτάσει.Στεκόταν στην πόρτα με ένα τετράδιο και ένα μολύβι στο χέρι να απαντάει δεκτικά στις ερωτήσεις της Violet.Ειχε από πριν χαιρετήσει τον πατέρα των κοριτσιών, τον Harold που σκάλιζε τον κήπο.Ειδε την ποικιλία φυτών που ο ώριμος άνδρας είχε φυτέψει και κάποια από αυτά τα λουλούδια τα είχε αναγνωρίσει.
Παλιοτερα είχε εμμονή με το να φτιάχνει φυτολόγια και έτσι ήξερε κάποια πράγματα πάνω στα είδη φυτών.

Η Rose σκούπισε τα χέρια της με μια πετσέτα και πήγε να υποδεχτεί τον συμμαθητή της και αγαπημένο της.

"Καλησπερα.Περασε μέσα"χαιρέτησε εύθυμα και ο Λουκ αφού παραμέρισε ευγενικά την Violet μπήκε μέσα.

"Εγώ να πάω να βοηθήσω έξω.Καλο μάθημα"είπε η μικρή κοπέλα και πριν προλάβει να απαντήσει η Rose, έκλεισε την πόρτα.Γύρισε στο μέρος του Λουκ και χαμογέλασε νευρικά.

"Λοιπόν, που θα κάνουμε μάθημα;"ρώτησε.

"Θα προτιμούσα στο δωμάτιο σου που υπαρχει και γραφείο στο κατάλληλο ύψος.Δεν βολεύομαι στο τραπεζάκι του καθιστικού."

Η Rose δείχνοντας πως δεν υπάρχει κανένα θέμα ξεκίνησε να ανεβαίνει τις σκάλες και ακολούθησε και ο Λουκ σιωπηλός.Εφτασαν στο δωματιο της κοπέλας και ξεκίνησαν τις απαραίτητες διαδικασίες για το μάθημα.Ο Λουκ έφερε μια καρέκλα γραφείου από το διπλανό δωμάτιο και η Rose τράβηξε τις κουρτίνες των παραθύρων της προκειμένου να μην πέφτει τόσο φως.Πήρε ορισμένα βιβλία από το γραφείο και τα τοποθέτησε στην βιβλιοθήκη της ώστε να έχουν περισσότερο χώρο.

"Έφερα ένα τετράδιο που έχω κρατήσει καποιες σημειώσεις βασικές για το συγκεκριμένο κεφάλαιο που θες να σου εξηγήσω.Τι λες, ξεκινάμε;"
πρότεινε και η Rose ανακάθισε στην θέση της συγχυσμένη.

"Ξέχασα να φέρω το κέικ και τον χυμό που είχα φτιάξει.Μισό λεπτό"
σηκώθηκε από την θέση της και ο Λουκ την σταμάτησε με το χέρι του.

"Δεν χρειάζεται Rosaline.Είμαι καλά και χωρίς αυτά"εξήγησε και απομάκρυνε το άγγιγμα του.

Κανείς δεν ξέρει γιατί έγινε αυτή η επαφή.

"Μα δεν είναι ευγενικό.Πρεπει να σου προσφέρω κάτι"επέμεινε η κοπέλα.

"Να 'σαι καλά δεν θέλω."

"Μα δεν είναι σωστό."

"Rose διώξε από πάνω σου τον σύνδρομο της επαρχίας που σε κάνει να νομίζεις πως με το να είσαι δοτική είσαι και ταυτόχρονα καλός άνθρωπος.Σου είπα πως δεν θέλω γιατί επιμενεις;Πιστεψε με δεν είμαι τόσο ευγενικός όταν πρόκειται για την τέρψη μου.Στα αληθεια δεν θελω να μου προσφέρεις κάτι, δεν αρνούμαι από ευγένεια "η Rose ξαφνιάστηκε με τα λόγια του Λουκ και κυρίως με τον τρόπο που ανέφερε το όνομα της.

