«Θείε Άλκη ...» η Μελινα φώναξε με πολύ λεπτή φωνή καθώς έφτασε στην σχολή με το μωρό . Πιο πίσω της ο Λαμπρής ή Λάμπρος ! Όπως τον ήξερε ο καθένας . Ο Άλκης πέταξε τα γάντια του και προχώρησε στο μέρος τους . Έκανε νόημα στους υπόλοιπους να συνεχίσουν . Η Άννα προσπάθησε να διατηρήσει την ψύχραιμια της και συνέχιζε να παλεύει με τον αντίπαλο της αρκετά νευρική .

«Πως και από εδώ ;»ρώτησε απότομα χωρίς καν να αγκαλιάσει το παιδί όπως πάντοτε συνήθιζε να κάνει . Ο ιδρώτας έσταζε από το μέτωπο του κι το πρόσωπο έμοιαζε αρκετά άγριο . Καμία σχέση με τον γνωστό Άλκη . Ο Λάμπρος δεν μιλούσε . Τα μάτια του είχαν καρφωθεί στην Άννα και αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Άλκη .

«Ήρθαμε να σας δούμε ! Είναι τόσο κακό ;»του απάντησε αμέσως η αδερφή του .

«Ναι ! Εφόσον δεν ήρθες μόνη σου ...» πέταξε την σπόντα του αναφερόμενος στον 'κουνιαδο' του .

«Άλκη ... μην το κανείς αυτό !»του είπε απειλητικά . «Ξέρεις πως δεν αργω να εξαφανίστω από όλους κι όλα και να μην με ξαναδείτε ποτέ !»πρόσθεσε .

«Αν πιστεύεις ότι αυτος !»τόνισε την τελευταία του λέξη δείχνοντας τον λαμπρό . «... είναι η ευτυχία σου ! Καν'το !»την προκάλεσε . Ήξερε πως η αδερφή του ήταν καλή στα λόγια , ποτέ όμως στις πράξεις ! Δεν θα το έκανε ... αλλά ακόμη και αν το έκανε , θα ήταν η επιλογή της !

«Μπορούμε να περάσουμε παρά μέσα ; Η θα μας αφήσεις να στεκόμαστε στην πόρτα ;»τον ρώτησε αλλάζοντας το θέμα της προηγούμενης συζήτησης . Ο Άλκης πίσω πάτησε απρόθυμα . Στράφηκε ξανά στο παιδί και το σήκωσε στην αγκαλιά του .

«Αντράκι μου ...»τον πείραξε στην μύτη του και το μωρό γέλασε καρκαριστά . «Θα τον πάρω εγώ ! Πήγαιντε στο γραφείο μου αν θέλετε !»είπε στην αδερφή του χωρίς καν να την κοιτάει στα μάτια . Τους γύρισε την πλάτη μαζί με το παιδί στα χέρια του κι προχώρησε προς τους αθλητές του . Το μικρό αγοράκι τρελάθηκε με όλον αυτόν τον κόσμο γύρω του που φώναζε και χτυπούσε μανιασμένα τον σάκο . Τα ματάκια του είχαν γουρλωσει και ο Άλκης γέλασε με την αντίδραση του . Τι όμορφο πράγμα , ένα τόσο δα πλάσματακι να εξερευνεί τον κόσμο !

Η Άννα τους χαμογέλασε . Όμως κάτι μέσα της είχε σπάσει . Δεν της έφταιγε σε καμία περίπτωση το παιδι. Όμως δεν ενιωθε πως ήθελε να το αγκαλιάσει, να το σφίξει πάνω της , να φωνάξει το όνομα του που τοσο πολύ της θύμιζε τον αδερφο της . Ήταν παιδί του Λάμπρου και αυτό δεν ήταν λίγο !
Το σετ τελείωσε ! Και όλων τα μάτια έπεσαν πάνω στο παιδί .

«Ρε φίλε ... τι άντρας θα γίνει αυτό το μικρό !»σχολίασε ο Φώτης κι οι υπόλοιποι γέλασαν . Η Άννα διστακτικά πλησίασε αγγίζοντας το μικρό του ποδαράκι και το παιδί αμέσως άπλωσε τα χέρια του για να το πάρει στην αγκαλιά της . Για μια στιγμή πάγωσε όμως δεν μπορούσε να πει όχι σε αυτό το πλασματάκι που την κοίταζε με τα μεγάλα του μάτια . Του χαμογέλασε και τον μετέφερε στην αγκαλιά της .

