Λόγια... Λόγια... Λόγια...
Τελευταία φορά...
Ποτέ ξανά...
Αν βγούμε από εδώ, όλα θα έχουν τελειώσει...

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°°

Το χαστούκι της, το μόνο που κατάφερε να κάνει ήταν να τον σαλτάρει εντελώς...

Έπιασε το κεφάλι της στις παλάμες του, και τη φίλησε ακόμα πιο άγρια. Μόλις τα χείλη της άνοιξαν, την ζουπηξε από τα οπίσθια και τη σήκωσε.

Μεχρι να γυρίσει το κορμί της στο αμάξι, είχε ήδη τυλίξει τα πόδια της στο κορμί του και τα χέρια της γύρω από το κεφάλι του.

Το φιλί τους ήταν γρήγορο. Εκνευρισμένο. Θυμωμένο. Έβγαζαν ο ένας στον άλλο τα σπασμενα τους ασταμάτητα και αδιάκοπα.  Δάγκωσε τα χείλη της δυνατά σε μια προσπάθεια να πάρει ανάσα και εκείνη αντί να του τη δώσει, ρουφηξε και τον λιγοστό αέρα στα πνευμόνια του αμέσως.

Τα χέρια της κατέβηκαν στα κουμπιά από το παντελόνι του ψάχνοντας τρελαμενα τη λύτρωση του κορμιού της ενώ τα δικά του, έπιασαν το λινό της παντελόνι και το έσκισαν σαν ένα κομμάτι χαρτί.

Μπήκε μέσα της, αμέσως. Δεν χωρούσε καθυστέρηση στη στιγμή και δεν υπήρχε και περιθώριο να υπάρξει. Είχαν λυσσαξει και οι δύο. Δεν έκαναν σεξ όμως. Παρά την αγριότητα , τα βίαια κρατήματα και τη ταχύτητα , έμοιαζε περισσότερο με μανιώδη έρωτα.

Η Ιφιγένεια χάθηκε πρώτη στη στιγμή...
Του χάρισε τον εαυτό της σχεδόν αμέσως ενώ εκείνος πάλευε ακόμα με το κορμί της.
Λέξη δεν είπαν...
Απλά δόθηκαν ο ένας στον άλλο έχοντας πάνω από τα κεφάλια τους, μια αληθινή απιστία αυτή τη φορά και από τις δύο πλευρές.

Τα χείλη της για πρώτη φορά, ξέφυγαν από τα δικά του μα μόλις κατρακύλησαν στο λαιμό του και τα ανοιξε  ο Χριστόφορος τη κοίταξε λαχανιασμενος. "Μη το κάνεις..." ζήτησε βυθίζοντας δυνατά τον εαυτό του μέσα της και τη ξάπλωσε προς τα πίσω. Είχε στοχεύσει το ίδιο της το ρουφηγμα μόνο που το τατουάζ ήταν τόσο φρέσκο στο δέρμα του και εκείνος δεν ήθελε να χαλάσει...

Φίλησε αχόρταγα τα χείλη της, κατέβηκε στα στήθη της και βγαίνοντας από μέσα της, έφτασε στη κοιλιά της. Σε αντίθεση με τα λόγια του, εκείνος έκανε πράξη αυτό που δεν την άφησε... Άρχισε να γλύφει τη κοιλιά της, κατρακύλησε στη περιοχή της και μόλις εκείνη κυρτωσε το κορμί της προς τα πίσω, σύρθηκε ως το δεξί της μπούτι αυτή τη φορά, και το ρουφηξε δυνατά. Η Ιφιγένεια έβγαλε έναν αναστεναγμό χωρίς προηγούμενο. Ο Χριστόφορος όμως, αντί να σταματήσει, ρουφηξε ως το τέρμα το δέρμα της και μόνο όταν εκείνη του είπε ξεψυχισμενα ότι πονάει σταμάτησε...

Φίλησε απαλά το σημείο, τα δάχτυλα του γαργαλησαν τη περιοχή της και τραβώντας τη από τους γοφούς, μπήκε μέσα της ξανά... Τα χέρια του βρέθηκαν στα υπέροχα κόκαλα της λεκάνης της, και με τους αντίχειρες του άρχισε να πιέζει την ηβική περιοχή της κάνοντας βαθιές και αργές ωθήσεις μέσα της. Ήταν μοναδικός ο τρόπος που μεταμορφωναν τη σαρκική έλξη σε ψυχικό συναισθήμα.

