Ξημερώματα Κυριακής ! Ο Άλκης επέστρεφε στο σπίτι . Έπειτα από μια βόλτα στην παραλιακή για να ξελαμπικάρει γύρισε στο σπίτι ... Περιμένοντας να βρει τα πάντα όπως τα άφησε !

Ξεκλείδωσε σιγανά την πόρτα για να μην τις ξυπνήσει όμως αμέσως έπεσε πάνω στα άγρυπνα μάτια της Μελινας .

«Δεν κοιμάσαι ;» Ψιθύρισε κλείνοντας την πόρτα πίσω του . Η κοπέλα πετάχτηκε όρθια . Αν η Άννα δεν ήταν με τον Άλκη που μπορεί να είχε πάει ... την είχε πάρει η ίδια τόσα τηλέφωνα όμως δεν της απάντησε σε κανένα .

«Δεν είναι μαζί σου η Άννα ;» Τον ρώτησε φοβισμένη . Το σαγόνι της άρχισε να τρέμει. Ο Άλκης την κοίταξε παγωμένος . Πέταξε τα κλειδιά του στο τραπεζάκι και προχώρησε προς την αδερφή του .

«Γιατί που πήγε ;» Την ρώτησε στον ίδιο τόνο με πριν .

«Μόλις έφυγες , έφυγε και εκείνη ! Ήθελε να έρθει να σε βρει , είχε ένα κακό προαίσθημα μου είπε και εξαφανίστηκε ! Μου ζήτησε το αυτοκίνητο μου ...»

«Της το έδωσες ;» Την διέκοψε απότομα .

«Όχι ! Αν και επέμεινε δεν το έκανα !»του απάντησε .

«Και δεν γύρισε ;» Ακούστηκε σαν διαπίστωση .

«Αν είχε γυρίσει θα ήμουν έτσι τώρα ; Άλκη φοβάμαι για εκείνη. Τα έκανα όλα σκατα και η Άννα κινδυνεύει !»ψέλλισε βιαστικά . Ο Άλκης έβγαλε το κινητό του . Εντόπισε μια κλήση από εκείνη ! Το είχε στο αθόρυβο , δεν το άκουσε στην ώρα του ! Πάτησε τον αριθμό της και το άφησε να χτυπήσει όμως δεν έλαβε καμία απάντηση . «Την πήρα τόσες φορές ! Δεν το σηκώνει !»επισήμανε η αδερφή του . «Πάρε τον αδερφό της !»πρότεινε ξαφνικά . «Μπορεί να πήγε στο παλιό της σπίτι ! Αφού δεν σε βρήκε ...»

Ο Άλκης μηχανικά ακολούθησε τις συμβουλές της αδερφής του . Η αγγουροξυπνημενη φωνή του Μιχάλη ήχησε στο αυτί του .

«Τι στο καλό θες στα άγρια χαράματα !»γρυλισε ενοχλημένος .

«Είναι η Άννα μαζί σου ;» Του φώναξε .

«Όχι ρε φιλε ! Τι να κάνει η Άννα μαζί μου ...» του απάντησε τρίβοντας τα μάτια του . Γύρισε το κεφάλι του στο πλάι εντοπίζοντας μια γυμνή καστανόξανθη γυναίκα στο μαξιλάρι δίπλα του . «Μια ομορφούλα είναι δίπλα μαζί μου και εσυ μόλις μου την ξύπνησες !»γέλασε χωρίς να έχει καταλάβει τι συμβαίνει .

«Η Άννα έχει εξαφανιστεί από χθες το βράδυ και ο Λάμπρος ξέρει τα πάντα !»του είπε κωδικοποιημένα . Ο Μιχάλης πετάχτηκε στον αέρα . Εσμπρωξε τα σκεπάσματα από πάνω του και έκανε κύκλους στο δωματίο .

«Που πήγε ;» Ρώτησε στα χαμενα .

«Άμα ήξερα μεγάλε δεν θα σε έπαιρνα τηλέφωνο ! Μπορείς να έρθεις να μείνεις με την αδερφή μου να βγω να ψάξω για την Άννα ;»του ζήτησε .

«Άλκη δεν είναι ανάγκη !»επενέβη η Μελινα .

«Σε είκοσι λεπτά θα είμαι εκεί !»τερμάτησε την κλήση .