«Της Αννας της πηγαινει καλύτερα !»πρόσθεσε ο Βασίλης , ένας συναθλητής της ! Ο Άλκης τον στραβοκοίταξε και ο άντρας μαζεύτηκε .

«Γιατί σταματήσατε είπαμε ;»τους πείραξε .

«Τελείωσε το σετ coach !»ο βασιλης υπερασπίστηκε την υπόλοιπη ομάδα . «Άσε μας λίγο να δούμε το μικρό ! Να προετοιμαστούμε ως μελλοντικοί πατεράδες ...» γέλασε , μαζί κι οι υπόλοιποι.

«Δέκα λεπτά διάλειμμα !»τον έπεισαν εν τέλη . Οι περισσότεροι μαζεύτηκαν γύρω από την Άννα κάνοντας περίεργες γκριμάτσες στο παιδί και εκείνο γελούσε χωρίς σταματημό . Η Μελινα με τον Λάμπρο άκουσαν τις φωνές τους και κατέφθασαν κι εκείνοι στην αίθουσα . Μόλις η Άννα τον είδε , τα πόδια της κόπηκαν . Όχι από αγάπη η κάτι τέτοιο ... καμία σχέση ! Μόνο μίσος και λίγο φόβο !

Ναι ίσως αρκετό φόβο .

«Άννα ο Αντρεας σε έχει αγαπήσει ...»παρατήρησε η Μελινα . «Συνήθως δεν κάθεται με κανέναν αλλά με εσένα ούτε που παραπονιέται !»συνέχισε και η κοπέλα χαμογέλασε άχνα κοιτάζοντας το μικρό αντράκι .

«Μωρό μου , να ξεκινάμε σιγά σιγά !»της είπε ο Άλκης πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να αποχωριστεί στο παιδί . Κοίταξε την Μελινα και ετοιμάστηκε να της δώσει τον γιο της.