Η Ιφιγένεια ανασηκώθηκε μόνη της ξαφνικά και πιάνοντας τον από τη πλάτη, χώθηκε πάλι στο λαιμο του.

"Μη!" της είπε νιώθοντας τα χείλη της πάνω στο τατουάζ και εκείνη αγκάλιασε το πρόσωπο του και τον κοίταξε...
Ο Χριστόφορος σταμάτησε τη κίνηση μέσα της χωρίς όμως να τραβηχτεί.

"Γιατί δε μ' αφήνεις;" τον ρώτησε αφήνοντας τα μάτια της να παίξουν με τα δικά του

"Γιατί δεν είναι πλέον ένα απλό ρουφηγμα..." απάντησε και εκείνη τα έχασε... Ο Χριστόφορος όρμησε στα χείλη της μα εκείνη τον κράτησε από τα μάγουλα και σταμάτησε το φιλί

"Τι έκανες;" ρώτησε αδυνατώντας να πιστέψει τη σκέψη που διαπέρασε το μυαλό της...

"Αυτό που μου ζήτησες..." τον κοίταξε σαστισμένα ... Τα χέρια της έκλεισαν γύρω από το κεφάλι του τόσο έντονα , που βρέθηκε να βλέπει τη πλάτη της. Τη δάγκωσε και έκανε μια βαθιά ώθηση μέσα της.

"Εύχομαι να μη σε γνώριζα ποτέ..." του ψιθύρισε και εκείνος βγήκε και βυθίστηκε ακόμα πιο απότομα μέσα της.

"Την ίδια ευχή κάναμε τελικά μωρό μου...Απλά με διαφορετικά λόγια..." βγήκε από την αγκαλια της , χάθηκε μέσα στα μάτια της και έμεινε στατικός να νιώθει τον κόλπο της να πάλλεται για εκεινον... Κοίταζε το βλέμμα της, σαν να έψαχνε την έξοδο από τον λαβύρινθο που τον έβαλε ώσπου τον ένιωσε να βγαίνει σιγά σιγά από μέσα της. Το βλέμμα της ήταν αρκετό για να τελειώσει για εκείνη, χωρίς καν να προσπαθήσει το κορμί να δώσει ταχύτητα και ώθηση...

Η Ιφιγένεια δάγκωσε το κάτω της χείλος αργά, σήκωσε το δάχτυλο της ως τα χείλη του και χάιδεψε το σκουλαρίκι του πάλι...
Δεν ήθελε να το παραδεχτεί, αλλά το λάτρευε πάνω του και εκείνος το ήξερε..

Εγυρε και του έδωσε ένα αργό υγρό φιλί στο οποίο ο Χριστόφορος ανταποκρίθηκε απολαμβάνοντας το στο έπακρο. Τα μπούτια της ήταν μελανιασμενα πια και από τις δύο πλευρές, ο λαιμός του ήταν μόνιμα δικός της και εκείνοι χαμένοι ο ένας στον άλλο. Ούτε ντύθηκαν, ούτε κουνήθηκαν, ούτε μίλησαν άλλο... Μόνο το φιλί τους είχε σημασία...

°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°

"Το κεφάλι μου... Θα σπάσει..." ήταν οι πρώτες του λέξεις σαν άνοιξε τα μάτια του και απλώνοντας το χέρι στο κρεβάτι,  έπιασε το κενό. Δεν είχε ιδέα που κοιμήθηκε. Το ουίσκι που πήρε και κατέβασε το προηγούμενο βράδυ, τον αποτελείωσε σε πέντε λεπτά. Του πήρε λίγο χρόνο αλλά αναγνώρισε το δωμάτιο αμέσως μετά.
"Ιφιγένεια;" ψέλλισε και κατέβασε κάτω τα πόδια του αλλά έφυγε σφαίρα στο μπάνιο αμέσως. Έβγαλε τον εαυτό του στη λεκάνη και έπιασε το κεφάλι του. Σηκώθηκε με τα χίλια ζόρια. Άνοιξε τη βρύση , έριξε άφθονο νερό στο πρόσωπο του και αρπάζοντας τη πετσέτα την έβαλε στο κεφάλι του.