«Μην ανοίξεις σε κανέναν άλλον ! Θα έρθει ο Μιχάλης !» Της είπε παίρνοντας ξανά τα κλειδιά του αυτοκινήτου στα χέρια του .

«Που πας ;»αναστέναξε .

«Να την βρω !»έκλεισε με δύναμη την πόρτα . Το κεφάλι του βούιζε ! Η Άννα κινδύνευε και εν μέρη ήταν και εκείνος υπεύθυνος ! Έφυγε έτσι απλά χωρίς να της πει μια λέξη ! Και εκείνη έτρεξε να τον βρει . Χιλιάδες πράγματα θα μπορούσαν να της είχαν συμβεί ... το μόνο που τον ένοιαζε όμως ήταν να την βρει .

Μπήκε στο αυτοκίνητο του και έφερνε βόλτες στην γειτονιά μην τυχόν και είχε ξεμείνει εκεί γύρω . Στο μυαλό του δεν περνούσαν πολλές σκέψεις ! Ο ήλιος δεν είχε χαράξει ακόμα γεγονός που έκανε πιο δύσκολη την εύρεση της .

Όσο και να έψαχνε ήταν στο λάθος σημείο ! Η Άννα βρισκόταν αναίσθητη στο ξύλινο παρκέ τις αίθουσας των ενηλίκων . Μια τεράστια λίμνη αίματος είχε δημιουργηθεί γύρω από το κεφάλι της . Το πρόσωπο της είχε χλωμιασει ήταν θέμα χρόνου να γίνει τελειως άσπρη ! Το κινητό της χτυπούσε μανιωδώς δίπλα της αλλά απλά χτυπούσε !

«Που είσαι γαμω τον μπελά μου , που είσαι !»χτύπησε το χέρι του με δύναμη στο τιμόνι . Η κόρνα ήχησε από την σφοδρή σύγκρουση με την παλάμη του . Έχανε το μυαλό του. Αν δεν την έβρισκε θα χανόταν και ο ίδιος . Το κινητό του χτύπησε και ένιωσε την ελπίδα να αναγεννιέται . Η Μελινα τον καλούσε !

«Πες μου ότι γύρισε ;»της είπε απότομα .

«Όχι σε πήρα να δω αν την βρήκες !»ρώτησε εκείνη .

«Γαμω την πουτανα μου ! Μην με ξανά πάρετε εκτός και αν είναι να μου πείτε ότι η Άννα γύρισε !»της το έκλεισε πετώντας το κινητό του στο κάθισμα . «Που πηγές ρε μωρό μου ;»μονολόγησε . Έβαλε το μυαλό του να δουλέψει ! Αν εκείνος ήταν η Άννα , που θα πήγαινε για να τον βρει ...

Αυτή η ερώτηση τριγυρνούσε στο μυαλό του όλη την ώρα ! Και η μοναδική πιθανή απάντηση ήταν η σχολή ! Πως δεν το είχε σκεφτεί νωρίτερα !

Γκάζωσε απότομα και ξεκίνησε την διαδρομή . Πέρασε μέσα από στενά και παράδρομους για να φτάσει όσο το δυνατόν ταχύτερα . Αν ήταν εκεί γιατί δεν σήκωνε τα τηλέφωνα ! Και τώρα η αγωνία φούντωνε περισσότερο. Τα σενάρια που έπαιζαν στο κεφάλι του δεν ήταν ιδανικά .

Πάρκαρε όπως όπως το αυτοκίνητο του και έτρεξε προς την είσοδο . Έβγαλε τα κλειδιά του για να ανοίξει όμως διαπίστωσε πως η πόρτα ήταν ήδη ανοιχτή . Η καρδια του σταμάτησε ! Προχώρησε προς τα μέσα . Ησυχία ! Απόλυτη ησυχία .

«Άννα !»φώναξε χωρίς να λάβει απάντηση . Προχώρησε μερικά βήματα μέχρι που είδε το χάος που είχε δημιουργηθεί σε μια εκ των τριών αιθουσών . «Άννα !»επανέλαβε . Εσμπρωξε την πόρτα και το θέαμα μόλις επιβεβαίωσε το δεύτερο σενάριο του . Η Άννα ήταν εκεί ...