«Δωσ'τον στον Λαμπη Αννουλα , έχει πεθάνει η μέση μου να τον κρατάω αγκαλιά !»το αίμα της σταμάτησε να κυκλοφορεί . Με μηχανικές κινήσεις έβγαλε το παιδί από την αγκαλιά της και του το έδωσε χωρίς καν να τον κοίταει . Εκείνος αντιθέτως είχε ένα γελοίο βλέμμα που μόνο για μπουνιές ήταν ! Αχ και να τον είχε απέναντι της στο ρινγκ !

~~~

«Θέλετε να έρθετε σπίτι μας απόψε για φαγητό ;»πρότεινε η Μελινα καθώς ο Άλκης με την Άννα μάζευαν τα πράγματα τους για να αποχωρήσουν . Οι προπονήσεις κι τα τμήματα και των δυο είχαν τελειώσει .

«Όχι !»ξέφυγε απότομα στην Άννα και όλοι εκτός από τον λαμπρό την κοίταξαν περίεργα. «Συγνώμη , εννοώ πως θα περάσω λίγο από το σπίτι μου , να δω τον αδερφο μου !»εξήγησε άτσαλα . Μια πρόχειρη δικαιολογία για να αποφύγει ένα δείπνο με εκείνον !
«Αν θέλει ο Άλκης φυσικά και μπορεί να έρθει !»τόνισε . Κάτι στην συμπεριφορά της δεν τον έπειθε . Την έβλεπε πολύ ταραγμένη τις τελευταίες μέρες και κυρίως όταν ήταν κοντά σε εκείνον .

«Όχι ! Καλύτερα μια άλλη φορά που θα μπορεί και η Άννα !»πέταξε κυρίως για να κόψει αντίδρασεις . Ούτε εκείνος ήθελε φυσικά να βρίσκεται μαζί του στον ίδιο χρόνο γιατί η ψυχραιμία του εξαντλούνταν αλλά ήθελε περισσότερο να μαθει τι συνέβαινε στο μυαλό της Αννας. Όσο το σκεφτόταν , πάντα κατέληγε ότι ίσως να της θύμιζε τα δικά της . Και αυτό δεν ήξερε αν έπρεπε να τον ανησυχεί ή όχι !

«Όπως νομίζετε !»παραδόθηκε . «Αγάπη μου να πηγαίνουμε ;»στράφηκε στον Λαμπρό .

«Ναι καρδια μου !»της απάντησε με ένα μεγάλο χαμόγελο . Καρδια μου , δεν κανείς για τίποτα άλλο παρά από το να ανοίγεις τα πόδια σου για να σε πηδάω !

Αυτή ήταν η μόνη φορά που την αποκαλούσε 'καρδιά μου' . Αν όλο αυτό δεν ήταν προσποιητό , τι του είχε κάνει και της φέρονταν έτσι ; Το μόνο λάθος της ήταν ότι τον ερωτεύτηκε ! Όμως τώρα τον κοίταζε στα μάτια κι μόνο να του τα βγάλει ήθελε . Κανένα άλλο συναίσθημα δεν υπήρχε !

«Πάρε το παιδί , να βάλω το καρότσι στο αυτοκίνητο !»του είπε απαλά . Εκείνος έσκυψε , βγάζοντας τον γιο του από το καρότσι και η Μελινα με δυο κινήσεις το έκλεισε μαζεύοντας το στα δυο . «Άλκη έρχεσαι να σου δώσω κάτι που μου έδωσε η μαμά ! Κάτι καλό μαγείρεψε ...» χαμογέλασε . Ο Άλκης κούνησε το κεφάλι του και ακολούθησε την αδερφή του μέχρι έξω . Σιωπή είχε πέσει στον χώρο.

«Σου πηγαινει το παιδί μου ...» της είπε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο . «Ποιος θα μου το έλεγε ότι η γκομενα μου , θα κρατούσε τον γιο μου στην αγκαλιά της ...» γέλασε δυνατά .

«Σκάσε !»του είπε αηδιασμενη . «Δεν είμαι καν γκομενα σου !»μουρμούρισε .

«Δεν σε παίρνει να μου ζητας να σκάσω !»γέλασε ξανά . «Θα με τρως στην μάπα όποτε καλό θα ήταν να το συνηθίσεις .»της πέταξε σκληρά . «Μην νομίζεις πως εγώ χαίρομαι να σε βλέπω . Εμπόδιο στα πόδια μου είσαι όπως πάντα !»σειρά της Αννας να γελάσει .

Θα σε βγάλω από την μέση Άννα !

«Ξέρεις πως αν μιλήσω έχεις τελειώσει ;»τον προκάλεσε .

«Καν'το ! Σύντομα όμως ε ...» την ειρωνεύτηκε . «Θα περάσει ο καιρός και μετά ούτε εσένα θα σε ξεπλένει τίποτα .»γέλασε ειρωνικά . «Πως θα αντιδρούσε ο γκόμενος σου άραγε αν μάθαινε μετά από καιρο ότι αυτος που πηδάει τώρα την αδερφή του πήδαγε κάποτε την γκομενα του ...»της είπε με ένα γλοιώδες βλέμμα .

«Ας περιμένουμε τότε να έρθει ο Άλκης να του μιλήσουμε !»τον προκάλεσε .

«Φυσικά ... αλλά θα με αναγκάσεις να πάρω το παιδί μου και να φύγω !»την απείλησε . «Σκέψου την Μελινα ...»την ειρωνεύτηκε ξανά . «Τουλάχιστον το μικρό κάπου θα χρησιμεύσει . Ξέρεις τα επιδόματα δεν είναι μικρή υπόθεση ...» την αηδιαζε . Πως είχε ερωτευτεί αυτό το τέρας κάποτε !