"Ξύπνησες;" άκουσε τη φωνή της και γυρίζοντας προς τη πόρτα την είδε να τον κοιτάζει με εκείνο το επικριτικό της ύφος.

"Που είναι η Ιφιγένεια;"

"Έφυγε νωρίς για το μαγαζί..." αρκέστηκε μόνο να του πει "Συνελθε και έλα έξω, έχω κάνει καφέ..."

"Μη μου μιλάς θαρρείς και είμαι το σκυλάκι σου!" της είπε κάπως πιο νευριασμένα

"Πάνο τελείωνε!" τον άφησε μόνο και έβρισε τη ζωή του όλη. Αφού πλύθηκε για ακόμα μια φορά, βγήκε στο δωμάτιο. Δεν είχε ούτε τα πράγματα του μαζί. Άνοιξε τη βαλίτσα της Ιφιγένειας και ξέροντας πως πάντα έπαιρνε μια αλλαξιά του, φόρεσε καθαρά ρούχα και βγήκε εξω. Ήταν καθισμένη στη βεράντα και έπινε το καφέ της.

"Κάτσε μπας και στρώσεις..." του είπε ενοχλημένη και εκείνος τράβηξε μια καρέκλα , αγκάλιασε το καφέ και εγυρε το κεφάλι του πάνω στο τραπέζι.

"Δεν έπρεπε να πιω τόσο..."

"Και ο λόγος; Ή νομίζεις ότι δε ξέρω ότι πηγές στο μπαρ και της είπες μαλακίες! Την έβλεπα!"

"Μη φωνάζεις! Το κεφάλι μου πονάει σου λέω!"

"Πάνο δε μου τα λες καλά... Σου είχε πει άπειρες φορές όταν δουλεύει να μη την ενοχλείς. Και εσύ πηγές και ήπιες σαν ηλίθιος και έκανες τα ακριβώς τα αντίθετα. Στη τελική εσύ της είπες να βοηθήσει τα παιδιά!"

"Θάλεια πάψε για λίγο!"

"Σε ετσουξε που πήγα σου Σωτήρη έτσι δεν είναι;" ο Πάνος σήκωσε το κεφάλι του και τη κοίταξε "Τα ξεκαθαρίσαμε μεταξύ αυτά νομίζω!"

"Από όλους αυτόν βρήκες; Πες μου!"

"Δεν σκόπευα να το παίζω διπλό ταμπλό! Την Ιφιγένεια την εκτιμάω. Ότι έγινε ανάμεσα μας ήταν γιατί είχαμε πιεί πολύ! Σου είπα ότι δε θέλω τίποτα άλλο"

"Ρε Θάλεια..."

"Πάνο άκουσες; Η Ιφιγένεια είναι φιλη μου. Ήδη νιώθω σαν καμιά πουτάνα που πηδηχτηκε με το γκόμενο της. Δε θέλω να το αναλύσω παραπάνω!"

"Μια φορά... Μια φορά να το καταλάβω!" φώναξε κάπως πιο δυνατά "Εμείς πηδιομαστε εδώ και μήνες!"

"Και είναι λάθος! Την έφερες εδώ να γνωρίσει τους γονείς σου. Είναι μέσα στο άγχος... Προσπαθεί για ένα καλύτερο εαυτό και εσύ κάνεις μαλακίες. Θέλω να σταματήσει όλο αυτό μεταξύ μας. Τώρα!"

"Ερωτεύθηκες το Σωτηράκη;" την ειρωνεύτηκε "Γιατί τόσο καιρό δεν είδα να έχεις θέμα!"

"Πώς να έχω; Βγαίναμε πίναμε και πάντα κάναμε σεξ. Αυτό ήταν όμως... Όσο για το Σωτήρη , μια χαρά παιδι είναι κι αν θέλεις να ξέρεις μου αρέσει πραγματικά! Το θέμα είναι εσύ, τι θέλεις; Ποιο είναι το πρόβλημα σου;Την αγαπάς. Αυτό λες και φωνάζεις! Τι σκατά θες τότε;"

"Να είμαστε όπως πριν. Αυτό θέλω!"

"Πάνο είσαι μαλάκας αγόρι μου; Υποτίθεται θα μείνετε μαζί! Εγώ τι θες να κάνω; Να έρχομαι να με πηδάς και μετά όλα μια χαρά;"

"Ρε Θάλεια δε το εννοώ έτσι... Μου αρέσεις..."

