Τρίτη πρωί...

Σήμερα ξύπνησα όλο ενέργεια να αντιμετωπίσω τα πάντα.  Πρώτα πήρα πρωινό και διηγήθηκα στην Μαρία τι μου συνέβη χθες το βράδυ.

Με κοίταξε αποσβολομένη και στο τέλος κατάφερε και είπε ''  Είμαστε πολύ τυχερες έχουμε μιάμιση μέρες στην Σαντορίνη και εγώ είμαι σε σχέση ενώ εσύ ζεις ένα από τα ωραιότερα ρομάντζο στην ιστορία.'' είπε με ενθουσιασμό.

'' Ναι σχετικά με αυτό δεν είναι λιγάκι νωρίς για σχέση; ''  είπα.

''Μικρή μου Αλίκη,  όταν κάποιος ερωτεύεται χάνει την λογική γίνεται παρορμητικος. Αλλά είναι ωραία. Ζήσε την ζωή σου στο μέγιστο γιατί είναι μικρή. '' Μου είπε.

'' Α μπα ποτέ έγινες φιλόσοφος δεν το ήξερα.  Πάντως σου έχει κάνει καλό όλο αυτό που συμβαίνει με τον Νίκο '' είπα.

'' Ναι.  Καλύτερα όμως μιλά για τον εαυτό σου  .  Και οι δύο είστε ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον. Φαίνεται από χιλιόμετρα. Ταιριαζεται. Μην πω όμως ότι λάμπεις με το όλο θέμα. '' είπε.

'' Έχεις δίκιο νιώθω τέλεια '' είπα. Και τότε χτύπησε η πόρτα. Και μάντεψε ποιος ήταν..

Ή μάλλον ποιοι τα αγόρια φυσικά

Μας πήραν και πήγαμε για παγωτό.  Στο δρόμο είπα στον Αλέξανδρο μέσα από τα δοντια μου.

'' Και εγώ σε αγαπώ ''  ειπα

'' Τι;  Αλήθεια; ''  Μου είπε και αμέσως με σήκωσε στα χέρια του και με γύρισε. 

Όλοι μας κοίταζαν αλλά δεν με ενδιέφερε. Ακολούθησα την συμβουλή της Μαρίας..... Ζήσε την στιγμή...