«Μωρό μου ;» Έτρεξε στο μέρος της . Έσκυψε με προσοχή δίπλα της απομακρύνοντας με την αναστροφή της παλάμης του τα γυαλιά από το θρυμματισμένο βάζο . Έκανε στην άκρη τα μαλλιά της και την γύρισε με προσοχή βάζοντας το χέρι του κάτω από τον αυχένα της στηρίζοντας τον έπειτα στο πόδι του . Η όψη της ήταν απερίγραπτη ...

«Άννα μου ;» Την χτύπησε απαλά στο πρόσωπο . Καμία ανταπόκριση ! Το κινητό του... ήταν στο αυτοκίνητο ! Την ακούμπησε ξανά απαλά στο έδαφος και έτρεξε να πιάσει το ασύρματο τηλέφωνο του γυμναστηρίου .

Κάλεσε αμέσως το ΕΚΑΒ !

Επέστρεψε ξανά στην Άννα ! Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η κοπέλα που πνίγονταν μέσα στην λίμνη του δικού της αίματος ήταν η Άννα του . «Εγώ φταίω !»ψιθύρισε χαϊδεύοντας απαλά το πρόσωπο της . «Εγώ φταίω γαμωτο !»ούρλιαξε . «Θα τον γαμησω τον Καριολη ! Θα τον γαμησω ...» φώναζε . Αμέσως στο μυαλό του πέρασαν άλλες σκέψεις ! Της έριξε μια μάτια για να βεβαιωθει πως δεν έφερε αλλά τραύματα ! Τα ρούχα της ήταν πάνω της γεγονός που προς στιγμής τον καθησύχασε . «Μην με αφήσεις !»στράφηκε στο μέρος της . «Μην τολμήσεις να με αφήσεις Άννα !»επανέλαβε κοιτάζοντας την απεγνωσμένα .

Οι σειρήνες ακούστηκαν από το δίπλα τετράγωνο . Απομακρύνθηκε ξανά από κοντά της για να βοηθήσει τους τραυματιοφορείς να τον δουν γρήγορα . Ξεχύθηκε έξω στον δρόμο φωνάζοντας τους . Εκείνοι τον είδαν αμέσως . Δυο άντρες βγήκαν τρέχοντας προς το μέρος τους .

«Τι συνέβη ;» Ρώτησαν καθως έτρεχαν προς τα μέσα .

«Νομίζω έχει ώρα που έχει χάσει τις αισθήσεις της , έχει χάσει πολλη αίμα , δεν ξέρω κάτι άλλο απλά ... σώστε την !»είπε περνώντας το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του αγχωμένα . Οι δυο άντρες μετέφεραν την Άννα στο φορείο και με σύντονες κινήσεις την ανέβασαν στο ασθενοφόρο με τον Άλκη να τους ακολουθεί . Ο ένας επιβιβάστηκε πίσω μαζί τους .

«Πως έγινε αυτό ;» Αναρωτηθηκε ο τραυματιοφορέας κοιτάζοντας την πληγή της . Έλεγξε τις κόρες των ματιών της και έπειτα τον σφυγμό της. «Επιτάχυνε , έχουμε πολύ αδύναμο σφυγμό!» Φώναξε στον συνάδελφο του . Ο Άλκης τα έχασε ! Το μηχάνημα που έδειχνε τους παλμούς της άρχισε να χτυπάει σαν τρελό .

«Θέλω να με βοηθήσεις !»στράφηκε στον Άλκη και εκείνος τινάχτηκε αμέσως . «Δώσε μου το ψαλίδι !»του έδειξε στο πάνω μέρος με τα ράφια . Ο Άλκης αμέσως υπάκουσε . Ο νεαρός της έκοψε την μπλούζα στα δυο αφήνοντας εκτεθειμένο το κορμί της . Την άγγιξε με το στηθοσκοπιο ,όσο ο Άλκης κρεμόταν από τα χείλη του .

«Δύσκολα τα πράγματα !»αποκρίθηκε .

«Τι εννοείς ;» Τον ρώτησε αυστηρά . Σαν να ήταν εκείνος ο υπεύθυνος .

«Έχει χάσει αίμα και συνεχίζει να αιμορραγεί !»του είπε απέξω-απέξω . «Γυναίκα σου ;» Τον ρώτησε .