"Ναι, και μένα. Αλλά τελείωσε. Δε θα τη πληγώσω. Εσύ πήρες ήδη την απόφαση σου. Δε χωράω κάπου Πάνο. Και να σου πω την αλήθεια ούτε θέλω..."

"Γιατί ρε μωρό μου μιλάς έτσι;" Ο Πάνος σηκώθηκε και τη πλησίασε "Μια χαρά ήμασταν..."

"Μέρες τώρα θέλω να το τελειώσουμε Πάνο... Δε γουστάρω να της παίζω τέτοιο παιχνίδι... Η επαφή μας είναι καθαρά σαρκική. Ούτε αγάπη υπάρχει ούτε τίποτα... Γιατί το τραβάμε από τα μαλλιά;"

"Δε ξέρω. Απλά σε θέλω... Την Ιφιγένεια την αγαπάω..."

"Αν την αγαπούσες δε θα με ήθελες. Να είσαι σίγουρος. Ξεκαθάρισε μέσα στο κεφάλι σου τι θέλεις και μετά μιλάμε. Μέχρι τότε, δεν θέλω καμια επαφή. Η Ιφιγένεια σου στάθηκε σε πολλά. Μενει πιστη σε σένα και εσύ γαμας όλη τη φάση με την κολλητή της. Νομίζω φτάνει..." η Θάλεια έκανε μια παύση και αναστεναξε "Αλλο η αγάπη για έναν άνθρωπο , άλλο το πάθος. Σε ένα ζευγάρι όμως χρειάζονται και τα δύο. Αν δε νιώθεις έτσι, άφησε την ελεύθερη Πάνο... Να φτιάξει η ζωή της. Να αγαπήσει..."

"Με αγαπάει..." Η Θάλεια αναστεναξε.

"Ναι, δε λέω... Αλλά σου είπα... Καμια φορά ίσως είναι η συνήθεια... Δε θα την απατουσες αν ήσουν ερωτευμένος Πάνο..."

"Εκείνη είναι όμως..."

"Τέλος πάντων. Απλά αν δε νιώθεις το ίδιο, μίλησε μαζί της. Αντί να πιέζεις μια συγκατοίκηση, δώστε χώρο και χρόνο ο ένας στον άλλο. Κι αν την αγαπάς, τότε σταμάτα να παίζεις μαζί μου!"

"Δε μπορώ ρε Θάλεια... Σε γουστάρω πολύ. Αλλά δε θέλω να τη χάσω"

"Αυτά είναι μαλακίες..." Η Θάλεια σηκώθηκε απογοητευμένη "Ίσως δεν είναι το τυχερό σας στη τελική να είστε μαζί. Δε χάθηκε και ο κόσμος..."

"Θέλεις να τη χωρίσω για να είσαι μαζί μου;" τη ρώτησε

"Όχι Πάνο. Για να είστε και οι δύο ευτυχισμένοι... Καμιά φορά, ζούμε σε μια συνήθεια. Αυτό είναι όλο..."

"Ζηλεύεις έτσι δεν είναι;"

"Αν το πιστεύεις, μπράβο σου. Δε θα το αναλύσω άλλο. Ότι είχα να πω στο είπα... Πάντως εγώ και εσύ, δεν υπάρχει πια..."

"Θάλεια περίμενε!"

"Πάω να ετοιμαστώ να πάμε στα παιδιά... Αρκετά είπαμε"

Μπήκε μέσα έχοντας ανάμεικτα συναισθήματα. Το τελευταίο εξάμηνο είχε ήδη αρκετές τύψεις μα τώρα έβλεπε καθαρά...
Την ένιωσε την Ιφιγένεια. Ήταν ερωτευμένη με τον Ρήγα και χωρίς να το παραδεχτεί.
Όλα όμως έγιναν κουβάρι.
Είχαν πιει ένα βράδυ που εκείνη δούλευε, έκαναν σεξ και μετά ούτε που κατάλαβε πως κατρακύλησαν... Με το Πάνο ήταν καθαρό σεξ. Ούτε ζήλευε ούτε τίποτα. Τώρα όμως δεν ήθελε πια... Ο Σωτήρης ήταν πολύ γλυκός. Πολύ καλός... Ίσως κατά βάθος να ερωτεύθηκε και εκείνη και της ήταν δύσκολο να το παραδεχτεί. Για το μόνο που ήταν εξολοκλήρου σίγουρη, ήταν πως δεν ήθελε άλλο να κάνει μαλακίες με το Πάνο.
Με έναν Πάνο που όταν έπινε γινόταν τόσο απρόβλεπτος που τη φόβιζε. Δεν ήθελε να χάσει την Ιφιγένεια, η Θάλεια... Ο Πάνος δε σήμαινε κάτι για εκείνη αλλά κάπου στο βάθος, πίστευε ότι ήταν ικανός να μιλήσει στην Ιφιγένεια και να τα διαλύσει όλα.