Το Rose ακούστηκε πολύ ξένο όταν το έλεγε αυτός. Όση χαρά της είχε φέρει το πρόσφατο άγγιγμα του άλλη τόση απογοήτευση της έφεραν τα λόγια του.Την έλεγε υποκρίτρια δηλαδή;Αδυνατούσε να καταλάβει° έκατσε στην καρέκλα χωρίς να πει τίποτα όχι από θυμό αλλά από ντροπή.Ο Λουκ το κατάλαβε και για αυτο συμπλήρωσε:"Συγγνώμη αν ακούστηκε κάπως αυτό που είπα.Απλως είμαι λίγο αγχωμένος με το αν θα καταλάβεις αυτά που θα σου πω και δεν θελω να χανουμε χρόνο"απολογήθηκε ήρεμα και πειστικά.

Αν είναι έτσι τότε τον συγχωρώ σκέφτηκε η Rose.

"Δεν υπάρχει πρόβλημα, καταλαβαίνω.
Ας ξεκινήσουμε."

Και έτσι έγινε.Ο Λουκ ξεκίνησε να μιλάει για τις στιβάδες των ηλεκτρονίων και των πρωτονίων πράγματα ανήκουστα για την κοπέλα.Ηταν πολλές φορές αφηρημένη σκεπτόμενη ποιήματα που είχε διαβάσει όταν τον έβλεπε να γράφει κάτι στο τετράδιο της ή να της εξηγεί μια θεωρία χρησιμοποιώντας τα χέρια του.Ο Λουκ όμως φρόντιζε να την επαναφέρει με τον δικό του ευγενικό τρόπο στην πραγματικότητα.Της τα εξηγούσε αρκετές φορές προκειμένου να τα καταλάβει και ήταν πολύ υπομονετικός όταν έκανε δύο φορές το ίδιο λάθος.Ειχε περάσει ήδη μια ώρα και δέκα λεπτά όταν αποφάσισαν να κλείσουν τα τετράδια τους.Η Rose είχε ξαφνιαστεί με την προσήλωση που είχε ο συμμαθητής της όλη αυτή την ώρα° λεπτό δεν ήθελε να σταματήσουν να συζητήσουν κάτι άλλο.

Άφησε μια ανάσα ανακούφισης όταν ο Λουκ της είπε"Είσαι πολύ όμορφη σήμερα."

Ένιωσε να φουσκώνει από περηφάνεια σαν το παγώνι.Αρα δεν πήγε άδικα ο κόπος της τόση ώρα να φτιάχνεται μπροστά από τον καθρέφτη;Ο Λουκ το είχε παρατηρήσει αυτό και ήταν αρκετά ευχαριστημένη.Ενιωσε την καρδιά της να φτεροκοπά όταν τον ρώτησε τι του άρεσε πάνω της.

"Δεν ξέρω.Τα μαλλιά σου μάλλον γιατί αυτά παρατηρούσα όταν στο έλεγα.Ειναι πολυ ωραία χτενισμένα και σου πάνε πολύ έτσι ανέμελα που τα έχεις"σηκώθηκε από την καρέκλα και πήρε τα πράγματα του στα χέρια του.

"Θα φύγεις από τώρα;Κάτσε λίγο"πρότεινε αυθόρμητα η κοπέλα.

Έκατσαν και οι δύο στο κρεββάτι όταν εκείνη αποφάσισε να ξεκινήσει την συζήτηση.

"Ξέρεις, σχετικά με χθες-"

"Rosaline δεν θέλω να το συζητήσω"αποκριθηκε ο Λουκ.Σηκώθηκε όρθιος ελαφρώς μετανιωμένος που είχε δεχτεί αυτή την πρόταση.Τωρα ήταν πιο δύσκολο να φύγει.

"Λουκ σε παρακαλώ άκουσε με.Δεν Θα σου πω αυτό που νομίζεις"σηκώθηκε και η ίδια όρθια.

"Δεν θέλω να το συζητήσω.Δεν μπορείς να το δεχτείς;"

"Γιατί δεν με αφήνεις απλώς να σου πω;"αναρωτήθηκε συγχυσμένη.

"Να μου πεις τι;Ότι λυπάσαι;"είπε σε έντονο τόνο ο Λουκ.

"Να σου πω ότι-"δίστασε λίγο.Το βλέμμα του Λουκ της έδωσε θάρρος.

"-είμαι ερωτευμένη μαζί σου."

_________________