«Όχι ακόμα !»χαμογέλασε άχνα κοιτάζοντας την . Τόσο άχνα όσο και το χρωμα της .

«Ποιος της το έκανε αυτό;» Τον ρώτησε ξανά.

«Δεν ξέρω !»αρκέστηκε να πει προς το παρών . Η συζήτηση έμεινε εκεί . Το ασθενοφορο πέρασε την πύλη του νοσοκομείου και οι γιατροί πετάχτηκαν έξω για να αναλάβουν το περιστατικό .

«Τι έχουμε ;» Ρώτησε ένας από αυτούς .

«Γυναίκα , βρέθηκε αιμόφυρτη , έχει χάσει πολύ αίμα , της χορηγήθηκαν 10mg μορφινης ...» έλεγε ασταμάτητα . Ο Άλκης της έπιασε το χέρι και προχώρησε μαζί τους .

«Εσείς κυριε μείνετε εδώ !»τον σταμάτησε μια νοσοκόμα . Την έβλεπε να απομακρύνεται και το μόνο που ευχοταν ήταν να τους διαψεύσει όλους και να τους δείξει τι σημαίνει ... Άννα !

«Συγνώμη μπορώ να κάνω ένα τηλεφώνημα ;» Ρώτησε την κοπέλα στην υποδοχή . Εκείνη έγνεψε κατάφατικα και μετακίνησε το σταθερό τηλέφωνο προς το μέρος του .

«Παρακαλώ ;»

«Μελινα !»είπε ξεψυχισμενα . Τώρα ξεσπούσαν όλα μέσα του . «Πάρε τον Μιχάλη και έλατε στο νοσοκομείο !»της είπε κοφτά χωρίς πολλά πολλά .

«Τι έγινε ;» Ρώτησε σοκαρισμένη .

«Η Άννα ειναι τραυματισμένη ! Έλατε εδώ ...»αναφώνησε πριν τερματησει την κλήση . Τα λεπτά φάνταζαν αιώνες και όσο κανείς δεν έβγαινε να τον ενημερώσει για την κατάσταση της έχανε τον κόσμο του . Γιατί η Άννα ήταν τα πάντα για εκείνον! Δεν ήταν εκείνο το εφηβικό 'για πάντα' , ήταν το αληθινό , το αδιαμφισβήτητο !

Μόλις που είχε πάει 9:30 το πρωί ! Η Μελινα κατέφτασε με τον Μιχάλη να βρίσκεται σε κατάσταση σοκ .

«Που την έχουν ;» Ρώτησε τον Άλκη .

«Την εξετάζουν !»του απάντησε απλά . Δεν είχε διάθεση για τίποτα ! Όσο και αν καταλάβαινε την ανησυχία του .

«Που την βρήκες ;»πετάχτηκε η Μελινα .

«Στην σχολή ! Μέσα στα αίματα !»της απάντησε κοφτά .

«Ο Λάμπρος ;» Εννοούσε αν κρυβόταν εκείνος πίσω από αυτό .

«Λες να της το έκανα εγώ ;»φώναξε έντονα , Τρίβοντας το πρόσωπο του με τις παλάμες του . «Αυτό ήταν που τον ήξερες ;» Στράφηκε στον Μιχάλη . «Έβαζες το χέρι σου στην φωτιά πως δεν ήταν δολοφόνος !»ψέλλισε μέσα από τα δόντια του .

«Δεν ...» δεν ήξερε τι να πει . Και εκείνος είχε πέσει από τα σύννεφα.

«Γιατρέ !»φώναξε ο Άλκης μόλις τον είδε να βγαίνει από το εξεταστήριο . «Πως είναι ;» Τον πήρε από τα μούτρα .

«Θα χρειαστούμε άμεσα αίμα !»του είπε κόβοντας του την φορά . «Καταφέραμε να την σταθεροποιήσουμε αλλά πρέπει να χειρουργήθει για να σταματήσουμε την αιμορραγία !»εξήγησε αφήνοντας τους στην δίκη τους αγωνία .

«Όλα θα πάνε καλά !»ψέλλισε η Μελινα αγκαλιάζοντας τον αδερφο της .

«Μακάρι !»ψιθύρισε . «Μακάρι να πάνε όλα καλά !»