Ίσως την απάτησε μαζί της  αλλά η Θάλεια, την έβλεπε σαν αληθινή φίλη. Σαν άνθρωπο. Δε θα του αποκάλυπτε ποτέ ότι η Ιφιγένεια ήταν με το Ρήγα αυτές τις μέρες.
Αν όμως έβλεπε ότι και οι δύο ήταν αλλού, τους το χρωστούσε να τους πείσει να χωρίσουν για να φτιάξουν τις ζωές τους με κάποιον που θα ένιωθαν αληθινά συναισθήματα και όχι εκείνα της καθημερινότητας...

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°°•°•°°°°•

Άφησε το καφέ στο πάγκο και τον έσπρωξε ελαφρά προς το μέρος της.
Η Ιφιγένεια άπλωσε το χερι και τον πήρε χωρίς να κοιτάξει στα δεξιά της.

Ο Σώτος με το Νεκτάριο και την Εύα είχαν ήδη  αρχίσει να στρώνουν κάτω.
Η Ιφιγένεια επέστρεψε ξημερώματα σπίτι. Ο Πάνος ακόμα κοιμόταν ενώ αρκετά νωρίς το πρωί πήγε και η Θάλεια. Η Ιφιγένεια έκανε ίσα ίσα ένα μπάνιο και την άφησε με το Πάνο για να πάει στο μαγαζί.

"Καλός είναι;" ρώτησε χαμηλά

"Μια χαρά..." απάντησε αποφεύγοντας ξανά την οπτική επαφή.

Είχαν περίεργη συνέχεια ύστερα από την επαφή τους. Αναγνώρισαν και οι δύο το λάθος που έκαναν έρωτα ξέροντας πια ποιος είναι ποιος χωρίς να ειπωθεί κάτι μεταξύ τους... Ύστερα από το φιλί που του χάρισε, δεν αντάλλαξαν ούτε λέξη. Μπήκαν στο αμάξι, τη γύρισε πίσω και όσα είχαν να πουν, τα είπαν δίχως να μιλούν. Κανένας από τους δύο άλλωστε δεν είχε λέξεις να περιγράψει τη κατάσταση. Δεν χωρούσε δικαιολογία και οι ευθύνες βάραιναν τις δικές τους πλάτες. Έμοιαζε σαν μια βουβή συμφωνία ότι όσα έγιναν, θα έμεναν μέσα τους. Σαν μια ακόμα στιγμή τους. Σαν ένα -Ποτε ξανά, σαν μια -τελευταια φορά...

"Καλημέρα..." η Θάλεια μπήκε πρώτη και πίσω της ο Πάνος.

"Μωρό μου συγνώμη..." της είπε και σκαρφαλώνοντας κάπως στο πάγκο, τη φίλησε. "Μου είπε η Θάλεια για το αμάξι.."

"Δε πειράζει... Με γύρισε ο Χριστόφορος" Είπε σιγανα

"Πάλι καλά που μου έφερε το αμάξι ο Σωτήρης... Θα φτιάξουμε και τη μπαταρία από το δικό σας" της είπε η Θάλεια

"Αδερφέ ευχαριστώ ρε..." ο Πάνος έδωσε το χέρι στο Χριστόφορο

Ακόμα ένα λιθαράκι τύψεων που έπρεπε να υπάρχουν και εκείνες ήταν στα αζήτητα...

"Δε κάνει τίποτα..."

"Δε θα ξαναπιω ρε παιδιά. Έγινα χάλια χθες... Αγάπη μου, μπορώ να σου μιλήσω λίγο πριν έρθει ο κόσμος;"

"Εντάξει..." Η Ιφιγένεια βγήκε και προχώρησαν μέχρι ένα μακρινό τραπεζακι.