«Αφού δεν σε νοιάζει ούτε το παιδί σου ούτε και εκείνη , γιατί γύρισες ;»του είπε έντονα .

«Ξέμεινα από ρευστό σου λέω ... κάπως πρέπει να ζήσω και εγώ !»της απάντησε τολμηρά αφήνοντας την με το στόμα ανοιχτο .

«Είσαι τόσο κάθαρμα ...» μουρμούρισε άφωνη . «Πως μπορείς και παίζεις με τις ζωες των ανθρώπων μου λες ;»φώναξε εκνευρισμένη .

«Αχ Αννουλα , πες στον δικό σου να σου ρίξει κανένα πήδημα να συνέλθεις ...» την ειρωνεύτηκε .

«Νομίζεις ότι ο Άλκης είναι σαν εσένα ;»σήκωσε το φρύδι της . «Ούτε στο μικρό σου δαχτυλάκι δεν τον φτάνεις. Είσαι ένα τίποτα μπροστά του Λαμπρό . Το απόλυτο τίποτα που νομίζει ότι είναι άντρας επειδή μπορεί και πηδάει !»το μίσος της ξέβρασε . Ωστόσο τα λόγια της ήταν πέρα για πέρα αληθινά . «Να σου πω κάτι όμως ; Σε αυτην εδώ την ζωή όλα πληρώνονται ! Ετοιμάσου λοιπόν γιατί χρωστάς πολλά ...» τον ειρωνεύτηκε με τα λόγια της να κρύβουν ένα βαθύτερο νόημα .

«Αννουλα ... μπορείς να πιστεύεις ότι θέλεις !»της είπε ήρεμα . «Ξέρω πως ποτέ δεν θα χωνέψεις ότι έπαιξα μαζί σου . Ότι περνούσα την ώρα μου όσο εσυ ελιωνες για πάρτη μου !»προσπάθησε να την λυγίσει όμως τα λόγια του δεν την άγγιζαν πια . «Δεν αργεί η ώρα που ο Άλκης θα σε πεταξει έξω από την ζωή του !»γέλασε . «Όποτε μην κανείς όνειρα ...» ψιθύρισε κοντά στο αυτί της . Ο Αντρεας κλαψουρισε . Ίσως να τρόμαξε το παιδί ... «Ευτυχώς που το παιδί αυτό δεν έχει εσένα μάνα ... ήταν τυχερό !»έσταξε δηλητήριο . Το νόημα του βαθύ ... . Ο Άλκης επέστρεψε στον χωρο .

«Η Μελινα σε περιμένει !»του είπε ψυχρά . Εκείνος χαμογέλασε και γύρισε την πλάτη του να φύγει χωρίς να πει λέξη . Η Άννα είχε χάσει τον εαυτό της . Ήθελε να τα σπάει όλα πλέον . «Τι σου έλεγε ;»την ρώτησε απότομα πιάνοντας την από το μπράτσο . Το βλέμμα της τον φόβιζε.

«Άλκη θα την πληγώσει την Μελινα ...» του είπε κοιτώντας το κενό . Δεν είχε αλλάξει ! Ήταν ο ίδιος που ήταν κι με εκείνη . Έπαιζε με την Μελινα και η Άννα το ήξερε από πρώτο χέρι .

Μίλησε του !

«Τι σου έλεγε και είσαι έτσι ;»φώναξε . Πρώτη φορά της φώναζε.

«Τίποτα ιδιαίτερο ! Γενικόλογα αλλά μπορώ να καταλαβω κάποια πράγματα !»του απάντησε . «Θα την πληγώσει , θα την γονατίσει !»είπε απελπισμένα .

«Εσυ δεν μου είπες πως δεν μπορώ να κάνω κάτι από την στιγμή που είναι η απόφαση της ;»της υπενθύμισε .

«Τότε δεν τον ήξερα !»είπε ευθύς αμέσως . «Τώρα μπορώ να καταλαβω τι άνθρωπος είναι !»του απάντησε μην κινήσει υποψίες .

«Ηρέμησε Άννα και πες μου ακριβώς τι σου είπε ;»επέμεινε .

«Δεν θυμάμαι ! Από την ταραχή μου ξέχασα !»φώναξε .

«Γιατί ταράχτηκες ;»την ρώτησε ξανά .

«Γιατί η αδερφή σου κινδυνεύει , μέσα σε εισαγωγικά με αυτόν δίπλα της . Το ίδιο και ο Αντρεας !»ίσως να υπέρβαλλε αλλά ήταν ο μόνος τρόπος για να του πει έμμεσα αυτό που δεν μπορούσε να κάνει άμεσα .

«Έλα εδώ καρδια μου !»την έκλεισε στην αγκαλιά του . Το καρδια μου την χτύπησε ξανά .

«Άλκη ...» μουρμούρισε .

«Τι είναι ;» Την κοίταξε στα μάτια .

«Μην με ξανά πεις έτσι !»του είπε με νόημα .

«Πως έτσι ;» Αναρωτηθηκε .

«Μην με ξανά πεις 'καρδια μου' ! Ότι άλλο θες εκτός από αυτό !»ο Άλκης κατάλαβε . Το έγραψε καλά στο μυαλό του . Η Άννα του ανοιγόταν σε όλα και αυτό τον βοηθούσε να είναι καλύτερος μαζί της .

«Ποτέ !»της χαμογέλασε κι εκείνη ανταπέδωσε .

«Άλκη ...»ήθελε κάτι να πει αλλά το έκοψε.

«Τι είναι μωρό μου ;»την ρώτησε . Μίλησε μου ! Ξέρω πως κάτι σε βασανίζει ! Μην με αφήνεις απέξω !

«Βοηθησε με !» Ψιθύρισε τόσο σιγανά που σχεδόν μίλησε στον εαυτό της . Τα χέρια της ήταν δεμενα και όσο περνούσε ο καιρός θα γινόταν ένας μεγάλος κόμπος !