"Συγνώμη για όσα είπα χθες..." Ήταν οι πρώτες του κουβέντες

"Δε θα σου πω, δε πειράζει... Γιατί πραγματικά με πείραξε η συμπεριφορά σου. Θα σου πω αλλά να μην πιεις ξανά τόσο πολύ"

"Σε έφερα σε δύσκολη θέση. Άκουγε και ο Ρήγας. Απορώ πως δε σηκώθηκε να μου ρίξει κανένα χαστούκι... Ίσως όμως και να έπρεπε..." παραδέχθηκε και την κράτησε το χέρι. "Μπορούμε να τα σβήσουμε όλα και να το πάμε πάλι; Θέλω να περάσουμε όμορφα... Να γίνουν όλα όπως τα φανταστηκαμε... Εγώ και εσύ..." Άλλες φορές η καρδιά της ίσως χτυπούσε δυνατά αλλά όχι τώρα. Ένιωσε μια κενότητα από το πουθενά.

"Δε ξέρω αν είναι καλή ιδέα να γνωρίσω τους γονείς σου..." του είπε και εκείνος τα έχασε

"Γιατί; Για αυτό ήρθαμε ρε Ιφιγένεια..."

"Και είναι τόσο σημαντικό ώστε να καθορίζει το αν θα μείνουμε μαζί; Δε πάμε για γάμο... Σωστά;"

Ο Πάνος χαμήλωσε το κεφάλι

"Ίσως ... Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να το θελήσω και αυτό... Ίσως να θελήσουμε μαζί να κάνουμε το βήμα και να αλλάξουμε τη ζωή μας..."

"Αν συμβεί αυτό, τότε θα τους γνωρίσω... Δεν ξέρω ρε Πάνο... Δε το νιώθω. Δε θέλω να στραβωσει εξολοκλήρου .."

"Ξέρεις κάτι;" της είπε έχοντας ένα γλυκό χαμόγελο "Ίσως έχεις δίκιο. Ίσως είναι μια ευκαιρία για μας να ερωτεύθουμε ξανά. Ξέχνα τους γονείς μου. Ξέχασε τα όλα... Είμαστε οι δύο μας. Εγώ και εσύ... Όπως παλιά..." τα λόγια του έφεραν ένα τρέμουλο στη καρδιά της. Ίσως τελικά οι τύψεις να ήταν εκεί αλλά να ήταν σε βαθύ ύπνο.
"Δε θέλω να γίνω σαν το Ρήγα Ιφιγένεια..."

"Τι εννοείς; Τι σχέση έχει ο Χριστόφορος σε αυτό;"

"Είχα μια ελπίδα και για εκείνον... Πως κάποτε θα έβρισκε τον έρωτα της ζωής του. Πώς θα είχαμε τις γυναίκες μας στο νησί, θα κάναμε χαβαλέ...  Τώρα όμως είμαι σίγουρος ότι θα μείνει για πάντα μόνος . Σε αυτή την ίδια κατάσταση. Δε θέλω να γίνω έτσι... Θέλω να φτιάξω οικογένεια. Ακόμα κι αν αργήσει. Δε με πειράζει..."

"Γιατί το βλέπεις έτσι; Θα κάνει κι αυτός τη ζωή του... Μη συγκρίνεις πρόσωπα Πάνο..."

"Ξέρω τι λέω... Βλέπεις εκείνη τη μαυρίλα στο λαιμό του εδώ και δύο μέρες;" τη ρώτησε και η Ιφιγένεια σφίχτηκε "Όταν ήμασταν έφηβοι και ξεκίνησε τα τατουάζ, είχε πάντα ένα κενό σημείο... Έλεγε από πιτσιρικάς ότι εκεί θα έκανε τατουάζ μόνο για τη γυναίκα της ζωής του..." Η Ιφιγένεια ένιωσε διαφορετικά τώρα τον χτύπο της καρδιάς της "Προχθές είδα το τατουάζ του... Ποτέ δε φαντάστηκα ότι θα έκλεινε εκείνο το σημείο... Το έκανε όμως και μάλιστα χωρίς να βρει αυτή τη μία που θα έκανε τη διαφορά στη ζωή του. Τόσο απλά... Ένα κομμάτι της ψυχής του που πίστευα ότι θα κρατούσε , εκείνος το κάλυψε... Βλέπεις τι σου εξηγώ; Αργά η γρήγορα κατάλαβε ότι δε θα τη βρει ποτέ γιατί έτσι έμαθε να ζει. Τον αγαπάω αλλά δε θέλω να γίνω έτσι..."

Το κεφάλι της πήρε φωτιά. Ώστε για αυτό τη ρώτησε αν ήταν πραγματικά σίγουρη όταν διάλεξε εκείνο το σημείο λίγες μέρες νωρίτερα; Σκέφτηκε μπερδεμένη...
Γιατί το έκανε όμως; Και μάλιστα δεν έκανε ούτε σχέδιο... Πάτησε μονάχα το ρουφηγμα της σαν μια μόνιμη υπενθύμιση των πράξεών τους... Της στιγμής τους.
Ένιωσε άσχημα που επέλεξε εκείνο το σημείο και εκείνος τήρησε τη συμφωνία τους. Δεν είχε δικαίωμα να του το κάνει αυτό...

"Ιφιγένεια;" ο Πάνος χάιδεψε το πρόσωπο της βγάζοντας την από τις σκέψεις "Τι λες;"

"Τι να πω..." ψελλισε έχοντας χιλιάδες σκέψεις στο κεφάλι της.

"Θέλεις να το πάμε πάλι από την αρχή; Εγώ και εσύ; Όπως τότε..."

Το βλέμμα της περιπλανήθηκε στο μπαρ...
Μιλούσε με το Νεκτάριο και χαμογελούσε τόσο όμορφα... Τόσο αληθινά.
Στη καρέκλα είχε πέντε χρόνια ζωής να περιμένουν απάντηση και στα μάτια της, πέντε στιγμές που δε θα ξεχνούσε ποτέ...

Ήταν άραγε τοσο ίδιοι όσο πίστευαν;
Κι αν ήταν, πόσο σωστό το ένιωθαν όλο αυτό; Ποτέ δεν της εξέφρασε κάποιο βαθύ συναίσθημα αλλά ακόμα κι αν το έκανε, ήταν ο κολλητός του Πάνου. Έπιασε τον εαυτό της να αναρωτιέται για πράγματα που είχε ήδη ξεκαθαρίσει μέσα της. Πράγματα που τώρα ήταν απλά μπερδεμένα. Αυτή η λέξη ταίριαζε και δε χωρούσε ανάλυση.

"Ρε Ιφιγένεια; Τι έπαθες; Λέξη δε λες..." Γύρισε το κεφάλι της και τη κοίταξε

"Ξέρω ότι θα σου ακουστεί κάπως..." ξεκίνησε να λέει όταν ξαφνικά μια πληθωρική παρουσία μπήκε στο μαγαζί και πλησίασε το Χριστόφορο. Είδε τα χέρια της να χαϊδεύουν το πρόσωπο του και έπιασε τον εαυτό της να θυμώνει. Με τι όμως θύμωνε ακριβώς; Ζήλευε τελικά;
Ο Πάνος περίμενε μια απάντηση και εκείνη δεν είχε καμία να του δώσει.
"Θα το συζητήσουμε το βράδυ στο σπίτι εντάξει;"

"Έτσι όπως το λες είναι θαρρείς και με βάζεις στην άκρη ρε μωρό μου..."

"Όχι..Δε καταλαβαίνω τι εννοείς να το πάμε από την αρχή. Απλά δε θέλω να γνωρίσω τους γονείς σου... Αυτό είναι όλο..."

"Άρα είμαστε εντάξει;" ρωτησε γλυκά

"Ναι..." είπε και σηκώθηκε "Με συγχωρείς. Αρχιζει και μπαίνει κόσμος..."

"Εντάξει μωρό μου... Πήγαινε... Κάποια στιγμή οπότε μπορέσεις κάνε μου μονάχα ένα καφεδάκι. Τέλος το ποτό" αστείευτηκε μα τη σταμάτησε πριν φύγει "Σ'αγαπαω..." Είπε κοιτώντας τη

"Κι εγώ..." απάντησε ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα μα φεύγοντας , άρχισε να ψάχνει μέσα της , γιατί έπαψε να το εννοεί.

❤️‍🩹